Ierland, 18e eeuw. De jonge Redmond Barry blijft na de dood van zijn vader alleen achter met zijn moeder. Hij wordt verliefd op zijn nichtje Nora Brady en gaat een duel aan met haar verloofde Captain Quin.
Stanley Kubricks moedige, radicale antioorlogs- en antimilitaristische film speelt zich af aan het westers front tijdens WOI en volgt het proces voor de krijgsraad en de executie van drie soldaten gekozen als zondebokken voor het mislukken van een zinloze charge tegen veel beter uitgeruste Duitse troepen. Kirk Douglas is de gewetensvolle kolonel die de drie moet verdedigen…
"Paths of Glory depressed audiences and was hell to make. Yet, with apologies to 1917, there will never be a greater film about the Great War" - Tom Fordy, The Telegraph
Kom dat zien! Kom dat zien! We halen alles uit de kast. Het hele universum. Gigantische muren. Een tiny house. Watervallen op het podium. Vechtscènes. En een zwart gat. Een écht zwart gat!
Katrien Pierlet vraagt zich in de voorstelling Zeker zonder af: of je met je kleren aan toch in je blootje kan staan? En een denkbeeldige vriend: kan je die troosten als die echt verdrietig is? Zou een alsof-banaan je honger echt kunnen stillen? Wie is de baas: jij of je gedachten? Kan je iemand verstaan als je hem niet begrijpt? Kan je kijken naar iets dat er niet is? En heeft iedereen dan hetzelfde gezien?
Met Zeker zonder vertrekt Katrien vanuit de klassieke pantomime. Kan pantomime hedendaags werken? Kan het vandaag een statement zijn? En kan het kinderen dat zetje geven om te blijven spelen met niks?
Actrice en theatermaakster Katrien Pierlet verdiende haar sporen in het jeugdtheater onder meer bij Laika, Bronks, Frieda, Ultima Thule, en Nevski Prospekt. Ze maakte ook 13 jaar deel uit van Studio Orka. Katrien zoekt in haar eigen werk vaak het fysieke theater op waarbij verwondering, schoonheid en troost voorop staan.
Kom dat zien! Kom dat zien! We halen alles uit de kast. Het hele universum. Gigantische muren. Een tiny house. Watervallen op het podium. Vechtscènes. En een zwart gat. Een écht zwart gat!
Katrien Pierlet vraagt zich in de voorstelling Zeker zonder af: of je met je kleren aan toch in je blootje kan staan? En een denkbeeldige vriend: kan je die troosten als die echt verdrietig is? Zou een alsof-banaan je honger echt kunnen stillen? Wie is de baas: jij of je gedachten? Kan je iemand verstaan als je hem niet begrijpt? Kan je kijken naar iets dat er niet is? En heeft iedereen dan hetzelfde gezien?
Met Zeker zonder vertrekt Katrien vanuit de klassieke pantomime. Kan pantomime hedendaags werken? Kan het vandaag een statement zijn? En kan het kinderen dat zetje geven om te blijven spelen met niks?
Actrice en theatermaakster Katrien Pierlet verdiende haar sporen in het jeugdtheater onder meer bij Laika, Bronks, Frieda, Ultima Thule, en Nevski Prospekt. Ze maakte ook 13 jaar deel uit van Studio Orka. Katrien zoekt in haar eigen werk vaak het fysieke theater op waarbij verwondering, schoonheid en troost voorop staan.
Kunnen dieren troosten?
Wat is moeilijker: ruzie maken of huilen?
Is huilen gezond?
Is er een verschil tussen pijn en verdriet?
Huilen meisjes meer dan jongens of hebben jongens beter geleerd hun tranen te verstoppen?
Heeft verdriet een eigen agenda?
Zijn verdriet en geluk als broer en zus?
Bestaan er ergens op de wereld mensen zonder verdriet?
Als je slaapt, slapen je tranen dan ook?
Waarom is afscheid nemen moeilijk? Op een bedje van troost is een poëtische installatie over verdriet, afscheid en troost. Een intieme wandeling langs vragen, taferelen, rituelen en actieve opdrachten.
