Groter dan het leven, wild, uitdagend en androgyn, maar ook model, popicoon en actrice – Grace Jones is het allemaal! Met ‘Nightclubbing’ en ‘Slave to the Rhythm’ in de jaren tachtig sloeg ze een brug tussen disco en new wave en verzoende aldus water en vuur. Maar deze onwereldse zangeres is ook dochter, moeder, zus en zelfs grootmoeder. Sophie Fiennes volgde Grace Jones een aantal jaren waarin Grace zich volledig openstelde. Ze neemt ons mee naar Jamaica waar we kennismaken met haar familie en de achtergrond van haar traumatische jeugd wordt onthuld. We zien haar in Parijs op een fotoshoot met de beroemde fotograaf (en toenmalige partner en vader van haar zoon) Jean-Paul Goude en tijdens een spectaculair optreden in 2016 in Dublin waar ze iconische hits vertolkt als Slave To The Rhythm, Pull Up To The Bumper, Nipple To The Bottle en meer recente stukken als Williams’ Blood en Hurricane en covers als Love Is The Drug. “Bloodlight’ is het rode studiolampje dat brandt als een artiest aan het opnemen is en ‘Bami’ is Jamaicaans brood, de basis van de dagelijkse voeding.
Op 10 december 1923 werd de Frans-Spaanse auteur Jorge Semprún geboren. Precies 100 jaar later brengt Deus Ex Machina een themanummer uit over deze schrijver, scenarist en politicus, een ware ‘homme de lettres et homme d’action’.
Samen met Deus Ex Machina vertonen we NETCHAÏEV EST DE RETOUR, een politieke thriller van Jacques Deray naar de gelijknamige roman van Semprún, met Yves Montand en Miou-Miou in de hoofdrollen.
Op 35mm met dank aan CINEMATEK, en ingeleid door Jeroen Kuypers en Vincent Scheltiens.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
Na de zaak 'Sanda Dia' blijven veel jongeren met vragen zitten. Hoe werkt het jusitiesysteem? En waarom voelt het zo onrechtvaardig? Vragen die ook naar boven komen wanneer LGBTQ+ jongeren geconfronteerd worden met LGBTQ+ foob geweld. Waarom worden de verzwarende maatregelen op de strafmaat nooit toegepast? Of lijkt dat maar zo?
SpeakxOut en Wel Jong gaan samen met hun jongeren in gesprek met onze minister van justitie. Jeugdraad-voorzitter Amir Bachrouri is moderator van dienst.
Bill Blake reist voor een baan als boekhouder naar een negentiende-eeuws pioniersstadje om daar tot de ontdekking te komen dat hij ongewenst is. Als hij dezelfde dag in een schietgevecht per ongeluk de zoon van een machtige fabrikant doodt, is hij op slag een outlaw, achternagezeten door een posse van premiejagers.
Nora (Greta Lee) en Hae Sung (Teo Yoo), twee diep verbonden jeugdvrienden, worden uit elkaar gerukt als Nora’s familie vanuit Zuid-Korea naar Canada emigreert. Twaalf jaar later studeert Nora in New York en hervinden de twee elkaar via het internet. Ze fantaseren over een wederzien, maar de afstand doet het contact verwateren. Nog eens twaalf jaar later is Nora inmiddels getrouwd en wordt ze tijdens een allesbepalende week herenigd met haar jeugdliefde, als hij haar opzoekt in New York. In haar debuutfilm onderzoekt toneelschrijver Celine Song noties van het lot, de liefde, en de dunne scheidslijn tussen het leven dat we leiden en het leven hoe het had kunnen zijn. PAST LIVES werd daarmee de grote verrassing van de filmfestivals van Berlijn en Sundance eerder dit jaar.
Noëmi Plateau en Lotus Li van UNTOLD ASIAN STORIES zorgen samen met Girls on Film voor een inleidend gesprek.
