In Wezen neemt een kind je mee naar de achterkant van het theater, want aan de voorkant valt nog maar weinig te beleven.
Tussen de oude decors zwerven figuren rond van wie jij nog nooit gehoord hebt, omdat ze geen rol spelen in onze verhalen: helden die van hun voetstuk zijn gevallen, onzichtbare toneelknechten, personages die vaak worden vergeten of weggestopt. Durf je te gaan kijken?
Maxime Waladi begon zijn traject als speler in een jongerenproductie van fABULEUS. Nu werkt hij onder de vleugels van Inter:Action, het nieuwe-makerstraject van Action Zoo Humain, waar hij de solo Le Chicon maakte. In Wezen deelt Maxime het podium met een achtjarig meisje.
Sang-hyeon en Dong-soo verdienen goed geld aan het stelen van ter vondeling gelegde baby’s, om ze vervolgens aan te bieden op de adoptiemarkt. Wanneer moeder So-young terugkomt op de beslissing om haar baby af te staan, ontdekt ze de twee mannen en hun illegale praktijk. Overspoeld door gevoelens van zowel moederliefde als wanhoop, besluit ze mee te helpen bij de zoektocht naar geschikte ouders voor haar kind. Ondertussen zitten de rechercheurs Soo-jin en Lee ze op de hielen…
"Kore-Eda's beste film sinds lang." - De Morgen
"Kore-eda trakteert je op een warmhartige, door humor en compassie aangedreven roadmovie over outsiders die samen een ersatzfamilie vormen." - Knack Focus
Een 18de-eeuwse Afrikaanse prins wordt door Dracula verandert in een vampier, vervloekt met de naam Blacula en begraven in Dracula’s kasteel wanneer hij de Graaf niet kan overtuigen om een einde te maken aan slavenhandel. Tweehonderd jaar later wordt zijn doodskist getransporteerd naar L.A. waar Blacula ontwaakt met een onstilbare dorst voor menselijk bloed. Deze Blaxploitation klassieker wordt ingeleid door CULT-ceremoniemeester Cyrus Vercammen.
Arthur Hamilton, een bankier van middelbare leeftijd, is ontevreden met zijn burgerlijke bestaan. Na een telefoontje van een dood gewaande vriend, wordt hij overtuigd om een ingewikkelde operatie te ondergaan bij het mysterieuze The Company. De ingreep zal hem een nieuw leven schenken als jongere man. Maar eens Hamilton in de donkere onderwereld van The Company wordt gezogen, is er geen terugweg meer…
De memorabele expressionistische cinematografie van James Wong Howe brengt de nachtmerrie waarin het hoofdpersonage terechtkomt zo geloofwaardig in beeld dat hij terecht werd genomineerd voor een Oscar. Howe gebruikt gekantelde camerahoeken en vervormde lenzen om het existentiële scifiverhaal te visualiseren. Regisseur John Frankenheimer maakte met de film het derde luik van zijn Paranoia-trilogie, samen met The Manchurian Candidate (’62) en Seven Days in May (’64). Frankenheimers SECONDS werpt een vooruitziende blik op de feilbaarheid van de Amerikaanse Droom in een mix van horror, noir en science fiction.
Grafisch ontwerper Saul Bass – bekend van zijn titelsequenties voor Otto Premingers The Man With the Golden Arm en Alfred Hitchcocks Vertigo – creëerde de openingstitels voor SECONDS.
Voor de dubbeltentoonstelling MIRROR MIRROR – Mode & de psyche (08.10.2022 — 26.02.2023) slaat MoMu de handen in elkaar met het Gentse Museum Dr. Guislain. MIRROR MIRROR onderzoekt de connectie tussen mode, psychologie, zelfbeeld en identiteit. Deelnemend kunstenaar Cindy Sherman kiest in het kader van MoMu@TheMovies SECONDS van John Frankenheimer uit 1966 op 31.01 om 20u15. Met intro van MoMu-curator Elisa De Wyngaert.
Hou zeker je filmticket bij, want op vertoon van je filmticket krijg je korting bij de tentoonstellingen in MoMu.
In Wezen neemt een kind je mee naar de achterkant van het theater, want aan de voorkant valt nog maar weinig te beleven.