Mee te maken van vrijdag 16 september tot vrijdag 23 september in Eferding (Oostenrijk)
De Oscar-genomineerde regisseur Maite Alberdi vertelt in haar nieuwe documentaire THE ETERNAL MEMORY het intieme en aangrijpende verhaal van een moedige vrouw die er alles aan doet om de briljante geest van haar echtgenoot met Alzheimer te behouden. Het is een diep ontroerend en menselijk portret van een eeuwige liefde en misschien wel het mooiste liefdesverhaal van het jaar.
Augusto en Paulina vormen al 25 jaar een verliefd koppel. Acht jaar geleden werd hun leven voorgoed veranderd door de diagnose van Alzheimer bij Augusto. Als een van de meest vooraanstaande culturele commentatoren en televisiepresentatoren van Chili is Augusto geen vreemde in het opbouwen van een archief aan herinneringen. Nu richt hij zich op zijn eigen leven en probeert hij zijn identiteit te behouden met de hulp van zijn geliefde Paulina. Haar eigen eminente status als beroemde actrice en Chileens minister van Cultuur gaat vooraf aan haar voortdurend inventieve manier van omgaan met haar man. Dag na dag, gaan ze deze uitdaging vol moed aan, leunend op de onverminderde tederheid en hun gedeelde gevoel voor humor, dat opvallend levendig en behouden blijft.
Genomineerd voor een Oscar in de categorie Beste Documentaire.
Op maandag 12 februari wordt de vertoning ingeleid door Alzheimer Liga Vlaanderen, het aanspreekpunt voor mensen met dementie, hun mantelzorgers en iedereen die geraakt wordt door dementie. Ze zorgen ook voor een nabespreking.
“Balances personal reflection and historical consciousness……the warm, gentle touch of Alberdi's filmmaking” - Variety
"An intimate, understated and often wrenching portrayal" - ScreenDaily
"A moving chronicle" - The Hollywood Reporter
"As exquisitely humane a film as you’re likely to see all year" - The Los Angeles Times
"Heart-rending" - The New York Times
“Heartbreaking… a testament to the vitality and fragility of memory” - The Daily Beast
“A portrait that’s powerfully emotional and warmly romantic” – David Rooney, The Hollywood Reporter
“One of the most selfless and patient forms of love that graced our screens” – Tomris Laffly, Harper’s Bazaar
Auteur, intellectueel en filmmaker Paul B. Preciado brengt in ORLANDO, MA BIOGRAPHIE POLITIQUE fictie, autobiografische elementen en het levensverhaal van andere transgender personen in dialoog met de revolutionaire roman van Virginia Woolf en maakt daarmee een belangrijk en diepmenselijk document over gendertransitie. Een blikverruimende film die nooit belerend of pathologiserend wordt.
“The first trans masterpiece.” – B. Ruby Rich, Film Quarterly.
Kunnen dieren troosten?
Wat is moeilijker: ruzie maken of huilen?
Is huilen gezond?
Is er een verschil tussen pijn en verdriet?
Huilen meisjes meer dan jongens of hebben jongens beter geleerd hun tranen te verstoppen?
Heeft verdriet een eigen agenda?
Zijn verdriet en geluk als broer en zus?
Bestaan er ergens op de wereld mensen zonder verdriet?
Als je slaapt, slapen je tranen dan ook?
Waarom is afscheid nemen moeilijk? Op een bedje van troost is een poëtische installatie over verdriet, afscheid en troost. Een intieme wandeling langs vragen, taferelen, rituelen en actieve opdrachten.
Mee te maken van vrijdag 16 september tot vrijdag 23 september in Eferding (Oostenrijk)
Voor de aanvang van deze vertoning zal STORM van Gijs Kast worden vertoond, één van de winnaars van beste animatie op het Graffix festival 2025.
Hirayama is volkomen tevreden met zijn eenvoudige leven als schoonmaker van openbare toiletten in Tokio. Naast zijn zeer gestructureerde dagelijkse routine geniet hij van zijn passie voor muziek, boeken en bomen die hij fotografeert. Enkele onverwachte ontmoetingen onthullen geleidelijk meer over zijn verleden. PERFECT DAYS is een ontroerende en poëtische reflectie op het vinden van schoonheid in de alledaagse wereld om ons heen.