"The film has such a breadth of understanding and sensitivity that if you were to ask me what I like most about it, I could only say ‘everything’: allusion, symbolism, clothing, simple things like fragments of noir iconography or a red light shimmering in a puddle – all are handled so deftly you never want the spell to break." Nick James - Sight and Sound
FOUR DAUGHTERS is de nieuwe film van Oscargenomineerd regisseur Kaouther Ben Hania (THE MAN WHO SOLD HIS SKIN, BEAUTY AND THE DOGS). Het is een unieke en aangrijpende film die zweeft tussen documentaire en fictie. Olfa is de moeder van vier meisjes. Op een dag verdwijnen haar twee oudste dochters. Regisseur Kaouther Ben Hania vertelt het verhaal van de verdwijning samen met Olfa, haar twee overgebleven dochters en professionele acteurs. Een intieme vertelling vol hoop, verzet en verdriet over botsende werelden en wat het is om moeder of zus te zijn. FOUR DAUGHTERS werd geselecteerd voor de competitie van het Filmfestival van Cannes waar de film de Prijs voor Beste Documentaire en de Positive Cinema Award won. Zowel Olfa, haar dochters als de actrices nemen je mee in de leefwereld van de familie en laten je op het einde verstomd achter.
"Levendig en intens" (De Morgen)
"Fascinerend" (Knack Focus)
"intieme, aangrijpende, inzichtelijke en unieke film" (Bruzz)
DRAWING LOTS is het postume werk van Zaza Khalvashi, afgewerkt door zijn dochter Tamta Khalvashi. Een intrigerende mozaïek die de levens van de bewoners van een Georgische kustplaats aaneenrijgt.
Een binnenplaats van een flatgebouw dient als amfitheater voor een mysterieus machtsspel tussen de bewoners. Als kijker vangen we slechts een glimp van de geheimen en dromen van de flatbewoners op. Deze vluchtige inkijkjes leiden tot intriges en spanningen als het dagelijks leven en de voyeuristische neigingen van de bewoners met elkaar in botsing komen.
FOMOFILM richt elke maand de schijnwerpers op één bijzondere film. Een initiatief van MOOOV!
Als gynaecologe en fertiliteitsarts mocht Petra De Sutter de kinderwens van heel wat mensen mee waarmaken. Ze denkt nog vaak terug aan deze kinderen, vooral nu ze in de politiek zit. Hoe kijken zij naar de wereld van vandaag? Welk beeld hebben ze wanneer ze zich hun toekomst inbeelden? Petra voelt zich daar een stuk mee verantwoordelijk voor.
Daarom schoof ze met 20 inspirerende mensen aan tafel om een vraag te beantwoorden die al even in haar hoofd huist: wie redt de toekomst? Moet de toekomst wel gered worden, of komt het allemaal wel goed?
De meest opvallende inzichten deelt Petra graag met u tijdens deze boekvoorstelling. Daarna gaat ze in gesprek over de toekomst met Amir Bachrouri. De avond wordt gemodereerd door Neal Leemput. Op het einde krijgt het publiek de kans om vragen aan Petra te stellen.
Twee films over de kermis, voor en achter de schermen (in samenwerking met het Science at the Fair team van de Universiteit Antwerpen)
Sinksefoor, smoutebollen, botsauto’s en vele wervelende attracties. Zo kennen we de kermis. Maar: hoe ziet de wereld er achter de schermen uit? De films RIDING en QUARTIER NOMADE geven een inkijk in het dagelijkse leven en de tradities van reizende kermisfamilies. Maandenlang volgden de regisseurs van deze films hun routes in België en Oostenrijk. Hechte banden, trots en gedrevenheid worden van generatie op generatie doorgegeven.
Na de film screening volgt een Q&A met de filmmakers, gemodereerd door professor Nele Wynants (Universiteit Antwerpen).
RIDING
Twee reizende families uit Oostenrijk, die het tijdelijke spektakel dat de kermis heet, opzetten en exploiteren. De film volgt deze families die al generatieslang onderweg zijn en proberen een kort moment van vermaak voor de bezoekers te creëren. RIDING geeft inzicht in de mechanismen van de kermis, in die van de carrousels en hun mechanische esthetiek, maar ook in het leven van reizende showmensen voor en achter de schermen. Het terugkerende motief is beweging – van de showmensen, van hun attracties, en ook van de bezoekers.
QUARTIER NOMADE
Van Vlaanderen tot Wallonië doorkruist de “Nomadische wijk" België tijdens een jaarlijkse tour die al eeuwen aan de gang is. Haar bewoners, de kermisexploitanten, zijn niettemin goed ingeburgerd in onze moderniteit.
Aan de hand van de banaliteit van hun dagelijkse leven en van hun levensloop bevraagt de film zich over de onbewuste traditie die hen beweegt. Wat zijn die ontastbare residuen? Zij het onze eigen tradities. in de gemeenschap waartoe wij onbewust behoren. Deze meeslepende film portretteert een vertederende gemeenschap die op een verraderlijke manier wordt bedreigd door de regulering van steden, het verval van de populaire cultuur en de stedelijke veranderingen die we allemaal meemaken.
