SPECIALS

english below

“Architecture on Film” Gecureerd door VAi x De Cinema

In 2018 won de Rotterdamse architect Enzo Valerio een ontwerpwedstrijd voor een multifunctioneel paviljoen in het Pinetum Blijdenstein. De langverwachte bouw van een nieuw paviljoen in deze botanische tuin van Hilversum ontvouwt zich op het ritme van de natuur. Met af en toe de hulp van de tuinman en onder de oplettende blikken van buurtbewoners trekken de architecten een overall en werkschoenen aan en nemen zij de rol van bouwers op zich. Gedurende een jaar volgt hun werk het ongedwongen tempo van het dagelijkse leven in de tuin.

Regisseur Juan Benavides volgde het proces tijdens vijftien bezoeken over vier seizoenen. AT THE GARDEN'S PACE is een meeslepende, observerende documentaire die het bouwproces transformeert tot een meditatieve ervaring. Met technieken uit de slow cinema – lange takes, brede kaders, statische frames en een originele soundtrack – ontvouwt de film zich als een naadloze sequentie en nodigt de kijker uit het paviljoen te beleven alsof men een lange wandeling door de tuin maakt.

Enzo Valerio is aanwezig tijdens de introductie en Q&A bij de eerste vertoning van de film op 2 december 2025.

In tijden van ecologische en maatschappelijke transitie is publieke ruimte nooit neutraal. De tentoonstelling Tamed Nature, vanaf 17 september te zien in het Vlaams Architectuurinstituut, onderzoekt hoe groene stedelijke ruimtes dragers van macht, geschiedenis en sociale spanningen zijn. Door de lens van de stad Antwerpen wordt de gelaagde geschiedenis van stedelijk groen verkend.

ENG
The film is in Dutch/English with English subtitles

“Architecture on Film” Curated by VAi x De Cinema

In 2018, Rotterdam-based architect Enzo Valerio won a design competition for a multifunctional pavilion in the Pinetum Blijdenstein. The long-awaited construction of this new pavilion in the Hilversum botanical garden unfolds in the rhythm of nature. With occasional help from the gardener and under the watchful eyes of local residents, the architects put on overalls and work boots, taking on the role of builders themselves. For a year, their work follows the unhurried pace of daily life in the garden.

Director Juan Benavides documented the process over fifteen visits across four seasons. AT THE GARDEN'S PACE is an immersive, observational documentary that transforms the construction process into a meditative experience. Using slow cinema techniques—long takes, wide frames, static shots, and an original soundtrack—the film unfolds as a seamless sequence, inviting the viewer to experience the pavilion as if taking a long walk through the garden.

Enzo Valerio will be present for the introduction and Q&A at the film’s first screening on 2 December 2025.

In times of ecological and societal transition, public space is never neutral. The exhibition Tamed Nature, on view from 17 September at the Flanders Architecture Institute, explores how green urban spaces carry power, history, and social tensions. Through the lens of the city of Antwerp, it examines the layered history of urban greenery.

English below

De Peruviaanse Andrés Roca Rey geldt als een van de laatste grote iconen van het stierenvechten. Samen met zijn entourage reist hij van arena naar arena, door een wereld waar leven en dood elkaar voortdurend kruisen — omgeven door bloed, bravoure, big balls en schitterend borduurwerk. Terwijl de camera hem van dichtbij volgt, en nog dichter op de dood en decadentie die hem omringen, slepen de hypnotiserende beelden ons mee naar de grens tussen schoonheid en wreedheid. Want terwijl Roca Rey zijn gedurfde dans met de dood uitvoert, rijst de vraag: kan iets zo gewelddadigs ook mooi zijn?

In TARDES DE SOLEDAD brengt regisseur Albert Serra een indringende blik op de wereld van de tauromachie — een traditie die evenzeer wordt gevierd als verafschuwd. Met de camera dicht op de huid van de matador toont Serra niet alleen een fysieke strijd, maar onthult hij ook een mannenwereld waarin eenzaamheid en kwetsbaarheid verscholen gaan achter bloeddoordrenkte pakken. Zonder te oordelen, maar met een onberispelijke cinematografische stijl, confronteert Serra de kijker met diens eigen morele grenzen in de strijd tussen mens en dier, kunst en barbarij.