Tussen de oude decors zwerven figuren rond van wie jij nog nooit gehoord hebt, omdat ze geen rol spelen in onze verhalen: helden die van hun voetstuk zijn gevallen, onzichtbare toneelknechten, personages die vaak worden vergeten of weggestopt. Durf je te gaan kijken?
Maxime Waladi begon zijn traject als speler in een jongerenproductie van fABULEUS. Nu werkt hij onder de vleugels van Inter:Action, het nieuwe-makerstraject van Action Zoo Humain, waar hij de solo Le Chicon maakte. In Wezen deelt Maxime het podium met een achtjarig meisje.
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
In Wezen neemt een kind je mee naar de achterkant van het theater, want aan de voorkant valt nog maar weinig te beleven.
Tussen de oude decors zwerven figuren rond van wie jij nog nooit gehoord hebt, omdat ze geen rol spelen in onze verhalen: helden die van hun voetstuk zijn gevallen, onzichtbare toneelknechten, personages die vaak worden vergeten of weggestopt. Durf je te gaan kijken?
Maxime Waladi begon zijn traject als speler in een jongerenproductie van fABULEUS. Nu werkt hij onder de vleugels van Inter:Action, het nieuwe-makerstraject van Action Zoo Humain, waar hij de solo Le Chicon maakte. In Wezen deelt Maxime het podium met een achtjarig meisje.
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Wanneer Kamal besluit zijn leven te beteren, verlaat hij België om oorlogsslachtoffers in Syrië te helpen. Maar eens aangekomen wordt hij al snel gedwongen om zich bij een gelovige militie aan te sluiten en zit hij vast in Raqqa. Ondertussen wordt zijn jongere broer Nassim thuis in Brussel een gemakkelijke prooi voor radicale rekruteerders, die hem beloven hem te herenigen met zijn grote broer. Hun moeder, Leila, vecht om het enige wat ze nog heeft te beschermen: haar jongste zoon.Gedurfde, ambitieuze cinema, die nuance probeert te brengen aan het netelige debat over Syriëstrijders.
In een slaperig dorpje in het hart van Bohemen (voormalig Tsjecho-Slovakije), probeert de dorpsleerkracht Robert vooral de verbeelding te stimuleren van de kinderen die hij onder zijn hoede heeft. Hij wordt hierin tegengewerkt door een algehele sfeer van communistisch conformisme en een baas die de Partijlijn naar de letter wil implementeren. Wanneer op een dag het circus in het plaatsje neerstrijkt, zal Robert in zijn queeste geholpen worden door een kat wiens magische blik de ware aard van mensen naar boven doet komen, maar het is vooral Diana, de bazin van de kat, die een overdonderende indruk op Robert maakt.
The Cassandra Cat van Vojtěch Jasný wordt afwisselend omschreven als een modern sprookje, parabel of satire. Bij zijn oorspronkelijke release ging de film vooral over de tongen omwille van het innovatieve kleurgebruik waarmee de magische blik van de kat werd weergegeven en waardoor de acteurs op het scherm elk in een eigen kleur werden ondergedompeld. Dit technisch hoogstandje was grotendeels het resultaat van praktische ingrepen zoals de kostuums en het camerawerk van Jaroslav Kučera. Het kleurgebruik werd hier aangewend om de realiteit in de film van nieuwe betekenislagen te voorzien. De film won in 1963 de Speciale Jury Prijs op het filmfestival van Cannes en speelde in 2021 in gerestaureerde versie nogmaals op hetzelfde festival als onderdeel van het Classics programma.
In 2021 werd The Cassandra Cat door het Národní filmový archiv in Praag in 4K gerestaureerd met de steun van Milada Kučerová, Eduard Kučera en het Karlovy Vary International Film Festival. Hiervoor werd gebruik gemaakt van elementen uit de Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny en het Nemzeti Filmintézet Magyarország.
In gerestaureerde versie onze Classics Restored van januari.
Sarah Vanagt integreert kunst en geschiedenis in haar werk. Haar films bewegen op de raakvlak tussen videokunst en documentaire en illustreren een rijk spanningsveld tussen toekomst en verleden. Naar aanleiding van haar nieuwste release DE DRAGERS (Special Mention Short Film Competition IDFA 2022) vertonen we in januari een bijzonder programma met drie van haar films, die een (post)koloniale rode draad volgen.
