“There’s no place like home.” Die eenvoudige woorden krijgen pas betekenis voor Dorothy (Judy Garland) nadat een tornado haar wegrukt uit het grijze Kansas en haar doet belanden in het wonderlijke land van Oz. Op haar zoektocht naar huis krijgt ze gezelschap van drie onvergetelijke figuren – een Laffe Leeuw, een Blikkenman zonder hart en een Vogelverschrikker zonder verstand – die haar elk iets leren over wat er echt toe doet.
THE WIZARD OF OZ is een kleurrijke klassieker uit 1939 die generaties blijft betoveren, niet in het minst dankzij iconische liedjes als Over the Rainbow. Wat begon als een kinderboekadaptatie groeide uit tot een sprankelend cultureel monument: een technicolor-revolutie, een queer icoon, een film die grenzen overstijgt tussen droom en werkelijkheid, musical en sprookje, kinderlijke verwondering en volwassen verlangen.
Victor Flemings film herschreef de regels van cinema met een jonge heldin en de revolutionaire gedachte dat wat je zoekt – hart, moed, verstand – misschien altijd al in jou zat. Een tijdloze ode aan verbeelding, veerkracht en jezelf zijn.
Donderdag 19 juni wordt de film in de buitenlucht vertoond bij Archipel (Slachthuislaan 23, 2060 Antwerpen). Geen zorgen over het weer — de openluchtvertoning is volledig overdekt en dus regenproof. Stoelen zijn voorzien, maar neem gerust je eigen kussen en dekentje mee voor dat extra beetje gezelligheid!
ENG The film is in English with Dutch subtitles
“There’s no place like home.” Those simple words only truly resonate with Dorothy (Judy Garland) after a tornado sweeps her away from grey, dusty Kansas and drops her into the wondrous land of Oz. On her journey back, she is joined by three unforgettable companions – a Cowardly Lion, a Tin Man without a heart, and a Scarecrow without a brain – each teaching her something essential about what truly matters.
THE WIZARD OF OZ is a vibrant 1939 classic that continues to enchant generations, not least thanks to iconic songs like Over the Rainbow. What began as an adaptation of a beloved children’s book became a dazzling cultural landmark: a Technicolor revolution, a queer icon, a film that blurs the lines between dream and reality, musical and fairytale, childlike wonder and adult longing.
Victor Fleming’s film rewrote the rules of cinema with its young heroine, and the radical idea that heart, courage, and wisdom aren’t things you find – they’re what you’ve had inside all along. A timeless ode to imagination, resilience, and the power of being yourself.
Thursday 19 June, the film will be screened in the open air at Archipel (Slachthuislaan 23, 2060 Antwerpen). Don’t worry about the weather — the open-air screening is fully covered and rainproof. Seating will be provided, but feel free to make yourself extra cosy with your own cushion and blanket!
De titel PARANOID PARK verwijst naar een illegaal gebouwd skatepark onder een brug in Portland, Oregon. De zestienjarige skater Alex wordt aangetrokken door de anarchistische reputatie van het park. Deze utopische plek waar skaters samenkomen, komt op een avond voorgoed in een ander licht te staan. Wanneer Alex op pad gaat met een oudere skater, raakt hij betrokken bij een dodelijk ongeluk. Wanneer hij zijn met bloed bevlekte skateboard in de rivier gooit, wordt zijn ontzag voor een bevrijdende tegencultuur ingeruild voor een eenzame worsteling met schuld.
Alex doet een poging om zijn geheim op papier te zetten. Zijn dagboeknotities volgen een associatieve gedachtegang, die gereflecteerd wordt in de elliptische structuur van de film. Hierbij gaat er uitzonderlijk veel aandacht uit naar de cinematografische vorm. Hel licht overspoelt het beeld, tijd wordt vertraagd en de klankband nodigt uit tot een exploratie van het luisteren. Zoals de skaters over hellingen meanderen, explosief snelheid winnen en vertragen tot een verstild moment van gewichtloosheid is ook PARANOID PARK een compositie van verschillende tempo’s en sensaties.
De vertoning wordt ingeleid door Sabzian-redactielid en filmmaker Nina de Vroome, in het kader van Sabzians Milestones. Milestones is een reeks losstaande vertoningen van mijlpalen, referentiewerken of markeerpunten uit de filmgeschiedenis, films die esthetische of politieke vraagstukken op scherp zetten en aanzetten tot debat en reflectie. Eerder vertoonde Sabzian binnen deze reeks Andy Warhols Sleep (1964), Jean-Luc Godards monumentale videowerk Histoire(s) du cinéma (1988-1998), Robert Kramers Milestones (1974), Méditerranée (1963) en L’ordre (1973), twee films van Daniel Pollet, en recent Shadi Abdel Salams Al-mummia (1969), Georges Rouquiers Farrebique ou les quatres saisons (1946), Al Dhakira al Khasba [Fertile Memory] (Michel Khleifi, 1980), Losing Ground (Kathleen Collins, 1983) en Bilder der Welt und Inschrift des Krieges (Harun Farocki, 1989).. Bij elke vertoning publiceert Sabzian teksten die de film situeren.
