Davey Wavey, oprichter van het puike platform Himeros.tv, begon met het maken van video’s om misvattingen over homo’s uit de wereld te helpen: “Nee, niet alle gays zijn kappers of seksueel promiscue!” Genoteerd. Vandaag wil hij met Himeros.tv naar eigen zeggen vooral focussen op stigma’s en problemen binnen de LGBT-gemeenschap, waaronder slutshaming, femshaming en een gebrek aan respect voor oudere homo’s.
Domestic Servitude, de film van Poppy Sanchez in dit programma, kun je dan weer het best omschrijven als een soort neon-droom van latex, strap-ons en dienstbaarheid. Alles samen goed voor een dik uur gay verlangen in al zijn diversiteit: hard en zacht, twinks en beren, lust en kwetsbaarheid, fantasie en liefde.
Porno en genrecinema gaan al decennia hand in hand. In de jaren 70 stonden flink wat cameramannen in Hollywood in de week op de set van een horrorfilm (of enig ander B-filmvertier) en in het weekend klusten ze bij op de set van pornofilms. Sindsdien zijn er ook best wat pornofilms in het horrorgenre gemaakt, maar weinig zo origineel als de vaak bloeddorstige kleinoden uit deze nagelbijtende selectie.
Met zijn 43 minuten is The Thing from the Lake uiteraard het hoofdgerecht – gelijk ook hoe het ‘ding’ uit het meer iedereen ziet die haar pad kruist. Maar de drie andere films zijn minstens even demonisch, en tegen het einde van de rit is een sexorcisme haast onvermijdbaar.
A Sunday Hike :: Saira Barbaric & Alistair Fyrn :: VS :: 2017 :: 13’
Aardbeving in libidoland: een half jaar geleden kondigde OnlyFans aan dat het ‘expliciet’ beeldmateriaal zou verbieden. Maar wie opent er een café zonder bier (of een gaybar zonder wijn)?
OnlyFans lijkt nochtans een fairtradespeler in het veld. Een aanbieder van de kortst mogelijke keten: van producent rechtstreeks naar het bord. Soms lokaal, steeds zonder voetafdruk (tenzij voeten je ding zijn). Of is de waarheid minder eenzijdig?
In dit panelgesprek zoeken we het uit met de Antwerpse pornomaker Damon Heart, seksjuf Mel (ook bekend van TikTok), theatermaker Maxime Dreesen (Countersex Education) en Flore Pensaert, die de voorkeur geeft aan Patreon. Neal Leemput, onze Secretary of Queer Affairs, modereert het gesprek.
Nogal wat porno is onopzettelijk hilarisch, maar er lopen ook flink wat pornofilmmakers rond die overtuigd op de lachspieren mikken. Want als je tussen de lakens al eens niet kan lachen, waar dan wel? (Het antwoord op die vraag is uiteraard: op SMUT, met deze puike selectie dijenkletsers van Pornofilmfestival Berlin.)
Op het menu: zinnenprikkelend fruit, kinky popcorn, een indringende natuurdocumentaire over de singleman, het betoverend verhaal van een magische buttplug, een gay-remake van Baywatch die makkelijk 6,9 keer beter is dan het origineel en een verrukkelijk krankzinnig plasticineavontuur waar Chicken Run bij verbleekt. Oh, en de kans dat je nog ooit op dezelfde manier naar een selfiestick kijkt, is bijzonder klein.
Pops’ Corn :: Ethan Folk & Ty Wardwell :: Duitsland :: 2020 :: 4’
Just Four Fans Only :: Mitch Harrison :: VS :: 2019 :: 5’
Romy & Laure… et le mystère du plug enchanté :: Laure Giappiconi & Romy Alizée :: Frankrijk :: 2021 :: 12’
Snack Time :: Jo Sordini :: Duitsland :: 2019 :: 6’
Hungry Bitches :: CHiku Baby :: VS :: 2020 :: 2’
GAY*WATCH BERLIN :: Gina Burner & Hanna Schaich :: Duitsland :: 2021 :: 13’
Wet Streaming III – Fuck My Ficus :: Aaron Scherer, Eva Sommer & Daniela Zahlner :: Oostenrijk :: 2020 :: 5’
It Is Not the Brazilian Homosexuals Who Are Perverse but the Situation in Which They Live :: Leandro Goddinho, Paulo Menezes & Eduardo Mamede :: Duitsland :: 2021 :: 12’
Een filosofische dominatrix, lekkere beach bods, buitenissige personages en kinky katten. Of ook: een verkenning van de Q – op het kruispunt van genderidentiteit en seksualiteit.
God Save the Queer is in grote lijnen een hommage aan twee van onze favoriete producenten van queer erotica: AORTA Films en Urban Smut. De eerste creëert kortfilms en ambitieuze speelfilmprojecten die exploderen van queer plezier. De tweede is een groep van vijf jonge filmmakers uit Berlijn die hun erotische dagdromen vastleggen op film. Daarnaast neemt Maximus Skaff je mee naar een dromerig strand waar twee mooie wezens genieten van elkaars lijf. En afsluiten doen we met een absurde fantasie: Bang van Band. Vergeet je voorbinddildo’s niet!
