english below

In de zomer van 2020 wordt de fragiele rust van een stadje in lockdown verstoord door een moord. Wat begint als een zoektocht naar gerechtigheid, mondt uit in chaos wanneer sheriff Joe Cross (Joaquin Phoenix) en burgemeester Ted Garcia (Pedro Pascal) verstrikt raken in een web van wantrouwen en geweld.

Met EDDINGTON schetst Ari Aster een satirisch portret van een land in moreel verval. Zijn films als MIDSOMMAR, HEREDITARY en BEAU IS AFRAID staan bekend om hun verontrustende mix van horror, zwarte humor en grafisch geweld — een combinatie die ook hier huiveringwekkend raak wordt ingezet.

ENG
The film is in English with Dutch/French subtitles

In the summer of 2020, the fragile calm of a small town in lockdown is shattered by a murder. What begins as a search for justice descends into chaos as Sheriff Joe Cross (Joaquin Phoenix) and Mayor Ted Garcia (Pedro Pascal) become entangled in a web of distrust and violence.

With EDDINGTON, Ari Aster paints a satirical portrait of a nation in moral decline. His films — including MIDSOMMAR, HEREDITARY and BEAU IS AFRAID — are known for their unsettling blend of horror, dark humor, and graphic violence, a combination once again used to chilling effect here.

In het najaar werken we opnieuw samen met de geëngageerde filmclub Movie Matters, waarbij maatschappelijk relevante thema's worden aangekaart en besproken met een gastspreker en het publiek. In november kiezen ze voor GOOD LUCK TO YOU, LEO GRANDE van Sophie Hyde.

Haar man Robert verzorgde voor Nancy een huis, een familie en – op het zicht – een goed leven. Maar goede seks stond niet op het menu. Wanneer Robert komt te overlijden bedenkt Nancy een plan. Ze gaat op zoek naar avontuur en naar de voldoening die ze al die jaren gemist heeft. En dat avontuur vindt ze in de vorm van een sekswerker genaamd Leo Grande. In een anonieme hotelkamer ontmoeten ze elkaar. Leo ziet er in het echt net zo uit als op zijn foto, maar Nancy had niet gerekend op goede seks én een goed gesprek. Leo heeft over alles een mening en hoewel hij niet altijd de waarheid vertelt, vindt Nancy hem leuk. En hij haar. Haar seksuele zelfverzekerdheid groeit en Nancy begint te ontspannen. Tijdens de stiekeme afspraken verschuift de machtsdynamiek en brokkelen de secuur opgebouwde façades langzaam af.

Samen met Anne Vercauteren van Violett gaan we na de film een gesprek aan over sekswerk in België (± 30'). Violett biedt informatie, advies en hulp, specifiek voor sekswerkers in heet Vlaanderen. Wil je meer te weten komen over het onderwerp of je eigen ervaringen delen? Dan ben je meer dan welkom op deze leerrijke en rakende screening.

english below

Vanaf de jaren 1970 groeide Charles Burnett uit tot een sleutelfiguur van de Amerikaanse cinema met klassiekers als KILLER OF SHEEP (1978) en TO SLEEP WITH ANGER (1990). Maar toen hij in 1999 met THE ANNIHILATION OF FISH uitkwam, werd de film na één vernietigende recensie door de distributeur meteen in de lade geschoven.

Wat volgde was een ware odyssee: Burnett vroeg in 2003 aan Milestone Films om zijn “verloren film” te redden, wat resulteerde in 19 jaar vol telefoontjes, faxen, e-mails en juridische hindernissen, tot aan de Amerikaanse faillissementsrechtbank toe. Uiteindelijk kwam er goed nieuws, mede dankzij Martin Scorsese en zijn Film Foundation: in 2024 beleefde deze vergeten klassieker zijn glorieuze heropstanding op Il Cinema Ritrovato in Bologna. Nu beleeft hij zijn Belgische première.

Met zijn typische mix van menselijkheid en tragikomische warmte brengt Burnett dit keer een liefdevol verhaal over een excentriek ouder koppel – vertolkt door legendarische namen als James Earl Jones, Lynn Redgrave en Margot Kidder. Twee verloren zielen die samen hun demonen bevechten en opnieuw betekenis vinden in elkaar.

ENG
The film is in English with subtitles

From the 1970s onward, Charles Burnett established himself as a key figure in American cinema with classics such as KILLER OF SHEEP (1978) and TO SLEEP WITH ANGER (1990). But when he released THE ANNIHILATION OF FISH in 1999, the film was shelved almost immediately after a single scathing review.

What followed was a true odyssey: in 2003 Burnett asked Milestone Films to rescue his “lost film,” leading to 19 years of phone calls, faxes, emails, and legal hurdles—reaching all the way to the U.S. bankruptcy court. At last, thanks in part to Martin Scorsese and his Film Foundation, this forgotten gem had its triumphant revival at Il Cinema Ritrovato in Bologna in 2024. Now it finally receives its Belgian premiere.