Sinds oktober kan je elke maand in De Studio terecht voor ‘Nuff Said.
Een knallende show met nieuwe talenten uit de comedy, hiphop, jazz en spoken word scene!
Huisband Lucid Lucia (voorheen BRZZVLL) brengt elke show een cocktail van psychedelic funk, African grooves en barstende jazzbeat.
De energieke spring-in-’t-veld Soe Nsuki is jullie host.
De afgelopen edities waren keer op keer uitverkocht en schotjes in de roos.
Klaar voor meer! Who’s in!?
Zeven jonge vrouwen wonen samen onder hetzelfde dak, zonder dat ze daar zelf voor kozen. Met elk hun eigen levensverhaal en achtergrond, vinden ze in de opvang iets wat lijkt op een thuis. Van bij het prille begin komen we in de drukte van een meisjeshuis terecht. De meesten van hen komen uit gebroken gezinnen en vinden hier veiligheid. De directeur van het huis, Lora, doet er alles aan om ze te ondersteunen, maar conflicten zijn onvermijdelijk in deze gemengde surrogaatfamilie.
'La mif' (Frans jargon voor "de familie") is een eerlijk en openhartig portret van jonge vrouwen die, ondanks hun onzekere situatie, bruisen van levenslust. Voor dit authentieke sociale drama werkte de regisseur samen met bewoners en verantwoordelijken van een echt tehuis, waarbij de meisjes het script zelf schreven of improviseerden. De rauwe opname- en acteerstijl neemt je mee op een emotionele rit, die bovendien de pijnpunten van de jeugdzorg blootlegt.
‘Als ice breaker funktioniert die Frage “Und, warum bist du hier?”, mit deren Hilfe sie über die traumatischen Erfahrungen, über Einsamkeit und Suizidgedanken ins Gespräch kommen. Baillifs Film nimmt sich dafür die Zeit, lässt laufen, hüpft mit den Figuren von einem Stein zum nächsten, den das Lebe, ihnen in den Weg legt. La Mif ist beeindruckend, weil er von der Arbeit zeugt, die es bedeutet, Verständnis und Ermutigung zu lernen, um Widerständen entgegentreten zu können.’
Anne Küper in: Filmbulletin, nr. 1/22, jan/feb, p. 75
William gaat gebukt onder de gruweldaden die hij pleegde als soldaat in Irak. Na een verblijf in de gevangenis, vindt hij zichzelf opnieuw uit als professioneel pokerspeler. Op een dag wordt hij benaderd door Cirk, een kwetsbare jonge man die zijn vader verloor. Cirk wil maar één ding: wraak op de kolonel die volgens hem verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader. In zijn vriendschap met Cirk ziet William een kans om eindelijk iets goed te doen in zijn leven.
Paul Schrader - het genie achter de scenario’s van Taxi Driver en Raging Bull - komt 5 jaar na zijn Oscargenomineerde film First Reformed met een nieuw, indringend en duister portret van een gekwelde antiheld die wanhopig snakt naar verlossing. Schrader kan als geen ander de innerlijke strijd van een getormenteerde ziel portretteren, deze keer in de vorm van een loner die zijn dagen doorbrengt in de banale en eenzame nepwereld van casino’s. Een pikzwarte reflectie op schuld, boete en verlossing met een onvergetelijke acteerprestatie van Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis).
‘Dans le cinéma tardif de Schrader, la place publique est devenue un champ clos où l’antihéros n’est plus seul à porter un masque. Autour de tables de joueurs de cartes de The Walker puis de The Card Counter, chacun utilise sa poker face, son masque stratégique […]. C’est que la mélancholie est désormais largement partagée: de film en film se dessine la reminiscence d’une horreur commune qui ne cesse de faire retour, de glisser sur le monde comme un résidu.’
Yal Sadat in: Cahiers du cinema, nr. 782, décembre 2021, p. 27
‘Like Bresson, Schrader repeatedly lingers on an empty room as Tell moves in and out of the frame. As if cleansing himself of the gaudy casino decor with a blanket of purity, each night he enigmatically wraps his hotel furniture in white sheets. Like Bresson’s country priest and pickpocket, Tell pours out his anguish at night onto an empty page as both prayer and confession.’
Robert Ribera in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 1, winter 2021, p. 50
Magali is een wijnproducent in het zuiden van Frankrijk. Ze is weduwe en haar beste vriendinnen Isabelle en Rosine besluiten om voor haar een nieuwe echtgenoot te vinden. Beiden vinden zo mogelijke kandidaten, Gérald en Etienne. Maar totdat ze het juiste moment vinden om Magalie op de hoogte te brengen van hun plannen, moeten ze de mannen aan het lijntje weten te houden…
Zeven jonge vrouwen wonen samen onder hetzelfde dak, zonder dat ze daar zelf voor kozen. Met elk hun eigen levensverhaal en achtergrond, vinden ze in de opvang iets wat lijkt op een thuis. Van bij het prille begin komen we in de drukte van een meisjeshuis terecht. De meesten van hen komen uit gebroken gezinnen en vinden hier veiligheid. De directeur van het huis, Lora, doet er alles aan om ze te ondersteunen, maar conflicten zijn onvermijdelijk in deze gemengde surrogaatfamilie.
