Met MATADOR bevestigde Pedro Almodóvar zijn reputatie als de meest gedurfde en vernieuwende stem van de Spaanse cinema. In deze film, een vroeg sleutelwerk in zijn oeuvre, brengt hij eros en thanatos samen in een uitzinnige vertelling waar passie en doodsdrift onafscheidelijk zijn. Het resultaat is een zinderend spektakel dat geen enkel taboe ontziet.
De voormalige stierenvechter Diego (Nacho Martínez) en de elegante advocate María (Assumpta Serna) delen een fatale obsessie: voor hen is de ultieme extase enkel te bereiken in de dodelijke omhelzing. Wanneer hun wegen elkaar kruisen via Diego’s leerling Ángel (een jonge Antonio Banderas), ontvouwt zich een groteske liefdesgeschiedenis waarin seks, geweld en verlangen in elkaar grijpen.
Almodóvar toont zijn personages niet als realistische figuren, maar als belichamingen van driften, obsessies en excessen. Hij speelt schaamteloos met melodrama, camp en zwarte humor, en drijft zijn verhaal tot aan de uiterste grens van het absurde. MATADOR choqueert, verleidt en amuseert tegelijk – een vurige explosie van stijl en visie die Almodóvar op weg zette naar internationale roem.
Deze film is onderdeel van ons retrospectief TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films die samen de vele gedaanten van Pedro Almodóvars cinema zichtbaar maken.
ENG The film is in Spanish with English subtitles
With MATADOR, Pedro Almodóvar cemented his reputation as the most daring and irreverent voice in Spanish cinema. An early key work in his career, the film entwines eros and thanatos in an outrageous tale where passion and death are inseparable. The result is a feverish spectacle that refuses to respect any taboo.
Former bullfighter Diego (Nacho Martínez) and elegant lawyer María (Assumpta Serna) share a fatal obsession: for them, ultimate ecstasy can only be reached in the lethal embrace. When their paths cross through Diego’s student Ángel (a young Antonio Banderas), a grotesque love story unfolds in which sex, violence, and desire collapse into one.
Almodóvar presents his characters less as realistic figures than as incarnations of drives, obsessions, and excesses. Blending melodrama, camp, and black comedy, he pushes his story to the edge of absurdity. MATADOR shocks, seduces, and amuses in equal measure—a fiery explosion of style and vision that marked Almodóvar’s path to international fame.
This film is part of our retrospective TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films that reveal the many guises of Pedro Almodóvar's cinema.
“Een gevoelige ode aan wat ons bindt, en breekt.” Zo bejubelt Knack Focus de langverwachte nieuwe film van Joachim Trier. Voor deze opvolger van THE WORST PERSON IN THE WORLD brengt Trier een indrukwekkende cast samen, met onder anderen Stellan Skarsgård, Elle Fanning en opnieuw Renate Reinsve.
Na de dood van hun moeder worden de zussen Nora (Renate Reinsve) en Agnes (Inga Ibsdotter Lilleaas) herenigd met hun afwezige vader Gustav (Stellan Skarsgård), ooit een gerenommeerde filmregisseur. Hij biedt theateractrice Nora een rol aan in de autibiografische film die zijn grote comeback moet worden. Wanneer Nora deze geste afwijst, ontdekt ze dat haar vader de jonge Hollywoodster Rachel Kemp (Elle Fanning) in de hoofdrol castte. Wanneer de shoot start, moeten Nora en Agnes de gebroken relatie met hun vader noodgedwongen onder ogen zien, én omgaan met een Amerikaanse ster die midden in hun complexe familieverhoudingen is beland.
De film werd niet voor niets bekroond met de Grand Prix op het afgelopen Filmfestival van Cannes. Prachtige cinematografie en acteerprestaties op topniveau zorgden ervoor dat Vogue de film kroonde tot ‘The Best Film Of The Year.’
SENTIMENTAL VALUE is genomineerd voor de LUX Audience Award. Stem via deze link en misschien win je wel een reis naar Brussel om op 14 april 2026 de uitreikingsceremonie bij te wonen en de regisseurs en filmploegen van de genomineerde films te ontmoeten!
Hollywoodlegende Joan Crawford mag dan een Oscar gewonnen hebben voor haar vertolking van een toegewijde moeder in MILDRED PIERCE (ook op ons programma!), in het echte leven was de actrice berucht voor de gespannen relatie met haar kinderen. In 1978 schreef adoptiedochter Christina Crawford een exposé over haar bekende moeder, waarin Joans schandalen en wangedrag als alcoholverslaafde narcist uit de doeken worden gedaan. Het boek kreeg de titel Mommie Dearest, naar de koosnaam die Joan Crawford voor zichzelf eiste van haar kinderen, en werd door Frank Perry verfilmd in de gelijknamige camp cult classic.
In haar fascinerende over-the-top vertolking van Joan Crawford, hanteert Faye Dunaway een haast manische acteerstijl, aangesterkt met groteske expressies en uitvergrote bewegingen. De relatie tussen Crawford en Christina, de eerste van Crawfords vier geadopteerde kinderen, wordt verteld vanuit Christina’s standpunt. Joan is ervan overtuigd dat haar eigen moeilijke opvoeding bijdroeg tot haar succes en besluit dat ze haar kinderen niet zal verwennen. Christina wordt behandeld als een concurrente, eerder dan een dochter. Ondanks de mishandelingen blijft ze echter hunkeren naar de liefde van haar moeder.
De complexiteit van de relatie tussen Joan en haar adoptiekinderen blijft in de film aan de oppervlakte en ook Christina zelf – die niet betrokken was bij de scriptontwikkeling – nam afstand van de verfilming. “My mother didn't deserve that. I didn't see any care for factual information. Now I've seen the movie, I'm sorry I did. Faye says she is being haunted by mother's ghost. After her performance, I can understand why.” Zoals bij elke cultfilm wordt lof gevolgd door kritiek, en zit er maar één ding op: kom zelf kijken!
De film wordt ingeleid door Tim Maerschand, filmjournalist, co- host van de Wide Angle podcast van Film Fest Gent en lid van cinefiele platforms Kuru en Kuleshov (± 15').
Deze vertoning maakt deel uit van het MOMMIE DEAREST-programma, waarin De Cinema peilt naar de kracht van moeders en onze perceptie van het ‘ideale’ moederschap in cinema.
ENG The film is in English with Dutch subtitles
Hollywood legend Joan Crawford might have won an Oscar for her role as a dutiful mother in MILDRED PIERCE (also on our programme!), in real life the actress was infamous for her tense relationship with her children. In 1978 adopted daughter Christina Crawford wrote an exposé on her famous mother, where she unveiled Joan’s scandals and misbehaviour as an alcoholic narcissist. The book is titled Mommie Dearest, after the pet name Joan Crawford demanded for herself from her children, and was adapted for the screen by Frank Perry in the camp cult classic of the same name.
In her fascinating over-the-top performance of Joan Crawford, Faye Dunaway adopted an almost manic acting style, strengthened by grotesque expressions and exaggerated movements. The relationship between Crawford and Christina, the first of Crawford’s four adopted children, is told from Christina’s point-of-view. Joan is convinced that her own difficult upbringing aided her success and decides not to spoil her children. Christina is treated as a competitor, rather than a daughter. However, despite the mistreatment she still longs for her mother’s love.
The complexity of the relationship between Joan and her adopted children remain superficial in the film and the real-life Christina herself – who wasn’t part of the project – distanced herself from the adaptation. “My mother didn't deserve that. I didn't see any care for factual information. Now I've seen the movie, I'm sorry I did. Faye says she is being haunted by mother's ghost. After her performance, I can understand why.” Like with any cult film, praise is followed by criticism and only one solution remains: come and see for yourself!
The film will be introduced (in Dutch) by film journalist and cinephile Tim Maerschand (Kuru, Kuleshov) (± 15').
This screening is part of the MOMMIE DEAREST-series, where De Cinema explores the power of mothers and our perception of the ‘ideal’ motherhood in cinema.
Tijdens de Waargebeurd - Special Love Edition vertellen vijf Love at first Sight-artiesten een waargebeurd verhaal over de liefde. Ze zullen je hart verwarmen! Dus kom en breng je lief mee! Of je vrienden! Leve de liefde! Leve het leven!
Evgenia Brendes, Neal Leemput en Valentina Toth vertellen verhalen over losgeslagen neushoorns, een hart dat in honderdduizend stukken brak en een droom die ontplofte in Parijs. Jaouad Alloul zingt een lied over een vogel die ontdekt dat hij kan vliegen. En Noa Tambwe Kabati komt iets bijzonders doen. Soukaïna Benanni en Johan Petit presenteren.
