Eric De Kuyper laat lichamen praten. Hij filmde het aandachtig, soms obsessioneel bezig zijn van mannen met gewone, alledaagse handelingen. Op de geluidsband aria's als Casta diva van Bellini: een gebed aan de 'kuise godin'.
Wat in andere films als 'onbelangrijk, triviaal, bijkomstig' wordt afgedaan, is het echte onderwerp van CASTA DIVA. Een persoonlijke studie in het observeren van gebaren, bewegingen en gedrag van mannen. Geen mannen onder elkaar, wèl mannen geconfronteerd met zichzelf, met hun eigen lichaam, met hun eigen lichamelijkheid.
Het observeren, het intensief kijken, gebeurt beter in stilte: daarom is CASTA DIVA ook voor een groot deel zwijgend: de beelden spreken, zoals weleer in een stille film. Af en toe wordt de stilte onderbroken door muziek: aria's uit bekende opera's van Puccini en Bellini, populaire liedjes van Dalida, operettemuziek van Offenbach.
“CASTA DIVA is vooral zo'n mooie film omdat het alledaagse tot iets baroks wordt gemaakt." (NRC)
Digitale restauratie door Eye Filmmuseum. De film wordt ingeleid door Bart Versteirt, coördinator Cinea.
HOW GREEN WAS MY VALLEY was oorspronkelijk gepland als een vier uur durend epos in Technicolor, dat het antwoord zou vormen van Twentieth Century Fox op het door David O. Selznick geproduceerde GONE WITH THE WIND. Oorspronkelijk zou William Wyler regisseren, maar de regie kwam uiteindelijk in handen terecht van John Ford. De bloedmooie zwart-witfotografie is van Arthur C. Miller, met wie Ford verschillende keren samenwerkte en die in de films van de regisseur steevast zijn beste werk neerzette.
Dit lijkt initieel een van Fords meest benevolente en warme kronieken, maar de film wordt onderhuids wel gekleurd door gevoelige politieke elementen (mijnwerkersvakbonden), tragedies en een vaak bittere toon. HOW GREEN WAS MY VALLEY opent dan ook passend met de melancholische voice-over van de jonge Huw, die met weemoed terugblikt op het leven in de vallei in Ierland waar hij opgroeide. Vervolgens verhaalt de film de manier waarop het harde leven in de mijn zijn familie uiteendreef en hoe de strijd tegen onrechtvaardigheid het hele bestaan van de kleine gemeenschap tekende. Het aangrijpende drama wordt gebracht door een schare uitstekende vertolkers, maar wat met de afstand der jaren vooral opvalt is John Fords meesterlijke mise-en-scène, die inzake composities tot het beste werk uit zijn lange carrière behoort.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Lea Jacobs: Rethinking the Authorship of How Green Was My Valley.
Anna en Albert, moeder en zoon, kweken rozen op een bloemenkwekerij in Portugal. Albert is bezeten van het idee een volmaakte roos te scheppen. Zijn obsessie vindt echter een tweede brandpunt, wanneer hij de jonge Fernando leert kennen. Er vormt zich een perverse driehoek: de vrouw en de jongeman hebben elk angstaanjagende privé-rituelen, terwijl de zoon afwisselend de bezorgdheid van zijn moeder negeert en zich bezighoudt met een barokke en steeds sadomasochistischer aanbidding van het lichaam van zijn minnaar. Met DER ROSENKÖNIGmaakte Werner Schroeter een eigenzinnige film met sterke poëtische en symbolische inslag, nu eens fascinerend, dan weer afstotend. In plaats van een rechtlijnig verhaal zijn er fragmenten, in plaats van een conventionele vertelling een cameragedicht voor drie lichamen en drie stemmen. Schroeters muze Magdalena Montezuma vertolkte met Anna haar laatste rol.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Cristina Álvarez López: A Crescendo Which Begins on an Extreme Emotion: Schroeter’s Der Rosenkönig.
“Het is een slechte tijd voor gevoelens”, zegt Maria Braun (Hanna Schygulla). In de veronderstelling dat haar man op het front gesneuveld is, gaat ze pragmatische relaties aan die haar materiële zekerheid geven. Maar haar Herrmann komt terug. Rainer Werner Fassbinders muze Hanna Schygulla kreeg op het Berlijnse filmfestival de Zilveren Beer voor haar prachtige titelrol, die symbool staat voor het Duitsland dat zichzelf verkoopt ten tijde van het Wirtschaftswunder. Fassbinders films zijn telkens zowel historisch als actueel: hij interesseert zich voor de vraag waar het geweld vandaan komt en waar en hoe het zich voortzet. Daarbij schopt hij tegen de schenen die het verdienen en onthult hij zijn zeer idiosyncratische utopische visie: het prachtig in scène gezette DIE EHE DER MARIA BRAUN opent en sluit met een explosie, alsof Fassbinder de burgermoraal tweemaal wou opblazen.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Cristina Álvarez López: R.W. Fassbinder: A Shamelessly Utopian and Probably Infantile Vision of Something Like Love.
John Fords achtergrond als zoon van Ierse immigranten schemert door in een groot deel van zijn oeuvre. Gebaseerd op een aantal toneelstukken van Eugene O’Neill, is ook THE LONG VOYAGE HOMEeen film die doordrongen is van de Ierse volksgeest. Tevens is dit zeevaardersavontuur een prent waarin niet alleen Fords gevoel voor compositie ten volle schittert, maar waarin ook de beroemde fotografieleider Gregg Toland bloedmooi werk neerzet.