In LITTLE FIGURES (2003) gaan drie Brusselse standbeelden in dialoog met elkaar. Hun stemmen worden vertolkt door Brusselse kinderen met diverse (migratie)achtergronden. FIRST ELECTIONS (2006) volgt enkele kinderen in Goma, Congo, die op hun eigen manier weerspiegelen wat politieke propaganda verkoopt en wat er zich afspeelt in de hogere sferen van de macht. DE DRAGERS (2022) laat op een zeer inventieve manier de Brusselse jeugd aan het woord om de koloniale plundering te inventariseren. Een kritische kijk naar ons koloniale verleden.
Het statement van de jury over DE DRAGERS (IDFA 2022): "The jury decided to give a Special Mention to a film that brilliantly weaves different cinematic proposals into an undeniably urgent and thought-provoking film. Through the act of remembering, thinking together, and acknowledging, the film allows a confrontation with colonialism and its visual and cinematic proofs. A game of memory, reactions, and reflections become a narrative device for bringing a colonial past from forgotten archival images to the park benches of our present."
Een Q&A met Sarah Vanagt volgt op de screening van 15.01.
Jim Stark (James Dean) verhuist samen met zijn naar ouders naar Los Angeles. Al snel wordt hij opgepakt door de politie omdat hij dronken op straat rondhangt. Op het politiebureau ontmoet hij Plato (Sal Mineo) en Judy (Natalie Wood). Zij blijken bij hem op school te zitten en hij wordt al snel vrienden met Plato. Ook valt hij als een blok voor de mooie Judy, maar zij heeft al een vriend, Buzz. Jim and Buzz zijn meteen gezworen vijanden, van vechtpartijen tot autoraces. Het tijdloze personage van de wanhopige, onbegrepen tiener Jim in het banale Amerika van de jaren 1950 maakte van James Dean een tieneridool en een onsterfelijk culticoon. In Rays donkere, gebalde film belichaamt hij tot in de perfectie de onderdrukte verlangens van de toenmalige jeugd. Dean groeide, mede door zijn tragische dood, uit tot een mythisch icoon voor verscheidene generaties.
“"Rebel Without a Cause" was enormously influential at the time, a milestone in the creation of new idea about young people.” – Roger Ebert – Chicago Sun-Times
“What makes the film so powerful is both the sympathy it extends towards all the characters (including the seemingly callous parents) and the precise expressionism of Ray's direction. His use of light, space and motion is continually at the service of the characters' emotions, while the trio that Dean, Wood and Mineo form as a refuge from society is explicitly depicted as an 'alternative family'. Still the best of the youth movies.” - Geoff Andrew – Time Out
“It contains some extraordinarily good acting by the late James Dean, Natalie Wood and Sal Mineo (who is coming up fast and reveals himself to be a real trouper in this one). The direction by Nicholas Ray is outstanding.” – Jack Moffitt – The Hollywood Reporter
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Berlijn, 1931. Overdag werkt moralist Jakob Fabian op de reclameafdeling van een sigarettenmerk, maar ’s nachts struint hij het nachtleven van Berlijn af met zijn rijke vriend Labude om de realiteit te ontvluchten. Nadat Fabian kennismaakt met de zelfverzekerde aanstaande actrice Cornelia, lukt het hem voor een moment zijn pessimistische instelling los te laten. Helaas van korte duur, want al snel ontvangt hij de harde klap van de werkelijkheid: hij wordt ontslagen. Hoewel het niet alleen zijn wereld is dat aan een zijden draadje hangt, wordt het al snel duidelijk dat iedereen moet leren overleven in de verslechterende omstandigheden van Berlijn. Kortom, als Fabian zijn hoofd boven water moet kunnen houden, dan moet hij leren zwemmen.
FABIAN ODER DER GANG VOR DIE HUNDE is de verfilming van Erich Kästners gelijknamige roman uit 1931. Tom Schilling (Werk ohne Autor, A Coffee in Berlin) vertolkt de rol van Fabian, Albrecht Schuch (System Crasher) speelt Labude en Saskia Rosendahl (Relativity, Werk ohne Autor) is te zien als Cornelia.
Deze vertoning wordt georganiseerd door dasKULTURforum Antwerpen.