"An earthshaking character study that reminds us why we go to the movies in the first place." David Fear, Rolling Stone
Intiem melodrama over onvervulde liefde dat net als het overige werk van Wong Kar-wai baadt in een volgehouden sfeer van romantische melancholie. De film speelt zich af in de Shanghaise enclave in Hongkong in 1962.
Twee paren huren aangrenzende kamers in een benepen appartementsgebouw. Li-zhen is secretaresse bij een exportbedrijf: haar man werkt voor een multinational, wat maakt dat hij vaak van huis is. In het andere appartement woont Mr. Chow, redacteur bij een krant, wiens vrouw ook meestal afwezig is. Li-zhen en Chow raken aarzelend bevriend. Beide buren verdenken hun wederhelften van ontrouw. Eén en ander wordt pijnlijk duidelijk als Chow opmerkt dat Li-zhen dezelfde handtas heeft als zijn vrouw, terwijl Li-zhen ontdekt dat Chow een das draagt die zij haar man gaf.
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Intiem melodrama over onvervulde liefde dat net als het overige werk van Wong Kar-wai baadt in een volgehouden sfeer van romantische melancholie. De film speelt zich af in de Shanghaise enclave in Hongkong in 1962.
Twee paren huren aangrenzende kamers in een benepen appartementsgebouw. Li-zhen is secretaresse bij een exportbedrijf: haar man werkt voor een multinational, wat maakt dat hij vaak van huis is. In het andere appartement woont Mr. Chow, redacteur bij een krant, wiens vrouw ook meestal afwezig is. Li-zhen en Chow raken aarzelend bevriend. Beide buren verdenken hun wederhelften van ontrouw. Eén en ander wordt pijnlijk duidelijk als Chow opmerkt dat Li-zhen dezelfde handtas heeft als zijn vrouw, terwijl Li-zhen ontdekt dat Chow een das draagt die zij haar man gaf.
Charmant en eigenwijs liefdesverhaal waarin de ongebonden Etero tegen alle conventies in op een seksuele ontdekkingstocht gaat. Etero koestert haar vrijheid even veel als haar winkel en de bramen die ze plukt. In haar Georgische dorp is ze het middelpunt van geroddel omdat ze geen man heeft, maar toch is ze trots op haar onconventionele leven. Tot ze, na een bijna-doodervaring, als een blok voor leverancier Murman valt. Na 48 jaar maagdelijkheid en ongebondenheid komt Etero plots in een gepassioneerde seksuele wervelwind terecht, waarna ze voor de onvermijdelijke keuze komt te staan: alleen door of samen? Met veel charme en schilderachtig camerawerk meandert dit internationaal geprezen portret van een eigenwijze vrouw tussen het plezier van seksuele ontdekking en de bevrijdende zelfstandigheid van alleen zijn.
"Blackbird Blackbird Blackberry lijkt wel een door Wes Anderson ontworpen romcom, vol snoepjeskleuren, leuke outfits en hippe locaties die botsen met het kleinburgerlijke dorp van Etero." –De Standaard
"Het is indrukwekkend hoe weinig regisseur Elene Naveriani nodig heeft om te boeien. (...) een uitgesproken zinnelijke film, eerlijk in zijn ode aan fysiek genot. Een ontroerende ontmoeting met een bijzondere vrouw." – De Tijd
"De ingetogen karakterstudie – die volgens sommigen de van melancholie doordrongen romantiek van de Finse droogstoppel Aki Kaurismäki verenigt met de geneugten van een Elizabeth Strout-roman – moet het niet hebben van grote gebaren. De film brengt op subtiele wijze de botsing in kaart tussen oude tradities en voorzichtige tekenen van vooruitgang in het hedendaagse Georgië." – Enola
"De film brengt zijn boodschap toch – en vooral – met veel humor, fantasie en stemmige poëzie waardoor het je duizelt bij dit aangrijpende verhaal." – Knack Focus
Met THE OLD OAK keert tweevoudig Gouden Palm winnaar Ken Loach terug naar Cannes. Na SORRY, WE MISSED YOU werkte Loach voor deze film opnieuw samen met actrice Debbie Honeywood.