De plot draait rond de bemanning van een vrachtschip dat tijdens WO II munitie moet transporteren naar het Verenigd Koninkrijk. Ondanks het feit dat Ford zelf een reserveofficier was in de Navy en tijdens de oorlogsjaren in het leger diende bij een speciale film-unit waar ook William Wyler en George Stevens deel van uitmaakten, is de film toch maar gedeeltelijk geïnteresseerd in de spanning die opgebouwd wordt door dreigende vijandelijke aanvallen. Zoals vaker bij Ford is dit immers evenzeer een evocatie van de banden binnen een (mannelijke) surrogaatfamilie, een idee dat ook visueel kracht bij wordt gezet in een subliem belicht moment waarin de zeelui gefotografeerd worden als betrof het een staatsieportret uit de Hollandse Gouden Eeuw. De camera tast de spanningen en emoties af van de gezichten, versterkt door het claustrofobische gevoel dat opgeroepen wordt dankzij het gebruik van kleine ruimtes die de onderbuik van het schip tonen. THE LONG VOYAGE HOMEevat talloze voorbeelden van wat Ford-biograaf Joseph McBride de ‘touches of grace’ van de regisseur noemde: opvallende emotionele akkoorden die ontstaan uit de puur picturale kracht van verstilde momenten.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Lea Jacobs: Ford and Gregg Toland.
Een sleutelfilm in de carrière van regisseur John Ford en een van de westerns waarmee het genre eindelijk meer au sérieux genomen werd (na initieel succes in de vroege jaren van het filmmedium werd het genre nadien vooral met minachting behandeld – na het floppen van 3 BAD MEN was dit ook de eerste keer in meer dan tien jaar dat Ford terugkeerde naar het westerngenre). STAGECOACH groeide uit tot een van de beroemdste westerns uit de geschiedenis, een mijlpaal die ook nu nog overeind staat.
Het verhaal is vaag gebaseerd op ‘Boule de Suif’ van Guy de Maupassant en draait rond een aantal passagiers die zich in een postkoets bevinden in vijandig gebied. De heterogene groep vormt ook een afspiegeling van de Amerikaanse maatschappij, waardoor STAGECOACH ook een allegorie wordt over sociale vooroordelen en mores.
De onderliggende thematische bespiegelingen staan gelukkig de opwindende actie niet in de weg, die door Ford briljant geënsceneerd wordt in een combinatie van studiodecors en opnames in het verpletterend mooie decor van ‘Monument Valley’. Dit is ook andermaal een illustratie van de enorme picturale kracht die de regisseur aan zijn materiaal weet te schenken en die ook hier een aantal momenten oplevert van pure filmische poëzie.
YOUNG MR. LINCOLNis John Fords geromantiseerde ode aan de rijpingsjaren van de meest bewonderde Amerikaanse president. Henry Fonda – met bijgewerkte neus en kin – geeft een grandioze vertolking als de jonge advocaat die een legende wordt wanneer hij in een klein stadje twee boerenzonen verdedigt die verdacht worden van moord.
De confrontaties in de rechtbank leveren schitterend verbaal vuurwerk op, maar het is vooral de mise-en-scène die grote bewondering afdwingt. Belichting, camera en compositie verbeelden Lincoln als een man wiens heroïsche lotsbestemming reeds vastligt en die in elke bedachtzame kleine handeling al zijn grootsheid uitstraalt. Tag Gallagher, die een lijvige biografie schreef over Ford, merkt op hoe ook hier reeds deuren en doorgangen (een veel geroemd symbool uit de latere periode van de cineast) op symbolische wijze liminale fases markeren. Schitterend gefotografeerd door Bert Glennon met wie Ford ook zou samenwerken voor onder andere STAGECOACH en DRUMS ALONG THE MOHAWK.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Lea Jacobs: Ford and the Long Take.
Een dodelijk zieke nachtclubzangeres (Ingrid Caven) gaat met frisse tegenzin in op het aanzoek van een smoorverliefde graaf. Dankzij zijn liefdevolle maar verstikkende zorg gaat haar gezondheid vooruit, tot ze de minnares wordt van een van zijn vrienden. LA PALOMA maakte van Caven een cultster. Daniel Schmid gaf dit melodrama over obsessie en liefde tot over de dood op zeer persoonlijke wijze vorm, met beelden als oude prentbriefkaarten, smartlappen en opera-aria's op geluidsband, vol ironische en vervreemde effecten die de excessieve emoties herkaderen, stilistisch verwant met Rainer Werner Fassbinder. Schmids tweede film is een fataal ritueel van grote gevoelens, een verheerlijking van het valse paradijs van het melodrama, gedrenkt in het parfum van de decadentie. Samen met cameraman Renato Berta stileert Schmid de romantische kitsch op sublieme wijze.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Adrian Martin: Imagination, Abjection and Absurdity: The Shadow of Daniel Schmid.
Aan het einde van de negentiende eeuw overlijdt de hoofdglasblazer van een kleine, artisanale dorpsgemeenschap. De geheime formule om robijnrood glas te maken neemt hij mee het graf in. Een helderziende gaat op zoek naar het antwoord op het mysterie, maar voorspelt al doende de Apocalyps. Met HERZ AUS GLAScreëerde Werner Herzog een uiterst hallucinatorische film, waarvoor hij de meeste van zijn acteurs hypnotiseerde alvorens hun scènes op te nemen; een film als een oud volksverhaal, vol primitieve symboliek, gedraaid op locatie in Beieren, op enkele kilometers van Herzogs geboorteplaats. Herzog zelf verklaarde dat ook hij niet wist hoe hij zijn film vol aan de Duitse Romantiek ontleende beelden zou moeten omschrijven. De beeldvoering, met een opvallend rijk kleurenpalet, spreekt vooral tot het gevoel en verwijst voortdurend naar iets dat van elders komt, uit ons innerlijk ontsnapt is en dat we moeten terugvinden.
JEDER FÜR SICH UND GOTT GEGEN ALLEis een uiterst bevreemdende allegorie gebaseerd op een bekend fait divers over een man die in 1828 plots uit het niets opduikt. In een visionaire stijl volgt Werner Herzog de ‘via dolorosa’ van Kaspar Hauser, een schizofreen die voor het eerst in contact komt met de menselijke beschaving. Hauser, verbluffend vertolkt door Bruno S., is een van Herzogs geliefde outsiders: een ongerept 'wild kind' dat het slachtoffer wordt van de bourgeoismaatschappij. Herzog puurt er onvergetelijke scènes uit, zoals die waarin theologen zich op de analfabetische vondeling storten op zoek naar het aangeboren, zuivere 'godsbegrip' bij de mens. Hausers antwoord is droogkomisch, maar weerspiegelt tevens het wedervaren van hoofdrolspeler Bruno S., die in kille en meedogenloze tehuizen opgroeide. JEDER FÜR SICH UND GOTT GEGEN ALLEbehaalde de grote prijs in Cannes en kreeg diverse bekroningen op het filmfestival van Berlijn. Herzogs film was bij het uitkomen al een klassiek meesterwerk.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Cristina Álvarez López: Werner Herzog and the Romantic Figure of the Outsider.
