Na een onverwacht ongeluk komen een jonge muis met een opvliegend karakter en een onzekere vos samen in de dierenhemel terecht. In deze nieuwe wereld moeten ze leren hun natuurlijke instincten te bedwingen om met elkaar de uitdagingen van deze prachtige, maar spannende omgeving aan te gaan. Hun reis is vol gevaren en verrassingen, maar tijdens hun avonturen worden ze de beste vrienden.
Ook muizen gaan naar de hemel is een prachtige stop-motionfilm voor de hele familie, over het overwinnen van vooroordelen en de kracht van vriendschap.
Voor de achtste keer baadt Antwerpen in de hedendaagse kunst tijdens Antwerp Art Weekend. Galerijen, art spaces en musea gooien hun deuren open voor exposities, performances, lezingen, ... De Studio is opnieuw de centrale festival hub. Je kan er terecht voor expo’s, performances en op zaterdagavond De Nacht van de Beeldende Kunst.
Het Canadese Anne at 13.000ft dropt de kijker middenin het leven van het emotioneel fragiele titelpersonage. Veel komen we niet te weten over het verleden van Anne, maar de bezorgdheid van haar moeder spreekt boekdelen wanneer ze merkt dat haar dochter lijkt te ontsporen. Anne is niet opgewassen tegen de verschillende stressfactoren in haar leven. Maar na een eerste ervaring met skydiven tijdens het vrijgezellenfeest van haar beste vriendin, vindt Anne een nieuwe passie en broodnodige uitlaatklep. Toch lijkt haar honger naar de kick van het springen en de vrijheid die ze voelt in de lucht niet verenigbaar met haar leven op de grond.
Kazik Radwanski creëerde met de lowbudgetfilm Anne at 13.000ft een eerlijk en ingetogen portret van een persoon die worstelt met zichzelf, zonder in melodrama te vervallen. Actrice Deragh Campbell brengt een verontrustend realistische performance van hoe ontregeld het leven is met een angststoornis. Haar vertolking lijkt bij wijlen te refereren aan Gena Rowlands performance in John Cassavetes’ A Woman under the Influence, die ook stilistisch het close-up realisme van Anne at 13.000ft beïnvloedde. Radwanski’s vormelijk experiment ontleent eveneens de onontkoombare camera van de broers Dardenne uit werken zoals Rosetta.
Anne at 13.000ft is een intense weergave van stemmingswisselingen en de overweldigende invloed die het dagelijks leven kan hebben op de menselijke breekbaarheid.
Amerika, eind jaren '50. Twee straatbendes strijden om de macht in de buurt. Aan de ene kant staan de Sharks van Bernardo, met leden van Puerto Ricaanse afkomst, aan de andere kant de Jets onder de leiding van Riff. Wanneer Tony, een jongen van de Jets, en Maria, de zus van de leider van de Sharks, verliefd worden op elkaar weten ze dat hun liefde onmogelijk is. Maar elkaar vergeten lukt niet.
Een remake maken van een gouden klassieker houdt altijd een risico in, zelfs voor iemand als Steven Spielberg. Maar het resultaat is een prachtig eerbetoon aan de originele film én aan de bekende podiumversie. In de ijzersterke cast zitten zowel Ariana DeBose als de legendarische (en ondertussen 90-jarige!) Rita Moreno, beiden bekroond met een Oscar voor hun vertolking van Anita.
"Spielbergs West Side Story balanceert prachtig tussen het oude en het nieuwe." ★★★★ - De Volkskrant
"Steven Spielberg heeft er iets heel bijzonders van gemaakt, zonder het hart van de originele productie aan te tasten." - Filmtotaal
‘Zowel Robert Wise als Steven Spielberg begrepen het geheim van een goede filmmusical. In lange totaalshots laten ze de dansers zoveel mogelijk het werk doen, maar op de juiste momenten geven ze met onverwachtse kaders, bewegingen en montage het geheel extra dynamiek. Spielberg, die op zijn 74ste eindelijk een levenslange ambitie om een traditionele musical te maken realiseert, gebruikt voor zijn versie moderne technieken om de camera virtuoos te laten meedansen met de acteurs zonder dat het ooit gaat overheersen.’
Bart Juttmann in: Filmkrant, nr. 442, december 2021, p. 23
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
In BROKEN FLOWERS van de veelgeprezen schrijver/regisseur Jim Jarmusch, winnaar van de Grand Prix op het internationale filmfestival van Cannes in 2005, speelt Bill Murray de rol van Don Johnston. De resoluut single Don is net gedumpt door zijn laatste liefde, Sherry (Julie Delpy). Don legt zich opnieuw neer bij het alleen zijn. Wanneer hij een mysterieuze roze brief ontvangt, denkt hij na over zijn verleden. Het is van een anonieme voormalige geliefde en vertelt hem dat hij een 19-jarige zoon heeft die nu mogelijk op zoek is naar zijn vader. Zijn beste vriend en buurman, Winston (Jeffrey Wright), een amateur-speurder en familieman spoort Don aan om dit "mysterie" te onderzoeken. Aarzelend om überhaupt te reizen, begint Don toch aan een trektocht door het land op zoek naar aanwijzingen van vier voormalige vlammen (Frances Conroy, Jessica Lange, Sharon Stone en Tilda Swinton). Onaangekondigde bezoeken aan elk van deze unieke vrouwen zorgen voor nieuwe verrassingen voor Don terwijl hij de confrontatie aangaat met zowel zijn verleden als zijn heden.
Voor de achtste keer baadt Antwerpen in de hedendaagse kunst tijdens Antwerp Art Weekend. Galerijen, art spaces en musea gooien hun deuren open voor exposities, performances, lezingen, ... De Studio is opnieuw de centrale festival hub. Je kan er terecht voor expo’s, performances en op zaterdagavond De Nacht van de Beeldende Kunst.