In een dorp dat ooit welvarend was, dreigt de laatst overgebleven pub The Old Oak te moeten sluiten. De onaangekondigde komst van Syrische vluchtelingen in het dorp brengt onrust, maar biedt ook nieuwe kansen.
"A ringing statement of faith in compassion for the oppressed" - The Guardian
"If this is Loach’s last word, it is a damning one." - Sight and Sound
Johnny Clay heeft een plan. Na 5 jaar in de gevangenis op Alcatraz te hebben doorgebracht besluit hij dat als hij dan toch misdaden pleegt, hij er maar beter voor kan zorgen dat de opbrengst ervan het risico op een straf waard is.
with DRKNGHTS, Livgloss, Asian Sal and Bayny B2B Violently Happy
music
archief
The Shade offers House, Techno and Trance since 2020.
On February 3rd, 2024, we're getting very shady with DRKNGHTS, Livgloss, Asian Sal and Bayny B2B Violently Happy in De Studio.
Leave your phone be and enjoy the moment. The Shade will capture it for you. We have invited talented nightlife photographers Maryan Sayd and Jonas Reubens.
We have one rule and one rule only: shades on. The Shade means partying with your sunglasses and we want you to wear your shadiest pair. The Shade is powered by KOMONO. Haven’t gotten your shades yet? Visit www.komono.com or pass by their Antwerp store (Kammenstraat 46).
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
Met THE OLD OAK keert tweevoudig Gouden Palm winnaar Ken Loach terug naar Cannes. Na SORRY, WE MISSED YOU werkte Loach voor deze film opnieuw samen met actrice Debbie Honeywood.
In een dorp dat ooit welvarend was, dreigt de laatst overgebleven pub The Old Oak te moeten sluiten. De onaangekondigde komst van Syrische vluchtelingen in het dorp brengt onrust, maar biedt ook nieuwe kansen.
"A ringing statement of faith in compassion for the oppressed" - The Guardian
"If this is Loach’s last word, it is a damning one." - Sight and Sound
Charmant en eigenwijs liefdesverhaal waarin de ongebonden Etero tegen alle conventies in op een seksuele ontdekkingstocht gaat. Etero koestert haar vrijheid even veel als haar winkel en de bramen die ze plukt. In haar Georgische dorp is ze het middelpunt van geroddel omdat ze geen man heeft, maar toch is ze trots op haar onconventionele leven. Tot ze, na een bijna-doodervaring, als een blok voor leverancier Murman valt. Na 48 jaar maagdelijkheid en ongebondenheid komt Etero plots in een gepassioneerde seksuele wervelwind terecht, waarna ze voor de onvermijdelijke keuze komt te staan: alleen door of samen? Met veel charme en schilderachtig camerawerk meandert dit internationaal geprezen portret van een eigenwijze vrouw tussen het plezier van seksuele ontdekking en de bevrijdende zelfstandigheid van alleen zijn.
"Blackbird Blackbird Blackberry lijkt wel een door Wes Anderson ontworpen romcom, vol snoepjeskleuren, leuke outfits en hippe locaties die botsen met het kleinburgerlijke dorp van Etero." –De Standaard
"Het is indrukwekkend hoe weinig regisseur Elene Naveriani nodig heeft om te boeien. (...) een uitgesproken zinnelijke film, eerlijk in zijn ode aan fysiek genot. Een ontroerende ontmoeting met een bijzondere vrouw." – De Tijd
"De ingetogen karakterstudie – die volgens sommigen de van melancholie doordrongen romantiek van de Finse droogstoppel Aki Kaurismäki verenigt met de geneugten van een Elizabeth Strout-roman – moet het niet hebben van grote gebaren. De film brengt op subtiele wijze de botsing in kaart tussen oude tradities en voorzichtige tekenen van vooruitgang in het hedendaagse Georgië." – Enola
"De film brengt zijn boodschap toch – en vooral – met veel humor, fantasie en stemmige poëzie waardoor het je duizelt bij dit aangrijpende verhaal." – Knack Focus
Johnny Clay heeft een plan. Na 5 jaar in de gevangenis op Alcatraz te hebben doorgebracht besluit hij dat als hij dan toch misdaden pleegt, hij er maar beter voor kan zorgen dat de opbrengst ervan het risico op een straf waard is.