STEAMBOAT ROUND THE BEND werd de laatste samenwerking tussen regisseur John Ford en hoofdrolspeler Will Rogers, met wie Ford in de eerste helft van de jaren ‘30 een aantal bijzonder sterke films draaide. Kort na het voltooien van de opnames kwam Rogers om het leven bij een vliegtuigcrash, wat de studio er niet alleen toe aanzette de release enige maanden uit te stellen, maar ook het voorziene einde – waarin Rogers als afscheid wuifde naar de kijker – te wijzigen.
Gedrenkt in een gloed van warme melancholie, is dit een op het eerste zicht simpel verhaaltje over de kapitein van een rivierboot die zich ontfermt over een voortvluchtig jong koppel. Onder die sentimentele plot ligt echter een bijzonder knappe metaforische bespiegeling over de Amerikaanse samenleving verborgen. De wereld op de Mississippi die kapitein ‘Doc’ Pearly (Rogers) bevaart en bewoont is een soort doorsnee van de VS: de migranten, de puriteinen, de rassen, de religieuzen, de instellingen… Tijdens de race die de finale beslist, wordt ook de hele Amerikaanse geschiedenis (in de vorm van wassen beelden) erdoor gejaagd en vormt de climax daarmee meteen een mooie metafoor voor de donkerder kant van de ‘American Dream’: iedereen kan een winnaar zijn, maar meestal is dat ten koste van alles en iedereen.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Lea Jacobs: Using the Fox Stars.
Ondanks een kernachtig “great” als antwoord, was John Ford er niet meteen mee opgezet dat studiobaas Darryl F. Zanuck hem de regie gaf voor de verfilming van een verhaal van Rudyard Kipling met de immens populaire kindster Shirley Temple in de hoofdrol. Ford deed zijn best om Temple zoveel mogelijk te negeren, tot bleek dat ze bijzonder professioneel was en haar rol uitstekend invulde, waarna er tussen beiden dan toch een hechte band groeide.
In WEE WILLIE WINKIE speelt de toen negenjarige Shirley Temple de jonge Priscilla die met haar moeder naar India trekt om er de strenge grootvader te vervoegen die ter plaatse een groot Brits garnizoen leidt. Aan de hand van zowel komische als dramatische vignetten, legt de film vooral de focus op de relatie tussen het eigenzinnige meisje en de ruwe, goedhartige militair – gespeeld door Ford-habitué Victor McLaglen – die haar onder zijn vleugels neemt.
John Ford draaide het Oscarwinnende THE INFORMER (naar een script van Dudley Nichols gebaseerd op het verhaal van Liam O’Flaherty) voor RKO op basis van een minimaal budget. Ford had enkel beschikking over de beperkte sets van de studio, maar door gebruik van licht en rook – mede met dank aan fotografieleider Joseph H. August – wist de regisseur de beperkingen om te zetten in een troefkaart.
Het verhaal van een Ierse zware jongen die een IRA-lid verraadt in ruil voor 20 pond, wordt gevat in beklemmende, expressieve beelden die echo’s oproepen aan zowel het Duitse expressionisme als het Franse poëtisch realisme en die vooruitkijken naar de ‘film noir’. Victor McLaglen is grandioos als de gekwelde protagonist die zijn vriend aangeeft en tijdens een lange koortsachtige nacht probeert in het reine te komen met wat hij gedaan heeft. Om een optimale vertolking aan McLaglen te ontlokken, deed John Ford er alles aan om hem zo verward mogelijk te houden: van scheldpartijen tot het dronken voeren van de acteur en hem vervolgens in alle vroegte naar de set te laten komen voor opnames.
De regisseur verwees zelf nog jarenlang naar het gebruiken van allerlei effecten in de visualisatie van zijn beelden als “to pull an Informer”.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Lea Jacobs: Freelancing at RKO.
LOLA MONTÈS, de somptueuze laatste film van filmestheet Max Ophüls, vertelt het schandaalleven van de legendarische avonturierster Lola Montez, een negentiende-eeuwse danseres en circusartieste, én de minnares van Franz Liszt en Ludwig I van Beieren. De film is opgebouwd in flashbacks, bestaande uit herinneringen van de oude Lola, die afgebeuld wordt door een bazige ringmeester (Peter Ustinov) in een circus in New Orleans. Is ze een gevallen aristocrate of een verlichte vrouw? LOLA MONTÈS was de eerste en enige film van Ophüls in kleur én CinemaScope, destijds nieuwe technieken die hij volop gebruikt. Tegelijkertijd houdt hij ook vast aan de duizelingwekkende camerabewegingen die zijn werk kenmerken, met een camera die stijlvol door de ruimte zweeft en daarbij geregeld op en neer gaat of helemaal om zijn as draait. LOLA MONTÈSis superieur spektakel, het summum van Ophüls' kunst.
De vertoning wordt vervolgd door een lezing door Adrian Martin: Hans-Jürgen Syberberg’s Theatre of Representation and National Myth.
Hans-Jürgen Syberbergs originele, taboebrekende film over de sprookjeskoning uit Beieren zorgde voor heftige controverse. Het eerste deel van Syberbergs trilogie over de 'Duitse dorst naar macht' — waarmee de regisseur een volstrekt nieuwe filmstijl schiep — is een bevreemdende evocatie van Ludwigs leven en tijdperk in 28 tableaux vivants, een indrukwekkende Jugendstil-opera, waarin de filmmaker zijn fanatieke voorliefde voor de Ludwigfiguur de vrije loop laat in schitterende kleurenbeelden die bol staan van de anachronismen. Syberberg voltooide zijn trilogie met KARL MAY (1974) en HITLER, EINE FILM AUS DEUTSCHLAND (1977). In LUDWIG – REQUIEM FÜR EINEN JUNGFRÄULICHEN KÖNIG vinden we Fassbindergetrouwe Harry Baer terug in de titelrol. Het camerawerk is van de hand van Dietrich Lohmann, die ook door de lens keek bij Fassbinders debuut, LIEBE IST KÄLTER ALS DER TOD (1969).