'La mif' (Frans jargon voor "de familie") is een eerlijk en openhartig portret van jonge vrouwen die, ondanks hun onzekere situatie, bruisen van levenslust. Voor dit authentieke sociale drama werkte de regisseur samen met bewoners en verantwoordelijken van een echt tehuis, waarbij de meisjes het script zelf schreven of improviseerden. De rauwe opname- en acteerstijl neemt je mee op een emotionele rit, die bovendien de pijnpunten van de jeugdzorg blootlegt.
‘Als ice breaker funktioniert die Frage “Und, warum bist du hier?”, mit deren Hilfe sie über die traumatischen Erfahrungen, über Einsamkeit und Suizidgedanken ins Gespräch kommen. Baillifs Film nimmt sich dafür die Zeit, lässt laufen, hüpft mit den Figuren von einem Stein zum nächsten, den das Lebe, ihnen in den Weg legt. La Mif ist beeindruckend, weil er von der Arbeit zeugt, die es bedeutet, Verständnis und Ermutigung zu lernen, um Widerständen entgegentreten zu können.’
Anne Küper in: Filmbulletin, nr. 1/22, jan/feb, p. 75
Hongaars regisseur Charles Vidor emigreerde na WOI naar Amerika en regisseerde in daar een resem films, waaronder klassieker van het Gouden Hollywoodtijdperk, GILDA. Criminele gokker Johnny Farrell arriveert in Argentinië en wint meteen veel geld door vals te spelen. Hij wordt het doelwit van een diefstal, maar Ballin Mundson redt zijn hachje. Mundson is de eigenaar van een illegaal casino en Johnny wordt al snel aangenomen als casinomanager. Wanneer Mundson terugkeert van een tripje met een nieuwe echtgenote, Gilda, wordt duidelijk dat Johnny en Gilda een verleden delen…Rita Hayworth schittert als Gilda, in haar meest beroemde performance, en betonneerde met de film haar bombshell-status.
‘Despite being a sexually ambiguous and deliriously indecipherable twist on the film noir, Gilda captures Hayworth at her pinnacle, the film’s happy ending not diverting us from the essential theme of women at the hands of men, with a talented woman playing out a persona not her own.’
Christopher Sharrett in: Cineaste, Vol. XLI, nr. 3, Summer 2016, p. 68
Mochten ze nog leven, dan zou Marcel Duchamp zich waarschijnlijk bezig-houden met memes maken, zou Hugo Ball een YouTube-kanaal hebben en zou Paul van Ostaijen shitposten op Twitter.
Als een samenleving de kunst krijgt die ze verdient, hoeft het niet te verwonderen dat we vandaag op het internet zoveel absurde nonsens zien. Wat is PC (political correctness)? Hoe is een onnozele kikker de mascotte van extreemrechts kunnen worden? Hoe kan het dat generatie Z op donderdag voor het klimaat gaat betogen en vrijdag (politiek incorrecte) cringy memes deelt?
Bas Vanderschoot en Jeff Aendenboom duiken in the rabbithole van het internet om zo the the memeing of life te vinden, te bevragen, door elkaar te halen, om te draaien, weer in elkaar te steken om dan opnieuw af te breken. Memeing life itself. Waanzin bestrijden met waanzin. Is er echt kunst te vinden op de bodem van het net of is het enkel trash?
The Memeing of Life is een swipe-cabaret waarin verschillende acts elkaar in lichtsnelheid opvolgen. Bas en Jeff of Jeff en Bas spelen alles na wat ze tegenkomen, memen alles wat ze zien en verliezen zichzelf in het web. Via schattige kittens over goedkope TikTok challenges tot de bijtende ironie op 9GAG, gaan ze op zoek naar de schoonheid en de troost van dit digitale tijdperk.
“Snijdende kritiek gecombineerd met tonnen speldrift” – De Standaard
In de klas van meester Bachmann zitten leerlingen van tussen 12 en 14 jaar. Ze komen uit meer dan 12 landen, sommigen spreken amper Duits. Maar Bachmann zoekt naar dat wat hen verenigt, hij prikkelt hun verbeelding en inspireert met muziek en taal. Bachmann vraagt zich ook wel eens af of hij niet net wat meer aandacht aan Duits en wiskunde moet besteden. Maar als kijker word je totaal ondergedompeld in de fascinerende microkosmos en zie je dat wat hij zijn leerlingen biedt veel belangrijker is. Hij zet aan tot zelfreflectie, leert hun conflicten uit te praten en brengt bij dat er regels zijn waar je je echt aan moet houden.
Maandenlang zat de kleine crew van Maria Speth als een vlieg op de muur in klas 6B, de klas van Dieter Bachmann, leraar aan de Gerhard Büchnerschool in het Duitse Stadtallendorf. Uit honderden uren aan opnamen monteerde ze een monumentaal portret. Ondanks de drieënhalf uur verveelt deze winnaar van de Zilveren Beer in Berlijn geen seconde. Meer zelfs: misschien herstelt hij wel je vertrouwen in de mensheid.
