"Er was eens een bos waar iedereen heel hard werkte.
De winter stond voor de deur dus alle dieren moesten eten zoeken.
Alleen één dier, Krekel, speelde en danste, zong liedjes, verzon grappen, rijmen en moppen.
Ze gaf optredens, maar werkte niet.
Zippi, de kleine mier, was haar allergrootste fan.
Toen de winter kwam, haastten Konijn, Vogel, Beer en Mier zich naar hun holen.
Alleen Krekel bleef achter.
Zonder eten en zonder dak boven haar hoofd.
Had ze maar gewerkt zoals de andere dieren, denkt u dan.
En zo dachten die andere dieren er ook over.
Maar dat is niet het einde van dit verhaal.
Gelukkig maar."

Zippi is een filosofische voorstelling voor kleuters en volwassenen over de plaats van de kunstenaar in de kapitalistische ratrace. Zoals de fabel van de Krekel en de Mier, maar dan echt om te lachen.

"Er was eens een bos waar iedereen heel hard werkte.
De winter stond voor de deur dus alle dieren moesten eten zoeken.
Alleen één dier, Krekel, speelde en danste, zong liedjes, verzon grappen, rijmen en moppen.
Ze gaf optredens, maar werkte niet.
Zippi, de kleine mier, was haar allergrootste fan.
Toen de winter kwam, haastten Konijn, Vogel, Beer en Mier zich naar hun holen.
Alleen Krekel bleef achter.
Zonder eten en zonder dak boven haar hoofd.
Had ze maar gewerkt zoals de andere dieren, denkt u dan.
En zo dachten die andere dieren er ook over.
Maar dat is niet het einde van dit verhaal.
Gelukkig maar."

Zippi is een filosofische voorstelling voor kleuters en volwassenen over de plaats van de kunstenaar in de kapitalistische ratrace. Zoals de fabel van de Krekel en de Mier, maar dan echt om te lachen.

"Er was eens een bos waar iedereen heel hard werkte.
De winter stond voor de deur dus alle dieren moesten eten zoeken.
Alleen één dier, Krekel, speelde en danste, zong liedjes, verzon grappen, rijmen en moppen.
Ze gaf optredens, maar werkte niet.
Zippi, de kleine mier, was haar allergrootste fan.
Toen de winter kwam, haastten Konijn, Vogel, Beer en Mier zich naar hun holen.
Alleen Krekel bleef achter.
Zonder eten en zonder dak boven haar hoofd.
Had ze maar gewerkt zoals de andere dieren, denkt u dan.
En zo dachten die andere dieren er ook over.
Maar dat is niet het einde van dit verhaal.
Gelukkig maar."

Zippi is een filosofische voorstelling voor kleuters en volwassenen over de plaats van de kunstenaar in de kapitalistische ratrace. Zoals de fabel van de Krekel en de Mier, maar dan echt om te lachen.

"Er was eens een bos waar iedereen heel hard werkte.
De winter stond voor de deur dus alle dieren moesten eten zoeken.
Alleen één dier, Krekel, speelde en danste, zong liedjes, verzon grappen, rijmen en moppen.
Ze gaf optredens, maar werkte niet.
Zippi, de kleine mier, was haar allergrootste fan.
Toen de winter kwam, haastten Konijn, Vogel, Beer en Mier zich naar hun holen.
Alleen Krekel bleef achter.
Zonder eten en zonder dak boven haar hoofd.
Had ze maar gewerkt zoals de andere dieren, denkt u dan.
En zo dachten die andere dieren er ook over.
Maar dat is niet het einde van dit verhaal.
Gelukkig maar."

Zippi is een filosofische voorstelling voor kleuters en volwassenen over de plaats van de kunstenaar in de kapitalistische ratrace. Zoals de fabel van de Krekel en de Mier, maar dan echt om te lachen.

Moeders: sommigen zijn er één, iedereen heeft er één. Herkenbaarheid troef!

In MODDERS zien we een aantal moeders aan het werk. In hun wereld vol goede bedoelingen werken de dingen echter tegen hen. Geen enkele stoel staat recht, geen enkel kleedje past, geen borstel die nog veegt en niemand die luistert. Maar doorgaan zullen ze! Niks aan de hand! Alles onder controle! Telkens weer klauteren ze uit de grootste puinhoop overeind. Zoals het een moeder betaamt.