Vijf steden, vijf taxichauffeurs, één nacht. Het verhaal begint bij zonsondergang in Los Angeles en eindigt met zonsopgang in Helsinki. De reis vervolgt zijn weg door New York City, Parijs en Rome. Iedere stad heeft zijn eigen chauffeurs en hun klanten, ieder met een eigen verhaal.
THE ETERNAL DAUGHTER is een mysterieus drama met een imponerende dubbelrol van Tilda Swinton, die zowel een filmmaker als haar moeder speelt. Wanneer ze samen in een bijna verlaten hotel verblijven, komen geheimen uit het verleden langzaam bovendrijven. Julie (Tilda Swinton) en haar moeder Rosalind (Tilda Swinton) reizen af naar een oud familiehuis in Wales, dat tegenwoordig gebruikt wordt als hotel. In dit afgelegen landhuis, waar Rosalind haar jeugd heeft doorgebracht, sluimeren oude familiegeheimen die Julie ’s nachts wakkerhouden. Ze hoopt haar moeder beter te leren kennen, maar wordt geconfronteerd met schimmen uit het verleden. Hoe dicht kan je als dochter bij je moeder komen? THE ETERNAL DAUGHTER is geschreven en geregisseerd door Joanna Hogg die grote indruk maakte met THE SOUVENIR en THE SOUVENIR PART II, beide ook met Tilda Swinton in de hoofdrol. THE ETERNAL DAUGHTER beleefde zijn wereldpremière op het Filmfestival van Venetië.
"Verbluffende film over rouw en herinnering" - Het Nieuwsblad
"Tilda Swintons vertolking is een masterclass in acteren" - De Standaard
"Moves with the slow-build chill of a finger trickling down your spine" Robbie Collin, The Telegraph
"Nuanced, atmospheric and gentle ghostly tale" Dulcie Pearce, The Sun
Twee jonge mannen van de Oglala Lakotastam leven in het Pine Ridge reservaat. De 23-jarige Bill probeert de eindjes aan elkaar te knopen; hij is vastbesloten om de “Amerikaanse droom” te verwezenlijken, of het nu gaat om het bezorgen van leveringen of het fokken van poedels. De 12-jarige Matho staat te popelen om een man te worden. Wanhopig op zoek naar de goedkeuring van zijn jonge vader, neemt Matho een reeks impulsieve beslissingen die zijn leven op zijn kop zetten en hem niet in staat stellen de harde realiteit van de wereld onder ogen te zien.
Verbonden door hun zoektocht om erbij te horen in een maatschappij die hen vijandig gezind is, proberen Bill en Matho hun eigen weg naar volwassenheid uit te stippelen.
Debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough schreven WAR PONY samen met Lakota co-scenaristen Franklin Sioux Bob en Bill Reddy uit Pine Ridge, wat zorgt voor een authentiek en tegelijk poëtisch portret over het harde leven van twee jonge inheemse Amerikanen.
In dialoog met de overzichtstentoonstelling ‘Love Is Forever Isn’t It?’ van Dorothy Iannone in het M HKA (6 okt. ’23 – 21 jan. ‘24) vertonen we in DE CINEMA enkele films die aansluiten bij de reeks standbeelden MOVIE PEOPLE. Iannone liet zich inspireren door films met onvoorwaardelijke, maar noodlottige liefdes in de hoofdrol.
Engeland jaren 80. Een rijke ‘Paki’ en een kansarme Brit beginnen samen, terwijl er om hen heen allerlei raciale, politieke en ideologische spanningen merkbaar zijn, een wasserette én een relatie.
De problemen blijven niet uit: de Brit wordt noch door de Pakistaanse gemeenschap geaccepteerd, noch door zijn vroegere racistische vrienden… Opgezet als bescheiden tv-film groeide MY BEAUTIFUL LAUNDRETTE uit tot een grote internationale hit en een van de sleutelfilms van de jaren 80.
Lena verliest haar vader als zijn vissersboot vergaat op zee. Er wordt gefluisterd dat het ongeluk haar vaders schuld is maar Lena is ervan overtuigd dat er een mysterieus beest rondwaart in de Noordzee. Een monster dat het schip deed vergaan… Lena gaat tot het uiterste om het bestaan van het monster te bewijzen.