Weduwe Cesira (Sophia Loren) baat een succesvolle kruidenierswinkel uit in Rome ten tijde van WOII. Terwijl de oorlog rondom hen raast, met dagelijkse bominslagen, vreest Cesira voor het leven van haar 13-jarige dochter Rosetta. Moeder en dochter trekken naar Cesira’s geboortedorp in de hoop daar veilig te zijn. Wanneer de geallieerde troepen binnenvallen en optrekken, besluit Cesira terug te keren naar Rome. Maar onderweg haalt de horror van de oorlog hen toch in.
Sophia Loren won voor haar performance in TWO WOMEN de Oscar voor Beste Actrice en was de eerste acteur die een Oscar won voor een performance in een niet-Engelstalige film. TWO WOMEN is een realistische tijdscapsule naar een tijd en plaats tijdens een zwarte pagina uit de wereldgeschiedenis. Regisseur Vittorio De Sica maakte met de film een prachtig eindstuk van zijn tweeluik in combinatie met het ontroerende BICYCLE THIEVES, over de relatie tussen een vader en zoon, waar we in TWO WOMEN een moeder en dochter volgen. De Sica legt opvallend treffend vast hoe de liefde tussen een ouder voor zijn of haar kind in precaire situaties soms ook ondraaglijk kan zijn.
TWO WOMEN maakt deel uit van het MOMMIE DEAREST-programma, waarin De Cinema peilt naar de kracht van moeders en onze perceptie van het ‘ideale’ moederschap in cinema.
Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.
In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.
Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.
WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.
Grindr, 2020. Ik tap een knappe man. Hij zoekt friends en fun – dat is Netflix en chill. Hij komt uit Latijns-Amerika, maar kan op 10 minuten bij me zijn. Meer dan een jaar en twee afgewezen asielaanvragen later, hebben we een relatie. Al moet dat nu officieel bewezen worden. Dat is de enige optie om samen te zijn. Maar hoe bewijs je dat wat bestaat ook echt is? Hoe vermijd je een faliekant fout antwoord op een cruciale vraag in een Kafkaiaans kruisverhoor?
Na Dansen met mijn moeder staat Neal Leemput dit keer op het podium met – intussen – zijn ex. Samen dansen ze door hun gedeelde verleden en alles wat daarvoor kwam.
Op een Frans-Polynesisch eiland laveert de gladde bureaucraat De Roller (een geniale Benoît Magimel) tussen politieke charme en existentiële dreiging. Terwijl hij zich door hotelgesprekken en nachtelijke cafés beweegt, doen geruchten over een nucleaire onderzeeër de lucht trillen van paranoia.
Met PACIFICTION creëert Albert Serra een hypnotiserend tropisch visioen over macht, illusie en koloniale schaduw. In zijn trage, zintuiglijke stijl verandert het eiland in een droomtoestand waarin werkelijkheid en waanzin langzaam samenvloeien. Serra is een radical estheet en zijn beelden smeken om het grote doek.
Hoewel dit al zijn achtste film is, krijgt hij met PACIFICTION voor het eerst een release in België. Het is wellicht zijn meest open film tot nu toe, maar hij wijkt geen millimeter van zijn compromisloze stijl. Zijn werkwijze speelt daarin een sleutelrol: met zoomlenzen en meerdere camera’s tegelijk laat hij acteurs nooit precies weten of ze in close-up, totaal of vanuit welke hoek in beeld komen. De camera’s zijn er, zegt hij, om juist dát vast te leggen wat de acteur probeert te verhullen, en registreren zo momenten die ter plaatse aan iedereen – ook aan Serra zelf – ontsnappen.
Voor het eerst plaatst hij zijn cinema in het heden, niet langer in het spoor van Casanova, Lodewijk XIV of achttiende-eeuwse libertijnen, maar in een actuele Polynesische archipel. De tropische omgeving lijkt een breuk met zijn historische universa, maar inhoudelijk blijft hij trouw aan zijn aanpak: een bewust gestileerde, door exotische clichés doordrenkte wereld, waarin de gaten en schaduwen ruimte maken voor een meedogenloze dissectie van macht en decadentie.
Kom ook naar zijn laatste wapenfeit en visueel baanbrekende documentaire TARDES DE SOLEDAD kijken, waarvoor Serra de traditie van het stierengevecht als uitgangspunt gebruikt voor een radicaal gestileerde afdaling in macht, decadentie, ritueel, dood en onze medeplichtigheid als toeschouwers. Op zondag 7 december komt Serra deze film in- en uitleiden!
****
Zomerfilmcollege en CINEA coördinator Bart Versteirt sprak samen met Nick Pinkerton met de regisseur en schreef zijn perspectief op de film voor Fantomas uit in Outre mesure: schoonheid tussen controle en overgave.
Karel Pletinck schreef ook een stuk voor Fantomas op zoek naar wat ons beweegt ons film: Discopolitiek.
Na Sketch 1 en Sketch 2 is er de langverwachte Sketch 5, oftewel: Man koopt kunst.
Bert Haelvoet en Roy Aernouts van Bert of Roy speelden voor het eerst samen op de vroegere Studio Herman Teirlinck in 1998. Zo’n 25 jaar later doen ze dat nog steeds en zetten ze zich op die manier almaar meer in het rijtje van iconische duo’s zoals Gaston en Leo, Laurel en Hardy, Messi of Ronaldo… Bert of Roy. Opnieuw wordt Bert of Roy vakkundig bijgestaan door coach Herwig Ilegems, die menig voorstel tot transfer afwees en bijtekende voor onbepaalde duur.
“Er valt zo weinig te lachen in deze wereld dat het de artiest zijn plicht is humor zeer ernstig te nemen.” Herwig Ilegems
In hun geheel eigen absurdistische universum, dat het midden houdt tussen comedy en theater, blijven de twee op zoek gaan naar de ultieme sketch. Verwacht je aan een hilarisch verbaal steekspel waarin het steeds onduidelijker wordt wie nu precies wie probeert op te lichten. Als dan ook nog eens Bert zijn criminele broer, net uit de bajes, in aantocht blijkt, lijkt het hek helemaal van de dam.
"In het absurde universum van Bert of Roy biedt alleen het virtuoze taalgevoel van het duo enige houvast. Wat ze ook zeggen, taalkundig en inhoudelijk klopt de (inderdaad) ‘souvereine’ tekst als een bus, in al zijn irreële logica. Het is meta-theater op zijn best." ★★★★, De Standaard
“Bert of Roy is geen theater, geen comedy maar iets heel eigens daartussen dat drijft op de energie van tegenstellingen: realiteit of absurdisme, poëzie of woordenspielerei, filosofische levensles of hilarische uiteenzetting.“ De Morgen.
“Hier staat een komisch duo met een heerlijk taalgevoel, even goed in staat tot filosofische hoogstandjes als lachwekkende non-discussies.” De Standaard
In Algiers, 1938, staat het leven van de ogenschijnlijk onverschillige Meursault op zijn kop. Hij woont de begrafenis van zijn moeder bij zonder ook maar een traan te laten. De dag erna pikt hij zijn leven doodgewoon weer op en begint hij een affaire. Als zijn louche buurman hem meesleept in schimmige zaken, leidt zijn kabbelende leven hem op een hete dag naar een noodlottige gebeurtenis op het strand.
Deze film is de adaptatie van Albert Camus' roman L’Étranger (1942), een van de meest essentiële werken uit de moderne literatuur. François Ozon (SWIMMING POOL, ÉTÉ 85) kreeg de goedkeuring van Camus’ dochter om de beklemmende, affectloze toon van het literaire meesterwerk in pure cinematografische termen te vertalen, met een ijzersterke Benjamin Voisin als de enigmatische Meursault in de hoofdrol.
Ozon levert zo een verwarrend en ijzingwekkend meeslepend psychologisch drama af. De zwart-witfilm behoudt niet enkel het mysterie van Camus' verhaal maar is daarnaast ook een diepgaande verkenning van existentialisme en de absurditeit van het bestaan.
YI YI is een meditatief portret van een middenklasse familie in Taipei terwijl hun levens subtiel veranderen over de periode van een jaar, vertrekkend van de belofte van een huwelijk en eindigend bij de finaliteit van een begrafenis. Edward Yangs uitgekiende regie weeft een mozaïek van dagelijkse momenten aan elkaar met een zeldzame emotionele precisie. De film draait rond NJ’s stille worstelingen en de zoektocht van zijn zoon Yang-Yang naar betekenis in het leven door het medium fotografie.
Warm, gelaagd en diepmenselijk, dat zijn de toetsstenen die de film handhaaft om zijn publiek te laten mediteren over opgroeien, ouder worden en de banden die ons met elkaar verbinden.
We vertonen de 4K-restauratie van de film naar aanleiding van het 25-jarige jubileum.
