“We kwamen helemaal hierheen om de maan te verkennen, maar het belangrijkste is dat we de Aarde ontdekten” - Apollo 8 astronaut, William Anders.
Stellar Boem is een woordeloze dansvoorstelling. Danstheater meets sciencefiction. Vier hedendaagse dansers dompelen zich onder in de wondere wereld van het poppenspel op muziek van de Japanse sciencefictioncomponist Isao Tomita. Een rêverie die begint met mensachtige creaturen die de planeet Aarde moeten ontvluchten op zoek naar een bewoonbare planeet. De ruimtevaarders vechten tegen de zwaartekracht, ontdekken fonkelende planeten en ontmoeten allerlei vreemde wezens.
Anastassya Savitsky is afgestudeerd als danser in 2010 aan het Conservatorium Artesis Antwerpen. Sindsdien was ze te zien in werk van MartHa!tentatief, hetpaleis, Jan Martens, Dimitri Leue… In haar werk als danser, speler en maker ligt haar interesse op de scheidingslijn tussen dans en theater.
Stel je voor, een geluidsarchitect met een verzameling uitvindingen. Knotsgekke instrumenten die bestuurd worden vanop afstand. Ze maken enkel muziek als jij op de knop duwt. Stel je voor, een acrobaat die op de muziek beweegt. Hij danst enkel wanneer jij op de knop duwt.
ImpulZ is een interactieve dansvoorstelling met het publiek aan de knoppen en een danser en een geluidsdokter op scène.
Wie geeft het startsignaal en wie reageert op wat of wie? Wie geeft de eerste impuls? En wat gebeurt er als niemand duwt?
“We kwamen helemaal hierheen om de maan te verkennen, maar het belangrijkste is dat we de Aarde ontdekten” - Apollo 8 astronaut, William Anders.
Stellar Boem is een woordeloze dansvoorstelling. Danstheater meets sciencefiction. Vier hedendaagse dansers dompelen zich onder in de wondere wereld van het poppenspel op muziek van de Japanse sciencefictioncomponist Isao Tomita. Een rêverie die begint met mensachtige creaturen die de planeet Aarde moeten ontvluchten op zoek naar een bewoonbare planeet. De ruimtevaarders vechten tegen de zwaartekracht, ontdekken fonkelende planeten en ontmoeten allerlei vreemde wezens.
Anastassya Savitsky is afgestudeerd als danser in 2010 aan het Conservatorium Artesis Antwerpen. Sindsdien was ze te zien in werk van MartHa!tentatief, hetpaleis, Jan Martens, Dimitri Leue… In haar werk als danser, speler en maker ligt haar interesse op de scheidingslijn tussen dans en theater.
Stel je voor, een geluidsarchitect met een verzameling uitvindingen. Knotsgekke instrumenten die bestuurd worden vanop afstand. Ze maken enkel muziek als jij op de knop duwt. Stel je voor, een acrobaat die op de muziek beweegt. Hij danst enkel wanneer jij op de knop duwt.
ImpulZ is een interactieve dansvoorstelling met het publiek aan de knoppen en een danser en een geluidsdokter op scène.
Wie geeft het startsignaal en wie reageert op wat of wie? Wie geeft de eerste impuls? En wat gebeurt er als niemand duwt?
“We kwamen helemaal hierheen om de maan te verkennen, maar het belangrijkste is dat we de Aarde ontdekten” - Apollo 8 astronaut, William Anders.
Stellar Boem is een woordeloze dansvoorstelling. Danstheater meets sciencefiction. Vier hedendaagse dansers dompelen zich onder in de wondere wereld van het poppenspel op muziek van de Japanse sciencefictioncomponist Isao Tomita. Een rêverie die begint met mensachtige creaturen die de planeet Aarde moeten ontvluchten op zoek naar een bewoonbare planeet. De ruimtevaarders vechten tegen de zwaartekracht, ontdekken fonkelende planeten en ontmoeten allerlei vreemde wezens.