Amerika, eind jaren '50. Twee straatbendes strijden om de macht in de buurt. Aan de ene kant staan de Sharks van Bernardo, met leden van Puerto Ricaanse afkomst, aan de andere kant de Jets onder de leiding van Riff. Wanneer Tony, een jongen van de Jets, en Maria, de zus van de leider van de Sharks, verliefd worden op elkaar weten ze dat hun liefde onmogelijk is. Maar elkaar vergeten lukt niet.
Een remake maken van een gouden klassieker houdt altijd een risico in, zelfs voor iemand als Steven Spielberg. Maar het resultaat is een prachtig eerbetoon aan de originele film én aan de bekende podiumversie. In de ijzersterke cast zitten zowel Ariana DeBose als de legendarische (en ondertussen 90-jarige!) Rita Moreno, beiden bekroond met een Oscar voor hun vertolking van Anita.
"Spielbergs West Side Story balanceert prachtig tussen het oude en het nieuwe." ★★★★ - De Volkskrant
"Steven Spielberg heeft er iets heel bijzonders van gemaakt, zonder het hart van de originele productie aan te tasten." - Filmtotaal
‘Zowel Robert Wise als Steven Spielberg begrepen het geheim van een goede filmmusical. In lange totaalshots laten ze de dansers zoveel mogelijk het werk doen, maar op de juiste momenten geven ze met onverwachtse kaders, bewegingen en montage het geheel extra dynamiek. Spielberg, die op zijn 74ste eindelijk een levenslange ambitie om een traditionele musical te maken realiseert, gebruikt voor zijn versie moderne technieken om de camera virtuoos te laten meedansen met de acteurs zonder dat het ooit gaat overheersen.’
Bart Juttmann in: Filmkrant, nr. 442, december 2021, p. 23
Bob Harris en Charlotte zijn twee Amerikanen in Tokio. Bob is een uitgebluste filmster die tijdelijk in Japan verblijft voor een whisky-commercial, terwijl de jonge Charlotte werd meegesleurd door haar echtgenoot, een overwerkte celebrity fotograaf. Als ze op een avond de slaap niet kunnen vatten, ontmoeten Bob en Charlotte elkaar in de luxueuze hotelbar. Deze toevallige ontmoeting groeit al snel uit tot een verrassende vriendschap en Charlotte en Bob besluiten om samen Tokio te ontdekken. Bill Murray beschouwt LOST IN TRANSLATION zijn favoriete film…
‘After praising Coppola in The New Yorker, David Denby suggests that “the movie could use something grander, fiercer-danger perhaps. It takes a great deal of courage for a young director to make a movie without action; it takes even greater courage to allow something momentous to happen.” […] I don’t think what Lost in Translation needs is an element of danger. If one accepts that Coppola’s foremost attempt is at achieving a naturalism rendered impressionistically, then it’s the monotonous and the mundane rather than the monumental that rings true.’
Maria San Filippo in: Cineaste, Vol. XXIX, nr. 1, Winter 2003, p. 27
‘Appelons ça l’art de demeurer ouvert à tout, suspendu au milieu du gué, ou selon une autre lecture : perdu dans la translation. Perdu entre Amérique et Japon, entre divers regimes d’images, entre masculin et féminin. Entre notre idole Bill Murray, que Sofia Coppola décrit comme l’homme qu’elle aurait pu être, et Scarlett Johansson, qui a ses lèvres boudeuses et sa moue chic. Perdu enfin dans cet hotel international, ce Tokyo sans version originale où loge aujourd’hui le meilleur cinéma, immobile et attentif, occupé à la tâche sans fin de son autotraduction.’
Emmanuel Burdeau in: Cahiers du cinema, nr. 586, Jan. 2004, p. 44
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
Voor de achtste keer baadt Antwerpen in de hedendaagse kunst tijdens Antwerp Art Weekend. Galerijen, art spaces en musea gooien hun deuren open voor exposities, performances, lezingen, ... De Studio is opnieuw de centrale festival hub. Je kan er terecht voor expo’s, performances en op zaterdagavond De Nacht van de Beeldende Kunst.
Met de voeten stevig in het zand en het hoofd recht, verkondigt Aya goedlachs dat ze nooit zal vertrekken. Het schiereiland van Ivoorkust, waar ze met haar moeder en haar kleine broertje woont, wordt echter geleidelijk ingenomen door de oceaan, waardoor de inwoners worden gedwongen naar de hoofdstad te migreren.
Met een magnifieke fotografie en montage laat deze fictiefilm, die veel leent van een documentaire, ons het zand, het zout en de bedwelmende aanwezigheid van de zee voelen waarin droom en realiteit, zichtbaar en onzichtbaar, samenvloeien.
De grote kracht van deze film is dat de beelden erin slagen ons vast te nagelen aan de zorgeloze levenswandel van de heldin, aan haar vreugdevolle koppigheid, aan levendige en zonnige overblijfselen uit haar kindertijd, om samen met haar het verdwijnen van haar territorium te bereizen. Als de film ons de kroniek geeft van een eenvoudig en gelukkig leven, vertelt hij ook het verhaal van een ontworteling die ons eraan herinnert dat alle ballingschap begint met een offer - dat van een verloren paradijs dat versmelt met de kindertijd.
Louisa May Foster doneert een cheque van ettelijke miljoenen dollars aan de IRS, de Amerikaanse belastingdienst. Ze vermoeden daar dat de vrouw gek geworden is en sturen haar naar een psychiater. Daar bespreekt Louisa haar vier huwelijken, waarin al haar echtgenoten geweldig rijk werden en vroegtijdig het loodje legden door hun ambitie om meer geld en meer macht te verzamelen.
Shirley MacLaine speelt de eeuwige weduwe, haar echtgenoten zijn niemand minder dan de grootste acteurs van het witte doek: Paul Newman, Robert Mitchum, Dean Martin, Gene Kelly, Dick Van Dyke… WHAT A WAY TO GO! is een cinematografische caleidoscoop van pluimen, diamanten, pruiken en de meest memorable kostuums die costumière Edith Head ooit uit haar mouw schudde. In drie woorden: over the top… and that’s the way to go!