William gaat gebukt onder de gruweldaden die hij pleegde als soldaat in Irak. Na een verblijf in de gevangenis, vindt hij zichzelf opnieuw uit als professioneel pokerspeler. Op een dag wordt hij benaderd door Cirk, een kwetsbare jonge man die zijn vader verloor. Cirk wil maar één ding: wraak op de kolonel die volgens hem verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader. In zijn vriendschap met Cirk ziet William een kans om eindelijk iets goed te doen in zijn leven.
Paul Schrader - het genie achter de scenario’s van Taxi Driver en Raging Bull - komt 5 jaar na zijn Oscargenomineerde film First Reformed met een nieuw, indringend en duister portret van een gekwelde antiheld die wanhopig snakt naar verlossing. Schrader kan als geen ander de innerlijke strijd van een getormenteerde ziel portretteren, deze keer in de vorm van een loner die zijn dagen doorbrengt in de banale en eenzame nepwereld van casino’s. Een pikzwarte reflectie op schuld, boete en verlossing met een onvergetelijke acteerprestatie van Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis).
‘Dans le cinéma tardif de Schrader, la place publique est devenue un champ clos où l’antihéros n’est plus seul à porter un masque. Autour de tables de joueurs de cartes de The Walker puis de The Card Counter, chacun utilise sa poker face, son masque stratégique […]. C’est que la mélancholie est désormais largement partagée: de film en film se dessine la reminiscence d’une horreur commune qui ne cesse de faire retour, de glisser sur le monde comme un résidu.’
Yal Sadat in: Cahiers du cinema, nr. 782, décembre 2021, p. 27
‘Like Bresson, Schrader repeatedly lingers on an empty room as Tell moves in and out of the frame. As if cleansing himself of the gaudy casino decor with a blanket of purity, each night he enigmatically wraps his hotel furniture in white sheets. Like Bresson’s country priest and pickpocket, Tell pours out his anguish at night onto an empty page as both prayer and confession.’
Robert Ribera in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 1, winter 2021, p. 50
Point of U is on a mission: bringing together young content freaks - rookies & pros - to experiment and brainstorm on the future of cinema. Video making is no longer only limited to the hills of Hollywood, nor do you need flashy, expensive gear like the big production companies. You’ve got the DIY power, straight from your living room.
Guided by the experience of our pro’s, you delve into the subject. All workshops are dedicated to content creation and film production. With Violet Braeckman & Ramy Fouad, Issam Bougrine, Ilse Schooneknaep & many more! Think screenwriting, editing for dummies, acting, ... You name it, we've got it.
Closing show
From this year on, we will be giving out awards to creatives that have been pioneers in Belgium's online media and film landscape.
With the festival, we want to explore the edge of experimenting with a new format to tell a story. Creators who experiment with the medium in such a way will be given this award.
These awards will be monumentalized at Mechelseplein on the 6th of April at 17h.
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
Onafwendbare verlangens voor zijn mannelijke cliënt confronteren een psycholoog met zijn eigen binnenwereld; het is de enige manier om erachter te komen wie hij werkelijk is. EASY TIGER is een intiem portret van een kwetsbare man te midden van een ware romance.
Deze auteursfilm onderzoekt hoe het medium film kan worden herdacht en ingezet om lichamelijkheid als narratief voor de lens te plaatsen, en hoe eenzelfde audiovisueel werk voor zowel een horende als een andershorende kijker zoveel mogelijk eenzelfde ervaring oplevert.
Kom kijken naar de nieuwe voorstelling van jeugdcentrum Bazzz! Zes tieners voeren je mee in de wereld van zien en gezien worden. Sociale media en zijn wie je bent; TikTok en tonen wie je bent, wat is echt en wat is fake? Op zoek naar likes, hopend dat ze voor de gewenste voldoening zorgen en identiteiten vervormen. Gender labels in vraag gesteld.
“Het is kijken en bekeken worden.
Is weten waar je bent en wie je bent.
Is ‘Ewa, knappe gast hoe ist ermee?’
Is clickbait, trollen (z)onder bruggen, A Moeder is een meme.
Is bruggen bouwen om ze daarna eigenhandig te verbranden.
Is jonge stemmen schor geschreeuwd omdat er niemand luistert.
Is afscheid nemen van prinsen op witte paarden, verruilen voor Mercedessen en glazen muiltjes die niemand passen.
Is geen schuiloord vinden achter moeders rokken.
Is Yasss Queen & No King.
Ongekroonde woorden van hem, haar & hen.”