De barbaries nemen dit keer hun leven naast de scène mee op de planken.Gewrongen tussen de moedermaffia’s en de welbedoelde me-time-goeroes probeert elke moeder een evenwicht te vinden. Ondanks een verpletterende verantwoordelijkheid lachen we vrolijk onze angsten en onkunde weg.

MODDERS is een absurde, komische voorstelling waarin elk kind een inkijk krijgt in een moederhoofd en tot de ontdekking komt dat die alleswetende heldin ook maar een mens is. Want elke moeder moddert maar wat aan.

Och, tenslotte is opvoeden nog altijd makkelijker dan afvallen.

Moeders: sommigen zijn er één, iedereen heeft er één. Herkenbaarheid troef!

In MODDERS zien we een aantal moeders aan het werk. In hun wereld vol goede bedoelingen werken de dingen echter tegen hen. Geen enkele stoel staat recht, geen enkel kleedje past, geen borstel die nog veegt en niemand die luistert. Maar doorgaan zullen ze! Niks aan de hand! Alles onder controle! Telkens weer klauteren ze uit de grootste puinhoop overeind. Zoals het een moeder betaamt.

De barbaries nemen dit keer hun leven naast de scène mee op de planken.Gewrongen tussen de moedermaffia’s en de welbedoelde me-time-goeroes probeert elke moeder een evenwicht te vinden. Ondanks een verpletterende verantwoordelijkheid lachen we vrolijk onze angsten en onkunde weg.

MODDERS is een absurde, komische voorstelling waarin elk kind een inkijk krijgt in een moederhoofd en tot de ontdekking komt dat die alleswetende heldin ook maar een mens is. Want elke moeder moddert maar wat aan.

Och, tenslotte is opvoeden nog altijd makkelijker dan afvallen.

Moeders: sommigen zijn er één, iedereen heeft er één. Herkenbaarheid troef!

In MODDERS zien we een aantal moeders aan het werk. In hun wereld vol goede bedoelingen werken de dingen echter tegen hen. Geen enkele stoel staat recht, geen enkel kleedje past, geen borstel die nog veegt en niemand die luistert. Maar doorgaan zullen ze! Niks aan de hand! Alles onder controle! Telkens weer klauteren ze uit de grootste puinhoop overeind. Zoals het een moeder betaamt.

De barbaries nemen dit keer hun leven naast de scène mee op de planken.Gewrongen tussen de moedermaffia’s en de welbedoelde me-time-goeroes probeert elke moeder een evenwicht te vinden. Ondanks een verpletterende verantwoordelijkheid lachen we vrolijk onze angsten en onkunde weg.

MODDERS is een absurde, komische voorstelling waarin elk kind een inkijk krijgt in een moederhoofd en tot de ontdekking komt dat die alleswetende heldin ook maar een mens is. Want elke moeder moddert maar wat aan.

Och, tenslotte is opvoeden nog altijd makkelijker dan afvallen.

Moeders: sommigen zijn er één, iedereen heeft er één. Herkenbaarheid troef!

In MODDERS zien we een aantal moeders aan het werk. In hun wereld vol goede bedoelingen werken de dingen echter tegen hen. Geen enkele stoel staat recht, geen enkel kleedje past, geen borstel die nog veegt en niemand die luistert. Maar doorgaan zullen ze! Niks aan de hand! Alles onder controle! Telkens weer klauteren ze uit de grootste puinhoop overeind. Zoals het een moeder betaamt.

De barbaries nemen dit keer hun leven naast de scène mee op de planken.Gewrongen tussen de moedermaffia’s en de welbedoelde me-time-goeroes probeert elke moeder een evenwicht te vinden. Ondanks een verpletterende verantwoordelijkheid lachen we vrolijk onze angsten en onkunde weg.

MODDERS is een absurde, komische voorstelling waarin elk kind een inkijk krijgt in een moederhoofd en tot de ontdekking komt dat die alleswetende heldin ook maar een mens is. Want elke moeder moddert maar wat aan.

Och, tenslotte is opvoeden nog altijd makkelijker dan afvallen.

Bobbety hier
Bobbety daar
Allemaal Bobbety’s
bij elkaar
Groei maar
groei maar lekker door.
Een neus
een wang
een hand en oor.

Bobbety is eenzaam en sluit zich af van de buitenwereld. Maar diep van binnen groeit het verlangen naar gezelschap. Dus zit er maar één ding op: een kopie van haarzelf maken. Een dubbelganger. En jawel, ‘zo geschiede’! Niet één, nee… twee klonen komen tot leven. Maar… deze nieuwe Bobbety’s blijken best een eigen willetje te hebben.

