In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Juist op een moment dat ze zich onbespied wanen, realiseren ze zich opeens dat ze vol in beeld zijn. Vluchten kan niet, dus ja ... dan moet je iets ... show, entertainment ... maar hoe? De grote ik heb hier geen zin in show wordt begeleid door Het Showorkest van Theater Artemis onder leiding van muzikant Keimpe de Jong.

Puzzelboekjes, vishengels en wasmanden, de spelers laten ze pardoes uit hun handen vallen. Wat volgt is een onbeholpen poging iets te worden wat ze helemaal niet zijn. De puzzelaar begint stuntelig te dansen, de sportvisser doet veel stoerder dan hij eigenlijk is en de huisman probeert ineens heel geestig uit de hoek te komen. In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!

In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Juist op een moment dat ze zich onbespied wanen, realiseren ze zich opeens dat ze vol in beeld zijn. Vluchten kan niet, dus ja ... dan moet je iets ... show, entertainment ... maar hoe? De grote ik heb hier geen zin in show wordt begeleid door Het Showorkest van Theater Artemis onder leiding van muzikant Keimpe de Jong.

Puzzelboekjes, vishengels en wasmanden, de spelers laten ze pardoes uit hun handen vallen. Wat volgt is een onbeholpen poging iets te worden wat ze helemaal niet zijn. De puzzelaar begint stuntelig te dansen, de sportvisser doet veel stoerder dan hij eigenlijk is en de huisman probeert ineens heel geestig uit de hoek te komen. In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!

In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Juist op een moment dat ze zich onbespied wanen, realiseren ze zich opeens dat ze vol in beeld zijn. Vluchten kan niet, dus ja ... dan moet je iets ... show, entertainment ... maar hoe? De grote ik heb hier geen zin in show wordt begeleid door Het Showorkest van Theater Artemis onder leiding van muzikant Keimpe de Jong.

Puzzelboekjes, vishengels en wasmanden, de spelers laten ze pardoes uit hun handen vallen. Wat volgt is een onbeholpen poging iets te worden wat ze helemaal niet zijn. De puzzelaar begint stuntelig te dansen, de sportvisser doet veel stoerder dan hij eigenlijk is en de huisman probeert ineens heel geestig uit de hoek te komen. In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!

In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Juist op een moment dat ze zich onbespied wanen, realiseren ze zich opeens dat ze vol in beeld zijn. Vluchten kan niet, dus ja ... dan moet je iets ... show, entertainment ... maar hoe? De grote ik heb hier geen zin in show wordt begeleid door Het Showorkest van Theater Artemis onder leiding van muzikant Keimpe de Jong.

Puzzelboekjes, vishengels en wasmanden, de spelers laten ze pardoes uit hun handen vallen. Wat volgt is een onbeholpen poging iets te worden wat ze helemaal niet zijn. De puzzelaar begint stuntelig te dansen, de sportvisser doet veel stoerder dan hij eigenlijk is en de huisman probeert ineens heel geestig uit de hoek te komen. In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!

Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.

Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?

Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.

Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?

Want wie kuist eigenlijk wiens brol op?

Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.

Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?

Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.

Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?

Want wie kuist eigenlijk wiens brol op?

Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.

Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?

Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.

Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?

Want wie kuist eigenlijk wiens brol op?

Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.

Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?

Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.

Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?

Want wie kuist eigenlijk wiens brol op?