Op het eiland Øy is er één berg. Één school. Één auto. Er vaart één boot per dag. Altijd ligt er sneeuw. Tove is een jongen van 11. Hij woont aan de voet van de berg. Aan de andere kant is een meisje komen wonen. Ze is ook 11. Hij heeft haar nog niet gezien, Maar wel al gehoord. Tove heeft één droom. Kunnen vliegen net zoals zijn vader. Vliegen is gemakkelijk. Ik weet dat. Ik heb het bijna gedaan. Gisteren op weg naar school. Ècht. Het waaide, hard. Zo hard dat ik met mijn jas open tegen de wind in kon hangen zonder om te vallen. De wind tilde mij op. Ik maakte sprongen van minstens vijf of wel acht meter. Als ik het toen écht had gewild, had ik zonder moeite kunnen opstijgen en wegvliegen. Maar ik heb het niet gedaan. Want vliegen is gemakkelijk, maar landen… dat is een ander verhaal.

Een voorstelling over rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Op het eiland Øy is er één berg. Één school. Één auto. Er vaart één boot per dag. Altijd ligt er sneeuw. Tove is een jongen van 11. Hij woont aan de voet van de berg. Aan de andere kant is een meisje komen wonen. Ze is ook 11. Hij heeft haar nog niet gezien, Maar wel al gehoord. Tove heeft één droom. Kunnen vliegen net zoals zijn vader. Vliegen is gemakkelijk. Ik weet dat. Ik heb het bijna gedaan. Gisteren op weg naar school. Ècht. Het waaide, hard. Zo hard dat ik met mijn jas open tegen de wind in kon hangen zonder om te vallen. De wind tilde mij op. Ik maakte sprongen van minstens vijf of wel acht meter. Als ik het toen écht had gewild, had ik zonder moeite kunnen opstijgen en wegvliegen. Maar ik heb het niet gedaan. Want vliegen is gemakkelijk, maar landen… dat is een ander verhaal.

Een voorstelling over rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Op het eiland Øy is er één berg. Één school. Één auto. Er vaart één boot per dag. Altijd ligt er sneeuw. Tove is een jongen van 11. Hij woont aan de voet van de berg. Aan de andere kant is een meisje komen wonen. Ze is ook 11. Hij heeft haar nog niet gezien, Maar wel al gehoord. Tove heeft één droom. Kunnen vliegen net zoals zijn vader. Vliegen is gemakkelijk. Ik weet dat. Ik heb het bijna gedaan. Gisteren op weg naar school. Ècht. Het waaide, hard. Zo hard dat ik met mijn jas open tegen de wind in kon hangen zonder om te vallen. De wind tilde mij op. Ik maakte sprongen van minstens vijf of wel acht meter. Als ik het toen écht had gewild, had ik zonder moeite kunnen opstijgen en wegvliegen. Maar ik heb het niet gedaan. Want vliegen is gemakkelijk, maar landen… dat is een ander verhaal.

Een voorstelling over rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan.

Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.

Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt?
Wat als je krachten zich tegen de anderen keren?
Is er dan nog een weg terug?
Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?

HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.

Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.

Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt?
Wat als je krachten zich tegen de anderen keren?
Is er dan nog een weg terug?
Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?

HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.

Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.

Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt?
Wat als je krachten zich tegen de anderen keren?
Is er dan nog een weg terug?
Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?

HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.

Lampje woont met haar vader in een vuurtoren. Hij is vuurtorenwachter, heeft maar één been en drinkt. Lampje moet helpen om de vuurtoren elke avond brandend te houden.

Op een stormachtige avond loopt het mis. Lampje wordt geplaatst, weg van haar vader, in het Zwarte Huis. Een kasteel dat eigendom is van een schatrijke zeekapitein. Niemand wil er werken omdat er een monster woont. Maar Lampje gelooft niet in monsters.

Na de bewerking van Gitte gaan Mieke Laureys en Marc Maillard opnieuw een kanjer van de jeugdliteratuur te lijf. Lampje is een voorstelling vol poppengeweld, acteurstalent, live muziek en video. Het stuk is vrij geïnspireerd op het gelijknamige boek van Annet Schaap.

Een poëtisch en meesterlijk kleinood dat zowat alle Nederlandstalige literatuurprijzen won.

Beeld en theater tillen elkaar heerlijk op in deze coproductie van Theater FroeFroe en Johnny MUS.

Lampje woont met haar vader in een vuurtoren. Hij is vuurtorenwachter, heeft maar één been en drinkt. Lampje moet helpen om de vuurtoren elke avond brandend te houden.

Op een stormachtige avond loopt het mis. Lampje wordt geplaatst, weg van haar vader, in het Zwarte Huis. Een kasteel dat eigendom is van een schatrijke zeekapitein. Niemand wil er werken omdat er een monster woont. Maar Lampje gelooft niet in monsters.