ENG The film is in Chinese with English subtitles
YI YI is a meditative portrait of a middle‑class family in Taipei as their lives subtly shift over the course of a year, from a wedding’s promise to the finality of a funeral. Edward Yang’s measured direction weaves a mosaic of everyday moments with rare emotional precision, centering on NJ’s quiet struggles and his son Yang‑Yang’s search for meaning through photography.
Warm, layered, and profoundly humane, the film offers a graceful meditation on growing up, growing older, and the ties that bind us.
We are showing the 4K restoration of the film to celebrate its 25th anniversary.
Een sprookjesverhaal in coronatijden. Wars van ambities, boven op haar zolderkamer leerde Naima Joris zichzelf gitaar en piano spelen om haar lievelingsliedjes en artiesten te coveren. Die experimentele mix van folk, geflankeerd door poëtische teksten en haar wondermooie betoverende stem veroverden vele harten tijdens die barre en eenzame coronatijden. Haar titelloze debuut EP met diepe en intense songs anno 2021 was niet alleen haar grote doorbraak, maar vooral ook een adembenemende, verfrissende bries in het almaar voortdenderende en voorgeprogrammeerde muziekbranche. Daarna volgden de titel Radio 1 Belpopbelofte, een MIA—nominatie voor Doorbraak van het jaar en (belangrijkste) twee nieuwe albums: Tribute to Daniel Johnston en While The Moon. In de Sint—Joriskerk keert ze terug naar het begin, naar die zolderkamer en ontwapenende covers. Naima Joris en Vitja Pauwels fileren tijdloze songs van onder meer Nick Drake, Daniel Johnston, Tom Waits, Billie Holiday. Elk nummer wordt tot de essentie herleid. Fluisterzacht. Intens. Om stil van te worden. En blijven.
⭑⭑⭑⭑ "Hoewel ze ondertussen deeltijds multi—instrumentalist is, blijft haar diepe en warme stem haar grootste wapen" Dansende Beren
Grindr, 2020. Ik tap een knappe man. Hij zoekt friends en fun – dat is Netflix en chill. Hij komt uit Latijns-Amerika, maar kan op 10 minuten bij me zijn. Meer dan een jaar en twee afgewezen asielaanvragen later, hebben we een relatie. Al moet dat nu officieel bewezen worden. Dat is de enige optie om samen te zijn. Maar hoe bewijs je dat wat bestaat ook echt is? Hoe vermijd je een faliekant fout antwoord op een cruciale vraag in een Kafkaiaans kruisverhoor?
Na Dansen met mijn moeder staat Neal Leemput dit keer op het podium met – intussen – zijn ex. Samen dansen ze door hun gedeelde verleden en alles wat daarvoor kwam.
In MADRES PARALELAS staan twee ongetrouwde zwangere vrouwen op het punt te bevallen. Ze ontmoeten elkaar in de ziekenhuiskamer. Janis (Penélope Cruz) is eind dertig en gelukkig, maar tiener Ana zit vol angst. Hun levens raken met elkaar verweven wanneer Janis een schokkende waarheid ontdekt over de biologische afkomst van haar dochter. Terwijl de film hun veranderende relaties met hun kinderen onderzoekt, reflecteert het ook op de geschiedenis van Spanje, met name de pijnlijke erfenis van de burgeroorlog.
Voor haar glansrol won Penélope Cruz zeer terecht de prijs voor Beste Actrice in Venetië, en kreeg er later ook een Oscarnominatie voor.
Deze film is onderdeel van ons retrospectief TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films die samen de vele gedaanten van Pedro Almodóvars cinema zichtbaar maken.
Na Sketch 1 en Sketch 2 is er de langverwachte Sketch 5, oftewel: Man koopt kunst.
Bert Haelvoet en Roy Aernouts van Bert of Roy speelden voor het eerst samen op de vroegere Studio Herman Teirlinck in 1998. Zo’n 25 jaar later doen ze dat nog steeds en zetten ze zich op die manier almaar meer in het rijtje van iconische duo’s zoals Gaston en Leo, Laurel en Hardy, Messi of Ronaldo… Bert of Roy. Opnieuw wordt Bert of Roy vakkundig bijgestaan door coach Herwig Ilegems, die menig voorstel tot transfer afwees en bijtekende voor onbepaalde duur.
“Er valt zo weinig te lachen in deze wereld dat het de artiest zijn plicht is humor zeer ernstig te nemen.” Herwig Ilegems
In hun geheel eigen absurdistische universum, dat het midden houdt tussen comedy en theater, blijven de twee op zoek gaan naar de ultieme sketch. Verwacht je aan een hilarisch verbaal steekspel waarin het steeds onduidelijker wordt wie nu precies wie probeert op te lichten. Als dan ook nog eens Bert zijn criminele broer, net uit de bajes, in aantocht blijkt, lijkt het hek helemaal van de dam.
"In het absurde universum van Bert of Roy biedt alleen het virtuoze taalgevoel van het duo enige houvast. Wat ze ook zeggen, taalkundig en inhoudelijk klopt de (inderdaad) ‘souvereine’ tekst als een bus, in al zijn irreële logica. Het is meta-theater op zijn best." ★★★★, De Standaard
“Bert of Roy is geen theater, geen comedy maar iets heel eigens daartussen dat drijft op de energie van tegenstellingen: realiteit of absurdisme, poëzie of woordenspielerei, filosofische levensles of hilarische uiteenzetting.“ De Morgen.
“Hier staat een komisch duo met een heerlijk taalgevoel, even goed in staat tot filosofische hoogstandjes als lachwekkende non-discussies.” De Standaard
Door de aanhoudende woningcrisis in de Verenigde Staten leven veel gezinnen noodgedwongen in vervallen hotels, ook wel flophouses genoemd. De twaalfjarige Mikal is er één van. Samen met zijn alcoholverslaafde ouders en hun kat Smokey groeit hij op in een kleine, goedkope kamer. Hun leven is er chaotisch en onzeker, maar ook gevuld met liefde en de hoop op een betere toekomst.
Fotograaf en filmmaker Monica Strømdahl reisde jarenlang door de VS om het leven in deze hotels vast te leggen. Acht jaar geleden ontmoette ze Mikal en volgde hem drie jaar lang, met opmerkelijke tederheid en nabijheid. Zijn grootste wens? Dat zijn ouders eindelijk stoppen met drinken. Ze toont zowel de kwetsbaarheid van een gebroken jeugd als de warmte en complexiteit van familiebanden. Strømdahl wachtte met de film uit te brengen tot Mikal meerderjarig was en zelf toestemming kon geven.
Deze coming-of-age-documentaire is ontroerend en indringend, zonder ooit te oordelen. Door Mikals ogen zien we hoe een kind zich staande houdt onder moeilijke omstandigheden en krijgen we een bijzondere blik op een sociale crisis die vaak buiten het zicht blijft.
ENG The film is in English with Dutch subtitles
Amid the ongoing housing crisis in the United States, many families are forced to live in run-down hotels, also known as flophouses. Twelve-year-old Mikal is one of them. He grows up in a small, cheap room with his alcohol-dependent parents and their cat, Smokey. Life there is chaotic and uncertain, yet also filled with love and the hope for a better future.
Photographer and filmmaker Monica Strømdahl spent years traveling across the U.S. to document life in these hotels. Eight years ago, she met Mikal and followed him for three years with remarkable tenderness and closeness. His greatest wish? That his parents would finally stop drinking. The film captures both the vulnerability of a broken childhood and the warmth and complexity of family bonds. Strømdahl waited to release the film until Mikal reached adulthood and could give his own consent.
This coming-of-age documentary is moving and powerful, yet never judgmental. Through Mikal’s eyes, we see how a child copes with difficult circumstances and gain a rare insight into a social crisis that often remains invisible.
Papar (Sybren Ypma, Lucas Valk, Wrister Meiresonne & Lukas Amer) is een multidisciplinair collectief dat zich richt op film- en muziekproductie. Visueel, sonisch en thematisch streeft Papar ernaar om het publiek op nieuwe manieren te betrekken, waarbij de relatie tussen gevoel en rede wordt verkend: emotie komt eerst, betekenis volgt.
‘Beata Solitudo Sola Beatitudo’ is het startpunt van Papar. Met dit korte visuele werk begon het collectief de verschillende dimensies van afzondering te onderzoeken. Het werk toont hoe een individu zich losmaakt van de omgeving en de opkomst van een ‘zelf’ ervaart.
