In BLUE ORCHIDS creëert Johan Grimonprez een dubbelportret van twee experts die tegengestelde uitersten vertegenwoordigen in het speelveld van de wereldwijde wapenhandel. De verhalen van voormalig New York Times-correspondent Chris Hedges en van Riccardo Privitera, voormalig wapenhandelaar voor het inmiddels opgeheven Talisman Europe Ltd vormen een even verrassende als verontrustende omlijsting voor schokkende onthullingen over de oorlogsindustrie.
Toen Grimonprez met Hedges en Privitera sprak voor zijn in 2016 uitgebrachte film SHADOW WORLD, werd hem duidelijk dat beide mannen dezelfde pijn en hetzelfde trauma beschreven, maar vanuit radicaal tegenovergestelde perspectieven – de een wijdt zijn leven aan het ontmaskeren van leugens, de ander heeft zijn leven op leugens gebouwd. Uit hun persoonlijke getuigenissen en de politieke geschiedenis doemt een beeld op van de omvang van het leed en de huichelarij, waarin de wapenhandel een symptoom blijkt van een veel dieper liggende kwaal: hebzucht.
De screening van BLUE ORCHIDS wordt voorafgegaan door de kortfilms:
from SATIN ISLAND (2015, 3') - Auteur Tom McCarthy leest voor uit zijn werk op een videocollage van Johan Grimonprez.
| every day words disappear| - Michael Hardt on the politics of love (2016, 15') - Politieke foilosoof Michael Hardt vraagt zich af wat het zou betekenen om een politiek systeem op liefde te baseren, in plaats van angst.
What I Will (2013, 1') - Palestijns-Brooklynite poëet Suheir Hammad declameert combattieve en hoopvolle woorden als antwoord op oorlogsbeelden. "I will not dance to your war drum / I will not dance to that beating / I know that beat / It is lifeless."
Raymond Tallis | on tickling (2017, 8') - Neuroloog Raymond Tallis exploreert de filosofische notie dat we pas onszelf worden door in dialoog te treden met anderen: 'we dialogue, therefore we are'.
Two Travellers to a River (2018, 1'24") - Palestijnse actrice Manal Khader reciteert een gedicht van Mahmoud Darwish over hoe alles anders had kunnen zijn.
Ondanks hun verschillende achtergrond en een leeftijdsverschil is er direct een klik tussen de alleenstaande moeder Ava en de getrouwde Ali. Ze zijn allebei eenzaam, terwijl ze geen tekort hebben aan mensen om zich heen. Bij Ava thuis lopen kinderen en kleinkinderen in en uit, Ali woont bij zijn Brits-Pakistaanse familie, voor wie hij verborgen houdt dat zijn huwelijk alleen in naam nog bestaat.
De voormalige industriestad Bradford is geen voor de hand liggend decor voor een romantisch drama, maar regisseur Clio Barnard (The Selfish Giant, Dark River) weet als geen ander schoonheid te vinden in grauwe luchten, verlaten fabrieken en vermoeide rijtjeshuizen. Met het voorzichtig optimistische, deels geïmproviseerde Ali & Ava geeft Barnard het klassieke kitchen-sinkrealisme een moderne make-over. De sterk geacteerde film is rijk aan topmuziek, van The Specials en Bob Dylan tot recente club- en pophits.
"Ali & Ava is wonderschoon en goudeerlijk, ver weg van de valse Hollywoodromantiek." - De Standaard
"'Ali & Ava' bewijst dat Brits sociaal-realistisch drama niet grijs, koud en ellendig moét zijn"- Knack Focus
Een getrouwd Brits koppel, Katherine en Alex Joyce, reizen naar Italië om de villa te verkopen die ze net geërfd hebben van een oom. Tijdens de trip beseffen ze dat ze elkaar eigenlijk niet kennen. Ook in Italië brengen ze het merendeel van de tijd apart door: Katherine wil de cultuur opsnuiven, terwijl workaholic Alex het werk niet achter zich kan laten. Door onderliggende spanningen en jaloezie brokkelt hun huwelijk meer en meer af.
VIAGGIO IN ITALIA wordt beschouwd als Roberto Rossellini’s modernistische meesterwerk. Met Rossellini’s toenmalige vrouw Ingrid Bergman en George Sanders in de hoofdrollen.
“Rossellini’s way of dissolving narrative into atmosphere, of locating drama in the unspoken inner lives of his characters, anticipates some of what Michelangelo Antonioni would do a few years later in L’AVVENTURA. VIAGGIO IN ITALIA is thus in the vanguard of what Pauline Kael would disparagingly call “come-dressed-as-the-sick-soul-of-Europe parties.” Some of us will never tire of those soirees, with their black-tied gloom and elegant suffering, and will therefore relish the beauty and melancholy of this voyage, along with its touristic snapshots and heart-tugging Neapolitan songs.” – A.O. Scott in The New York Times.
Antonioni’s L’AVVENTURA vertonen we op 25 en 30 juni.
De vrijgevochten Corie stapt in het huwelijksbootje met de conservatieve Paul. De wittebroodsweken komen ze zonder kleerscheuren door, maar wanneer het echte leven start – op de bovenste verdieping van een schamel New Yorks appartementsgebouw zonder lift – komt hun relatie zwaar onder druk te staan door de invloed van hun tegengestelde wereldvisies.
Regisseur Gene Saks en schrijver-scenarist Neil Simon – die ook het originele, succesvolle Broadwaystuk schreef – creëerden met deze BAREFOOT IN THE PARK-verfilming een screwball comedy over pril huwelijks(on)geluk met de fantastische Jane Fonda en Robert Redford in de hoofdrollen.
