Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Welcome to the Real is een onderzoek naar Disneyficatie en authenticiteit in een of andere spektakelmaatschappij, waar roze filters de waarheid kleuren en dagjestoeristen ons de weg versperren.

Het zand kruipt tussen de billen van een eenzame vrouw op een aangelegd strand en triomfbogen schieten als paddenstoelen uit de grond. Ergens op een plein verkoopt iemand alleen nog maar dezelfde ballonnen. Een tourgids valt in herhaling. Een rode paraplu torent hoog boven haar uit. Toeristen blijven maar opdagen aan façades van beroemde gebouwen. Het zijn taferelen om vast te leggen. Tot een dikke rode streep wordt getrokken door dit schijnbaar smetteloos schoon schilderij. Ruïnes van de werkelijkheid verschijnen. Wie is nog echt en wat is vals?

Vals is de wereld.
De wereld veinst haar plattegrond.
De afbeelding imiteert het gebouw.
De computers simuleren de acteurs.
De acteurs spelen de toeristen.
De toeristen kopiëren elkaar.
De triomfboog waant zich een letter.
De letters bootsen klanken na.
De klanken willen dieren zijn.
De dieren zijn straatlopers.
De straatlopers spelen Mickey Mouse.
Mickey Mouse is echt.
Echt is vals.
Vals is de wereld.

In Welcome to the Real lijken personages zich moeiteloos te hebben verloofd met een systeem waarin ze zichzelf gaandeweg zijn verloren. Onder het licht van grote spots geven ze inkijk in de universa waar ze mee vergroeid lijken te zijn.

"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn

"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist." 

Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.

Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Iemand van wie je houdt zit in de gevangenis. 

In de audiovoorstelling DIT IS ANDERS komen drie stemmen samen: een vrouw, een cipier en een interviewer. Je bent getuige van een gesprek over gemis, ouderschap en de gevangenis. De voorstelling is een poging om het via het bouwen van een fictieve ruimte te hebben over dat wat vaak wordt weggeschoven. 

Maria: ‘Ik denk dat het meest heldere moment waarop je beseft dat je iemand mist, is wanneer je iemand na een lange tijd ineens terugziet. Als je hem/haar/hen ziet en samen lacht, dan word je geconfronteerd met iets. Op zo’n moment besef je: “wij missen die persoon in het gezin. Wij zijn zonder toch niet zo compleet.”'

"Maria Feenstra’s voorstelling DIT IS ANDERS is ook echt heel anders dan andere voorstellingen, als je al van een voorstelling kan spreken. Beeld/audio installatie komt al beter in de buurt. Maar het werk is vooral anders omdat het gaat over gemis, over het moment dat iets maakt dat alles in een leven plots anders, onvolledig wordt. (...) Wat missen we? Welk geluk zijn we kwijt? Feenstra legt ons die vragen in alle eenvoud voor, maar hoedt zich voor antwoorden. Het getuigt van een indrukwekkende maturiteit. Je blijft heel lang stil na de laatste beelden." – Pieter T'Jock in PZAZZ, 2 augustus 2023

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

STEEG//STONER is een muziekvoorstelling die gaat over de schaduw die je achtervolgt, het monster onder je bed, het kind in de waterput. Soms kan wat geweest is nog niet voorbij zijn.

Iedere nacht verlaat de mist het bos, kruipt over de velden en treedt hij in het licht van de maan.
Hij danst, laat haar licht zijn lichaam versieren, flirt ermee.
Hij kijkt op, steekt zijn hand uit en vraagt aan de maan: “Please oh, please, won’t you take my hand?”
Zijn verlangen om dichter bij de maan te komen, dwingt hem de heuvel op. Hij valt de straten van het dorp op de heuvel binnen en laat de huizen verdwijnen. Eenmaal hij de heuvel geworden is, klaagt hij: “Why oh, why oh, why won’t you take my dance?”

In die mist, in dat dorpje speelt STEEG//STONER zich af.
Bij het vallen van de nacht worden de deuren vergrendeld. Men leeft er achter gordijnen en luiken. Men verbergt de ogen voor de maan, de dromen voor de mist, dooft de kaarsen en zegt: “You know what to do when the baby cries.”

Well, we stick our fingers in the ground
Heave and turn the world around
Smoke is blacking out the sun
At night I pray and clean my gun
The cracked bell rings and the ghost bird sings
And the gods go begging here
So just open fire when you hit the shore
All is fair in love and war
Hoist that rag!

Tom A. Waits

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.

In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.

Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?

In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.

Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.

Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd? 
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills? 
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?

In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk.  Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

ravensbrück wordt een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.

Lees het interview met Stefanie Claes en haar moeder over intergenerationele oorlogstrauma's:
'Toen ik een kind verloor, zei mijn moeder: er is groter leed.' – De Standaard

Lees het interview met Stefanie Claes door Kiriko Mechanicus voor De Brakke Grond.
'Ik vind het belangrijk om niet vast te blijven zitten in een negatief verhaal, maar om me juist te focussen op de kracht ervan. Ik wil iets doorbreken.'

Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.

Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd? 
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills? 
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?

In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk.  Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).