In een slaperig dorpje in het hart van Bohemen (voormalig Tsjecho-Slovakije), probeert de dorpsleerkracht Robert vooral de verbeelding te stimuleren van de kinderen die hij onder zijn hoede heeft. Hij wordt hierin tegengewerkt door een algehele sfeer van communistisch conformisme en een baas die de Partijlijn naar de letter wil implementeren. Wanneer op een dag het circus in het plaatsje neerstrijkt, zal Robert in zijn queeste geholpen worden door een kat wiens magische blik de ware aard van mensen naar boven doet komen, maar het is vooral Diana, de bazin van de kat, die een overdonderende indruk op Robert maakt.
The Cassandra Cat van Vojtěch Jasný wordt afwisselend omschreven als een modern sprookje, parabel of satire. Bij zijn oorspronkelijke release ging de film vooral over de tongen omwille van het innovatieve kleurgebruik waarmee de magische blik van de kat werd weergegeven en waardoor de acteurs op het scherm elk in een eigen kleur werden ondergedompeld. Dit technisch hoogstandje was grotendeels het resultaat van praktische ingrepen zoals de kostuums en het camerawerk van Jaroslav Kučera. Het kleurgebruik werd hier aangewend om de realiteit in de film van nieuwe betekenislagen te voorzien. De film won in 1963 de Speciale Jury Prijs op het filmfestival van Cannes en speelde in 2021 in gerestaureerde versie nogmaals op hetzelfde festival als onderdeel van het Classics programma.
In 2021 werd The Cassandra Cat door het Národní filmový archiv in Praag in 4K gerestaureerd met de steun van Milada Kučerová, Eduard Kučera en het Karlovy Vary International Film Festival. Hiervoor werd gebruik gemaakt van elementen uit de Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny en het Nemzeti Filmintézet Magyarország.
In gerestaureerde versie onze Classics Restored van januari.
Lars de kleine ijsbeer speelt het liefst de hele dag met zijn vrienden: Greta, zijn ijsbeervriendinnetje, de sneeuwgans Pieps en Lena het sneeuwkonijn. De vader en moeder van Lars zien de vriendschap tussen Lars en Robbie niet zo zitten… Een zeehond en een ijsbeer? Vrienden? Dat kan toch niet!?! Oh, jawel hoor! Robbie en Lars hebben er geen enkel probleem mee. Ze zijn de dikste maatjes. Samen met Caruso, een zingende pinguïn, beleven Lars en zijn vrienden het ene avontuur na het andere.
DE KLEINE IJSBEER is bekend van de tekenfilmpjes op tv en de prentenboeken van de Nederlandse tekenaar Hans de Beer. De film is een aaneenschakeling van zijn kleine avonturen.
Matilda is een meisje dat al op zeer jonge leeftijd ontzettend intelligent is. Maar haar gemene ouders en haar broertje geven geen barst om haar en vinden het maar niets dat ze altijd met haar neus in de boeken zit. Uiteindelijk sturen zij haar toch naar een school die geleid wordt door een afschuwelijk kreng. Gelukkig heeft Matilda een lieve juf die zeer onder de indruk is van Matilda's intelligentie. Dan ontdekt Matilda dat ze telekinetische krachten bezit, en als ze die onder controle heeft, gebruikt ze die om het schoolhoofd en haar ouders een lesje te leren. Naar het klassieke verhaal van Roald Dahl uit 1988.
In TRAFIC, de laatste lange speelfilm van Jacques Tati, rijdt Monsieur Hulot in een camper van Parijs naar Amsterdam. Onderweg raakt hij verstrikt in een aaneenschakeling van chaotische verkeerssituaties.
Monsieur Hulot heeft een multifunctionele camper ontworpen – eentje met meer absurde technische snufjes dan de meeste James Bondauto's. Hij wil zijn creatie presenteren op de wereldberoemde autotentoonstelling in de RAI. De reis naar Amsterdam verloopt echter verre van vlekkeloos.
De dialogen in TRAFIC zijn, zoals gebruikelijk bij Tati, schaars. De film moet het hebben van Tati's perfect georkestreerde fysieke komedie en heel veel slimme visuele grappen.
“Jacques Tati's penultimate, transcendent film "Trafic" (1971) is one of those often misperceived or neglected works by great filmmakers that deserve better than they've got and will surely, however long it takes, gain their righteous stature.” – Gary Giddins – The New York Sun
“The joy of Jacques Tati’s movies is almost idescribable” – Edward L. Blank – The Pittsburgh Press – april 4, 1973
“TRAFFIC” can be described as Jacques Tati’s “Weekend” without Jean-Luc Godard’s Weltschmerz.” – Andrew Sarris – The Village Voice – dec 28, 1972
De scenariste van Carol debuteert met een stijlvol periodedrama over ‘the Janes’, een vrouwencollectief uit Chicago dat veilig abortussen uitvoerde.