In THE TREE IN THE WIND SHOULDN'T THINK IT IS DANCING keren de makers van Papar terug naar een kinderlijke kijk op de wereld. Sybren Ypma, scenarioschrijver en regisseur van Papar, ontwikkelde de film rond een jeugdles van zijn moeder: “Je hoeft dingen niet te begrijpen om ze mooi te vinden.” Op 26-jarige leeftijd kijkt hij terug op zijn jeugd, een tijd waarin hij de wereld niet hoefde te begrijpen om schoonheid te ervaren.
Visueel nodigt de film de kijker uit om zich opnieuw te openen voor het mysterie en de magie van het leven, zonder de drang tot uitleg. De film stelt de vraag of ons verlangen om alles te begrijpen, zowel in onszelf als daarbuiten, uiteindelijk een muur creëert die ons zicht op ware schoonheid belemmert. Komt schoonheid niet te dichtbij de toeschouwer te staan? Is het niet puurder wanneer schoonheid onafhankelijk van het ego kan bestaan, gewoon kan zijn, zonder opgeëist of verklaard te worden? In een visuele cultuur waarin alles verteerbaar en begrijpelijk wordt gemaakt, voelt het team van Papar dat de kinderlijke schoonheid van mysterie en naïviteit dreigt te verdwijnen.
ENG The film is in English with English subtitles
Papar (Sybren Ypma, Lucas Valk, Wrister Meiresonne & Lukas Amer) is a multidisciplinary collective focused on film and music production. Visually, sonically, and thematically, their goal is to engage audiences in new ways, exploring the relationship between feeling and reason: Emotion comes first, meaning follows.
‘Beata Solitudo Sola Beatitudo’ is Papars starting point. With this short work, the collective began exploring the many dimensions of solitude, showing how an individual separates from their social surroundings and experiences the emergence of the self.
In THE TREE IN THE WIND SHOULDN'T THINK IT IS DANCING, the creators of Papar return to a childlike perspective on the world. Sybren Ypma, screenwriter and director of Papar, developed the film around a childhood lesson from his mother: “Things don’t need to be understood to be beautiful.” At the age of 26, he looks back at his childhood, to a time when he didn't need to understand the world to find beauty in it.
Visually, the film invites the viewer to reopen themselves to the mystery and magic of life, without the urge of explanation. It poses the question of whether our desire to understand everything, both within and outside of ourselves, ultimately creates a wall that obscures our view of true beauty. Does it not in fact draw the beauty too close to the spectator? Isn’t it purer when beauty can exist independently of the ego, when it can simply be, without being claimed or explained? In a visual culture where everything is made digestible and understandable, the team at Papar feels that the childlike beauty of mystery and naivety is at risk of being lost. This short film is the starting point for many musically and visually driven projects that the audiovisual collective intends to create.
Geen stad en actrice zijn zo onlosmakelijk met elkaar verbonden als Rome en Anna Magnani. De Italiaanse steractrice gaf door iconische rollen leven aan Rome en haar inwoners en wist met de iconische achtervolgingssequentie in ROMA CITTÀ APERTA (Roberto Rossellini, 1945) de doem van de Duitse bezetting als geen ander te vatten. In MAMMA ROMA verlengt Pasolini deze mythische verwevenheid van vrouw en plek door Magnani als symbool te laten staan voor het kapitalistische vagevuur van naoorlogs Rome.
Magnani speelt in de film een prostituee die ’s nachts door de straten van de metropool doolt. Op zoek naar een beter leven voor haar zoon probeert ze een andere job te vinden, maar botst steeds opnieuw op vooroordelen en weerstand van de conservatieve Italiaanse samenleving. Ondanks haar pogingen om ‘eerlijk’ haar brood te verdienen, blijft haar verleden haar achtervolgen. Ze doet er alles aan om haar 16-jarige zoon Ettore te behoeden van de gewelddadige onderwereld, maar het lot in het troosteloze Rome lijkt hen anders gezind.
In lijn met zijn politieke en thematische interesses, presenteert Pasolini in MAMMA ROMA een lappendeken aan verloren zielen, die strijden voor hun overleving in een met beton overdekte woestenij. We tonen de film als eerbetoon voor Pasolini, met oog op het 50ste jubileum van zijn dood.
Tijdens de vertoning op 11 december wordt MAMMA ROMA voorafgegaan door kortfilm STENDALI (1960)van Cecilia Mangini, waarvoor Pasolini samen met haar het scenario schreef. Deze vertoning wordt ook voorafgegaan door een lezing om 19u00 over het Italiaans neorealisme door Wouter Hessels, docent filmgeschiedenis (KASKA-DKO, RITCS, INSAS), en is gratis bij je filmticket inbegrepen.
In de vorm van onze FILM CLASS PASS kan je de vertoningen en lezingen van het hele filmhistorische seizoen aan een aantrekkelijk combitarief volgen.
MAMMA ROMA maakt deel uit van het MOMMIE DEAREST-programma, waarin De Cinema peilt naar de kracht van moeders en onze perceptie van het ‘ideale’ moederschap in cinema.
No city or actress are as intertwined as Rome and Anna Magnani. The Italian star actress embodied Rome and her inhabitants and knew how to capture the doom of the German occupation like no other in the iconic chase scene in ROMA CITTÀ APERTA (Roberto Rossellini, 1945). In MAMMA ROMA, Pasolini uses this mythical interrelation between woman and place by having Magnani become a symbol for the capitalistic limbo that was post-war Rome.
In the film, Magnani portrays a prostitute who wanders the streets of the metropolis at night. In search of a better life for her son, she tries to find another job, but collides with prejudice and resistance of the conservative Italian society. Despite her efforts to make an ‘honest’ living, her past continues to haunt her. She does everything she can to protect her son from the violent underworld, but fate and the desolate Rome seem to be of a different mind.
In line with his political and thematic interests, Pasolini presents a patchwork of lost souls in MAMMA ROMA, who are fighting for their survival in the concrete desert of Rome. We screen the film in light of the 50th anniversary of Pasolini’s passing.
During the screening on the 11th of December, MAMMA ROMA will be accompanied by short film STENDALI (1960)by Cecilia Mangini, who co-wrote the screenplay to her film together with Pasolini. The film will also be preceded by a lecture (in Dutch) at 19h00 on Italian neorealism by film history professor Wouter Hessels (KASKA-DKO, RITCS, and INSAS) and is included in your entrance ticket.
With our FILM CLASS PASS, you can attend all screenings and lectures of the film historic season at a reduced rate.
MAMMA ROMA is part of the MOMMIE DEAREST-series, where De Cinema explores the power of mothers and our perception of the ‘ideal’ motherhood in cinema.
Woede is een universele kracht, net als een storm, onvermijdelijk onder bepaalde omstandigheden en van nature terugkerend. Het is een duale kracht – tegelijkertijd destructief en een katalysator voor verandering, een antwoord op onevenwicht.
In de solo Tempest put Lisbeth Gruwez uit de precisie van de martial arts om rauwe energie te kanaliseren naar gerichte kracht. Een lichaam oscilleert tussen scherpe uitbarstingen en een kern die stil en helder standhoudt.
Woede wordt hier belichaamd als een stroom – het is een collectieve trilling te midden van een energetisch geladen veld dat we allemaal bewonen en herkennen. Tempest nodigt ons uit om de storm in ons op te nemen, om woede om te zetten in kracht. Een plek waar de elementen met elkaar clashen, versmelten en standhouden in een nieuwe vorm van aanwezigheid. Een poreus lichaam omarmt deze rauwe kracht en metaboliseert onrust tot helderheid.
Het is een dans in het oog van de storm –een dans die een oog in de storm opent, en zo de stilte in het hart ervan onthult.
Op 11 december verwelkomt de Slavicare-gemeenschap de winter met een filmische duffelcoat tijdens SLAVICARE KINO, georganiseerd door Het Bos en De Cinema. Neem plaats in onze knusse bioscoopzaal in Het Bos voor een speciale double-bill vertoning, gevolgd door een korte collectieve reflectiesessie.
Werner Herzogs BELLS FROM THE DEEP (1993) biedt geen totaalbeeld van wat men zich onder ‘het Russische geloof’ zou kunnen voorstellen. In plaats daarvan reflecteert de Duitse filmmaker in de periode na de val van de Sovjet-Unie op dit begrip en maakt hij duidelijk dat er geen homogene manier van geloven bestaat, evenmin als een zogenaamde ‘Russische ziel’ of een ‘kenmerkend spiritueel Russisch pad’. Wel belicht Herzog naast elkaar bestaande tegenstrijdigheden en eigenaardigheden – van de tradities van de orthodoxe kerk tot rurale gebruiken en sjamanistische rituelen.