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
met Jeroen Verdick, Amir Bachrouri, Nabil Abdulrashid, Micadha & Sa-Roc
weerwoord, music
comedy
archief
Helemaal klaar voor onze maandelijkse afspraak met 'Nuff Said, een knallende live show met nieuwe talenten uit de comedy, hiphop, jazz en spoken word-scene.
Huisband Lucid Lucia Collective brengt elke editie een feest van jazz, funk en groove.
Soe Nsuki is jullie host van de avond.
Twee donderdagen per maand geeft professor Wouter Hessels (RITCS, KASKA-DKO, INSAS) zijn les filmgeschiedenis bij DE CINEMA. Deze lessen zijn ook open voor het publiek en kaderen steeds rond de toonaangevende klassieker die we die avond spelen op het grote scherm.
Maria Callas is Medea, de hogepriesteres die het koninkrijk van haar vader verraadt om Jason (op wie ze verliefd is) te helpen bij het stelen van het Gulden Vlies. Wanneer Jason haar later verlaat voor een andere vrouw, pleegt ze op een verschrikkelijke manier wraak...
Pasolini bewerkte de tragedie van Euripides tot een ideologisch verhaal over de botsing tussen twee tegengestelde culturen: Medea staat voor het archaïsche, het sacrale en het agrarische; Jason voor het moderne, het profane en het bourgeoise. Pasolini’s hypnotiserende, visueel ravissante film is een mengeling van sociale antropologie en ritueel theater. Maria Callas is monumentaal in haar enige filmrol.
We worden steeds meer overspoeld door troebele informatie. De waarheid lijkt afhankelijk van wie haar waar en op welk moment formuleert. Door informatie te verstrekken of net achter te houden kan je mensen controleren en manipuleren. Hoe ver kunnen we daarin gaan? Zijn we enkel slachtoffer of zelf ook dader?
Mathijs F Scheepers schetst in Our Century So Far een beeld van de 21ste eeuw tot nu toe. Daarbij gooit hij speeches, twitterfragmenten, bits & bites, clickbaits en algoritmes in de strijd.
Our Century So Far onderzoekt de grenzen van manipulatie en gemiste kansen en neemt een diepe duik in de vloedgolf van informatie. De voorstelling is een monoloog van Mathijs F Scheepers met Musk, Poetin, Madonna, MVR, Ocasio-Cortez, Twitter, Gervais, Swift, Snapchat en vele anderen. Onthutsend en entertainend, net zoals de 21ste eeuw.
Met THE OLD OAK keert tweevoudig Gouden Palm winnaar Ken Loach terug naar Cannes. Na SORRY, WE MISSED YOU werkte Loach voor deze film opnieuw samen met actrice Debbie Honeywood.
In een dorp dat ooit welvarend was, dreigt de laatst overgebleven pub The Old Oak te moeten sluiten. De onaangekondigde komst van Syrische vluchtelingen in het dorp brengt onrust, maar biedt ook nieuwe kansen.