“Make him feel important. If you do that, you'll have a happy and wonderful marriage - like two out of every ten couples.” – Wijze raad van Ethel aan dochter Corie in BAREFOOT IN THE PARK.
Billie en Lucas, een jong Brussels koppel, starten hun studies aan de universiteit en staan voor een jaar vol veranderingen. Hun denkbeelden over de toekomst, twijfels over relaties en verwachtingen van het volwassen leven vormen de basis voor gesprekken met vrienden en elkaar. Kind Hearts toont op een integere wijze hoe vormend maar ook onzeker (eerste) liefde kan zijn.
“Met KIND HEARTS maakten we geen documentaire over liefde maar kijken we naar een concrete liefdesrelatie, verbeelden we het contact tussen twee geliefden, Billie en Lucas. De ervaring van liefde is nauw verbonden met dat van een vertelling, in onze gedachten herscheppen we de liefde tot een avontuur. Die notie van constructie ziet zich ook weerspiegeld in de vorm van de film, gekenmerkt door een ambivalentie tussen enscenering en documentaire. Het werken aan een film heeft voor ons ook met aandacht te maken, met zorg en concentratie, zowel in de keuze van de vorm als in de verhouding tot mensen en plaatsen. Met Kind Hearts hebben we de ambitie om op een liefdevolle wijze te kijken naar hoe deze geliefden zich tot de wereld vandaag en tot elkaar verhouden.” – Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes
CINEMA NOW, DOCU, ENGLISH PLEASE!, ICONIC SUMMER FESTIVALS, ETERNAL SUMMER, ENDLESS NIGHTS, music
FILM
archief
english below
In SUMMER OF SOUL brengt Questlove (Ahmir Khalib Thompson) de lang vergeten beelden van het Harlem Cultural Festival van 1969 weer tot leven. Dit unieke muziekfestival bracht duizenden zwarte Amerikanen samen tijdens een periode van grote sociale verandering. Artiesten zoals Nina Simone, Stevie Wonder en Sly and the Family Stone boden niet alleen muziek aan, maar brachten ook krachtige boodschappen.
Hoewel het festival vaak in de schaduw stond van Woodstock, was het een onmiskenbaar statement van Afro-Amerikaanse identiteit. Met energieke optredens en indrukwekkende interviews laat Questlove zien hoe muziek de motor was van een culturele revolutie – een viering van vrijheid, zwarte kracht en zelfbewustzijn. SUMMER OF SOUL is dus veel meer dan een concertfilm. Het is een herontdekking van een belangrijk moment uit de geschiedenis dat te lang onderbelicht bleef.
SUMMER OF SOUL is deel van De Cinema’s zomerprogramma ETERNAL SUMMER, ENDLESS NIGHTS, waarin zonovergoten ontdekkingen in contrast staan met het opzwepende hedonisme van de nacht.
ENG The film is in English
In SUMMER OF SOUL, Questlove (Ahmir Khalib Thompson) brings the long-forgotten footage of the 1969 Harlem Cultural Festival back to life. This unique music festival brought together thousands of Black Americans during a time of significant social change. Artists like Nina Simone, Stevie Wonder, and Sly and the Family Stone offered not only music but also powerful messages.
Though often overshadowed by Woodstock, the festival was a bold statement of African American identity. Through energetic performances and compelling interviews, Questlove shows how music was the driving force behind a cultural revolution—a celebration of freedom, Black power, and self-awareness. SUMMER OF SOUL is much more than a concert film. It is a rediscovery of a pivotal moment in history that has long remained in the shadows.
SUMMER OF SOUL is part of De Cinema’s summer programme ETERNAL SUMMER, ENDLESS NIGHTS, in which sunlit discoveries are contrasted with the inciting hedonism of the night.
Ondanks hun verschillende achtergrond en een leeftijdsverschil is er direct een klik tussen de alleenstaande moeder Ava en de getrouwde Ali. Ze zijn allebei eenzaam, terwijl ze geen tekort hebben aan mensen om zich heen. Bij Ava thuis lopen kinderen en kleinkinderen in en uit, Ali woont bij zijn Brits-Pakistaanse familie, voor wie hij verborgen houdt dat zijn huwelijk alleen in naam nog bestaat.
De voormalige industriestad Bradford is geen voor de hand liggend decor voor een romantisch drama, maar regisseur Clio Barnard (The Selfish Giant, Dark River) weet als geen ander schoonheid te vinden in grauwe luchten, verlaten fabrieken en vermoeide rijtjeshuizen. Met het voorzichtig optimistische, deels geïmproviseerde Ali & Ava geeft Barnard het klassieke kitchen-sinkrealisme een moderne make-over. De sterk geacteerde film is rijk aan topmuziek, van The Specials en Bob Dylan tot recente club- en pophits.
