THE WHALE is een aangrijpend drama met een fenomenale comeback van acteur Brendan Fraser (THE MUMMY TRILOGY, CRASH) als vader, die probeert opnieuw contact te maken met zijn vervreemde tienerdochter, gespeeld door rising star Sadie Sink (STRANGER THINGS). Oscargenomineerde regisseur Darren Aronofsky (BLACK SWAN, REQUIEM FOR A DREAM) schetst een ontroerend portret van een man die zijn leven opnieuw betekenis wil geven.
Charlie (Brendan Fraser) leeft teruggetrokken en geeft Engelse les online. Hij heeft ernstig overgewicht en lijkt alles in zijn leven te zijn kwijtgeraakt. Toch probeert Charlie de band met zijn 17-jarige dochter Ellie (Sadie Sink) te herstellen. Maar die neemt het hem kwalijk dat hij zijn gezin in de steek heeft gelaten. Langzaamaan ontdekken we hoe Charlie de man geworden is die we zien, en hoe hij hoopt toch een vader voor Ellie te kunnen zijn.
THE WHALE is zowel hartverwarmend als hartverscheurend. Aronofsky maakt je onderdeel van een leven waar je van weg wilt kijken, maar dat je tot tranen toe beroert.
"Fraser gives the performance of a lifetime" (Time Out).
De vader van filmmaker Faustine Cros legde de mooiste momenten in zijn leven vast in familiefilms. De enige blinde vlek in deze home movies was de strijd van de moeder tegen haar eigen demonen. Cros herbekijkt de films nu om een ander verhaal te vertellen: het verhaal van een vrouw die haar rol als moeder gradueel ook haar vrijheid ziet afnemen.
THE WHALE is een aangrijpend drama met een fenomenale comeback van acteur Brendan Fraser (THE MUMMY TRILOGY, CRASH) als vader, die probeert opnieuw contact te maken met zijn vervreemde tienerdochter, gespeeld door rising star Sadie Sink (STRANGER THINGS). Oscargenomineerde regisseur Darren Aronofsky (BLACK SWAN, REQUIEM FOR A DREAM) schetst een ontroerend portret van een man die zijn leven opnieuw betekenis wil geven.
Charlie (Brendan Fraser) leeft teruggetrokken en geeft Engelse les online. Hij heeft ernstig overgewicht en lijkt alles in zijn leven te zijn kwijtgeraakt. Toch probeert Charlie de band met zijn 17-jarige dochter Ellie (Sadie Sink) te herstellen. Maar die neemt het hem kwalijk dat hij zijn gezin in de steek heeft gelaten. Langzaamaan ontdekken we hoe Charlie de man geworden is die we zien, en hoe hij hoopt toch een vader voor Ellie te kunnen zijn.
THE WHALE is zowel hartverwarmend als hartverscheurend. Aronofsky maakt je onderdeel van een leven waar je van weg wilt kijken, maar dat je tot tranen toe beroert.
"Fraser gives the performance of a lifetime" (Time Out).
Yuni is een empatisch coming of age-verhaal, dat met tedere fotografie en onverbloemd tienerhuwelijken in een traditionele gemeenschap in beeld brengt.
De 17-jarige Yuni heeft een heel hechte vriendinnenkring, doet het goed op school en is geobsedeerd door de kleur paars. Haar omgeving maakt haar echter duidelijk dat het tijd wordt om “volwassen te worden”. Yuni krijgt een eerste huwelijksaanzoek en op school maant de leraar haar aan om een academische toekomst serieus te nemen. Ze maakt kans op een plekje aan een prestigieuze universiteit. Haar grootmoeder ziet de garantie op een goede toekomst eerder in een gearrangeerd huwelijk.
Samen met haar vriendinnen, liggend in het gras, fantaseert Yuni over jongens, seks en orgasmen. Het zijn onschuldige gesprekken, maar ze zijn niet evident in het conservatieve stadje waar ze wonen. Na een piek van buitenechtelijke tienerzwangerschappen neemt de school een reeks maatregelen om seksuele activiteit tussen jongens en meisjes zwaar te ontmoedigen. Dat belet de meisjes echter niet om jongens op te zoeken. Yuni laat haar oog vallen op Yoga, een ijverige maar verlegen schoolgenoot. Hij is in vele opzichten haar tegenpool: zwijgzaam, gevoelig en met aanleg voor poëzie. Yuni geniet van haar stiekem verworven vrijheid, maar kan niet ontsnappen aan het streng toeziende oog van de gemeenschap.
FOMOFILM richt elke maand de schijnwerpers op één bijzondere film. Een initiatief van MOOOV!