Hole Theory :: Mahx Capacity :: Verenigde Staten :: 2019 :: 12’
Blue Hour :: Finn Peaks :: Duitsland :: 2020 :: 10’
Voor een stevige dosis sexcitement zorgen The Sex Organs, de zelfverklaarde intergalactische sekstoeristen in het land van de ingedommelde rock-’n-roll. The Sex Organs brengen opzwepende garagerock met een missie en met songtitels als I Hate Underpants en Where is My Dildo. Meer orgasmes! Weg met dat ondergoed! En moshen maar.
Davey Wavey, oprichter van het puike platform Himeros.tv, begon met het maken van video’s om misvattingen over homo’s uit de wereld te helpen: “Nee, niet alle gays zijn kappers of seksueel promiscue!” Genoteerd. Vandaag wil hij met Himeros.tv naar eigen zeggen vooral focussen op stigma’s en problemen binnen de LGBT-gemeenschap, waaronder slutshaming, femshaming en een gebrek aan respect voor oudere homo’s.
Domestic Servitude, de film van Poppy Sanchez in dit programma, kun je dan weer het best omschrijven als een soort neon-droom van latex, strap-ons en dienstbaarheid. Alles samen goed voor een dik uur gay verlangen in al zijn diversiteit: hard en zacht, twinks en beren, lust en kwetsbaarheid, fantasie en liefde.
Toen Morgana eind de veertig was, was ze klaar met haar seksloze huwelijk en daarmee ook – dacht ze – met haar leven. Tot ze op een date met een mannelijke escort iets voelde dat ze nooit eerder had gevoeld. Fast forward tien jaar: Morgana Muses is één van de spraakmakendste sex-positive pornofilmmakers op aarde. De brave huisvrouw heeft plaats geruimd voor een vrijgevochten feministisch boegbeeld. De bekrompen maatschappij die haar gevangen hield, is ingeruild voor een wereld die staat voor vrijheid, respect en genot.
Morgana is een onwaarschijnlijk krachtig portret van een ongelofelijk sterke vrouw. Regisseurs Josie Hess en Isabel Peppard hebben vijf jaar lang in haar zog gezeten, en het resultaat is een erg intieme documentaire die de complexiteit van Morgana’s leven en verlangens alle eer aandoet.
Laten we een spel spelen. Of vier. Een striptease in reverse. Een spel van plezier en extase met stof en schaar. Een lichaam als instrument. En iets met een banaan.
Adorn is een experimenteel, zinnenprikkelend spel waarin de acteurs naakt beginnen en aangekleed (en uitgeput) eindigen. In Skin verkennen twee mensen elkaar doorheen lagen van stof die hen tegenhouden om intimiteit te beleven. Met een schaar vragen ze toestemming om elkaar te ontmaskeren, de stof open te scheuren en naar binnen te gaan. Baby We Can Go to Heaven is een sensuele amuse-gueule van hotdogs en ijscrème. En Music in Mi ten slotte is een BDSM-sprookje waarin de sub het instrument is van de dom. Met veel aandacht en liefde wordt de sub bediend en bespeeld. Een akoestisch en visueel spektakel.
Adorn :: Jennifer Lyon Bell :: Nederland :: 2019 :: 30’
Skin :: Elin Magnusson :: Zweden :: 2009 :: 10’
Try :: Elvira Tjon :: België :: 2022 :: 3’
Music in Mi :: Poppy Sanchez :: Duitsland :: 2019 :: 16’
We Are Various (WAV) is dé wereldwijde online community radio from Antwerp, die zich offline al een tijdje thuisvoelt in de foyer van De Studio.
Prikkelende porno manifesteert zich niet enkel in zinnenstrelend beeld, maar ook in opwindend geluid. Tijdens SMUT zal WAV die omlijstende soundtrack voorzien. Radio-porno-dj’s in de foyer. Live interviews met de SMUT-sprekers. Weinig omfloerste panelgesprekken. Muzikale vibraties, het hele filmfestival lang!
Live te beluisteren tijdens SMUT in De Studio en op wearevarious.com.
Weinig films uit het programma van de eerste editie van SMUT zijn níét gemaakt met artistieke ambitie. Maar sommige regisseurs doen er graag nog een (flinke) schep bovenop. Andy Warhol achterna, zeg maar, die eind jaren 60 tekende voor een van de eerste succesvolle pornofilms uit de geschiedenis: Blue Movie. Gevraagd naar zijn motivatie, antwoordde Warhol dat hij Hollywood zo verschrikkelijk fake vond dat hij zich verplicht voelde om een film te maken met echte mensen. En echte mensen hebben nu eenmaal seks.