ZEEVONK (8+) opende de Generation Kplus selectie in de Berlinale '23 - waar hij ook een speciale vermelding kreeg - en ontving eerder dit jaar het European Children's Film Association Award in Malmö. Een aangrijpende én avontuurlijke jeugdfilm geïnspireerd op een persoonlijke ervaring van regisseur Domien en zijn zus en scenarist Wendy.
"Een spielbergiaanse mix van actie en emotie, maar dan in het West-Vlaams. Een zee-avontuur dat niet bang is om in diepe, troebele wateren te vissen, op zoek naar het weerbarstige beest dat rouw is. Dit is een film die zijn onderwerp en zijn (jonge) publiek ernstig neemt, maar die ook niet vergeet te entertainen." - De Morgen
"Regisseur Huyghe ambieerde naar eigen zeggen een film die de gevoelens van jongeren niet minimaliseert. Missie geslaagd." - De Standaard
"Huyghe zet een tienerwereld neer die herkenbaar is voor jong publiek en tegelijk de volwassen blik serieus neemt." - Filmkrant
Tijdens de depressiejaren in het interbellum wordt een dansmarathon georganiseerd in Hollywood. Wanhopig van armoede gaan de deelnemers tot het uiterste om te winnen, of het nu gaat om het prijsgeld of om de aandacht van de ceremoniemeester die op zoek is naar de nieuwste ster. De uitputtende competitie is opgezet voor het vermaak van een paar verveelde toeschouwers en speelt meedogenloos in op de ontreddering van de deelnemers.
THEY SHOOT HORSES, DON’T THEY? is een adaptatie van Horace McCoys gelijknamige roman. Regisseur Sydney Pollack gebruikt de dansmarathon, een rage uit de jaren 30, als centrale setting voor zijn epos over uitputting en zinloosheid in een tijd van drukkende armoede. Jane Fonda kon voor haar rol rekenen op haar eerste Oscarnominatie voor Beste Actrice.
“THEY SHOOT HORSES, DON’T THEY? is a masterful re-creation of the dance marathon era for audiences that are mostly unfamiliar with it. In addition to everything else it does, the movie holds our attention because it tells us something we didn't know about human nature and American society. It tells us a lot more than that, of course, but because it works on this fundamental level as well. It is one of the best American movies of the 1970s.” – Roger Ebert
"Horace McCoy's 1935 grimy novel of a depression era dance marathon, which sold a forgettable 3,000 copies as a book, is a film with Jane Fonda as a hard-as-nails babe. It becomes, in a recreated old ballroom, a sordid spectacle of hard times, a kind of existentialist allegory of life." - Variety
Dancing with a stranger
Careless of the danger
There within his smile
While the dew was forming
A cosmic journey through time, space and the world of various sounds like Italo, High Energy Disco & House, Spacey and Electronic Synthesizers & many more.
Op 8 december 2023 zou Jim Morrison, de leadzanger van The Doors, 80 geworden zijn. Oliver Stones biopic geeft perfect de geest weer van Morrisons hypnotische muziek en decadente, nihilistische levensstijl.
Op 35mm, met dank aan CINEMATEK!
"The Doors is a thrilling spectacle - the King Kong of rock movies - featuring a starmaking, ball-of-fire performance by Val Kilmer as Morrison." - Rolling Stone
"It's one hell of a ride and a real, roaring rock movie." - Los Angeles Times
"The Doors is excessive, unsubtle, emotionally brutal and stylistically sadistic, but that's exactly right for the dark side of the sixties Morrison and his band embodied." - The Globe and Mail
Drie verhalen spelen zich af in en rond een goor hotelletje in Memphis, Tennessee, met niemand minder dan Screamin' Jay Hawkins (!) aan het onthaal. Voor een Japans paartje op pelgrimstocht naar Graceland is Memphis, de bakermat van de rockabilly en geboorteplaats van Elvis Presley, als het Beloofde Land: hun devotie voor jaren 50-rockmuziek maakt hen blind voor alles wat er rond hen gebeurt. Voor een Italiaanse weduwe is de stad een plaats van verlies en nieuwe hoop, vooral wanneer de geest van Elvis haar komt troosten. En voor Johnny, de kleine crimineel uit Engeland, is de stad een opwindende plek vol gevaren en contradicties, waar in het wilde weg wordt geschoten en de grotendeels Afro-Amerikaanse bevolking nog steeds de confrontatie moet aangaan met de erfenis van een 'blanke' die beroemd werd door ‘zwarte’ muziek te spelen.