With his trademark blend of humanity and bittersweet humor, Burnett presents a tender love story about an eccentric older couple—brought to life by legends James Earl Jones, Lynn Redgrave, and Margot Kidder. Two lost souls who wrestle with their demons and rediscover meaning in each other.

english and spanish below

Blue Is the Wildest Color: The Liberated Woman in the 70s and 80s

Naar aanleiding van de video-installatie Resolución. Over levenskeuzes in de Spaanse cinema in MoMu, presenteren De Cinema en Europalia een gelijknamige filmreeks met zeven markante films uit Spanje, het gastland van Europalia 2025. Elke film draait rond één kleur. Elke kleur vertelt iets over vrouw-zijn en over de tijd waarin de film ontstond. Blauw staat symbool voor vrijheid. Denk aan vrouwen die scheiden, een carrière najagen en zich losmaken van maatschappelijke regels.

Een jonge, succesvolle televisieregisseur moet plots een spoedoperatie ondergaan. Haar carrière loopt op rolletjes, maar haar liefdesleven is een fiasco en ze voelt zich eenzaam. In deze angstige momenten blikt ze terug op haar leven, haar relaties en haar familie. Daarbij kan ze niet anders dan terugdenken aan de grote platonische liefde van haar jeugd: Gary Cooper.

Pilar Miró was, samen met collega’s Josefina Molina (FUNCIÓN DE NOCHE, 1981) en Cecilia Bartolomé (VÁMONOS, BÁRBARA, 1978), ook onderdeel van de video-installatie Resolución: Over levenskeuzes in de Spaanse cinema in het MoMu, een van de grote pioniers in het verbeelden van de vrijgevochten vrouw tijdens de Spaanse overgangsperiode. Deze drie films groeiden uit tot filmische manifesten van een nieuwe vrouwelijkheid: vrouwen die zich verzetten tegen traditionele rollen, het huwelijk en het moederschap ter discussie stellen, en hun plek in de patriarchale samenleving weigeren te aanvaarden. Rebelse vrouwen die, voor het eerst in Spanje, jeans durfden te dragen. Alle gerefereerde filmwerken zijn onderdeel van de MoMu video-installatie.

ENG
The film is in Spanish with English subtitles

A young and prestigious television director must undergo emergency surgery. Professionally, she has succeeded, but her love life has been a failure, and she feels alone. In these moments of anguish, she reflects on her life and her relationships with men and family. She cannot avoid evoking the great platonic love of her youth: Gary Cooper.

Pilar Miró, along with her colleagues Josefina Molina (FUNCIÓN DE NOCHE, 1981) and Cecilia Bartolomé (VÁMONOS, BÁRBARA, 1978), also present in the video installation Resolución. On lifetime decisions in Spanish Cinema at MoMu, was one of the great pioneers in portraying the liberated woman in Spain’s Transition period. These three films became cinematic manifestos of a new femininity: women who rebel against traditional roles, question marriage, motherhood, and the place assigned by a patriarchal society. Rebel women who, for the first time in Spain, would wear jeans. All referenced film works are part of the MoMu video installation.

ESP
La película está en Español con subtítulos en Inglés

Una joven y prestigiosa directora de televisión, tiene que ser operada de urgencia. Profesionalmente ha conseguido el éxito, pero su vida sentimental ha sido un fracaso y se siente sola. En esos momentos de angustia, reflexiona sobre su vida y su relación con los hombres y con su familia. Y no puede evitar evocar al gran amor platónico de su juventud: Gary Cooper.

Pilar Miró, junto a sus compañeras Josefina Molina con FUNCIÓN DE NOCHE (1981) y Cecilia Bartolomé con VÁMONOS, BÁRBARA (1978), presentes en la videoinstalación ‘Resolución. On lifetime decisions in Spanish Cinema’ del MoMu, fue una de las grandes pioneras en retratar la figura de la mujer liberada en la España de la Transición. Estas tres películas se convirtieron en manifiestos cinematográficos de una nueva feminidad: mujeres que se rebelan contra los roles tradicionales, cuestionan el matrimonio, la maternidad y el lugar asignado por una sociedad patriarcal. Mujeres rebeldes que por primera vez en España iban a vestirse en pantalón vaquero.

english below

“Wanneer mijn ouders iets te vieren hadden, speelden ze muziek en bewogen ze mee. Alleen als we dansten, waren we gelukkig. Dat heeft me gevormd… ik ben bijna meerdere keren gestorven… Dans heeft me gered.”

In DON'T PUT ME IN A BOX krijgen we een zeldzaam kijkje in het leven en werk van Sidi Larbi Cherkaoui, wereldberoemd choreograaf en directeur van het ballet van het Grand Théâtre de Genève. Gedurende maanden kreeg de filmploeg volledig toegang tot zijn creatieve proces, van repetities en premières in Genève, Antwerpen, Tokio en Parijs tot samenwerkingen met kunstenaars als Marina Abramovic, Anthony Gormley en popiconen Beyoncé, Lady Gaga en Madonna.

Het resultaat is meer dan een portret van een kunstenaar: het is een universeel verhaal over een man die zich tussen culturen, identiteiten en disciplines beweegt. We zien hoe zijn verleden, zijn gemengde afkomst en zijn persoonlijke worstelingen hem hebben gevormd, en hoe dans hem helpt te helen, te communiceren en te creëren. DON'T PUT ME IN A BOX is een meeslepend, inspirerend en energiek portret van een visionair die nooit in één hokje past.