Na de bewerking van Gitte gaan Mieke Laureys en Marc Maillard opnieuw een kanjer van de jeugdliteratuur te lijf. Lampje is een voorstelling vol poppengeweld, acteurstalent, live muziek en video. Het stuk is vrij geïnspireerd op het gelijknamige boek van Annet Schaap.

Een poëtisch en meesterlijk kleinood dat zowat alle Nederlandstalige literatuurprijzen won.

Beeld en theater tillen elkaar heerlijk op in deze coproductie van Theater FroeFroe en Johnny MUS.

Lampje woont met haar vader in een vuurtoren. Hij is vuurtorenwachter, heeft maar één been en drinkt. Lampje moet helpen om de vuurtoren elke avond brandend te houden.

Op een stormachtige avond loopt het mis. Lampje wordt geplaatst, weg van haar vader, in het Zwarte Huis. Een kasteel dat eigendom is van een schatrijke zeekapitein. Niemand wil er werken omdat er een monster woont. Maar Lampje gelooft niet in monsters.

Na de bewerking van Gitte gaan Mieke Laureys en Marc Maillard opnieuw een kanjer van de jeugdliteratuur te lijf. Lampje is een voorstelling vol poppengeweld, acteurstalent, live muziek en video. Het stuk is vrij geïnspireerd op het gelijknamige boek van Annet Schaap.

Een poëtisch en meesterlijk kleinood dat zowat alle Nederlandstalige literatuurprijzen won.

Beeld en theater tillen elkaar heerlijk op in deze coproductie van Theater FroeFroe en Johnny MUS.

Een spannende voorstelling, een expo én een nagebouwde cel voor iedereen vanaf 8 jaar

Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? 
Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof?
Kan je kiezen tussen Goed en Kwaad?
Kan een samenleving overleven zonder straf?
Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod?

Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.

Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.

"Ik zou liever niemand straffen. Ik zou liever hebben dat alle mensen op de hele wereld alleen maar het goede willen. Dat al die acht miljard mensen allemaal beschermengelen zouden zijn. Als iedereen voor één iemand anders een beschermengel is, dan moet er niemand in de problemen komen. Dan moet ik niemand straffen. Ik ben moe. Uitgeput. Ik ben op, door al die mensen die denken: ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Goed en kwaad, geen hond weet nog wat dat is." – Vrouwe Justitia, een van de personages uit STRAF!

Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.

De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering. – Tuur Devens, Theaterkrant

STRAF! stipt in een ludiek, overdonderend spel zonder opgestoken vingertje allemaal vragen aan waarover in de lessen (of thuis) van tevoren en vooral achteraf gepraat kan, moet worden. – Tuur Devens, Theaterkrant

Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk. – Tuur Devens, Theaterkrant

Een spannende voorstelling, een expo én een nagebouwde cel voor iedereen vanaf 8 jaar

Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? 
Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof?
Kan je kiezen tussen Goed en Kwaad?
Kan een samenleving overleven zonder straf?
Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod?

Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.

Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.

"Ik zou liever niemand straffen. Ik zou liever hebben dat alle mensen op de hele wereld alleen maar het goede willen. Dat al die acht miljard mensen allemaal beschermengelen zouden zijn. Als iedereen voor één iemand anders een beschermengel is, dan moet er niemand in de problemen komen. Dan moet ik niemand straffen. Ik ben moe. Uitgeput. Ik ben op, door al die mensen die denken: ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Goed en kwaad, geen hond weet nog wat dat is." – Vrouwe Justitia, een van de personages uit STRAF!

Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.

De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering. – Tuur Devens, Theaterkrant

STRAF! stipt in een ludiek, overdonderend spel zonder opgestoken vingertje allemaal vragen aan waarover in de lessen (of thuis) van tevoren en vooral achteraf gepraat kan, moet worden. – Tuur Devens, Theaterkrant

Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk. – Tuur Devens, Theaterkrant

Een spannende voorstelling, een expo én een nagebouwde cel voor iedereen vanaf 8 jaar

Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? 
Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof?
Kan je kiezen tussen Goed en Kwaad?
Kan een samenleving overleven zonder straf?
Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod?

Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.

Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.

"Ik zou liever niemand straffen. Ik zou liever hebben dat alle mensen op de hele wereld alleen maar het goede willen. Dat al die acht miljard mensen allemaal beschermengelen zouden zijn. Als iedereen voor één iemand anders een beschermengel is, dan moet er niemand in de problemen komen. Dan moet ik niemand straffen. Ik ben moe. Uitgeput. Ik ben op, door al die mensen die denken: ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Goed en kwaad, geen hond weet nog wat dat is." – Vrouwe Justitia, een van de personages uit STRAF!

Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.