Ruim vijftig jaar later zijn de zeven filmmakers uit dit programma nog steeds dezelfde mening toegedaan. Zoals Macho Carne, een poëtische ode aan queer viriliteit en bodyhorror, en LUMILUST, een experimenteel samenspel van lust, licht en de verschillende gedaanten van het vrouwelijk orgasme. Verwacht je verder ook nog aan een mix van Luis Buñuel, René Magritte en ruimteslakken.
Lumilust :: Josefa Jensch :: Duitsland :: 2021 :: 9’
Wie porno zegt, zegt doorgaans één of andere gratis streamingsite vol geile tieners die het hof worden gemaakt door hun nog geilere stieffamilie. Wie nu luidop verkondigt daardoor te zijn gechoqueerd: 1. Ja, dat is een ding. 2. Drop the act. Je hebt zelf al uren op zo’n sites versleten.
Maar gelukkig is dat láng niet de enige porno die vandaag wordt gemaakt. Integendeel. Vijf decennia na The Golden Age of Porn zijn er nog steeds filmmakers voor wie porno geen ‘quick fix’ is, maar een creatieve uitlaat om seksualiteit te vieren.
In de jaren 70 en 80 waren langspeelfilms de norm, vandaag gaat het meestal om kortfilms. De male gaze was vroeger alomtegenwoordig, gevolgd door de female gaze, maar vandaag zie je dat veel filmmakers met een open gaze naar seksualiteit kijken, dat er steeds minder in hokjes wordt gedacht en dat er daarmee ook een grotere openheid bestaat om de seksualiteit of kink van anderen te ontdekken.
De klemtoon ligt ook al lang niet meer op penetratie en/of orgasmes. Hedendaagse pornofilmmakers zien seksualiteit als een manier om verhalen te vertellen – nog steeds geil en opwindend, maar evenzeer absurd, grappig, teder en diepzinnig.
Daarom krijgt Antwerpen met SMUT zijn eigen pornofilmfestival, in navolging van steden als Berlijn, San Francisco, Athene en Wenen. Met een even wellustig als toonaangevend programma van kortfilms, documentaires, talks en nightlife. Kortom: een festival waar iederéén aan zijn trekken komt.
Toen de tweede film van Hedwig and the Angry Inch-regisseur John Cameron Mitchell in 2006 in Cannes in première ging, ging er gelijk ook een schokgolf door de filmwereld. Een mainstream komedie met openlijk queer personages en koppels die echte seks hebben?! “Ewww!” Of dat was toch de reactie op Shortbus die velen toen hadden.
Velen hadden toen vanzelfsprekend gewoon een triestig seksleven, want Shortbus is zonder overdrijven één van de grappigste relatiefilms van de 21ste eeuw. En een relatiefilm zonder s-e-k-s is als Jurassic Park zonder J-e-f-f G-o-l-d-b-l-u-m: totaal ongeloofwaardig! Zestien jaar later hebben velen dat gelukkig ook door, want Shortbus werd zopas volledig gerestaureerd in 4K!
Shortbus (4K) :: John Cameron Mitchell :: VS :: 2006 :: 101’ :: Engels :: EN OT :: Sook-Yin Lee, Peter Stickles, Paul Dawson, Justin Bond, Lindsay Beamish
Vier jongeren tussen 14 en 18 jaar tonen zich zoals ze zijn.
Fel, kwetsbaar, schaamteloos en vol lef.
Het podium is een vrijplaats waar ze letterlijk en figuurlijk spelen met de vele versies van zichzelf.
Als hoofdrolspelers in hun eigen documentaire.
Ze zijn de stemmen van het heden, de volwassenen van de toekomst.
Off the record is een theaterexperiment van vier jongeren die de touwtjes zelf in handen nemen. Ze vertellen hoe zij hun leven zien en hoe ze denken (niet) te passen in de parameters van de huidige samenleving. Zo maken ze een voorstelling die uit hun hoofden, lijven en harten komt. De productie wordt professioneel omkaderd op vlak van tekst, regie, scenografie, kostuums en dramaturgie.
Theatermaker, regisseur en actrice Sofie Palmers is het professionele klankbord van de jongeren. Zij zet haar expertise in om hen te coachen bij de realisatie van hun voorstelling. In haar werk staat de zoekende mens vaak centraal en is ze getriggerd door wisselende perspectieven.
