Na de moord op zijn partner-in-crime wil oplichter Johnny Hooker wraak nemen op de schuldige: de gewelddadige misdaadkoning Doyle Lonnegan. Hij roept hiervoor de hulp in van meesterzwendelaar Henry Gondorff, die zijn achterban optrommelt om een heerlijk complexe val op te zetten. In THE STING versterken steracteurs Paul Newman en Robert Redford hun imago als gouden koppel, dat ze erfden na BUTCH CASSIDY AND THE SUNDANCE KID. De film is een stilistisch hoogtepunt. Regisseur George Roy Hill wilde de look en feel van de gangsterfilms uit de jaren 30 recreëren. Dit lukte met zachte kleuren en ingenieuze belichting, de pittige historische kostumering van Edith Head en de tussentitels van de hand van artiest Jaroslav Gebr.
“Sit down and shut up, will ya? Try not to live up to all my expectations.” – FBI agent Polk in THE STING
‘In de verhaaltrant dient de relativerende humor, onderstreept George Roy Hill. Hij geeft geregeld knipoogjes naar het publiek in de zaal. Vooral de dialoog speelt daarbij een rol. Gevatheid en snedigheid zijn troef in The sting. Het scenario wordt ook duidelijk verteld. Telkens ’n nieuw hoofdstuk in het verhaal wordt aangesneden is dat duidelijk merkbaar door een getekende illustratie met een ondertitel. Zo krijgt The Sting als het ware de allure van een sprookjesboek. Er waren eens twee oplichters…’
Jongeren op scène onderzoeken hoe ziek normaal alles en iedereen is
The first human is pretty lost.
The second is smiling.
The third is bungeejumping.
The fourth really hates babies.
The fifth is watching scary shit.
The sixth is refusing to eat.
The seventh is proud of his body.
The eight is tearing up old pictures.
The ninth is an old guy tapdancing.
The tenth wants to kill the third.
The eleventh would like to have at least one friend.
The twelfth is crying softly.
The thirteenth almost died but is ok now.
The fourteenth is not masturbating.
The fifteenth has started a blog about emotions.
The sixteenth is spitting on all the dead corpses.
The seventeenth is looking at the twelfth.
The eighteenth can’t believe this is happening.
And then they all played.
In de voorstelling Fun Loving Humans wordt op een liefdevolle manier onderzocht hoe ziek normaal alles en iedereen is. Dit gebeurt op uiterst gedetailleerde en totaal willekeurige wijze. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen is treffend. In de voorstelling wordt eenvoudig Engels gesproken.
Theatermaker-om-in-de-gaten-te-houden Simon D’Huyvetter werkt met drie dramastudenten (KASK) en tien jongeren uit de Theaterateliers van KOPERGIETERY.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Filosoof Johan Braeckman brengt nieuwe inzichten over fake news.
Waarom maken mensen eigenlijk nepnieuws?
Hoe herken je nepnieuws?
En welke rol speel je zelf in de verspreiding?
Een avond georganiseerd door Are We Biased
10 euro aan de kassa
De Democratische Republiek Congo wordt al vijfentwintig jaar verscheurd door een oorlog die grotendeels genegeerd wordt door de media en de internationale gemeenschap. Het aantal slachtoffers loopt in de honderdduizenden, zo niet miljoenen.
De daders van deze misdaden zijn ontelbaar: rebellenbewegingen, maar ook legers, die van Congo en de buurlanden ... Ze lijken allemaal geobsedeerd te zijn door macht en geld, en denken dat ze ongestraft en onverschillig de rijkdommen van Congo kunnen nemen.
Thierry Michel reist al meer dan dertig jaar door Congo met zijn camera en is getuige geweest van de gevechten, het lijden maar ook de hoop van het Congolese volk. Met het pleidooi van dokter Mukwege, winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede, ontdekt hij de ketenen van dit meedogenloze geweld dat Congo al een kwart eeuw verwoest.
Nagesprek
Wat is de rol die België moet opnemen? Welke neo-koloniale patronen hebben een invloed op het conflict? Blijven wij met onze consumptie van natuurlijke rijkdomen uit Congo het conflict voeden?
Hoe staat het met de talrijke lokale initiatieven die werken rond veiligheid, die hoop geven, die dialogen opzetten tussen lokale gemeenschappen en de overheid? Wat met de verkiezingen in 2023?
Na de film gaat Elien Spillebeen (MO*) samen met Sandrine Ekofo (Broederlijk Delen), Elisabeth Masika Sekanabo (Amuka vzw) en Divin-Luc Bikubanya (CEGEMI) dieper in op deze en andere vragen.
Dit event is een samenwerking tussen 11.11.11, AUHA, Global Minds, Ispirelli, Student en Engagement, Karel de Grote Hogeschool, AP Hogeschool, IDeE, Thomas More hogeschool, Universiteit Antwerpen, USOS, en VLIR-UOS
Met steun van Stad Antwerpen.
