Detective John Klute gaat op zoek naar een vriend die is verdwenen. Zijn enige aanwijzing in de vermissingszaak zijn brieven van zijn vriend aan callgirl Bree Daniels. Klute volgt Bree en luistert haar telefoon af in een poging om bewijsmateriaal te vinden. Pas wanneer Klute haar kan overtuigen dat ze zelf in gevaar is, begint Bree hem te helpen met het onderzoek.
Regisseur Alan J. Pakula levert een spannende neo-noir thriller af die de eerste titel werd in zijn Paranoia-trilogie (gevolgd door THE PARALLAX VIEW en ALL THE PRESIDENT’S MEN), waarin thema’s zoals paranoia, samenzwering en surveillance een belangrijke narratieve rol spelen. Jane Fonda werd geprezen voor haar performance als Bree Daniels en won de Oscar voor Beste Actrice voor haar vertolking.
“KLUTE is visually stunning, full of surprises, bewildering and suspenseful, faultless in its timing... Like the best mysteries always, KLUTE offers more than its diversions and redeems its sordid materials by understanding them and finding them worth pity, not amusement.” – Charles Champlin in de Los Angeles Times.
"Fonda (who received an Oscar) and Sutherland are at the top of their game in this mystery/thriller that also provides a fascinating look into the mind and soul of a top NYC call girl." - Marjorie Baumgarten, Austin Chronicle
"Klute is a sharp, slick thriller about murder, perversion, paranoia, prostitution and a lot of other wonderful things about life in New York City." - Jay Cocks, Time
"As close to a classic as anything New Hollywood produced" - Dave Kehr, Chicago Reader
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
De beeldhouwer Lizzie staat op het punt een tentoonstelling op poten te zetten. Deze zal wellicht een grote impact hebben op haar verdere carrière en wordt geïnspireerd door haar chaotische levensstijl. In de aanloop naar de expositie poogt Lizzie een balans te vinden tussen haar werk en haar persoonlijke leven.
We worden steeds meer overspoeld door troebele informatie. De waarheid lijkt afhankelijk van wie haar waar en op welk moment formuleert. Door informatie te verstrekken of net achter te houden kan je mensen controleren en manipuleren. Hoe ver kunnen we daarin gaan? Zijn we enkel slachtoffer of zelf ook dader?
Mathijs F Scheepers schetst in Our Century So Far een beeld van de 21ste eeuw tot nu toe. Daarbij gooit hij speeches, twitterfragmenten, bits & bites, clickbaits en algoritmes in de strijd.
Our Century So Far onderzoekt de grenzen van manipulatie en gemiste kansen en neemt een diepe duik in de vloedgolf van informatie. De voorstelling is een monoloog van Mathijs F Scheepers met Musk, Poetin, Madonna, MVR, Ocasio-Cortez, Twitter, Gervais, Swift, Snapchat en vele anderen. Onthutsend en entertainend, net zoals de 21ste eeuw.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Michel Poiccard is een losbandige sociopaat, die een auto steelt en in een opwelling een politieman doodt. Michel slaat op de vlucht naar Parijs en zoekt contact met Patricia, een Amerikaanse studente met wie hij enkele weken eerder een avontuurtje beleefde. Hij vraagt haar mee te vluchten naar Italië. Michel lijkt niet te beseffen dat hij een gezocht man is en blijft roekeloos zijn liefde voor Amerikaanse films en zijn lust voor de Amerikaanse Patricia najagen.
Sleutelfilm die de wetten van cinema herschreef...
We worden steeds meer overspoeld door troebele informatie. De waarheid lijkt afhankelijk van wie haar waar en op welk moment formuleert. Door informatie te verstrekken of net achter te houden kan je mensen controleren en manipuleren. Hoe ver kunnen we daarin gaan? Zijn we enkel slachtoffer of zelf ook dader?
Mathijs F Scheepers schetst in Our Century So Far een beeld van de 21ste eeuw tot nu toe. Daarbij gooit hij speeches, twitterfragmenten, bits & bites, clickbaits en algoritmes in de strijd.