“Edgar had left me approximately 2 million dollars in cash and securities. And as Thoreau probably never said, that’s a lotta lettuce.” – Louise May Foster in WHAT A WAY TO GO!
I AM CHANCE vertelt het verhaal van een groep jonge meisjes die in de straten van Kinshasa leven. Een leven van paradoxen: ze zijn wijs, onschuldig, ondeugend, slim, brutaal, weerbaar, en bovenal vrij. Chancelvie en haar vrienden trotseren de wereld en zijn moeilijkheden met een glimlach en veerkracht. Ze stelen maar delen de buit en maken ook kunst. I AM CHANCE is een momentopname van Kinshasa, de megalopolis van een kleurrijk, pop en kunstzinnig Afrika. Kinshasa is het andere karakter in de film wiens duizend ritmische stemmen een koor vormen met die van de meisjes.
In dit kettingbrief-Gesamtkunstwerk verkennen drie filmmakers de poëtische en politieke betekenis van licht in verhouding tot huidskleur.
PRISM vertrekt vanuit het perspectief dat de fotografische media technologisch en ideologisch bevooroordeeld zijn, in het voordeel van blanke huid. De drie filmmakers bundelen hun verschillende benaderingen en ervaringen om de relatie te verkennen tussen huidskleur en cinematografie, tussen white-centric privilege en de fotografische media.
Na de film op 20.05 volgt er een gesprek met de filmmakers.
Eléonore Yameogo studeerde film in haar geboorteland Burkina Faso voordat ze naar Parijs verhuisde. Ze is van de jongere generatie Afrikaanse vrouwelijke filmmakers die controversiële onderwerpen durven verkennen, op zoek naar een nieuwe Afrikaanse esthetiek die zich richt op de ervaringen van diaspora.
Rosine Mfetgo Mbakam groeide op in een traditionele Kameroenese familie. Ze ontdekte filmmaken via de Italiaanse NGO Centro Orientamento Educativo en maakte vervolgens programma's voor Spectrum Televisie voordat ze in 2007 voor het eerst Kameroen verliet om film te studeren aan INSAS in België.
Docent, onderzoeker en kunstenaar An van Dienderen is geïnteresseerd in de rol van het beeld in onze multiculturele maatschappij. Ze bevraagt de tegenstrijdigheden tussen feit en fictie, representatie en ervaring, het ingebeelde en het waarneembare – om nog te zwijgen van de absurde, poëtische en vaak ontroerende verhalen die daarachter schuilgaan.
[In samenwerking met filmkritisch tijdschrift Fantômas en feministisch filmcollectief Girls on Film]
Amerika, eind jaren '50. Twee straatbendes strijden om de macht in de buurt. Aan de ene kant staan de Sharks van Bernardo, met leden van Puerto Ricaanse afkomst, aan de andere kant de Jets onder de leiding van Riff. Wanneer Tony, een jongen van de Jets, en Maria, de zus van de leider van de Sharks, verliefd worden op elkaar weten ze dat hun liefde onmogelijk is. Maar elkaar vergeten lukt niet.
Een remake maken van een gouden klassieker houdt altijd een risico in, zelfs voor iemand als Steven Spielberg. Maar het resultaat is een prachtig eerbetoon aan de originele film én aan de bekende podiumversie. In de ijzersterke cast zitten zowel Ariana DeBose als de legendarische (en ondertussen 90-jarige!) Rita Moreno, beiden bekroond met een Oscar voor hun vertolking van Anita.
"Spielbergs West Side Story balanceert prachtig tussen het oude en het nieuwe." ★★★★ - De Volkskrant
"Steven Spielberg heeft er iets heel bijzonders van gemaakt, zonder het hart van de originele productie aan te tasten." - Filmtotaal
‘Zowel Robert Wise als Steven Spielberg begrepen het geheim van een goede filmmusical. In lange totaalshots laten ze de dansers zoveel mogelijk het werk doen, maar op de juiste momenten geven ze met onverwachtse kaders, bewegingen en montage het geheel extra dynamiek. Spielberg, die op zijn 74ste eindelijk een levenslange ambitie om een traditionele musical te maken realiseert, gebruikt voor zijn versie moderne technieken om de camera virtuoos te laten meedansen met de acteurs zonder dat het ooit gaat overheersen.’
Bart Juttmann in: Filmkrant, nr. 442, december 2021, p. 23
Een vrouw raakt in een diepe depressie door de onverwachte dood van haar kind. Haar man, zelf therapeut, wijst de medische behandeling die ze krijgt af en wil haar genezen met rationele praatsessies. De vrouw heeft een diepe maar onbestemde angst die verband lijkt te houden met het woud waar ze eerder aan een historisch onderzoek naar religieus gefundeerd geweld tegen vrouwen werkte. Om haar met die angst te confronteren reist het paar af naar het woud dat de Bijbelse naam Eden draagt.
De vertoning van 19.05 wordt uitzonderlijk NIET voorafgegaan door een lezing van filmhistoricus Wouter Hessels om 19:00.
Twee rivaliserende straatbendes, de Puerto Ricaanse Sharks en Amerikaanse Jets, maken de West Side van de Lincoln Square-buurt in Manhattan onveilig. Na een ruzie, dagen de Jets de Sharks uit tot een knokpartij tijdens een aankomend dansfeest. Op het feest worden Tony, een voormalig lid van de Jets, en Maria, de zus van de leider van de Sharks, hopeloos verliefd. Een onmogelijke liefde, zo blijkt, wanneer de spanningen tussen de bendes doden beginnen opeisen. Naast het melodramatische narratief, geïnspireerd op Romeo & Juliet, zijn vooral de choreografie en scenografie adembenemend. De dansscènes zijn zo belangrijk dat ze een even gelijkwaardige regisseur kregen als het verhaal errond: choreograaf Jerome Robbins regisseerde de dans, studioveteraan Robert Wise regisseerde het drama. Als je goed kijkt, herinnert Roger Ebert ons eraan, dan zie je dat elke danser zijn eigen stijl en motivatie heeft maar toch steeds als een puzzelstukje in het geheel past.