Een radiojournalist neemt zijn 9-jarige neefje onder zijn vleugels wanneer zijn zus voor haar man moet zorgen die met psychische problemen kampt. Tijdens een roadtrip van Los Angeles naar New York en New Orleans, ontstaat er langzaam een unieke band tussen de twee…
Oscarwinnaar Joaquin Phoenix keert terug in zijn eerste filmrol sinds Joker in dit in prachtig zwart-wit geschoten drama. Mike Mills (20th Century Women, Beginners) brengt met deze derde film over familierelaties een ode aan de generatie van de toekomst, en diegenen die hen opvoeden.
"C’mon C’mon is een ontroerende ode aan de intensiteit van het ouderschap."★★★★★ - De Morgen
"De schoonheid zit ’m in het kleine, in het menselijke van hevige ruzies en onbedaarlijke giechelpartijen."★★★★ - De Standaard
"Een film die lééft en ademt en trilt van waarachtigheid." ★★★1/2 – Humo
"Joaquin Phoenix is at his career best in this great, big bear hug of a film."★★★★★ - The Guardian
“Zwart-wit creëert een zachtheid, die helpt om je de film binnen te voeren. Ik associeer zwart-wit met pianomuziek van Satie. Het geeft openheid en ruimte en helpt een delicate, intieme wereld te tonen. […] Toen ik het script schreef, zag ik deze personages in mijn hoofd in zwart-wit. Ik denk dat ik ze niet in kleur zag, omdat zwart-wit ze uit de realiteit haalt. Ik hou van het contrast tussen film als een zeer realistisch medium met documentaire kwaliteiten en film als mythische vertelling. De tegendelen versterken elkaar en dat wilde ik in deze film doen.”
Mike Mills in: Filmkrant, nr. 444, maart 2022, p. 14
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
Het Internationaal Literatuurfestival in Berlijn organiseert een wereldwijde screening van Bryan Fogels THE DISSIDENT op 3 mei, De Dag van de Persvrijheid.
Op 2 oktober 2018 stapt journalist Jamal Khashoggi het Saoudische consultaat binnen in Instanbul. Hij komt nooit meer buiten. In THE DISSIDENT onthult de Oscarwinnende regisseur Bryan Fogel (Icarus) het web van bedrog en machtsmisbruik achter deze moord. Hij krijgt ongekende toegang tot het bewijsmateriaal verzameld door de Turkse overheid en praat met zij die het dichtste bij het verhaal staan: Khashoggi’s verloofde Hatice Cengiz, de Turkse politie, de aanklagers en de jonge Saoedische dissident waar Khashoggi mee samenwerkte. Elk bewijsstuk wijst naar Kroonprins Mohammed bin Salman, die tot het uiterste gaat om het verhaal in de doofpot te stoppen. Deze verbluffende documentaire schetst niet alleen het portret van een man die alles opofferde in de strijd om van zijn thuisland een meer rechtvaardige samenleving te maken, maar illustreert ook op schokkende wijze dat niemand ongestrafd ingaat tegen het Saoedische regime…
De documentaire reconstrueert de achtergrond van de moord op Saudi Washington Post journalist en criticus van het regime Jamal Khashoggi in 2018. Met de wereldwijde screening van THE DISSIDENT wordt Jamal Khashoggi’s strijd voor mensenrechten en persvrijheid herdacht.
THIS IS MY DESIRE bestaat uit de hoofdstukken Spanje en Italië, maar van die landen krijgen we niks te zien. In de Nigeriaanse miljoenenstad Lagos volgen we Mofe en Rosa. Manusje-van-alles Mofe werkt overdag als technicus in een drukkerij, tot de stoppen – van de verouderde, steeds opnieuw herstelde apparatuur én van Mofe zelf – doorslaan. Kapster en barvrouw Rosa baant zich een weg langs haar opdringerige huisbaas en ontfermt zich over haar zwangere zusje. Mofe en Rosa ontmoeten elkaar toevallig in de wachtkamer van de dokter. Even later ontmoeten de twee mekaar opnieuw wanneer Rosa’s kapotte koelkast bij Mofe terechtkomt. Hij lapt immers na zijn werkuren elektronische apparaten op.
De twee leiden een verschillend leven, maar dromen van hetzelfde: in Europa opnieuw beginnen. Mofe stippelt zijn vlucht uit met een paspoort op naam van Sanchez; Rosa legt haar hoop in het hart van een rijke Amerikaanse expat en in de handen van een ordinaire oplichtster. De vele tegenslagen houden Mofe en Rosa gevangen: beiden zullen hun plannen voor een nieuw leven opbergen.
Een radiojournalist neemt zijn 9-jarige neefje onder zijn vleugels wanneer zijn zus voor haar man moet zorgen die met psychische problemen kampt. Tijdens een roadtrip van Los Angeles naar New York en New Orleans, ontstaat er langzaam een unieke band tussen de twee…
Oscarwinnaar Joaquin Phoenix keert terug in zijn eerste filmrol sinds Joker in dit in prachtig zwart-wit geschoten drama. Mike Mills (20th Century Women, Beginners) brengt met deze derde film over familierelaties een ode aan de generatie van de toekomst, en diegenen die hen opvoeden.