Het is kortom een film die zowel intens als intiem is, bruut en betoverend, confronterend én poëtisch. TARDES DE SOLEDAD werd bekroond met de Concha de Oro op het filmfestival van San Sebastián.

Na de vertoning op zondag 7 december volgt er een live Q&A (± 30') met regisseur Albert Serra zelf, met dank aan Europalia en Bozar. Deze Q&A zal doorgaan in het Engels. De film zelf is Nederlands ondertiteld. Mis op 13 en 21 december onze vertoning van Albert Serra's Pacifiction niet.

ENG

The Peruvian Andrés Roca Rey is considered one of the last great icons of bullfighting. Along with his entourage, he travels from arena to arena, through a world where life and death constantly intersect – surrounded by blood, bravado, and exquisite embroidery. As the camera follows him closely, and even closer to the death and decadence that envelop him, the hypnotic images pull you toward the boundary between beauty and brutality. For as Roca Rey performs his daring dance with death, one question arises: can something so violent also be beautiful?

In Tardes de Soledad, director Albert Serra offers a penetrating gaze into the world of tauromachy – a tradition as celebrated as it is despised. With the camera pressed intimately against the matador’s body, Serra reveals not only a physical struggle but also a masculine world where loneliness and vulnerability hide behind blood-soaked suits. Without passing judgment, but with impeccable cinematic style, Serra confronts the viewer with their own moral boundaries in the clash between human and animal, art and savagery.

Tardes de Soledad is a film that is both intense and intimate, brutal and mesmerizing, confrontational and poetic. The film was awarded the Golden Shell at the San Sebastián Film Festival.

After the screening on Sunday, December 7, there will be a live Q&A (± 30') with director Albert Serra himself, thanks to Europalia and Bozar. The Q&A will be conducted in English. The film itself will only be subtitled in Dutch. Don't miss our screening of Albert Serra's Pacifiction on December 13 and 21.

english below

Papar (Sybren Ypma, Lucas Valk, Wrister Meiresonne & Lukas Amer) is een multidisciplinair collectief dat zich richt op film- en muziekproductie. Visueel, sonisch en thematisch streeft Papar ernaar om het publiek op nieuwe manieren te betrekken, waarbij de relatie tussen gevoel en rede wordt verkend: emotie komt eerst, betekenis volgt.

‘Beata Solitudo Sola Beatitudo’ is het startpunt van Papar. Met dit korte visuele werk begon het collectief de verschillende dimensies van afzondering te onderzoeken. Het werk toont hoe een individu zich losmaakt van de omgeving en de opkomst van een ‘zelf’ ervaart.

In THE TREE IN THE WIND SHOULDN'T THINK IT IS DANCING keren de makers van Papar terug naar een kinderlijke kijk op de wereld. Sybren Ypma, scenarioschrijver en regisseur van Papar, ontwikkelde de film rond een jeugdles van zijn moeder: “Je hoeft dingen niet te begrijpen om ze mooi te vinden.” Op 26-jarige leeftijd kijkt hij terug op zijn jeugd, een tijd waarin hij de wereld niet hoefde te begrijpen om schoonheid te ervaren.

Visueel nodigt de film de kijker uit om zich opnieuw te openen voor het mysterie en de magie van het leven, zonder de drang tot uitleg. De film stelt de vraag of ons verlangen om alles te begrijpen, zowel in onszelf als daarbuiten, uiteindelijk een muur creëert die ons zicht op ware schoonheid belemmert. Komt schoonheid niet te dichtbij de toeschouwer te staan? Is het niet puurder wanneer schoonheid onafhankelijk van het ego kan bestaan, gewoon kan zijn, zonder opgeëist of verklaard te worden? In een visuele cultuur waarin alles verteerbaar en begrijpelijk wordt gemaakt, voelt het team van Papar dat de kinderlijke schoonheid van mysterie en naïviteit dreigt te verdwijnen.

ENG
The film is in English with English subtitles.

Papar (Sybren Ypma, Lucas Valk, Wrister Meiresonne & Lukas Amer) is a multidisciplinary collective focused on film and music production. Visually, sonically, and thematically, their goal is to engage audiences in new ways, exploring the relationship between feeling and reason: Emotion comes first, meaning follows.