Anastassya Savitsky is afgestudeerd als danser in 2010 aan het Conservatorium Artesis Antwerpen. Sindsdien was ze te zien in werk van MartHa!tentatief, hetpaleis, Jan Martens, Dimitri Leue… In haar werk als danser, speler en maker ligt haar interesse op de scheidingslijn tussen dans en theater.
“We kwamen helemaal hierheen om de maan te verkennen, maar het belangrijkste is dat we de Aarde ontdekten” - Apollo 8 astronaut, William Anders.
Stellar Boem is een woordeloze dansvoorstelling. Danstheater meets sciencefiction. Vier hedendaagse dansers dompelen zich onder in de wondere wereld van het poppenspel op muziek van de Japanse sciencefictioncomponist Isao Tomita. Een rêverie die begint met mensachtige creaturen die de planeet Aarde moeten ontvluchten op zoek naar een bewoonbare planeet. De ruimtevaarders vechten tegen de zwaartekracht, ontdekken fonkelende planeten en ontmoeten allerlei vreemde wezens.
Anastassya Savitsky is afgestudeerd als danser in 2010 aan het Conservatorium Artesis Antwerpen. Sindsdien was ze te zien in werk van MartHa!tentatief, hetpaleis, Jan Martens, Dimitri Leue… In haar werk als danser, speler en maker ligt haar interesse op de scheidingslijn tussen dans en theater.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.
Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.
De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.
De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.
Zitten is een experiment waarin theatermaker Peter De Graef durft grijpen naar zijn meest geliefde taal: die van het zwijgen en naar binnen kijken. De Graef neemt zijn publiek mee in een anderhalf uur durend avontuur waarbij taal en stilte versmelten.
“Wie elke dag de tijd neemt om te zitten, onderhoudt zijn binnenste. Het is even gewoon en noodzakelijk als tanden poetsen. Doen we het niet, dan wordt ons binnenste vuil, voelen we ons verward en wordt onze wereld troebel. Maar net als tanden poetsen, is de dagelijkse gewoonte belangrijk. Dat lukt met vallen en opstaan, met geduld en vriendelijkheid.”
Peter De Graef maakt ons op vurige wijze warm om naar binnen te keren. Hij doet dit op speelse wijze om vervolgens daadwerkelijk met zijn publiek de stilte in te duiken in de veilige thuishaven die theater kan zijn. Peter De Graef weet als geen ander dat ‘zitten’ of ‘mediteren’ de meest avontuurlijke reis is die je maar kan ondernemen. Het binnenste is een vat vol verrassingen waar geen enkele theatertekst kan aan tippen. Het binnenste vraagt ook om zorg. Zitten is een speels, eigenzinnig en zachtaardig pleidooi om naar binnen te keren. Alleen. En toch samen.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
Ewald is jaren geleden naar Roemenië verhuisd. Nu hij in de 40 is, wil hij met een schone lei beginnen. Hij verlaat zijn vriendin en trekt naar het binnenland. Samen met enkele jongens uit de buurt transformeert hij een vervallen schoolgebouw, zodat de lokale kinderen van deze nieuwe plek kunnen genieten. De overige dorpsbewoners zijn echter achterdochtig en confronteren Ewald met de bittere waarheid.
Somber, ongemakkelijk, fascinerend: zo kennen we het werk van Ulrich Seidl en SPARTA, dat een confronterend tweeluik vormt met het geniale RIMINI, is zeker geen uitzondering.
Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.
Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.
De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.
De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.
Wat zouden we zijn zonder onze verbeelding? Ze helpt ons aan monsters te ontsnappen, onze woede te bedaren en geliefden terug te vinden. Deze vijf verhalen, in vijf uiteenlopende tekenstijlen, schipperen tussen ondeugendheid en grote emoties en spreken jonge kijkers aan. Over verveling, nieuwsgierigheid, verdriet en woede, maar ook over afscheid nemen, bang zijn in het donker en plezier.