ENG
The film is in French with English subtitles

“When my parents had something to celebrate, they played music and moved with it. Only when we danced were we happy. That shaped me… I nearly died several times… Dance saved me.”

In DON'T PUT ME IN A BOX, we get an intimate look at the life and work of Sidi Larbi Cherkaoui, world-renowned choreographer and director of the ballet at the Grand Théâtre de Genève. Over several months, the filmmakers had full access to his creative process, from rehearsals and premieres in Geneva, Antwerp, Tokyo, and Paris, to collaborations with artists like Marina Abramovic, Anthony Gormley, and pop icons Beyoncé, Lady Gaga, and Madonna.

The result is more than an artist’s portrait: it is a universal story about a man navigating multiple cultures, identities, and disciplines. We see how his past, mixed heritage, and personal struggles shaped him, and how dance helps him heal, express, and create. DON'T PUT ME IN A BOX is a compelling, inspiring, and energetic portrait of a visionary who refuses to be put in any box.

english below

Huisvrouw en moeder Alice Hyatts leven wordt overhoop gehaald wanneer haar man sterft in een ongeluk. Met weinig perspectief en enkel jobervaring als lounge zangeres, besluit ze om samen met haar 11-jarige zoontje Tommy van New Mexico naar haar thuisstad Monterey in California te verhuizen. Om hun reis te bekostigen, zoekt Alice onderweg werk als zangeres in clubs. Dat zorgt ervoor dat Tommy vaak voor zichzelf moet zorgen. Alices plannen leiden zelden tot het gewenste resultaat en uiteindelijk neemt ze een job aan als serveerster in een diner in Tucson, Arizona. Natuurlijk komen er onderweg ook mannen op Alices pad, die een vaderrol in Tommy’s leven opnemen. Alices vrijzinnige opvoedingsstijl zorgt al eens voor ophef bij haar aanbidders, maar gelukkig blijft ze haar moederinstinct volgen in haar relatie met Tommy.

Door het succes van Burstyns vorige film, THE EXORCIST, kreeg de actrice carte blanche voor haar volgende project. Burstyn had twee doelen voor ogen: een film maken over een vrouw met herkenbare problemen en werken met een veelbelovende jonge regisseur. Toen Martin Scorsese zich aandiende, twijfelde Burstyn door zijn palmares als ‘mannenregisseur’. “What do you know about women?”, vroeg de actrice. “Nothing, but I’d like to learn”, antwoordde Scorsese. Dat antwoord was voldoende voor Burstyn en maar goed ook, want ze won de Oscar voor Beste Actrice voor haar rol in de film. 

Zondag 16 november wordt de film ingeleid (± 15') door Tim Maerschand, filmjournalist, co- host van de Wide Angle podcast van Film Fest Gent en lid van cinefiele platforms Kuru en Kuleshov.

ALICE DOESN’T LIVE HERE ANYMORE maakt deel uit van het MOMMIE DEAREST-programma, waarin De Cinema peilt naar de kracht van moeders en onze perceptie van het ‘ideale’ moederschap in cinema.

ENG
The film is in English without subtitles

Housewife and mother Alice Hyatts’s life is turned upside down when her husband dies in an accident. With little perspective and her only job experience being a lounge singer, she decides to move from New Mexico to her hometown of Monterey with her 11-year-old son Tommy. In order to pay their travels, Alice looks for work as a singer in clubs along the way. This does mean that Tommy often has to fend for himself. Alice’s plans seldom turn out the way she wanted and eventually she ends up taking a job as a waitress in a diner. Of course, she meets men along the way as well, who take on a parental role in Tommy’s life. However, Alice’s liberal parenting style ruffles some feathers among her admirers, but luckily she continues to follow her maternal instincts in her relationship with Tommy.

Because of the success of Burstyn’s previous film, THE EXORCIST, the actress was given carte blanche for her next project. She had two goals: make a movie about a woman with real-life problems and work with a promising young director. When Martin Scorsese presented himself, Burstyn hesitated due to his oeuvre as a director of men. “What do you know about women?”, asked the actress. “Nothing, but I’d like to learn”, responded Scorsese. A good enough answer for Burstyn, and luckily enough because the role earned her the Academy Award for Best Actress.

On Sunday the 16th of November, the film will be introduced (± 15') (in Dutch) by film journalist and cinephile Tim Maerschand (Kuru, Kuleshov).

ALICE DOESN’T LIVE HERE ANYMORE is part of the MOMMIE DEAREST-series, where De Cinema explores the power of mothers and our perception of the ‘ideal’ motherhood in cinema.

english below

HAPPY HOLIDAYS zoomt in op het leven van verschillende leden van een Palestijns gezin, die elk op hun manier worden geconfronteerd met de moeilijkheden van hun dagelijkse leven. Van genderongelijkheid en de realiteit van generatiekloven tot culturele complexiteiten: via een ensemblecast en vignetverhaalstructuur worden de patriarchale en politiek geladen samenleving waarin dochter Fifi, zoon Rami en hun moeder Hanan zich moeten bewegen, ontleed. 