"C’mon C’mon is een ontroerende ode aan de intensiteit van het ouderschap."★★★★★ - De Morgen
"De schoonheid zit ’m in het kleine, in het menselijke van hevige ruzies en onbedaarlijke giechelpartijen."★★★★ - De Standaard
"Een film die lééft en ademt en trilt van waarachtigheid." ★★★1/2 – Humo
"Joaquin Phoenix is at his career best in this great, big bear hug of a film."★★★★★ - The Guardian
“Zwart-wit creëert een zachtheid, die helpt om je de film binnen te voeren. Ik associeer zwart-wit met pianomuziek van Satie. Het geeft openheid en ruimte en helpt een delicate, intieme wereld te tonen. […] Toen ik het script schreef, zag ik deze personages in mijn hoofd in zwart-wit. Ik denk dat ik ze niet in kleur zag, omdat zwart-wit ze uit de realiteit haalt. Ik hou van het contrast tussen film als een zeer realistisch medium met documentaire kwaliteiten en film als mythische vertelling. De tegendelen versterken elkaar en dat wilde ik in deze film doen.”
Mike Mills in: Filmkrant, nr. 444, maart 2022, p. 14
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
*Om 19u30 is er een gratis inleiding door dramaturg Koen Haagdorens, regisseurs Koen van Kaam en Jorgen Cassier*
Zuidpool verrast met een muzikale performance vol poëzie, samples en slam.
Op scène staan topactrices Evgenia Brendes, Sofie Decleir, Taeke Nicolaï, Scarlet Tummers en Anne-Laure Vandeputte zij aan zij met sample artist Kris Strybos. Samen geven ze stem aan drie gedichten van Maria Stepanova, één van de meest kritische en geprezen Russische auteurs van het moment.Zuidpool brengt deze teksten in de gelauwerde Engelse vertaling van dichteres Sasha Dugdale, met Nederlandse boventitels. Een al te actuele auditieve trip.
In het werk van Maria Stepanova betekent oorlog een strijd om taal, meer nog dan een strijd om macht en grond. De inzet van die strijd is het bezit en de controle van taal; en dus van het collectieve bewustzijn van een gemeenschap die die taal deelt. Stepanova stelt vast dat haar taal, en daarmee haar sociale en culturele identiteit, haar ontnomen is door het efficiënt manipulatieve gebruik ervan als ideologische propaganda. Haar antwoord op die aanval en dat persoonlijk verlies is even verrassend als radicaal: ze minimaliseert de relevantie van haar eigen stem, legt een bom onder alles wat taal ooit verwezenlijkte en bouwt met de scherven die ze na de explosie aantreft een nieuwe gerecycleerde constructie en identiteit.
Met splinters, citaten en samples schreef Stepanova drie lange gedichten. SPOLIA (2014) - verzoening & vrede; WAR OF THE BEASTS AND THE ANIMALS (2015) - woede & strijd; THE BODY RETURNS (2018) - heropleving. Daarin schemeren zowel de conflicten in Oekraïne als de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog door.
Zuidpool presenteert deze essentiële strijd als een koorwerk voor vijf vrouwenstemmen onder begeleiding van een live-composer/sample artist. Wat kan het nog betekenen om ‘iets te zeggen’ na zoveel verdachtmakingen? Hoeveel waarheidsvinding rest er nog in het ‘gesproken woord’? Eén ding is zeker: de strijd is nog niet beslecht.
Maria Stepanova (Moskou, 1972) schrijft essays en proza en publiceerde al meer dan tien dichtbundels. Ze won de belangrijkste literaire prijzen van Rusland en stond op de shortlist van de International Booker Prize 2021 met In memory of memory, bij ons bekend als Voorbij het geheugen. Ze is een actieve voorvechter van kritische reflectie en persvrijheid.
ZuidpoolsWar of the Beasts and the Animals wordt een veelstemmige en essentiële strijd om taal en vrijheid.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
Twee biljoen jaar in de toekomst bevindt een futuristisch menselijk ras zich op de rand van uitsterven. Bijna alles wat er overblijft van de wereld zijn eenzame en surrealistische monumenten in de wildernis. De rustgevende stem van Tilda Swinton verhaalt wat er gebeurt op de stervende aarde. Het postuum filmdebuut van de IJslandse componist Jóhann Jóhannssons is gebaseerd op de gelijknamige scifi roman van Olaf Stapledon. De indrukwekkende soundtrack wordt gespeeld door BBC Philharmonic.
De Boliviaanse filmmaker Kiro Russo brengt een fascinerende film waarin natuur, mystiek en het gif van een bruisende stad in botsing met elkaar komen. Bekroond met de Juryprijs in de Orizzonti-competitie op het filmfestival van Venetië.