Our Century So Far onderzoekt de grenzen van manipulatie en gemiste kansen en neemt een diepe duik in de vloedgolf van informatie. De voorstelling is een monoloog van Mathijs F Scheepers met Musk, Poetin, Madonna, MVR, Ocasio-Cortez, Twitter, Gervais, Swift, Snapchat en vele anderen. Onthutsend en entertainend, net zoals de 21ste eeuw.
Dag Ma is een verhaal over de unieke band tussen een moeder en haar dochter. Het is een verhaal over liefhebben, zorgen voor elkaar en afscheid nemen.
Irène (103) en haar dochter Yvette (68) wonen samen in Sint-Jozef, een woonzorgcentrum te Lier. Irène woont er vanwege haar hoge leeftijd. Voor Yvette ligt het anders. Zij mag er per uitzondering wonen, omdat ze niet zonder haar moeder kan. De twee hebben hun hele leven nog niet één dag alleen doorgebracht. Maar waar beginnen allerbeste bedoelingen uit moederliefde en glijden ze over in overbezorgde begrenzingen? En wie van de twee kan nu eigenlijk niet meer zonder de ander?
Juryprijs voor de Beste Belgische Documentaire, DOCVILLE 2023.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
In dit vervolg op 2001: A SPACE ODYSSEY wordt een Amerikaans-Sovjetexpeditie naar Jupiter gestuurd om uit te zoeken wat er mis is gegaan met de U.S.S. Discovery, terwijl de spanningen op aarde steeds groter worden.
Vijf steden, vijf taxichauffeurs, één nacht. Het verhaal begint bij zonsondergang in Los Angeles en eindigt met zonsopgang in Helsinki. De reis vervolgt zijn weg door New York City, Parijs en Rome. Iedere stad heeft zijn eigen chauffeurs en hun klanten, ieder met een eigen verhaal.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Drie verhalen spelen zich af in en rond een goor hotelletje in Memphis, Tennessee, met niemand minder dan Screamin' Jay Hawkins (!) aan het onthaal. Voor een Japans paartje op pelgrimstocht naar Graceland is Memphis, de bakermat van de rockabilly en geboorteplaats van Elvis Presley, als het Beloofde Land: hun devotie voor jaren 50-rockmuziek maakt hen blind voor alles wat er rond hen gebeurt. Voor een Italiaanse weduwe is de stad een plaats van verlies en nieuwe hoop, vooral wanneer de geest van Elvis haar komt troosten. En voor Johnny, de kleine crimineel uit Engeland, is de stad een opwindende plek vol gevaren en contradicties, waar in het wilde weg wordt geschoten en de grotendeels Afro-Amerikaanse bevolking nog steeds de confrontatie moet aangaan met de erfenis van een 'blanke' die beroemd werd door ‘zwarte’ muziek te spelen.
In het hart van de rotsachtige, verlaten bergen van Sardinië waakt Michele samen met zijn jongere broer Peppeddu over zijn kudde schapen. Op een dag verschijnen er drie vreemdelingen, gezocht voor het stelen van varkens en op de voet gevolgd door de carabinieri. Michele wordt ten onrechte beschuldigd van de diefstal en de moord op een van de gendarmes. Om aan de gevangenis te ontsnappen besluit hij dieper de bergen in te vluchten in gezelschap van zijn broer en zijn dieren...
Gefascineerd door Sardinië en zijn inwoners, die hij eerder in 1958 reeds vereeuwigde in twee korte documentaires, besloot Vittorio De Seta er twee jaar later zijn eerste langspeelfilm op te nemen. In een tijd waarin Italiaanse filmmakers zich steeds meer afkeerden van het neorealisme, bouwde De Seta voort op de erfenis ervan. Zijn directe, compromisloze regie omarmt de hardheid en ruwheid van de landschappen, maar legt ook hun schoonheid vast. De politieke en economische druk op de lokale gemeenschap, de zwart-witfotografie en de niet-professionele cast maken BANDITI A ORGOSOLO tot een landelijk neefje van Vittorio De Sica’s LADRI DI BICICLETTE.
Gerestaureerd in 4K in 2023 door The Film Foundation en Cineteca di Bologna in het laboratorium L'Immagine Ritrovata, op basis van het originele negatief. In samenwerking met Titanus. Gefinancierd door de Hobson/Lucas Family Foundation.