Wanneer Fifi betrokken raakt bij een auto-ongeval zet die gebeurtenis een kettingreactie in gang, die leugens aan het licht brengt over het leven dat ze leidt aan de universiteit versus wat ze deelt met haar familie. Rami worstelt van zijn kant met de zwangerschap van zijn joodse vriendin en ontdekt dat zijn ouders financieel in de problemen zitten. Via het ingewikkelde gezinsleven van deze familie in Haifa neemt Palestijns filmmaker Scandar Copti de complexe realiteit van het Israëlisch-Palestijnse conflict onder de loep. 

“You were like this jewel to us”, verwijt Hanan haar dochter. “I had so many plans for you.” Maar je vraagt je af: wat dan met Fifi’s eigen plannen en dromen? Copti onderschrijft zijn intrigerende familiedrama met handheld close-ups die de subtiele en krachtige performances in beeld brengen, alsof de kijker deel uitmaakt van een intieme familiereünie waar je jezelf gelukkig prijst dat je de vlieg op de muur bent en geen plaats aan de tafel inneemt.

De Cinema vertoont HAPPY HOLIDAYS op 2 november in het kader van Palestine Cinema Around the World.

ENG
The film is in Arabic/Hebrew with English subtitles

HAPPY HOLIDAYS focuses on the life of several members of a Palestinian family, who are all confronted with the difficulties of their daily life in different ways. From gender inequality and the realities of generational gaps to cultural complexities: through the ensemble cast and vignette storylines, the movie dissects the patriarchal and politically charged society daughter Fifi, son Rami and their mother Hanan have to navigate.

When Fifi is in a car accident, this event sets off a chain reaction that uncovers lies about the life she has been leading at university versus the stories she shares with her family. Rami, for his part, struggles with his Jewish girlfriend’s pregnancy and discovers his parents are in financial trouble. Through the complicated family life of these Haifa-based people, Palestinian director Scandar Copti examines the complex reality of the Israeli-Palestinian conflict.

“You were like this jewel to us”, Hanan blames her daughter, “I had so many plans for you.” But one wonders: what about Fifi’s own plans and dreams? Copti underlines his intriguing family drama with handheld close-ups, that frame the subtle and powerful performances, making the audience part of an intimate family reunion.

The screening on the 2nd of November is part of the Palestine Cinema Around the World initiative.

english below

YI YI is een meditatief portret van een middenklasse familie in Taipei terwijl hun levens subtiel veranderen over de periode van een jaar, vertrekkend van de belofte van een huwelijk en eindigend bij de finaliteit van een begrafenis. Edward Yangs uitgekiende regie weeft een mozaïek van dagelijkse momenten aan elkaar met een zeldzame emotionele precisie. De film draait rond NJ’s stille worstelingen en de zoektocht van zijn zoon Yang-Yang naar betekenis in het leven door het medium fotografie.

Warm, gelaagd en diepmenselijk, dat zijn de toetsstenen die de film handhaaft om zijn publiek te laten mediteren over opgroeien, ouder worden en de banden die ons met elkaar verbinden. 

We vertonen de 4K-restauratie van de film naar aanleiding van het 25-jarige jubileum.

ENG
The film is in Chinese with English subtitles

YI YI is a meditative portrait of a middle‑class family in Taipei as their lives subtly shift over the course of a year, from a wedding’s promise to the finality of a funeral. Edward Yang’s measured direction weaves a mosaic of everyday moments with rare emotional precision, centering on NJ’s quiet struggles and his son Yang‑Yang’s search for meaning through photography.

Warm, layered, and profoundly humane, the film offers a graceful meditation on growing up, growing older, and the ties that bind us.

We are showing the 4K restoration of the film to celebrate its 25th anniversary.

In THE SEED OF THE SACRED FIG mengt Mohammad Rasoulof fictie met authentieke beelden van de protesten van 2022–2023 in Iran, die met geweld werden onderdrukt door de autoriteiten. Het resultaat is een intens familiedrama over wantrouwen, paranoia en de angst om te spreken in een repressieve staat. De film volgt Iman, die promotie maakt en onderzoeksrechter wordt bij de revolutionaire rechtbank in Teheran. Zijn nieuwe positie legt hem, zijn vrouw en hun drie dochters onder een vergrootglas, terwijl politieke protesten en onderdrukking het land in beroering brengen.

Maar ook achter de schermen was het filmen zelf een daad van verzet. De Iraanse autoriteiten probeerden de productie te stoppen, arresteerden betrokkenen en verboden de film te vertonen. Rasoulof werd zelfs beschuldigd van filmen zonder vergunning en het tonen van vrouwen zonder hoofddoek, een ‘misdaad tegen de staatsveiligheid’. Hij werd veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf en geseling, maar wist te vluchten en stond enkele weken later op de rode loper van Cannes, waar zijn film de Speciale Juryprijs won.

english below

Met LA LEY DEL DESEO, zijn eerste film geproduceerd door zijn eigen productiemaatschappij El Deseo, liet Pedro Almodóvar er geen twijfel over bestaan: hij was het enfant terrible van de Spaanse cinema. De film is een flamboyante mengeling van melodrama, komedie en erotische obsessie, waarin het leven van regisseur Pablo, zijn zus Tina en de jonge Antonio op meeslepende wijze wordt verkend.