"A ringing statement of faith in compassion for the oppressed" - The Guardian
"If this is Loach’s last word, it is a damning one." - Sight and Sound
geen plan hebben dat is t plan
slalom over de landkaart
rij d ene dag gerust
d andere van de vorige uit
daar kunnen ze niet tegen
zo kunnen ze niet denken
ze denken in bestemmingen en doelen en rechte lijnen en van a naar b
en dat g onderweg in identieke wegrestaurants en tankstations uw maag en uw auto vult
met driehoekige boterhammen en zompige pizza en olie en diesel
zo snel mogelijk binnen zo snel mogelijk door binnendoor tot ge zijt waar ge stopt
wij stoppen nooit wij pauzeren waar ze t nooit verwachten n dag n week n jaar
zelfs de mensen van wie dit huis is kwamen hier al tijden niet
de blikken in hun kasten zijn verroest en de muizen knaagden n gat door de zetel
we zitten hier goed
Een aan alcohol en avontuur verslaafde vader, rusteloos en wild, die lak heeft aan alle vormen van conformisme. Een excentrieke, wispelturige moeder met zwakke zenuwen en vage artistieke ambities. En een paar kinderen die door hun ouders’ levensstijl zijn veroordeeld tot een nomadisch en chaotisch bestaan. Dit zijn de basisingrediënten van Wildernis, een verhaal over opgroeien in extreme armoede. Deprimerend? Toch niet. Tegenover alle huizen waarvan het dak zo lek is als een zeef, tegenover de dagen waarop de honger knaagt en de koude je bloed doet stollen, tegenover het voortdurend van hot naar her verhuizen tot aan het eind van de wereld, staat de hechtheid van een familie. En de veerkracht van een kind.
Op vraag van Laika schrijft Freek Mariën een wervelende tekst die als muziek in de oren klinkt, met in de cast door de wol geverfde klassespelers in gezelschap van jong talent.
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
geen plan hebben dat is t plan
slalom over de landkaart
rij d ene dag gerust
d andere van de vorige uit
daar kunnen ze niet tegen
zo kunnen ze niet denken
ze denken in bestemmingen en doelen en rechte lijnen en van a naar b
en dat g onderweg in identieke wegrestaurants en tankstations uw maag en uw auto vult
met driehoekige boterhammen en zompige pizza en olie en diesel
zo snel mogelijk binnen zo snel mogelijk door binnendoor tot ge zijt waar ge stopt
wij stoppen nooit wij pauzeren waar ze t nooit verwachten n dag n week n jaar
zelfs de mensen van wie dit huis is kwamen hier al tijden niet
de blikken in hun kasten zijn verroest en de muizen knaagden n gat door de zetel
we zitten hier goed
Een aan alcohol en avontuur verslaafde vader, rusteloos en wild, die lak heeft aan alle vormen van conformisme. Een excentrieke, wispelturige moeder met zwakke zenuwen en vage artistieke ambities. En een paar kinderen die door hun ouders’ levensstijl zijn veroordeeld tot een nomadisch en chaotisch bestaan. Dit zijn de basisingrediënten van Wildernis, een verhaal over opgroeien in extreme armoede. Deprimerend? Toch niet. Tegenover alle huizen waarvan het dak zo lek is als een zeef, tegenover de dagen waarop de honger knaagt en de koude je bloed doet stollen, tegenover het voortdurend van hot naar her verhuizen tot aan het eind van de wereld, staat de hechtheid van een familie. En de veerkracht van een kind.
Op vraag van Laika schrijft Freek Mariën een wervelende tekst die als muziek in de oren klinkt, met in de cast door de wol geverfde klassespelers in gezelschap van jong talent.
Johnny Clay heeft een plan. Na 5 jaar in de gevangenis op Alcatraz te hebben doorgebracht besluit hij dat als hij dan toch misdaden pleegt, hij er maar beter voor kan zorgen dat de opbrengst ervan het risico op een straf waard is.
geen plan hebben dat is t plan
slalom over de landkaart
rij d ene dag gerust
d andere van de vorige uit
daar kunnen ze niet tegen
zo kunnen ze niet denken
ze denken in bestemmingen en doelen en rechte lijnen en van a naar b
en dat g onderweg in identieke wegrestaurants en tankstations uw maag en uw auto vult
met driehoekige boterhammen en zompige pizza en olie en diesel
zo snel mogelijk binnen zo snel mogelijk door binnendoor tot ge zijt waar ge stopt
wij stoppen nooit wij pauzeren waar ze t nooit verwachten n dag n week n jaar
zelfs de mensen van wie dit huis is kwamen hier al tijden niet
de blikken in hun kasten zijn verroest en de muizen knaagden n gat door de zetel
we zitten hier goed
Een aan alcohol en avontuur verslaafde vader, rusteloos en wild, die lak heeft aan alle vormen van conformisme. Een excentrieke, wispelturige moeder met zwakke zenuwen en vage artistieke ambities. En een paar kinderen die door hun ouders’ levensstijl zijn veroordeeld tot een nomadisch en chaotisch bestaan. Dit zijn de basisingrediënten van Wildernis, een verhaal over opgroeien in extreme armoede. Deprimerend? Toch niet. Tegenover alle huizen waarvan het dak zo lek is als een zeef, tegenover de dagen waarop de honger knaagt en de koude je bloed doet stollen, tegenover het voortdurend van hot naar her verhuizen tot aan het eind van de wereld, staat de hechtheid van een familie. En de veerkracht van een kind.