Een verlegen wiskundestudent gaat op vakantie in Dinard voordat hij zijn eerste job start. Hij hoopt dat het meisje waarop hij verliefd is hem zal vergezellen maar sluit al snel vriendschap met een ander meisje dat in het dorp werkt. Zij stelt hem op haar beurt voor aan een ander meisje dat een oogje op hem heeft. De stille jongeman komt zo voor een romantisch dilemma te staan…
‘Tegenover het horizontale van de diepblauwe zee en de azuurblauwe lucht werkt Rohmer verticaal, in de diepte. Samen met zijn spitsbroeder Jacques Rivette zet Eric Rohmer uitdagende en speelse pirouettes in elkaar, waarin meisjes spartelend in een moeras van (tegenstrijdige) gevoelens, vaak aanbotsen tegen nonchalant-verliefde jongens. Ook bij de zoveelste variante blijven de door Rohmer vertelde liefdesperikelen echter verfrissend echt, ondeugend en guitig. Conte d’été, gebotteld met sprankelende dialogen, is over(h)eerlijke cinema. Flou omlijnd als een potloodschets. Vluchtig als een aquarel, ijl als de zomerlucht…’
Freddy Sartor in: Film & Televisie, Video, nr. 463, juli 1996, p. 5
‘The unstable vagaries of emotion, desire, and yearning, mapped onto and pitted against contrastive certainties of time and place; the relationship between work and leisure as a correlative of public and private selfhood; the collision of and conflict between decision and (self)justification and of respective masculine and feminine attitudes to and requirements from romantic attachment; these are Rohmer’s thematic stock in trade.’
Adam Bingham in: Cineaste, Vol. XL, nr. 4, Fall 2015, p. 63
William gaat gebukt onder de gruweldaden die hij pleegde als soldaat in Irak. Na een verblijf in de gevangenis, vindt hij zichzelf opnieuw uit als professioneel pokerspeler. Op een dag wordt hij benaderd door Cirk, een kwetsbare jonge man die zijn vader verloor. Cirk wil maar één ding: wraak op de kolonel die volgens hem verantwoordelijk is voor de dood van zijn vader. In zijn vriendschap met Cirk ziet William een kans om eindelijk iets goed te doen in zijn leven.
Paul Schrader - het genie achter de scenario’s van Taxi Driver en Raging Bull - komt 5 jaar na zijn Oscargenomineerde film First Reformed met een nieuw, indringend en duister portret van een gekwelde antiheld die wanhopig snakt naar verlossing. Schrader kan als geen ander de innerlijke strijd van een getormenteerde ziel portretteren, deze keer in de vorm van een loner die zijn dagen doorbrengt in de banale en eenzame nepwereld van casino’s. Een pikzwarte reflectie op schuld, boete en verlossing met een onvergetelijke acteerprestatie van Oscar Isaac (Inside Llewyn Davis).
‘Dans le cinéma tardif de Schrader, la place publique est devenue un champ clos où l’antihéros n’est plus seul à porter un masque. Autour de tables de joueurs de cartes de The Walker puis de The Card Counter, chacun utilise sa poker face, son masque stratégique […]. C’est que la mélancholie est désormais largement partagée: de film en film se dessine la reminiscence d’une horreur commune qui ne cesse de faire retour, de glisser sur le monde comme un résidu.’
Yal Sadat in: Cahiers du cinema, nr. 782, décembre 2021, p. 27
‘Like Bresson, Schrader repeatedly lingers on an empty room as Tell moves in and out of the frame. As if cleansing himself of the gaudy casino decor with a blanket of purity, each night he enigmatically wraps his hotel furniture in white sheets. Like Bresson’s country priest and pickpocket, Tell pours out his anguish at night onto an empty page as both prayer and confession.’
Robert Ribera in: Cineaste, Vol. XLVII, nr. 1, winter 2021, p. 50
Point of U is on a mission: bringing together young content freaks - rookies & pros - to experiment and brainstorm on the future of cinema. Video making is no longer only limited to the hills of Hollywood, nor do you need flashy, expensive gear like the big production companies. You’ve got the DIY power, straight from your living room.
Guided by the experience of our pro’s, you delve into the subject. All workshops are dedicated to content creation and film production. With Violet Braeckman & Ramy Fouad, Issam Bougrine, Ilse Schooneknaep & many more! Think screenwriting, editing for dummies, acting, ... You name it, we've got it.
Closing show
From this year on, we will be giving out awards to creatives that have been pioneers in Belgium's online media and film landscape.
With the festival, we want to explore the edge of experimenting with a new format to tell a story. Creators who experiment with the medium in such a way will be given this award.
These awards will be monumentalized at Mechelseplein on the 6th of April at 17h.
Hoe ervaren, gebruiken en ondergaan jonge mensen het internet en sociale media? Dat is het centrale thema van HACK.
40 jongeren werken vijf maanden lang aan een theatervoorstelling, memes en films. Ze hacken sociale media, de kunsten, de angst, de liefde en het leven. De jonge makers krijgen creatieve wapens om een antwoord te formuleren op vragen zoals: Wat is het probleem met Instagram en waarom doet iedereen zich beter voor dan hij is? Wat is de impact van grote bedrijven als Facebook en Google op de maatschappij? Welke rol speelt een algoritme bij het maken van een keuze? Wat doen al die camera’s in de openbare ruimte en zorgen die voor meer veiligheid? Wat betekent veiligheid, digitale verbondenheid, een digitaal alter ego? Vervangen games het pleintje als sociale hang out? Posten jongeren in Gent andere dingen op Instagram dan in Leuven of Antwerpen?
Heel veel vragen. HACK gaat op zoek naar antwoorden.
Kan Google ons helpen?
Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.
Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast Het Uur Blauw, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang.
Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid.