"The film is festive. It doesn’t disguise its narcissism; it turns it into bright-colored tragicomedy," schreef Pauline Kael treffend in The New Yorker. Almodóvar omarmt het melodramatische en het extravagante, van theaterreferenties tot seksuele escapades, en transformeert zijn personages’ obsessies en uitspattingen tot een kleurrijke tragikomedie. 

In typische Almodóvar-stijl mengt de film humor met hartstocht en psychologische diepgang. Tina overdrijft haar vrouwelijkheid, Pablo worstelt met jaloezie en begeerte, en de jonge Antonio stuwt de gebeurtenissen tot een explosieve climax. Het resultaat is een ironische, passionele en tragische film die zowel visueel als emotioneel overweldigend is, waarin liefde, verlangen en obsessie samensmelten in een feestelijk en onvergetelijk spektakel.

Deze film is onderdeel van ons retrospectief TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films die samen de vele gedaanten van Pedro Almodóvars cinema zichtbaar maken.

ENG
The film is in Spanish with English subtitles

With LA LEY DEL DESEO, his first film produced by his own company El Deseo, Pedro Almodóvar made it abundantly clear: he was the enfant terrible of Spanish cinema. The film is a flamboyant mix of melodrama, comedy, and erotic obsession, immersing viewers in the lives of director Pablo, his sister Tina, and the young Antonio.

"The film is festive. It doesn’t disguise its narcissism; it turns it into bright-colored tragicomedy," Pauline Kael aptly wrote in The New Yorker. Almodóvar embraces the melodramatic and the extravagant—from theatrical references to sexual escapades—and transforms his characters’ obsessions and excesses into a vibrant tragicomedy.

In typical Almodóvar fashion, the film blends humor with passion and psychological depth. Tina exaggerates her femininity, Pablo struggles with jealousy and desire, and the young Antonio drives events toward an explosive climax. The result is an ironic, passionate, and tragic film, visually and emotionally overwhelming, where love, desire, and obsession merge into a festive and unforgettable spectacle.

This film is part of our retrospective TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films that reveal the many guises of Pedro Almodóvar's cinema.

MISÈRE AU BORINAGE (Henri Storck & Joris Ivens - BE 1934 - 36' NL/FR TUSSENTITELS)
“Crisis in de kapitalistische wereld. Fabrieken worden gesloten, verlaten. Miljoenen proletariërs lijden honger!” Met die manifest- en revolutiewoorden opent de eerste film in dit genre in de Belgische cinema, één van de belangrijkste referenties van de documentaire film. In 1932 legde een grote staking de Waalse steenkoolontginningen lam. Het antwoord van de patroons en de politie was genadeloos en de rest van het land zag dit gebeuren in een toestand van onverschilligheid omdat er geen informatie over gedeeld werd. André Thirifays, Piet Vermeylen en alle verontwaardigde jongeren van de Club de l’écran besloten over deze zwarte ellende getuigenis te brengen met hun wapen, een camera.

DÉJÀ S'ENVOLE LA FLEUR MAIGRE (Paul Meyer - BE 1960 - 87' NL/FR OT)
Wat een documentaire moest worden over het progressieve België en haar migratiepolitiek, veranderde in iets helemaal anders. Regisseur Paul Meyer was geraakt door wat hij zag in de mijnregio van de Borinage en besloot om het geld dat hij had gekregen van de Belgische regering om een propagandafilm te maken, te gebruiken om te tonen hoe het er echt aan toeging. De belofte van een beter leven voor de immigranten, dat de Belgische regering zo graag wilde tonen, was nergens te bespeuren. In de plaats daarvan toont Meyer de realiteit van het leven in Borinage, met enorme werkloosheid en een heersend gevoel van heimwee en ontheemding.

De films worden voorafgegaan door een lezing om 19u00 over de Belgische documentaire cinema door Wouter Hessels, docent filmgeschiedenis (KASKA-DKO, RITCS, INSAS), en is gratis bij je filmticket inbegrepen.

In de vorm van onze FILM CLASS PASS kan je de vertoningen en lezingen van het hele filmhistorische seizoen aan een aantrekkelijk combitarief volgen.

english below

Huisvrouw en moeder Alice Hyatts leven wordt overhoop gehaald wanneer haar man sterft in een ongeluk. Met weinig perspectief en enkel jobervaring als lounge zangeres, besluit ze om samen met haar 11-jarige zoontje Tommy van New Mexico naar haar thuisstad Monterey in California te verhuizen. Om hun reis te bekostigen, zoekt Alice onderweg werk als zangeres in clubs. Dat zorgt ervoor dat Tommy vaak voor zichzelf moet zorgen. Alices plannen leiden zelden tot het gewenste resultaat en uiteindelijk neemt ze een job aan als serveerster in een diner in Tucson, Arizona. Natuurlijk komen er onderweg ook mannen op Alices pad, die een vaderrol in Tommy’s leven opnemen. Alices vrijzinnige opvoedingsstijl zorgt al eens voor ophef bij haar aanbidders, maar gelukkig blijft ze haar moederinstinct volgen in haar relatie met Tommy.