"Ali & Ava is wonderschoon en goudeerlijk, ver weg van de valse Hollywoodromantiek." - De Standaard
"'Ali & Ava' bewijst dat Brits sociaal-realistisch drama niet grijs, koud en ellendig moét zijn"- Knack Focus
Joanna Hogg zit haar personages graag dicht op de huid. Een gevolg van haar liefde voor statische beeldvoering, lange opnames en protagonisten met een beklemmende binnen- en buitenwereld. De Britse cineaste bestudeerde eerder al fictieve personages maar nu zet ze voor het eerst zichzelf te kijk in dit sobere (zelf)portret over de 25-jarige Julie, gespeeld door Honor Swinton Byrne. Een verlegen filmstudente woont en leeft in het Londen van de jaren 80 en staat op het punt zichzelf te vinden als kunstenaar. Tegelijk beleeft ze een turbulente relatie met een charismatische, onbetrouwbare oudere man. Julie negeert de bezorgdheden van haar overbeschermende moeder (gespeeld door Honors echte moeder, actrice Tilda Swinton) en laat ze haar vrienden links liggen. De intense, toxische relatie beschadigt niet alleen haar leven, maar ook haar dromen. De film werd wereldwijd bejubeld, maar kende geen release in België. Grijp je kans om deze parel op het grote scherm te bekijken. Voor regisseur Joanna Hogg was het verhaal hiermee nog niet afgerond. THE SOUVENIR PART II volgde in 2021.
Ondanks hun verschillende achtergrond en een leeftijdsverschil is er direct een klik tussen de alleenstaande moeder Ava en de getrouwde Ali. Ze zijn allebei eenzaam, terwijl ze geen tekort hebben aan mensen om zich heen. Bij Ava thuis lopen kinderen en kleinkinderen in en uit, Ali woont bij zijn Brits-Pakistaanse familie, voor wie hij verborgen houdt dat zijn huwelijk alleen in naam nog bestaat.
De voormalige industriestad Bradford is geen voor de hand liggend decor voor een romantisch drama, maar regisseur Clio Barnard (The Selfish Giant, Dark River) weet als geen ander schoonheid te vinden in grauwe luchten, verlaten fabrieken en vermoeide rijtjeshuizen. Met het voorzichtig optimistische, deels geïmproviseerde Ali & Ava geeft Barnard het klassieke kitchen-sinkrealisme een moderne make-over. De sterk geacteerde film is rijk aan topmuziek, van The Specials en Bob Dylan tot recente club- en pophits.
"Ali & Ava is wonderschoon en goudeerlijk, ver weg van de valse Hollywoodromantiek." - De Standaard
"'Ali & Ava' bewijst dat Brits sociaal-realistisch drama niet grijs, koud en ellendig moét zijn"- Knack Focus
De ruige Belgische landarbeider Phil (Bouli Lanners, tevens de regisseur en scenarist van de film) is verkast naar een verwaaid maar wondermooi Schots eiland. Hij kan het goed vinden met de locals, die een ingetogen, spartaans leven leiden: hard werken in de week, ‘s avonds naar de pub en ‘s zondags naar de kerk. Boerendochter Millie (Michelle Fairley, voor velen bekend als Catelyn Stark uit Game of Thrones) woont al haar hele leven op het afgelegen stukje Schotland, maar haar eilandgenoten vinden haar koel en afstandelijk. Wanneer Phil tijdelijk aan geheugenverlies lijdt na een plotse beroerte, probeert Millie samen met hem de puzzel van zijn herinneringen te leggen en introduceert ze ook een stukje over hun geheime liefdesrelatie.
Frank Van Den Eedens adembenemende cinematografie toont de ruwe schoonheid van het Hebrideneiland Lewis: de blanke stranden, antracietgrijze gebergtes en woeste wateren kleuren NOBODY HAS TO KNOW nog een tintje melancholischer.
In SHADOW WORLD legt Johan Grimonprez de business van de wereldwijde wapenhandel bloot – de business die zijn winsten telt in miljoenen dollars en zijn verliezen in mensenlevens. In de nasleep van iedere oorlog duiken er telkens weer geruchten op van omkoping, belangenvermenging en onethisch winstbejag. Een schimmige wereld van wapenhandelaars, van corruptie, hebzucht, smeergeld en achterkamers.
Filmmaker Johan Grimonprez weeft naadloos getuigenissen van onderzoeksjournalisten, wapenhandelaars, lobbyisten, politici en insiders, archiefmateriaal en filosofische bedenkingen aan elkaar in een krachtig betoog tegen deze wereld van duistere praktijken en een pleidooi voor meer samenwerking, openheid en dialoog. Zoals historicus Howard Zinn ooit zei “Dat oorlog onze geschiedenis beheerste, wil nog niet zeggen dat ze deel moet zijn van de toekomst.”
Op 15 juni modereert MO*-hoofdredacteur Jago Kosolosky een nagesprek met Grimonprez en Zuid-Afrikaans onderzoeksjournalist Andrew Feinstein, auteur van het boek waarop SHADOW WORLD gebaseerd is. De screening wordt ingeleid door VREDESACTIE.
De vijfde film van Terrence Malick werd in Cannes bekroond met de Gouden Palm, en er door critici uitgeroepen tot een tijdloos meesterwerk. De ambitie van de maker is niet gering. THE TREE OF LIFE koppelt het vraagstuk uit het Bijbelboek Job (waarom moeten onschuldige mensen lijden?) aan een beknopte geschiedenis van het heelal en de gloedvol verbeelde jeugdherinneringen van een hedendaagse man, die met zijn strenge opvoeding en het geloof worstelt. Sean Penn speelt de man die terugblikt op een gedisciplineerde jeugd met een godsvruchtige vader, die in zijn herinneringen vertolkt wordt door Brad Pitt. Terrence Malick bevestigt zijn status als hedendaags grootmeester met THE TREE OF LIFE, een overweldigende meditatie op spiritualiteit, de kosmos, de betekenis van het leven en onze band met de natuur en de wereld.
