Belfast, jaren ‘60. De negenjarige Buddy is een vrolijke jongen die gek is op films. Hij woont in een volkse arbeiderswijk met kleine steegjes waar iedereen elkaar kent en grootouders meestal inwonen. Zijn vader werkt in Engeland en is telkens twee weken per maand weg. Alles verandert wanneer de Troubles starten, een turbulente periode waarin de chaos en het geweld in Belfast steeds groter wordt en druk zet op het gezin. Regisseur/acteur Kenneth Branagh heeft al heel wat Oscarnominaties achter zijn naam staan en vult het lijstje mooi aan met Belfast, zijn meest persoonlijke film tot nu toe. Geïnspireerd op zijn eigen kindertijd schreef en regisseerde Branagh een warme en aangrijpende film.
"Het is razend knap dat Belfast weemoed en nostalgie weet te creëren naar een tijd en plek die voor de meeste kijkers niet in hun eigen verleden ligt." - ★★★½ Filmtotaal
"A twinkly-eyed childhood memoir – and rigorously fashioned to be an Oscar frontrunner" - ★★★ Independent
Het madeleinekoekje van Kenneth Branagh - ★★★½ Humo
"Een beeldschone zwart-witfilm die zo levendig is dat hij voor zeven Oscars werd genomineerd." - ★★★★ Knack Focus
“Black-and-white has this paradoxical, transcendental quality- it’s descriptive without giving you everything,” he [Zambarloukos, cinematographer] continues. “You can show how people feel. The biggest part is removing the descriptive qualities of color and concentrating on the human condition. It creates a more honest portrait than color can.”
Haris Zambarloukos in: American Cinematographer, Vol. 103, nr. 2, feb. ’22, p. 30
“[…] there’s no question that the sentiment that flows throughout Belfast is authentic, heartfelt, and decidedly hard-earned. In that regard, this is a sentimentality that arguably functions, especially given the film’s fable-like narrative, as an aesthetic strategy to valorize the morally and politically principled beliefs of Buddy’s parents. While the film periodically uses energetic bursts of songs by Belfast native Van Morrison as musical exclamation marks, Belfast does not utilize the traditional, often imperceptible musical underscore to guide viewers’ responses.”
Gary Crowdus in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 2, maart 2022, p. 11
John L. Sullivan is een succesvolle en naïeve regisseur die beslist om een film te maken over de onderdrukte arme klasse. Tot grote ergernis van zijn producer besluit Sullivan undercover te gaan als een dakloze zwerver om zo relevante levenservaring op te doen voor zijn film. Onderweg ontmoet hij een gefaalde actrice die hem trakteert op ontbijt en hem later vergezelt op zijn queeste. Preston Sturges is de koning van de snedige screwball dialogen, die hun tijd ver vooruit waren. Maar die naturalistische dialogen worden vaker wel dan niet gevolgd door een moment van farce of slapstick, want Sturges wilde vooral vrolijke films maken. Actrice Veronica Lake was 6 maanden zwanger tijdens het filmen van SULLIVAN’S TRAVELS, wat gerenommeerd kostuumdesigner Edith Head de taak opleverde om haar ‘situatie’ te verbergen op alle mogelijke manieren.
“May I close, sir, by warning you against the entire expedition, which I envision with deep apprehension and gloomy foreboding.” – Sullivans Butler Burrows in SULLIVAN’S TRAVELS
‘Poised between the end of the Depression and America’s entry into World War II, Sullivan’s Travels is a transitional movie, not just for Sturges’s burgeoning auteurism but for Hollywood too. Janus-faced, it looks back at 30s film culture, from realism to screwball, but expresses itself with a formal irreverence and self-reflexivity that signal a new era.’
Kate Stables in: Sight and Sound, Vol. 24, nr. 8, Aug. 2014, p. 95
‘The violent capital-versus-labour train-top spoof of heavyhanded social-realist metaphor – the film’s shock ending and also its propulsive beginning-signals that Sullivan’s Travels, famous as a road movie, is really more of a railroad movie. Trains adopt multiple meanings here, as the site of everything from hog-and-hobo-carrying hilarity and chaste romance to the violent robbery of Sullivan in the goods-yards and his subsequent boxcar banishment. A locomotive, bearing down mercilessly on the thief, who is unable to leave Sullivan’s scattered cash to the rails, even performs the ritual sacrifice that wipes out Sullivan’s identity (his ID is found on the unrecognisable body.)’
Kate Stables in: Sight and Sound, Vol. 24, nr. 8, Aug. 2014, p. 95
In PAK DE POEN! kunnen kinderen geld verdienen. Veel geld. Want méér is altijd beter en voor minder gaan we niet.
PAK DE POEN! is een show die onze honger naar méér blootlegt en waarin de meest uiteenlopende figuren hun duit in het zakje komen doen om de winst te vergroten. Een gigantische rollercoaster van falen en mislukken waarin de puinhopen zich opstapelen en loze beloftes de rode draad vormen.
Deze voorstelling hakt stevig in op de fundamenten van het kapitalisme en toont hoe de belofte van rijkdom voor de meesten onder ons nooit werkelijkheid zal worden. Een show die al even hard doordraait als ons huidig economisch systeem zelf.