Tijdens een warme zomer groeien hartsvrienden Leo en Remi nog dichter naar elkaar toe. Ze spelen de hele dag buiten en spenderen ook hun avonden samen met logeerpartijtjes. Leo en Remi zijn onafscheidelijk. Wanneer de tijd aanbreekt om terug naar school te gaan, worden ze bestookt met vragen over de aard van hun relatie. Leo reageert door zich te distantiëren van Remi en nieuwe vrienden te maken wanneer hij ijshockey begint te spelen. Remi voelt zich achtergelaten en de vriendschapsbreuk dreigt. Lukas Dhonts langverwachte en veelgeprezen opvolger van GIRLwon de Grand Prix in Cannes. CLOSE kan rekenen op het uitzonderlijke talent van de jonge nieuwkomers Eden Dambrine en Gustav De Waele die prachtig gestalte geven aan hun personages. Emilie Dequenne die debuteerde in ROSETTA van de broers Dardenne (een inspiratiebron voor Dhont) vertolkt de moeder van Remi. CLOSE werd genomineerd voor de Oscar van Beste Buitenlandse Film. In samenwerking met organisatie voor blinden en slechtzienden de Markgrave vertonen we CLOSE (Lukas Dhont) met audiodescriptie.
Wanneer een corrupte rechter aangeklaagd wordt wegens verkrachting wordt advocaat Arthur Kirkland gedwongen om hem te verdedigen. In het verleden liet de rechter Kirkland opsluiten voor minachting van het hof en veroordeelde een cliënt van hem onterecht tot een gevangenisstraf. De rechtschapen Kirkland staat zo voor een moreel en juridisch dilemma. Met de legendarische ‘You’re out of order!’-rechtbank scène.
Acteur-regisseur Ben Affleck maakte met AIR een biografisch sportdrama over de baanbrekende samenwerking tussen de beginnende basketbalster Michael Jordan en de pas opgerichte basketbaldivisie van sportmerk Nike, dat met het schoenenmerk Air Jordan een revolutie teweegbracht in de sportwereld en de hedendaagse (sport)cultuur. De aangrijpende film toont de riskante maar carrièrebepalende gok van een onconventioneel team, de compromisloze visie van een moeder die ziet dat haar zoon een immens talent heeft, en de basketballegende die de grootste aller tijden zou worden.
De familie Pollitt komt samen op het landgoed van pater familias Big Daddy en zijn vrouw, Big Momma. De alcoholverslaafde zoon en ex-footballster Brick (Paul Newman) en zijn wellustige vrouw Maggie (Elizabeth Taylor) zijn van de partij. Brick weigert in te gaan op de avances van zijn vrouw, ook wel “the cat” genoemd. Bricks broer en advocaat Cooper en listige schoonzus Mae zijn ook aanwezig. De familie viert de verjaardag van Big Daddy, maar verzwijgt dat de pater familias ongeneselijk ziek is. Zo wordt de samenkomst geen viering, maar een afscheid vol herinneringen en revelaties tussen vader en zoon. Gebaseerd op het Pulitzer Prize winnende toneelstuk van Tennessee Williams.
Harvey 'Big Daddy' Pollitt: I've got the guts to die. What I want to know is, have you got the guts to live?
I'm a spacer woman Don't you worry 'bout me I don't want to hurt you, I just want to love you
A cosmic journey through time, space and the world of various sounds like Italo, High Energy Disco & House, Spacey and Electronic Synthesizers & many more. _________
Line up Alexander Robotnick
Fatnotronic
Kozmik Rutz
_________ Artwork by Bart Verbiest
Dalva woont alleen met haar vader. Tot de politie hun huis op een avond binnenvalt, en haar onder jeugdbescherming plaatst. Dalva is niet zoals andere twaalfjarige meisjes. Ze gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw, en snapt totaal niet waarom ze zo ruw van haar vader werd weggerukt. Met hulp van haar kamergenoot Samia en haar begeleiders in de opvang zal Dalva moeten leren om weer kind te worden. Gaandeweg begint ze dankzij hen te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk.
DALVA is het verpletterende regiedebuut van Emmanuelle Nicot, die na de wereldpremière in Cannes alom geprezen werd voor de subtiele en oprechte manier waarop ze een zeer shockerend onderwerp heeft verfilmd. Deze aangrijpende parel werd treffend omschreven als een “omgekeerde coming-of-age” in De Standaard.
Filmgeschiedenis vertelt het verhaal van films die constant verder bouwen op elkaar. Als één hedendaagse regisseur dat weet, is het wel Paul Thomas Anderson, PTA voor professionele doeleinden. In PTA & HIS MASTERS kijken we naar de officieuze filmische voorouders van Paul Thomas Anderson. We plaatsen de regisseur – een van de grootste Amerikaanse regisseurs van zijn generatie – naast de invloeden die hij ongegeneerd citeert in zijn werk. In PTA & HIS MASTERS linken we BOOGIE NIGHTS aan Martin Scorseses GOODFELLAS.