Het M HKA presenteert een grote solotentoonstelling van Jim Shaw, één van de meest invloedrijke Amerikaanse kunstenaars. Zijn eigenzinnige beeldtaal is doorspekt met referenties uit de populaire Amerikaanse cultuur. De laatste jaren focust hij meer dan ooit op de frictie tussen conservatieve en progressieve denkkaders. The Ties That Bind (9 feb - 19 mei 2024) plaatst intieme ensembles van foto’s en tekeningen naast imposante, immersieve installaties en belicht zo de kernmotieven uit zijn praktijk. Naar aanleiding van deze tentoonstelling tonen wij Terrence Malicks monumentale THE TREE OF LIFE, waarvoor Jim Shaw zelf de special effects deed. Een familiedrama over een gezin in Texas dat wordt vermengd met het ontstaan en de geschiedenis van het hele universum.
De berooide maar ambitieuze George Eastman trekt van Chicago naar Californië en gaat aan de slag in de fabriek van zijn rijke oom. George begint een relatie met zijn collega Alice, hoewel dit strikt verboden is, en Alice raakt zwanger. Maar dan valt George als een blok voor de charmes van de mooie socialite Angela en gaat de wereld van de bourgeoisie voor hem open.
George Stevens vermengt de spanning van een film noir met romantische tragiek in A PLACE IN THE SUN, waarin de vonken tussen Montgomery Clift en Elizabeth Taylor van het scherm spatten. Kostuumontwerpster Edith Head ontwierp Elizabeth Taylors ‘debutante dress’, die de meest populaire jurk van die tijd werd én Head de Oscar voor Beste Costume Design bezorgde.
“I love you. I've loved you since the first moment I saw you. I guess maybe I've even loved you before I saw you.” – George Eastman tegen Angela in A PLACE IN THE SUN.
Ex-truckchauffeur André (55) vult zijn dagen met het opknappen van een afgelegen baancafé. Zijn routineuze bestaan wordt opgeschrikt wanneer hij de dakloze tiener Thierry betrapt op een poging tot inbraak. Sterk geraakt door zijn verhaal, neemt André hem onder zijn hoede en gaan ze op zoek naar een spoor van Thierry’s familie. Tijdens de roadtrip groeit niet alleen een bijzondere vriendschap maar ook het besef dat ze elkaar nodig hebben om het verleden te laten rusten.
Net als in OFFLINE en LE CIEL FLAMAND schetst Peter Monsaert ook in zijn nieuwste film een gelaagd portret met ontroerende personages, over verbinding, hoop en familiale roots. Fantastisch vertolkt door een ongeziene Koen De Bouw, in zijn meest kwetsbare rol ooit, en de jonge talentvolle Noa Tambwe Kabati.
Vier mensen zitten in deze roadmovie in een geleende wagen: een moeder die lacht als ze huilt, een vader met één been in het gips, een jong kind dat als een stuiterbal door de wagen beweegt en een zwijgende volwassen zoon die vooral door het raam tuurt. Meer heeft debutant Panah Panahi niet nodig om een mysterieus verhaal te weven over een familie die voor een moeilijke keuze staat. Panah Panahi is de zoon van Jafar Panahi, de Iraanse regisseur die in zijn land een beroepsverbod opgelegd kreeg. Al zijn er raakpunten met het werk van Panahs vader en met dat van Kiarostami, toch is HIT THE ROAD duidelijk het werk van een regisseur met een eigen stem.
“Noem Panah Panahi gerust een van de ontdekkingen van het jaar. Met een achternaam als de zijne – de 38-jarige debutant is de zoon van Iraanse meester Jafar Panahi (Taxi Teheran) – komt het natuurlijk niet helemaal als een verrassing dat hij over een enorm filmtalent blijkt te beschikken. Maar dat hij al meteen in zijn eerste film zo resoluut uit de schaduw van pa Panahi treedt en zijn eigen stem vindt, is indrukwekkend.” – De Morgen
“Hoewel Panahi junior zich ver houdt van uitdrukkelijke politieke stellingnames, hadden wij voortdurend het gevoel dat zijn bedrieglijk lichtvoetige debuut kan worden gezien als een vorm van stil poëtisch protest tegen het autoritaire Iraanse regime dat zijn vader gevangen houdt.” – Humo
“Thrillingly inventive, satisfyingly textured and infused with warmth and humanity, this is a triumph.” – Screen Daily
In 2019 baarde Joanna Hogg opzien met THE SOUVENIR, een semi-autobiografische film over filmstudente Julie en haar getroebleerde relatie met de veel oudere, charismatische maar manipulatieve Anthony. Ze trotseert de waarschuwingen van haar moeder, ook al dreigt haar droom stuk te vallen. In THE SOUVENIR PART II ontmoeten we Julie terug: ze gebruikt die ervaringen uit haar nabije verleden voor haar afstudeerfilm. THE SOUVENIR PART II, waarvan je perfect kunt genieten zonder de eerste film gezien te hebben, brengt een verhaal over de hobbelige weg naar volwassenheid, sober verteld, zonder valse sentimentaliteit of makkelijke humor. Tilda Swinton en haar dochter Honor Swinton Byrne hernemen hun moeder-dochterrollen.
De verjaardag van Kareltje belooft de beste ooit te worden! Er zijn cadeautjes, worteltaart en een picknick bij het meer. Maar uitgerekend vandaag wordt zijn kleine zusje ziek en moet ze halsoverkop naar de dokter. Kareltje is vastbesloten: dit zal zijn verjaardag niet verpesten! Koppig vertrekt hij naar oma, die aan de andere kant van het bos woont. Het wordt een avontuurlijke tocht. Gelukkig krijgt hij onderweg hulp van zijn vrienden Monika en Bello de hond. Zijn verjaardag verloopt anders dan verwacht, maar zou hij tóch nog leuk kunnen worden?