King Crimson is een band waar mensen letterlijk dolgraag bij willen horen. IN THE COURT OF THE CRIMSON KING is een zwartkomische film voor iedereen die zich afvraagt of het de moeite waard is om alles op te offeren voor een enkel moment van transcendentie. Al meer dan 50 jaar leidt Robert Fripp, ook beroemd om zijn werk met David Bowie en Brian Eno, een unieke creatieve omgeving waarin vrijheid en verantwoordelijkheid samenspannen om het uiterste te eisen van de bandleden die alleen worden verlicht door het applaus van een publiek, doch wiens aanbidding echter dreigt hun leven nog moeilijker te maken. Het is een bevredigende en gevaarlijke omgeving waarin het buitengewone mogelijk is, niets zeker is en niet iedereen ongeschonden overleeft.
Doc about a Prog-Rock Perfectionist Is Nearly Perfect Itself. About as good as Rock documentaries get.” VARIETY
“The film is angular and abrasive, exacting and playful, extremely funny and achingly melancholy.” THE OBSERVER
“Illuminating. A fascinating look at both a venerable institution, the dynamics of working as a multi-limbed unit that’s ruled by a single iron fist, and what it takes to play this type of music.” ROLLING STONE
“A compelling insight into the tetchy men of prog rock. Their dedication to music is a joy, the persistence of Toby Amies ranks alongside Nick Broomfield. Even if you go in knowing next to nothing about King Crimson, you will leave feeling like lifelong enthusiasts. BBC RADIO SCOTLAND / RADIO TIMES, Siobhan Synnot
“This unflinching portrait of the prog rock band is like an episode of The Office but with huge drum kits, grizzled roadies and rapturous fans” THE GUARDIAN
“Very entertaining and very funny” MARK KERMODE
“By turns comical and melancholy, it may be the most revealing film about working life in a band since Spinal Tap.” THE TELEGRAPH
2001: A SPACE ODYSSEY wordt vaak genoemd als de beste scififilm ooit gemaakt. Het kan niet ontkend worden dat de film sinds zijn release een enorme inspiratiebron vormde voor vele na hem. Roger Ebert schreef het mooi: “The genius is not in how much Stanley Kubrick does in the film, but in how little.” Kubrick blies het scifigenre omver met een nieuwe logica: de film hoeft niet sensationeel te zijn, maar moet in zijn geheel ontzag en inspiratie opwekken. Het is vooral de muziekkeuze die dat verwezenlijkt in 2001: A SPACE ODYSSEY. De klassieke muziek, zoals Richard Strauss' Also Sprach Zarathustra, bestaat buiten de film en tilt hem daarom naar een hoger, haast transcendent niveau.
Lena verliest haar vader als zijn vissersboot vergaat op zee. Er wordt gefluisterd dat het ongeluk haar vaders schuld is maar Lena is ervan overtuigd dat er een mysterieus beest rondwaart in de Noordzee. Een monster dat het schip deed vergaan… Lena gaat tot het uiterste om het bestaan van het monster te bewijzen.
ZEEVONK (8+) opende de Generation Kplus selectie in de Berlinale '23 - waar hij ook een speciale vermelding kreeg - en ontving eerder dit jaar het European Children's Film Association Award in Malmö. Een aangrijpende én avontuurlijke jeugdfilm geïnspireerd op een persoonlijke ervaring van regisseur Domien en zijn zus en scenarist Wendy.
"Een spielbergiaanse mix van actie en emotie, maar dan in het West-Vlaams. Een zee-avontuur dat niet bang is om in diepe, troebele wateren te vissen, op zoek naar het weerbarstige beest dat rouw is. Dit is een film die zijn onderwerp en zijn (jonge) publiek ernstig neemt, maar die ook niet vergeet te entertainen." - De Morgen
"Regisseur Huyghe ambieerde naar eigen zeggen een film die de gevoelens van jongeren niet minimaliseert. Missie geslaagd." - De Standaard
"Huyghe zet een tienerwereld neer die herkenbaar is voor jong publiek en tegelijk de volwassen blik serieus neemt." - Filmkrant
Met I.M. BENITI CORNELIS, KUNSTENAAR-SJAMAAN brengen de makers tribuut aan hedendaags beeldend kunstenaar I.M. Beniti Cornelis (1946 – 2017). Aan de hand van getuigenissen ontstaat een caleidoscopisch portret over de mens, de kunstenaar en zijn artistieke praktijk. De film is ontstaan uit een traject rond ‘oral history’ van het Centrum Kunstarchieven Vlaanderen (CKV-M HKA).