Sofie Palmers (°1983) zette haar eerste stappen op het podium bij fABULEUS: in de jongerenproductie Meisje Niemand. Ze studeerde eerst Germaanse talen en in 2009 studeerde ze af aan de Toneelacademie Maastricht. Sindsdien speelde ze bij diverse gezelschappen waaronder SKaGeN, Cie de KOE, hetpaleis, BRONKS, Arsenaal/Lazarus en MartHa!Tentatief. Sofie speelt ook in films en tv-series. Ze schrijft en maakt zelf voorstellingen. En sinds kort maakt ze ook podcasts.
fABULEUS geeft een podium aan beginnende spelers, dansers en makers, want prille kunstenaars verdienen – net als veelbelovende jonge sporters – de best mogelijke, professionele begeleiding. Pas afgestudeerde podiumkunstenaars krijgen bij fABULEUS een veilig kader om hun eigen stem of taal te ontwikkelen. En jongeren krijgen hier, lang voor ze (eventueel) aan een kunstopleiding beginnen, de ervaring van een volwaardige, professionele creatie. De wisselwerking tussen jonge en ervaren podiumkunstenaars levert telkens verrassende voorstellingen op die een breed publiek aanspreken en die ook internationaal opgemerkt worden.
fABULEUS werkt in Leuven vanuit het Openbaar Entrepot voor de Kunsten (OPEK). Het is een van de drie Leuvense stadsgezelschappen en ook resident bij Kunstencentrum STUK. fABULEUS won de Ultima voor de podiumkunsten 2016, de cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Vier jongeren tussen 14 en 18 jaar tonen zich zoals ze zijn.
Fel, kwetsbaar, schaamteloos en vol lef.
Het podium is een vrijplaats waar ze letterlijk en figuurlijk spelen met de vele versies van zichzelf.
Als hoofdrolspelers in hun eigen documentaire.
Ze zijn de stemmen van het heden, de volwassenen van de toekomst.
Off the record is een theaterexperiment van vier jongeren die de touwtjes zelf in handen nemen. Ze vertellen hoe zij hun leven zien en hoe ze denken (niet) te passen in de parameters van de huidige samenleving. Zo maken ze een voorstelling die uit hun hoofden, lijven en harten komt. De productie wordt professioneel omkaderd op vlak van tekst, regie, scenografie, kostuums en dramaturgie.
Theatermaker, regisseur en actrice Sofie Palmers is het professionele klankbord van de jongeren. Zij zet haar expertise in om hen te coachen bij de realisatie van hun voorstelling. In haar werk staat de zoekende mens vaak centraal en is ze getriggerd door wisselende perspectieven.
Sofie Palmers (°1983) zette haar eerste stappen op het podium bij fABULEUS: in de jongerenproductie Meisje Niemand. Ze studeerde eerst Germaanse talen en in 2009 studeerde ze af aan de Toneelacademie Maastricht. Sindsdien speelde ze bij diverse gezelschappen waaronder SKaGeN, Cie de KOE, hetpaleis, BRONKS, Arsenaal/Lazarus en MartHa!Tentatief. Sofie speelt ook in films en tv-series. Ze schrijft en maakt zelf voorstellingen. En sinds kort maakt ze ook podcasts.
fABULEUS geeft een podium aan beginnende spelers, dansers en makers, want prille kunstenaars verdienen – net als veelbelovende jonge sporters – de best mogelijke, professionele begeleiding. Pas afgestudeerde podiumkunstenaars krijgen bij fABULEUS een veilig kader om hun eigen stem of taal te ontwikkelen. En jongeren krijgen hier, lang voor ze (eventueel) aan een kunstopleiding beginnen, de ervaring van een volwaardige, professionele creatie. De wisselwerking tussen jonge en ervaren podiumkunstenaars levert telkens verrassende voorstellingen op die een breed publiek aanspreken en die ook internationaal opgemerkt worden.
fABULEUS werkt in Leuven vanuit het Openbaar Entrepot voor de Kunsten (OPEK). Het is een van de drie Leuvense stadsgezelschappen en ook resident bij Kunstencentrum STUK. fABULEUS won de Ultima voor de podiumkunsten 2016, de cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap.
In 'Verlichting onder vuur' neemt Dyab Abou Jahjah de lezer mee op zijn persoonlijke reis. Van staatsvijand nummer één tot gewaardeerd opiniemaker, van Borgerhout via Beiroet naar Brussel. Hij traceert de evolutie van zijn eigen ideeën, en die van de bredere samenleving.
De woke-beweging, islamisme en jihadisme, en extreemrechts: hoe beïnvloeden deze illiberale stromingen elkaar? Hoe kunnen we er een antwoord op bieden, zonder te vervallen in extremisme en racisme? Abou Jahjah is even kritisch voor het centrum, dat geen antwoord biedt op het gevoel van vervreemding.
België's meest kritische denker fileert de grote samenlevingsproblemen. Abou Jahjah is bezorgd, maar niet pessimistisch. Hij pleit voor een assertief 'radicaal centrum' om de moderniteit te redden.
Vier jongeren tussen 14 en 18 jaar tonen zich zoals ze zijn.
Fel, kwetsbaar, schaamteloos en vol lef.
Het podium is een vrijplaats waar ze letterlijk en figuurlijk spelen met de vele versies van zichzelf.
Als hoofdrolspelers in hun eigen documentaire.
Ze zijn de stemmen van het heden, de volwassenen van de toekomst.