Een compilatie van drie films over het iconische duo Wallace en Gromit. Wallace is een maffe uitvinder, kaasliefhebber en het trotse baasje van viervoeter Gromit. Samen komen ze in grappige avonturen terecht, die vaak het gevolg zijn van Wallace’s verstrooide acties en Gromits vergeefse pogingen om zijn fouten recht te zetten.
Joanna Hogg zit haar personages graag dicht op de huid. Een gevolg van haar liefde voor statische beeldvoering, lange opnames en protagonisten met een beklemmende binnen- en buitenwereld. De Britse cineaste bestudeerde eerder al fictieve personages maar nu zet ze voor het eerst zichzelf te kijk in dit sobere (zelf)portret over de 25-jarige Julie, gespeeld door Honor Swinton Byrne. Een verlegen filmstudente woont en leeft in het Londen van de jaren 80 en staat op het punt zichzelf te vinden als kunstenaar. Tegelijk beleeft ze een turbulente relatie met een charismatische, onbetrouwbare oudere man. Julie negeert de bezorgdheden van haar overbeschermende moeder (gespeeld door Honors echte moeder, actrice Tilda Swinton) en laat ze haar vrienden links liggen. De intense, toxische relatie beschadigt niet alleen haar leven, maar ook haar dromen. De film werd wereldwijd bejubeld, maar kende geen release in België. Grijp je kans om deze parel op het grote scherm te bekijken. Voor regisseur Joanna Hogg was het verhaal hiermee nog niet afgerond. THE SOUVENIR PART II volgde in 2021.
Vier mensen zitten in deze roadmovie in een geleende wagen: een moeder die lacht als ze huilt, een vader met één been in het gips, een jong kind dat als een stuiterbal door de wagen beweegt en een zwijgende volwassen zoon die vooral door het raam tuurt. Meer heeft debutant Panah Panahi niet nodig om een mysterieus verhaal te weven over een familie die voor een moeilijke keuze staat. Panah Panahi is de zoon van Jafar Panahi, de Iraanse regisseur die in zijn land een beroepsverbod opgelegd kreeg. Al zijn er raakpunten met het werk van Panahs vader en met dat van Kiarostami, toch is HIT THE ROAD duidelijk het werk van een regisseur met een eigen stem.
“Noem Panah Panahi gerust een van de ontdekkingen van het jaar. Met een achternaam als de zijne – de 38-jarige debutant is de zoon van Iraanse meester Jafar Panahi (Taxi Teheran) – komt het natuurlijk niet helemaal als een verrassing dat hij over een enorm filmtalent blijkt te beschikken. Maar dat hij al meteen in zijn eerste film zo resoluut uit de schaduw van pa Panahi treedt en zijn eigen stem vindt, is indrukwekkend.” – De Morgen
“Hoewel Panahi junior zich ver houdt van uitdrukkelijke politieke stellingnames, hadden wij voortdurend het gevoel dat zijn bedrieglijk lichtvoetige debuut kan worden gezien als een vorm van stil poëtisch protest tegen het autoritaire Iraanse regime dat zijn vader gevangen houdt.” – Humo
“Thrillingly inventive, satisfyingly textured and infused with warmth and humanity, this is a triumph.” – Screen Daily
In de collagefilm DOUBLE TAKE is Grimonprez creatief in het leggen van verbanden. Het Kitchen Debate tussen Nixon en Chroesjtsjov in 1959 wordt gekoppeld aan de opkomst van televisie, dubbelgangers van Hitchcock en de Amerikaans-Russische strijd om de macht in de ruimte in de jaren zestig. De rode draad in de film is de verhaallijn over Hitchcocks dubbelganger Ron Burrage. DOUBLE TAKE werd geschreven door Tom McCarthy, die zich baseerde op het essay August 25, 1983 van Jorge Luis Borges, die zich dan weer baseerde op Dostojevski. Van de Amerikaanse zoektocht naar een vijand na de val van de Muur, via de dubbelzinnigheid van liefdesrelaties en moorden in Hitchcocks thrillers, tot de continue beeldenstroom op YouTube en televisie. DOUBLE TAKE is grensverleggend als archieffilm: fictie verandert in documentaire en vice versa. Scènes uit Hitchcocks THE BIRDS, reclamefilmpjes voor de eerste oploskoffie, journaalbeelden over de Cubacrisis, Grimonprez mengt ze radicaal.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Vier mensen zitten in deze roadmovie in een geleende wagen: een moeder die lacht als ze huilt, een vader met één been in het gips, een jong kind dat als een stuiterbal door de wagen beweegt en een zwijgende volwassen zoon die vooral door het raam tuurt. Meer heeft debutant Panah Panahi niet nodig om een mysterieus verhaal te weven over een familie die voor een moeilijke keuze staat. Panah Panahi is de zoon van Jafar Panahi, de Iraanse regisseur die in zijn land een beroepsverbod opgelegd kreeg. Al zijn er raakpunten met het werk van Panahs vader en met dat van Kiarostami, toch is HIT THE ROAD duidelijk het werk van een regisseur met een eigen stem.