‘Beata Solitudo Sola Beatitudo’ is Papars starting point. With this short work, the collective began exploring the many dimensions of solitude, showing how an individual separates from their social surroundings and experiences the emergence of the self.

In THE TREE IN THE WIND SHOULDN'T THINK IT IS DANCING, the creators of Papar return to a childlike perspective on the world. Sybren Ypma, screenwriter and director of Papar, developed the film around a childhood lesson from his mother: “Things don’t need to be understood to be beautiful.” At the age of 26, he looks back at his childhood, to a time when he didn't need to understand the world to find beauty in it.

Visually, the film invites the viewer to reopen themselves to the mystery and magic of life, without the urge of explanation. It poses the question of whether our desire to understand everything, both within and outside of ourselves, ultimately creates a wall that obscures our view of true beauty. Does it not in fact draw the beauty too close to the spectator? Isn’t it purer when beauty can exist independently of the ego, when it can simply be, without being claimed or explained? In a visual culture where everything is made digestible and understandable, the team at Papar feels that the childlike beauty of mystery and naivety is at risk of being lost. This short film is the starting point for many musically and visually driven projects that the audiovisual collective intends to create.

english below

NOSFERATU is een stille Duits expressionistische film, die een officieuze hervertelling is van Bram Stokers populaire roman DRACULA uit 1897. Het verhaal volgt Thomas Hutter (Gustav von Wangenheim), die naar Transsylvanië gestuurd wordt door zijn werkgever, de excentrieke vastgoedmakelaar Herr Knock (Alexander Granach). Daar heeft Thomas een afspraak met een potentiële nieuwe cliënt, Graaf Orlok (Max Schreck). De Graaf wil een huis kopen in Thomas’ thuisstad, Wisborg. Thomas laat zijn vrouw Ellen (Greta Schröder) achter en reist naar het kasteel van de Graaf in Transsylvanië om de verkoop te bespreken. Onderweg wordt Thomas geconfronteerd met vreemde zaken die rondom hem lijken te gebeuren en wanneer hij de crypte van de Graaf ontdekt, raakt hij ervan overtuigd dat Orlok een vampier is. Wanneer Graaf Orlok uiteindelijk wordt onthuld, volgt er een duidelijke verschuiving van een speelse naar een donkere en sinistere atmosfeer.

De film volgt het narratief van Stokers DRACULA, met Orlok die het titelpersonage vervangt. Door deze duidelijke narratieve ontlening, kregen regisseur F.W. Murnau en de studio Prana Film te maken met juridische problemen. NOSFERATU werd een van de eerste grote rechtszaken rond inbreuk op het auteursrecht in de filmgeschiedenis. De juridische strijd liep enkele jaren totdat een rechter in 1925 besliste dat alle fysieke en negatieve kopieën van NOSFERATU moesten vernietigd worden. Gelukkig kon NOSFERATU, net zoals in de film zelf, ontsnappen, omdat verschillende kopieën reeds de internationale grenzen hadden overgestoken. Ondanks het feit dat er geen originele print van de film bestaat, hebben filmconservatoren fragmenten van vroege kopieën samengevoegd tot een min of meer authentieke print. En sindsdien heeft NOSFERATU een onwrikbaar filmhistorisch nalatenschap uitgebouwd.   

Filmcriticus Roger Ebert heeft niets dan lovende woorden over de film: “Here is the story of Dracula before it was buried alive in clichés, jokes, TV skits, cartoons and more than 30 other films. The film is in awe of its material. It seems to really believe in vampires. (…) NOSFERATU is more effective for being silent. In NOSFERATU (…) the characters are confronted with alarming images and denied the freedom to talk them away. There is no repartee in nightmares. Those things that live only at night do not need to talk, for their victims are asleep, waiting. NOSFERATU remains effective: It doesn't scare us, but it haunts us.”