Door het succes van Burstyns vorige film, THE EXORCIST, kreeg de actrice carte blanche voor haar volgende project. Burstyn had twee doelen voor ogen: een film maken over een vrouw met herkenbare problemen en werken met een veelbelovende jonge regisseur. Toen Martin Scorsese zich aandiende, twijfelde Burstyn door zijn palmares als ‘mannenregisseur’. “What do you know about women?”, vroeg de actrice. “Nothing, but I’d like to learn”, antwoordde Scorsese. Dat antwoord was voldoende voor Burstyn en maar goed ook, want ze won de Oscar voor Beste Actrice voor haar rol in de film. 

Zondag 16 november wordt de film ingeleid (± 15') door Tim Maerschand, filmjournalist, co- host van de Wide Angle podcast van Film Fest Gent en lid van cinefiele platforms Kuru en Kuleshov.

ALICE DOESN’T LIVE HERE ANYMORE maakt deel uit van het MOMMIE DEAREST-programma, waarin De Cinema peilt naar de kracht van moeders en onze perceptie van het ‘ideale’ moederschap in cinema.

ENG
The film is in English without subtitles

Housewife and mother Alice Hyatts’s life is turned upside down when her husband dies in an accident. With little perspective and her only job experience being a lounge singer, she decides to move from New Mexico to her hometown of Monterey with her 11-year-old son Tommy. In order to pay their travels, Alice looks for work as a singer in clubs along the way. This does mean that Tommy often has to fend for himself. Alice’s plans seldom turn out the way she wanted and eventually she ends up taking a job as a waitress in a diner. Of course, she meets men along the way as well, who take on a parental role in Tommy’s life. However, Alice’s liberal parenting style ruffles some feathers among her admirers, but luckily she continues to follow her maternal instincts in her relationship with Tommy.

Because of the success of Burstyn’s previous film, THE EXORCIST, the actress was given carte blanche for her next project. She had two goals: make a movie about a woman with real-life problems and work with a promising young director. When Martin Scorsese presented himself, Burstyn hesitated due to his oeuvre as a director of men. “What do you know about women?”, asked the actress. “Nothing, but I’d like to learn”, responded Scorsese. A good enough answer for Burstyn, and luckily enough because the role earned her the Academy Award for Best Actress.

On Sunday the 16th of November, the film will be introduced (± 15') (in Dutch) by film journalist and cinephile Tim Maerschand (Kuru, Kuleshov).

ALICE DOESN’T LIVE HERE ANYMORE is part of the MOMMIE DEAREST-series, where De Cinema explores the power of mothers and our perception of the ‘ideal’ motherhood in cinema.

english below

‘Wees gewoon cool. En het is leuk om jezelf te zijn. Het is fucking leuk, maar daarvoor moet je wel eerst jezelf vinden.’ Dat is het motto van Swamp Dogg – en in SWAMP DOGG GETS HIS POOL PAINTED zien we hoe hij daarnaar leeft. Terwijl zijn zwembad wordt geverfd, ontvouwt zich een kleurrijk portret van een van weirdste cultmuzikanten van Amerika. Regisseurs Ryan Olson en Isaac Gale maken er een film van die tegelijk biografie, huiskamerconcert en hang out buddyfilm is.

Rondhangen met Swamp Dogg is genieten. Niet enkel omdat hij zo’n sappige verteller is maar ook omwille van zijn carrière. Die is net zo vreemd en geniaal als hijzelf. Van een album waarop honden The Beatles coveren (Beatle Barkers) tot een kookboek (If You Can Kill It, I Can Cook It) en van vroege hiphopproducties met Dr. Dre tot optredens op Jane Fonda’s Free the Army-tour. Alles wat hij doet bruist van humor.

Deze documentaire laat zien hoe Swamp Dogg altijd trouw blijft aan zichzelf, met gekke montages, grappige anekdotes en ontroerende momenten over zijn vrouw en dochter. Of je hem nu kent of niet: na deze film sluit je Swamp Dogg in je hart. Een kleurrijke, geestige en inspirerende blik op een man die zijn eigen pad kiest – en er bovenal plezier in heeft.

ENG
The film is in English with Dutch subtitles

“Just be cool. And it’s fun being yourself. It’s fucking fun, but first you have to find yourself.” That’s Swamp Dogg’s motto – and in SWAMP DOGG GETS HIS POOL PAINTED we see exactly how he lives by it. While his pool is being painted, a colourful portrait unfolds of one of America’s weirdest cult musicians. Directors Ryan Olson and Isaac Gale turn it into a film that is at once a biography, a living-room concert, and a relaxed buddy hangout.

Hanging out with Swamp Dogg is a joy. Not just because he’s such a juicy storyteller, but also because of his career – which is just as strange and brilliant as he is. From a Beatles cover album performed by dogs (Beatle Barkers) to a cookbook (If You Can Kill It, I Can Cook It), and from early hip-hop productions with Dr. Dre to performances on Jane Fonda’s Free the Army tour, everything he does is bursting with humor.