Amerika, eind jaren '50. Twee straatbendes strijden om de macht in de buurt. Aan de ene kant staan de Sharks van Bernardo, met leden van Puerto Ricaanse afkomst, aan de andere kant de Jets onder de leiding van Riff. Wanneer Tony, een jongen van de Jets, en Maria, de zus van de leider van de Sharks, verliefd worden op elkaar weten ze dat hun liefde onmogelijk is. Maar elkaar vergeten lukt niet.
Een remake maken van een gouden klassieker houdt altijd een risico in, zelfs voor iemand als Steven Spielberg. Maar het resultaat is een prachtig eerbetoon aan de originele film én aan de bekende podiumversie. In de ijzersterke cast zitten zowel Ariana DeBose als de legendarische (en ondertussen 90-jarige!) Rita Moreno, beiden bekroond met een Oscar voor hun vertolking van Anita.
"Spielbergs West Side Story balanceert prachtig tussen het oude en het nieuwe." ★★★★ - De Volkskrant
"Steven Spielberg heeft er iets heel bijzonders van gemaakt, zonder het hart van de originele productie aan te tasten." - Filmtotaal
‘Zowel Robert Wise als Steven Spielberg begrepen het geheim van een goede filmmusical. In lange totaalshots laten ze de dansers zoveel mogelijk het werk doen, maar op de juiste momenten geven ze met onverwachtse kaders, bewegingen en montage het geheel extra dynamiek. Spielberg, die op zijn 74ste eindelijk een levenslange ambitie om een traditionele musical te maken realiseert, gebruikt voor zijn versie moderne technieken om de camera virtuoos te laten meedansen met de acteurs zonder dat het ooit gaat overheersen.’
Bart Juttmann in: Filmkrant, nr. 442, december 2021, p. 23
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Brahim is een jonge man, de oogappel van zijn moeder. Op een dag zal hij de liefde van zijn leven vinden. Hij zal een gezin stichten, iedereen zal trots zijn op hem. Op een dag zal hij volwassen en geslaagd zijn in het leven. Op een dag…
Voor ANIMALS baseert Nabil Ben Yadir zich op waargebeurde feiten om een rauw en aangrijpend verhaal te brengen, een boeiende en compromisloze reflectie op geweld en het vermogen van de mens om het onnoemelijke te begaan.
In april 2012 verdwijnt Ihsane Jarfi in Luik. De dertiger wordt voor het laatst gezien in de buurt van een homobar, vlak voor hij in een auto met vier andere mannen stapt. Twee weken later wordt hij teruggevonden. Dood en zwaar verminkt. De vier passagiers worden ingerekend en veroordeeld voor homofobe moord. "We gedroegen ons als beesten", zei een van hen tijdens het proces. Nadat theatermaker en artistiek directeur van NTGent, Milo Rau, in La reprise deze gruwelijke hate crime al op toneel bracht, inspireert ook Les Barons-cineast Nabil Ben Yadir zich voor ANIMALS op deze beestachtige misdaad. Samen met onder andere cinematograaf Frank Van den Eeden (Girl) en Dode Hoek-acteur Soufiane Chilah duikt Yadir in deze Luikse nachtmerrie door de 35-jarige Brahim te volgen die op de verjaardag van zijn moeder uit de kast wil komen. Alleen beslissen vier mannen daar anders over.
"Animals is a shock which won’t leave anyone indifferent (...)" – Cineuropa
"Animals van regisseur Nabil Ben Yadir is onaangenaam en ondraaglijk. Maar dat hoort ook zo" - Knack Focus
“Bikkelhard, maar beklijvend én bangelijk goed: Animals, de film van regisseur Nabil Ben Yadir over de moord op Ihsane Jarfi, spookt na afloop nog dagen door je hoofd.”★★★★ - De Standaard
SALT: THE SEQUENTIAL is een unieke compilatie van werk van een nieuwe generatie Turkse kustenaars, gecureerd door Amira Akbıyıkoğlu en Farah Aksoy van het gelijknamige culturele instituut in Istanbul. Het werk van de zes kunstenaars die werden geselecteerd hanteert een gelijkaardige visuele (en ook conceptuele) taal. Het gaat terug op gedeelde herinneringen en gevoeligheden van de voorbije 25 jaar. De exploratie van geschiedenis en moderniteit, taal, macht en publieke ruimte zijn terugkerende thema’s.
Maken deel uit van dit programma:
Deniz Gül, Postcard, 2017-2020, 20 min. Geen geluid. Barış Doğrusöz, Sandstorm and the Oblivion, 2017, 8 min. Volkan Aslan, Best Wishes, 2019, 9 min. Fatma Belkıs & Onur Gökmen, The Connected, 2021, 23 min. Aykan Safoğlu, Dog Star Descending, 2020, 12 min.
Aansluitend op de eerste vertoning op 22 mei om 20:15 gaat Nav Haq (M HKA) in gesprek met Aykan Safoğlu.
In 1917 publiceerde filmstudio Universal een promotioneel artikel met de aankondiging: “er zijn erg weinig vrouwelijke regisseurs in de filmwereld, maar Universal City… huist drie van hen!” De studio refereert onder anderen naar ‘hun’ regisseur-scenarist Lois Weber. In werkelijkheid waren er over de hele wereld heel wat vrouwen regisseur tijdens het stille filmtijdperk, maar werden ze later uit de geschiedboeken geschrapt ten gunste van hun mannelijke tijdsgenoten. Vrouwelijke filmpioniers Lois Weber, Alice Guy Blaché en Lotte Reiniger heroveren hun plaats binnen het filmhistorische luik in mei. Volgende kortfilms staan op het programma:
THE STOLEN HEART (Das gestohlene Herz)
LOTTE REINIGER
DE 1934 – 10’
In dit verhaal steelt een monster alle muziekinstrumenten van een dorpje, met als doel hun geluk te ontnemen. Maar wat het monster niet beseft, is dat muziek ook een kracht in zich draagt. De film wordt op harp begeleid door Jenna Vergeynst.