[NL] Het aanbod aan jeugdfilm voor kinderen die nog niet zo vlot ondertitels lezen is redelijk beperkt: helaas worden veel films niet gedubd in het Nederlands. Maar… steeds meer van onze kinderen worden meertalig opgevoed. Ze volgen graag en probleemloos films in meerdere thuistalen. Waarom niet ook op het grote scherm? VIVA LA MEERTALIGHEID! Samen met de Latijns-Amerikaanse cultuurorganisatie Mundana bijten we de spits af met een prachtige Uruguayaanse animatiefilm voor alle kinderen die (ook!) Spaans spreken.
Anina Yatay Salas is 10 jaar oud en wordt voortdurend geplaagd door haar klasgenote Ysel, allemaal omwille van haar stomme naam. Na een vechtpartij op de speelplaats, krijgt ze een vreemde straf: ze krijgt een gesloten envelop, die ze een week lang niet mag openen. Gewiekst als ze is, bedenkt ze een plan om de envelop eerder te openen. Tezelfdertijd krijgt ze vlinders in de buik telkens ze Natan tegen het lijf loopt.
[ES] La oferta cinematográfica para jóvenes que aun no leen subtítulos es limitada: muchas películas no llegan a ser traducidas al holandés. Peeeeeeroooo... con mayor frecuencia hay niños y niñas que consumen sin problema alguno películas en sus idiomas domésticos. Si lo hacen en casa, por qué no ofrecer la oportunidad de hacerlo tambien en la pantalla grande? VIVA LA MEERTALIGHEID! Con el apoyo de la organización latinoaméricana MUNDANA presentamos la película Uruguaya ANINA apta para niños y niñas a partir de 6 años.
Anina Yatay Salas es una niña de diez años. Su nombre es un triple palíndrome que provoca las risas de sus compañeros de escuela, en especial de Yisel. Un día Anina se trenza en una pelea con Yisel, por lo cual ambas reciben su castigo dentro de un sobre negro cerrado que no pueden abrir en una semana. Anina, en su afán por conocer el castigo misterioso se meterá en una maraña de problemas, entre amores secretos, amigas entrañables y enemigas maléficas. Entender el contenido del sobre lleva a Anina a entender poco a poco el mundo y su lugar en él.
Ewald is jaren geleden naar Roemenië verhuisd. Nu hij in de 40 is, wil hij met een schone lei beginnen. Hij verlaat zijn vriendin en trekt naar het binnenland. Samen met enkele jongens uit de buurt transformeert hij een vervallen schoolgebouw, zodat de lokale kinderen van deze nieuwe plek kunnen genieten. De overige dorpsbewoners zijn echter achterdochtig en confronteren Ewald met de bittere waarheid.
Somber, ongemakkelijk, fascinerend: zo kennen we het werk van Ulrich Seidl en SPARTA, dat een confronterend tweeluik vormt met het geniale RIMINI, is zeker geen uitzondering.
Jonge, reizende ster Bjarne Devolder en SKaGeN-lid Clara van den Broek leerden elkaar kennen op het conservatorium van Antwerpen: Bjarne was er student en Clara van den Broek is er opleidingshoofd. Devolder nodigde van den Broek uit om samen een dialoog te creëren. SKaGeN vroeg Devolder op haar beurt om deel uit te maken van het collectief.
Beide makers vinden elkaar in een affiniteit met de moederzoonrelatie. TODAY I KILL YOU vertelt een universeel verhaal, in een vorm die de complexiteit van die moederzoonrelatie in al haar aspecten weergeeft: de liefde, de erotiek, de woede, het zich willen verwijderen, het nooit van elkaar los geraken, het elkaar nodig hebben, de fantasmes die de relatie rijk is, de projecties, de taboes, het ongezegde, het teveel aan woorden, de zelfhaat en het narcisme.
De voorstelling speelt zich niet af in de beslotenheid van een theater, maar in een loods. Moeder en zoon zijn op weg met de auto. Ze raken hevig in discussie met elkaar. Ze houden halt om het uit te praten. Dat uitpraten duurt de voorstelling lang. In en uit de auto, niet wetend waar te beginnen, waar naartoe, waarheen terug te keren. Tot ze ergens geraken. De toeschouwer is daarvan getuige.