Al in de korte 8mm-films die hij aan het begin van zijn carrière maakte, liet Werner Schroeter zich inspireren door opera. Zijn vroegste werk plaatste prima donna Maria Callas in het voetlicht; in DER TOD DER MARIA MALIBRAN brengt hij in de hem eigen mengeling van Grand Guignol, operatische overdrijving, kitsch en pastiche hommage aan een 19de-eeuwse Spaanse diva die op 28-jarige leeftijd tijdens een optreden stierf. Het resultaatis een enigmatisch melodrama met monumentale allures, een uitdagende reflectie over kunst, dood en romantische decadentie, vervat in een reeks van perverse, oogverblindende tableaux die de toeschouwer in deeltjes van verhalen stort die plaatsvinden in een ingebeeld land, met onderling inwisselbare personages zonder afgelijnde identiteit. Schroeter plaatst het acteren centraal, en doet daarvoor beroep op onder anderen zijn muze Magdalena Montezuma, Candy Darling (van Warhol-faam) en de alomtegenwoordige Ingrid Caven.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Adrian Martin: The Consuming Passions of Werner Schroeter.
John Fords eerste jaren ’30-film buiten de Fox-studio’s leverde hem zowel publiek als kritisch succes op en niet minder dan 4 Oscarnominaties. Het verhaal draait om een idealistische jonge dokter (Ronald Colman) die weigert te buigen voor morele compromissen, waardoor dit net als veel van John Fords films niet alleen een studie is in een welbepaald soort individualistisch heroïsme, maar ook in de normen en waarden die de Amerikaanse samenleving zichzelf graag voorhoudt.
Een reeks getrouwen uit Fords latere ‘stock company’ van acteurs maken hun opwachting in kleine rollen (Ward Bond, John Qualen) maar de opvallendste samenwerking hier komt voort uit het feit dat de regisseur niet kon werken met zijn vaste Fox-medewerkers en dus beroep deed op de (zeer gerespecteerde) fotografieleider Ray June, wat ARROWSMITH net als AIR MAILeen visueel buitenbeentje maakt in Fords zeer coherente ‘thirties’ oeuvre.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Lea Jacobs: Ford’s Transition to Sound.
John Fords eerste ‘talkie’ lijkt een goedgeluimde avonturenfilm en een verheerlijking van het Britse militaire instituut, maar bevat onderhuids ook een aantal donkerder bespiegelingen over plicht, de zinloosheid van strijd en het relatieve karakter van militaire eer.
Een uitstekende Victor McLaglen speelt de Schotse kapitein die aan de vooravond van WO I de opdracht krijgt om in India een opstand te verhinderen onder leiding van een mysterieuze vrouw (Myrna Loy) die goddelijke krachten wordt toegedicht door de plaatselijke milities. Zijn vertrek wordt gezien als verraad door zijn strijdmakkers, wiens beproevingen in de Vlaamse loopgraven parellel lopen met de weinig verkwikkelijke clandestiene missie in Zuidoost-Azië.
THE BLACK WATCH wordt hier en daar geplaagd door houterige dialogen eigen aan de vroege geluidsfilm, maar heeft verrassend weinig last van de noodzakelijkerwijs minder beweeglijke camera uit deze periode. John Ford is een regisseur die altijd al meer choreografeerde binnen statisch beeld dan met camerabewegingen en zijn talent om composities tot leven te wekken levert hier een aantal grandioze scènes op. Hoogtepunt is zeker een schitterend massatafereel in een duistere exotische grot, waarin McLaglen worstelt met een plaatselijke geweldenaar en Loy in witte gewaden haar troepen toespreekt.
In zijn biografie over John Ford noemde Tag GallagherFOUR SONS een “self-effacing imitation of Murnau’s style”. Dat is een wat al te denigrerende bedenking over wat ontegensprekelijk een van Fords grote stille films is, maar het valt tegelijkertijd niet te ontkennen dat de regisseur – net zoals vele anderen – zwaar onder de indruk was van het werk van F.W. Murnau. Ford noemdeSUNRISE“de grootste film ooit gedraaid”.
De invloed van het Duitse voorbeeld is vooral merkbaar in een veel beweeglijker camera dan we bij John Ford gewoon zijn en vooral in een gebruik van belichting en soft-focus fotografie. Ondanks die duidelijke schatplichtigheid, is dit toch ontegensprekelijk een ‘Ford’-film, waarin het kenmerkende gevoel voor virtuoze composities een welhaast subliem niveau bereikt en waarin een aantal van de mooiste shots uit de carrière van de regisseur te vinden zijn.
De plot draait om de moeder van vier Duitse zonen die haar kinderen ziet naar de oorlog trekken – we schrijven begin twintigste eeuw – of emigreren. Twee zonen sneuvelen aan het Russische front, de derde komt oog in oog te staan met zijn tot Amerikaan genaturaliseerde broer die aan de andere zijde van de vijandige linie staat. De emotionele hoogtepunten die gepuurd worden uit de soms hartverscheurende dramatiek zijn grandioos, maar Ford toont zich vooral andermaal een meester in het observeren van gevolgen van de strijd op de kleine gemeenschap waarin alles zich afspeelt.
De vertoning wordt vervolgd met een lezing door Lea Jacobs: Ford and Murnau.
Een jonge Finse vrouw neemt een trein in Moskou naar een archeologische vindplaats in de Noordelijke IJszee. Ze is gedwongen haar compartiment te delen met een vreemde. Dit gedwongen samenleven en enkele onwaarschijnlijke ontmoetingen zullen deze twee mensen, die niets met elkaar gemeen hebben, geleidelijk dichter bij elkaar brengen. COMPARTMENT NO. 6 deelde in 2021 de Grand Prix op het Film Festival van Cannes met A HERO (ook op ons programma in augustus).
