Bert Haelvoet en Roy Aernouts legden de kiemen voor hun Sketch-trilogie toen ze samen school liepen in Studio Herman Teirlinck. Sketch 1 leverde het bewijs voor een hilarische en absurde topervaring. Een heel beroemd iemand die anoniem wenst te blijven omschreef hun werk als “Gaston en Leo meets Samuel Beckett”. Het verhaal doet er verder niet toe. Al wat we weten, is dat het begint als onze twee protagonisten naar Parijs vertrekken en dat één van hen bij het verlaten van bar La Gallia zijn sjaal vergeet. Het minimaalste begin van het nieuwe stuk waarin de heren weer loos gaan.

“Hier staat een komisch duo met een heerlijk taalgevoel, even goed in staat tot filosofische hoogstandjes als tot lachwekkende non-discussies.” **** – De Standaard

Hoe kunnen we ons leven zo lang mogelijk rekken? Sommigen zoeken hun heil in botox, vitaminesupplementen of yoga. Anderen vinden troost in een leven na de dood. Brain Freeze zet onze drang naar eeuwig leven in de schijnwerpers.

Verwacht van Tim Oelbrandt geen klassieke goochelshow. Hij mengt hypnose, theater én filmprojecties met livemuziek van Lili Grace. De magie doet de grens tussen fictie en werkelijkheid vervagen. Black Mirror, maar dan echt.

Tijdens Brain Freeze zit je voortdurend op het puntje van je stoel tot je misschien zélf op het podium gevraagd wordt. Tim leest je diepste gedachten, hij manipuleert de vrije wil en downloadt zomaar je herinneringen. Zelfs die zijn niet veilig met hem in de buurt. Maak dit mee, je gelooft je eigen ogen niet!

Lili Grace
De zussen Nelle en Dienne Bogaerts doen ongemeen boeiende dingen met twee stemmen, cello, keyboards en elektronica. In 2012 haalden ze de finale van Humo’s Rock Rally en ze deden voorprogramma’s voor onder meer Trentemøller, CocoRosie en Nils Frahm. Ze maakten muziek voor enkele theaterproducties en brachten ook een eerste EP uit. Nelle en Dienne staan naast Tim op het podium en zorgen voor de gedroomde dark-pop sfeer.

followfollow is een dansproductie over volgen en volgers.

Over inspireren, kopiëren en nabootsen.
Over mode die verschijnt, verdwijnt en terugkeert.
Over in de pas lopen en tegenbewegingen.
Over selfies en de laatste TikTok-challenges.
Over duimpjes zetten en hartjes geven.
Over groep en groepsdruk.
Over je hart achternajagen en jezelf proberen zijn in een wereld vol tegenstellingen.
Over zoeken naar identiteit.

Choreograaf en performer Koen De Preter heeft al een lang parcours bij fABULEUS. Hij maakte er o.a. de solo Les mots ... toujours les mots bien sûr (2004), de jongerenproductie .White.Muted.Crash. (2005) en het duet We dance to forget (2007) dat meer dan zes seizoenen tourde in elf verschillende landen. Voor zijn nieuwste fABULEUS-productie followfollow werkt Koen met een groep jongeren tussen 13 en 21 jaar. 

Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.

Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.

De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.

De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.

followfollow is een dansproductie over volgen en volgers.

Over inspireren, kopiëren en nabootsen.
Over mode die verschijnt, verdwijnt en terugkeert.
Over in de pas lopen en tegenbewegingen.
Over selfies en de laatste TikTok-challenges.
Over duimpjes zetten en hartjes geven.
Over groep en groepsdruk.
Over je hart achternajagen en jezelf proberen zijn in een wereld vol tegenstellingen.
Over zoeken naar identiteit.

Choreograaf en performer Koen De Preter heeft al een lang parcours bij fABULEUS. Hij maakte er o.a. de solo Les mots ... toujours les mots bien sûr (2004), de jongerenproductie .White.Muted.Crash. (2005) en het duet We dance to forget (2007) dat meer dan zes seizoenen tourde in elf verschillende landen. Voor zijn nieuwste fABULEUS-productie followfollow werkt Koen met een groep jongeren tussen 13 en 21 jaar. 

followfollow is een dansproductie over volgen en volgers.

Over inspireren, kopiëren en nabootsen.
Over mode die verschijnt, verdwijnt en terugkeert.
Over in de pas lopen en tegenbewegingen.
Over selfies en de laatste TikTok-challenges.
Over duimpjes zetten en hartjes geven.
Over groep en groepsdruk.
Over je hart achternajagen en jezelf proberen zijn in een wereld vol tegenstellingen.
Over zoeken naar identiteit.

Choreograaf en performer Koen De Preter heeft al een lang parcours bij fABULEUS. Hij maakte er o.a. de solo Les mots ... toujours les mots bien sûr (2004), de jongerenproductie .White.Muted.Crash. (2005) en het duet We dance to forget (2007) dat meer dan zes seizoenen tourde in elf verschillende landen. Voor zijn nieuwste fABULEUS-productie followfollow werkt Koen met een groep jongeren tussen 13 en 21 jaar. 

Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.

Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.

De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.

De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.

Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.

Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.

De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.

De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.

BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers

Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.

Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.

De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.