“Noem Panah Panahi gerust een van de ontdekkingen van het jaar. Met een achternaam als de zijne – de 38-jarige debutant is de zoon van Iraanse meester Jafar Panahi (Taxi Teheran) – komt het natuurlijk niet helemaal als een verrassing dat hij over een enorm filmtalent blijkt te beschikken. Maar dat hij al meteen in zijn eerste film zo resoluut uit de schaduw van pa Panahi treedt en zijn eigen stem vindt, is indrukwekkend.” – De Morgen
“Hoewel Panahi junior zich ver houdt van uitdrukkelijke politieke stellingnames, hadden wij voortdurend het gevoel dat zijn bedrieglijk lichtvoetige debuut kan worden gezien als een vorm van stil poëtisch protest tegen het autoritaire Iraanse regime dat zijn vader gevangen houdt.” – Humo
“Thrillingly inventive, satisfyingly textured and infused with warmth and humanity, this is a triumph.” – Screen Daily
Vier mensen zitten in deze roadmovie in een geleende wagen: een moeder die lacht als ze huilt, een vader met één been in het gips, een jong kind dat als een stuiterbal door de wagen beweegt en een zwijgende volwassen zoon die vooral door het raam tuurt. Meer heeft debutant Panah Panahi niet nodig om een mysterieus verhaal te weven over een familie die voor een moeilijke keuze staat. Panah Panahi is de zoon van Jafar Panahi, de Iraanse regisseur die in zijn land een beroepsverbod opgelegd kreeg. Al zijn er raakpunten met het werk van Panahs vader en met dat van Kiarostami, toch is HIT THE ROAD duidelijk het werk van een regisseur met een eigen stem.
“Noem Panah Panahi gerust een van de ontdekkingen van het jaar. Met een achternaam als de zijne – de 38-jarige debutant is de zoon van Iraanse meester Jafar Panahi (Taxi Teheran) – komt het natuurlijk niet helemaal als een verrassing dat hij over een enorm filmtalent blijkt te beschikken. Maar dat hij al meteen in zijn eerste film zo resoluut uit de schaduw van pa Panahi treedt en zijn eigen stem vindt, is indrukwekkend.” – De Morgen
“Hoewel Panahi junior zich ver houdt van uitdrukkelijke politieke stellingnames, hadden wij voortdurend het gevoel dat zijn bedrieglijk lichtvoetige debuut kan worden gezien als een vorm van stil poëtisch protest tegen het autoritaire Iraanse regime dat zijn vader gevangen houdt.” – Humo
“Thrillingly inventive, satisfyingly textured and infused with warmth and humanity, this is a triumph.” – Screen Daily
Soms klinken ze als een opgehitste stier, dan weer als kosmische school zachtaardige olifanten. Onder invloed van hun bandnaam Bulliphant en dankzij hun haarscherpe samenspel doen ze een indrukwekkend tafereel vol natuurverschijnselen ontstaan. Op die manier ontstond Hightailing, hun debuutalbum uit 2017, opgenomen in De Singer en uitgebracht op het Portugese label Creative Sources. Door de pandemie werden nieuwe opnames en de aansluitende tournee uitgesteld, maar nu zijn ze klaar om de draad weer op te pikken.
De Portugese, in Nederland residerende, bassist Gonçalo Almeida opende de Oorstof concertreeks dit jaar met een beklijvende set van Hydra Ensemble in Ancienne Belgique en de Belgische pianist Thijs Troch presenteerde pas nog zijn splitalbum met Nils Vermeulen (Smolikas) op het podium van Klankhaven. In Bulliphant worden ze bijgestaan door twee sterkhouders van de Belgische avontuurlijke muziekscene Bart Maris (trompet) en Ruben Verbruggen (alt- en baritonsax) en de erg productieve Nederlandse drummer Friso van Wijck.
De 17-jarige Kevin komt uit een jeugdinstelling en vindt onderdak bij zijn oom en tante. Hij probeert het verleden achter zich te laten en wordt opgenomen in de vriendenkring van zijn neef Sammy. Daardoor ontmoet hij ook John, die in een ondraaglijke situatie met zijn moeder leeft. Hij kan geen kant op en Kevin wil hem helpen. Op een zekere avond komen vragen over verraad, vertrouwen en loyaliteit op onherroepelijke wijze naar boven. HOME van filmmaker Fien Troch is een gedurfd, aangrijpend verhaal over de generatiekloof tussen tieners en volwassenen.
Met lezing van Wouter Hessels om 19:00 en nagesprek met Fien Troch op 16 juni.
De berooide maar ambitieuze George Eastman trekt van Chicago naar Californië en gaat aan de slag in de fabriek van zijn rijke oom. George begint een relatie met zijn collega Alice, hoewel dit strikt verboden is, en Alice raakt zwanger. Maar dan valt George als een blok voor de charmes van de mooie socialite Angela en gaat de wereld van de bourgeoisie voor hem open.
George Stevens vermengt de spanning van een film noir met romantische tragiek in A PLACE IN THE SUN, waarin de vonken tussen Montgomery Clift en Elizabeth Taylor van het scherm spatten. Kostuumontwerpster Edith Head ontwierp Elizabeth Taylors ‘debutante dress’, die de meest populaire jurk van die tijd werd én Head de Oscar voor Beste Costume Design bezorgde.
“I love you. I've loved you since the first moment I saw you. I guess maybe I've even loved you before I saw you.” – George Eastman tegen Angela in A PLACE IN THE SUN.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
CINEMA NOW, DOCU, ENGLISH PLEASE!, ICONIC SUMMER FESTIVALS, ETERNAL SUMMER, ENDLESS NIGHTS, music
FILM
archief
english below
In SUMMER OF SOUL brengt Questlove (Ahmir Khalib Thompson) de lang vergeten beelden van het Harlem Cultural Festival van 1969 weer tot leven. Dit unieke muziekfestival bracht duizenden zwarte Amerikanen samen tijdens een periode van grote sociale verandering. Artiesten zoals Nina Simone, Stevie Wonder en Sly and the Family Stone boden niet alleen muziek aan, maar brachten ook krachtige boodschappen.