King Crimson is een band waar mensen letterlijk dolgraag bij willen horen. IN THE COURT OF THE CRIMSON KING is een zwartkomische film voor iedereen die zich afvraagt of het de moeite waard is om alles op te offeren voor een enkel moment van transcendentie. Al meer dan 50 jaar leidt Robert Fripp, ook beroemd om zijn werk met David Bowie en Brian Eno, een unieke creatieve omgeving waarin vrijheid en verantwoordelijkheid samenspannen om het uiterste te eisen van de bandleden die alleen worden verlicht door het applaus van een publiek, doch wiens aanbidding echter dreigt hun leven nog moeilijker te maken. Het is een bevredigende en gevaarlijke omgeving waarin het buitengewone mogelijk is, niets zeker is en niet iedereen ongeschonden overleeft.
Doc about a Prog-Rock Perfectionist Is Nearly Perfect Itself. About as good as Rock documentaries get.” VARIETY
“The film is angular and abrasive, exacting and playful, extremely funny and achingly melancholy.” THE OBSERVER
“Illuminating. A fascinating look at both a venerable institution, the dynamics of working as a multi-limbed unit that’s ruled by a single iron fist, and what it takes to play this type of music.” ROLLING STONE
“A compelling insight into the tetchy men of prog rock. Their dedication to music is a joy, the persistence of Toby Amies ranks alongside Nick Broomfield. Even if you go in knowing next to nothing about King Crimson, you will leave feeling like lifelong enthusiasts. BBC RADIO SCOTLAND / RADIO TIMES, Siobhan Synnot
“This unflinching portrait of the prog rock band is like an episode of The Office but with huge drum kits, grizzled roadies and rapturous fans” THE GUARDIAN
“Very entertaining and very funny” MARK KERMODE
“By turns comical and melancholy, it may be the most revealing film about working life in a band since Spinal Tap.” THE TELEGRAPH
Twee jonge mannen van de Oglala Lakotastam leven in het Pine Ridge reservaat. De 23-jarige Bill probeert de eindjes aan elkaar te knopen; hij is vastbesloten om de “Amerikaanse droom” te verwezenlijken, of het nu gaat om het bezorgen van leveringen of het fokken van poedels. De 12-jarige Matho staat te popelen om een man te worden. Wanhopig op zoek naar de goedkeuring van zijn jonge vader, neemt Matho een reeks impulsieve beslissingen die zijn leven op zijn kop zetten en hem niet in staat stellen de harde realiteit van de wereld onder ogen te zien.
Verbonden door hun zoektocht om erbij te horen in een maatschappij die hen vijandig gezind is, proberen Bill en Matho hun eigen weg naar volwassenheid uit te stippelen.
Debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough schreven WAR PONY samen met Lakota co-scenaristen Franklin Sioux Bob en Bill Reddy uit Pine Ridge, wat zorgt voor een authentiek en tegelijk poëtisch portret over het harde leven van twee jonge inheemse Amerikanen.
Regisseur Marc kan de eindeloze kritiek vanuit de producenten op zijn film niet verdragen en vlucht met zijn editor naar de Franse Cevennen om het project in alle rust af te kunnen maken. Ook daar blijkt het einde nog lang niet in zicht, aangezien zijn creativiteit zich uit in eindeloze ideeën die het proces blijven onderbreken. Ideeën die zowel komisch als ronduit verontrustend zijn…
De opnieuw fantasierijke comeback film van Michel Gondry (Eternal sunshine of the spotless mind).
Deze groteske en zwarte komedie werpt een bijtende blik op iemand die er alles aan zou doen om zich geliefd en gezien te voelen. Een oncomfortabele maar hilarische satire. De toxische relatie tussen Signe en haar zelfingenomen vriend Thomas verziekt helemaal wanneer hij doorbreekt als kunstenaar. Om de aandacht weer op zich te vestigen, begint Signe zichzelf te vergiftigen. Achter het narcisme, de tragikomedie en de lichte body horror schuilt het verhaal van een eenzame jonge vrouw met een bovenmatige behoefte aan aandacht en een obsessie voor de waardering van anderen.
De eerste 4K-vertoning van De Cinema kan niet minder dan een feest worden. En dat kan maar één ding betekenen: STUDIODROME!
