Een kleine filosofie van grote emoties

Verdriet – Ignaas Devisch

We moeten verdriet een plaats geven. Zegt men. Het zou onderdeel uitmaken van een traject dat we moeten doorlopen om het verdriet te omarmen of net los te laten. Zegt men. Maar men zegt zoveel, zeker over verdriet. Wat als niet wij maar verdriet ons een plaats geeft? Als verdriet echt verdriet is, is het overal en altijd in je leven aanwezig en ligt het als een dekentje om je heen. Verdriet zit bij je aan tafel. Het is de tafel waaraan je eet. Verdriet hoort bij het leven van de diersoort genaamd mens. Immers, ons leven begint en eindigt met gehuil en verdriet. Dat hoeft niet per definitie kommer en kwel te zijn. Maar het is er wel, dat verdriet. Wat als we verdriet, verdriet laten zijn, in zijn onpeilbare diepte of woeste en onoplosbare gedaantes? Wat zou het betekenen dat we niet van ons verdriet willen afraken, maar leren zoeken naar antwoorden op het draagbaar maken van de blijvende aanwezigheid van verdriet in ons lijf en leden?

Nostalgie – Stef Selfslagh

Nostalgische zielen blijven hangen in het verleden, luidt het. Hun sentimentele hang naar vervlogen tijden staat vooruitgang in de weg. Maar is dat wel zo? Of kunnen trips down memory lane ons ook iets leren over de toekomst? En kunnen we nostalgie dan eindelijk terugvorderen van de ‘vroeger was alles beter’-reactionairen? Stef Selfslagh trekt naar Stockholm voor een in jeugdnostalgie gedrenkte citytrip naar ABBA. Al doende probeert hij de ware aard van nostalgie bloot te leggen.

Lees dit boekje en nostalgie zal nooit meer zijn wat het geweest is.
 

Verwondering – Hilde Van Mieghem

De twintigjarige Elise, studente beeldende kunst, ontmoet de twaalf jaar oudere Bert, hij is meubeldesigner. Ze vallen meteen voor elkaar. In het begin houdt hij de relatie af – hij is nog maar juist gescheiden, heeft een dochtertje van zes en is niet klaar voor een nieuwe relatie. Maar al snel is hun wederzijdse verliefdheid niet meer te stuiten. Elise leert de zesjarige Ada kennen. Het kleine cherubijntje – zo ziet het kind eruit, met haar blonde krullen, nachtblauwe ogen, perzikroze wangen en kersrode lippen – verblijft om de twee weken en de helft van de vakanties bij haar vader. Al na drie maanden trekt Elise bij Bert in. Door omstandigheden die niet te voorzien waren, neemt haar leven tot haar grote verwondering van de ene dag op de andere een totaal andere wending.