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
In PAK DE POEN! kunnen kinderen geld verdienen. Veel geld. Want méér is altijd beter en voor minder gaan we niet.
PAK DE POEN! is een show die onze honger naar méér blootlegt en waarin de meest uiteenlopende figuren hun duit in het zakje komen doen om de winst te vergroten. Een gigantische rollercoaster van falen en mislukken waarin de puinhopen zich opstapelen en loze beloftes de rode draad vormen.
Deze voorstelling hakt stevig in op de fundamenten van het kapitalisme en toont hoe de belofte van rijkdom voor de meesten onder ons nooit werkelijkheid zal worden. Een show die al even hard doordraait als ons huidig economisch systeem zelf.
I AM CHANCE vertelt het verhaal van een groep jonge meisjes die in de straten van Kinshasa leven. Een leven van paradoxen: ze zijn wijs, onschuldig, ondeugend, slim, brutaal, weerbaar, en bovenal vrij. Chancelvie en haar vrienden trotseren de wereld en zijn moeilijkheden met een glimlach en veerkracht. Ze stelen maar delen de buit en maken ook kunst. I AM CHANCE is een momentopname van Kinshasa, de megalopolis van een kleurrijk, pop en kunstzinnig Afrika. Kinshasa is het andere karakter in de film wiens duizend ritmische stemmen een koor vormen met die van de meisjes.
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
In april 1992 brak er oorlog uit in de school Višegrad (in het oosten van Bosnië-Herzegovina), die de Servische en Bosnische leerlingen van elkaar scheidde. 25 jaar later doen de voormalige directeur en de weduwe van de schoolmeester een poging om de klasgenoten met elkaar te herenigen. Julie Biro en Antoine Jaccoud filmen de reünie van de opgeofferde generatie, die hun jeugd brutaal moesten achterlaten in een wereld die werd geliquideerd door volwassenen.
I.h.k.v. Het geschonden hart van Europa. I.s.m. UAntwerpen en UCSIA.
Belfast, jaren ‘60. De negenjarige Buddy is een vrolijke jongen die gek is op films. Hij woont in een volkse arbeiderswijk met kleine steegjes waar iedereen elkaar kent en grootouders meestal inwonen. Zijn vader werkt in Engeland en is telkens twee weken per maand weg. Alles verandert wanneer de Troubles starten, een turbulente periode waarin de chaos en het geweld in Belfast steeds groter wordt en druk zet op het gezin. Regisseur/acteur Kenneth Branagh heeft al heel wat Oscarnominaties achter zijn naam staan en vult het lijstje mooi aan met Belfast, zijn meest persoonlijke film tot nu toe. Geïnspireerd op zijn eigen kindertijd schreef en regisseerde Branagh een warme en aangrijpende film.
"Het is razend knap dat Belfast weemoed en nostalgie weet te creëren naar een tijd en plek die voor de meeste kijkers niet in hun eigen verleden ligt." - ★★★½ Filmtotaal
"A twinkly-eyed childhood memoir – and rigorously fashioned to be an Oscar frontrunner" - ★★★ Independent
Het madeleinekoekje van Kenneth Branagh - ★★★½ Humo
"Een beeldschone zwart-witfilm die zo levendig is dat hij voor zeven Oscars werd genomineerd." - ★★★★ Knack Focus
“Black-and-white has this paradoxical, transcendental quality- it’s descriptive without giving you everything,” he [Zambarloukos, cinematographer] continues. “You can show how people feel. The biggest part is removing the descriptive qualities of color and concentrating on the human condition. It creates a more honest portrait than color can.”
Haris Zambarloukos in: American Cinematographer, Vol. 103, nr. 2, feb. ’22, p. 30
“[…] there’s no question that the sentiment that flows throughout Belfast is authentic, heartfelt, and decidedly hard-earned. In that regard, this is a sentimentality that arguably functions, especially given the film’s fable-like narrative, as an aesthetic strategy to valorize the morally and politically principled beliefs of Buddy’s parents. While the film periodically uses energetic bursts of songs by Belfast native Van Morrison as musical exclamation marks, Belfast does not utilize the traditional, often imperceptible musical underscore to guide viewers’ responses.”
Gary Crowdus in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 2, maart 2022, p. 11
De film volgt Kemal Pervanić. Hij bezoekt de plek waar hij gevangen werd gehouden in het Omarska gevangenenkamp. Daar confronteert hij een voormalig leerkracht die hem martelde en die nu een verzoeningskamp voor jongeren runt. Het moslimdorp in het noorden van Bosnië is omgeven door etnische Servische gemeenschappen en werd zo rechtstreeks slachtoffer van de bloederige splitsing van Joegoslavië. De documentaire maakt gebruik van archiefmateriaal en persoonlijke getuigenissen van de overlevende dorpelingen en creëert een authentiek beeld van hoe het leven in de gemengde Kroatische, Bosnische en Servische buurten eruitzag voor de oorlog. Een plek waar Pervanić zich een jeugd herinnert die mooi was. Dit beeld is moeilijk te vereenzelvigen met de verwoesting, die nog steeds zichtbaar is, en de getuigenissen over martelingen, gewelddaden, vernederingen en deportatie door toedoen van voormalige buren – de mannen die de bewakers, folteraren en geweldenaars werden van meer dan 6000 moslims.