PTA brak dan wel door met zijn eerste film HARD EIGHT, het was opvolger BOOGIE NIGHTS die hem echt op de kaart zette als één van de grootste talenten die in de mid-90s aan hun filmcarrière begonnen. BOOGIE NIGHTS is het resultaat van PTA’s fascinatie met pornofilms uit de gloriejaren 70 en hun opmerkelijke verval in de 80s. De film volgt het intussen iconisch geworden hoofdpersonage Eddie Adams (doorbraakrol van Mark Wahlberg) en zijn opkomst en neergang in de porno-industrie van de late jaren 70. Na zijn ontdekking door pornoregisseur Jack Horner (Burt Reynolds), komt de jonge Eddie in een bacchanaal terecht van decadentie met bergen drugs, seks en Russische Roulette.
Eddie wordt ontdekt in een restaurant waar hij als afwasser werkt. Onder het pseudonym Dirk Diggler stijgt hij al snel naar de top van de industrie en wordt warm omarmd door zijn nieuwe surrogaatfamilie, gespeeld door John C. Reilly, Heather Graham, Don Cheadle, Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman en William H. Macy. Maar succes verandert stilaan in verslaving, prostitutie en criminaliteit en Dirk ontdekt dat roem vergankelijk is. PTA scherpt al van bij het begin van zijn carrière zijn gave aan om menselijke wreedheid vast te leggen met een empathische lens. Zijn personages hebben hun gebreken, maar zijn nooit hopeloos. Ondanks het bij wijlen melancholische verhaal, bruist BOOGIE NIGHTS van leven.
In de film zitten knipogen naar PTA’s invloeden, waaronder Martin Scorsese. Dat begint al bij de introductiescène. Zowel PTA als voorganger Scorsese staan bekend om hun indrukwekkende filmopeningen. In PTA & HIS MASTERS plaatsen we GOODFELLAS naast BOOGIE NIGHTS. Van de plaatsnaam en jaartal op het beeld, freeze frame op Ray Liotta die in voice-over de iconische woorden spreekt: “As far as I can remember, I’ve always wanted to be a gangster.” Dan weet je: dit wordt een wilde rit!
Zowel Scorsese als PTA zijn sterk in het emuleren van een tijdperk: van de East New York maffiawereld in GOODFELLAS tot het discotijdperk in San Fernando Valley in BOOGIE NIGHTS. In die laatste film ruimt de neontitel plaats voor een long take kraanshot in de openingssequentie op de tonen van The Best of My Love van The Emotions. Het gebruik van populaire muziek uit het tijdperk dat hij verbeeldt, is opnieuw een knipoog naar Scorsese. Aan de hand van dutch rolls en tilt downs komen we bij de plaatsnaam en jaartal en via een Steadicam tracking shot gaan we een club binnen waar Jack voor het eerst Eddie ziet. Met een close-up op Eddies gezicht zien we voor het eerst de grote ster in wording. De historische decors zijn tot in de puntjes verzorgd en dragen hetzelfde belang uit voor retrostijl en historische accuraatheid als de New Hollywood regisseurs, zoals Scorsese. Het overtuigend verbeelden van een specifieke Amerikaanse subcultuur is enorm belangrijk voor beide regisseurs.
PTA leent Scroseses dynamische regiestijl. Van Steadicam shots tot Scorseses kenmerkende dolly-ins, mobiele camera en tracking shots. We volgen hun personages letterlijk en figuurlijk op de voet. Het tracking shot in BOOGIE NIGHTS door het nieuwe huis van Dirk Diggler knipt en plakt de Copacabana-scène uit GOODFELLAS. Ook het narratief van beide films is vergelijkbaar: de focus op een jonge protagonist die een afgeschermde wereld binnentreedt en na een vlucht naar de top met de keerzijde te maken krijgt.
PTA en Scorsese delen een diep wederzijds respect voor elkaar. “Whatever (Scorsese) did for us, for me, for my generation, who grew up with (him), (he) were always The Man. I always felt like, how the fuck does he do it? How does he get the camera to move like that? As you can see there are people, left and right, trying to imitate you, trying to rip-off how you do it. None of us can get it right.” Scorsese beanwoordt PTA’s bewondering en noemde PTA’s ONE BATTLE AFTER ANOTHER een fenomenale film. Zo is de cirkel rond.
ENG The film is in English with Dutch subtitles
Film history is the story of films constantly building on one another. If one contemporary director knows this, it’s Paul Thomas Anderson, PTA for professional purposes. In PTA & HIS MASTERS we take a look at the unofficial filmic predecessors of Paul Thomas Anderson. We place the director – arguably one of the most important directors of his generation – next to the influences he unabashedly cites in his work. In PTA & HIS MASTERS we link BOOGIE NIGHTS to Martin Scorsese’s GOODFELLAS.