"Call Jane". Die oproep dook in de jaren '60 en '70 regelmatig op in het straatbeeld van Chicago. Vaak op flyers en posters waarop in codetaal te lezen was dat deze mysterieuze Jane ongewenst zwangere vrouwen kon helpen. Een van de vrouwen die deze oproep bereikt is Joy (Elizabeth Banks). Zij is een zwangere vrouw die weet wat ze wil. Tot de dokter vertelt dat haar hart te zwak is om nog een baby ter wereld te brengen. Het is haar leven of dat van haar ongeboren kind. Maar een keuze heeft ze niet: abortus is immers verboden. Gelukkig is er Jane, een collectief onder leiding van Virginia (Sigourney Weaver) dat helpt om veilig abortussen uit te voeren. Phyllis Nagy, die als scenarist van Todd Haynes' jaren '50-portret Carol al toonde dat ze een bijzonder gevoel voor plaats en tijd heeft, weet ook in haar regiedebuut de Amerikaanse jaren '70 haarfijn te schetsen én te fileren. Genomineerd voor de Gouden Beer op de Berlinale 2022.
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
De kleine Gérard woont met zijn ouders in een hypermodern maar kil huis. Humor en kattenkwaad worden niet getolereerd. Gelukkig heeft hij nog zijn prettig gestoorde oom, Monsieur Hulot, wiens gevoel voor fantasie en verwondering een voorbeeld wordt voor Gérard. Tot grote ergernis van zijn ouders…
MON ONCLE is een verrukkelijke satire op het gemechaniseerde leven, een subtiele komedie die keer op keer blijft verbazen. In Tati’s wonderlijke universum ontdek je bij elke kijkbeurt weer nieuwe hilarische details.
De scenariste van Carol debuteert met een stijlvol periodedrama over ‘the Janes’, een vrouwencollectief uit Chicago dat veilig abortussen uitvoerde.
"Call Jane". Die oproep dook in de jaren '60 en '70 regelmatig op in het straatbeeld van Chicago. Vaak op flyers en posters waarop in codetaal te lezen was dat deze mysterieuze Jane ongewenst zwangere vrouwen kon helpen. Een van de vrouwen die deze oproep bereikt is Joy (Elizabeth Banks). Zij is een zwangere vrouw die weet wat ze wil. Tot de dokter vertelt dat haar hart te zwak is om nog een baby ter wereld te brengen. Het is haar leven of dat van haar ongeboren kind. Maar een keuze heeft ze niet: abortus is immers verboden. Gelukkig is er Jane, een collectief onder leiding van Virginia (Sigourney Weaver) dat helpt om veilig abortussen uit te voeren. Phyllis Nagy, die als scenarist van Todd Haynes' jaren '50-portret Carol al toonde dat ze een bijzonder gevoel voor plaats en tijd heeft, weet ook in haar regiedebuut de Amerikaanse jaren '70 haarfijn te schetsen én te fileren. Genomineerd voor de Gouden Beer op de Berlinale 2022.
Jim Stark (James Dean) verhuist samen met zijn naar ouders naar Los Angeles. Al snel wordt hij opgepakt door de politie omdat hij dronken op straat rondhangt. Op het politiebureau ontmoet hij Plato (Sal Mineo) en Judy (Natalie Wood). Zij blijken bij hem op school te zitten en hij wordt al snel vrienden met Plato. Ook valt hij als een blok voor de mooie Judy, maar zij heeft al een vriend, Buzz. Jim and Buzz zijn meteen gezworen vijanden, van vechtpartijen tot autoraces. Het tijdloze personage van de wanhopige, onbegrepen tiener Jim in het banale Amerika van de jaren 1950 maakte van James Dean een tieneridool en een onsterfelijk culticoon. In Rays donkere, gebalde film belichaamt hij tot in de perfectie de onderdrukte verlangens van de toenmalige jeugd. Dean groeide, mede door zijn tragische dood, uit tot een mythisch icoon voor verscheidene generaties.