Herzogs film wordt voorafgegaan door een aflevering van THE MOOMINS, een cultureel en internationaal fenomeen dat aan beide zijden van het IJzeren Gordijn bekendheid verwierf. In de jaren zeventig zag de eerste stop-motionbewerking van Tove Janssons trolachtige wezens voor het eerst het levenslicht. We vertonen een tv-aflevering die ook deel uitmaakt van de gerestaureerde versie van MOOMINS AND THE WINTER WONDERLAND uit 2017, waarin de Moomintroll vroeg wakker wordt terwijl de rest van het gezin nog in diepe winterslaap verkeert…
SLAVICARE KINO is een coproductie van Het Bos en De Cinema. Pay-What-You-Can-tickets zijn verkrijgbaar via Het Bos, vanaf € 3.
ENG The films are with English subtitles
On December 11th, Antwerp’s Slavicare community welcomes winter with a cinematic duffle coat during SLAVICARE KINO, hosted by Het Bos and De Cinema. Join our fluffy cushion-filled cinema at Het Bos for a special double-bill, followed by a brief collective reflection session and some fortune-telling as well.
Werner Herzog’s BELLS FROM THE DEEP (1993) doesn’t offer anything close to a complete picture of what might be imagined as “Russian faith”. Instead, in the period following the fall of the Soviet Union, Herzog reflects on this notion, making clear that there is no homogenous way of believing as well as no so-called “Russian soul” or one “distinctive spiritual Russian path”, but rather coexisting contradictions, contrasts, and singularities—from the traditions of the Orthodox Church to shamanic rituals and rural beliefs.
Herzog’s film will be preceded by an episode of THE MOOMINS, a cultural phenomenon that transcends international borders and gained notoriety on both sides of the Iron Curtain. In the 1970s, Finnish author Tove Jansson personally authorised the first stop-motion adaptation of the troll-like creatures based on her books and comics. We will screen a TV episode, which is also part of the 2017 restored version of MOOMINS AND THE WINTER WONDERLAND, in which the Moomintroll wakes up early while the rest of the family is still in deep hibernation.
SLAVICARE KINO is a co-production between Het Bos and De Cinema. Pay-What-You-Can Tickets are available via Het Bos, starting from €3.
Weduwe Cesira (Sophia Loren) baat een succesvolle kruidenierswinkel uit in Rome ten tijde van WOII. Terwijl de oorlog rondom hen raast, met dagelijkse bominslagen, vreest Cesira voor het leven van haar 13-jarige dochter Rosetta. Moeder en dochter trekken naar Cesira’s geboortedorp in de hoop daar veilig te zijn. Wanneer de geallieerde troepen binnenvallen en optrekken, besluit Cesira terug te keren naar Rome. Maar onderweg haalt de horror van de oorlog hen toch in.
Sophia Loren won voor haar performance in TWO WOMEN de Oscar voor Beste Actrice en was de eerste acteur die een Oscar won voor een performance in een niet-Engelstalige film. TWO WOMEN is een realistische tijdscapsule naar een tijd en plaats tijdens een zwarte pagina uit de wereldgeschiedenis. Regisseur Vittorio De Sica maakte met de film een prachtig eindstuk van zijn tweeluik in combinatie met het ontroerende BICYCLE THIEVES, over de relatie tussen een vader en zoon, waar we in TWO WOMEN een moeder en dochter volgen. De Sica legt opvallend treffend vast hoe de liefde tussen een ouder voor zijn of haar kind in precaire situaties soms ook ondraaglijk kan zijn.
TWO WOMEN maakt deel uit van het MOMMIE DEAREST-programma, waarin De Cinema peilt naar de kracht van moeders en onze perceptie van het ‘ideale’ moederschap in cinema.
Ergens in de nabije toekomst reist de Amerikaanse geheim agent Lemmy Caution naar Alphaville, zich voordoend als journalist Ivan Johnson van de Figaro-Pravda krant. Zijn echte missie is het vinden van de vermiste agent Henri Dickinson en om de beruchte Professor von Braun te overtuigen met hem mee te gaan naar Nueva York. Von Braun is eigenlijk Leonard Nosferatu en heeft een krachtige computer gecreëerd, de alomtegenwoordige Alpha 60, die de dystopische samenleving van Alphaville heeft ontworpen, waar liefde, geweten, poëzie en emotie uit het publieke bewustzijn werden gewist en waar woorden systematisch uit het woordenboek worden geschrapt. Lemmy kan rekenen op de hulp van Natacha von Braun, dochter van. Hij valt voor haar, maar staat dat zijn missie in de weg?
“No-one has ever lived in the past. No-one will ever live in the future. The present is the form of all life.” Vanuit dat uitgangspunt bouwt Alpha 60 aan een maatschappij die voor de supercomputer ‘logisch’ is. Jean-Luc Godard (À BOUT DE SOUFFLE) waagt zich met ALPHAVILLE aan een tech noir binnen de nouvelle vague stroming. Dat resulteert in poëtische dialoog, trenchcoats, donkere kamers, en een emotieloze agressie van de personages die in het dystopische Alphaville leven en geprogrammeerd worden volgens de wetten van Alpha 60’s logica. ALPHAVILLE blijft nog steeds inspireren, wat duidelijk blijkt uit successeries zoals SEVERANCE en WESTWORLD, en is een verontrustende blik uit het verleden op het toenemende vertrouwen dat we in het heden leggen in algoritmes en LLMs.
ENG The film is in French with English subtitles
Some time in the near future, American secret agent Lemmy Caution travels to Alphaville, impersonating journalist Ivan Johnson of the Figaro-Pravda newspaper. His real mission is to find the missing agent Henri Dickinson and to convince the infamous Professor von Braun to go with him to Nueva York. Von Braun is actually Leonard Nosferatu and has created a powerful computer, the omnipresent Alpha 60, which designed the dystopian society of Alphaville, where love, conscience, poetry and emotion have been erased from the public awareness, and where words are removed systematically from the dictionary. Lemmy can count on the help of Natacha von Braun, the professor's daughter. He falls for her, but does it interfere with his mission?
"No-one has ever lived in the past. No-one will ever live in the future. The present is the form of all life." From that starting point, Alpha 60 builds a society that 'makes sense' for the super computer. Jean-Luc Godard (À BOUT DE SOUFFLE) ventures with ALPHAVILLE on a tech noir within the Nouvelle Vague. This results in poetic dialogue, trenchcoats, dark rooms, and an emotionless agression of the characters that live in dystopian Alphaville and are being programmed according to the laws of Alpha 60's logic. ALPHAVILLE still keeps inspiring, unmistakably clear from success series like SEVERANCE and WESTWORLD, and is a troubling look from the past on the increasing trust we put in algorithms and LLMs in the present.
"One of Godard's most sheerly enjoyable movies! A dazzling amalgam of Film Noir and science fiction."
Tom Milne, Time Out London
"The passage of almost half a century has done nothing to dim its stylishness, blunt its humor or extinguish its piercing message." Richard Williams, The Guardian
"For Godard, whose marriage to actress Karina was coming apart at the time, “Alphaville” was in part about the importance of love and human connection in a world where technology was warping interpersonal contact. Those issues have not gone away, they’ve gotten stronger and more pressing with the passage of time." Kenneth Turan, Los Angeles Times
Woede is een universele kracht, net als een storm, onvermijdelijk onder bepaalde omstandigheden en van nature terugkerend. Het is een duale kracht – tegelijkertijd destructief en een katalysator voor verandering, een antwoord op onevenwicht.
In de solo Tempest put Lisbeth Gruwez uit de precisie van de martial arts om rauwe energie te kanaliseren naar gerichte kracht. Een lichaam oscilleert tussen scherpe uitbarstingen en een kern die stil en helder standhoudt.
Woede wordt hier belichaamd als een stroom – het is een collectieve trilling te midden van een energetisch geladen veld dat we allemaal bewonen en herkennen. Tempest nodigt ons uit om de storm in ons op te nemen, om woede om te zetten in kracht. Een plek waar de elementen met elkaar clashen, versmelten en standhouden in een nieuwe vorm van aanwezigheid. Een poreus lichaam omarmt deze rauwe kracht en metaboliseert onrust tot helderheid.
Het is een dans in het oog van de storm –een dans die een oog in de storm opent, en zo de stilte in het hart ervan onthult.
Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.
Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeild is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.
Douglas Sirks IMITATION OF LIFE is een krachtig portret van wat de klassen- en rassenstrijd betekende in het puriteinse Amerika van de jaren vijftig. Lora Meredith (Lana Turner) is een alleenstaande witte moeder die droomt van een Broadwaycarrière. Na een toevallige ontmoeting met Annie Johnson (Juanita Moore), een zwarte weduwe met dochter Sarah Jane, neemt Lora haar aan als kindermeisje voor haar dochter, Suzie. Beide vrouwen worden geconfronteerd met andere moeilijkheden van het moederschap: Lora’s verlangen naar roem bedreigt haar relatie met Suzie, terwijl Annies dochter Sarah Jane worstelt met haar Afrikaans Amerikaanse identiteit. Juanita Moore legt haar hart en ziel bloot in de vertolking van Annie, een moeder die tracht haar dochter trots te laten zijn op wie ze is.