THE GIRL IN THE ARMCHAIR
Alice Guy-Blaché
FR 1912 – 13’
Dit drama over een gokverslaafde man, die gered wordt door de vrouw die hem liefheeft, toont de cinematografische kracht van Alice Guy Blaché en de vakkundige manier waarop ze actie en compositie in beeld brengt. De film wordt begeleid door Brecht Valckenaers op piano.
FALLING LEAVES
Alice Guy-Blaché
FR 1912 – 14’
Een jong kind probeert het leven van haar oudere zus te redden door de herfst te verlengen. Een lyrisch melodrama dat elektronisch begeleid wordt door Lorenzo Serasini.
PAPAGENO
LOTTE REINIGER
DE 1935 – 11’
Papageno, de vogelvanger van Mozarts “De Magische Fluit” spendeert zijn tijd met zijn gevleugelde vrienden, vecht met een slang en vindt de liefde en het geluk in dit delicate meesterwerk van Lotte Reiniger. De film wordt door Benjamin Skorov, Francesco Ursi en Robbe Claes begeleid op viool, hoorn en trompet.
SUSPENSE
LOIS WEBER
VS 1913 – 10’
Een man steelt een auto en snelt naar huis om zijn vrouw te redden van een inbreker. Met de politie in de achtervolging. Milan Lauwers begeleidt de film op piano.
Met de Creatieve Projecten wil de opleiding Muziek van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen masterstudenten in contact brengen met actuele, maatschappelijke, interactieve en interdisciplinaire projecten. De studenten verkennen hierbij de stad en de districten. In samenwerking met De Cinema creëren enkele studenten aan de hand van repertoire en improvisatie een originele en persoonlijke soundtrack bij enkele films geregisseerd door vrouwelijke pioniers.
In PAK DE POEN! kunnen kinderen geld verdienen. Veel geld. Want méér is altijd beter en voor minder gaan we niet.
PAK DE POEN! is een show die onze honger naar méér blootlegt en waarin de meest uiteenlopende figuren hun duit in het zakje komen doen om de winst te vergroten. Een gigantische rollercoaster van falen en mislukken waarin de puinhopen zich opstapelen en loze beloftes de rode draad vormen.
Deze voorstelling hakt stevig in op de fundamenten van het kapitalisme en toont hoe de belofte van rijkdom voor de meesten onder ons nooit werkelijkheid zal worden. Een show die al even hard doordraait als ons huidig economisch systeem zelf.
John L. Sullivan is een succesvolle en naïeve regisseur die beslist om een film te maken over de onderdrukte arme klasse. Tot grote ergernis van zijn producer besluit Sullivan undercover te gaan als een dakloze zwerver om zo relevante levenservaring op te doen voor zijn film. Onderweg ontmoet hij een gefaalde actrice die hem trakteert op ontbijt en hem later vergezelt op zijn queeste. Preston Sturges is de koning van de snedige screwball dialogen, die hun tijd ver vooruit waren. Maar die naturalistische dialogen worden vaker wel dan niet gevolgd door een moment van farce of slapstick, want Sturges wilde vooral vrolijke films maken. Actrice Veronica Lake was 6 maanden zwanger tijdens het filmen van SULLIVAN’S TRAVELS, wat gerenommeerd kostuumdesigner Edith Head de taak opleverde om haar ‘situatie’ te verbergen op alle mogelijke manieren.
“May I close, sir, by warning you against the entire expedition, which I envision with deep apprehension and gloomy foreboding.” – Sullivans Butler Burrows in SULLIVAN’S TRAVELS
‘Poised between the end of the Depression and America’s entry into World War II, Sullivan’s Travels is a transitional movie, not just for Sturges’s burgeoning auteurism but for Hollywood too. Janus-faced, it looks back at 30s film culture, from realism to screwball, but expresses itself with a formal irreverence and self-reflexivity that signal a new era.’
Kate Stables in: Sight and Sound, Vol. 24, nr. 8, Aug. 2014, p. 95
‘The violent capital-versus-labour train-top spoof of heavyhanded social-realist metaphor – the film’s shock ending and also its propulsive beginning-signals that Sullivan’s Travels, famous as a road movie, is really more of a railroad movie. Trains adopt multiple meanings here, as the site of everything from hog-and-hobo-carrying hilarity and chaste romance to the violent robbery of Sullivan in the goods-yards and his subsequent boxcar banishment. A locomotive, bearing down mercilessly on the thief, who is unable to leave Sullivan’s scattered cash to the rails, even performs the ritual sacrifice that wipes out Sullivan’s identity (his ID is found on the unrecognisable body.)’
Kate Stables in: Sight and Sound, Vol. 24, nr. 8, Aug. 2014, p. 95
Ismail Abdoul, een getalenteerde jonge bokser, haalt de top en vindt de liefde bij Sylvie. Maar hij klimt ook op als portier en controleert samen met zijn mannen steeds meer deuren, inclusief de drugshandel erachter. Hij wordt de nieuwe sensatie, een levende legende in en buiten de ring. Verblind door zijn succes raakt hij geleidelijk aan verstrikt in een web van zijn eigen leugens en gewelddadige acties. De steeds groter wordende druk van de politie slaat een kloof tussen hem en iedereen om wie hij geeft, ook Sylvie. Hij zal het ultieme gevecht moeten aangaan: dat met zichzelf.