“"Rebel Without a Cause" was enormously influential at the time, a milestone in the creation of new idea about young people.” – Roger Ebert – Chicago Sun-Times
“What makes the film so powerful is both the sympathy it extends towards all the characters (including the seemingly callous parents) and the precise expressionism of Ray's direction. His use of light, space and motion is continually at the service of the characters' emotions, while the trio that Dean, Wood and Mineo form as a refuge from society is explicitly depicted as an 'alternative family'. Still the best of the youth movies.” - Geoff Andrew – Time Out
“It contains some extraordinarily good acting by the late James Dean, Natalie Wood and Sal Mineo (who is coming up fast and reveals himself to be a real trouper in this one). The direction by Nicholas Ray is outstanding.” – Jack Moffitt – The Hollywood Reporter
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
De scenariste van Carol debuteert met een stijlvol periodedrama over ‘the Janes’, een vrouwencollectief uit Chicago dat veilig abortussen uitvoerde.
"Call Jane". Die oproep dook in de jaren '60 en '70 regelmatig op in het straatbeeld van Chicago. Vaak op flyers en posters waarop in codetaal te lezen was dat deze mysterieuze Jane ongewenst zwangere vrouwen kon helpen. Een van de vrouwen die deze oproep bereikt is Joy (Elizabeth Banks). Zij is een zwangere vrouw die weet wat ze wil. Tot de dokter vertelt dat haar hart te zwak is om nog een baby ter wereld te brengen. Het is haar leven of dat van haar ongeboren kind. Maar een keuze heeft ze niet: abortus is immers verboden. Gelukkig is er Jane, een collectief onder leiding van Virginia (Sigourney Weaver) dat helpt om veilig abortussen uit te voeren. Phyllis Nagy, die als scenarist van Todd Haynes' jaren '50-portret Carol al toonde dat ze een bijzonder gevoel voor plaats en tijd heeft, weet ook in haar regiedebuut de Amerikaanse jaren '70 haarfijn te schetsen én te fileren. Genomineerd voor de Gouden Beer op de Berlinale 2022.
A PARKED LIFE is een hypnotiserende film die je meeneemt in het leven van één van de ontelbare Oost-Europese vrachtwagenchauffeurs die als snelwegnomaden in West-Europa leven. In dit intieme portret ziet een jonge vader de scheuren in zijn huwelijk op zijn smartphone en de scheuren in Europa door de voorruit van zijn vrachtwagen.
In 2016 won schrijver en regisseur Peter Triest de prestigieuze IDFA-Mediafondsprijs met een filmscript over de vele Oost-Europese vrachtwagenchauffeurs op onze snelwegen. De film is een intiem portret van één van hen: de Bulgaar Petar Doychev. Tegelijk is het een portret van het Europa van vandaag: de film voert ons mee langs de uithoeken van een krakend continent, van de zinderende woestijnen in Spanje tot het bevroren noorden van Noorwegen. Petar leeft maandenlang in de cabine van zijn vrachtwagen. De voornaamste drijfveer is geld, want zo kan hij de toekomst van zijn gezin verbeteren. Maar wat Europa met de ene hand geeft, neemt het met de andere hand weer af. Leidt de snelweg naar een beter leven? Of is het een doodlopende weg? A PARKED LIFE is een delicate observatie van een man die zichzelf helemaal verliest.
'Visueel indrukwekkend hedendaags Europa.' - NRC
'Een documentaire met groot gevoel voor beeldpoëzie.' - Trouw
'De genuanceerde soundtrack van maestro Bert Dockx (Flying Horseman, Dans Dans) is even veelzeggend als tien commentaarstemmen samen.' - De Morgen ★★★★☆
De scenariste van Carol debuteert met een stijlvol periodedrama over ‘the Janes’, een vrouwencollectief uit Chicago dat veilig abortussen uitvoerde.
"Call Jane". Die oproep dook in de jaren '60 en '70 regelmatig op in het straatbeeld van Chicago. Vaak op flyers en posters waarop in codetaal te lezen was dat deze mysterieuze Jane ongewenst zwangere vrouwen kon helpen. Een van de vrouwen die deze oproep bereikt is Joy (Elizabeth Banks). Zij is een zwangere vrouw die weet wat ze wil. Tot de dokter vertelt dat haar hart te zwak is om nog een baby ter wereld te brengen. Het is haar leven of dat van haar ongeboren kind. Maar een keuze heeft ze niet: abortus is immers verboden. Gelukkig is er Jane, een collectief onder leiding van Virginia (Sigourney Weaver) dat helpt om veilig abortussen uit te voeren. Phyllis Nagy, die als scenarist van Todd Haynes' jaren '50-portret Carol al toonde dat ze een bijzonder gevoel voor plaats en tijd heeft, weet ook in haar regiedebuut de Amerikaanse jaren '70 haarfijn te schetsen én te fileren. Genomineerd voor de Gouden Beer op de Berlinale 2022.