ENG The film is in English with Dutch subtitles
Douglas Sirk’s IMITATION OF LIFE is a powerful portrait of what class and racial struggles meant in the puritan America of the fifties. Lora Meredith (Lana Turner) is a single white mother, who dreams of a Broadway career. After a chance encounter with Annie Johnson (Juanita Moore), a black widow with daughter Sarah Jane, Lora hires Annie as a nanny for her daughter, Suzie. Both women are confronted with difficulties of motherhood: Lora’s desire for fame threatens her relationship with Suzie, while Annie’s daughter Sarah Jane struggles with her African American identity. Juanita Moore bares her heart and soul in portraying Annie, a mother who tries to teach her daughter to be proud of who she is.
Met WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN leverde de Schotse regisseur Lynne Ramsay in 2011 een ijzingwekkende thriller af, gebaseerd op de gelijknamige roman van Lionel Shriver. Lynne Ramsay studeerde beeldende kunst, maar verlegde uiteindelijk haar interesse naar film nadat ze geïnspireerd raakte door het werk van Amerikaanse filmmaker Maya Deren. Haar afstudeerfilm SMALL DEATHS werd in 1996 bekroond met de Prix de Jury-prijs in Cannes. Haar laatste film DIE, MY LOVE, waarin een jonge vrouw worstelt met een post-partumpsychose, ging eerder dit jaar in première op het Filmfestival van Cannes. Met WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN creëerde Ramsay menig ouders grootste angst. Wat als je kind monsterlijk is?
Bij de geboorte van Kevin heeft Eva haar professionele leven en persoonlijke ambities op een laag pitje gezet. De communicatie tussen moeder en zoon verloopt moeizaam. Aan de vooravond van zijn 16de verjaardag pleegt Kevin een onherstelbare daad. Na deze tragische gebeurtenis worstelt Eva met haar eigen verdriet en schuldgevoelens. Ze wordt geconfronteerd met het ultieme taboe: hield ze wel van haar zoon? En aan hoeveel van wat Kevin deed, heeft zij schuld?
Op 9 december sluiten we het Girls on Film-seizoen van dit jaar af met Laura en Silke van de populaire Vlaamse true crime-podcast De Volksjury. Ze zullen de vertoning inleiden (± 15'). Sinds 2017 leveren Laura Scheerlinck en Silke Vandenbroeck op maandelijkse basis podcastafleveringen af waarin ze telkens een (minder) bekende misdaadzaak bespreken. Dit doen ze op een persoonlijke en vlotte manier, met ruimte voor hun eigen kritische reflecties over justitie, media en de menselijke psyche.
WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN maakt deel uit van het MOMMIE DEAREST-programma, waarin De Cinema peilt naar de kracht van moeders en onze perceptie van het ‘ideale’ moederschap in cinema.
ENG The film is in English with Dutch subtitles
With WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN Scottish director Lynne Ramsay created a chilling thriller, based on the novel of the same name by Lionel Shriver. Lynne Ramsay studied visual art, but eventually moved into film after she was inspired by the work of American filmmaker Maya Deren. Her graduating film SMALL DEATHS won the Prix de Jury in Cannes in 1996. Her last film DIE, MY LOVE, about a woman who struggles with post-partum psychosis, premiered earlier this year at the Cannes Film Festival. With WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN, Ramsay brought to the screen a parent’s worst nightmare: what if your child is monstrous?
After Kevin is born, Eva puts her professional life and personal ambitions on hold. The communication between mother and son is difficult. On the eve of his 16th birthday, Kevin commits a horrific crime. After this tragic event, Eva struggles with her own sadness and guilt. She is confronted with the ultimate taboo: did she love her son? And how much of what Kevin did, was her fault?
On the 9th of December, we conclude our Girls on Film season with Laura and Silke, of the popular Flemish true crime podcast De Volksjury. They will introduce the screening (± 15'). Since 2017, Laura Scheerlinck and Silke Vandenbroeck create monthly podcast episodes in which they cover known and lesser known crime cases. They use a personal and informal approach and leave room for their own critical reflections on justice, media and the human psyche.
WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN is part of the MOMMIE DEAREST-series, where De Cinema explores the power of mothers and our perception of the ‘ideal’ motherhood in cinema.
Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.
Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.
Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.
LOULOU (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.
Wat gebeurt er als iemand die je kent heel ziek is, of als je dat zelf hebt meegemaakt? Soms voelt het alsof je meegezogen wordt in dat verhaal. En soms speel je het zelf, om te begrijpen wat er is gebeurd.
In Derwazeens volgen we twee vrienden die met verbeeldingskracht een nieuwe wereld laten ontstaan. Uit alledaagse materialen groeit een rijk vol wonderen, waar je kan vliegen, waar alles even mag, en waar verdriet een andere vorm krijgt.
Samen nemen ze het publiek mee op een reis door een fantasielandschap dat troost biedt, luchtig en licht is, maar ook ruimte geeft aan rouw en herinnering.
Een beeldende, muzikale voorstelling over vriendschap, verlies en de kracht van het spel - voor iedereen vanaf 6 jaar.
Als ik koning was
dan was ik koning van de dag
en ik wisselde jou af
ik huppelde, jij lag in bed
en samen
vleugelden we rond
De 12-jarige Binti leidt een normaal leven en droomt ervan om een bekende vlogger te worden. Maar wanneer ze met haar papa moet vluchten voor de politie – omdat ze geen geldige verblijfsdocumenten hebben – wordt alles onzeker. Ze ontmoet Elias en ontdekt een sprankje hoop: als haar papa met Elias’ mama trouwt, kunnen ze misschien blijven…
Deze ontroerende en actuele film biedt een toegankelijke insteek om met leerlingen in gesprek te gaan over migratie en het gevoel ergens thuis te horen. Mogelijk met aanwezigheid van de filmmaker voor een diepgaand nagesprek!
Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.
Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeild is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.
Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.
Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeild is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.
Een koor dat niet komt opdagen, een theatertechnieker, een fietsverkoper …
Vandaag is dé dag. Het Drongense jubilatakoor komt eindelijk optreden! Het publiek zit klaar en heeft er zin in. Maar dan: stilte. Geen stemvork te horen. Geen spoor van het koor. De theatertechnieker probeert de show te stelen, maar zijn walkietalkie blaft hem steeds weer de coulissen in.
Een fietsverkoper op zoek naar een publiek rolt het podium op. Ze is perfect voorbereid: de foldertjes geplastificeerd, glimlach geoefend, bel gepoetst en verkooptekst ingestudeerd. Met zo een groot publiek moet ze vandaag toch zeker haar fiets verkocht krijgen?
Wat volgt, is een heerlijke, chaotische dans van miscommunicatie en onhandigheden, waarin twee totaal verschillende personages elkaar ontdekken en de fiets een centrale rol krijgt. Het stuur leeft z’n eigen leven, de trappers weigeren dienst en het lijkt wel alsof de fiets liever speelt dan rijdt.
‘Organiek Mechaniek’ is een bijna woordeloze slapstickvoorstelling vol acrobatie, muziek, circusfietsen en vriendschap in wording. Wat begint als pure chaos, groeit uit tot een wonderlijke ontmoeting waar mechaniek plots muziek wordt, en alles wat vast zat, eindelijk begint te bewegen.
Kom kijken… en zie hoe alles misloopt – en toch goedkomt.
Tijdens haar studies in Zweden (DOCH, School of Dance and Circus) werkte Jakobe Geens o.a. voor en met Cirkus Cirkör en Clowns Without Borders Sweden. Terug in België werkte ze mee aan de voorstellingen ‘Manneke Cirk’ van Les Argonautes, ‘Click’ en ’SSSTT!!’ van Sprookjes enzo, ‘RAKANYAK’ van Compagnie Charlie en ’Softies’ van Hanna Mampuys/fABULEUS. Met haar eigen voorstellingen ‘Distort the body’ en ‘Bare body’ heeft ze haar eigen gezelschap op de kaart gezet.
Josse De Broeck maakt deel uit van acrobatencollectief Familiar Faces waarmee hij de zaalvoorstelling ‘Surface’ maakte. Hij werkte mee aan de creatie van o.a. ‘SCREWS’ (Alexander Vantournhout), ‘MUUR’ (Floor Van Leeuwen) en ‘Carrying my father’ (THERE THERE Company). Met Jef Callebaut creëerde hij de voorstelling ‘ob-joie’ (8+).