"There’s a wonderful human warmth and humour in this offbeat romantic story of strangers on a train." ★★★★ - The Guardian
Laatste deel van Kieslowski's tricolore trilogie. Valentine woont in Genève, waar ze werkt als model. Wanneer ze een hond aanrijdt, verzorgt ze het dier en contacteert de eigenaar: een gepensioneerd rechter, die zijn buren bespioneert. Na een moeilijke start, deelt de oude man gaandeweg zijn levensverhaal met Valentine.
“TROIS COULEURS: ROUGE remains in essence the story of a friendship which, across the generations, leaves both parties a little easier with themselves but still prey to fate.” – The Guardian
Bekend dansduo Don Hewes en Nadine Hale gaat uit elkaar wanneer Nadine een solocarrière wil uitbouwen. Don beweert van elke danseres een ster te kunnen maken en kiest Hannah Brown als nieuwe partner. Het nieuwe duo ‘Hannah & Hewes’ wordt een succes en ze worden uitgenodigd voor de Ziegfeld Follies, met Nadine als hoofdact. Intussen zijn Don en Hannah hopeloos verliefd geworden, maar geen van beiden geeft graag toe…
De rol van Don Hewes zou oorspronkelijk vertolkt worden door Gene Kelly, die net voor de productie zijn enkel brak. De ‘gepensioneerde’ Astaire sprong in de bres met innovatieve dansroutines en zijn gekende soepele stijl. Met de drumsolo van Astaire en het clowneske ‘A Couple of Swells’-duet als hoogtepunten!
“Why didn't you tell me I was in love with you?” – Don Hewes, verrast, in EASTER PARADE.
Een roadmovie van de toekomst. Zo zou je BIS ANS ENDE DER WELT kunnen omschrijven. Deze epische, visionaire film volgt de jonge Claire, die net haar vervelende vriendje heeft gedumpt, en de mysterieuze Sam. Hij heeft een speciaal apparaat waarmee beelden kunnen worden getoond aan blinden. Op de vooravond van het nieuwe millennium trekt het duo langs verschillende continenten en culturen met dit snufje.
Wenders combineert sciencefiction, romantiek en existentiële vraagstukken in deze ambitieuze film. Die ambitie uit zich trouwens niet enkel in de knappe cast (van William Hurt tot Max von Sydow en Jeanne Moreau), maar ook op de klankband (U2, Nick Cave en R.E.M.) en in zijn lengte. De originele versie duurt 158 minuten, maar Wenders’ voorkeur gaat uit naar de vijf uur durende director’s cut – die wij ook vertonen in 4K-resolutie. In deze versie komen thema’s als de menselijke afhankelijkheid van technologie en de kracht van beeldvorming sterker naar voren.
Deze film maakt deel uit van ROBBY MÜLLER: COMPAGNON DE ROUTE, een programma dat de iconische samenwerkingen belicht van de Nederlandse cinematograaf.
ENG The film is in English with English subtitles
A road movie of the future. That’s how BIS ANS ENDE DER WELT could be described. This epic, visionary film follows young Claire, who has just dumped her annoying boyfriend, and the mysterious Sam. He possesses a special device that can show images to blind people. On the eve of the new millennium, the duo travels across various continents and cultures with this gadget.
Wenders combines science fiction, romance, and existential questions in this ambitious film. This ambition is evident not only in the impressive cast (from William Hurt to Max von Sydow and Jeanne Moreau) but also in the soundtrack (featuring U2, Nick Cave, and R.E.M.) and its length. The original version runs for 158 minutes, but Wenders prefers the five-hour director’s cut – which we are screening as well in 4K resolution. In this version, themes such as humanity's dependence on technology and the power of imagery are more strongly emphasized.
This film is part of ROBBY MÜLLER: COMPAGNON DE ROUTE, a program that highlights the iconic collaborations of the Dutch cinematographer.
In deze tijdloze tekenfilmpjes worden de avonturen van het Molletje, het iconische personage van Tsjechische animator Zdeněk Miler, verteld. Het grappige beestje woont samen met zijn vriendjes in het bos en wordt telkens opnieuw geconfronteerd met een grote uitdaging.
Deze intussen ‘klassieke’ tekenfilms van de befaamde Kratky filmstudio’s uit Praag werden gerestaureerd en bijeengebracht om ook een nieuwe generatie kinderen te betoveren. Een absolute aanrader voor jong en oud!
De tiener Emily Elizabeth ontmoet een magische dierenbeschermer die haar een kleine, rode puppy geeft. Ze had nooit verwacht dat ze wakker zou worden met een gigantische hond van wel drie meter in haar kleine appartementje in New York. Haar alleenstaande moeder is de stad uit voor werk waardoor Emily en haar leuke maar impulsieve oom Casey samen op een spannend avontuur gaan in de grote stad.
NL // In Seattle ontmoet de narcoleptische mannelijke sekswerker Mike de tegen zijn rijke familie rebellerende Scott, die dit doet door op de straat te werken. De twee besluiten een zoektocht naar Mike's moeder op te zetten. Hun reis leidt hen in eerste instantie naar Mike's thuis in Idaho, en uiteindelijk naar Italië. Losjes gebaseerd op Shakespeare's Henry IV.
Deze film wordt gepresenteerd in een double-bill samen met THE LOST BOYS (20u00), hiervoor zijn er aparte tickets alsook voordelige combitickets beschikbaar.
"1991, het jaar van grunge, Nirvana’s Smells Like Teen Spirit én MY OWN PRIVATE IDAHO. Een film die de nieuwe era van Gen X inluidt. Van Sant verwerkte Shakespeare tot deze roadmovie die van Keanu Reeves en River Phoenix supersterren maakte. En dat met een film zonder storyboard en een script van slechts enkele pagina’s. De scène aan het kampvuur, herschreven door Phoenix, is magistraal. Dat geldt ook voor de dialoog tussen de hustlers op magazinecovers. Stuk voor stuk zijn het iconische momenten uit een film die me blijft inspireren." - Willy Vanderperre
EN // In Seattle, narcoleptic male sex worker Mike meets Scott, who rebels against his wealthy family by working the streets. The two decide to mount a search for Mike's mother. Their journey leads them initially to Mike's home in Idaho, and eventually to Italy. Loosely based on Shakespeare's Henry IV.