"Mallat is meer dan een acteur: hij is een ster, zoals hij het scherm vult met zijn uitstraling." ★★★★ - De Standaard
"Boenk erop (...) je kijkt nu al uit naar meer van Jonas ‘Cool’ Baeckeland." ★★★ - Het Nieuwsblad
"[Een] prima vertolking van Nabil Mallat en de bijwijlen knappe regie van Jonas Baeckeland."★★★ - Humo
Belfast, jaren ‘60. De negenjarige Buddy is een vrolijke jongen die gek is op films. Hij woont in een volkse arbeiderswijk met kleine steegjes waar iedereen elkaar kent en grootouders meestal inwonen. Zijn vader werkt in Engeland en is telkens twee weken per maand weg. Alles verandert wanneer de Troubles starten, een turbulente periode waarin de chaos en het geweld in Belfast steeds groter wordt en druk zet op het gezin. Regisseur/acteur Kenneth Branagh heeft al heel wat Oscarnominaties achter zijn naam staan en vult het lijstje mooi aan met Belfast, zijn meest persoonlijke film tot nu toe. Geïnspireerd op zijn eigen kindertijd schreef en regisseerde Branagh een warme en aangrijpende film.
"Het is razend knap dat Belfast weemoed en nostalgie weet te creëren naar een tijd en plek die voor de meeste kijkers niet in hun eigen verleden ligt." - ★★★½ Filmtotaal
"A twinkly-eyed childhood memoir – and rigorously fashioned to be an Oscar frontrunner" - ★★★ Independent
Het madeleinekoekje van Kenneth Branagh - ★★★½ Humo
"Een beeldschone zwart-witfilm die zo levendig is dat hij voor zeven Oscars werd genomineerd." - ★★★★ Knack Focus
“Black-and-white has this paradoxical, transcendental quality- it’s descriptive without giving you everything,” he [Zambarloukos, cinematographer] continues. “You can show how people feel. The biggest part is removing the descriptive qualities of color and concentrating on the human condition. It creates a more honest portrait than color can.”
Haris Zambarloukos in: American Cinematographer, Vol. 103, nr. 2, feb. ’22, p. 30
“[…] there’s no question that the sentiment that flows throughout Belfast is authentic, heartfelt, and decidedly hard-earned. In that regard, this is a sentimentality that arguably functions, especially given the film’s fable-like narrative, as an aesthetic strategy to valorize the morally and politically principled beliefs of Buddy’s parents. While the film periodically uses energetic bursts of songs by Belfast native Van Morrison as musical exclamation marks, Belfast does not utilize the traditional, often imperceptible musical underscore to guide viewers’ responses.”
Gary Crowdus in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 2, maart 2022, p. 11
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
In 1917 publiceerde filmstudio Universal een promotioneel artikel met de aankondiging: “er zijn erg weinig vrouwelijke regisseurs in de filmwereld, maar Universal City… huist drie van hen!” De studio refereert onder anderen naar ‘hun’ regisseur-scenarist Lois Weber. In werkelijkheid waren er over de hele wereld heel wat vrouwen regisseur tijdens het stille filmtijdperk, maar werden ze later uit de geschiedboeken geschrapt ten gunste van hun mannelijke tijdsgenoten. Vrouwelijke filmpioniers Lois Weber, Alice Guy Blaché en Lotte Reiniger heroveren hun plaats binnen het filmhistorische luik in mei. Volgende kortfilms staan op het programma:
THE STOLEN HEART (Das gestohlene Herz)
LOTTE REINIGER
DE 1934 – 10’
In dit verhaal steelt een monster alle muziekinstrumenten van een dorpje, met als doel hun geluk te ontnemen. Maar wat het monster niet beseft, is dat muziek ook een kracht in zich draagt. De film wordt op harp begeleid door Jenna Vergeynst.
THE GIRL IN THE ARMCHAIR
Alice Guy-Blaché
FR 1912 – 13’
Dit drama over een gokverslaafde man, die gered wordt door de vrouw die hem liefheeft, toont de cinematografische kracht van Alice Guy Blaché en de vakkundige manier waarop ze actie en compositie in beeld brengt. De film wordt begeleid door Brecht Valckenaers op piano.
FALLING LEAVES
Alice Guy-Blaché
FR 1912 – 14’
Een jong kind probeert het leven van haar oudere zus te redden door de herfst te verlengen. Een lyrisch melodrama dat elektronisch begeleid wordt door Lorenzo Serasini.
PAPAGENO
LOTTE REINIGER
DE 1935 – 11’
Papageno, de vogelvanger van Mozarts “De Magische Fluit” spendeert zijn tijd met zijn gevleugelde vrienden, vecht met een slang en vindt de liefde en het geluk in dit delicate meesterwerk van Lotte Reiniger. De film wordt door Benjamin Skorov, Francesco Ursi en Robbe Claes begeleid op viool, hoorn en trompet.
SUSPENSE
LOIS WEBER
VS 1913 – 10’
Een man steelt een auto en snelt naar huis om zijn vrouw te redden van een inbreker. Met de politie in de achtervolging. Milan Lauwers begeleidt de film op piano.
Met de Creatieve Projecten wil de opleiding Muziek van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen masterstudenten in contact brengen met actuele, maatschappelijke, interactieve en interdisciplinaire projecten. De studenten verkennen hierbij de stad en de districten. In samenwerking met De Cinema creëren enkele studenten aan de hand van repertoire en improvisatie een originele en persoonlijke soundtrack bij enkele films geregisseerd door vrouwelijke pioniers.
In PAK DE POEN! kunnen kinderen geld verdienen. Veel geld. Want méér is altijd beter en voor minder gaan we niet.
PAK DE POEN! is een show die onze honger naar méér blootlegt en waarin de meest uiteenlopende figuren hun duit in het zakje komen doen om de winst te vergroten. Een gigantische rollercoaster van falen en mislukken waarin de puinhopen zich opstapelen en loze beloftes de rode draad vormen.
Deze voorstelling hakt stevig in op de fundamenten van het kapitalisme en toont hoe de belofte van rijkdom voor de meesten onder ons nooit werkelijkheid zal worden. Een show die al even hard doordraait als ons huidig economisch systeem zelf.