I.h.k.v. Het geschonden hart van Europa. I.s.m. UAntwerpen en UCSIA.
In 2022 bestaat het onafhankelijke Bosnië-Herzegovina dertig jaar, maar veel redenen tot vieren zijn er niet. Het land werd geboren te midden van een bloedige oorlog die tot vandaag heel diepe sporen nalaat. Ongeveer honderdduizend Bosniërs overleden ten gevolge van de oorlog, een veelvoud daarvan ontvluchtte het land. De Bosnische samenleving, waarin moslims, katholieken, orthodoxe christenen en anderen zij aan zij hadden geleefd, was hardhandig uit elkaar geslagen. In de plaats daarvan kwam een complexe politieke constellatie waarin etniciteit een allesbepalende factor is. De etnische zuivering, die vooral in Oost-Bosnië had plaatsgevonden, werd grotendeels bevestigd door het Dayton-akkoord dat in 1995 werd gesloten. Dat akkoord erkende het bestaan van een semi-autonome Servische Republiek binnen de federale republiek Bosnië-Herzegovina. Dat de politieke elites van deze Republika Srpska vandaag pogingen ondernemen om zich uit het Bosnische verband terug te trekken, toont hoe onzeker de toestand nog altijd is.
De tragische geschiedenis en de complexe actualiteit van Bosnië stellen al wie het ideaal van een tolerant, multireligieus en multietnisch Europa koestert voor grote uitdagingen. Deze werden de voorbije jaren niet alleen verwoord door academici en militanten, maar ook door literaire auteurs en documentairemakers. Een vaak weerkerend thema daarin is de terugkeer naar Bosnië – en meer bepaald naar de etnisch gezuiverde Republika Srpska – van mensen die er (een deel van) hun jeugd hebben doorgebracht. Deze mensen voelen zich tot in hun diepste vezels verbonden met het land, maar zijn er ook onherroepelijk vervreemd van geraakt.
Naar aanleiding van de dertigste verjaardag van het begin van de Bosnische oorlogen (en dus ook van het onafhankelijke Bosnië-Herzegovina) geven het Departement Geschiedenis van de Universiteit Antwerpen en UCSIA graag aan deze mensen een stem. We tonen recente documentairefilms over de terugkeer naar Bosnië, we geven een podium aan auteurs die over dezelfde materie hebben geschreven en een beeldend kunstenaar, en we laten hen in discussie gaan met elkaar en het publiek.
Met de voeten stevig in het zand en het hoofd recht, verkondigt Aya goedlachs dat ze nooit zal vertrekken. Het schiereiland van Ivoorkust, waar ze met haar moeder en haar kleine broertje woont, wordt echter geleidelijk ingenomen door de oceaan, waardoor de inwoners worden gedwongen naar de hoofdstad te migreren.
Met een magnifieke fotografie en montage laat deze fictiefilm, die veel leent van een documentaire, ons het zand, het zout en de bedwelmende aanwezigheid van de zee voelen waarin droom en realiteit, zichtbaar en onzichtbaar, samenvloeien.
De grote kracht van deze film is dat de beelden erin slagen ons vast te nagelen aan de zorgeloze levenswandel van de heldin, aan haar vreugdevolle koppigheid, aan levendige en zonnige overblijfselen uit haar kindertijd, om samen met haar het verdwijnen van haar territorium te bereizen. Als de film ons de kroniek geeft van een eenvoudig en gelukkig leven, vertelt hij ook het verhaal van een ontworteling die ons eraan herinnert dat alle ballingschap begint met een offer - dat van een verloren paradijs dat versmelt met de kindertijd.
De tienerdochter van Cielo wordt ontvoerd door een kartel in het noorden van Mexico. Wanneer de autoriteiten er maar niet in slagen het onderzoek op te lossen, besluit Cielo het heft in eigen handen te nemen. Ze begint haar eigen onderzoek en wint het vertrouwen van Lamarque, een soldaat die nogal eens buiten de lijntjes durft kleuren. Hij stemt ermee in haar te helpen bij haar zoektocht aangezien de informatie van Cielo nuttig kan zijn voor zijn eigen missies. Door de samenwerking zal Cielo in een vicieuze cirkel van geweld terechtkomen. Gebaseerd op op waargebeurde feiten.
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
Belfast, jaren ‘60. De negenjarige Buddy is een vrolijke jongen die gek is op films. Hij woont in een volkse arbeiderswijk met kleine steegjes waar iedereen elkaar kent en grootouders meestal inwonen. Zijn vader werkt in Engeland en is telkens twee weken per maand weg. Alles verandert wanneer de Troubles starten, een turbulente periode waarin de chaos en het geweld in Belfast steeds groter wordt en druk zet op het gezin. Regisseur/acteur Kenneth Branagh heeft al heel wat Oscarnominaties achter zijn naam staan en vult het lijstje mooi aan met Belfast, zijn meest persoonlijke film tot nu toe. Geïnspireerd op zijn eigen kindertijd schreef en regisseerde Branagh een warme en aangrijpende film.