Off the record is een theaterexperiment van vier jongeren die de touwtjes zelf in handen nemen. Ze vertellen hoe zij hun leven zien en hoe ze denken (niet) te passen in de parameters van de huidige samenleving. Zo maken ze een voorstelling die uit hun hoofden, lijven en harten komt. De productie wordt professioneel omkaderd op vlak van tekst, regie, scenografie, kostuums en dramaturgie.
Theatermaker, regisseur en actrice Sofie Palmers is het professionele klankbord van de jongeren. Zij zet haar expertise in om hen te coachen bij de realisatie van hun voorstelling. In haar werk staat de zoekende mens vaak centraal en is ze getriggerd door wisselende perspectieven.
Sofie Palmers (°1983) zette haar eerste stappen op het podium bij fABULEUS: in de jongerenproductie Meisje Niemand. Ze studeerde eerst Germaanse talen en in 2009 studeerde ze af aan de Toneelacademie Maastricht. Sindsdien speelde ze bij diverse gezelschappen waaronder SKaGeN, Cie de KOE, hetpaleis, BRONKS, Arsenaal/Lazarus en MartHa!Tentatief. Sofie speelt ook in films en tv-series. Ze schrijft en maakt zelf voorstellingen. En sinds kort maakt ze ook podcasts.
fABULEUS geeft een podium aan beginnende spelers, dansers en makers, want prille kunstenaars verdienen – net als veelbelovende jonge sporters – de best mogelijke, professionele begeleiding. Pas afgestudeerde podiumkunstenaars krijgen bij fABULEUS een veilig kader om hun eigen stem of taal te ontwikkelen. En jongeren krijgen hier, lang voor ze (eventueel) aan een kunstopleiding beginnen, de ervaring van een volwaardige, professionele creatie. De wisselwerking tussen jonge en ervaren podiumkunstenaars levert telkens verrassende voorstellingen op die een breed publiek aanspreken en die ook internationaal opgemerkt worden.
fABULEUS werkt in Leuven vanuit het Openbaar Entrepot voor de Kunsten (OPEK). Het is een van de drie Leuvense stadsgezelschappen en ook resident bij Kunstencentrum STUK. fABULEUS won de Ultima voor de podiumkunsten 2016, de cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap.
Een eenzame huisvrouw voert haar dagelijkse taken uit. Ze onderhoudt het appartement waar ze woont met haar tienerzoon en ontvangt er klanten als prostituee wanneer haar zoon op school is. Net zoals haar huishoudelijke taken, is haar prostitutiewerk ook deel van de dagelijkse routine. Maar dan gebeurt er iets dat Jeannes routine onderuit haalt…
Een veeleisende karakterschets of één van de meest hypnotiserende en complete weergaves van tijd en ruimte in film? Chantal Akerman maakte met JEANNE DIELMAN een verbazingwekkend en overtuigend filmexperiment dat al decennialang wordt geanalyseerd en besproken. De film werd in december 2022 uitgeroepen tot Beste Film Aller Tijden door Sight and Sound. Voor het eerst in het 70-jarige bestaan van de Sight and Sound-poll wordt de lijst aangevoerd door een vrouwelijke regisseur.
"Akerman’s chillingly sardonic feminist fable—which also bears the weight of unspoken wartime trauma—is built on a sublime paradox, the elusive identity of someone who, as the title suggests, is so easily identified." - Richard Brody, The New Yorker
Na meer dan 70 geannuleerde theatervoorstellingen van Terminator Too besloten De Studio en Robbert Vervloet om het concept van hun voorstelling om te vormen naar een kortfilm.
Jurassic Park, Pulp Fiction, Kill Bill, Batman en nog een heleboel andere blockbusters komen samen in deze film. Robbert Vervloet en Ephraïm Cielen vertolken de hoofdrollen. De bijrollen worden gespeeld door grote namen uit de Vlaamse film- en theaterwereld: Joke Emmers, Nico Sturm, Ruth Becquart, Jennifer Heylen, Jonas Vermeulen,...
Vervloet en Cielen creëren in Terminator Too - The Movie een universum waarin ze zelf de helden zijn. Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën, stunts en een vers gecomponeerde soundtrack leggen ze de stereotiepe Hollywoodmechanismen bloot - op geheel eigen (vaak hilarische) gebricoleerde wijze. Dat allemaal gebaseerd op scènes en personages uit bekende films.
Fritz Langs eerste Amerikaanse film volgt Spencer Tracy als Joe Wilson op weg naar zijn verloofde Katherine Grant. Wanneer Wilson stopt in een dorpje, wordt hij verkeerdelijk aangezien voor een voortvluchtige kidnapper. Hij overleeft nauwelijks een lynchpartij en wordt dood verklaard. Wilson ontsnapt echter en laat iedereen geloven dat hij wel degelijk dood is, waardoor de lynchbende wordt terechtgesteld voor zijn moord en Wilson zijn wraak werkelijkheid ziet worden.