The documentary shows how Swamp Dogg has always stayed true to himself, with quirky montages, funny anecdotes, and touching moments about his wife and daughter. Whether you knew him before or not, after this film, Swamp Dogg will have a place in your heart. A colourful, witty, and inspiring look at a man who follows his own path – and above all, has a hell of a lot of fun doing it.

english below

In november gaat het feministisch filmcollectief Girls on Film, dat elke tweede dinsdag van de maand een gastspreker uitnodigt om vrouwen voor en achter de camera in de kijker te zetten, in gesprek met filosofe Katrien Schaubroeck over L’UNE CHANTE, L’AUTRE PAS van Agnès Varda (± 15').

De film focust op de verstrengelde levens van twee vriendinnen in het Frankrijk van de jaren zeventig, toen de vrouwenbeweging op volle toeren draaide. Pauline en Suzanne ontmoeten elkaar wanneer de ene vrouw de andere helpt om voor een illegale abortus te kiezen bij een derde zwangerschap. Ze verliezen contact, maar zien elkaar tien jaar later weer met Pauline – nu bekend als ‘Pomme’ – als zangeres en Suzanne als maatschappelijk werker. Ondanks hun verschillen blijven ze vrienden en delen ze de hoogtes en laagtes van elkaars leven.

Katrien Schaubroeck is een Belgische filosofe en hoogleraar moraalfilosofie aan de Universiteit Antwerpen. Haar onderzoek richt zich op ethiek, morele psychologie en de filosofie van emoties. In 2024 schreef ze een boek in de reeks 'Denken in het Donker' over Agnès Varda. 'Denken in het donker' is een reeks boeken uitgegeven door de Internationale School voor Wijsbegeerte (ISVW). De reeks bestaat uit filosofische beschouwingen bij het werk van verschillende kunstenaars, voornamelijk filmmakers en theatermakers.

ENG
The film is in French with English subtitles

This November, feminist film collective Girls on Film, which invites every second Tuesday of the month a speaker to put a spotlight on women in front of and behind the camera, starts a conversation with philosopher Katrien Schaubroeck about Agnès Varda's L'UNE CHANT, L'AUTRE PAS (± 15').

The film focuses on the intertwined lives of two friends in 1970s France, when the feminist movement was in full swing. Pauline and Suzanne meet each other when the one helps the other to opt for an illegal abortion on a third's pregnancy. They lose contact but they meet again ten years later with Pauline – now famous as 'Pomme' – as a singer, and Suzanne as social worker. Despite their differences, they stay friends and share each other's highs and lows in life.

Katrien Shaubroeck is a Belgian philosopher and professor of moral philosophy at Antwerp University. Her research focuses on ethics, moral psychology and the philosophy of emotions. In 2024, she wrote a book in the series 'Denken in het Donker' ('Thinking in the Dark') about Agnès Varde. 'Denken in het Donker' is a book series, published by the Internationale School voor Wijsbegeerte (Internation School of Philosophy). The series consists of philosophical reflections on the works of various artists, mostly film- and theatre makers.

english and spanish below

Red Redemption: Desire and Vengeance in Almodóvar’s Films

Naar aanleiding van de video-installatie Resolución. Over levenskeuzes in de Spaanse cinema in MoMu, presenteren De Cinema en Europalia een gelijknamige filmreeks met zeven markante films uit Spanje, het gastland van Europalia 2025. Elke film draait rond één kleur. Elke kleur vertelt iets over vrouw-zijn en over de tijd waarin de film ontstond. Rood pulseert fel door Spaanse films als symbool van bloed, wraak en passie. Het is een intense kleur die vaak drama en conflict aanduidt.

De man van Rebeca was ooit de grote liefde van haar moeder, de diva “Becky del Páramo.” Wanneer hij wordt vermoord, worden moeder en dochter opnieuw met elkaar geconfronteerd. De rechter die de zaak behandelt, is ’s nachts een dragqueen die Becky imiteert.

Geen enkele filmmaker weet passie, jaloezie en wraak zo te vatten als Pedro Almodóvar – en dat doet hij met een luchtige, humoristische toon die helemaal van hem is. Met HIGH HEELS gaf de regisseur uit La Mancha definitief vorm aan zijn liefde voor het meest kitscherige melodrama, een pad dat toen ook al werd verkend door tijdgenoten, aanwezig in de video-installatie Resolución: Over levenskeuzes in de Spaanse cinema in het Momu, als Vicente Aranda (AMANTES, 1991) en Bigas Luna (JAMÓN, JAMÓN, 1992), of een nieuwe generatie dat zijn nalatenschap heeft doorgegeven zoals Ramón Salazar met SUNDAY'S ILLNESS (2018) en, in een meer postmoderne en eigentijdse variant, Andrea Jaurrieta met NINA (2024).

Deze film is onderdeel van ons retrospectief TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films die samen de vele gedaanten van Pedro Almodóvars cinema zichtbaar maken.

ENG
The film is in Spanish with English subtitles

Rebeca’s husband was once the great love of her mother, the diva “Becky del Páramo.” When he is murdered, mother and daughter reunite. The judge handling the case is, by night, a drag queen who impersonates Becky.