PTA might’ve had his breakthrough with his first film HARD EIGHT, it was successor BOOGIE NIGHTS that really cemented his reputation as one of the biggest talents who started their film career in the mid-90s. BOOGIE NIGHTS is the result of PTA’s fascination with porn movies from the glory years of the 70s and their remarkable decay in the 80s. the movie follows the already iconic main character Eddie Adams (break-through role for Mark Wahlberg) and his rise and fall in the porn industry of the late 70s. after being discovered by porn director Jack Horner (Burt Reynolds), the young Eddie ends up in a bacchanal of decadence with mountains of drugs, sex and Russian Roulette.
Eddie is discovered in a restaurant where he works as a busboy. Using the stage name Dirk Diggler he quickly rises to the top of the industry and is warmly taken in by his new surrogate family, played by John C. Reilly, Heather Graham, Don Cheadle, Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman and William H. Macy. But success slowly turns into addiction, prostitution and criminality and Dirk discovers that fame is fleeting. From the beginning of his career, PTA hones his gift of capturing human cruelty with an empathetic lens. His characters have their flaws, but are never hopeless. Despite the at times melancholic story, BOOGIE NIGHTS bustles with life.
The movie nods to PTA’s influences, among whom Martin Scorsese. This starts with the introduction scene. PTA as well as his predecessor Scorsese are known for their impressive cinematic opening scenes. In PTA & HIS MASTERS we place GOODFELLAS next to BOOGIE NIGHTS. From the place name and year on the image, the freeze frame on Ray Liotta who speaks these iconic words in voice-over: “As far as I can remember, I’ve always wanted to be a gangster.” You know it’s going to be a wild ride!
Scorsese and PTA are great at emulating an era: from the East new York mafia world in GOODFELLAS to the disco era in San Fernando Valley in BOOGIE NIGHTS. In that last movie the neon title moves over for a long take crane shot in the opening sequence to the sound of The Best of My Love by The Emotions. The use of popular music of the era in his films is another nod to Scorsese. Using Dutch rolls and tilt down we arrive at the place name and year and via a Steadicam tracking shot, we enter a club where Jack first lays eyes on Eddie. With a close-up on Eddie’s face, we are introduced to the future star. The historical decors are set up to the last detail and carry the same importance for retro style and historical accuracy as the New Hollywood directors, like Scorsese, used. Convincingly portraying a specific American subculture is of great importance to both directors.
PTA uses the same dynamic directing style as Scorsese. From Steadicam shots tot Scorsese’s signature dolly-ins, mobile camera and tracking shots. We literally and figuratively follow in their characters footsteps. The tracking shot through Dirk Diggler’s house in BOOGIE NIGHTS is a cut and paste of the Copacabana scene from GOODFELLAS. The narrative of both films is similar as well: focusing on a young protagonist who enters a closed-off world and has to face the downside of a steep rise to the top.
PTA and Scorsese share a deep mutual respect. “Whatever (Scorsese) did for us, for me, for my generation, who grew up with (him), (he) were always The Man. I always felt like, how the fuck does he do it? How does he get the camera to move like that? As you can see there are people, left and right, trying to imitate you, trying to rip-off how you do it. None of us can get it right.” Scorsese reciprocates PTA’s admiration and called PTA’s ONE BATTLE AFTER ANOTHER a phenomenal film. Thus closing the cirkle.
Special van de grappige en succesvolle animatiereeks over de avonturen van de emotionele superheld Jean-Michel, de Super Kariboe. Gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van Magali Le Huche. Jean-Michel is verliefd en ook zijn vrienden hebben het zwaar te pakken. En die verliefdheid leidt tot knotsgekke avonturen. Want wie verliefd is, verliest soms zijn ‘cool’ en niet iedereen in het dorp is daar even enthousiast over.
Kom deze zomer spelen in het M HKA. Bengel op de schommel van Kati Heck, of kom een potje bowlen op de bowlingbaan van Dialogist-Kantor. Wie zich een levensgrote pop wil wanen, neemt plaats in de verpakkingsdozen van Job Koelewijn. Verstoppertje spelen kan achter het gordijn van Nel Aerts, en voor tien cent draai je een kauwgombal uit de machine van Christophe Terlinden.
Museum Spelen is een unieke museumervaring voor en door kinderen, georganiseerd door kunstenhuis De Studio in het M HKA. Samen met een klas negenjarigen dook curator Marc Verstappen van De Studio in de collectie van het M HKA. Ze stelden de wetten van het museum en onze relatie tot kunst in vraag. De kinderen kozen kunstwerken die hun fantasie op gang brengen of hun zintuigen prikkelen. Het resultaat? Een interactieve en speelse kunstbeleving voor iedereen die zich jong voelt.