De film wordt voorafgegaan door de kortfilm BENITI CORNELIS (Etienne Mylemans, 1984 - 18’)
DJ Zack (Tom Waits!) en pooier Jack (John Lurie) belanden in de gevangenis vanwege misdaden die ze niet hebben gepleegd. Zij komen terecht in een cel met de vrolijke, optimistische Roberto (Benigni). Ze kunnen elkaar niet uitstaan maar ze zijn ook elkaars enige hoop om te ontsnappen.
Nadat zijn vrouw hem in de steek gelaten heeft, blijft kolonel Ludlow, een oud cavalerieofficier, alleen achter in zijn afgelegen huis in Montana om zijn drie zonen op te voeden. Alfred, de oudste, is de meest redelijke. Hij heeft gevoel voor zaken en politiek...
Regelmatig kiest een notoire cinefiel een film voor ons in DE CINEMA. Deze maand is het aan Niels Sabbe, regisseur van de populaire jongerenreeks 2DEZIT, kind aan huis bij De Studio en organisator van diens ‘Leave Us At Dawn’, om zijn verrassende all-time favorite in te leiden in onze zalen:
"Alleen al de gedachte aan dit epische meesterwerk op het grote scherm geeft me koude rillingen. Een piepjonge Pitt speelt hier de pannen van het dak als cowboy die met zijn broers gaat vechten in de Belgische loopgraven tijdens WO I. Letterlijk alles aan deze groteske film zit juist. De liefdeslijn tussen Brad Pitt en Julia Ormond maakt je hart week en met de muziek van James Horner zijn de traantjes niet veraf. Zwick levert een western, een oorlogsfilm én een gangster-film in één. Thank me later."
Twee jonge mannen van de Oglala Lakotastam leven in het Pine Ridge reservaat. De 23-jarige Bill probeert de eindjes aan elkaar te knopen; hij is vastbesloten om de “Amerikaanse droom” te verwezenlijken, of het nu gaat om het bezorgen van leveringen of het fokken van poedels. De 12-jarige Matho staat te popelen om een man te worden. Wanhopig op zoek naar de goedkeuring van zijn jonge vader, neemt Matho een reeks impulsieve beslissingen die zijn leven op zijn kop zetten en hem niet in staat stellen de harde realiteit van de wereld onder ogen te zien.
Verbonden door hun zoektocht om erbij te horen in een maatschappij die hen vijandig gezind is, proberen Bill en Matho hun eigen weg naar volwassenheid uit te stippelen.
Debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough schreven WAR PONY samen met Lakota co-scenaristen Franklin Sioux Bob en Bill Reddy uit Pine Ridge, wat zorgt voor een authentiek en tegelijk poëtisch portret over het harde leven van twee jonge inheemse Amerikanen.
FOUR DAUGHTERS is de nieuwe film van Oscargenomineerd regisseur Kaouther Ben Hania (THE MAN WHO SOLD HIS SKIN, BEAUTY AND THE DOGS). Het is een unieke en aangrijpende film die zweeft tussen documentaire en fictie. Olfa is de moeder van vier meisjes. Op een dag verdwijnen haar twee oudste dochters. Regisseur Kaouther Ben Hania vertelt het verhaal van de verdwijning samen met Olfa, haar twee overgebleven dochters en professionele acteurs. Een intieme vertelling vol hoop, verzet en verdriet over botsende werelden en wat het is om moeder of zus te zijn. FOUR DAUGHTERS werd geselecteerd voor de competitie van het Filmfestival van Cannes waar de film de Prijs voor Beste Documentaire en de Positive Cinema Award won. Zowel Olfa, haar dochters als de actrices nemen je mee in de leefwereld van de familie en laten je op het einde verstomd achter.