Een slak wil de wereld ontdekken. Samen met de walvis wordt het een spannende reis langs ijzige bergen, gloeiende vulkanen en tropische eilanden. Dan gaat het vreselijk mis ... ze spoelen aan op een strand en die enorme walvis is niet meer in beweging te krijgen. Maar ook wie klein is, kan een held zijn!
Samen met De slak en de walvis worden nog drie leuke kortfilms vertoond. Zet je schrap voor de ontmoeting met een schele kameleon, een sjofele kiwi, een verkleumd hondje en een overmoedig lammetje. Alle films zijn Nederlands gesproken of zonder dialogen en kunnen dus een heel jong publiek charmeren.
De Slak en de Walvis wordt voorafgegaan door deze 3 andere leuke avontuurlijke kortfilms:
Overboord! Barbora Valecká, Filip Pošivač / Tsjechië / 2019 / 12 min
Weldra staat de wereld onder water en de dieren verzamelen zich in een lange rij voor de Ark van Noah. Een schele kameleon en een sjofele kiwi, twee beste vrienden, willen ook mee. Maar de controle is heel streng: alleen dieren met partner van dezelfde soort mogen aan boord.
Mishou Milen Vitanov / Duitsland, Bulgarije / 2020 / 8 min
Een groepje toeristen landt met de helikopter op de noordpool. Na een paar selfies zijn ze weer weg maar ze laten een onverwachte gast achter: Mishou. Vier sneeuwhazen nemen het hondje onder hun hoede.
Schaap Julia Ocker / Germany / 2018 / 4 min
Een avontuurlijk lammetje zoekt gevaarlijke situaties op, zeer tegen de zin van de andere bezorgde schapen.
Alle films zijn Nederlands gesproken of zonder dialogen.
Na een onverwacht ongeluk komen een jonge muis met een opvliegend karakter en een onzekere vos samen in de dierenhemel terecht. In deze nieuwe wereld moeten ze leren hun natuurlijke instincten te bedwingen om met elkaar de uitdagingen van deze prachtige, maar spannende omgeving aan te gaan. Hun reis is vol gevaren en verrassingen, maar tijdens hun avonturen worden ze de beste vrienden.
Ook muizen gaan naar de hemel is een prachtige stop-motionfilm voor de hele familie, over het overwinnen van vooroordelen en de kracht van vriendschap.
In dit kettingbrief-Gesamtkunstwerk verkennen drie filmmakers de poëtische en politieke betekenis van licht in verhouding tot huidskleur.
PRISM vertrekt vanuit het perspectief dat de fotografische media technologisch en ideologisch bevooroordeeld zijn, in het voordeel van blanke huid. De drie filmmakers bundelen hun verschillende benaderingen en ervaringen om de relatie te verkennen tussen huidskleur en cinematografie, tussen white-centric privilege en de fotografische media.
Na de film op 20.05 volgt er een gesprek met de filmmakers.
Eléonore Yameogo studeerde film in haar geboorteland Burkina Faso voordat ze naar Parijs verhuisde. Ze is van de jongere generatie Afrikaanse vrouwelijke filmmakers die controversiële onderwerpen durven verkennen, op zoek naar een nieuwe Afrikaanse esthetiek die zich richt op de ervaringen van diaspora.
Rosine Mfetgo Mbakam groeide op in een traditionele Kameroenese familie. Ze ontdekte filmmaken via de Italiaanse NGO Centro Orientamento Educativo en maakte vervolgens programma's voor Spectrum Televisie voordat ze in 2007 voor het eerst Kameroen verliet om film te studeren aan INSAS in België.
Docent, onderzoeker en kunstenaar An van Dienderen is geïnteresseerd in de rol van het beeld in onze multiculturele maatschappij. Ze bevraagt de tegenstrijdigheden tussen feit en fictie, representatie en ervaring, het ingebeelde en het waarneembare – om nog te zwijgen van de absurde, poëtische en vaak ontroerende verhalen die daarachter schuilgaan.
[In samenwerking met filmkritisch tijdschrift Fantômas en feministisch filmcollectief Girls on Film]
Belfast, jaren ‘60. De negenjarige Buddy is een vrolijke jongen die gek is op films. Hij woont in een volkse arbeiderswijk met kleine steegjes waar iedereen elkaar kent en grootouders meestal inwonen. Zijn vader werkt in Engeland en is telkens twee weken per maand weg. Alles verandert wanneer de Troubles starten, een turbulente periode waarin de chaos en het geweld in Belfast steeds groter wordt en druk zet op het gezin. Regisseur/acteur Kenneth Branagh heeft al heel wat Oscarnominaties achter zijn naam staan en vult het lijstje mooi aan met Belfast, zijn meest persoonlijke film tot nu toe. Geïnspireerd op zijn eigen kindertijd schreef en regisseerde Branagh een warme en aangrijpende film.
"Het is razend knap dat Belfast weemoed en nostalgie weet te creëren naar een tijd en plek die voor de meeste kijkers niet in hun eigen verleden ligt." - ★★★½ Filmtotaal
"A twinkly-eyed childhood memoir – and rigorously fashioned to be an Oscar frontrunner" - ★★★ Independent
Het madeleinekoekje van Kenneth Branagh - ★★★½ Humo
"Een beeldschone zwart-witfilm die zo levendig is dat hij voor zeven Oscars werd genomineerd." - ★★★★ Knack Focus
“Black-and-white has this paradoxical, transcendental quality- it’s descriptive without giving you everything,” he [Zambarloukos, cinematographer] continues. “You can show how people feel. The biggest part is removing the descriptive qualities of color and concentrating on the human condition. It creates a more honest portrait than color can.”