De maatregelen rond de indijking van Covid-19 geeft deze voorstelling een extra dimensie. De sociale distantie die ook het publiek moet aanhouden, geeft het gevoel van isolatie weer die de zoon en de moeder ten opzichte van elkaar ervaren. Elke toeschouwer zit alleen op een stoel en krijgt een (ontsmette) hoofdtelefoon. Het individualiseert de ervaring en als toeschouwer heb je het gevoel dat de personages in je hoofd zitten.
De twaalfjarige Ayoub moet voor het schapenfeest zijn vader helpen bij het slachten van een schaap. Maar Ayoub heeft een hekel aan schapenvlees én aan zijn vader. Liever scoort hij als profvoetballer het ene doelpunt na het andere. Want dat is waar hij van droomt. De spanningen tussen vader en zoon in het Marokkaanse gezin lopen hoog op als de verschillende pogingen om het schaap te slachten op niets uitdraaien.
Het Schaap is een lichtvoetige en muzikale voorstelling waarin één actrice en twee acteurs in de huid kruipen van Ayoub en een rist andere personages. Naar de roman Het schapenfeest van Fikry El Azzouzi.
De twaalfjarige Ayoub moet voor het schapenfeest zijn vader helpen bij het slachten van een schaap. Maar Ayoub heeft een hekel aan schapenvlees én aan zijn vader. Liever scoort hij als profvoetballer het ene doelpunt na het andere. Want dat is waar hij van droomt. De spanningen tussen vader en zoon in het Marokkaanse gezin lopen hoog op als de verschillende pogingen om het schaap te slachten op niets uitdraaien.
Het Schaap is een lichtvoetige en muzikale voorstelling waarin één actrice en twee acteurs in de huid kruipen van Ayoub en een rist andere personages. Naar de roman Het schapenfeest van Fikry El Azzouzi.
In deze compilatie van korte pioniersfilms worden ’s werelds eerste gedocumenteerde filmpjes getoond en gekaderd. We gaan van start aan het eind van de 19de eeuw, met de Lumière broers en Edison. Zij zetten vooral in op het vastleggen van alledaagse taferelen. Daarna trekken we richting Verenigd Koninkrijk met o.a. James Williamson en William Haggar, die in hun one-reelers een eerste narratieve opzet introduceerden. Edwin S. Porter, Georges Méliès en D.W. Griffith maken de compilatie compleet met de echte overstap naar narratieve film.
De films worden live begeleid op piano door Noah Vanden Abeele.
De pionierscompilatie wordt voorafgegaan door een lezing om 19u00 over precinema en de pionierscinema in Europa en Amerika. De lezing wordt gegeven door Wouter Hessels, docent filmgeschiedenis KASKA-DKO, RITCS en INSAS en is gratis bij je filmticket inbegrepen. Klik hier voor het volledige programma van de FILMLESSEN.
O.a. Lumière films, FEEDING THE DOVES, MORNING BATH, BURNING STABLE, NEW YORK SCENES, FIRE!, RESCUED BY ROVER, THE LIFE OF CHARLES PEACE, THE GREAT TRAIN ROBBERY, LE ROYAUME DES FÉES, A CORNER IN WHEAT, THE LONEDALE OPERATOR
Ewald is jaren geleden naar Roemenië verhuisd. Nu hij in de 40 is, wil hij met een schone lei beginnen. Hij verlaat zijn vriendin en trekt naar het binnenland. Samen met enkele jongens uit de buurt transformeert hij een vervallen schoolgebouw, zodat de lokale kinderen van deze nieuwe plek kunnen genieten. De overige dorpsbewoners zijn echter achterdochtig en confronteren Ewald met de bittere waarheid.
Somber, ongemakkelijk, fascinerend: zo kennen we het werk van Ulrich Seidl en SPARTA, dat een confronterend tweeluik vormt met het geniale RIMINI, is zeker geen uitzondering.
Terwijl hij een onderzoek instelt naar de moord op zijn partner, krijgt privédetective Sam Spade af te rekenen met een stel gevaarlijke excentriekelingen - een mysterieuze femme fatale, een bizar gangsterduo en hun sadistische huurdoder - op zoek naar het beeldje van een valk dat kostbare juwelen zou bevatten.