De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering. – Tuur Devens, Theaterkrant

STRAF! stipt in een ludiek, overdonderend spel zonder opgestoken vingertje allemaal vragen aan waarover in de lessen (of thuis) van tevoren en vooral achteraf gepraat kan, moet worden. – Tuur Devens, Theaterkrant

Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk. – Tuur Devens, Theaterkrant

Een spannende voorstelling, een expo én een nagebouwde cel voor iedereen vanaf 8 jaar

Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? 
Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof?
Kan je kiezen tussen Goed en Kwaad?
Kan een samenleving overleven zonder straf?
Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod?

Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.

Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.

"Ik zou liever niemand straffen. Ik zou liever hebben dat alle mensen op de hele wereld alleen maar het goede willen. Dat al die acht miljard mensen allemaal beschermengelen zouden zijn. Als iedereen voor één iemand anders een beschermengel is, dan moet er niemand in de problemen komen. Dan moet ik niemand straffen. Ik ben moe. Uitgeput. Ik ben op, door al die mensen die denken: ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Goed en kwaad, geen hond weet nog wat dat is." – Vrouwe Justitia, een van de personages uit STRAF!

Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.

De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering. – Tuur Devens, Theaterkrant

STRAF! stipt in een ludiek, overdonderend spel zonder opgestoken vingertje allemaal vragen aan waarover in de lessen (of thuis) van tevoren en vooral achteraf gepraat kan, moet worden. – Tuur Devens, Theaterkrant

Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk. – Tuur Devens, Theaterkrant

Het is een hoopje
Een hoopje vel
Vlees
Viezigheid
Het is een hoopje vlezigheid
Oh!
Het is...
Het is iets
Het bewoog
Bewoog het?

Bobbety is een eenzame ziel die niets liever wil dan een kopie van zichzelf maken. Haar grootste wens – en tegelijk haar grootste nachtmerrie – wordt werkelijkheid als haar handgemaakte klonen levend worden. Deze nieuwe Bobbety’s voldoen niet helemaal aan haar ideaalbeeld en blijken ook nog eens een eigen willetje te hebben. Wat ooit een wens naar verbondenheid was, wordt plots een strijd om haar eigenheid te behouden.

Bobbety is een visuele, muzikale en vlezige voorstelling over een eenzame ziel met het grote verlangen een dubbelganger te creëren. Een grappige en soms enge zoektocht naar verbondenheid en identiteit.

Het is een hoopje
Een hoopje vel
Vlees
Viezigheid
Het is een hoopje vlezigheid
Oh!
Het is...
Het is iets
Het bewoog
Bewoog het?

Bobbety is een eenzame ziel die niets liever wil dan een kopie van zichzelf maken. Haar grootste wens – en tegelijk haar grootste nachtmerrie – wordt werkelijkheid als haar handgemaakte klonen levend worden. Deze nieuwe Bobbety’s voldoen niet helemaal aan haar ideaalbeeld en blijken ook nog eens een eigen willetje te hebben. Wat ooit een wens naar verbondenheid was, wordt plots een strijd om haar eigenheid te behouden.

Bobbety is een visuele, muzikale en vlezige voorstelling over een eenzame ziel met het grote verlangen een dubbelganger te creëren. Een grappige en soms enge zoektocht naar verbondenheid en identiteit.

Het is een hoopje
Een hoopje vel
Vlees
Viezigheid
Het is een hoopje vlezigheid
Oh!
Het is...
Het is iets
Het bewoog
Bewoog het?

Bobbety is een eenzame ziel die niets liever wil dan een kopie van zichzelf maken. Haar grootste wens – en tegelijk haar grootste nachtmerrie – wordt werkelijkheid als haar handgemaakte klonen levend worden. Deze nieuwe Bobbety’s voldoen niet helemaal aan haar ideaalbeeld en blijken ook nog eens een eigen willetje te hebben. Wat ooit een wens naar verbondenheid was, wordt plots een strijd om haar eigenheid te behouden.

Bobbety is een visuele, muzikale en vlezige voorstelling over een eenzame ziel met het grote verlangen een dubbelganger te creëren. Een grappige en soms enge zoektocht naar verbondenheid en identiteit.

Het is een hoopje
Een hoopje vel
Vlees
Viezigheid
Het is een hoopje vlezigheid
Oh!
Het is...
Het is iets
Het bewoog
Bewoog het?

Bobbety is een eenzame ziel die niets liever wil dan een kopie van zichzelf maken. Haar grootste wens – en tegelijk haar grootste nachtmerrie – wordt werkelijkheid als haar handgemaakte klonen levend worden. Deze nieuwe Bobbety’s voldoen niet helemaal aan haar ideaalbeeld en blijken ook nog eens een eigen willetje te hebben. Wat ooit een wens naar verbondenheid was, wordt plots een strijd om haar eigenheid te behouden.