De jonge, maar verzwakte mijnwerker Elder is met zijn kompanen naar de hoofdstad La Paz gemarcheerd om de ongelijkheid en werkloosheid in Bolivia aan te klagen. Eenmaal daar moeten de mannen zich opnieuw uitsloven om een schamel loon bijeen te krijgen: op de straatmarkt sleuren ze met zakken, meubilair en watermeloenen. Langzaam verergert Elders conditie - volgens zijn vrienden door "het stof uit de mijnen" dat hij inademde. Of is er meer aan de hand? Een oude sjamaan spreekt namelijk over een storm die de wrede metropool voor altijd zal verwoesten. Cineast Kiro Russo assembleerde een magisch en boze stadssymfonie en zet zich met zijn eclectische filmtaal - vlot schakelend tussen abstracte impressies en docu-noir - sterk op de kaart. Wanneer je een synthlijn hoort opkomen, ligt voor je een van de meest memorabele scènes van het jaar in het verschiet. Transcendentale cinema, in de traditie van Jia Zhangke.
Na 5 jaar in de gevangenis ontmoet Tony ‘Le Stéphanois’ zijn vrienden Jo en Mario. Ze stellen hem voor om samen een juwelenroof te plegen, maar hij weigert. Tony zoekt zijn voormalige vriendin Mado op, die nu een affaire heeft met topgangster Pierre Grutter, wat leidt tot een aanvaring tussen de twee. Tony keert terug naar zijn vrienden met een tegenvoorstel voor een nog grotere roof. Met de hulp van gespecialiseerd kluizenkraker César, beramen de vrienden de perfecte kraak. Totdat een menselijke fout roet in het eten strooit…
Nadat Amerikaans regisseur Jules Dassin tijdens het McCarthy-tijdperk op Hollywoods zwarte lijst terechtkwam, vond hij werk in Frankrijk en later in Griekenland. Dassins eerste Franse film werd de lowbudgetfilm DU RIFIFI CHEZ LES HOMMES, die hem meteen de prijs voor Beste Regisseur opleverde in Cannes. Dassin vertolkt ook zelf de rol van kluizenkraker César.
‘De zin voor echtheid, die de regisseur aan de dag heeft gelegd, noopte hem er toe, niet terug te deinzen voor het uitbeelden van sterk realistische tonelen, zoals die van de moordpartijen en gevechten, welke alle uitmunten door hun ongenadige wreedheid, maar men kan niet ontkennen, dat zij het logisch gevolg zijn van het drama en niet van een vooringenomenheid, zoals degene die het zwakke punt is van zoveel films in het genre waartoe Du Rififi chez les hommes behoort. Niets is er te veel in deze film en geen woord in de tekst kan er gemist worden. Daar waar woorden werkelijk overbodig waren, zijn zij totaal weggelaten : bijna een half uur lang duurt de sekwentie [sic] van de inbraak, waarbij volledige stilte heerst, vermits spreken hier een fout zou geweest zijn. Een bijzonder woord van lof mag over de mooie fotografie gezegd worden.’
We are very proud to announce that this year we hit the 4th anniversary of Club Suave. For this celebration we will be going all the way with 2 rooms.
Think of it as a Club Suave XL night.
✧✧✧ ROOM I ✧✧✧ ROTONDE x FOYER
TNO SOUNDSYSTEM (NL)
EKANY (BXL)
CLUB SUAVE SOUNDSYSTEM
ASSIA MK
CHICAGO
MusicFuture Beats // Hip Hop & R&b // Forgotten Gems // Afro // Grime // Baile // Eclectic Soul // Funky // 2-Step // Dancehall // Global Grooves // Jersey Club // Moombahton
✧✧✧ ROOM II (HOSTED BY FREED) ✧✧✧ KLUB
FUNCADAFI SOUNDSYSTEM
OSKAR
SANS LAIT
MusicHouse // Disco // Funk // Italo // Electro
Come and Be Artistic, Be Creative, Be Yourself, Be Free !
De Boliviaanse filmmaker Kiro Russo brengt een fascinerende film waarin natuur, mystiek en het gif van een bruisende stad in botsing met elkaar komen. Bekroond met de Juryprijs in de Orizzonti-competitie op het filmfestival van Venetië.
De jonge, maar verzwakte mijnwerker Elder is met zijn kompanen naar de hoofdstad La Paz gemarcheerd om de ongelijkheid en werkloosheid in Bolivia aan te klagen. Eenmaal daar moeten de mannen zich opnieuw uitsloven om een schamel loon bijeen te krijgen: op de straatmarkt sleuren ze met zakken, meubilair en watermeloenen. Langzaam verergert Elders conditie - volgens zijn vrienden door "het stof uit de mijnen" dat hij inademde. Of is er meer aan de hand? Een oude sjamaan spreekt namelijk over een storm die de wrede metropool voor altijd zal verwoesten. Cineast Kiro Russo assembleerde een magisch en boze stadssymfonie en zet zich met zijn eclectische filmtaal - vlot schakelend tussen abstracte impressies en docu-noir - sterk op de kaart. Wanneer je een synthlijn hoort opkomen, ligt voor je een van de meest memorabele scènes van het jaar in het verschiet. Transcendentale cinema, in de traditie van Jia Zhangke.