De voorstelling Het Uur Blauw ging in oktober 2020 in première in De Studio. Ze vertelt het rouwverhaal van de podcastmaker. Het heeft als utopisch doel om alle gemiste koffietafels goed te maken én het nodigt het publiek uit om bij zichzelf ook te reflecteren over het eigen verlies. De voorstelling werd erg enthousiast onthaald. Ondanks het zware thema bleken mensen opgelucht en ontladen de zaal te verlaten. Ze hadden zich herkend in de verhalen. Ze hadden een traan gelaten en gelachen. Ze hadden weer even stilgestaan bij hun eigen verlies.
“Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank.” – Michiel Devlieger
“Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien.” – Evi Hanssen
Point of U is on a mission: bringing together young content freaks - rookies & pros - to experiment and brainstorm on the future of cinema. Video making is no longer only limited to the hills of Hollywood, nor do you need flashy, expensive gear like the big production companies. You’ve got the DIY power, straight from your living room.
Guided by the experience of our pro’s, you delve into the subject. All workshops are dedicated to content creation and film production. With Violet Braeckman & Ramy Fouad, Issam Bougrine, Ilse Schooneknaep & many more! Think screenwriting, editing for dummies, acting, ... You name it, we've got it.
Closing show
From this year on, we will be giving out awards to creatives that have been pioneers in Belgium's online media and film landscape.
With the festival, we want to explore the edge of experimenting with a new format to tell a story. Creators who experiment with the medium in such a way will be given this award.
These awards will be monumentalized at Mechelseplein on the 6th of April at 17h.
Point of U is on a mission: bringing together young content freaks - rookies & pros - to experiment and brainstorm on the future of cinema. Video making is no longer only limited to the hills of Hollywood, nor do you need flashy, expensive gear like the big production companies. You’ve got the DIY power, straight from your living room.
Guided by the experience of our pro’s, you delve into the subject. All workshops are dedicated to content creation and film production. With Violet Braeckman & Ramy Fouad, Issam Bougrine, Ilse Schooneknaep & many more! Think screenwriting, editing for dummies, acting, ... You name it, we've got it.
Nisrine is a former contestant of The Voice. In 2021 she released her first single SCREAM MY NAME.
Grace is the winner of The Voice 2021. She went viral with her cover of JERUSALEMA during the show. She dazzled people with her language skills and in 2021 she came out with her debut single FREEDOM.
Dina participated in The Voice Kids in 2015 where she narrowly missed the final. In 2019, she won the Urbanice Battle of Talents organized by radio station MNM. She later released her first EP, and her debut single THE WAY.
Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.
Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast Het Uur Blauw, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang.
Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid.
De voorstelling Het Uur Blauw ging in oktober 2020 in première in De Studio. Ze vertelt het rouwverhaal van de podcastmaker. Het heeft als utopisch doel om alle gemiste koffietafels goed te maken én het nodigt het publiek uit om bij zichzelf ook te reflecteren over het eigen verlies. De voorstelling werd erg enthousiast onthaald. Ondanks het zware thema bleken mensen opgelucht en ontladen de zaal te verlaten. Ze hadden zich herkend in de verhalen. Ze hadden een traan gelaten en gelachen. Ze hadden weer even stilgestaan bij hun eigen verlies.
“Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank.” – Michiel Devlieger
“Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien.” – Evi Hanssen
Point of U is on a mission: bringing together young content freaks - rookies & pros - to experiment and brainstorm on the future of cinema. Video making is no longer only limited to the hills of Hollywood, nor do you need flashy, expensive gear like the big production companies. You’ve got the DIY power, straight from your living room.
Guided by the experience of our pro’s, you delve into the subject. All workshops are dedicated to content creation and film production. With Violet Braeckman & Ramy Fouad, Issam Bougrine, Ilse Schooneknaep & many more! Think screenwriting, editing for dummies, acting, ... You name it, we've got it.
Point of U is on a mission: bringing together young content freaks - rookies & pros - to experiment and brainstorm on the future of cinema. Video making is no longer only limited to the hills of Hollywood, nor do you need flashy, expensive gear like the big production companies. You’ve got the DIY power, straight from your living room.
Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.
Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast Het Uur Blauw, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang.
Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid.
De voorstelling Het Uur Blauw ging in oktober 2020 in première in De Studio. Ze vertelt het rouwverhaal van de podcastmaker. Het heeft als utopisch doel om alle gemiste koffietafels goed te maken én het nodigt het publiek uit om bij zichzelf ook te reflecteren over het eigen verlies. De voorstelling werd erg enthousiast onthaald. Ondanks het zware thema bleken mensen opgelucht en ontladen de zaal te verlaten. Ze hadden zich herkend in de verhalen. Ze hadden een traan gelaten en gelachen. Ze hadden weer even stilgestaan bij hun eigen verlies.
“Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank.” – Michiel Devlieger
“Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien.” – Evi Hanssen
Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.
Lola krijgt een paniekerig telefoontje van haar vriend Manni. Hij moet binnen 20 minuten 100.000 Deutsche marks leveren aan maffiabaas Ronnie, maar is de geldzak kwijtgespeeld. Lola verzekert Manni dat ze het geld op tijd tot bij hem kan krijgen, zoniet zal hij een supermarkt beroven. Lola begint te rennen en verschillende kleine gebeurtenissen op haar weg resulteren in drie alternatieve verhaallijnen. Dit verhaal over toeval en lotsbestemming is volledig opgebouwd rond regisseur Tom Tykwers obsessie met tijd. Tywker creëert met LOLA RENNT een soort tijdsmachine, waarin alles wat er gebeurt afhangt van kleine toevalligheden. Franka Potente is perfect gecast als de roodharige Lola en levert een dynamische performance af die de hartslag van de film bepaalt.