En er is meer…Voor Museum Spelen creëerde Daems van RemoortereSundance, een fontein die beweegt in de richting van de zon. Mens en dier staan tegenover elkaar in het videowerk Head to Head van Herwig Ilegems. Benjamin Verdonck presenteert twee grote collecties van voorwerpen die hij vond in zijn dagelijkse leven en Randall Casaer nodigt je uit om te kijken, te bezinnen en te voelen aan de hand van instructies. No Limits! Art Castle is een project van Jan Hoek die samenwerkingen organiseert tussen kunstenaars uit het reguliere kunstcircuit en kunstenaars die buiten dat officiële circuit werken. Op het dakterras kan je je uitleven met de sculpturen van Gijs Coenen of in Lisa Matthys’ kunstinstallatie Het museum van de onschuld: een bouwplaats waar kinderen baas zijn. Tot rust komen kan met een boek(je) in de zetels in de tentoonstellingsruimte.
Peuters en kleuters kunnen dan weer terecht in een ruimte die De Spiegel speciaal voor hen inricht met ondermeer een 3D-geluidsinstallatie. Daarbovenop brengt De Spiegel twee theatervoorstellingen midden in de zaal van het M HKA. Allemaal beestjes is een voorstelling met live muziek in een kleine cinema. Aorta is een dansvoorstelling die speciaal wordt gemaakt voor deze tentoonstelling en gaat in première op 5 augustus. Tickets voor deze voorstellingen zijn onderaan deze pagina te koop.
Kortom, het ganse museum transformeert deze zomer in een speelse hangplek voor families.
De samenwerking tussen het M HKA en De Studio kadert binnen de ontwikkeling van een nieuw museum, met een nieuw gebouw voor het M HKA in het vooruitzicht. Het nieuwe museum biedt een plaats voor ontmoeting en wederzijdse uitwisseling. Museum Spelen vormt een experiment met het integreren van nieuwe perspectieven in de ruimte.
New Yorker Paul Hackett (Griffin Dunne) heeft een saaie kantoorjob en een weinig actief sociaal leven. Wanneer hij op een avond de aantrekkelijke Marcy (Rosanna Arquette) ontmoet, wordt zijn wereld danig op z’n kop gezet. Hij gaat in op Marcy’s uitnodiging om haar appartement te bezoeken en komt zo in een wervelwind aan chaos en ongeluk terecht. Wanneer hij ook nog wordt aangezien voor een inbreker die de buurt al weken teistert, krijgt hij een woeste menigte achter zich aan…
Dalva woont alleen met haar vader. Tot de politie hun huis op een avond binnenvalt, en haar onder jeugdbescherming plaatst. Dalva is niet zoals andere twaalfjarige meisjes. Ze gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw, en snapt totaal niet waarom ze zo ruw van haar vader werd weggerukt. Met hulp van haar kamergenoot Samia en haar begeleiders in de opvang zal Dalva moeten leren om weer kind te worden. Gaandeweg begint ze dankzij hen te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk.
DALVA is het verpletterende regiedebuut van Emmanuelle Nicot, die na de wereldpremière in Cannes alom geprezen werd voor de subtiele en oprechte manier waarop ze een zeer shockerend onderwerp heeft verfilmd. Deze aangrijpende parel werd treffend omschreven als een “omgekeerde coming-of-age” in De Standaard.
Friday Shorts: Het weekend inzetten met een kortfilm, een intro van de maker(s) en nadien eentje - of meerdere - in de bar (a.k.a. De Café) van De Studio. Gezellig, toch? See you at De Cinema!
Gudu handelt over verantwoordelijkheid opnemen in moeilijke tijden. De enigmatische Jan wordt tot eenzaamheid gedwongen om het overleven van zijn dochter en lotgevallen te garanderen. De nieuwe realiteit creëert een duidelijk doel. Sterven is de laatste optie. Hard zijn is de boodschap.
Dalva woont alleen met haar vader. Tot de politie hun huis op een avond binnenvalt, en haar onder jeugdbescherming plaatst. Dalva is niet zoals andere twaalfjarige meisjes. Ze gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw, en snapt totaal niet waarom ze zo ruw van haar vader werd weggerukt. Met hulp van haar kamergenoot Samia en haar begeleiders in de opvang zal Dalva moeten leren om weer kind te worden. Gaandeweg begint ze dankzij hen te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk.
DALVA is het verpletterende regiedebuut van Emmanuelle Nicot, die na de wereldpremière in Cannes alom geprezen werd voor de subtiele en oprechte manier waarop ze een zeer shockerend onderwerp heeft verfilmd. Deze aangrijpende parel werd treffend omschreven als een “omgekeerde coming-of-age” in De Standaard.
Sonny Wortzik (Al Pacino) en Sal Naturile (John Cazale) stappen samen met een derde handlanger een bank in Brooklyn binnen met als doel: een gemakkelijke bankoverval te plegen. De overval loopt echter meteen mis en Sonny en Sal zien zich gedwongen om gijzelaars te nemen, wanneer buiten een horde politieagenten, journalisten en toeschouwers toestromen. De bankoverval wordt een mediacircus, waarbij het privéleven van Sonny wordt blootgelegd voor de hele wereld. Wanneer de FBI zich dan ook nog met de zaak moeit, verandert de hele situatie in een ware nachtmerrie.