De film werd een instant classic dankzij Hustons zelfverzekerde regie en een gedroomde cast aangevoerd door Humphrey Bogart. De acteur verwierf sterstatus met zijn rol van de hard-boiled detective die even gewetenloos kan zijn als het tuig dat hij op zijn weg ontmoet, maar er ook een persoonlijke erecode op nahoudt. Hij zette hiermee de archetypische noir-antiheld neer.
John Huston bleef met zijn debuutfilm (!) zo trouw mogelijk aan Dashiell Hammetts roman (binnen de restricties van de Production Code) en maakte van THE MALTESE FALCON een misdaadfilm die beschouwd wordt als de eerste film noir.
"The best crook film that's ever been made. Certainly it's the best I've ever seen. Because of brilliant casting, acting and direction it does what every thriller should do: thrills you genuinely and tremendously from start to finish." - Patricia Ward, London Evening Standard, Jun 20, 1942
"The story is strong of itself with an unusual ending and fine acting, but it is the treatment which makes it the best thriller so far this year." - Evelyn Russell, Sight and Sound, Autumn 1942
"It is (and this is rare in American films) a work of entertainment that is yet so skillfully constructed that after many years and many viewings it has the same brittle explosiveness -- and even some of the same surprise -- that it had in its first run." - Pauline Kael
De twaalfjarige Ayoub moet voor het schapenfeest zijn vader helpen bij het slachten van een schaap. Maar Ayoub heeft een hekel aan schapenvlees én aan zijn vader. Liever scoort hij als profvoetballer het ene doelpunt na het andere. Want dat is waar hij van droomt. De spanningen tussen vader en zoon in het Marokkaanse gezin lopen hoog op als de verschillende pogingen om het schaap te slachten op niets uitdraaien.
Het Schaap is een lichtvoetige en muzikale voorstelling waarin één actrice en twee acteurs in de huid kruipen van Ayoub en een rist andere personages. Naar de roman Het schapenfeest van Fikry El Azzouzi.
Yamina is acht jaar en houdt niet van verjaardagsfeestjes. Als haar oma Zohra 70 jaar wordt, organiseert haar mama Fadila een verrassingsfeest. Maar oma Zohra is helemaal geen feestbeest en het feest wordt dan ook een groot fiasco. Yamina vraagt zich af waarom oma Zohra net als zijzelf niet van feestjes houdt. Samen gaan ze op tocht door de herinneringen van oma Zohra, op zoek naar het antwoord. Herinneringen aan Algerije waar oma Zohra geboren is, aan bomen vol olijven, aan Bakri de ezel en aan de tocht van oma Zohra naar België.
Zebarbar pakt een mooi en gevoelig thema aan: de geheimen van grootouders en de speciale band tussen de kleinkinderen en hun grootouders. In februari 2021 speelde een onlineversie van de voorstelling voor de bibliotheken in Brussel en daar bleek dat het thema alle kinderen beroerde. De gesprekken nadien waren levendig en intens. Veel kinderen met migratieachtergrond hebben te maken met een breuk in de familiegeschiedenis: grootouders die alles hebben achtergelaten en die een nieuw leven in een onbekende omgeving moesten opbouwen. Iedere familie heeft zo zijn breuk of trauma en iedere familie gaat daar verschillend mee om.
De Studio werkt samen met ZEBARBAR om nieuwe verhalen te vertellen in een superdiverse samenleving. De verbindende kracht van verhalen en theater kleuren het palet van de verbeelding in de stad.
De twaalfjarige Ayoub moet voor het schapenfeest zijn vader helpen bij het slachten van een schaap. Maar Ayoub heeft een hekel aan schapenvlees én aan zijn vader. Liever scoort hij als profvoetballer het ene doelpunt na het andere. Want dat is waar hij van droomt. De spanningen tussen vader en zoon in het Marokkaanse gezin lopen hoog op als de verschillende pogingen om het schaap te slachten op niets uitdraaien.
Het Schaap is een lichtvoetige en muzikale voorstelling waarin één actrice en twee acteurs in de huid kruipen van Ayoub en een rist andere personages. Naar de roman Het schapenfeest van Fikry El Azzouzi.