Op vraag van Laika schrijft Freek Mariën een wervelende tekst die als muziek in de oren klinkt, met in de cast door de wol geverfde klassespelers in gezelschap van jong talent.
Toen de Deense filmmaker Lea Glob Apolonia Sokol voor het eerst ontmoette in 2009, leek ze een sprookjesachtig leven te leiden. De getalenteerde Apolonia werd geboren in een undergroundtheater in Parijs en groeide op in een kunstenaarsgemeenschap, het bohemienleven bij uitstek. Als twintiger studeerde ze aan de Beaux-Arts de Paris, een van de meest prestigieuze kunstacademies van Europa.
Door de jaren heen keerde Lea Glob telkens weer met haar camera terug bij de charismatische Apolonia terwijl ze haar plek in de kunstwereld zocht, worstelend met de kwellingen en geneugten van het vrouw-zijn, de relaties met anderen en haar eigen lichaam en creatie en ontstond een bijzondere band tussen de twee jonge vrouwen.
13 jaar later blijven de twee vrouwen nadenken over elkaars wegen in deze betoverende film over kunst, liefde, moederschap, seksualiteit, representatie en hoe te slagen in een wereld die wordt gedomineerd door patriarchaat, kapitalisme en oorlog, zonder zichzelf te verliezen.
Woensdag 24 januari wordt de film om 19u30 voorafgegaan door een lezing van leerkracht video- en filmatelier Kobe Wens (KASKA DKO).
APOLONIA, APOLONIA werd bekroond met de IDFA-prijs voor beste film.
"It feels like the viewer is getting to know Apolonia deeply – and what a pleasure." - Payton McCarty-Simas, Film Inquiry
“For as long as I can remember, I’ve seen the world through my camera. But no motif has caught my eye as she did,” asserts filmmaker Lea Glob about young French painter Apolonia Sokol.
"Lea Glob’s striking documentary conveys deep truths and raw emotional transparency in its warts-and-all exploration of a struggling artist. With freewheeling camerawork and strategically poignant narration, Glob’s soulful and unfiltered storytelling crafts a memorable personal film that generates intimacy and authenticity rarely expressed with such dynamism." - Jose Rodriguez, Tribeca
De ontluikende strijd voor Palestijnse zelfbeschikking kon tussen 1960 en 1980 rekenen op de steun van linksradicale bewegingen wereldwijd. Ook in Japan. Dat blijkt uit een collectie 16mm-films van militante filmmakers uit diverse landen, die Japans werden ingesproken om te worden getoond aan een Japans publiek. Dat voelde zich na de Tweede Wereldoorlog onderdrukt door de VS, en had niet alleen sympathie voor de Palestijnen maar identificeerde zich in hoge mate met hen.
Stilistisch variëren de films enorm. Er zitten interviews bij met PLO-kopstukken, documentaire impressies van het leven in vluchtelingenkampen, experimentele films en instructiefilms voor toeristische doeleinden. Mohanad Yaqubi put uit dit materiaal voor een film die gezien kan worden als mogelijke conclusie of epiloog. Hij laat zien hoe twee zeer verschillende volkeren zich verbonden kunnen voelen via beeld, maar stelt ook vragen. Waar ligt de grens tussen steun en propaganda? En in hoeverre is een lokale strijd internationaal te vertalen?
Luister: Regisseur Mohanad Yaqubi in gesprek met Kuleshov (Urgent.fm).
Lees: Een essay van Ivo De Kock over R21 a.k.a. RESTORING SOLIDARITY.