Axel Guérin speelde onder andere mee in ‘Pirates of the Carabina’ (FLOWN (UK)), ‘famili trees’ (Janni Van Goor & KOPERGIETER) en ‘PLOCK!’ (Grensgeval). Sinds zijn afstuderen aan AcaPA (Academy for Circus and Performance Art) heeft Axel vijf producties gecocreëerd en speelde hij bij not standing (Alexander Vantournhout) in ‘Red Haired Men’, ‘SCREWS’, ‘Through the Grapevine’ en ‘Foreshadow’.
Naar aanleiding van de video-installatie Resolución. Over levenskeuzes in de Spaanse cinema in MoMu, presenteren De Cinema en Europalia een gelijknamige filmreeks met zeven markante films uit Spanje, het gastland van Europalia 2025. Elke film draait rond één kleur. Elke kleur vertelt iets over vrouw-zijn en over de tijd waarin de film ontstond. Groen roept het verlangen op naar een beter leven en de lokroep van verre oorden en andere werelden. Het staat voor hoop, groei en een soms ongrijpbare toekomst.
Na haar vlucht uit het drukke stadsleven zoekt de dertigjarige Nat haar toevlucht in een afgelegen dorp, diep in het Spaanse platteland. Na de vijandigheid van haar huisbaas en het wantrouwen van de dorpsbewoners te hebben doorstaan, ziet ze zich genoodzaakt in te gaan op een verontrustend seksueel voorstel van haar buurman. Wat volgt, is een obsessieve passie die haar doet twijfelen aan het beeld dat ze van zichzelf heeft als vrouw.
Groen van jaloezie, groen van hoop. Deze verfilming van een van de meest succesvolle recente Spaanse bestsellers weet als geen ander een hedendaags gevoel te vangen: hoe we omgaan met anderen, hoe we ons verhouden tot ‘de buitenwereld’. Maar vooral stelt de film een confronterende vraag: kunnen wij, stadsbewoners, samenleven met het platteland? Kunnen we ons verlangen beheersen? Kunnen we de natuur controleren? Misschien ontdekken we, net als Nat in A LOVE of als de vrouwen die wegvluchten, onderdeel van de video-installatie Resolución: Over levenskeuzes in de Spaanse cinema in het MoMu, in TODOS QUEREMOS LO MEJOR PARA ELLA (Mar Coll, 2013) en LA MUJER SIN PIANO (Javier Rebollo, 2009), dat het antwoord simpelweg ‘nee’ is. Alle gerefereerde filmwerken zijn onderdeel van de MoMu video-installatie.
ENG The film is in Spanish with Dutch subtitles
After fleeing her stressful city life, 30-year-old Nat takes refuge in a small village in the deepest rural Spain. After dealing with the hostility of the person renting her the house and the distrust of the villagers, Nat is forced to accept a disturbing sexual proposition from her neighbour, which leads to an obsessive passion and makes her question the kind of woman she believes herself to be.
Green envy, green hope. This adaptation of one of the most outstanding recent Spanish bestsellers has been successful in capturing a very contemporary feeling: how we behave with others, and how we relate to the “outside.” Above all, it is a reality check: can we, as urbanites, learn to live in the rural environment? Can we control our desires? Can we control nature? Perhaps, as happens to the main character in A LOVE or to the women who run away, present in the video installation Resolución. On lifetime decisions in Spanish Cinema at MoMu, like Eli in TODOS QUEREMOS LO MEJOR PARA ELLA (WE ALL WANT THE BEST FOR HER, Mar Coll, 2013) or the woman in LA MUJER SIN PIANO (THE WOMAN WITHOUT PIANO, Javier Rebollo, 2009), we realise that we cannot. All referenced film works are part of the MoMu video installation.
ESP La película está en Español con subtítulos en Neerlandés
Tras huir de su estresante vida en la ciudad, Nat, de 30 años, se refugia en el pequeño pueblo de la España rural más profunda. Tras lidiar con la hostilidad de la persona que le alquila la casa y la desconfianza de los habitantes del pueblo, Nat se ve obligada a aceptar una inquietante proposición sexual que le hace su vecino dará lugar a una pasión obsesiva y la hará cuestionarse el tipo de mujer que cree ser.
Verde envidia, verde esperanza. Esta adaptación de uno de los best sellers más rotundos de la literatura española reciente ha sido un éxito por capturar un sentimiento muy contemporáneo: cómo nos comportamos con el otro, cómo nos relacionamos con el “afuera”. Sobre todo, es un baño de realidad: ¿podemos, como urbanitas, aprender a convivir con el entorno rural ? ¿Podemos controlarlo todo? ¿La naturaleza, la atracción, los animales...? Quizá, como le ocurre a Nat en UN AMOR o a las mujeres que se escapan, presentes en la videoinstalación ‘Resolución. On lifetime decisions in Spanish Cinema’ del MoMu, como Eli en TODOS QUEREMOS LO MEJOR PARA ELLA (Mar Coll, 2013) o la mujer en LA MUJER SIN PIANO (Javier Rebollo, 2009), nos demos cuenta de que no.
Johan Petit verzamelt zinnen. Zinnen die hij hoort op barbecues en familiefeesten, thuis en op straat, op café en in de wachtzaal.
O Superman gaat over het kleine gebaar, over liefde en vertrouwen. Anderhalf uur lang graaft Johan in zijn herinneringen. Hij vertelt over vallen op het ijs, ecologisch snutten en het breien van een trui. Over mislukken en toch blijven geloven dat alles altijd goed komt— zelfs als het niet goed komt.
Muzikanten Kato Van Ermen en Engel Peet zorgen voor muzikale rust in de chaos van Petits hoofd.
"Meesterverteller Johan Petit eert in 'O Superman' de prutser in elk van ons" – VRT
Douglas Sirks IMITATION OF LIFE is een krachtig portret van wat de klassen- en rassenstrijd betekende in het puriteinse Amerika van de jaren vijftig. Lora Meredith (Lana Turner) is een alleenstaande witte moeder die droomt van een Broadwaycarrière. Na een toevallige ontmoeting met Annie Johnson (Juanita Moore), een zwarte weduwe met dochter Sarah Jane, neemt Lora haar aan als kindermeisje voor haar dochter, Suzie. Beide vrouwen worden geconfronteerd met andere moeilijkheden van het moederschap: Lora’s verlangen naar roem bedreigt haar relatie met Suzie, terwijl Annies dochter Sarah Jane worstelt met haar Afrikaans Amerikaanse identiteit. Juanita Moore legt haar hart en ziel bloot in de vertolking van Annie, een moeder die tracht haar dochter trots te laten zijn op wie ze is.
ENG The film is in English with Dutch subtitles
Douglas Sirk’s IMITATION OF LIFE is a powerful portrait of what class and racial struggles meant in the puritan America of the fifties. Lora Meredith (Lana Turner) is a single white mother, who dreams of a Broadway career. After a chance encounter with Annie Johnson (Juanita Moore), a black widow with daughter Sarah Jane, Lora hires Annie as a nanny for her daughter, Suzie. Both women are confronted with difficulties of motherhood: Lora’s desire for fame threatens her relationship with Suzie, while Annie’s daughter Sarah Jane struggles with her African American identity. Juanita Moore bares her heart and soul in portraying Annie, a mother who tries to teach her daughter to be proud of who she is.
Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.
Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeild is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.
Tennisster Guy Haines is ongelukkig getrouwd en hoopt op een snelle scheiding, maar zijn vrouw weigert. Op een treinrit ontmoet hij de psychopathische Bruno Antony, die hem onder lichte dwang een theorie uitlegt over hoe je kan wegkomen met moord. Zijn plan is simpel: twee mensen die elkaar niet kennen, vermoorden de persoon die de andere uit de weg wilt. Zonder motief en met een alibi kan de schuld nooit bij hen gelegd worden. Bruno stelt voor de vrouw van Guy uit de weg te ruimen, als hij Bruno’s vader naar de andere wereld zou helpen. Hoewel Guy de ‘deal’ weigert, voert Bruno toch zijn helft van het plan uit. Wanneer Guy zijn deel van de ‘afspraak’ niet nakomt, maakt Bruno hem het leven zuur.
Na de vertoning van 7 december volgt een nagesprek & live podcast met Fokke van der Meulen. Gasten: Alex Agnew, Vanessa Morgan en Jonas Govaerts.
ENG The film is in English with Dutch subtitles
Tennis star Guy Haines is unhappily married and wants a quick divorce, but his wife refuses. On a train ride, he meets the psychopath Bruno Antony, who forcibly explains his theory on how to get away with murder. His plan is simple: two strangers kill the person the other one wants gone. Without a motive and with an alibi, the blame can never be placed on them. Bruno suggests to Guy that he could kill his wife for him, if he kills Bruno’s father. Even though Guy refuses the ‘deal’, Bruno goes ahead and carries out his part of the plan. When Guy doesn’t fulfil his part of the ‘bargain’, Bruno tries to ruin his life.