“'My Own Private Idaho' is as blunt, uncompromising and nonjudgmental as Van Sant's earlier films, a road movie that is invigorating -- written, directed and acted with enormous insight and comic elan.” - Vincent Canby, The New York Times
Een jonge Finse vrouw neemt een trein in Moskou naar een archeologische vindplaats in de Noordelijke IJszee. Ze is gedwongen haar compartiment te delen met een vreemde. Dit gedwongen samenleven en enkele onwaarschijnlijke ontmoetingen zullen deze twee mensen, die niets met elkaar gemeen hebben, geleidelijk dichter bij elkaar brengen. COMPARTMENT NO. 6 deelde in 2021 de Grand Prix op het Film Festival van Cannes met A HERO (ook op ons programma in augustus).
"There’s a wonderful human warmth and humour in this offbeat romantic story of strangers on a train." ★★★★ - The Guardian
FRIDAY SHORTS: Het weekend inzetten met een kortfilm, een nagesprek met de maker(s) en nadien eentje - of meerdere - in de bar (a.k.a. De Café) van De Studio. Gezellig, toch? See you at De Cinema!
Er hangt een vreemde spanning in de lucht. Een hele generatie jongeren maakt zich op om te vertrekken. Naar een onbekende bestemming, ergens ver weg van het leven dat ze kennen, voor lange tijd. Een bestemming waarvan ze misschien nooit zullen terugkeren.
Aram twijfelt over hoe en met wie hij zijn laatste avond in vrijheid wil doorbrengen.
Met MADRES PARALELAS komt de Spaanse meester Pedro Almodóvar opnieuw met een fascinerende blik op moeders en moederschap. Na het grote succes van het autobiografische DOLOR Y GLORIA maakt Almodóvar vrouwen weer het middelpunt van zijn werk met prachtige rollen van Penélope Cruz en Milena Smit.
Twee vrouwen, Janis en Ana, bevallen tegelijkertijd in hetzelfde ziekenhuis. Beiden zijn alleenstaand en ongepland zwanger. Janis, van middelbare leeftijd, is opgetogen, maar de jonge Ana is bang en onzeker. De weinige woorden die de vrouwen wisselen, vormen de basis voor een band die hun levens later een beslissende wending zal geven. Terwijl Janis het verleden van haar familie een gezicht probeert te geven, vecht Ana juist om los te komen van haar familie.
'Almodóvar delivers an emotional bundle of joy' - The Guardian
'Almodóvar’s Brutal, Beautiful World' - The New York Times
'A Breathless Romance Sparked by a Fight for Historical Truth' - The New Yorker
‘MADRES PARALELAS toont de regisseur in topvorm’ - NRC
‘Met knap acteerwerk, rappe dialogen, scherp psychologisch inzicht en de nodige humor is MADRES PARALELAS een meeslepend, heerlijk onverbloemd melodrama’ - de Volkskrant
De 15-jarige Igor werkt bij zijn vader Roger, die illegale immigranten uitbuit in een voorstad van Luik. Al jaren smokkelt garagist Roger illegalen België binnen en laat ze in afwachting van officiële papieren tegen een forse prijs in piepkleine kamertjes wonen en voor een hongerloontje clandestien werken. Een van zijn slachtoffers, Hamidou, valt tijdens een controle van de politie van een stelling en sterft. Vlak voor zijn overlijden smeekt de man Igor om voor zijn vrouw Assita en hun zoontje te zorgen. Door het ongeval begint Igor zich te realiseren dat hier een sociaal onrecht gebeurt. Hij voelt zich verscheurd tussen de trouw aan zijn vader en zijn belofte aan Hamidou.
“Eenvoud en oprechtheid krijgen in LA PROMESSE een onverwachte esthetische uitwerking.” – de Filmkrant
Een lang interview met Ennio Morricone vormt de basis voor dit portret van het uitzonderlijke leven en werk van de legendarische Italiaanse componist, die iconische filmmuziek schreef voor klassiekers als The Good, the Bad, and the Ugly, Once Upon a Time in the West, The Mission en The Untouchables. Hij vertelt hoe hij als geschoolde componist zich meer en meer verdiepte in het schrijven van filmscores, hoewel hij zelf toch liever experimentele, abstracte muziekstukken schreef. Gaandeweg werd zijn talent door steeds meer regisseurs ontdekt, wat leidde tot onvergetelijke scores die iedereen ondertussen vlot kan meefluiten. Ennio biedt een zeldzaam kijkje in het hoofd van een muzikaal genie – zo componeerde Ennio altijd in stilte, met slechts potlood en papier. Een meeslepende documentaire waarin het interview met Ennio rijkelijk aangevuld wordt met archiefbeelden en herinneringen van collega’s en filmmakers als Clint Eastwood, Dario Argento, Barry Levinson, Roland Joffé, Oliver Stone, Quentin Tarantino, Bruce Springsteen en Hans Zimmer.
“Zo heerlijk was het voor ons, fans, om 156 minuten lang te leven in ‘Ennio: The Maestro’, een documentaire die we het best kunnen omschrijven als een schatkist barstensvol interviews, archiefbeelden, filmfragmenten en weetjes.” - Humo
“Een docu die knap toont hoe het ‘bescheiden’ genie erin slaagde de ziel van films meesterlijk te vertalen naar muziek.” - Knack Focus
Deel twee van de trilogie gaat over gelijkheid. Karol, een Poolse kapper, trouwt met de Franse Dominique en verhuist naar Parijs. Het huwelijk loopt op de klippen – Karol wordt ervan beschuldigd niet in staat te zijn het huwelijk te consumeren. Dominique vraagt de scheiding aan en Karol keert terug naar Polen. Waar hij een nieuw leven opbouwt en zint op wraak…
“TROIS COULEURS: BLANC, the second part of Krzysztof Kieslowski's trilogy, is the kind of comedy only a hopeful pessimist could have made and, if that sounds like a contradiction in terms, you don't know Kieslowski very well.” – The Guardian
Met MADRES PARALELAS komt de Spaanse meester Pedro Almodóvar opnieuw met een fascinerende blik op moeders en moederschap. Na het grote succes van het autobiografische DOLOR Y GLORIA maakt Almodóvar vrouwen weer het middelpunt van zijn werk met prachtige rollen van Penélope Cruz en Milena Smit.