Anders dan eerder aangekondigd zal er geen Q&A plaatsvinden na de vertoning. Onze excuses voor het ongemak.
Bruno Ganz en Otto Sander spelen twee engelen die zich voortbewegen in een zwart-wit Berlijn (van net voor de val van de muur), waar zij de wereld rond hen ‘waarnemen en beschermen’. Ze zijn onzichtbaar voor iedereen, behalve voor onschuldige kinderogen.
De engelen trekken zich het lot aan van een oudere dichter, een Amerikaanse film- en tv-ster (Peter Falk die zichzelf speelt), en een Franse trapeziste. Maar terwijl ze deze drie mensen proberen te helpen, worstelt één van de engelen met zijn eigen verlangens: hij wil zelf ook gevoelens hebben, zowel emotioneel als fysiek.
Elke laatste dinsdag van de maand leidt ceremoniemeester Cyrus Vercammen een CULT-klassieker van formaat in.
Sleaze-koningin Divine leeft met haar zoon Crackers en haar 250 pond zware moeder Edie in een caravan, trots de titel 'most filthiest people alive' dragend. Maar competitie ligt op de loer: het echtpaar Raymond en Connie, dat vrouwelijke lifters kidnapt om ze vervolgens door hun butler te laten bezwangeren, zodat ze de baby's kunnen verkopen aan lesbische koppels. Divine gaat de strijd genadeloos aan.
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
Kan je kinderen opvoeden zonder te straffen? Zijn volwassenen het goede voorbeeld of doen ze vooral alsof? Kan een samenleving overleven zonder straf? Is straf een noodzakelijk kwaad, een broodnodig hulpmiddel of een zwaktebod? Hanneke Paauwe & De Studio bieden in STRAF! geen hapklare antwoorden maar wel spannende moreel uitdagende scènes vol humor.
Twee zusjes groeien op bij hun grootvader. Hun moeder zit in de gevangenis. Hun vader is afwezig. Op school wordt er gelachen. Gefluisterd. Gepest. De zusjes voelen zich door alles en iedereen gestraft. Gestigmatiseerd. Buitengesloten. Ze besluiten een surreëel justitiepaleis te creëren waarin zijzelf de baas zijn en verschillende personages spelen. Ze bouwen een wereld waarin kinderen bepalen wat gewenst en ongewenst gedrag is. Goed en kwaad. Hemel en hel. Krapuul en heilige boontjes. De meisjes onderzoeken er op humoristische wijze rechtvaardigheid, wetten, grenzen en (on)gehoorzaamheid.
Heb je altijd al eens in een cel willen zitten? Tijdens de tournee van STRAF! gaat er een op kindermaat nagemaakte gevangeniscel mee die wordt opgebouwd in de foyer van het theater. De buitenkant van de cel is een kleine expo over het leven in de gevangenis, gemaakt door moeders in detentie.
“De pittige voorstelling van Hanneke Paauwe sloeg aan, kwam over, wist constant te fascineren. Een ‘straffe’ voorstelling inderdaad, qua thema, verpakking en opvoering… Zoals we van Paauwe gewoon zijn, wordt de zaak uitvergroot, krijgt ze absurdistische proporties, vaak hilarisch, en dat maakt het interessant leuk.” – Theaterkrant
1942. Wil en Lode zijn twee jonge hulpagenten in een bezet Antwerpen. Ze werken gedwongen mee aan de klopjacht op joden in hun stad. Maar tegelijk steunen ze ook het verzet. En te midden van alle chaos en geweld bloeit de liefde: Wil valt als een blok voor de charmes van Lode’s zus Yvette. Een cocktail van tegenstrijdige brengt hem aan de rand van de afgrond. Want hoe red je tegelijk jezelf, je geliefden en de joden uit de klauwen van de bezetter?
Vier personages, die door hun familie en gemeenschap als heksen of tovenaars worden beschouwd, zien hun paden elkaar kruisen in een magisch-realistisch Congo. Alleen door wederzijdse hulp en verzoening kunnen ze ontsnappen aan de vloek die op hen rust.