Toen Fritz Lang in 1933 door Nazi Minister voor Propaganda Joseph Goebbels werd uitgenodigd om in naam van het Derde Rijk de Duitse Filmindustrie onder handen te nemen, besefte de regisseur dat het tijd was om te vluchten. Lang stopte eerst in Frankrijk, maar trok in 1934 naar Hollywood op uitnodiging van MGM-producer David O. Selznick. FURY, een anti-lynchdrama waarvan Lang ook mee het scenario schreef, incorporeerde verschillende van Langs thema’s: massahysterie, onrechtvaardigheid, corruptie en paranoia, vormgegeven in donkere expressionistische beeldtaal en referenties naar het Derde Rijk en Langs eigen emigrantenstatus.Langs eerste Amerikaanse project werd FURY, waarvan hij ook mee het scenario schreef. Dit anti-lynch drama incorporeerde verschillende van Langs thema’s: massahysterie, onrechtvaardigheid, corruptie en paranoia, vormgegeven in donkere expressionistische beeldtaal en referenties naar het Derde Rijk en Langs eigen emigrantenstatus.
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
Alain Platel is vooral bekend als de aanjager van het dansgezelschap Les Ballets C de la B. Samen met Mirjam Devriendt zoekt hij in deze documentaire naar de wortels van geweld.
Moeder, waarom vechten wij? Zo zou je, Lode Zielens parafraserend, de voorstelling Nicht schlafen uit 2016 van Les Ballets C de la B kunnen samenvatten. Die vraag werken de choreograaf Alain Platel en fotograaf-videast Mirjam Devriendt samen uit in de film WHY WE FIGHT? Drie dansers uit de voorstelling vertellen over hun ervaringen met geweld, zowel fysiek als psychologisch. Hun observaties en opmerkingen worden afgewisseld met interventies van onder anderen kunstenares Berlinde De Bruyckere en filosoof Philipp Blom. Geleidelijk aan wordt duidelijk dat geweld vaak een uitlaatklep is voor ongenoegen dat niet op een andere manier geventileerd kan worden. En dat geweld onlosmakelijk deel uitmaakt van een democratie. WHY WE FIGHT?, met veel passages uit het indrukwekkende Nicht schlafen, kijkt dus zowel naar het geweld rond als in ons.
Met spijt in het hart nodigen theatermakers Johan Terryn en Randall Casaer jullie uit om deel uit te maken van een artistiek onderzoek naar de werking van ons spijtverteringsstelsel. Dit onderzoek resulteert in de theatervoorstelling Tot Onze Grote Spijt.
Na hun samenwerking rond het thema rouw in Het Uur Blauw slaan Johan en Randall opnieuw de handen in elkaar. Tijdens verschillende Salon Sessies gaan ze aan de slag met de aanwezige spijt. Jullie verhalen en ervaringen worden de rode draad voor een nieuwe voorstelling.
“Spijt is een vervelend gevoel, misschien wel omdat het opgeteld een dubbele vorm van verdriet is: het verdriet om wat anders had moeten lopen en het verdriet om dat met terugwerkende kracht te beseffen en met je mee te dragen. En dubbel verdriet, dat willen we niet. Maar tegelijk weten we ook: Spijt mag ons niet tegenhouden om open te bloeien en onze toch al redelijk beperkte macht om onszelf te verwezenlijken niet de kop indrukken. Dus is het belangrijk om ons eens af te vragen: Wat komt spijt ons precies vertellen? Welke behoeftes en verlangens schuilen erachter? En wat doe je met spijt die niet slijt?” Terryn & Casaer
“Het leven wordt dan wel achterwaarts begrepen, het wordt nog altijd voorwaarts geleefd.” Kierkegaard.
“Spijt is wat de geit schijt, met de benen gespreid.” Volkswijsheid
Billie en Lucas, een jong Brussels koppel, starten hun studies aan de universiteit en staan voor een jaar vol veranderingen. Hun denkbeelden over de toekomst, twijfels over relaties en verwachtingen van het volwassen leven vormen de basis voor gesprekken met vrienden en elkaar. Kind Hearts toont op een integere wijze hoe vormend maar ook onzeker (eerste) liefde kan zijn.
“Met KIND HEARTS maakten we geen documentaire over liefde maar kijken we naar een concrete liefdesrelatie, verbeelden we het contact tussen twee geliefden, Billie en Lucas. De ervaring van liefde is nauw verbonden met dat van een vertelling, in onze gedachten herscheppen we de liefde tot een avontuur. Die notie van constructie ziet zich ook weerspiegeld in de vorm van de film, gekenmerkt door een ambivalentie tussen enscenering en documentaire. Het werken aan een film heeft voor ons ook met aandacht te maken, met zorg en concentratie, zowel in de keuze van de vorm als in de verhouding tot mensen en plaatsen. Met Kind Hearts hebben we de ambitie om op een liefdevolle wijze te kijken naar hoe deze geliefden zich tot de wereld vandaag en tot elkaar verhouden.” – Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes
Na meer dan 70 geannuleerde theatervoorstellingen van Terminator Too besloten De Studio en Robbert Vervloet om het concept van hun voorstelling om te vormen naar een kortfilm.