Met de winter in aanloop, gaan de STUDIODROME-curatoren Jonas Govaerts en Kwinten Scheepers volop voor een kerstklassieker: DIE HARD! John McLane bestrijdt eigenhandig de criminele bende die zijn vrouw en haar collega’s gegijzeld houdt in het iconische Nakatomi Plaza. Zet u schrap voor verbluffende
actiescènes zoals je ze nooit eerder zag: groots en haarscherp. De film viert dit jaar ook zijn 35ste jubileum!
Starten doen we in De Cinema met ‘A Plus Jamais’ van Gilles Coulier en eindigen doen we in De Studio met een crazy Christmas party!
STUDIODROME: come for the movie, stay for the party!
Dresscode: ugly Christmas sweaters
TIMETABLE:
19u00 Bar open
20u00 Intro + A Plus Jamais
20u30 Die Hard
22u30 Start afterparty w/ dj Messias
23u00 Jerry Stevens
23u20 dj Messias
01u30 Totally Radical (80's dj's)
Kom zeker op tijd om de beste plek in de zaal uit te kiezen en op voorhand een drankje te kopen!
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
THE ETERNAL DAUGHTER is een mysterieus drama met een imponerende dubbelrol van Tilda Swinton, die zowel een filmmaker als haar moeder speelt. Wanneer ze samen in een bijna verlaten hotel verblijven, komen geheimen uit het verleden langzaam bovendrijven. Julie (Tilda Swinton) en haar moeder Rosalind (Tilda Swinton) reizen af naar een oud familiehuis in Wales, dat tegenwoordig gebruikt wordt als hotel. In dit afgelegen landhuis, waar Rosalind haar jeugd heeft doorgebracht, sluimeren oude familiegeheimen die Julie ’s nachts wakkerhouden. Ze hoopt haar moeder beter te leren kennen, maar wordt geconfronteerd met schimmen uit het verleden. Hoe dicht kan je als dochter bij je moeder komen? THE ETERNAL DAUGHTER is geschreven en geregisseerd door Joanna Hogg die grote indruk maakte met THE SOUVENIR en THE SOUVENIR PART II, beide ook met Tilda Swinton in de hoofdrol. THE ETERNAL DAUGHTER beleefde zijn wereldpremière op het Filmfestival van Venetië.
"Verbluffende film over rouw en herinnering" - Het Nieuwsblad
"Tilda Swintons vertolking is een masterclass in acteren" - De Standaard
"Moves with the slow-build chill of a finger trickling down your spine" Robbie Collin, The Telegraph
"Nuanced, atmospheric and gentle ghostly tale" Dulcie Pearce, The Sun
De eerste 4K-vertoning van De Cinema kan niet minder dan een feest worden. En dat kan maar één ding betekenen: STUDIODROME!
Met de winter in aanloop, gaan de STUDIODROME-curatoren Jonas Govaerts en Kwinten Scheepers volop voor een kerstklassieker: DIE HARD! John McLane bestrijdt eigenhandig de criminele bende die zijn vrouw en haar collega’s gegijzeld houdt in het iconische Nakatomi Plaza. Zet u schrap voor verbluffende
actiescènes zoals je ze nooit eerder zag: groots en haarscherp. De film viert dit jaar ook zijn 35ste jubileum!
Starten doen we in De Cinema met ‘A Plus Jamais’ van Gilles Coulier en eindigen doen we in De Studio met een crazy Christmas party!
STUDIODROME: come for the movie, stay for the party!
Dresscode: ugly Christmas sweaters
TIMETABLE:
19u00 Bar open
20u00 Intro + A Plus Jamais
20u30 Die Hard
22u30 Start afterparty w/ dj Messias
23u00 Jerry Stevens
23u20 dj Messias
01u30 Totally Radical (80's dj's)
Kom zeker op tijd om de beste plek in de zaal uit te kiezen en op voorhand een drankje te kopen!
Die Anarchistische Abentunterhaltung is terug. De feniks herrijst weer uit haar as. Ook deze keer vond het Antwerpse kwartet zichzelf opnieuw uit, het creatieve vuur nog wat opgepookt door Rudy Trouvé. (Beeldend kunstenaar. Meesterknutselaar. Levende legende. Amateur geluidsgoochelaar. De vriendelijke doch ietwat vreemde bompa van de Antwerpse scene. Bovenal muzikant. Visionair in bijberoep.) DAAU, nog steeds een viertal anno 2023, dook het repetitiehok in en volgde blindelings orders op van bovengenoemde. Enkel een drumstel, een accordeon, een klarinet, een contrabas en twee aftandse taperecorders werden toegestaan. Vrienden kwamen langs. Opnames werden gemaakt. Wat er precies met de tapes gebeurde is een mysterie, maar wat we zeker weten is dat de heer Trouvé werd teruggevonden in een hangar in Antwerpen Noord, enkele maanden later. Een intrigerende geluidscollage was het enige dat overschoot. De ruggengraat voor de plaat was er, en in een donkere decembermaand werkten de heren de composities verder af, met animaties van R.T. ter inspiratie, afgespeeld op gigantische kartonnen dozen.