Wat ooit een wens naar samen zijn was, wordt nu plots een strijd om haar eigenheid te bewaren. Kortom: Bobbety tegenover de Bobbety’s!

Bobbety is een visuele, muzikale en vlezige voorstelling over een eenzame ziel met het grote verlangen een dubbelganger te creëren. Een grappige en soms enge zoektocht naar verbondenheid en identiteit.

Bobbety hier
Bobbety daar
Allemaal Bobbety’s
bij elkaar
Groei maar
groei maar lekker door.
Een neus
een wang
een hand en oor.

Bobbety is eenzaam en sluit zich af van de buitenwereld. Maar diep van binnen groeit het verlangen naar gezelschap. Dus zit er maar één ding op: een kopie van haarzelf maken. Een dubbelganger. En jawel, ‘zo geschiede’! Niet één, nee… twee klonen komen tot leven. Maar… deze nieuwe Bobbety’s blijken best een eigen willetje te hebben.

Wat ooit een wens naar samen zijn was, wordt nu plots een strijd om haar eigenheid te bewaren. Kortom: Bobbety tegenover de Bobbety’s!

Bobbety is een visuele, muzikale en vlezige voorstelling over een eenzame ziel met het grote verlangen een dubbelganger te creëren. Een grappige en soms enge zoektocht naar verbondenheid en identiteit.

Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.

Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt? Wat als je krachten zich tegen de anderen keren? Is er dan nog een weg terug? Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?

HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.

Of het nu een reis naar de andere kant van de wereld is, een weekendje weg, of voor de eerste keer met een rugzakje naar de kinderopvang: we gaan elke dag wel een beetje op reis. Vaak met heel veel goesting en blijdschap, maar soms ook met onwennigheid, angst of heimwee.

Twee artiesten laten hun vertrouwde cocon achter, en trekken samen op reis. Op een houten muzikaal vlot met allerlei verborgen klanken trekken ze doorheen verschillende landen en continenten, maar ook doorheen verschillende emoties. Stap voor stap en golf na golf ontdekken ze de ingewikkelde wereld én zichzelf een beetje meer.

Deze voorstelling is gelinkt aan de tijdelijke belevingsexpo Goeie Reis in het Red Star Line Museum, speciaal voor de allerjongsten en hun omgeving, van zaterdag 25 oktober 2025 tot en met zondag 4 januari 2026. Meer info via redstarline.be.

Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.

Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt? Wat als je krachten zich tegen de anderen keren? Is er dan nog een weg terug? Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?

HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.

Of het nu een reis naar de andere kant van de wereld is, een weekendje weg, of voor de eerste keer met een rugzakje naar de kinderopvang: we gaan elke dag wel een beetje op reis. Vaak met heel veel goesting en blijdschap, maar soms ook met onwennigheid, angst of heimwee.

Twee artiesten laten hun vertrouwde cocon achter, en trekken samen op reis. Op een houten muzikaal vlot met allerlei verborgen klanken trekken ze doorheen verschillende landen en continenten, maar ook doorheen verschillende emoties. Stap voor stap en golf na golf ontdekken ze de ingewikkelde wereld én zichzelf een beetje meer.

Deze voorstelling is gelinkt aan de tijdelijke belevingsexpo Goeie Reis in het Red Star Line Museum, speciaal voor de allerjongsten en hun omgeving, van zaterdag 25 oktober 2025 tot en met zondag 4 januari 2026. Meer info via redstarline.be.

Of het nu een reis naar de andere kant van de wereld is, een weekendje weg, of voor de eerste keer met een rugzakje naar de kinderopvang: we gaan elke dag wel een beetje op reis. Vaak met heel veel goesting en blijdschap, maar soms ook met onwennigheid, angst of heimwee.

Twee artiesten laten hun vertrouwde cocon achter, en trekken samen op reis. Op een houten muzikaal vlot met allerlei verborgen klanken trekken ze doorheen verschillende landen en continenten, maar ook doorheen verschillende emoties. Stap voor stap en golf na golf ontdekken ze de ingewikkelde wereld én zichzelf een beetje meer.

Deze voorstelling is gelinkt aan de tijdelijke belevingsexpo Goeie Reis in het Red Star Line Museum, speciaal voor de allerjongsten en hun omgeving, van zaterdag 25 oktober 2025 tot en met zondag 4 januari 2026. Meer info via redstarline.be.