Ewald is jaren geleden naar Roemenië verhuisd. Nu hij in de 40 is, wil hij met een schone lei beginnen. Hij verlaat zijn vriendin en trekt naar het binnenland. Samen met enkele jongens uit de buurt transformeert hij een vervallen schoolgebouw, zodat de lokale kinderen van deze nieuwe plek kunnen genieten. De overige dorpsbewoners zijn echter achterdochtig en confronteren Ewald met de bittere waarheid.
Somber, ongemakkelijk, fascinerend: zo kennen we het werk van Ulrich Seidl en SPARTA, dat een confronterend tweeluik vormt met het geniale RIMINI, is zeker geen uitzondering.
Intieme documentaire over ‘de diva op blote voeten’, Cesária Évora (1941-2011). Haar rokerige stem bracht haar van armoede naar sterrendom, maar ondanks haar succes leefde ze een bescheiden leven.
Uit het liefdevolle portret van regisseur Ana Sofia Fonseca komt een beeld naar voren van een zangeres die nooit haar arme afkomst vergat. Een zangeres met een diep-melancholieke stem, “die komt uit haar binnenste, haar leven en haar land”, zoals iemand in de film zegt. Dat land is het tropische Kaapverdië, waar Évora als tienjarig kind in een weeshuis belandde, omdat haar moeder na de dood van haar man geen zes kinderen kon (op)voeden. Ze liep er na een paar jaar weg en werd cafézangeres. Dat rauwe leven veranderde toen zij op haar vijftigste een wereldster werd.
CESÁRIA ÉVORA schetst met archiefbeelden, concertopnamen, interviews en beelden van Kaapverdië een beeld van een vrouw die altijd zichzelf bleef en nooit haar onafhankelijkheid opgaf. Maar ook een vrouw die door haar loodzware jeugd getekend was. “Ik geloof niet in dromen”, zegt ze als een interviewer haar vraagt naar haar grootste droom: “Vraag me iets anders!”
Ana Sofia Fonseca is een geboren verhalenverteller. Geboren in Portugal, woont ze met één voet in haar thuisland en de andere in Kaapverdië – ze heeft een huis op twee stappen van Cesária’s huis. CESÁRIA ÉVORA is haar tweede lange documentaire, na een bekroonde 20-jarige carrière in de journalistiek, waarin ze aan meer dan 20 televisiedocumentaires meewerkte en vijf non-fictieboeken en een roman publiceerde. Al jaren legt ze zich toe op het vertellen van boeiende verhalen met een focus op mensenrechtenthema’s, met name verhalen over vrouwenrechten en etniciteit.
Ewald is jaren geleden naar Roemenië verhuisd. Nu hij in de 40 is, wil hij met een schone lei beginnen. Hij verlaat zijn vriendin en trekt naar het binnenland. Samen met enkele jongens uit de buurt transformeert hij een vervallen schoolgebouw, zodat de lokale kinderen van deze nieuwe plek kunnen genieten. De overige dorpsbewoners zijn echter achterdochtig en confronteren Ewald met de bittere waarheid.
Somber, ongemakkelijk, fascinerend: zo kennen we het werk van Ulrich Seidl en SPARTA, dat een confronterend tweeluik vormt met het geniale RIMINI, is zeker geen uitzondering.
De hoogbejaarde Virginio woont samen met zijn vrouw Sisa op de immense hoogvlakte van de Andes. Hij zorgt voor de kudde lama’s en zij zorgt voor het water dat elke dag uit een put gehaald moet worden. Maar door de mondiale klimaatveranderingen duren de droogteperiodes steeds langer en is water bijgevolg steeds moeilijker te verkrijgen. Hoe lang nog kunnen ze in deze dorre woestenij (over)leven?
UTAMA is een eenvoudige film over tradities en verschillende levenscycli die met de natuur vervlochten zijn. Vooral door de prachtige beeldtaal laat dit universeel verhaal een diepe indruk na.
FOMOFILM richt elke maand de schijnwerpers op één bijzondere film. Een initiatief van MOOOV!