Het leverde een plaat vol paradoxen op. Groezelig en gepolijst tegelijk. Af en onaf. Een verknipte lofi backingtrack met hifi improvisaties, retro meets the future. De DJ is al naar huis maar het feestje op planeet DAAU is nog lang niet gedaan. Want de film blijft lopen en er moet nog worden geïmproviseerd. Niemand weet waar dat eindigen zal.
Benieuwd om te zien hoe dit knotsgekke avontuur afloopt?
DAAU en Rudy Trouvé spelen een dubbelconcert en u bent van harte welkom. Het flink bejubelde debuutalbum van het originele kwartet ‘die Anarchistische Abendunterhaltung’ uit 1996 komt dit jaar voor het eerst uit op vinyl. Deze plaat zal beschikbaar zijn vanaf eind augustus. Eind september verschijnt het nieuwe album met Rudy Trouvé, ‘Musik für Animierten Tonspurfilm’
Beide platen zullen te koop zijn op de concerten, maar je kan beide albums alvast voorbestellen via de bandcamppagina van de groep.
SHADOW OF A DOUBT speelt zich af in een doodgewoon stadje in Californië waar nooit wat gebeurt. Op een dag strijkt hier een charmante heer uit de grote stad neer, oom Charlie, die zijn nichtje, dat ook Charlie heet, komt opzoeken. Hij wordt met open armen ontvangen in de warme schoot van de familie. Maar er is iets vreemds aan de hand met oom Charlie... Wat hij zegt is op z’n minst verontrustend, vooral als hij het heeft over rijke weduwen…
SHADOW OF A DOUBT is een van Hitchcocks beste films van de jaren 40, ook een van zijn donkerste en meest cynische. Het was van al zijn films ook Hitch’ persoonlijke favoriet.
Tijdens de depressiejaren in het interbellum wordt een dansmarathon georganiseerd in Hollywood. Wanhopig van armoede gaan de deelnemers tot het uiterste om te winnen, of het nu gaat om het prijsgeld of om de aandacht van de ceremoniemeester die op zoek is naar de nieuwste ster. De uitputtende competitie is opgezet voor het vermaak van een paar verveelde toeschouwers en speelt meedogenloos in op de ontreddering van de deelnemers.
THEY SHOOT HORSES, DON’T THEY? is een adaptatie van Horace McCoys gelijknamige roman. Regisseur Sydney Pollack gebruikt de dansmarathon, een rage uit de jaren 30, als centrale setting voor zijn epos over uitputting en zinloosheid in een tijd van drukkende armoede. Jane Fonda kon voor haar rol rekenen op haar eerste Oscarnominatie voor Beste Actrice.
“THEY SHOOT HORSES, DON’T THEY? is a masterful re-creation of the dance marathon era for audiences that are mostly unfamiliar with it. In addition to everything else it does, the movie holds our attention because it tells us something we didn't know about human nature and American society. It tells us a lot more than that, of course, but because it works on this fundamental level as well. It is one of the best American movies of the 1970s.” – Roger Ebert
"Horace McCoy's 1935 grimy novel of a depression era dance marathon, which sold a forgettable 3,000 copies as a book, is a film with Jane Fonda as a hard-as-nails babe. It becomes, in a recreated old ballroom, a sordid spectacle of hard times, a kind of existentialist allegory of life." - Variety
Groter dan het leven, wild, uitdagend en androgyn, maar ook model, popicoon en actrice – Grace Jones is het allemaal! Met ‘Nightclubbing’ en ‘Slave to the Rhythm’ in de jaren tachtig sloeg ze een brug tussen disco en new wave en verzoende aldus water en vuur. Maar deze onwereldse zangeres is ook dochter, moeder, zus en zelfs grootmoeder. Sophie Fiennes volgde Grace Jones een aantal jaren waarin Grace zich volledig openstelde. Ze neemt ons mee naar Jamaica waar we kennismaken met haar familie en de achtergrond van haar traumatische jeugd wordt onthuld. We zien haar in Parijs op een fotoshoot met de beroemde fotograaf (en toenmalige partner en vader van haar zoon) Jean-Paul Goude en tijdens een spectaculair optreden in 2016 in Dublin waar ze iconische hits vertolkt als Slave To The Rhythm, Pull Up To The Bumper, Nipple To The Bottle en meer recente stukken als Williams’ Blood en Hurricane en covers als Love Is The Drug. “Bloodlight’ is het rode studiolampje dat brandt als een artiest aan het opnemen is en ‘Bami’ is Jamaicaans brood, de basis van de dagelijkse voeding.