De familie Pollitt komt samen op het landgoed van pater familias Big Daddy en zijn vrouw, Big Momma. De alcoholverslaafde zoon en ex-footballster Brick (Paul Newman) en zijn wellustige vrouw Maggie (Elizabeth Taylor) zijn van de partij. Brick weigert in te gaan op de avances van zijn vrouw, ook wel “the cat” genoemd. Bricks broer en advocaat Cooper en listige schoonzus Mae zijn ook aanwezig. De familie viert de verjaardag van Big Daddy, maar verzwijgt dat de pater familias ongeneselijk ziek is. Zo wordt de samenkomst geen viering, maar een afscheid vol herinneringen en revelaties tussen vader en zoon. Gebaseerd op het Pulitzer Prize winnende toneelstuk van Tennessee Williams.
Harvey 'Big Daddy' Pollitt: I've got the guts to die. What I want to know is, have you got the guts to live?
Dalva woont alleen met haar vader. Tot de politie hun huis op een avond binnenvalt, en haar onder jeugdbescherming plaatst. Dalva is niet zoals andere twaalfjarige meisjes. Ze gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw, en snapt totaal niet waarom ze zo ruw van haar vader werd weggerukt. Met hulp van haar kamergenoot Samia en haar begeleiders in de opvang zal Dalva moeten leren om weer kind te worden. Gaandeweg begint ze dankzij hen te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk.
DALVA is het verpletterende regiedebuut van Emmanuelle Nicot, die na de wereldpremière in Cannes alom geprezen werd voor de subtiele en oprechte manier waarop ze een zeer shockerend onderwerp heeft verfilmd. Deze aangrijpende parel werd treffend omschreven als een “omgekeerde coming-of-age” in De Standaard.
De vader van filmmaker Faustine Cros legde de mooiste momenten in zijn leven vast in familiefilms. De enige blinde vlek in deze home movies was de strijd van de moeder tegen haar eigen demonen. Cros herbekijkt de films nu om een ander verhaal te vertellen: het verhaal van een vrouw die haar rol als moeder gradueel ook haar vrijheid ziet afnemen.
Dalva woont alleen met haar vader. Tot de politie hun huis op een avond binnenvalt, en haar onder jeugdbescherming plaatst. Dalva is niet zoals andere twaalfjarige meisjes. Ze gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw, en snapt totaal niet waarom ze zo ruw van haar vader werd weggerukt. Met hulp van haar kamergenoot Samia en haar begeleiders in de opvang zal Dalva moeten leren om weer kind te worden. Gaandeweg begint ze dankzij hen te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk.
DALVA is het verpletterende regiedebuut van Emmanuelle Nicot, die na de wereldpremière in Cannes alom geprezen werd voor de subtiele en oprechte manier waarop ze een zeer shockerend onderwerp heeft verfilmd. Deze aangrijpende parel werd treffend omschreven als een “omgekeerde coming-of-age” in De Standaard.
Politieagent Steve Burns (Al Pacino) krijgt de opdracht om undercover te gaan in de S&M gayscène van New York met als doel een seriemoordenaar te vinden die het op homoseksuele mannen gemunt heeft. Burns raakt steeds dieper verwikkeld in het onderzoek en blijkt ook zelf in gevaar te zijn.
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
Acteur-regisseur Ben Affleck maakte met AIR een biografisch sportdrama over de baanbrekende samenwerking tussen de beginnende basketbalster Michael Jordan en de pas opgerichte basketbaldivisie van sportmerk Nike, dat met het schoenenmerk Air Jordan een revolutie teweegbracht in de sportwereld en de hedendaagse (sport)cultuur. De aangrijpende film toont de riskante maar carrièrebepalende gok van een onconventioneel team, de compromisloze visie van een moeder die ziet dat haar zoon een immens talent heeft, en de basketballegende die de grootste aller tijden zou worden.
De bescheiden Ma en de schuchtere Cao zijn verstoten door hun families en worden gedwongen tot een gearrangeerd huwelijk. Ze besluiten hun krachten te bundelen om samen te overleven. In de veilige haven die ze hebben weten te creëren, ontstaat er langzaam maar zeker een bijzondere band tussen Ma en Cao.
“Cao en Ma zijn al een dagje ouder, maar op de liefde vinden staat gelukkig geen leeftijd. In een arme Chinese provincie ontspint zich hun ingetogen romance. Goed voor twee van de meest vertederende personages, in een eenvoudige film die het tempo van de seizoenen volgt.” – Ruben Aerts in De Standaard (****)
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
Elizabeth Taylor vertolkt in CLEOPATRA het titelpersonage, de beruchte Egyptische koningin. Wanneer er onrust heerst in Egypte door de machtsstrijd tussen Ptolemaeus en zijn zus Cleopatra om de troon, trekt de Romeinse heerser Julius Caesar (Rex Harrison) naar Alexandrië. Caesar raakt al snel in de ban van Cleopatra. Wanneer Caesar wordt vermoord, wordt de strijd om de macht in Rome hard gespeeld door Marcus Antonius (Richard Burton), Caesars rechterhand en Octavius (Roddy McDowall), Caesars geadopteerde zoon.