Billie en Lucas, een jong Brussels koppel, starten hun studies aan de universiteit en staan voor een jaar vol veranderingen. Hun denkbeelden over de toekomst, twijfels over relaties en verwachtingen van het volwassen leven vormen de basis voor gesprekken met vrienden en elkaar. Kind Hearts toont op een integere wijze hoe vormend maar ook onzeker (eerste) liefde kan zijn.
“Met KIND HEARTS maakten we geen documentaire over liefde maar kijken we naar een concrete liefdesrelatie, verbeelden we het contact tussen twee geliefden, Billie en Lucas. De ervaring van liefde is nauw verbonden met dat van een vertelling, in onze gedachten herscheppen we de liefde tot een avontuur. Die notie van constructie ziet zich ook weerspiegeld in de vorm van de film, gekenmerkt door een ambivalentie tussen enscenering en documentaire. Het werken aan een film heeft voor ons ook met aandacht te maken, met zorg en concentratie, zowel in de keuze van de vorm als in de verhouding tot mensen en plaatsen. Met Kind Hearts hebben we de ambitie om op een liefdevolle wijze te kijken naar hoe deze geliefden zich tot de wereld vandaag en tot elkaar verhouden.” – Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
Met een cast van louter 40-plussers waagt Theater Artemis zich voor het eerst aan een dansvoorstelling. Een hachelijke onderneming. Zeker voor deze jonge doelgroep. We zullen ons dan ook zo veel mogelijk proberen in te houden. Dat zal niet makkelijk zijn. Opgezweept door de aanstekelijke beats van Toben Piel (Les Trucs), aangevuurd door een flitsend lichtplan en in swingende outfits zullen we erg ons best moeten doen. Een stiekem danspasje is toch snel gemaakt. Maar we weten het: we stinken, we bewegen onhandig en we zijn ook zeker niet sexy! Daarom beloven wij plechtig: er zal niet gedanst worden. Erewoord.
Jetse Batelaan houdt ervan om het theater en de mensen die zich daar verzamelen onder de loep te nemen. De vorige coproductie voor twaalfplussers met Künstlerhaus Mousonturm (…..) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel (2020) kreeg de Gouden Krekel voor de meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie. In deze voorstelling vertaalde hij de argwaan, twijfel en angst van de jonge theaterbezoeker letterlijk. Zie een puber maar eens mee te krijgen naar het theater. Ze voelen zich de les gelezen, verveeld of in verlegenheid gebracht door de (volwassen) mensen om zich heen. Maar zijn respect voor hen is groot en dat is wat Jetse drijft in zijn theater.
Een compilatie van zes kortfilms, volledig gewijd aan wolven, groot of klein. We zien de schattige Wolfy en zijn vrienden aan het werk in alle seizoenen, terwijl ze spelen op een ijsschots, een verjaardagstaart bakken, of meereizen met de trekvogels. Ook twee andere filmpjes zetten wolven in de spotlights: een kleine wolf vindt zichzelf groot genoeg om alleen op jacht te gaan, en een knorrige oude wolf probeert een overenthousiaste welp af te schudden. Het jongste publiek geniet volop van de natuur, die zich van haar vrolijkste kant laat zien. Kom lekker meehuilen met de wolven naar de volle maan.
“There’s no place like home.” Die eenvoudige woorden krijgen pas betekenis voor Dorothy (Judy Garland) nadat een tornado haar wegrukt uit het grijze Kansas en haar doet belanden in het wonderlijke land van Oz. Op haar zoektocht naar huis krijgt ze gezelschap van drie onvergetelijke figuren – een Laffe Leeuw, een Blikkenman zonder hart en een Vogelverschrikker zonder verstand – die haar elk iets leren over wat er echt toe doet.
THE WIZARD OF OZ is een kleurrijke klassieker uit 1939 die generaties blijft betoveren, niet in het minst dankzij iconische liedjes als Over the Rainbow. Wat begon als een kinderboekadaptatie groeide uit tot een sprankelend cultureel monument: een technicolor-revolutie, een queer icoon, een film die grenzen overstijgt tussen droom en werkelijkheid, musical en sprookje, kinderlijke verwondering en volwassen verlangen.
Victor Flemings film herschreef de regels van cinema met een jonge heldin en de revolutionaire gedachte dat wat je zoekt – hart, moed, verstand – misschien altijd al in jou zat. Een tijdloze ode aan verbeelding, veerkracht en jezelf zijn.
Donderdag 19 juni wordt de film in de buitenlucht vertoond bij Archipel (Slachthuislaan 23, 2060 Antwerpen). Geen zorgen over het weer — de openluchtvertoning is volledig overdekt en dus regenproof. Stoelen zijn voorzien, maar neem gerust je eigen kussen en dekentje mee voor dat extra beetje gezelligheid!