‘”Run Lola Run is a movie about the possibilities of the world, of life, and of cinema,” Tykwer told his crew. Tykwer’s ludic sensibility shapes the film’s formal qualities (the aesthetic rules of the game), as well as informing the film’s themes: of time, determinism, and possibility. The dialectical play helps keep it all alive. And what is the life possibility driving the film’s basic narrative? Well, love, of course, as in any typical Hegelian movie romance.’
Tom Whalen in: Film Quarterly, Vol. 53, nr. 3, Spring 2000, p. 38
Voor het eerst ontsluiten zich de beeldarchieven van de eerste Belgische digitale zender Kingkong.be (2000-2008). De vrees voor de millennium bug en de hype van beursgenoteerde sites voorbij, werd het internet twintig jaar geleden een experimentele vrijplaats voor journalisten, artiesten, schrijvers, revolutionaire en visionaire creatieven.
Wat op tv niet kon, kreeg zijn plaats op het web. Daar kon alles, want zo goed als niemand keek er op toe. No rules, great tv.
De Kingkong tv nite is een van de pot gerukte talkshow – een treffen van de pioniers van weleer – met onverwachte live interventies op een bedje van uniek digitaal erfgoed. Een vloedgolf van verrassende namen en artiesten. Voor old times sake, voor de fun, voor jullie.
Een nostalgische trip voor de verzamelde ‘internauten’, een mindblowing ontdekking voor iedereen die dacht dat YouTube altijd al bestond.
De Electro-Nuclear City (ENC) was ooit deel van een ambitieuze Russisch-Cubaanse onderneming om in Juragua de eerste kerncentrale van de Caraïben te bouwen. Maar met de val van de Sovjet-Unie kwam alles tot stilstand. Decennia later is het ‘project van de eeuw’, zoals het genoemd werd, nog altijd onafgemaakt en torent de enorme koepel als een totempaal boven de troosteloze woonkazernes uit. Carlos Quintela situeerde zijn tweede speelfilm op deze fascinerende plaats, waar de arbeiders destijds gehuisvest werden. LA OBRA DEL SIGLO is gedraaid in passend zwart-wit. Gelardeerd met fraai en uniek archiefmateriaal van de Cubaanse televisie, dat een rooskleuriger en strijdbaarder beeld geeft van de stand van zaken, draagt het bij aan de sociaal-realistische sfeer, die geleidelijk plaatsmaakt voor een surreële, soms absurdistische beklemming.
In een appartement zien drie generaties Cubaanse mannen - zoon Leo, vader Rafael, grootvader Otto - zich door omstandigheden gedwongen om samen te wonen. Ieder van hen geeft een gezicht aan een andere vorm van vermoeidheid en tussen de lijnen van hun interactie lees je een diepe, intergenerationele teleurstelling.
Homer Smith, een manusje-van-alles, trekt richting Westen op zoek naar werk. Onderweg stopt hij bij een afgelegen boerderij in de woestijn op zoek naar water voor zijn oververhitte wagen. De boerderij wordt bewoond en bewerkt door een congregatie Oost-Europese nonnen, die weinig tot geen Engels spreken. De groep wordt geleid door Mother Maria, die ervan overtuigd is dat Homer gestuurd werd door God om een kapel te bouwen in de woestijn.
De rol van Smith bezorgde Sidney Poitier als eerste zwarte acteur de Academy Award voor Beste Acteur. De culturele verwarring, vreugdevolle muziek en taalbarrières maken de film een fijne komedie. De multiculturele setting en de opvoering van een zwarte man als reddende engel van een groep blanke nonnen werd in de jaren 60 nog steeds ongewoon geacht. Maar LILIES OF THE FIELD zet de rassenkwestie naast zich neer en focust op mensen die doen wat mensen zouden moeten doen: samen leven en werken, elkaar helpen en samen leren en groeien.
Drie mannen in uniform simuleren ergens in de Cubaanse jungle een missie in Angola. Van Midden jaren 70 tot eind jaren 80, steunden Cubaanse troepen de MPLA (People’s Movement for the Liberation of Angola). De drie veteranen oefenen manoeuvres met een machete, of smeren zichzelf in met modder als camouflage, en trekken dan dieper en dieper de dichtbegroeide jungle in. De kijker weet nooit exact waar ze heengaan of waarom. We horen dat ze bevelen opvolgen, en de strijd moeten verderzetten. Ze zijn voor altijd revolutionairen. De hybride documentaire ENTRE PERRO Y LOBO vertelt het verhaal van een aanhoudende revolutionaire strijd, waarin de betrokken mannen pas langzaamaan vragen beginnen te stellen. Het drietal wordt omgeven door regen, mist en dauw, bladeren en takken. En het is die natuur die de revolutionaire slogans en gedachten doet afsterven. Met een nabespreking van regisseur Irene Gutiérrez op 16 maart.