"Het is razend knap dat Belfast weemoed en nostalgie weet te creëren naar een tijd en plek die voor de meeste kijkers niet in hun eigen verleden ligt." - ★★★½ Filmtotaal
"A twinkly-eyed childhood memoir – and rigorously fashioned to be an Oscar frontrunner" - ★★★ Independent
Het madeleinekoekje van Kenneth Branagh - ★★★½ Humo
"Een beeldschone zwart-witfilm die zo levendig is dat hij voor zeven Oscars werd genomineerd." - ★★★★ Knack Focus
“Black-and-white has this paradoxical, transcendental quality- it’s descriptive without giving you everything,” he [Zambarloukos, cinematographer] continues. “You can show how people feel. The biggest part is removing the descriptive qualities of color and concentrating on the human condition. It creates a more honest portrait than color can.”
Haris Zambarloukos in: American Cinematographer, Vol. 103, nr. 2, feb. ’22, p. 30
“[…] there’s no question that the sentiment that flows throughout Belfast is authentic, heartfelt, and decidedly hard-earned. In that regard, this is a sentimentality that arguably functions, especially given the film’s fable-like narrative, as an aesthetic strategy to valorize the morally and politically principled beliefs of Buddy’s parents. While the film periodically uses energetic bursts of songs by Belfast native Van Morrison as musical exclamation marks, Belfast does not utilize the traditional, often imperceptible musical underscore to guide viewers’ responses.”
Gary Crowdus in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 2, maart 2022, p. 11
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
“Het pad naar een vrouwenhart is een snelweg, je moet alleen gas durven geven. Doorvlammen is het motto van de moderne Romeo, plankgas zal het worden.”
Van op zijn onwankelbare, zwart geblakerde, troon loert Koning Dood al eeuwen naar het leven. Het gras is er groener en de meisjes zijn er zoveel frisser. Niets menselijks is de Koning vreemd en ook hij wil wel eens van een nieuwe liefde proeven.
Hij stuurt zijn trouwe blinde veerman Charon, erop uit om de mooie Euridice uit haar leven te schaken.
Orfee, het knullige maar zeer muzikale, vriendje van Euridice, wil zijn lief niet opgeven en reist haar na in het dodenrijk. Maar Hades steekt hier een stokje voor. Hij alleen bepaalt wie sterft of wie leeft en Orfee kan proberen zoveel hij wil, hij krijgt zichzelf nooit dood.
Ondertussen bereidt Koning Dood zijn bruiloft voor.
Euridice spartelt lelijk tegen maar vooral Persephone, de vrouw van Hades en al vijfduizend jaar Koningin van de doden, zorgt voor weerwerk. Ze ziet de concurrente niet zitten en koopt Charon, de veerman, om met een paar nieuwe ogen. Die brengt Orfee naar het rijk der doden. Als Orfee aankomt, wankelt de troon, maar Hades geeft zich nog niet gewonnen.
De mythe van Orfeus en zijn tocht naar de Onderwereld, kan nog altijd gelden als één van de mooiste verhalen over de liefde. Binnen het kader van dit klassieke gegeven werd duchtig gefantaseerd over de grens tussen leven en dood. De iconen uit het origineel, Orfeus, Euridice, Hades en Persephone krijgen heel menselijke trekken. Het eenrichtingsverkeer van hier naar de overkant heeft een eigen gezicht in het personage van Charon, de Veerman. De voorstelling speelt op het scherp van de snee. Daar waar de emoties het grootst zijn en er definitief en voor altijd wordt afgerekend.
***
OPGELET: deze voorstelling speelt op locatie in Loods 68 in Fort 4 in Mortsel.
Het adres is Neerhoevenlaan 52 in Mortsel (recht tegenover 45-47, de gps vindt soms nummer 52 niet omdat het geen huis is maar een loods.)
Kom je met het openbaar vervoer vanuit Antwerpen?
Dat kan met tram of met de trein.
Je rijdt dan tot aan station Mortsel Oude God. Vanaf daar is het nog 15 minuten wandelen langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Kom je met de auto?
Dan parkeer je het best onder het gemeenteplein en wandel je van daar ook 15 minuten langs de zomerbar / Bar Brial en verder door het Fort. Hier vind je een link naar de route die je dan volgt. Je kan ook met de fiets komen.
Langs de loods is er voldoende plaats om fietsen te stallen.
De voorstelling duurt ongeveer 70 minuten.
De voorstelling gaat binnen door, maar onze loods is niet verwarmd. Neem een trui mee.
Ben je wat vroeger of wil je graag nog iets gaan drinken na de voorstelling?
Dan kan je terecht in Bar Brial in Fort4. De bar is elke avond open, ook op feestdagen.
Ismail Abdoul, een getalenteerde jonge bokser, haalt de top en vindt de liefde bij Sylvie. Maar hij klimt ook op als portier en controleert samen met zijn mannen steeds meer deuren, inclusief de drugshandel erachter. Hij wordt de nieuwe sensatie, een levende legende in en buiten de ring. Verblind door zijn succes raakt hij geleidelijk aan verstrikt in een web van zijn eigen leugens en gewelddadige acties. De steeds groter wordende druk van de politie slaat een kloof tussen hem en iedereen om wie hij geeft, ook Sylvie. Hij zal het ultieme gevecht moeten aangaan: dat met zichzelf.