“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard

Wegens technische problemen wordt de voorstelling op donderdagavond 9 mei afgelast.
Ticketkopers worden persoonlijk geïnformeerd en kunnen kiezen voor een terugbetaling of tickets voor vrijdagavond 10 mei. Onze excuses voor het ongemak.

Alexia Leysen en Valentijn Dhaenens ontrafelen Knåusgard

In 3.500 pagina’s pende de Noor Karl Ove Knausgård de strijd van zijn ziel neer en spaarde daarbij niets of niemand. Voorbij de schaamte en met de taal als instrument probeerde hij de banaliteit van zijn leven te overstijgen. Het schrijven gaf zijn leven zin, maar ging uiteindelijk ten koste van zichzelf en z'n naasten... Geïnspireerd door dit verhaal creëren Valentijn Dhaenens en Alexia Leysen KNAUS en ontrafelen daarin een worstelende mens die zich alsmaar afvraagt: 'Waarom?'

Als God dood is en de hemel leeg, zoekt KNAUS naar wat van waarde is in dit universum. We zien een man die tussen de luiers en de sterren zichzelf staande probeert te houden rond de vraag: wie ben ik? KNAUS zoomt genadeloos in op onze diepe behoefte om als mens gezien te worden.

“Dhaenens neemt de zaal moeiteloos mee in de meanderende gedachtegangen, precies laverend tussen scherpe pijn en tragikomische hulpeloosheid.” – De Morgen

“Een zeldzaam ontwapenend gebeuren.” – De Standaard

“Grijpt naar de keel.” – Theaterkrant

Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.

Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.

De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.

De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.

Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.

Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.

De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.

De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.

Bert Haelvoet en Roy Aernouts legden de kiemen voor hun Sketch-trilogie toen ze samen school liepen in Studio Herman Teirlinck. Sketch 1 leverde het bewijs voor een hilarische en absurde topervaring. Een heel beroemd iemand die anoniem wenst te blijven omschreef hun werk als “Gaston en Leo meets Samuel Beckett”. Het verhaal doet er verder niet toe. Al wat we weten, is dat het begint als onze twee protagonisten naar Parijs vertrekken en dat één van hen bij het verlaten van bar La Gallia zijn sjaal vergeet. Het minimaalste begin van het nieuwe stuk waarin de heren weer loos gaan.

“Hier staat een komisch duo met een heerlijk taalgevoel, even goed in staat tot filosofische hoogstandjes als tot lachwekkende non-discussies.” **** – De Standaard

Voor alle gemiste koffietafels

Johan Terryn verloor zijn vader midden in de eerste lockdown. Rouwen en verdriet delen werden sterk beperkt door de omstandigheden. Hij gebruikte dan maar zijn column op de radio om zijn rouwboodschap de wereld in te sturen. Vele luisteraars voelden zich geraakt en vertelden hem spontaan hun eigen verhaal over het gebrek aan nabijheid bij het afscheid.

Met twaalf van hen ging Johan in gesprek in de podcast Het Uur Blauw, tijdens een wandeling die begon in het pikkedonker en eindigde bij zonsopgang.

Het dertiende verhaal vertelt Johan op het podium: dat van zijn eigen rouwproces. Het is een unieke vertelling over wat het betekent om een geliefde te verliezen, over rouwen in bijzondere tijden, over afscheid zonder nabijheid.

De voorstelling Het Uur Blauw ging in oktober 2020 in première in De Studio. Ze vertelt het rouwverhaal van de podcastmaker. Het heeft als utopisch doel om alle gemiste koffietafels goed te maken én het nodigt het publiek uit om bij zichzelf ook te reflecteren over het eigen verlies. De voorstelling werd erg enthousiast onthaald. Ondanks het zware thema bleken mensen opgelucht en ontladen de zaal te verlaten. Ze hadden zich herkend in de verhalen. Ze hadden een traan gelaten en gelachen. Ze hadden weer even stilgestaan bij hun eigen verlies.

“Wat een mooie voorstelling was dat, essentieel en universeel. En emotioneel, maar nergens sentimenteel. Topwerk. Grote dank.” – Michiel Devlieger

“Nog nooit heeft een voorstelling me zo diep geraakt. Met een lach en veel tranen. En vervolgens weer lachen. Ga dit zien.” – Evi Hanssen

Laat je meevoeren in een absurde wereld van magie en het onderbewustzijn. Is het echt of zijn het truken van de foor? Dat mag je zelf uitmaken. Heen en terug wordt een waanzinnige avond, vol humor en geniale hersenspinsels.

Dit magisch theater lijkt in niets op een goochelshow. Tim Oelbrandt gaat op verkenning in de negentiende eeuw, de victoriaanse periode van hypnose, waarzeggerij en spiritisme. Heen en terug is een bezwerende seance waarin gedachten en veronderstellingen overhoop gehaald worden. Een psychologische trip om u tegen te zeggen.

Naast zijn theaterwerk in binnen- en buitenland bedenkt Tim ook goocheltechnieken voor het tv-programma Nicholas. Hij won de Grand Prix op het Open Nederlands Kampioenschap Goochelen 2017.

“Of hij een meester in de magie of een charmante charlatan is, laat hij geniepig in het midden (…) Ook fijn hoe Oelbrandt zijn magie met poëzie, comedy en fascinerende feiten mengt." ★★★★, Gazet van Antwerpen

“Every inch a gentleman.” ★★★, De Standaard