"It delivers Hollywood spectacle of the sort we’ll never see again. There’s not a dot of CGI in it, instead there are thousands of real-life extras, and the ancient world is recreated before our eyes. Elizabeth Taylor’s central turn also exemplifies star wattage from another era. Beyond mere acting, it’s a sort of hyper-presence sustaining moments like the entrance into Rome atop a giant golden sphinx larger than an IMAX theatre. Truly, you don’t know the meaning of the word ‘diva’ until you’ve seen this" - Trevor Johnston, Time Out
"Mankiewicz’s analytical intellectualism—with his incisive emphasis on the chesslike diplomatic maneuvers of empire-building, the strategic complexity of ancient warfare, and the psychological pressure of romance on the levers of power—is heated by the erotic passion of Antony and Cleopatra as embodied in the intense bond between Taylor and Burton, which bursts through the screen from their first moments together." - Richard Brody, The New Yorker
De bescheiden Ma en de schuchtere Cao zijn verstoten door hun families en worden gedwongen tot een gearrangeerd huwelijk. Ze besluiten hun krachten te bundelen om samen te overleven. In de veilige haven die ze hebben weten te creëren, ontstaat er langzaam maar zeker een bijzondere band tussen Ma en Cao.
“Cao en Ma zijn al een dagje ouder, maar op de liefde vinden staat gelukkig geen leeftijd. In een arme Chinese provincie ontspint zich hun ingetogen romance. Goed voor twee van de meest vertederende personages, in een eenvoudige film die het tempo van de seizoenen volgt.” – Ruben Aerts in De Standaard (****)
Wanneer een corrupte rechter aangeklaagd wordt wegens verkrachting wordt advocaat Arthur Kirkland gedwongen om hem te verdedigen. In het verleden liet de rechter Kirkland opsluiten voor minachting van het hof en veroordeelde een cliënt van hem onterecht tot een gevangenisstraf. De rechtschapen Kirkland staat zo voor een moreel en juridisch dilemma. Met de legendarische ‘You’re out of order!’-rechtbank scène.
Acteur-regisseur Ben Affleck maakte met AIR een biografisch sportdrama over de baanbrekende samenwerking tussen de beginnende basketbalster Michael Jordan en de pas opgerichte basketbaldivisie van sportmerk Nike, dat met het schoenenmerk Air Jordan een revolutie teweegbracht in de sportwereld en de hedendaagse (sport)cultuur. De aangrijpende film toont de riskante maar carrièrebepalende gok van een onconventioneel team, de compromisloze visie van een moeder die ziet dat haar zoon een immens talent heeft, en de basketballegende die de grootste aller tijden zou worden.
A brand new in & outdoor boutique festival in and around Antwerp. For our very first edition we do a get—together at Stormkop, an industrial complex at the dry docks in the old harbour.
Onder regie van Sidney Lumet speelt Al Pacino de rol van Frank Serpico, een agent in New York, die zijn job zo eerlijk mogelijk uitvoert. Frank weigert om smeergeld aan te nemen, maar hij leert al snel dat dit soort omkooppraktijken de regel zijn. Wanneer hij de corruptie binnen het korps juridisch aan de kaak wil stellen, botst hij op de vijandige en gewelddadige tegenkanting van zijn collega’s. Gebaseerd op de waargebeurde ervaringen van politieagent Frank Serpico, die als klokkenluider een van de grootste onderzoeken naar politiecorruptie binnen het New York City Police Department bewerkstelligde met de oprichting van de Knapp Commission.
"Ik heb het gevoel dat ik tot mijn 24ste in een soort bubbel heb geleefd, dat ik niet honderd procent mijn volle potentieel zag. Ik was wel een gelukkig wezen, maar zat nog niet op de juiste plek. Ik verlaat dat gevoel op ‘to the stars’ en hoop nu nieuwe ruimtes te gaan verkennen."
Tsar B is het muzikale alter ego van muzikant, producer en componist Justine Bourgeus. In haar vroege loopbaan stal Bourgeus de schijnwerpers als violist in verschillende indiebands, waaronder School Is Cool. In haar soloproject Tsar B verzoent ze elektronische popproducties met haar liefde voor klassieke muziek en folk.