"Mallat is meer dan een acteur: hij is een ster, zoals hij het scherm vult met zijn uitstraling." ★★★★ - De Standaard
"Boenk erop (...) je kijkt nu al uit naar meer van Jonas ‘Cool’ Baeckeland." ★★★ - Het Nieuwsblad
"[Een] prima vertolking van Nabil Mallat en de bijwijlen knappe regie van Jonas Baeckeland."★★★ - Humo
Twee biljoen jaar in de toekomst bevindt een futuristisch menselijk ras zich op de rand van uitsterven. Bijna alles wat er overblijft van de wereld zijn eenzame en surrealistische monumenten in de wildernis. De rustgevende stem van Tilda Swinton verhaalt wat er gebeurt op de stervende aarde. Het postuum filmdebuut van de IJslandse componist Jóhann Jóhannssons is gebaseerd op de gelijknamige scifi roman van Olaf Stapledon. De indrukwekkende soundtrack wordt gespeeld door BBC Philharmonic.
Stanton Carlisle is een schooier die bij een rondreizend circus werkt. Hij leert er de knepen van het gedachtenlezen van Zeena. Als “The Great Stanton” laat hij Zeena links liggen en wordt de lieveling van de high society met acts in chique nachtclubs. Maar Stantons beroemdheid is gebaseerd op leugens, die hem blijven achtervolgen…
We vertonen ook Guillermo Del Toro’s remake van de film in mei.
Een jonge prinses (Audrey Hepburn) wordt tijdens een wereldtour zo hysterisch van de uitputting dat ze een kalmeringsmiddel krijgt. Ze valt in slaap op een bankje en wordt gevonden door een Amerikaanse reporter (Gregory Peck). Het is pas de volgende dag dat de reporter doorheeft wie ze is en hij ziet meteen de financiële waarde van zo’n primeur. Natuurlijk worden de twee halsoverkop verliefd op elkaar in het zonovergoten Rome, en zo geschiedt een hopeloze romance. Nieuwkomer Audrey Hepburn verdiende meteen haar eerste Oscar voor haar rol als Princess Ann, ook het scenario van Dalton Trumbo en het kostuumdesign van Edith Head wonnen een gouden beeldje.
“I have never been alone with a man before, even with my dress on. With my dress off, it’s MOST unusual.” – Princess Ann in ROMAN HOLIDAY
OVERLAST bloeit weer open. Het ontdekkingsfestival komt wederom De Studio bestormen. Aanschouw het ontluiken van nieuw talent, het tot bloesem komen van jonge blaadjes, het ontpoppen van rupsen. Doorheen de jaren heeft OVERLAST vele vervellingen gekend, maar het laten ontluiken van het jonge, nog niet ontpopte artiesten is altijd de centrale gedachte geweest. Met Atelier OVERLAST wordt hier nog een nieuwe dimensie aan toegevoegd: vijf kraakverse artiesten werkten onder begeleiding aan hun ideale live-show. Vijf muzikale revelaties die elk op hun eigen manier een wereld bouwen om even in te verdwijnen. Het resultaat is een totaalbeleving die u niet meer zal loslaten. Ze worden vervoegd door acts die mee een nieuwe Renaissance aankondigen. Loop verloren in onze lentetuin en samen worden we herboren op de dansvloer. Verwacht u zoals gewoonlijk aan drie podia, negen acts, performance, kunst, all-night party en zo veel meer.
Bring Your Own Merch w/ Leon Jespers OVERLAST bestormt niet enkel podia maar ook uw kleerkast. Breng uw favoriete tshirts, broeken, hemden, jassen, onderbroeken, badhanddoeken en bh’s mee, Leon zeefdrukt er live een OVERLAST logo naar keuze op, gratis en voor niets!
Safe Space OVERLAST een familie die iedereen met open armen verwelkomt. We proberen dan ook steeds een omgeving te creëren waar iedereen zich veilig voelt. In de foyer staat onze nachtwachtbrigade tot uw service. Voel je je onveilig of onwel, heb je even nood aan een rustpunt of gewoon een fijne babbel, bij hen kan je heel de avond en nacht terecht.
Wanneer Stan bij een circus terecht komt, ontdekt hij vrijwel meteen dat hij geknipt is voor de job. Samen met zijn bekoorlijke assistente Molly begint hij de gedachten van het publiek te lezen. Zijn talent voor manipulatie blijkt een gouden ticket om te ontsnappen uit zijn armoedig bestaan en wanneer zijn pad de elegante Lilith kruist, ziet hij de kans om zijn vaardigheden als oplichter uit te testen bij haar welgesteld cliënteel...
Guillermo del Toro (THE SHAPE OF WATER) verzamelde een sterrencast voor zijn verfilming van het gelijknamige boek uit 1946. Bradley Cooper schittert in de hoofdrol en Cate Blanchett, Willem Dafoe, Toni Collette en Rooney Mara vervolledigen het ensemble in deze venijnige film noir.
[Opgelet: Ook Edmund Gouldings verfilming met Tyrone Power uit 1947 staat op ons programma!]