No filmmaker has portrayed passion, jealousy, and vengeance like Pedro Almodóvar, and he has done so with a light, humorous tone that is entirely his own. With HIGH HEELS, the Manchegan director launched his passion for the most kitsch melodrama, a path already explored by contemporary filmmakers present in the video installation Resolución. On Lifetime Decisions in Spanish Cinema at MoMu, such as Vicente Aranda in AMANTES (LOVERS, 1991) or Bigas Luna in JAMÓN, JAMÓN (1992), or a new generation that has carried on his legacy, like Ramón Salazar with SUNDAY'S ILLNESS (2018) and in a more postmodern and contemporary version by Andrea Jaurrieta in NINA (2024).

This film is part of our retrospective TODO SOBRE ALMODÓVAR; 18 films that reveal the many guises of Pedro Almodóvar's cinema.

ESP
La película está en Español con subtítulos en Inglés

El marido de Rebeca fue en otros tiempos el gran amor de su madre, la diva "Becky del Páramo". Cuando éste muere asesinado, madre e hija vuelven a encontrarse. El juez que lleva el caso es por la noche una drag-queen que imita a Becky.

Ningún director ha retratado la pasión, los celos y la venganza como Almodóvar y lo ha hecho con un tono ligero y humorístico que le es absolutamente propio. Con TACONES LEJANOS, el director manchego inauguraría su pasión por el melodrama más kitsch, una línea que ya exploraban otros cineastas coetáneos presentes en la videoinstalación ‘Resolución. On lifetime decisions in Spanish Cinema’ del MoMu como Vicente Aranda en AMANTES (1991) o Bigas Luna en JAMÓN, JAMÓN (1992) cuyo testigo ha sido recogido por nuevas generaciones de cineastas como Ramón Salazar con LA ENFERMEDAD DEL DOMINGO (2018) o en una versión más postmoderna y contemporánea Andrea Jaurrieta en NINA (2024) .

english below

In april 2024 probeert de Iraanse filmmaker Sepideh Farsi Gaza binnen te raken, maar ze wordt tegengehouden aan de grens. Wat begint als een mislukte reis, groeit uit tot een uitzonderlijke film zodra ze contact legt met Fatma “Fatem” Hassona, een jonge fotojournaliste uit Gaza. Via maandenlange videogesprekken wordt Fatma Farsi’s ogen en stem in een verwoest gebied.

We zien een vrouw die lacht, rouwt, schrijft, fotografeert en blijft dromen terwijl de bommen vallen. Haar foto’s en hun gesprekken schetsen een zeldzaam intiem beeld van het dagelijks leven onder beleg: hoop naast angst, creativiteit naast vernietiging. Meer dan 200 dagen houden de twee vrouwen contact – tot Fatma en haar familie omkomen bij een Israëlische luchtaanval, één dag nadat de film werd geselecteerd voor Cannes.

PUT YOUR SOUL ON YOUR HAND AND WALK is zo zowel een portret als een herdenking. Het toont Fatma’s veerkracht, haar poëzie en haar blik op de wereld, en verandert tegelijk in een krachtig eerbetoon aan alle stemmen die in Gaza worden gesmoord. Een documentaire die onontkoombaar actueel en diep menselijk is.

ENG
The film is in English/Arabic/Farsi with English subtitles

In April 2024, Iranian filmmaker Sepideh Farsi tries to enter Gaza but is stopped at the border. What begins as a failed journey turns into an extraordinary film when she connects with Fatma “Fatem” Hassona, a young photojournalist from Gaza. Through months of video calls, Fatma becomes Farsi’s eyes and voice in a devastated region.

We see a woman who laughs, mourns, writes, photographs, and continues to dream even as bombs fall. Her photos and their conversations offer a rare, intimate glimpse of daily life under siege: hope alongside fear, creativity alongside destruction. For more than 200 days, the two women stay in touch—until Fatma and her family are killed in an Israeli airstrike, just one day after the film was selected for Cannes.

PUT YOUR SOUL ON YOUR HAND AND WALK is both a portrait and a memorial. It captures Fatma’s resilience, her poetry, and her perspective on the world, while serving as a powerful tribute to all the voices silenced in Gaza. A documentary that feels urgently relevant and deeply human.

In THE SEED OF THE SACRED FIG mengt Mohammad Rasoulof fictie met authentieke beelden van de protesten van 2022–2023 in Iran, die met geweld werden onderdrukt door de autoriteiten. Het resultaat is een intens familiedrama over wantrouwen, paranoia en de angst om te spreken in een repressieve staat. De film volgt Iman, die promotie maakt en onderzoeksrechter wordt bij de revolutionaire rechtbank in Teheran. Zijn nieuwe positie legt hem, zijn vrouw en hun drie dochters onder een vergrootglas, terwijl politieke protesten en onderdrukking het land in beroering brengen.

Maar ook achter de schermen was het filmen zelf een daad van verzet. De Iraanse autoriteiten probeerden de productie te stoppen, arresteerden betrokkenen en verboden de film te vertonen. Rasoulof werd zelfs beschuldigd van filmen zonder vergunning en het tonen van vrouwen zonder hoofddoek, een ‘misdaad tegen de staatsveiligheid’. Hij werd veroordeeld tot acht jaar gevangenisstraf en geseling, maar wist te vluchten en stond enkele weken later op de rode loper van Cannes, waar zijn film de Speciale Juryprijs won.