ENG The film is in English with Dutch subtitles
“There’s no place like home.” Those simple words only truly resonate with Dorothy (Judy Garland) after a tornado sweeps her away from grey, dusty Kansas and drops her into the wondrous land of Oz. On her journey back, she is joined by three unforgettable companions – a Cowardly Lion, a Tin Man without a heart, and a Scarecrow without a brain – each teaching her something essential about what truly matters.
THE WIZARD OF OZ is a vibrant 1939 classic that continues to enchant generations, not least thanks to iconic songs like Over the Rainbow. What began as an adaptation of a beloved children’s book became a dazzling cultural landmark: a Technicolor revolution, a queer icon, a film that blurs the lines between dream and reality, musical and fairytale, childlike wonder and adult longing.
Victor Fleming’s film rewrote the rules of cinema with its young heroine, and the radical idea that heart, courage, and wisdom aren’t things you find – they’re what you’ve had inside all along. A timeless ode to imagination, resilience, and the power of being yourself.
Thursday 19 June, the film will be screened in the open air at Archipel (Slachthuislaan 23, 2060 Antwerpen). Don’t worry about the weather — the open-air screening is fully covered and rainproof. Seating will be provided, but feel free to make yourself extra cosy with your own cushion and blanket!
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
Bad Woman is een atypische stand-up performance waarin een jonge vrouw zich probeert te bevrijden van de opgelegde norm. Met intieme bekentenissen van over de hele wereld (Myanmar, Rwanda en Wit-Rusland), dans, lectures en (hopelijk) spirituele inzichten. Julie Cafmeyer zal deze keer ook stilstaan bij haar lichaam. Wie geeft er commentaar op haar lijf? Hoe ziet zij zichzelf? Hoe aanvaardt zij haar lichaam en dat van een ander? En dan zal zij weer dansen. Dans, dans, dans, omdat het kan!
‘Ik wil een ode brengen aan al wie een nieuwe wereld in zich draagt omdat ik troost, levenslust en hoop haal uit iedereen die – uit vrije wil, of omdat ze niet anders kunnen – weigert om zich te rangschikken onder de normaliteit. In het beste geval word je geïnspireerd om jezelf ook te bevrijden, om je leven te redden.'
In Myanmar werd ik verliefd op een Birmese gids, hij nodigde me uit op wandeltocht met andere toeristen. Ik verveelde me omdat ik vond dat de tocht niet ‘authentiek’ genoeg was. Uit verveling bezatte ik me met rijstwijn en maakte ik hem verwijten. Hij riep naar me: ‘You know what your problem is? You are a high standard person. You are a typical white woman. Je hebt een appartement, je kan zoveel mannen bij je laten slapen als je wil, je kan zoveel reizen als je wil. Het is mijn grootste droom om een vliegticket te betalen en jij doet het gewoon en staat hier te klagen over authenticiteit.’
Twee uur later moest ik overgeven door al die rijstwijn. Hij stond niet op om me te helpen en ik riep voor het hele dorp: ‘Why are you not helping me? THIS IS ABOUT ME!’
Met een cast van louter 40-plussers waagt Theater Artemis zich voor het eerst aan een dansvoorstelling. Een hachelijke onderneming. Zeker voor deze jonge doelgroep. We zullen ons dan ook zo veel mogelijk proberen in te houden. Dat zal niet makkelijk zijn. Opgezweept door de aanstekelijke beats van Toben Piel (Les Trucs), aangevuurd door een flitsend lichtplan en in swingende outfits zullen we erg ons best moeten doen. Een stiekem danspasje is toch snel gemaakt. Maar we weten het: we stinken, we bewegen onhandig en we zijn ook zeker niet sexy! Daarom beloven wij plechtig: er zal niet gedanst worden. Erewoord.
Jetse Batelaan houdt ervan om het theater en de mensen die zich daar verzamelen onder de loep te nemen. De vorige coproductie voor twaalfplussers met Künstlerhaus Mousonturm (…..) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel (2020) kreeg de Gouden Krekel voor de meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie. In deze voorstelling vertaalde hij de argwaan, twijfel en angst van de jonge theaterbezoeker letterlijk. Zie een puber maar eens mee te krijgen naar het theater. Ze voelen zich de les gelezen, verveeld of in verlegenheid gebracht door de (volwassen) mensen om zich heen. Maar zijn respect voor hen is groot en dat is wat Jetse drijft in zijn theater.
Na meer dan 70 geannuleerde theatervoorstellingen van Terminator Too besloten De Studio en Robbert Vervloet om het concept van hun voorstelling om te vormen naar een kortfilm.
Jurassic Park, Pulp Fiction, Kill Bill, Batman en nog een heleboel andere blockbusters komen samen in deze film. Robbert Vervloet en Ephraïm Cielen vertolken de hoofdrollen. De bijrollen worden gespeeld door grote namen uit de Vlaamse film- en theaterwereld: Joke Emmers, Nico Sturm, Ruth Becquart, Jennifer Heylen, Jonas Vermeulen,...