Pianist Orfeas Demis zal live een eigen soundtrack brengen bij de film als afstudeerproject. Over zijn filmkeuze zegt hij: “It is one of my all-time favorites. I am a huge fan of gothic fiction and Murnau's version of this classic story is stunning, with such a unique atmosphere of horror. I will never forget scenes like the arrival of Hutter in the castle for the first time, or the beach with the crosses, almost dream-like scenes that had such a profound effect on me the first time I watched it. Musically, I will try and combine different influences that in the end are always present in my music. Places like the tavern scene in Transylvania certainly ask for a folky feeling while the scenes of "home" and Ellen will have a nostalgic tone. The Dies Irae will definitely appear somehow since after all, death is always present in the film. The expressionistic nature of the film allows for darkness and I think that the leitmotif of Orlok will definitely have a flavor of Bernard Herrmann because Hitchcock will always follow me!”

ENG
The film is silent with English intertitles

NOSFERATU is a silent German Expressionist movie that acts as an unofficial retelling of Bram Stoker's 1897 novel DRACULA. It follows Thomas Hutter (Gustav von Wangenheim), who is sent to Transylvania by his employer, eccentric estate agent Herr Knock (Alexander Granach), to visit a potential new client, Count Orlok (Max Schreck). The Count wishes to purchase a house across from Hutter’s own home in their small town of Wisborg. Hutter leaves behind his wife Ellen (Greta Schröder) and travels to the Count’s castle in Transylvania to discuss the sale. Hutter feels unsettled by strange events he encounters and after he sees the Count’s crypt, Hutter becomes convinced that he is dealing with a vampire. When Count Orlok is finally revealed, there is a clear shift and the whimsy from the opening is instantly replaced with a dark and sinister atmosphere.

The movie follows the narrative of DRACULA, with Orlok replacing the titular vampire, and even ran into legal difficulties, becoming one of the first major cases of film industry copyright infringement. The legal battle that followed dragged on for years until, in 1925, a German court ordered that all negatives and prints of NOSFERATU be destroyed. Luckily, much like in the film itself, NOSFERATU escaped, since it had already crossed international borders. While no single original print of Prana Film’s NOSFERATU exists, film preservationists have pieced together fragments from the earlier prints to arrive at a more or less authentic copy. And since then, NOSFERATU has grown an unshakeable legacy.

Film critic Roger Ebert has nothing but praise for the film: “Here is the story of Dracula before it was buried alive in clichés, jokes, TV skits, cartoons and more than 30 other films. The film is in awe of its material. It seems to really believe in vampires. (…) NOSFERATU is more effective for being silent. In NOSFERATU (…) the characters are confronted with alarming images and denied the freedom to talk them away. There is no repartee in nightmares. Those things that live only at night do not need to talk, for their victims are asleep, waiting. NOSFERATU remains effective: It doesn't scare us, but it haunts us.”

Pianist Orfeas Demis will perform his own soundtrack to the movie live as his graduation project. About his choice of film, he says: “It is one of my all-time favorites. I am a huge fan of gothic fiction and Murnau's version of this classic story is stunning, with such a unique atmosphere of horror. I will never forget scenes like the arrival of Hutter in the castle for the first time, or the beach with the crosses, almost dream-like scenes that had such a profound effect on me the first time I watched it. Musically, I will try and combine different influences that in the end are always present in my music. Places like the tavern scene in Transylvania certainly ask for a folky feeling while the scenes of "home" and Ellen will have a nostalgic tone. The Dies Irae will definitely appear somehow since after all, death is always present in the film. The expressionistic nature of the film allows for darkness and I think that the leitmotif of Orlok will definitely have a flavor of Bernard Herrmann because Hitchcock will always follow me!

About Orfeas Demis

Orfeas Demis was born in 1998, in Athens, Greece. In 2015, he obtained a Piano Diploma from the National Conservatory of Athens. Between 2014 and 2016 he followed the Music Course of the IB Diploma Programme under the instruction of pianist Panagiotis Markos. During these years he also joined masterclasses of pianist Vasileios Gioure, regarding improvisation, composition and jazz piano. He studied composition at the University of Music and Performing Arts Vienna (mdw) with Herbert Lauermann, Dietmar Schermann and Dominik Rodak. Since 2021 he studies classical Piano at the Royal Conservatory of Antwerp, in the class of Nikolaas Kende, completing the Bachelor in June 2024 and continuing with the Master's degree. He has performed in several significant venues of Greece, Austria and Belgium including de Bijloke in Ghent and Queen Elisabeth Hall as a harmonium player with Antwerp Symphony Orchestra.