"Een karakterstudie van een overambitieuze circusillusionist, in een heerlijk doorrookt film-noirjasje. Komt dat zien, komt dat zien!"★★★★ - De Morgen
"Vlijmscherpe cinema met de allure van een hypnotiserende nachtmerrie." ★★★★ – Humo
"Heerlijke hocus pocus van Guillermo Del Toro." ★★★★ - Het Nieuwsblad
“There is an idea that’s in the film that isn’t in the novel,” del Toro says.” It comes from my studies in mentalism and magic and it’s called ‘shut-eye’. It’s used to describe people who are so good at doing tricks, that they believe they have the power to actually read minds. It basically means that you believe that the world should become what you believe in. Right now, I feel like the whole world is in danger of getting shut-eye and I wanted the film to reflect all that.”
Guillermo del Toro in: Sight and Sound, Vol. 32, nr. 1, Winter ’21-22, p. 53
Bob Harris en Charlotte zijn twee Amerikanen in Tokio. Bob is een uitgebluste filmster die tijdelijk in Japan verblijft voor een whisky-commercial, terwijl de jonge Charlotte werd meegesleurd door haar echtgenoot, een overwerkte celebrity fotograaf. Als ze op een avond de slaap niet kunnen vatten, ontmoeten Bob en Charlotte elkaar in de luxueuze hotelbar. Deze toevallige ontmoeting groeit al snel uit tot een verrassende vriendschap en Charlotte en Bob besluiten om samen Tokio te ontdekken. Bill Murray beschouwt LOST IN TRANSLATION zijn favoriete film…
‘After praising Coppola in The New Yorker, David Denby suggests that “the movie could use something grander, fiercer-danger perhaps. It takes a great deal of courage for a young director to make a movie without action; it takes even greater courage to allow something momentous to happen.” […] I don’t think what Lost in Translation needs is an element of danger. If one accepts that Coppola’s foremost attempt is at achieving a naturalism rendered impressionistically, then it’s the monotonous and the mundane rather than the monumental that rings true.’
Maria San Filippo in: Cineaste, Vol. XXIX, nr. 1, Winter 2003, p. 27
‘Appelons ça l’art de demeurer ouvert à tout, suspendu au milieu du gué, ou selon une autre lecture : perdu dans la translation. Perdu entre Amérique et Japon, entre divers regimes d’images, entre masculin et féminin. Entre notre idole Bill Murray, que Sofia Coppola décrit comme l’homme qu’elle aurait pu être, et Scarlett Johansson, qui a ses lèvres boudeuses et sa moue chic. Perdu enfin dans cet hotel international, ce Tokyo sans version originale où loge aujourd’hui le meilleur cinéma, immobile et attentif, occupé à la tâche sans fin de son autotraduction.’
Emmanuel Burdeau in: Cahiers du cinema, nr. 586, Jan. 2004, p. 44
Tijdens een orkaan wordt het huis van Dorothy weggeblazen uit Kansas. Ze komt terecht in Oz, een magische wereld vol wonderbaarlijke personages. Alleen de grote tovenaar van Oz kan haar helpen om weer thuis te geraken. Samen met haar hondje Toto, vertrekt Dorothy naar Smaragd Stad om de tovenaar op te zoeken. THE WIZARD OF OZ is al meer dan 80 jaar oud, maar blijft een feest voor de zintuigen.
Over the Rainbow is het eerste videowerk van Anthea Hamilton. De kunstenaar zingt het gelijknamige nummer, gebracht door Judy Garland in de film THE WIZARD OF OZ uit 1939, en maakt het droeviger door het te vertragen. Door het beeld te inverteren tijdens de postproductie, slaagt het werk erin het oorspronkelijke lieflijke karakter van het fragment om te keren tot iets monsterlijks.
Het idee om beelden uit de populaire cultuur uit te kiezen, te samplen, te vervormen en eigen te maken, zorgt ervoor dat de op het eerste zicht vertrouwde beelden een bevreemdend effect sorteren.
Tijdens de Salonwerking in De Cinema neemt onze gids je mee op reis doorheen je eigen wereld voorbij de regenboog.
Leeftijd : 5+
Tijdsduur : 30 minuten
Aanbod geldig na de film THE WIZARD OF OZ op zaterdag 16 april, 30 april en 7 mei vanaf 14u15 en op zaterdag 14 mei vanaf 14u30.
Koop je een ticket voor de film dan krijg je gratis toegang tot de tentoonstelling Mash Up van Anthea Hamilton in het M HKA.
Nieuwe Geluidhaven is een project dat het educatieve proces onderzoekt van hoe leerlingen nieuw gecreëerde geluiden kunnen leren, assimileren, herkennen en gebruiken, gemaakt door gewone objecten die normaal niet met muziek worden geassocieerd.
Dit project heeft tot doel het luisteren naar nieuwe geluiden te normaliseren en hoe het grote publiek zich ermee kan verhouden en hen kan omarmen in hun muzikale gevoeligheid bij het bijwonen van een optreden als dit.
Voor Nieuwe Geluidhaven gaat percussionist Aldo Aranda aan de slag met kinderen om familieklassiekers, zoals HET MOLLETJE en LE VOYAGE DANS LA LUNE, van een nieuwe soundtrack te voorzien.