In deze documentaire gaat Pasolini, met de microfoon in de hand, de straat op om met Italianen te praten over seks. Hij vraagt aan kinderen waar baby’s vandaan komen, aan vrouwen of ze gelijk zijn aan mannen, hij vraagt aan mannen én vrouwen of de maagdelijkheid van een vrouw ertoe doet. Verder stelt Pasolini vragen over onder andere homoseksualiteit en het huwelijk. Ondanks de omhooggeschoten naoorlogse economie blijkt de Italiaanse attitude tegenover seks ofwel stijf middeleeuws, ofwel verward en zelfcensurerend.
‘Een document van onschatbare waarde’ (Michel Foucault).
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Hoe kies ik de juiste studierichting? Dat is de belangrijkste vraag voor laatstejaars in het secundair onderwijs. De Studio zet een traject op van drie halve dagen dat leerlingen wil begeleiden in het maken van de “juiste” keuze – een moeilijk vraagstuk voor iedereen.
Het nieuwe van dit traject is dat we vertrekken vanuit de traditie van de jezuïeten. Die focust op de persoonlijke verlangens en gevoelens bij het maken van keuzes. De leerlingen worden uitgenodigd om in workshops en interviews met vrienden en familie te onderzoeken waar hun passie ligt en welke beroepsrichtingen het beste aansluiten bij hun persoonlijkheid.
De Studio werkt hiervoor samen met het UCSIA in het kader van het stadsfestival Barokke Influencers dat in 2023 plaatsvindt in Antwerpen. Nikolaas Sintobin SJ, schrijver van het boek Vertrouw op je gevoel, en Kaat Somers van UCSIA werken samen met de huisartiesten en de ploeg van De Studio.
Franse vulkanologen Katia en Maurice Krafft zijn gepassioneerd door hun wetenschap en door hun liefde voor elkaar. Het is hun missie om zo dicht mogelijk bij actieve vulkanen te komen om ze te bestuderen en te filmen. De indrukwekkende beelden die ze maken, tonen niet de spectaculaire vulkaanuitbarstingen die ze meemaken maar schetsen ook een beeld van hun liefdevolle relatie. FIRE OF LOVE is een romantische en tragische ontdekkingstocht via spectaculaire (archief)beelden van adembenemende vulkaangebieden.
Toneelhuis multikunstenaar Benjamin Abel Meirhaeghe plaatst dit noodlottig en visueel verbluffend liefdesverhaal in dialoog met zijn eigenzinnige dansvoorstelling Ode to a Love Lost. Met nabespreking in het kader van Toneelhuis @ De Cinema.
Met THE TALE OF KING CRAB (winnaar van de Grand Prix Annecy 2021) levert regisseursduo Alessio Rigo de Righi en Matteo Zoppis een excentriek stukje unieke Italiaanse cinema af. In hun speelfilmdebuut brengen de documentaristen een ode aan de folkloristische vertelkunst, het uitwisselen en de overlevering van verhalen.
De legende die in THE TALE OF KING CRAB verteld wordt, voert ons naar het dorpje Vejano in de regio Tuscia eind 19de eeuw. Luciano, een alcoholistische vagebond, keert terug naar zijn geboortedorp en komt meteen in de problemen met de plaatselijke autoriteiten, onder leiding van de lokale prins. De vijandigheid tussen de twee mannen wordt er niet beter op wanneer Luciano valt voor boerendochter Emma, die echter ook de aandacht van de prins heeft getrokken. Na een roekeloze daad met tragische gevolgen, wordt Luciano verbannen naar het verre Patagonië, het mythische Tierra del Fuego. Daar vindt hij uiteindelijk toch een mogelijke weg naar verlossing, wanneer hij weet krijgt van een legendarische schat. In zijn jacht op de schat wordt hij geholpen door de rode koningskrab uit de titel.