Jurassic Park, Pulp Fiction, Kill Bill, Batman en nog een heleboel andere blockbusters komen samen in deze film. Robbert Vervloet en Ephraïm Cielen vertolken de hoofdrollen. De bijrollen worden gespeeld door grote namen uit de Vlaamse film- en theaterwereld: Joke Emmers, Nico Sturm, Ruth Becquart, Jennifer Heylen, Jonas Vermeulen,...
Vervloet en Cielen creëren in Terminator Too - The Movie een universum waarin ze zelf de helden zijn. Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën, stunts en een vers gecomponeerde soundtrack leggen ze de stereotiepe Hollywoodmechanismen bloot - op geheel eigen (vaak hilarische) gebricoleerde wijze. Dat allemaal gebaseerd op scènes en personages uit bekende films.
Zeven jonge vrouwen wonen samen onder hetzelfde dak, zonder dat ze daar zelf voor kozen. Met elk hun eigen levensverhaal en achtergrond, vinden ze in de opvang iets wat lijkt op een thuis. Van bij het prille begin komen we in de drukte van een meisjeshuis terecht. De meesten van hen komen uit gebroken gezinnen en vinden hier veiligheid. De directeur van het huis, Lora, doet er alles aan om ze te ondersteunen, maar conflicten zijn onvermijdelijk in deze gemengde surrogaatfamilie.
'La mif' (Frans jargon voor "de familie") is een eerlijk en openhartig portret van jonge vrouwen die, ondanks hun onzekere situatie, bruisen van levenslust. Voor dit authentieke sociale drama werkte de regisseur samen met bewoners en verantwoordelijken van een echt tehuis, waarbij de meisjes het script zelf schreven of improviseerden. De rauwe opname- en acteerstijl neemt je mee op een emotionele rit, die bovendien de pijnpunten van de jeugdzorg blootlegt.
‘Als ice breaker funktioniert die Frage “Und, warum bist du hier?”, mit deren Hilfe sie über die traumatischen Erfahrungen, über Einsamkeit und Suizidgedanken ins Gespräch kommen. Baillifs Film nimmt sich dafür die Zeit, lässt laufen, hüpft mit den Figuren von einem Stein zum nächsten, den das Lebe, ihnen in den Weg legt. La Mif ist beeindruckend, weil er von der Arbeit zeugt, die es bedeutet, Verständnis und Ermutigung zu lernen, um Widerständen entgegentreten zu können.’
Anne Küper in: Filmbulletin, nr. 1/22, jan/feb, p. 75
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Familiebanden worden op de proef gesteld in de strijd tegen het terrorisme in de Sahel. De twintiger Nika laat Oekraïne achter zich en volgt haar vriend Vlad naar Corsica, waar de jonge soldaat gestationeerd is. Daar aangekomen maakt ze kennis met Céline, de vrouw van Maxime die commandant is van het Franse Vreemdelingenlegioen. Ook al komen ze van over de hele wereld, toch hebben ze één ding gemeen: het vreemdelingenlegioen is hun nieuwe familie. MON LÉGIONNAIRE vertelt de verhalen van vrouwen die vechten om hun liefde levend te houden, de verhalen van mannen die vechten voor Frankrijk, de verhalen van liefhebbende koppels die zich op vijandig terrein bevinden.
Toen de tweede film van Hedwig and the Angry Inch-regisseur John Cameron Mitchell in 2006 in Cannes in première ging, ging er gelijk ook een schokgolf door de filmwereld. Een mainstream komedie met openlijk queer personages en koppels die echte seks hebben?! “Ewww!” Of dat was toch de reactie op Shortbus die velen toen hadden.
Velen hadden toen vanzelfsprekend gewoon een triestig seksleven, want Shortbus is zonder overdrijven één van de grappigste relatiefilms van de 21ste eeuw. En een relatiefilm zonder s-e-k-s is als Jurassic Park zonder J-e-f-f G-o-l-d-b-l-u-m: totaal ongeloofwaardig! Zestien jaar later hebben velen dat gelukkig ook door, want Shortbus werd zopas volledig gerestaureerd in 4K!