Following the screening of 7 December, Fokke van der Meulen moderates an aftertalk (in Dutch) and a live podcast. Guests: Alex Agnew, Vanessa Morgan and Jonas Govaerts.
Two vibrant days celebrating the spirit and art of the Bloomsbury Group.
This year’s focus, CHARLESTON IS NOT A DANCE, refers to Charleston in Sussex (UK), the beating heart of the Bloomsbury circle, where art and craft merged into one creative whole.
During the festival, De Studio becomes for two days a central meeting point, a hub of ideas, legacy, and exchange.
With a remarkable line-up of international keynote speakers, a world premiere exhibition in the Hendrik Conscience Heritage Library an inspiring Bloomsbury Dinner created by young artists, looping documentaries, and a table exhibition featuring unique tableware made by emerging Belgian and British artists.
Books by the invited lecturers, along with a carefully curated selection of Bloomsbury-related titles, will be available daily at De Studio, at the bookshop booth hosted by one of Antwerp's most renowned bookstores
The festival offers a fresh perspective on Bloomsbury’s enduring influence.
A festival-cafe will be open at De Studio during the weekend.
A feast for thinkers, creators and dreamers!
Vanessa Bell Weekend Package
Opening + all lectures + Bloomsbury Dinner Tickets
Friday 5 December
Official opening of the festival
Concert by Pierre Fontenelle & Max Charue
New Bloomsbury Composition, Drinks & Bites
6:30pm – Casa Lozana – Lange Lozanastraat 240, Antwerp Tickets
Saturday 6 December
My Childhood at Charleston – Virginia Nicholson interviewed by Annelies Beck
Virginia Nicholson is the granddaughter of Vanessa Bell, Chair of the Charleston Trust and author of many books.
11:00am – De Studio – Maarschalk Gérardstraat 4, 2000 Antwerp Tickets
Is Craft Art? – Darren Clarke
Discover the fascinating story of the Omega Workshops, whose Bloomsbury artists brought abstract shapes and bold colors from modern art into designs for the home. Darren Clarke – Head of Collections, Research and Exhibitions at the Charleston Trust – speaks about the Omega Workshop.
3:30pm – De Studio – Maarschalk Gérardstraat 4, 2000 Antwerp Tickets
Artistic Bloomsbury Dinner
Six Belgian and two British artists will create unique tableware and scenography for this special evening. A young Belgian chef will prepare a menu inspired by original Bloomsbury recipes. Each dish will be introduced and historically framed within the Bloomsbury context by writer and journalist Eric Rinckhout. Belgian Artists: Fleur De Roeck, Sam Druant, Justine Grillet, Nel Maertens, Daan Peeters & Celina Vleugels. British Artists: Rosie Reed & Finbar Ward. Chef: Ella Fait. The unique tableware pieces will be available for purchase; proceeds go to the artists and The Gordon Square Society.
6:00pm until 11:00pm – De Studio – Maarschalk Gérardstraat 4, 2000 Antwerp Tickets
Sunday 7 December
The Art of Being Modern – Alexandra Harris
Alexandra Harris is Professor English at the University of Birmingham and a Fellow of the Royal Society of Literature. She is the author of many books and essays and renowned for her inspiring and eloquent lectures.
11:00am – De Studio – Maarschalk Gérardstraat 4, 2000 Antwerp Tickets
Sense of Place – Gert Voorjans interviewed by Emilio Pimentel-Reid
Gert Voorjans is an iconic Belgian tastemaker and interior architect renowned for his unique style. He has designed homes for some of the world’s leading residential and corporate clients. Drawing on influences from East and West, he creates richly layered environments suffused with colour, each one visually stunning.
3:30pm – De Studio – Maarschalk Gérardstraat 4, 2000 Antwerp Tickets
Documentary screening & table exhibition
Looping documentaries on Duncan Grant and Charleston will be screened in the Rotonda.
Table exhibition will be on view where one can purchase unique pieces of tableware made by young Belgian and British artists.
10:30am until 7:00pm – De Studio – Maarschalk Gérardstraat 4, 2000 Antwerp
Free visit
De Peruviaanse Andrés Roca Rey geldt als een van de laatste grote iconen van het stierenvechten. Samen met zijn entourage reist hij van arena naar arena, door een wereld waar leven en dood elkaar voortdurend kruisen — omgeven door bloed, bravoure, big balls en schitterend borduurwerk. Terwijl de camera hem van dichtbij volgt, en nog dichter op de dood en decadentie die hem omringen, slepen de hypnotiserende beelden ons mee naar de grens tussen schoonheid en wreedheid. Want terwijl Roca Rey zijn gedurfde dans met de dood uitvoert, rijst de vraag: kan iets zo gewelddadigs ook mooi zijn?
In TARDES DE SOLEDAD brengt regisseur Albert Serra een indringende blik op de wereld van de tauromachie — een traditie die evenzeer wordt gevierd als verafschuwd. Met de camera dicht op de huid van de matador toont Serra niet alleen een fysieke strijd, maar onthult hij ook een mannenwereld waarin eenzaamheid en kwetsbaarheid verscholen gaan achter bloeddoordrenkte pakken. Zonder te oordelen, maar met een onberispelijke cinematografische stijl, confronteert Serra de kijker met diens eigen morele grenzen in de strijd tussen mens en dier, kunst en barbarij.
Het is kortom een film die zowel intens als intiem is, bruut en betoverend, confronterend én poëtisch. TARDES DE SOLEDAD werd bekroond met de Concha de Oro op het filmfestival van San Sebastián.
OPGEPAST: niet voor gevoelige kijkers!
Na de vertoning op zondag 7 december volgt er een live Q&A (± 30') met regisseur Albert Serra zelf, met dank aan Europalia en Bozar. Deze Q&A zal doorgaan in het Engels. De film zelf is Nederlands ondertiteld. Mis op 13 en 21 december onze vertoning van Albert Serra's vorige film PAFICITIONniet.
The Peruvian Andrés Roca Rey is considered one of the last great icons of bullfighting. Along with his entourage, he travels from arena to arena, through a world where life and death constantly intersect – surrounded by blood, bravado, and exquisite embroidery. As the camera follows him closely, and even closer to the death and decadence that envelop him, the hypnotic images pull you toward the boundary between beauty and brutality. For as Roca Rey performs his daring dance with death, one question arises: can something so violent also be beautiful?
In Tardes de Soledad, director Albert Serra offers a penetrating gaze into the world of tauromachy – a tradition as celebrated as it is despised. With the camera pressed intimately against the matador’s body, Serra reveals not only a physical struggle but also a masculine world where loneliness and vulnerability hide behind blood-soaked suits. Without passing judgment, but with impeccable cinematic style, Serra confronts the viewer with their own moral boundaries in the clash between human and animal, art and savagery.
Tardes de Soledad is a film that is both intense and intimate, brutal and mesmerizing, confrontational and poetic. The film was awarded the Golden Shell at the San Sebastián Film Festival.
After the screening on Sunday, December 7, there will be a live Q&A (± 30') with director Albert Serra himself, thanks to Europalia and Bozar. The Q&A will be conducted in English. The film itself will only be subtitled in Dutch. Don't miss our screening of Albert Serra's previous film PAFICITION on December 13 and 21.
In KIKA neemt Pedro Almodóvar de media onder de loep, en dan in het bijzonder het grensoverschrijdende fenomeen van reality-tv. Make-up artist Kika wordt door Amerikaans schrijver Nicolas uitgenodigd in zijn villa, waar ze gevraagd wordt om het lijk van zijn stiefzoon Ramon op te maken. Ramon blijkt niet dood te zijn en wordt opnieuw tot leven gewekt door Kika’s aanrakingen. Kika en Ramon gaan samenwonen, maar hun relatie wordt meteen geplaagd door problemen: ontrouw, verdachte sterfgevallen en de alomtegenwoordige opdringerige aanwezigheid van reality-tv host - en Ramons ex-psychologe - Andrea Scarface.
Almodóvar onderzoekt de impact van media op onze ervaringen – en de macht die deze media hebben om onze ervaringen te sturen – in een verhaal dat daarnaast ook zijn fascinatie voor tv-gezichten, acteurs, fotografen en schrijvers verder uitwerkt. Media, obsessie, kitsch en felle kleuren: ook KIKA is onbetwistbaar een Almodóvar.
We vertonen de film op 35mm, met dank aan CINEMATEK.
Deze film is onderdeel van ons retrospectief TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films die samen de vele gedaanten van Pedro Almodóvars cinema zichtbaar maken.