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Tim Oelbrandt combineert magie, illusie en theater op magnifieke wijze. Zijn voorstellingen Heen en terug en Brain Freeze waren echte publieksfavorieten.
Spirals gaat over een man die zodanig op zichzelf is dat hij het verschil niet meer voelt tussen het echte leven buiten en zijn fantasiewereld binnen.
Tim schildert scène per scène een droomwereld, ondersteund door prachtige muziek. Een droomfabriekje dat aangestuurd wordt door de manipulatie van de objecten en de kracht van illusie. Met als pièce de résistance een installatie die doet denken aan Jules Verne of aan de bouwsels van Royal de Luxe.
Rennen, rollen, vliegen, duiken, vallen, kruipen, zuchten, zitten en weer opstaan.
Een installatie rond het lichaam nodigt twee dansers en drie muzikanten uit om op zoek te gaan naar de motor van ons lichaam. Ook jij kan mee actief bewegen. Wat kan jouw lichaam allemaal? Wat beweegt je?
Figuren en objecten komen tot leven op de muzikale thema’s uit strijkkwartetten van Crumb, Debussy, Dvorak, Glass, Ligeti, Schubert, Shostakovich, Villa Lobos…
Rennen, rollen, vliegen, duiken, vallen, kruipen, zuchten, zitten en weer opstaan.
Een installatie rond het lichaam nodigt twee dansers en drie muzikanten uit om op zoek te gaan naar de motor van ons lichaam. Ook jij kan mee actief bewegen. Wat kan jouw lichaam allemaal? Wat beweegt je?
Figuren en objecten komen tot leven op de muzikale thema’s uit strijkkwartetten van Crumb, Debussy, Dvorak, Glass, Ligeti, Schubert, Shostakovich, Villa Lobos…
De chaos van het vrolijkste kindertheaterfestival palmt opnieuw de Antwerpse straten in. Deze keer niet op Stormkop maar rond het Zuidpark, aan het Fotomuseum. Het theaterseizoen start met een knallend en bruisend familiefeest met een hoek af voor iedereen van 3 tot 103. Artiesten geven onder aanmoediging van het publiek het beste van zichzelf en samen kleuren we buiten de lijnen van de theaterzaal.
Je mag je verwachten aan feestje met een stel bejaarde DJ’s, theater- en dansvoorstellingen, workshops op bijzondere locaties. FroeFroe, hetpaleis, Laika, TeamZuid, De Studio en Stormkop geven het allerbeste van zichzelf samen met hun weergaloze artiesten en collega's.
Komiek Rupert Pupkin lijdt aan een ernstige vorm van American Dreaming: hij wil koste wat het kost een gastoptreden versieren in de talkshow van zijn idool Jerry Langford. Daarom probeert hij steeds in contact te komen met hem, doch de man wijst hem steevast af omdat hij niet in hem gelooft. Tot Pupkin voor een radicale oplossing kiest waar niemand de gevolgen van kan inschatten.
THE KING OF COMEDY is een meesterlijke parabel over (gebrek aan) talent, ambitie en beroemdheid, met career best performances van zowel Jerry Lewis als Robert De Niro. Een scherpe karakterstudie, perfect van timing en bezaaid met indrukwekkende visuele vondsten. THE KING OF COMEDY viert dit jaar zijn 40ste jubileum.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
De verhuis van een jonge vrouw veroorzaakt een emotionele rollercoaster. Lisa verlaat het hippe huis dat ze met Mara deelde en gaat alleen wonen. Iedereen komt meehelpen, maar terwijl ze vrolijk dozen verplaatsen en muren schilderen, zindert het onder de oppervlakte. Mara voelt zich verlaten en trekt een spoor van kleine catastrofes door het nieuwe appartement van Lisa. Een aardige klusjesman wordt onder de jonge vrouwen doorgegeven als een seksspeeltje. Er worden geheime glimlachjes uitgewisseld en de onderlinge gesprekken waarin onzekerheden op fascinerende wijze worden gecamoufleerd, nemen bizarre wendingen.