Vervloet en Cielen creëren in Terminator Too - The Movie een universum waarin ze zelf de helden zijn. Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën, stunts en een vers gecomponeerde soundtrack leggen ze de stereotiepe Hollywoodmechanismen bloot - op geheel eigen (vaak hilarische) gebricoleerde wijze. Dat allemaal gebaseerd op scènes en personages uit bekende films.
Wauw, wauw, wauw.
Wij zijn KLAUW! De geweldige club van geweldige én moedige kinderen. We willen niet bang zijn dat we nooit de eerste, de beste, de slimste, de mooiste, de succesvolste zullen zijn. Ben jij het ook beu om bang gemaakt te worden? Om altijd te moeten concurreren? Kom bij KLAUW! Extra leden zijn welkom.
Ben jij de baas over je angsten of zijn je angsten de baas over jou? Is angst een aangename raadgever? Heb jij dezelfde angsten als mama en papa? Kan je angst zaaien? Is angst besmettelijk? Is bang zijn gezond? Wat is erger: bang zijn, of bang maken?
KLAUW! onderzoekt de vele gezichten, tactieken en gevolgen van angst. Deze voorstelling is een vurig pleidooi om te mogen genieten van griezelen en gevaar. Voor het recht van kinderen op bang mogen zijn. Een spannende tocht door de donkere krochten van oeroude angsten en moderne manipulatietechnieken. Een hilarische horrorvoorstelling over angst en moed. Over kracht en hoop.
“Het theater van Hanneke Paauwe is altijd weer op een prettige manier storend.” – De Standaard
“Een voorstelling van Hanneke Paauwe is een totaalervaring waarin je als toeschouwer op al je zintuigen wordt aangesproken.” – De Standaard
Met een cast van louter 40-plussers waagt Theater Artemis zich voor het eerst aan een dansvoorstelling. Een hachelijke onderneming. Zeker voor deze jonge doelgroep. We zullen ons dan ook zo veel mogelijk proberen in te houden. Dat zal niet makkelijk zijn. Opgezweept door de aanstekelijke beats van Toben Piel (Les Trucs), aangevuurd door een flitsend lichtplan en in swingende outfits zullen we erg ons best moeten doen. Een stiekem danspasje is toch snel gemaakt. Maar we weten het: we stinken, we bewegen onhandig en we zijn ook zeker niet sexy! Daarom beloven wij plechtig: er zal niet gedanst worden. Erewoord.
Jetse Batelaan houdt ervan om het theater en de mensen die zich daar verzamelen onder de loep te nemen. De vorige coproductie voor twaalfplussers met Künstlerhaus Mousonturm (…..) Een voorstelling die schijt heeft aan zijn eigen vage titel (2020) kreeg de Gouden Krekel voor de meest indrukwekkende jeugdtheaterproductie. In deze voorstelling vertaalde hij de argwaan, twijfel en angst van de jonge theaterbezoeker letterlijk. Zie een puber maar eens mee te krijgen naar het theater. Ze voelen zich de les gelezen, verveeld of in verlegenheid gebracht door de (volwassen) mensen om zich heen. Maar zijn respect voor hen is groot en dat is wat Jetse drijft in zijn theater.
De zonnige westkust van Amerika in de vroege jaren ‘70. De 15-jarige Gary zoekt zijn weg nu hij te oud wordt om als kindacteur nog aan de bak te komen. Hij ontmoet de 25-jarige Alana, die met weinig enthousiasme werkt als assistente van een schoolfotograaf. Wanneer de veel jongere Gary haar duidelijk ziet zitten, reageert Alana wat verveeld en lacherig, ook al raakt ze - tot haar verbazing - steeds meer geïntrigeerd door Gary.
Acht Oscarnominaties heeft schrijver/regisseur Paul Thomas Anderson reeds achter zijn naam staan, voor topfilms als Magnolia, There Will Be Blood, Inherent Vice en Phantom Thread. LICORICE PIZZA is zijn meest ontroerende, maar ook meest ongedwongen film tot nu toe. Een heerlijke, nostalgische ode aan opgroeien in de jaren ‘70 en de magie van jonge, maar ingewikkelde liefde met personages die je nooit meer zal vergeten. Naast een rits cameos van topsterren (Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits!) zijn het vooral de twee jonge hoofdacteurs die hoge ogen gooien: actrice/muzikante Alana Haim en Cooper Hoffman, de 18-jarige zoon van de betreurde Philip Seymour Hoffman. Ongetwijfeld twee namen waar we nog veel van zullen horen.
‘At its core, Licorice Pizza is a romance of a particular kind set to the stop-go-stop-go rhythm of a couple who keep postponing their coupling thanks to a string of misunderstandings, mistimings, and temperamental and emotional delusions […] In this case, the couple is played by two charming, ingenious but untrained first-time actors who bring a lightning-in-a-bottle magic to every stand-off and narrow miss.’