Van de ene op de andere dag word je een held. Een superheld. From zero to hero. Van onzichtbaar naar wereldberoemd. Strijder tegen het kwade, bondgenoot van het goede, redder in nood. Bewonderd en bemind om je kracht en moed. Een droom wordt waar.

Maar wat als de roem je naar het hoofd stijgt? Wat als je krachten zich tegen de anderen keren? Is er dan nog een weg terug? Wat gebeurt er wanneer superhelden gewoon mensen van vlees en bloed worden?

HEROES toont de minder fraaie keerzijde van het superheldenbestaan in een voorstelling die het waarmerk draagt van Michai Geyzen, theatermaker bij Laika en regisseur van De passant en Vuur/toren: visueel, woordeloos en energiek bewegingstheater.

Of het nu een reis naar de andere kant van de wereld is, een weekendje weg, of voor de eerste keer met een rugzakje naar de kinderopvang: we gaan elke dag wel een beetje op reis. Vaak met heel veel goesting en blijdschap, maar soms ook met onwennigheid, angst of heimwee.

Twee artiesten laten hun vertrouwde cocon achter, en trekken samen op reis. Op een houten muzikaal vlot met allerlei verborgen klanken trekken ze doorheen verschillende landen en continenten, maar ook doorheen verschillende emoties. Stap voor stap en golf na golf ontdekken ze de ingewikkelde wereld én zichzelf een beetje meer.

Deze voorstelling is gelinkt aan de tijdelijke belevingsexpo Goeie Reis in het Red Star Line Museum, speciaal voor de allerjongsten en hun omgeving, van zaterdag 25 oktober 2025 tot en met zondag 4 januari 2026. Meer info via redstarline.be.

In een ziekenhuisbed ligt een kind waarvan het lichaam steeds minder werkt, de spieren houden langzaam op met kloppen. Aan de rand van het bed zit een vriend met een brooddoos en een niet te stuiten fantasie. Die fantasie neemt hen mee naar de wereld aan de andere kant van het bed: een koninkrijk waar iedereen kan lopen, waar zoenen niet vies is en waar je kan vliegen met je neusvleugels.

De twee vrienden nemen het publiek mee op hun reis door een zelfbedacht rijk. Heuvellandschappen van karton, bloed van karton, kandelaars van karton, een kroon van karton: het betoverde land van Derwazeens.

Derwazeens is een zwierige, speelse voorstelling die kinderen en volwassenen ontroert. Een voorstelling voor jong en oud waar verbeelding zelfs de moeilijkste momenten mooi maakt!

In een ziekenhuisbed ligt een kind waarvan het lichaam steeds minder werkt, de spieren houden langzaam op met kloppen. Aan de rand van het bed zit een vriend met een brooddoos en een niet te stuiten fantasie. Die fantasie neemt hen mee naar de wereld aan de andere kant van het bed: een koninkrijk waar iedereen kan lopen, waar zoenen niet vies is en waar je kan vliegen met je neusvleugels.

De twee vrienden nemen het publiek mee op hun reis door een zelfbedacht rijk. Heuvellandschappen van karton, bloed van karton, kandelaars van karton, een kroon van karton: het betoverde land van Derwazeens.

Derwazeens is een zwierige, speelse voorstelling die kinderen en volwassenen ontroert. Een voorstelling voor jong en oud waar verbeelding zelfs de moeilijkste momenten mooi maakt!

In een ziekenhuisbed ligt een kind waarvan het lichaam steeds minder werkt, de spieren houden langzaam op met kloppen. Aan de rand van het bed zit een vriend met een brooddoos en een niet te stuiten fantasie. Die fantasie neemt hen mee naar de wereld aan de andere kant van het bed: een koninkrijk waar iedereen kan lopen, waar zoenen niet vies is en waar je kan vliegen met je neusvleugels.

De twee vrienden nemen het publiek mee op hun reis door een zelfbedacht rijk. Heuvellandschappen van karton, bloed van karton, kandelaars van karton, een kroon van karton: het betoverde land van Derwazeens.

Derwazeens is een zwierige, speelse voorstelling die kinderen en volwassenen ontroert. Een voorstelling voor jong en oud waar verbeelding zelfs de moeilijkste momenten mooi maakt!