Het Cubaanse hotel Nueva Isla was in lang vervlogen tijden een plek van grandeur, gevuld met gasten en rumoer. Nu is het een vervallen ruïne, waar stukken plafond naar beneden komen en vocht de muren aanvreet. Toch wordt het gebouw nog bewoond, door de oude Jorge met zijn trouwe hond, en een paar van zijn vrienden, die geen ander onderdak hebben. Zijn gloriejaren beleefde Jorge als ambtenaar in een streng maar vitaal geregeerd Cuba. Nu brengt hij zijn dagen door met peuteren en graven - want als je goed zoekt, liggen er memorabilia begraven onder het puin. De andere bewoners hebben meer realiteitszin en verlaten een voor een het onttakelde pand. In liefdevolle, rustige beelden wordt de oude man gevolgd in zijn dagelijkse bezigheden - het ‘onderhoud’ aan het hotel, de gesprekken met zijn medebewoners, de liefdesrelatie die hij met een vrouw in zijn geïmproviseerde woning onderhoudt; met lieve woorden en een voorzichtige dans op muziek die herinnert aan een tijdperk dat voorgoed voorbij is.
Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.
Een jong pasgetrouwd koppel huurt een kamer in een pension in Londen. Het pension wordt uitgebaat door een alcoholverslaafde vrouw en haar zoon Olaf, een perverse dwerg. Op een zolderkamer van het huis houdt Olaf vrouwen gevangen die hij misbruikt en laat misbruiken door betalende mannen. De vrouwen worden gedrogeerd, geslagen, en in heroïneverslaafde prostituees veranderd. En Olaf en zijn moeder richten hun pijlen al snel op de jonge vrouw, die net samen met haar man in het pension introk. De Cult van deze maand, met inleiding van Cyrus Vercammen.
Harrison Ford speelt Rick Deckard, een politieagent op rust in Los Angeles. L.A. is een multiculturele dystopie van bedrijfsreclame, vervuiling en vliegende auto’s. Haar bewoners zijn replicanten, menselijke robots met een korte levensduur, die gebouwd worden door de Tyrell Coporation voor het gebruik bij gevaarlijke, buitenwereldse kolonisatie. Deckard werkte als succesvolle blade runner, een benaming voor detectives die afvallige replicanten opsporen en uitschakelen. Deckard wordt opgeroepen om een laatste job uit te voeren: vier replicanten, onder leiding van Roy Batty, zijn ontsnapt en kaapten een ruimteschip op weg naar de aarde. Blade Runner bevraagt wat het is om mens te zijn en waarom het leven zo kostbaar is. Een visueel uitzonderlijk scifi meesterwerk.
"Het feit dat we hier een kwarteeuw later zitten om over Blade Runner te praten, geeft aan dat deze film van speciale betekenis in je carrière is.
Rutger Hauer: Dat is ook zo. Het is een unieke film. Niet alleen voor mij maar voor de hele wereld. Voor mij persoonlijk? Hoeveel films zoals deze denk je dat een acteur kan maken? Er zijn maar weinig acteurs die aan zo’n film hebben meegewerkt en er is maar één Blade Runner. Het is een moment waar alles heel erg mooi klikte. De elementen, en dat zijn er vast tienduizend, bepaalden dat we hier nu zitten. Die momenten zijn aan elkaar geregen. Niemand die het zo kan bedenken. Het is zo gebeurd […] Films zoals deze, zo zie je er niet veel. En er zit grote leerstof in. Het is een goed voorbeeld. Dit soort film wordt niet meer gemaakt, nooit meer. Er is geen tweede Ridley Scott en het geld om zo’n film nu te maken is er niet. Ook dat is de vergankelijkheid van de momenten. Het is voorbij. De wil, het begrip, het geld, de kundigheid, het is bijna niet meer op te brengen. Het is heel moeilijk om mensen uit te leggen wat het speciale is, ze moeten er maar naar kijken."
Rutger Hauer in een interview met Ivo De Kock in: Filmmagie, nr. 584, april 2008, p. 48
Zijn buren kunnen het niet meer aan. Elke keer als Sebastián van huis is, gaat het gejank van zijn hond door merg en been. Moet het eenzame beestje dan toch maar mee naar kantoor? Sebastiáns werkgever wil daar niets van weten. Ontslag nemen is ook een optie, hoewel het leven van de dertiger daar niet bepaald gemakkelijker van wordt. In El perro que no calla hopt deze jonge Argentijn lijdzaam van baan naar baan. Klagen doet hij nooit, maar het ongemak straalt van hem af. Woorden heeft hoofdrolspeler Daniel Katz daar niet voor nodig, wel een onhandige omhelzing, even wegstaren tijdens een gesprek. Sebastiáns gelaten houding krijgt soms iets komisch, hoewel zijn beproevingen ook zeker medelijden opwekken. Regisseur Ana Katz vindt zo met haar zwart-witfilm, die per scène vooruitspringt in de tijd, een fijne balans tussen ingevoeld drama en licht absurdisme. Vooral richting het slot zorgt dat voor verrassend geestige vondsten.
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