Alessio de Rigo de Righi en Matteo Zoppis richtten hun camera al eerder op de regio Tuscia. In de documentaire IL SOLENGO volgen ze een groep oudere jagers die vertelt over een kluizenaar die 60 jaar lang in een grot in de buurt leefde. Beide films ademen de wilde natuur, met de haast tastbare verbeelding van isolatie en eenzaamheid, en zoeken aansluiting bij de orale verteltraditie van de streek. Onze Please Release Me van januari.
Sarah Vanagt integreert kunst en geschiedenis in haar werk. Haar films bewegen op de raakvlak tussen videokunst en documentaire en illustreren een rijk spanningsveld tussen toekomst en verleden. Naar aanleiding van haar nieuwste release DE DRAGERS (Special Mention Short Film Competition IDFA 2022) vertonen we in januari een bijzonder programma met drie van haar films, die een (post)koloniale rode draad volgen.
In LITTLE FIGURES (2003) gaan drie Brusselse standbeelden in dialoog met elkaar. Hun stemmen worden vertolkt door Brusselse kinderen met diverse (migratie)achtergronden. FIRST ELECTIONS (2006) volgt enkele kinderen in Goma, Congo, die op hun eigen manier weerspiegelen wat politieke propaganda verkoopt en wat er zich afspeelt in de hogere sferen van de macht. DE DRAGERS (2022) laat op een zeer inventieve manier de Brusselse jeugd aan het woord om de koloniale plundering te inventariseren. Een kritische kijk naar ons koloniale verleden.
Het statement van de jury over DE DRAGERS (IDFA 2022): "The jury decided to give a Special Mention to a film that brilliantly weaves different cinematic proposals into an undeniably urgent and thought-provoking film. Through the act of remembering, thinking together, and acknowledging, the film allows a confrontation with colonialism and its visual and cinematic proofs. A game of memory, reactions, and reflections become a narrative device for bringing a colonial past from forgotten archival images to the park benches of our present."
Een Q&A met Sarah Vanagt volgt op de screening van 15.01.
De ‘hortus conclusus’ is een plaats van paradoxen en contradicties. Is het architectuur, een tuin, een buitenkamer of eerder een binnentuin? Het is een landschap zonder horizon maar met de oneindigheid van het universum, het evoceert het landschap maar het ontkent zijn omgeving, het is een zoektocht naar natuur maar in de stedelijke woestijn. Het is zowel christelijk, Islamitisch als zen: een plaats van contemplatie. Dit conceptuele landschap – waar de landschapsarchitectuur uit is ontstaan – is een plek die herontdekt verdiend te worden: een oase als tegenpool voor het verstedelijkte landschap.
Na de Salon Sessie nodigt Ronald jullie uit om de Hortus Conclusus bij avond te beleven. Geniet met een drankje in de hand van de infusies van de planten uit de tuin.
Hollywood, 1927. Don Lockwood en Lina Lamont zijn het bekendste sterrenduo van de stille film. Wanneer de geluidsfilm zijn intrede doet, blijkt dat de knappe, nogal domme en verwaande diva, Lina Lamont, een enge en onaangename stem heeft. Spraaklessen helpen niet. Dons beste vriend Cosmo komt op het idee om een andere vrouw de teksten te laten inlezen en zingen, terwijl Linda gewoon maar moet 'lippen'. Die andere stem hoort toe aan het charmante revuezangeresje Kathy Shelden, op wie Don al snel verliefd wordt.
Musical SINGIN’ IN THE RAIN is intussen 70 jaar oud, maar heeft nog niets van zijn charme verloren. Het gelijknamige titelnummer waarin Gene Kelly zijn acteer-, zang- en danstalent laat schitteren in de regen, heeft vandaag een iconische status bereikt.
“"Singin' in the Rain” is a transcendent experience, and no one who loves movies can afford to miss it.” – Roger Ebert – Chicago Sun-Times
“The most enjoyable 102 minutes you’ll ever encounter in a cinema, Singin’ In The Rain is dazzling in its perfection” - William Thomas - Empire
“With the names and versatile talents of Gene Kelly, Donald O’Connor and Debbie Reynolds, supported by lilting melodies, wonderful dancing and some very funny comedy, the show just can’t miss being another MGM top-grosser.” – The Hollywood Reporter
“The wittiest of MGM's golden age musicals is as sizzling and entertaining today as it was when it was first released” - Alan Stanbrook – The Telegraph