"Levendig en intens" (De Morgen)
"Fascinerend" (Knack Focus)
"intieme, aangrijpende, inzichtelijke en unieke film" (Bruzz)
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Deze groteske en zwarte komedie werpt een bijtende blik op iemand die er alles aan zou doen om zich geliefd en gezien te voelen. Een oncomfortabele maar hilarische satire. De toxische relatie tussen Signe en haar zelfingenomen vriend Thomas verziekt helemaal wanneer hij doorbreekt als kunstenaar. Om de aandacht weer op zich te vestigen, begint Signe zichzelf te vergiftigen. Achter het narcisme, de tragikomedie en de lichte body horror schuilt het verhaal van een eenzame jonge vrouw met een bovenmatige behoefte aan aandacht en een obsessie voor de waardering van anderen.
In een opwelling reist Freddie, 25 jaar, voor het eerst terug naar haar geboorteland Zuid-Korea. Als kind werd ze geadopteerd en opgevoed in Frankrijk. De eigenzinnige jonge vrouw gaat op zoek naar haar biologische ouders in een land waar ze weinig over weet, waardoor haar leven in nieuwe en onverwachte richtingen gaat.
“Expressive, unpredictable, feminist and fun, Freddie is a vibrant beam of searching, semi-wounded humanity. A young French woman seeks a deeper understanding of herself in the country of her birth. A visceral search for identity.” - THE HOLLYWOOD REPORTER
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Het is niet alom bekend dat het afwerken van doorbraakfilm STRANGER THAN PARADISE afhing van de vraag of producent Sara Driver de film kon smokkelen (in zware blikken, niet zomaar op een harde schijf) om deel uit te maken van het IFFR in 1983. De kortfilm STRANGER THAN ROTTERDAM WITH SARA DRIVER is een hilarische reconstructie van hoe dat is gegaan.
STRANGER THAN PARADISE: Willie leeft in New York. Zijn nicht Eva uit Hongarije bezoekt hem een paar dagen. Zij vertrekt daarna naar Cleveland om bij haar tante Lotte te gaan wonen. Een jaar later gaan Willie en zijn vriend Eddie op trektocht naar Cleveland om Eva en tante Lotte te bezoeken.
FOUR DAUGHTERS is de nieuwe film van Oscargenomineerd regisseur Kaouther Ben Hania (THE MAN WHO SOLD HIS SKIN, BEAUTY AND THE DOGS). Het is een unieke en aangrijpende film die zweeft tussen documentaire en fictie. Olfa is de moeder van vier meisjes. Op een dag verdwijnen haar twee oudste dochters. Regisseur Kaouther Ben Hania vertelt het verhaal van de verdwijning samen met Olfa, haar twee overgebleven dochters en professionele acteurs. Een intieme vertelling vol hoop, verzet en verdriet over botsende werelden en wat het is om moeder of zus te zijn. FOUR DAUGHTERS werd geselecteerd voor de competitie van het Filmfestival van Cannes waar de film de Prijs voor Beste Documentaire en de Positive Cinema Award won. Zowel Olfa, haar dochters als de actrices nemen je mee in de leefwereld van de familie en laten je op het einde verstomd achter.
"Levendig en intens" (De Morgen)
"Fascinerend" (Knack Focus)
"intieme, aangrijpende, inzichtelijke en unieke film" (Bruzz)
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
En Cour(t)s de Route keert terug! In deze tweede editie van het initiatief, gesteund door de Franse en Vlaamse Gemeenschap, slaan Dalton Distribution en Agence belge du court métrage opnieuw de handen ineen om de meest opmerkelijke Vlaamse, Waalse en Brusselse kortfilms van de afgelopen jaren over de taalgrens heen te presenteren. Het project omvat vier Belgische kortfilmprogramma's die gedurende het seizoen 2023-2024 in het hele land te bewonderen zijn.
De eerste reeks staat volledig in het teken van liefde, dat tijdloze thema waarover we nooit uitgepraat raken. "L'amour tout court" omvat vier kortfilms die de vele nuances van liefde belichten: het verlangen ernaar, de zoektocht ernaar, de moed die het vergt en het inzicht dat relaties in diverse vormen kunnen bloeien.