Haris Zambarloukos in: American Cinematographer, Vol. 103, nr. 2, feb. ’22, p. 30
“[…] there’s no question that the sentiment that flows throughout Belfast is authentic, heartfelt, and decidedly hard-earned. In that regard, this is a sentimentality that arguably functions, especially given the film’s fable-like narrative, as an aesthetic strategy to valorize the morally and politically principled beliefs of Buddy’s parents. While the film periodically uses energetic bursts of songs by Belfast native Van Morrison as musical exclamation marks, Belfast does not utilize the traditional, often imperceptible musical underscore to guide viewers’ responses.”
Gary Crowdus in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 2, maart 2022, p. 11
ROSETTA speelt zich af in een voormalig industriegebied in Wallonië waar de werkloosheid tot ongekende hoogte is gestegen. Op een troosteloze camping woont de 18-jarige Rosetta samen met haar alcoholistische moeder, die zich tegen betaling laat gebruiken door allerlei mannen. Rosetta haat haar moeder en haat de hele wereld. Ze heeft maar één doel: een job vinden en de camping verlaten om te leven zoals 'normale' mensen. Rosetta zet daarvoor alles op het spel... zelfs de vriendschap met haar enige vriend.
‘What makes Rosetta unique is the dogged way it confines itself solely to its heroine’s direct experience. There is no attempt to explain the whys and wherefores of her circumstances, only the immediate reality. In its impassive observation it is sometimes like an anthropological film but without commentary or intervention and with nearly all sense of distance erased. The viewer is plunged with Rosetta into the mire of urgent need. The implacable handheld camera at her shoulder recalls the late television work of Alan Clarke: Road, Christine, Made in Britain. And like Clark’s truculent heroines Rosetta is a girl driven to desperate measures for whom one can’t help but feel a terrible sympathy.’
Richard Kelly in: Sight and Sound, Vol. 10, nr. 2, Feb. 2000, p. 22
In PAK DE POEN! kunnen kinderen geld verdienen. Veel geld. Want méér is altijd beter en voor minder gaan we niet.
PAK DE POEN! is een show die onze honger naar méér blootlegt en waarin de meest uiteenlopende figuren hun duit in het zakje komen doen om de winst te vergroten. Een gigantische rollercoaster van falen en mislukken waarin de puinhopen zich opstapelen en loze beloftes de rode draad vormen.
Deze voorstelling hakt stevig in op de fundamenten van het kapitalisme en toont hoe de belofte van rijkdom voor de meesten onder ons nooit werkelijkheid zal worden. Een show die al even hard doordraait als ons huidig economisch systeem zelf.
In PAK DE POEN! kunnen kinderen geld verdienen. Veel geld. Want méér is altijd beter en voor minder gaan we niet.
PAK DE POEN! is een show die onze honger naar méér blootlegt en waarin de meest uiteenlopende figuren hun duit in het zakje komen doen om de winst te vergroten. Een gigantische rollercoaster van falen en mislukken waarin de puinhopen zich opstapelen en loze beloftes de rode draad vormen.
Deze voorstelling hakt stevig in op de fundamenten van het kapitalisme en toont hoe de belofte van rijkdom voor de meesten onder ons nooit werkelijkheid zal worden. Een show die al even hard doordraait als ons huidig economisch systeem zelf.
Belfast, jaren ‘60. De negenjarige Buddy is een vrolijke jongen die gek is op films. Hij woont in een volkse arbeiderswijk met kleine steegjes waar iedereen elkaar kent en grootouders meestal inwonen. Zijn vader werkt in Engeland en is telkens twee weken per maand weg. Alles verandert wanneer de Troubles starten, een turbulente periode waarin de chaos en het geweld in Belfast steeds groter wordt en druk zet op het gezin. Regisseur/acteur Kenneth Branagh heeft al heel wat Oscarnominaties achter zijn naam staan en vult het lijstje mooi aan met Belfast, zijn meest persoonlijke film tot nu toe. Geïnspireerd op zijn eigen kindertijd schreef en regisseerde Branagh een warme en aangrijpende film.
"Het is razend knap dat Belfast weemoed en nostalgie weet te creëren naar een tijd en plek die voor de meeste kijkers niet in hun eigen verleden ligt." - ★★★½ Filmtotaal
"A twinkly-eyed childhood memoir – and rigorously fashioned to be an Oscar frontrunner" - ★★★ Independent
Het madeleinekoekje van Kenneth Branagh - ★★★½ Humo
"Een beeldschone zwart-witfilm die zo levendig is dat hij voor zeven Oscars werd genomineerd." - ★★★★ Knack Focus
“Black-and-white has this paradoxical, transcendental quality- it’s descriptive without giving you everything,” he [Zambarloukos, cinematographer] continues. “You can show how people feel. The biggest part is removing the descriptive qualities of color and concentrating on the human condition. It creates a more honest portrait than color can.”
Haris Zambarloukos in: American Cinematographer, Vol. 103, nr. 2, feb. ’22, p. 30
“[…] there’s no question that the sentiment that flows throughout Belfast is authentic, heartfelt, and decidedly hard-earned. In that regard, this is a sentimentality that arguably functions, especially given the film’s fable-like narrative, as an aesthetic strategy to valorize the morally and politically principled beliefs of Buddy’s parents. While the film periodically uses energetic bursts of songs by Belfast native Van Morrison as musical exclamation marks, Belfast does not utilize the traditional, often imperceptible musical underscore to guide viewers’ responses.”
Gary Crowdus in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 2, maart 2022, p. 11
Een vrouw raakt in een diepe depressie door de onverwachte dood van haar kind. Haar man, zelf therapeut, wijst de medische behandeling die ze krijgt af en wil haar genezen met rationele praatsessies. De vrouw heeft een diepe maar onbestemde angst die verband lijkt te houden met het woud waar ze eerder aan een historisch onderzoek naar religieus gefundeerd geweld tegen vrouwen werkte. Om haar met die angst te confronteren reist het paar af naar het woud dat de Bijbelse naam Eden draagt.
De vertoning van 19.05 wordt uitzonderlijk NIET voorafgegaan door een lezing van filmhistoricus Wouter Hessels om 19:00.
