Autumn Rupture

Stop met je moeder de schuld te geven. We zijn allemaal eenzaam. We worden alleen geboren en we zullen alleen sterven. Maar wat als dit niet zo is? Wat als deze ideeën ons ervan weerhouden om radicale intimiteit op te zoeken?

In Autumn Rapture zien we twee figuren die zich naast elkaar verhouden tot hun eenzaamheid. In een verwarrende wervelwind van gedachten, gesprek en emoties bewegen ze door een landschap van verschillende kamers. Onderweg stuiten ze op vastgeroeste ideeën en verlangens; en de vraag hoe deze vorm te geven.

Wie weet waarom we willen wat we willen? En wat als de taal ontoereikend is? Wanneer neemt het lichaam het over? De eenzaamheid is hier als een ommuurde tuin die kan overwoekeren; waarin ook het onkruid een waarde heeft, en waar verzorging en aandacht van belang is. Een plek waar de tijd van gevoelens nooit eeuwig duurt, maar net als de seizoenen van gedaante wisselt. En degene die het verhaal verzint, verzint de wereld. Dus verwelkom altijd iemand in het huis van je eenzaamheid