Shortbus (4K) :: John Cameron Mitchell :: VS :: 2006 :: 101’ :: Engels :: EN OT :: Sook-Yin Lee, Peter Stickles, Paul Dawson, Justin Bond, Lindsay Beamish
Sabine maakt de belofte aan zichzelf om voortaan getrouwde mannen af te zweren. Ze is vastbesloten om een geschikte echtgenoot te vinden. Haar beste vriendin Clarisse stelt Sabine voor aan haar neef Edmond, een drukbezette advocaat uit Parijs. Gesterkt door de aanmoedigingen van Clarisse, maakt Sabine Edmond het hof. Ook al lijkt die laatste niet echt geïnteresseerd…
Aristocraat Tony verhuist naar Londen en werft daar bediende Hugo Barrett aan. Barrett lijkt op het eerste gezicht een loyale en competente werknemer. Tony’s vriendin Susan wantrouwt Barrett echter. Barrett brengt zijn geliefde Vera in het huis onder het mom dat ze zijn zus is. Wanneer Tony hun geheim ontdekt, worden ze ontslagen. Maar niet lang daarna wordt de verborgen agenda van de geheimzinnige Barrett duidelijk…
THE SERVANT was de eerste van vier samenwerkingen tussen regisseur Joseph Losey en schrijver Harold Pinter. Losey werd tijdens het McCarthy-tijdperk verbannen uit Hollywood en trok naar Engeland om daar de rest van zijn carrière door te brengen.
WAV & From italo to disco
proudly present
at De Studio
✕
R O O M 1
BALL ROOM
with
DE AMBASSADE ( L I V E ) https://deambassade.bandcamp.com/
De Ambassade is probably Amsterdams best kept secret out on Knekelhuis, Amsterdams second best kept secret. Mastermind of the band is Pascal Pinkert, highly acclaimed for his krautrock band Dollkraut and his latest prodigy De Ambassade. The sound and look and feel of De Ambassade is cold wave at minus 10 degrees. Get ready for a tasty blend of haunting synths, a drum computer, another synth and some monotone dutch paraphrases. Looooove iiiiiiiiiiit.
ORPHEU THE WIZARD ( D J ) https://soundcloud.com/orpheuthewizard
Dance to the beat of none other than Orpheu The Wizard. By far one of the most respected names around. The wizard is generally considered to be the strongholder of the flourishing Amsterdam electronica scenery as founding father of Red Light Radio. His deejay sets as versatile as eclectic are praised around the whole wide world and mos def right here, right now, right here, right now, can't wait, really!
ALFRED ANDERS ( D J )
Pim for president! First of all Crevette Records is t h e record shop in capital of cool Brussels, specializing in electronic music. But there is more. Crevette Records are a records shop, a label, an imprint, and so much more for the scenery in Brussels. Needless to say they can spin some records too. Everybody loves Pim. Be like Pim.
GEHEIMZINNIG SOUNDSYSTEM ( D J )
New kid on the block, throwing parties all over town and Belgium with the most stunning line-ups around. Mastermind behind all the goodies is Michiel. He a dayum fine deejay too. Welcome to the fun.
Het huwelijk van Prinses Diana en Prins Charles is al lang bekoeld. Ondanks geruchten over affaires en een echtscheiding gaan de kerstfestiviteiten door op het landgoed van de koningin in Sandringham. Er wordt gegeten en gedronken en gejaagd. Diana kent het spel.
‘Spencer’ speelt zich af tijdens deze cruciale kerstdagen in de vroege jaren ’90 waarin prinses Diana besluit dat haar liefdeloze huwelijk met prins Charles niet werkt. Ze zal moeten afwijken van het pad dat voor haar was uitgestippeld als toekomstige koningin. ‘Spencer’ is een verbeelding van wat er gebeurd zou kunnen zijn tijdens die paar noodlottige dagen.
‘Le décor baroque, don’t l’atmosphère hantée évoque frontalement ‘Rebecca’ (Alfred Hitchcock), accentue l’atemporalité de ce lieu rempli de portraits en costumes anciens, et ce d’autant plus que les moeurs royales traversent les époques. À l’intérieur, Lady Di n’est plus une femme de son temps, mais une princesse éternelle- et condamnée à le rester. Ses robers, précisément classées selon un ordre établi à l’avance, sont ainsi symboliquement chargées de tout ce qui la répugne. Elles deviennent à ses yeux un instrument de mort, mais à petit feu; une mort en dentelle.’
David Ezan in: La septième obsession, nr. 38, Jan-Fév. 2022, p. 111
‘Precies die traditie weegt zwaar op Diana in de visie van Larraín, die zijn verhaal in een openingstekst presenteert als ‘een fabel vanuit een ware tragedie’. Hij portretteert Diana in het weekend dat ze besluit te scheiden van Charles, en dus haar koninkrijke leven de rug toe te keren. Dat is vooral een breuk met traditie. “Er is hier geen toekomst, “zegt Diana op zeker moment in de film, “en verleden en heden zijn één en hetzelfde.”’
Filmkrant, nr. 441, november 2021, p. 9
‘Het zijn schaarse rustpunten in een weekend waarin Diana vooral opgejaagd wordt, of zich in ieder geval zo voelt. Niet voor niets trekt Larraín al in het openingsbeeld een lijn tussen Diana en de fazanten op het koninklijke landgoed- een latere scène waarin op die vogels gejaagd wordt, blijkt een keerpunt in de film. Elders speelt Larraín, zoals in veel van zijn recente werk, juist vakkundig met elementen die naar horror neigen om de wankele, opgejaagde gemoedstoestand van zijn hoofdpersonage weer te geven.’