Hoewel het festival vaak in de schaduw stond van Woodstock, was het een onmiskenbaar statement van Afro-Amerikaanse identiteit. Met energieke optredens en indrukwekkende interviews laat Questlove zien hoe muziek de motor was van een culturele revolutie – een viering van vrijheid, zwarte kracht en zelfbewustzijn. SUMMER OF SOUL is dus veel meer dan een concertfilm. Het is een herontdekking van een belangrijk moment uit de geschiedenis dat te lang onderbelicht bleef.
SUMMER OF SOUL is deel van De Cinema’s zomerprogramma ETERNAL SUMMER, ENDLESS NIGHTS, waarin zonovergoten ontdekkingen in contrast staan met het opzwepende hedonisme van de nacht.
ENG The film is in English
In SUMMER OF SOUL, Questlove (Ahmir Khalib Thompson) brings the long-forgotten footage of the 1969 Harlem Cultural Festival back to life. This unique music festival brought together thousands of Black Americans during a time of significant social change. Artists like Nina Simone, Stevie Wonder, and Sly and the Family Stone offered not only music but also powerful messages.
Though often overshadowed by Woodstock, the festival was a bold statement of African American identity. Through energetic performances and compelling interviews, Questlove shows how music was the driving force behind a cultural revolution—a celebration of freedom, Black power, and self-awareness. SUMMER OF SOUL is much more than a concert film. It is a rediscovery of a pivotal moment in history that has long remained in the shadows.
SUMMER OF SOUL is part of De Cinema’s summer programme ETERNAL SUMMER, ENDLESS NIGHTS, in which sunlit discoveries are contrasted with the inciting hedonism of the night.
In SHADOW WORLD legt Johan Grimonprez de business van de wereldwijde wapenhandel bloot – de business die zijn winsten telt in miljoenen dollars en zijn verliezen in mensenlevens. In de nasleep van iedere oorlog duiken er telkens weer geruchten op van omkoping, belangenvermenging en onethisch winstbejag. Een schimmige wereld van wapenhandelaars, van corruptie, hebzucht, smeergeld en achterkamers.
Filmmaker Johan Grimonprez weeft naadloos getuigenissen van onderzoeksjournalisten, wapenhandelaars, lobbyisten, politici en insiders, archiefmateriaal en filosofische bedenkingen aan elkaar in een krachtig betoog tegen deze wereld van duistere praktijken en een pleidooi voor meer samenwerking, openheid en dialoog. Zoals historicus Howard Zinn ooit zei “Dat oorlog onze geschiedenis beheerste, wil nog niet zeggen dat ze deel moet zijn van de toekomst.”
Op 15 juni modereert MO*-hoofdredacteur Jago Kosolosky een nagesprek met Grimonprez en Zuid-Afrikaans onderzoeksjournalist Andrew Feinstein, auteur van het boek waarop SHADOW WORLD gebaseerd is. De screening wordt ingeleid door VREDESACTIE.
Vier mensen zitten in deze roadmovie in een geleende wagen: een moeder die lacht als ze huilt, een vader met één been in het gips, een jong kind dat als een stuiterbal door de wagen beweegt en een zwijgende volwassen zoon die vooral door het raam tuurt. Meer heeft debutant Panah Panahi niet nodig om een mysterieus verhaal te weven over een familie die voor een moeilijke keuze staat. Panah Panahi is de zoon van Jafar Panahi, de Iraanse regisseur die in zijn land een beroepsverbod opgelegd kreeg. Al zijn er raakpunten met het werk van Panahs vader en met dat van Kiarostami, toch is HIT THE ROAD duidelijk het werk van een regisseur met een eigen stem.
“Noem Panah Panahi gerust een van de ontdekkingen van het jaar. Met een achternaam als de zijne – de 38-jarige debutant is de zoon van Iraanse meester Jafar Panahi (Taxi Teheran) – komt het natuurlijk niet helemaal als een verrassing dat hij over een enorm filmtalent blijkt te beschikken. Maar dat hij al meteen in zijn eerste film zo resoluut uit de schaduw van pa Panahi treedt en zijn eigen stem vindt, is indrukwekkend.” – De Morgen
“Hoewel Panahi junior zich ver houdt van uitdrukkelijke politieke stellingnames, hadden wij voortdurend het gevoel dat zijn bedrieglijk lichtvoetige debuut kan worden gezien als een vorm van stil poëtisch protest tegen het autoritaire Iraanse regime dat zijn vader gevangen houdt.” – Humo
“Thrillingly inventive, satisfyingly textured and infused with warmth and humanity, this is a triumph.” – Screen Daily
Alain Platel is vooral bekend als de aanjager van het dansgezelschap Les Ballets C de la B. Samen met Mirjam Devriendt zoekt hij in deze documentaire naar de wortels van geweld.
Moeder, waarom vechten wij? Zo zou je, Lode Zielens parafraserend, de voorstelling Nicht schlafen uit 2016 van Les Ballets C de la B kunnen samenvatten. Die vraag werken de choreograaf Alain Platel en fotograaf-videast Mirjam Devriendt samen uit in de film WHY WE FIGHT? Drie dansers uit de voorstelling vertellen over hun ervaringen met geweld, zowel fysiek als psychologisch. Hun observaties en opmerkingen worden afgewisseld met interventies van onder anderen kunstenares Berlinde De Bruyckere en filosoof Philipp Blom. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat geweld vaak een uitlaatklep is voor ongenoegen dat niet op een andere manier geventileerd kan worden. En dat geweld onlosmakelijk deel uitmaakt van een democratie. WHY WE FIGHT?, met veel passages uit het indrukwekkende Nicht schlafen, kijkt dus zowel naar het geweld rond als in ons.
