Diarree is mijn lievelingskleur

Een kak-voorstelling met een grote boodschap

Theater Artemis en Studio Julian Hetzel presenteren: een talentenshow voor mislukkingen. Wie faalt er als de beste? De kandidaten trekken alles uit de kast.

Deze voorstelling zoekt naar schoonheid in het lelijke. Want wat de een als smakeloos beschouwt, vindt de ander juist prachtig. Samen met het publiek onderzoeken we wat er nou eigenlijk wordt bedoeld met het woord ‘succes’. Wie bepaalt wat cool of mooi is en waarom? Wie beslist of iets Kunst is, of direct de prullenbak in kan? Kan je er misschien ook anders naar kijken? Trekken we ons niet veel te veel aan van het oordeel van anderen?

Diarree is mijn lievelingskleur combineert op speelse wijze explosief theater met poppenspel, beeldhouwkunst, actionpainting en muziek. Het is de eerste voorstelling van Studio Julian Hetzel voor een jong publiek, als onderdeel van hun lopende artistieke onderzoek naar de paradox van creatie door destructie.

Oh shit, dit ruikt naar kunst!

“Backstage wordt frontstage en het publiek doet mee: dat zagen we al eerder bij producties van Theater Artemis en Julian Hetzel. Maar wat als onze lichamelijke backstage een hoofdrol krijgt?... Een kakvoorstelling die u moet zien” ★★★★ De Standaard

“Het was te verwachten dat deze eerste samenwerking tussen Studio Hetzel en Theater Artemis zou ontsporen -  maar wel op grootse wijze.” – PZAZZ

"Wie van anarchie houdt, valt met zijn neus in de boter” ★★★★ de Volkskrant

“…op een zondagmiddag in Den Bosch hebben Artemis en Hetzel zowaar de anarchie en de opstand in ere hersteld.” – Theaterkrant (keuze van de criticus)

 

Juryrapport Het TheaterFestival 2024

Zo vaak zijn we afgelopen seizoen als toeschouwers direct betrokken bij wat er op scène gebeurt. Maar deze Nederlandse familievoorstelling spant de kroon. Bij binnenkomst krijg je zowaar een nummer om je nek. Je blijkt terechtgekomen in een auditie, een talentenjacht. Als nummertjes worden we door een kordate stem één voor één uitgeloot en gesommeerd om vooraan bijvoorbeeld zo goed mogelijk te komen sterven – enfin, dat te spelen. Meteen hangt er elektriciteit in de lucht. En die zal tijdens de voorstelling meermaals ontladen.

Diarree is mijn lievelingskleur – een unieke samenwerking tussen Julian Hetzel en Jetse Batelaan – is spelen met het publiek in het kwadraat. Hun stijlen blijken perfect bij elkaar te passen. Zoals vaker bij Batelaan worden de doorzichtige emoties van kinderen én volwassenen meesterlijk getriggerd in functie van de nodige anarchie. En zoals vaker bij Hetzel verbergt zich in die ironie een uitgesproken politiek bewustzijn, al dan niet via zelfbetrapping. Hoe makkelijk laten we ons entertainen door het willekeurige en zelfs ontmenselijkende systeem van de luidspreker, zolang wij er zelf niet worden uitgepikt? Hoe ver gaan we mee in willen winnen, desnoods zelfs door onszelf te verliezen? We worden kijkvee zonder stem, speeltjes ter vermaak, makkelijk weer van de hand te doen. Het lijkt de prestatiemaatschappij wel.

Zodra de drie echte acteurs alleen overblijven op scène, ontpoppen ze zich als topspelers in zieligheid. Tim van Dongen, Louis van der Waal en Willemijn Zevenhuijzen excelleren in de kunst om hun personages dat vooral niet te laten doen. Dat maakt van deze voorstelling een prachtige ode aan de loser. En uiteindelijk ook aan die kak uit de titel – wat ons blijkbaar zoveel meer choqueert dan de onbeschaamde exploitatie van mensen.

Dat Diarree is mijn lievelingskleur al die slinkse kritiek op de kunsten en op kapitalistische patronen weet te verpakken als een waar theaterfeest, vindt de jury zonder meer knap. Een voorstelling die zoveel teweeg kan brengen, dat zie je niet vaak. Ze speelt dan ook op zoveel lagen, in elk geval meer dan de gemiddelde jeugdvoorstelling van vorig seizoen. Tegelijk spetterend, ontroerend én grimmig: diarree smaakte nog nooit zo lekker.