Het programma bestaat uit de volgende films:
Des choses en commun
Ann Sirot et Raphaël Balboni / 2020 / 24 min
Aan boord van deelauto's kruisen hun lotsbestemmingen elkaar. Of het nu gaat om een bezoek aan een winkelcentrum, een festival, een bruiloft, of gewoon een ritje met een rijinstructeur, bestuurders en passagiers testen en (her)ontdekken liefde, vriendschap of familie…
- Brussels Short Film Festival
- Festival du film de Sarlat - Prix du jury
- Le Court en dit Long - Prix du public
La Chair
Jean Le Peltier / 2019 / 17 min
Vincent, een acteur die zich comfortabeler voelt op het podium dan met het uiten van zijn liefde, vermoeid van het ronddwalen op datingapps en tevergeefs op zoek naar liefde, wordt beïnvloed door zijn gesprekken met een oude man die hem eraan herinnert dat zijn verlegenheid en angst om belachelijk over te komen niet zullen verdwijnen met de tijd.
- Brussels Short Film Festival - 2019
- Festival Les Enfants Terribles
High Jump
Lennert Madou/ 2021 / 12 min
Otto woont in een afgelegen dorp, waar hij zijn vrije tijd vooral spendeert met zijn twee beste vrienden. Ondanks dit gezelschap, heeft hij een groot gemis in zijn leven. Zijn vriendje, die professioneel danser is, woont honderden kilometers bij hem vandaan.
- Beste Debuut Kortfilmfestival Leuven 2021 - Beste Debuut Kortfilmfestival Leuven 2021
- Brussel Film Festival 2022 - Beste Belgische Film
- Helsinki International Film Festival - Love and Anarchy 2022
De zeer vermoeide man en de vrouw die hartstochtelijk van bonsai hield
Nyk Dekeyser, Evelien Declercq / 2022 / 23 min
Wanneer een vrouw reageert op de merkwaardige advertentie 'Man zoekt vrouw om voor te sterven' is dat het begin van een bijzonder liefdesverhaal. De man is moe, doodmoe. Hij wil sterven, maar het lukt niet. Terwijl zij haar bonsaiboompjes verzorgt, helpt ze de man om te sterven. Langzaamaan groeit hij naar haar toe en vormt en knipt zij de liefde.
- Officiële selectie Kortfilmfestival Leuven 2022
Een Litouwse vluchtelinge in een interneringskamp na de oorlog trouwt met een Italiaanse visser en ex-gevangene en volgt hem naar huis, op het eiland Stromboli. Na verloop van tijd krijgt ze slaag van haar man, en de schraalheid van het eiland en de hardheid van het leven worden nog verergerd door
de vijandschap van de andere vrouwen, die jaloers zijn op haar. Ze is er nog meer gevangene dan in het kamp, vooral als ze zwanger wordt. Na een uitbarsting van de vulkaan probeert ze te vluchten...
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
Grote mensen werken.
En kinderen spelen. Of gaan naar school. Of ze slapen.
En als ze slapen moeten de grote mensen nog verder werken. In de living. Op hun computers. Nadat ze de keuken hebben opgekuist.
Maar wat doen grote mensen eigenlijk écht? Als de kinderen op school zitten, wat doen ze dan de hele godganse dag lang? Regelen ze de wereld? Doen ze een dutje? Of maken ze er een potje van?
Deze nieuwste voorstelling van compagnie barbarie gaat op een beeldende manier aan de haal met alles wat grote mensen doen/niet doen/zouden moeten doen/zeggen dat ze doen/nooit zouden kunnen maar eigenlijk wel willen doen. Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? We duiken in het universum van de volwassene dat een kind nooit te zien krijgt. Op Barbariaans-komische wijze graven we in de fantasiewereld en laten het leven van één dag heerlijk ontsporen. Een absurd tragische horror komedie over het wel en wee van grote mensen als de kinderen even niet kijken.
Want hebben volwassenen eigenlijk écht de touwtjes in handen? Wijzen ze in de juiste richting? Zorgen zij voor de wereld die ze voor de kinderen achterlaten? Ruimen ze écht de hele tijd alle rommel op die iedereen laat slingeren? Of is het later aan de kinderen om alles op te ruimen?