De afgelopen vijf jaar heeft Bourgeus de vruchten geplukt van haar internationale doorbraak, met lovende woorden van toonaangevende media als Billboard, NME en The Fader. Haar muziek overbrugt moeiteloos meerdere disciplines, waaronder film, dans en mode. In de nasleep van haar debuut ‘The Games I Played’ (2018) en ep ‘Unpaintable’ (2020), volgden samenwerkingen met o.m. Alexander Chung, Oscar and the Wolf en Nova Twins. Vorig jaar wekte ze één van de legendarische kookboeken van Salvador Dalí tot leven in de verbluffende concertfilm ‘Les Diners de Gala’. Intussen is Bourgeus veelgevraagd als filmcomponist en producer voor opkomende artiesten.
Het nieuwe Tsar B-album ‘to the stars’, dat uitkomt op 17 maart, betekent voor Justine Bourgeus een loskoppeling van het verleden, een volledige overgave aan het nieuwe avontuur.
De bescheiden Ma en de schuchtere Cao zijn verstoten door hun families en worden gedwongen tot een gearrangeerd huwelijk. Ze besluiten hun krachten te bundelen om samen te overleven. In de veilige haven die ze hebben weten te creëren, ontstaat er langzaam maar zeker een bijzondere band tussen Ma en Cao.
“Cao en Ma zijn al een dagje ouder, maar op de liefde vinden staat gelukkig geen leeftijd. In een arme Chinese provincie ontspint zich hun ingetogen romance. Goed voor twee van de meest vertederende personages, in een eenvoudige film die het tempo van de seizoenen volgt.” – Ruben Aerts in De Standaard (****)
Hoog bezoek in De Cinema! Regisseur Luc Dardenne komt op 1 juni na de vertoning van TORI ET LOKITA spreken over zijn oeuvre in een Q&A met filmdocent Wouter Hessels en het publiek.
Met TORI ET LOKITA houden tweevoudig Gouden Palmwinnaars Jean-Pierre en Luc Dardenne de kijker een spiegel voor. Hun hartverscheurende observaties over de samenleving waarin we leven, confronteren ons met dat wat we niet willen zien.
Twee tieners zijn Afrika ontvlucht en in België terechtgekomen. De harde realiteit van het vluchtelingenleven brengt Tori (Pablo Schils) en Lokita (Joely Mbundu) tot elkaar. Samen proberen ze een leven op te bouwen als broer en zus. Een verblijfsvergunning blijkt moeilijk te krijgen, waardoor ze van verschillende kanten in het nauw worden gedreven. Tori en Lokita lijken onzichtbaar voor de wereld om hen heen, maar gelukkig hebben ze elkaar.
Zoals vaker werkten de Dardennes met onervaren acteurs. De chemie tussen Pablo Schils en Joely Mbundu is fenomenaal en laat niemand onberoerd. Voor TORI ET LOKITA werden de Dardennes op het Filmfestival van Cannes bekroond met de speciale prijs ter gelegenheid van de 75e editie van het festival.
★★★★ Emotioneel treffend - De Standaard
★★★★ Hun mooiste film in jaren - De Morgen
★★★★ Voor de helft is de film een hartverwarmende ode aan een krachtige vriendschap en jeugdige geestdrift. De andere helft is bikkelhard. Het contrast tussen die twee kanten is confronterend. - Knack Focus
★★★★ Een vaderlandse film om trots op te zijn over een vaderlandse situatie om zich voor te schamen. - Bruzz
De film grijpt je al na enkele minuten aan en laat je niet meer los.
- Vertigo
Elizabeth Taylor vertolkt in CLEOPATRA het titelpersonage, de beruchte Egyptische koningin. Wanneer er onrust heerst in Egypte door de machtsstrijd tussen Ptolemaeus en zijn zus Cleopatra om de troon, trekt de Romeinse heerser Julius Caesar (Rex Harrison) naar Alexandrië. Caesar raakt al snel in de ban van Cleopatra. Wanneer Caesar wordt vermoord, wordt de strijd om de macht in Rome hard gespeeld door Marcus Antonius (Richard Burton), Caesars rechterhand en Octavius (Roddy McDowall), Caesars geadopteerde zoon.
"It delivers Hollywood spectacle of the sort we’ll never see again. There’s not a dot of CGI in it, instead there are thousands of real-life extras, and the ancient world is recreated before our eyes. Elizabeth Taylor’s central turn also exemplifies star wattage from another era. Beyond mere acting, it’s a sort of hyper-presence sustaining moments like the entrance into Rome atop a giant golden sphinx larger than an IMAX theatre. Truly, you don’t know the meaning of the word ‘diva’ until you’ve seen this" - Trevor Johnston, Time Out
"Mankiewicz’s analytical intellectualism—with his incisive emphasis on the chesslike diplomatic maneuvers of empire-building, the strategic complexity of ancient warfare, and the psychological pressure of romance on the levers of power—is heated by the erotic passion of Antony and Cleopatra as embodied in the intense bond between Taylor and Burton, which bursts through the screen from their first moments together." - Richard Brody, The New Yorker