DJ Zack (Tom Waits!) en pooier Jack (John Lurie) belanden in de gevangenis vanwege misdaden die ze niet hebben gepleegd. Zij komen terecht in een cel met de vrolijke, optimistische Roberto (Benigni). Ze kunnen elkaar niet uitstaan maar ze zijn ook elkaars enige hoop om te ontsnappen.
THE ETERNAL DAUGHTER is een mysterieus drama met een imponerende dubbelrol van Tilda Swinton, die zowel een filmmaker als haar moeder speelt. Wanneer ze samen in een bijna verlaten hotel verblijven, komen geheimen uit het verleden langzaam bovendrijven. Julie (Tilda Swinton) en haar moeder Rosalind (Tilda Swinton) reizen af naar een oud familiehuis in Wales, dat tegenwoordig gebruikt wordt als hotel. In dit afgelegen landhuis, waar Rosalind haar jeugd heeft doorgebracht, sluimeren oude familiegeheimen die Julie ’s nachts wakkerhouden. Ze hoopt haar moeder beter te leren kennen, maar wordt geconfronteerd met schimmen uit het verleden. Hoe dicht kan je als dochter bij je moeder komen? THE ETERNAL DAUGHTER is geschreven en geregisseerd door Joanna Hogg die grote indruk maakte met THE SOUVENIR en THE SOUVENIR PART II, beide ook met Tilda Swinton in de hoofdrol. THE ETERNAL DAUGHTER beleefde zijn wereldpremière op het Filmfestival van Venetië.
"Verbluffende film over rouw en herinnering" - Het Nieuwsblad
"Tilda Swintons vertolking is een masterclass in acteren" - De Standaard
"Moves with the slow-build chill of a finger trickling down your spine" Robbie Collin, The Telegraph
"Nuanced, atmospheric and gentle ghostly tale" Dulcie Pearce, The Sun
Het is niet alom bekend dat het afwerken van doorbraakfilm STRANGER THAN PARADISE afhing van de vraag of producent Sara Driver de film kon smokkelen (in zware blikken, niet zomaar op een harde schijf) om deel uit te maken van het IFFR in 1983. De kortfilm STRANGER THAN ROTTERDAM WITH SARA DRIVER is een hilarische reconstructie van hoe dat is gegaan.
STRANGER THAN PARADISE: Willie leeft in New York. Zijn nicht Eva uit Hongarije bezoekt hem een paar dagen. Zij vertrekt daarna naar Cleveland om bij haar tante Lotte te gaan wonen. Een jaar later gaan Willie en zijn vriend Eddie op trektocht naar Cleveland om Eva en tante Lotte te bezoeken.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
Twee jonge mannen van de Oglala Lakotastam leven in het Pine Ridge reservaat. De 23-jarige Bill probeert de eindjes aan elkaar te knopen; hij is vastbesloten om de “Amerikaanse droom” te verwezenlijken, of het nu gaat om het bezorgen van leveringen of het fokken van poedels. De 12-jarige Matho staat te popelen om een man te worden. Wanhopig op zoek naar de goedkeuring van zijn jonge vader, neemt Matho een reeks impulsieve beslissingen die zijn leven op zijn kop zetten en hem niet in staat stellen de harde realiteit van de wereld onder ogen te zien.
Verbonden door hun zoektocht om erbij te horen in een maatschappij die hen vijandig gezind is, proberen Bill en Matho hun eigen weg naar volwassenheid uit te stippelen.
Debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough schreven WAR PONY samen met Lakota co-scenaristen Franklin Sioux Bob en Bill Reddy uit Pine Ridge, wat zorgt voor een authentiek en tegelijk poëtisch portret over het harde leven van twee jonge inheemse Amerikanen.