Bobbety is een visuele, muzikale en vlezige voorstelling over een eenzame ziel met het grote verlangen een dubbelganger te creëren. Een grappige en soms enge zoektocht naar verbondenheid en identiteit.

Ken je dat? Je moeder heeft een laatste verhaal verteld, maar jij wil nog niet slapen. Je stelt haar zoveel mogelijk moeilijke vragen. Waarom is de eekhoorn zo gemeen tegen de olifant? Kan de zwaluw echt de toekomst voorspellen? ‘Sluit je ogen,’ zegt ze, ‘en vraag het aan de oude, wijze Amadou. Hij heeft alle antwoorden.’

Later, veel later, ontdek ik dat Amadou echt heeft bestaan. Dat hij felblauwe ogen had en een magisch dagboek waarin je écht alle antwoorden vindt. Naar dat boek ging ik op zoek…

Verhalenvertelster Aminata Demba neemt je mee op een wervelende, muzikale roadtrip naar de boekenkamer van Amadou. Onderweg ontmoet je tetterende tantes, woestijnzangeressen en sprekende baobabs. Amadou is geïnspireerd op mondeling overgeleverde West-Afrikaanse sprookjes en het werk van de Malinese schrijver Amadou Hampâté Bâ. Een prachtige ode aan de kunst van het vertellen, over opgroeien en mens zijn.

Ken je dat? Je moeder heeft een laatste verhaal verteld, maar jij wil nog niet slapen. Je stelt haar zoveel mogelijk moeilijke vragen. Waarom is de eekhoorn zo gemeen tegen de olifant? Kan de zwaluw echt de toekomst voorspellen? ‘Sluit je ogen,’ zegt ze, ‘en vraag het aan de oude, wijze Amadou. Hij heeft alle antwoorden.’

Later, veel later, ontdek ik dat Amadou echt heeft bestaan. Dat hij felblauwe ogen had en een magisch dagboek waarin je écht alle antwoorden vindt. Naar dat boek ging ik op zoek…

Verhalenvertelster Aminata Demba neemt je mee op een wervelende, muzikale roadtrip naar de boekenkamer van Amadou. Onderweg ontmoet je tetterende tantes, woestijnzangeressen en sprekende baobabs. Amadou is geïnspireerd op mondeling overgeleverde West-Afrikaanse sprookjes en het werk van de Malinese schrijver Amadou Hampâté Bâ. Een prachtige ode aan de kunst van het vertellen, over opgroeien en mens zijn.

Ken je dat? Je moeder heeft een laatste verhaal verteld, maar jij wil nog niet slapen. Je stelt haar zoveel mogelijk moeilijke vragen. Waarom is de eekhoorn zo gemeen tegen de olifant? Kan de zwaluw echt de toekomst voorspellen? ‘Sluit je ogen,’ zegt ze, ‘en vraag het aan de oude, wijze Amadou. Hij heeft alle antwoorden.’

Later, veel later, ontdek ik dat Amadou echt heeft bestaan. Dat hij felblauwe ogen had en een magisch dagboek waarin je écht alle antwoorden vindt. Naar dat boek ging ik op zoek…

Verhalenvertelster Aminata Demba neemt je mee op een wervelende, muzikale roadtrip naar de boekenkamer van Amadou. Onderweg ontmoet je tetterende tantes, woestijnzangeressen en sprekende baobabs. Amadou is geïnspireerd op mondeling overgeleverde West-Afrikaanse sprookjes en het werk van de Malinese schrijver Amadou Hampâté Bâ. Een prachtige ode aan de kunst van het vertellen, over opgroeien en mens zijn.

Ken je dat? Je moeder heeft een laatste verhaal verteld, maar jij wil nog niet slapen. Je stelt haar zoveel mogelijk moeilijke vragen. Waarom is de eekhoorn zo gemeen tegen de olifant? Kan de zwaluw echt de toekomst voorspellen? ‘Sluit je ogen,’ zegt ze, ‘en vraag het aan de oude, wijze Amadou. Hij heeft alle antwoorden.’

Later, veel later, ontdek ik dat Amadou echt heeft bestaan. Dat hij felblauwe ogen had en een magisch dagboek waarin je écht alle antwoorden vindt. Naar dat boek ging ik op zoek…

Verhalenvertelster Aminata Demba neemt je mee op een wervelende, muzikale roadtrip naar de boekenkamer van Amadou. Onderweg ontmoet je tetterende tantes, woestijnzangeressen en sprekende baobabs. Amadou is geïnspireerd op mondeling overgeleverde West-Afrikaanse sprookjes en het werk van de Malinese schrijver Amadou Hampâté Bâ. Een prachtige ode aan de kunst van het vertellen, over opgroeien en mens zijn.