Kent Jones in: Sight & Sound, Vol. 32, Issue 1, Winter 2021-2022, p. 41
Bad Woman is een atypische stand-up performance waarin een jonge vrouw zich probeert te bevrijden van de opgelegde norm. Met intieme bekentenissen van over de hele wereld (Myanmar, Rwanda en Wit-Rusland), dans, lectures en (hopelijk) spirituele inzichten. Julie Cafmeyer zal deze keer ook stilstaan bij haar lichaam. Wie geeft er commentaar op haar lijf? Hoe ziet zij zichzelf? Hoe aanvaardt zij haar lichaam en dat van een ander? En dan zal zij weer dansen. Dans, dans, dans, omdat het kan!
‘Ik wil een ode brengen aan al wie een nieuwe wereld in zich draagt omdat ik troost, levenslust en hoop haal uit iedereen die – uit vrije wil, of omdat ze niet anders kunnen – weigert om zich te rangschikken onder de normaliteit. In het beste geval word je geïnspireerd om jezelf ook te bevrijden, om je leven te redden.'
In Myanmar werd ik verliefd op een Birmese gids, hij nodigde me uit op wandeltocht met andere toeristen. Ik verveelde me omdat ik vond dat de tocht niet ‘authentiek’ genoeg was. Uit verveling bezatte ik me met rijstwijn en maakte ik hem verwijten. Hij riep naar me: ‘You know what your problem is? You are a high standard person. You are a typical white woman. Je hebt een appartement, je kan zoveel mannen bij je laten slapen als je wil, je kan zoveel reizen als je wil. Het is mijn grootste droom om een vliegticket te betalen en jij doet het gewoon en staat hier te klagen over authenticiteit.’
Twee uur later moest ik overgeven door al die rijstwijn. Hij stond niet op om me te helpen en ik riep voor het hele dorp: ‘Why are you not helping me? THIS IS ABOUT ME!’
LEZING DOOR STEVEN JACOBS (Universiteit Antwerpen/ Universiteit Gent)
CLASSICS
FILM
archief
Henri Storck (1907-1999) is zonder twijfel de belangrijkste Belgische cineast uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Geboren te Oostende, zal hij in zijn films vaak refereren aan de badstad en haar kunstenaars als Ensor, Permeke en Spilliaert. Met BEELDEN VAN OOSTENDE (1929) leverde Storck een bijzondere bijdrage aan de “stadssymfonie”, een experimenteel en documentair filmgenre dat bijzonder belangrijk was in het interbellum. In Storcks lyrische ode aan Oostende laten ritmische en associatieve montages, een beweeglijke camera en een voorkeur voor natuurlijke verschijnselen als water, wind en zand de invloed van de Russische maar vooral ook Franse avant-garde cinema zien.
Naast de Franse impressionistische film drukte ook het surrealisme een duidelijke stempel op de vroege films van Storck. Dit vertaalt zich niet alleen in een fascinatie voor verlaten straten en het terrain vague van de haven in BEELDEN VAN OOSTENDE. Films als VOOR JE MOOIE OGEN (1930) en IDYLLE AAN HET STRAND (1931) bespelen volop surrealistische thema’s en motieven. Later zal Storck als specialist in kunstdocumentaires ook een film wijden aan de surrealistische schilder Paul Delvaux.
Een voorkeur voor surrealistische juxtaposities markeert ook Storcks “montage-films” uit de vroege jaren 1930. In OP DE BOORDEN VAN DE CAMERA (1932) en GESCHIEDENIS VAN DE ONBEKENDE SOLDAAT (1932) zet Storck volop “found-footage” in om een modernistische collage-esthetiek te combineren met een uitgesproken ideologische boodschap. Tot slot komt de surrealistische belangstelling voor het exotische en het etnografische duidelijk aan bod in PAASEILAND (1935), die Storck in samenwerking met de Nederlandse cineast John Fernhout realiseerde.
In een gebricoleerde stijl leggen twee broers de stereotiepe mechanismen bloot van het medium film. Het maken van hun eigen film is zowat de ultieme vlucht uit de realiteit. Maar gaandeweg ontstaan er spanningen tussen de twee mannen en ook de buitenwereld neemt een steeds grotere rol in.
Terminator Too toont het perspectief van twee volwassen mannen die op haast maniakale wijze blijven vasthangen aan de helden van hun jeugd. Ze amuseren zich te pletter, maar zijn niet altijd helemaal ‘in touch with reality’. Terminator Too is een ode aan de fantasie, een uitnodiging tot ongebreidelde creativiteit, vol humoristische referenties aan de hedendaagse beeldcultuur. Maar onderhuids schuilt een grimmige ondertoon. Wie zijn die mannen? En waarom sluiten ze zich af van de buitenwereld?
Met zelfgemaakte special effects, kostuums uit cornflakesdozen, tekstfragmenten uit populaire (actie)films van vroeger en nu, spectaculaire gevechtschoreografieën en een vers gecomponeerde soundtrack word je ondergedompeld in de wereld van Hollywood-blockbusters.
“De charme van deze publiekslieveling is dat hij het spelplezier en de ongebreidelde creativiteit laat primeren, zodat de voorstelling voortdurend je eigen verbeelding triggert.” ★★★★ – De Standaard