Stanton Carlisle is een schooier die bij een rondreizend circus werkt. Hij leert er de knepen van het gedachtenlezen van Zeena. Als “The Great Stanton” laat hij Zeena links liggen en wordt de lieveling van de high society met acts in chique nachtclubs. Maar Stantons beroemdheid is gebaseerd op leugens, die hem blijven achtervolgen…
We vertonen ook Guillermo Del Toro’s remake van de film in mei.
In mei presenteren we editie 105 van 'Nuff Said.
Een knallende show met nieuwe talenten uit de comedy, hiphop, jazz en spoken word scene!
Huisband Lucid Lucia (voorheen BRZZVLL) brengt een cocktail van psychedelic funk, African grooves en barstende jazzbeat.
De energieke spring-in-’t-veld Soe Nsuki is jullie host.
De afgelopen edities waren keer op keer uitverkocht en schotjes in de roos.
Klaar voor meer! Who’s in!?
Na meer dan 70 geannuleerde theatervoorstellingen van Terminator Too besloten De Studio en Robbert Vervloet om het concept van hun voorstelling om te vormen naar een kortfilm.
Jurassic Park, Pulp Fiction, Kill Bill, Batman en nog een heleboel andere blockbusters komen samen in deze film. Robbert Vervloet en Ephraïm Cielen vertolken de hoofdrollen. De bijrollen worden gespeeld door grote namen uit de Vlaamse film- en theaterwereld: Joke Emmers, Nico Sturm, Ruth Becquart, Jennifer Heylen, Jonas Vermeulen,...
Vervloet en Cielen creëren in Terminator Too - The Movie een universum waarin ze zelf de helden zijn. Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën, stunts en een vers gecomponeerde soundtrack leggen ze de stereotiepe Hollywoodmechanismen bloot - op geheel eigen (vaak hilarische) gebricoleerde wijze. Dat allemaal gebaseerd op scènes en personages uit bekende films.
Brahim is een jonge man, de oogappel van zijn moeder. Op een dag zal hij de liefde van zijn leven vinden. Hij zal een gezin stichten, iedereen zal trots zijn op hem. Op een dag zal hij volwassen en geslaagd zijn in het leven. Op een dag…
Voor ANIMALS baseert Nabil Ben Yadir zich op waargebeurde feiten om een rauw en aangrijpend verhaal te brengen, een boeiende en compromisloze reflectie op geweld en het vermogen van de mens om het onnoemelijke te begaan.
In april 2012 verdwijnt Ihsane Jarfi in Luik. De dertiger wordt voor het laatst gezien in de buurt van een homobar, vlak voor hij in een auto met vier andere mannen stapt. Twee weken later wordt hij teruggevonden. Dood en zwaar verminkt. De vier passagiers worden ingerekend en veroordeeld voor homofobe moord. "We gedroegen ons als beesten", zei een van hen tijdens het proces. Nadat theatermaker en artistiek directeur van NTGent, Milo Rau, in La reprise deze gruwelijke hate crime al op toneel bracht, inspireert ook Les Barons-cineast Nabil Ben Yadir zich voor ANIMALS op deze beestachtige misdaad. Samen met onder andere cinematograaf Frank Van den Eeden (Girl) en Dode Hoek-acteur Soufiane Chilah duikt Yadir in deze Luikse nachtmerrie door de 35-jarige Brahim te volgen die op de verjaardag van zijn moeder uit de kast wil komen. Alleen beslissen vier mannen daar anders over.
"Animals is a shock which won’t leave anyone indifferent (...)" – Cineuropa
"Animals van regisseur Nabil Ben Yadir is onaangenaam en ondraaglijk. Maar dat hoort ook zo" - Knack Focus
“Bikkelhard, maar beklijvend én bangelijk goed: Animals, de film van regisseur Nabil Ben Yadir over de moord op Ihsane Jarfi, spookt na afloop nog dagen door je hoofd.”★★★★ - De Standaard
Wanneer Stan bij een circus terecht komt, ontdekt hij vrijwel meteen dat hij geknipt is voor de job. Samen met zijn bekoorlijke assistente Molly begint hij de gedachten van het publiek te lezen. Zijn talent voor manipulatie blijkt een gouden ticket om te ontsnappen uit zijn armoedig bestaan en wanneer zijn pad de elegante Lilith kruist, ziet hij de kans om zijn vaardigheden als oplichter uit te testen bij haar welgesteld cliënteel...
Guillermo del Toro (THE SHAPE OF WATER) verzamelde een sterrencast voor zijn verfilming van het gelijknamige boek uit 1946. Bradley Cooper schittert in de hoofdrol en Cate Blanchett, Willem Dafoe, Toni Collette en Rooney Mara vervolledigen het ensemble in deze venijnige film noir.
[Opgelet: Ook Edmund Gouldings verfilming met Tyrone Power uit 1947 staat op ons programma!]