Een betoverende, tragikomische, sensuele film met alledaagse situaties die in vervreemdende gebeurtenissen veranderen en personages die zeggen wat je normaal alleen maar denkt of droomt. Het broeit en zindert terwijl ondertussen niks van betekenis lijkt te gebeuren…
De tweeling regisseurs Ramon en Silvan Zürcher hebben een volkomen eigen filmtaal ontwikkeld, waarin de kleuren van het scherm afspatten. Ze leveren niet alleen een mooie en pure film, maar ook een sterk staaltje mise-en-scène. DAS MÄDCHEN UND DIE SPINNE werd in 2021 bekroond met de Prijs van de kritiek én de Prijs voor de beste regie tijdens de Berlinale, als deel van het toonaangevende Encounters-programma.
Rennen, rollen, vliegen, duiken, vallen, kruipen, zuchten, zitten en weer opstaan.
Een installatie rond het lichaam nodigt twee dansers en drie muzikanten uit om op zoek te gaan naar de motor van ons lichaam. Ook jij kan mee actief bewegen. Wat kan jouw lichaam allemaal? Wat beweegt je?
Figuren en objecten komen tot leven op de muzikale thema’s uit strijkkwartetten van Crumb, Debussy, Dvorak, Glass, Ligeti, Schubert, Shostakovich, Villa Lobos…
Rennen, rollen, vliegen, duiken, vallen, kruipen, zuchten, zitten en weer opstaan.
Een installatie rond het lichaam nodigt twee dansers en drie muzikanten uit om op zoek te gaan naar de motor van ons lichaam. Ook jij kan mee actief bewegen. Wat kan jouw lichaam allemaal? Wat beweegt je?
Figuren en objecten komen tot leven op de muzikale thema’s uit strijkkwartetten van Crumb, Debussy, Dvorak, Glass, Ligeti, Schubert, Shostakovich, Villa Lobos…
De verhuis van een jonge vrouw veroorzaakt een emotionele rollercoaster. Lisa verlaat het hippe huis dat ze met Mara deelde en gaat alleen wonen. Iedereen komt meehelpen, maar terwijl ze vrolijk dozen verplaatsen en muren schilderen, zindert het onder de oppervlakte. Mara voelt zich verlaten en trekt een spoor van kleine catastrofes door het nieuwe appartement van Lisa. Een aardige klusjesman wordt onder de jonge vrouwen doorgegeven als een seksspeeltje. Er worden geheime glimlachjes uitgewisseld en de onderlinge gesprekken waarin onzekerheden op fascinerende wijze worden gecamoufleerd, nemen bizarre wendingen.
Een betoverende, tragikomische, sensuele film met alledaagse situaties die in vervreemdende gebeurtenissen veranderen en personages die zeggen wat je normaal alleen maar denkt of droomt. Het broeit en zindert terwijl ondertussen niks van betekenis lijkt te gebeuren…
De tweeling regisseurs Ramon en Silvan Zürcher hebben een volkomen eigen filmtaal ontwikkeld, waarin de kleuren van het scherm afspatten. Ze leveren niet alleen een mooie en pure film, maar ook een sterk staaltje mise-en-scène. DAS MÄDCHEN UND DIE SPINNE werd in 2021 bekroond met de Prijs van de kritiek én de Prijs voor de beste regie tijdens de Berlinale, als deel van het toonaangevende Encounters-programma.
Wanneer zijn berooide neef Tancredi (Alain Delon) trouwt met Angelica (Claudia Cardinale), de dochter van een rijke parvenu, moet de ouder wordende prins van Salina (Burt Lancaster) lijdzaam toezien hoe zijn aristocratische wereld plaatsmaakt voor die van de opkomende bourgeoisie tijdens het Risorgimento, de beweging die rond 1860 de eenmaking van Italië nastreefde.
Magistraal historisch epos vol vergane pracht en praal met Cardinale als de schone die begeerd wordt door zowel de oude prins als diens neef.
IL GATTOPARDO viert dit jaar zijn 60ste jubileum en is nog altijd een magistraal historisch epos vol vergane pracht en praal.