Twee vrouwen, Janis en Ana, bevallen tegelijkertijd in hetzelfde ziekenhuis. Beiden zijn alleenstaand en ongepland zwanger. Janis, van middelbare leeftijd, is opgetogen, maar de jonge Ana is bang en onzeker. De weinige woorden die de vrouwen wisselen, vormen de basis voor een band die hun levens later een beslissende wending zal geven. Terwijl Janis het verleden van haar familie een gezicht probeert te geven, vecht Ana juist om los te komen van haar familie.
'Almodóvar delivers an emotional bundle of joy' - The Guardian
'Almodóvar’s Brutal, Beautiful World' - The New York Times
'A Breathless Romance Sparked by a Fight for Historical Truth' - The New Yorker
‘MADRES PARALELAS toont de regisseur in topvorm’ - NRC
‘Met knap acteerwerk, rappe dialogen, scherp psychologisch inzicht en de nodige humor is MADRES PARALELAS een meeslepend, heerlijk onverbloemd melodrama’ - de Volkskrant
Een jonge Finse vrouw neemt een trein in Moskou naar een archeologische vindplaats in de Noordelijke IJszee. Ze is gedwongen haar compartiment te delen met een vreemde. Dit gedwongen samenleven en enkele onwaarschijnlijke ontmoetingen zullen deze twee mensen, die niets met elkaar gemeen hebben, geleidelijk dichter bij elkaar brengen. COMPARTMENT NO. 6 deelde in 2021 de Grand Prix op het Film Festival van Cannes met A HERO (ook op ons programma in augustus).
"There’s a wonderful human warmth and humour in this offbeat romantic story of strangers on a train." ★★★★ - The Guardian
St. Louis, 1903. De familie Smith (vader, moeder, vier dochters: Rose, Esther, Agnes en Tootie, en zoon Lon Jr.) leeft een gelukkig bestaan in hun geliefde stad. De oudste dochters voelen zich stilaan klaar voor een eigen leven. Esther is verliefd op de buurjongen, terwijl Rose wacht op een telefoontje van een aanbidder in New York. Het leven gaat rustig z’n gangetje, tot de dag dat vader thuiskomt met de mededeling dat hij benoemd werd in New York en dat het gezin zal moeten verhuizen. Maar niemand van hen wil hun leven in St. Louis opgeven, zeker niet aan de vooravond van de Saint Louis World Fair…
MEET ME IN ST. LOUIS hoort thuis in de rijtje van de klassieke Hollywood MGM-musicals. Vincente Minelli regisseerde de film, die gebaseerd is op een verhaal van Sally Benson (VIVA LAS VEGAS) en Judy Garland speelt de hoofdrol. Kort na de film traden Vincente Minelli en Judy Garland in het huwelijk.
“Either I've lost some soup, or I've found a spoon.” – Mr. Alonzo Smith, wanneer hij weer maar eens de dupe is van de chaos in het gezin in MEET ME IN ST. LOUIS.
In de nabije toekomst heeft iedereen een robot in huis. Ook Jack en Kyra schakelen een humanoïde robot in om mee te helpen met de opvoeding van hun geadopteerd dochtertje Mika. Yang wordt geleidelijk aan echt een deel van het gezin, dat verdwaasd achterblijft wanneer hij het plots begeeft. Jack wil er alles aan doen om de geliefde robot te herstellen, maar dat blijkt moeilijk. Yang kon en voelde immers veel meer dan ze ooit hadden vermoed. Een doordachte, weemoedige film over wat ons definieert als mens, over liefde, herinneringen en de dood. AFTER YANG is de tweede film van filmmaker en video-essayist Kogonada, die in 2017 debuteerde met het prachtige COLUMBUS. Naar een kortverhaal van Alexander Weinstein, maakte hij een subtiel en delicaat sciencefictionverhaal over wat het betekent om mens te zijn in een wereld waarin mensen meer verbonden zijn met technologie dan met elkaar.
"(..) de kijker wordt genoeg geprikkeld om nog lang na de aftiteling zelf verder te blijven mijmeren." - De Morgen
"Laat je niet van de wijs brengen door de techno-sapiens aan de eettafel: dit sciencefictionverhaal is net heel menselijk en rijk aan gevoel. After Yang is een bedachtzame, filosofische film die de condition humaine onderzoekt." - De Standaard
"Waar After Yang achteraan zit, is de mens in zijn existentiële essentie, los van gender, afkomst en technologie." - Knack Focus
Een roadmovie van de toekomst. Zo zou je BIS ANS ENDE DER WELT kunnen omschrijven. Deze epische, visionaire film volgt de jonge Claire, die net haar vervelende vriendje heeft gedumpt, en de mysterieuze Sam. Hij heeft een speciaal apparaat waarmee beelden kunnen worden getoond aan blinden. Op de vooravond van het nieuwe millennium trekt het duo langs verschillende continenten en culturen met dit snufje.
Wenders combineert sciencefiction, romantiek en existentiële vraagstukken in deze ambitieuze film. Die ambitie uit zich trouwens niet enkel in de knappe cast (van William Hurt tot Max von Sydow en Jeanne Moreau), maar ook op de klankband (U2, Nick Cave en R.E.M.) en in zijn lengte. De originele versie duurt 158 minuten, maar Wenders’ voorkeur gaat uit naar de vijf uur durende director’s cut – die wij ook vertonen in 4K-resolutie. In deze versie komen thema’s als de menselijke afhankelijkheid van technologie en de kracht van beeldvorming sterker naar voren.