"Een karakterstudie van een overambitieuze circusillusionist, in een heerlijk doorrookt film-noirjasje. Komt dat zien, komt dat zien!"★★★★ - De Morgen
"Vlijmscherpe cinema met de allure van een hypnotiserende nachtmerrie." ★★★★ – Humo
"Heerlijke hocus pocus van Guillermo Del Toro." ★★★★ - Het Nieuwsblad
“There is an idea that’s in the film that isn’t in the novel,” del Toro says.” It comes from my studies in mentalism and magic and it’s called ‘shut-eye’. It’s used to describe people who are so good at doing tricks, that they believe they have the power to actually read minds. It basically means that you believe that the world should become what you believe in. Right now, I feel like the whole world is in danger of getting shut-eye and I wanted the film to reflect all that.”
Guillermo del Toro in: Sight and Sound, Vol. 32, nr. 1, Winter ’21-22, p. 53
In BROKEN FLOWERS van de veelgeprezen schrijver/regisseur Jim Jarmusch, winnaar van de Grand Prix op het internationale filmfestival van Cannes in 2005, speelt Bill Murray de rol van Don Johnston. De resoluut single Don is net gedumpt door zijn laatste liefde, Sherry (Julie Delpy). Don legt zich opnieuw neer bij het alleen zijn. Wanneer hij een mysterieuze roze brief ontvangt, denkt hij na over zijn verleden. Het is van een anonieme voormalige geliefde en vertelt hem dat hij een 19-jarige zoon heeft die nu mogelijk op zoek is naar zijn vader. Zijn beste vriend en buurman, Winston (Jeffrey Wright), een amateur-speurder en familieman spoort Don aan om dit "mysterie" te onderzoeken. Aarzelend om überhaupt te reizen, begint Don toch aan een trektocht door het land op zoek naar aanwijzingen van vier voormalige vlammen (Frances Conroy, Jessica Lange, Sharon Stone en Tilda Swinton). Onaangekondigde bezoeken aan elk van deze unieke vrouwen zorgen voor nieuwe verrassingen voor Don terwijl hij de confrontatie aangaat met zowel zijn verleden als zijn heden.
Met de voeten stevig in het zand en het hoofd recht, verkondigt Aya goedlachs dat ze nooit zal vertrekken. Het schiereiland van Ivoorkust, waar ze met haar moeder en haar kleine broertje woont, wordt echter geleidelijk ingenomen door de oceaan, waardoor de inwoners worden gedwongen naar de hoofdstad te migreren.
Met een magnifieke fotografie en montage laat deze fictiefilm, die veel leent van een documentaire, ons het zand, het zout en de bedwelmende aanwezigheid van de zee voelen waarin droom en realiteit, zichtbaar en onzichtbaar, samenvloeien.
De grote kracht van deze film is dat de beelden erin slagen ons vast te nagelen aan de zorgeloze levenswandel van de heldin, aan haar vreugdevolle koppigheid, aan levendige en zonnige overblijfselen uit haar kindertijd, om samen met haar het verdwijnen van haar territorium te bereizen. Als de film ons de kroniek geeft van een eenvoudig en gelukkig leven, vertelt hij ook het verhaal van een ontworteling die ons eraan herinnert dat alle ballingschap begint met een offer - dat van een verloren paradijs dat versmelt met de kindertijd.
Een jonge prinses (Audrey Hepburn) wordt tijdens een wereldtour zo hysterisch van de uitputting dat ze een kalmeringsmiddel krijgt. Ze valt in slaap op een bankje en wordt gevonden door een Amerikaanse reporter (Gregory Peck). Het is pas de volgende dag dat de reporter doorheeft wie ze is en hij ziet meteen de financiële waarde van zo’n primeur. Natuurlijk worden de twee halsoverkop verliefd op elkaar in het zonovergoten Rome, en zo geschiedt een hopeloze romance. Nieuwkomer Audrey Hepburn verdiende meteen haar eerste Oscar voor haar rol als Princess Ann, ook het scenario van Dalton Trumbo en het kostuumdesign van Edith Head wonnen een gouden beeldje.
“I have never been alone with a man before, even with my dress on. With my dress off, it’s MOST unusual.” – Princess Ann in ROMAN HOLIDAY
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Het geheim van de Brusselse band Aksak Maboul schuilt eigenlijk in de naam.
Aksak is Turks voor oneven maatsoort (of letterlijk: struikelend) en maboul is zoveel als gek of gestoord. Een betere beschrijving voor de muziek bestaat dan ook niet. Aksak Maboul brengt al sinds de jaren zeventig uitdagende avant-gardistische muziek uit en gooit zowaar alle genres op een hoop: van jazz en rock tot folk en minimalisme, om dat dan in een surrealistisch en krankzinnig geheel te gieten.
Met het dubbelalbum Figures onderstreept de band nog maar eens haar onuitputbare vindingrijkheid.
I AM CHANCE vertelt het verhaal van een groep jonge meisjes die in de straten van Kinshasa leven. Een leven van paradoxen: ze zijn wijs, onschuldig, ondeugend, slim, brutaal, weerbaar, en bovenal vrij. Chancelvie en haar vrienden trotseren de wereld en zijn moeilijkheden met een glimlach en veerkracht. Ze stelen maar delen de buit en maken ook kunst. I AM CHANCE is een momentopname van Kinshasa, de megalopolis van een kleurrijk, pop en kunstzinnig Afrika. Kinshasa is het andere karakter in de film wiens duizend ritmische stemmen een koor vormen met die van de meisjes.