Kortfilm.be cureert het programma NOTE TO SELF met korte films van vrouwelijke makers die in hun werk aan zelfreflectie doen en daarin hun rol en identiteit binnen de maatschappij bevragen.
LA PARESSE is Chantal Akermans contributie aan de anthologiefilm SEVEN WOMEN, SEVEN SINS, een amusant portret van de regisseur die haar eigen luiheid tracht te overwinnen met een deadline: voor 12u opstaan, want “in order to make cinema, one must get out of bed”.
Met SHE ASKED ME WHERE I WAS FROM creëerde filmmaker Aulona Fetahaj aan de hand van digitale herinneringen een intieme getuigenis over haar dubbele identiteit als kind van Kosovaarse vluchtelingen in België.
In AFTER A ROOM onderzoekt filmmaker Naomi Pacifique hoe een lichaam zelfontdekking kan sturen voorbij seksuele of romantische representaties naar een specifieke en uiterst persoonlijke vorm van intimiteit. Belgische première van de film!
Camila Kater laat vijf vrouwen aan het woord in FLESH die zich ieder in een ander levensstadium bevinden. Ze delen hun ervaringen met hun lichaam en met hoe anderen hen waarnemen in een mixed-media geanimeerde documentaire.
INTRO
LA PARESSE (SEVEN WOMEN, SEVEN SINS), Chantal Akerman, 1986, 14’
SHE ASKED ME WHERE I WAS FROM, Aulona Fetahaj, 2019, 24’
Vier mensen zitten in deze roadmovie in een geleende wagen: een moeder die lacht als ze huilt, een vader met één been in het gips, een jong kind dat als een stuiterbal door de wagen beweegt en een zwijgende volwassen zoon die vooral door het raam tuurt. Meer heeft debutant Panah Panahi niet nodig om een mysterieus verhaal te weven over een familie die voor een moeilijke keuze staat. Panah Panahi is de zoon van Jafar Panahi, de Iraanse regisseur die in zijn land een beroepsverbod opgelegd kreeg. Al zijn er raakpunten met het werk van Panahs vader en met dat van Kiarostami, toch is HIT THE ROAD duidelijk het werk van een regisseur met een eigen stem.
“Noem Panah Panahi gerust een van de ontdekkingen van het jaar. Met een achternaam als de zijne – de 38-jarige debutant is de zoon van Iraanse meester Jafar Panahi (Taxi Teheran) – komt het natuurlijk niet helemaal als een verrassing dat hij over een enorm filmtalent blijkt te beschikken. Maar dat hij al meteen in zijn eerste film zo resoluut uit de schaduw van pa Panahi treedt en zijn eigen stem vindt, is indrukwekkend.” – De Morgen
“Hoewel Panahi junior zich ver houdt van uitdrukkelijke politieke stellingnames, hadden wij voortdurend het gevoel dat zijn bedrieglijk lichtvoetige debuut kan worden gezien als een vorm van stil poëtisch protest tegen het autoritaire Iraanse regime dat zijn vader gevangen houdt.” – Humo
“Thrillingly inventive, satisfyingly textured and infused with warmth and humanity, this is a triumph.” – Screen Daily
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Ex-truckchauffeur André (55) vult zijn dagen met het opknappen van een afgelegen baancafé. Zijn routineuze bestaan wordt opgeschrikt wanneer hij de dakloze tiener Thierry betrapt op een poging tot inbraak. Sterk geraakt door zijn verhaal, neemt André hem onder zijn hoede en gaan ze op zoek naar een spoor van Thierry’s familie. Tijdens de roadtrip groeit niet alleen een bijzondere vriendschap maar ook het besef dat ze elkaar nodig hebben om het verleden te laten rusten.
Net als in OFFLINE en LE CIEL FLAMAND schetst Peter Monsaert ook in zijn nieuwste film een gelaagd portret met ontroerende personages, over verbinding, hoop en familiale roots. Fantastisch vertolkt door een ongeziene Koen De Bouw, in zijn meest kwetsbare rol ooit, en de jonge talentvolle Noa Tambwe Kabati.
In de collagefilm DOUBLE TAKE is Grimonprez creatief in het leggen van verbanden. Het Kitchen Debate tussen Nixon en Chroesjtsjov in 1959 wordt gekoppeld aan de opkomst van televisie, dubbelgangers van Hitchcock en de Amerikaans-Russische strijd om de macht in de ruimte in de jaren zestig. De rode draad in de film is de verhaallijn over Hitchcocks dubbelganger Ron Burrage. DOUBLE TAKE werd geschreven door Tom McCarthy, die zich baseerde op het essay August 25, 1983 van Jorge Luis Borges, die zich dan weer baseerde op Dostojevski. Van de Amerikaanse zoektocht naar een vijand na de val van de Muur, via de dubbelzinnigheid van liefdesrelaties en moorden in Hitchcocks thrillers, tot de continue beeldenstroom op YouTube en televisie. DOUBLE TAKE is grensverleggend als archieffilm: fictie verandert in documentaire en vice versa. Scènes uit Hitchcocks THE BIRDS, reclamefilmpjes voor de eerste oploskoffie, journaalbeelden over de Cubacrisis, Grimonprez mengt ze radicaal.