Deze film maakt deel uit van ROBBY MÜLLER: COMPAGNON DE ROUTE, een programma dat de iconische samenwerkingen belicht van de Nederlandse cinematograaf.
ENG The film is in English with English subtitles
A road movie of the future. That’s how BIS ANS ENDE DER WELT could be described. This epic, visionary film follows young Claire, who has just dumped her annoying boyfriend, and the mysterious Sam. He possesses a special device that can show images to blind people. On the eve of the new millennium, the duo travels across various continents and cultures with this gadget.
Wenders combines science fiction, romance, and existential questions in this ambitious film. This ambition is evident not only in the impressive cast (from William Hurt to Max von Sydow and Jeanne Moreau) but also in the soundtrack (featuring U2, Nick Cave, and R.E.M.) and its length. The original version runs for 158 minutes, but Wenders prefers the five-hour director’s cut – which we are screening as well in 4K resolution. In this version, themes such as humanity's dependence on technology and the power of imagery are more strongly emphasized.
This film is part of ROBBY MÜLLER: COMPAGNON DE ROUTE, a program that highlights the iconic collaborations of the Dutch cinematographer.
Een roadmovie van de toekomst. Zo zou je BIS ANS ENDE DER WELT kunnen omschrijven. Deze epische, visionaire film volgt de jonge Claire, die net haar vervelende vriendje heeft gedumpt, en de mysterieuze Sam. Hij heeft een speciaal apparaat waarmee beelden kunnen worden getoond aan blinden. Op de vooravond van het nieuwe millennium trekt het duo langs verschillende continenten en culturen met dit snufje.
Wenders combineert sciencefiction, romantiek en existentiële vraagstukken in deze ambitieuze film. Die ambitie uit zich trouwens niet enkel in de knappe cast (van William Hurt tot Max von Sydow en Jeanne Moreau), maar ook op de klankband (U2, Nick Cave en R.E.M.) en in zijn lengte. De originele versie duurt 158 minuten, maar Wenders’ voorkeur gaat uit naar de vijf uur durende director’s cut – die wij ook vertonen in 4K-resolutie. In deze versie komen thema’s als de menselijke afhankelijkheid van technologie en de kracht van beeldvorming sterker naar voren.
Deze film maakt deel uit van ROBBY MÜLLER: COMPAGNON DE ROUTE, een programma dat de iconische samenwerkingen belicht van de Nederlandse cinematograaf.
ENG The film is in English with English subtitles
A road movie of the future. That’s how BIS ANS ENDE DER WELT could be described. This epic, visionary film follows young Claire, who has just dumped her annoying boyfriend, and the mysterious Sam. He possesses a special device that can show images to blind people. On the eve of the new millennium, the duo travels across various continents and cultures with this gadget.
Wenders combines science fiction, romance, and existential questions in this ambitious film. This ambition is evident not only in the impressive cast (from William Hurt to Max von Sydow and Jeanne Moreau) but also in the soundtrack (featuring U2, Nick Cave, and R.E.M.) and its length. The original version runs for 158 minutes, but Wenders prefers the five-hour director’s cut – which we are screening as well in 4K resolution. In this version, themes such as humanity's dependence on technology and the power of imagery are more strongly emphasized.
This film is part of ROBBY MÜLLER: COMPAGNON DE ROUTE, a program that highlights the iconic collaborations of the Dutch cinematographer.
St. Louis, 1903. De familie Smith (vader, moeder, vier dochters: Rose, Esther, Agnes en Tootie, en zoon Lon Jr.) leeft een gelukkig bestaan in hun geliefde stad. De oudste dochters voelen zich stilaan klaar voor een eigen leven. Esther is verliefd op de buurjongen, terwijl Rose wacht op een telefoontje van een aanbidder in New York. Het leven gaat rustig z’n gangetje, tot de dag dat vader thuiskomt met de mededeling dat hij benoemd werd in New York en dat het gezin zal moeten verhuizen. Maar niemand van hen wil hun leven in St. Louis opgeven, zeker niet aan de vooravond van de Saint Louis World Fair…
MEET ME IN ST. LOUIS hoort thuis in de rijtje van de klassieke Hollywood MGM-musicals. Vincente Minelli regisseerde de film, die gebaseerd is op een verhaal van Sally Benson (VIVA LAS VEGAS) en Judy Garland speelt de hoofdrol. Kort na de film traden Vincente Minelli en Judy Garland in het huwelijk.
“Either I've lost some soup, or I've found a spoon.” – Mr. Alonzo Smith, wanneer hij weer maar eens de dupe is van de chaos in het gezin in MEET ME IN ST. LOUIS.
Met MADRES PARALELAS komt de Spaanse meester Pedro Almodóvar opnieuw met een fascinerende blik op moeders en moederschap. Na het grote succes van het autobiografische DOLOR Y GLORIA maakt Almodóvar vrouwen weer het middelpunt van zijn werk met prachtige rollen van Penélope Cruz en Milena Smit.
Twee vrouwen, Janis en Ana, bevallen tegelijkertijd in hetzelfde ziekenhuis. Beiden zijn alleenstaand en ongepland zwanger. Janis, van middelbare leeftijd, is opgetogen, maar de jonge Ana is bang en onzeker. De weinige woorden die de vrouwen wisselen, vormen de basis voor een band die hun levens later een beslissende wending zal geven. Terwijl Janis het verleden van haar familie een gezicht probeert te geven, vecht Ana juist om los te komen van haar familie.
'Almodóvar delivers an emotional bundle of joy' - The Guardian
'Almodóvar’s Brutal, Beautiful World' - The New York Times
'A Breathless Romance Sparked by a Fight for Historical Truth' - The New Yorker
‘MADRES PARALELAS toont de regisseur in topvorm’ - NRC
‘Met knap acteerwerk, rappe dialogen, scherp psychologisch inzicht en de nodige humor is MADRES PARALELAS een meeslepend, heerlijk onverbloemd melodrama’ - de Volkskrant