In een ziekenhuisbed ligt een kind waarvan het lichaam steeds minder werkt, de spieren houden langzaam op met kloppen. Aan de rand van het bed zit een vriend met een brooddoos en een niet te stuiten fantasie. Die fantasie neemt hen mee naar de wereld aan de andere kant van het bed: een koninkrijk waar iedereen kan lopen, waar zoenen niet vies is en waar je kan vliegen met je neusvleugels.

De twee vrienden nemen het publiek mee op hun reis door een zelfbedacht rijk. Heuvellandschappen van karton, bloed van karton, kandelaars van karton, een kroon van karton: het betoverde land van Derwazeens.

Derwazeens is een zwierige, speelse voorstelling die kinderen en volwassenen ontroert. Een voorstelling voor jong en oud waar verbeelding zelfs de moeilijkste momenten mooi maakt!

Waar voor de één bijna alles makkelijk af gaat, zit de ander hopeloos te klooien met zoiets als een knoop in je schoenveters. De één houdt grote verhalen die eigenlijk nergens over gaan en de ander kan voor de simpelste dingen de woorden al niet vinden.

De ‘worstelende’ mens die niet eens weet dat hij/zij/hen op worstelen zit. Laat staan dat hij/zij/hen een paar goede grepen of worpen in huis heeft. En wat moet je met al die spieren, botten en dat strakke worstelpakje als je geen idee hebt aan welke sport je doet?

Ook slakken hebben wel eens haast gaat over levens in verschillende snelheden. Over eindeloos proberen of in één keer lukken. Over alles kwijtraken of per ongeluk steeds het juiste vinden. Een voorstelling in slow motion over een leven dat veel te snel gaat.

Waar voor de één bijna alles makkelijk af gaat, zit de ander hopeloos te klooien met zoiets als een knoop in je schoenveters. De één houdt grote verhalen die eigenlijk nergens over gaan en de ander kan voor de simpelste dingen de woorden al niet vinden.

De ‘worstelende’ mens die niet eens weet dat hij/zij/hen op worstelen zit. Laat staan dat hij/zij/hen een paar goede grepen of worpen in huis heeft. En wat moet je met al die spieren, botten en dat strakke worstelpakje als je geen idee hebt aan welke sport je doet?

Ook slakken hebben wel eens haast gaat over levens in verschillende snelheden. Over eindeloos proberen of in één keer lukken. Over alles kwijtraken of per ongeluk steeds het juiste vinden. Een voorstelling in slow motion over een leven dat veel te snel gaat.

Waar voor de één bijna alles makkelijk af gaat, zit de ander hopeloos te klooien met zoiets als een knoop in je schoenveters. De één houdt grote verhalen die eigenlijk nergens over gaan en de ander kan voor de simpelste dingen de woorden al niet vinden.

De ‘worstelende’ mens die niet eens weet dat hij/zij/hen op worstelen zit. Laat staan dat hij/zij/hen een paar goede grepen of worpen in huis heeft. En wat moet je met al die spieren, botten en dat strakke worstelpakje als je geen idee hebt aan welke sport je doet?

Ook slakken hebben wel eens haast gaat over levens in verschillende snelheden. Over eindeloos proberen of in één keer lukken. Over alles kwijtraken of per ongeluk steeds het juiste vinden. Een voorstelling in slow motion over een leven dat veel te snel gaat.

Waar voor de één bijna alles makkelijk af gaat, zit de ander hopeloos te klooien met zoiets als een knoop in je schoenveters. De één houdt grote verhalen die eigenlijk nergens over gaan en de ander kan voor de simpelste dingen de woorden al niet vinden.

De ‘worstelende’ mens die niet eens weet dat hij/zij/hen op worstelen zit. Laat staan dat hij/zij/hen een paar goede grepen of worpen in huis heeft. En wat moet je met al die spieren, botten en dat strakke worstelpakje als je geen idee hebt aan welke sport je doet?

Ook slakken hebben wel eens haast gaat over levens in verschillende snelheden. Over eindeloos proberen of in één keer lukken. Over alles kwijtraken of per ongeluk steeds het juiste vinden. Een voorstelling in slow motion over een leven dat veel te snel gaat.

Waar voor de één bijna alles makkelijk af gaat, zit de ander hopeloos te klooien met zoiets als een knoop in je schoenveters. De één houdt grote verhalen die eigenlijk nergens over gaan en de ander kan voor de simpelste dingen de woorden al niet vinden.

De ‘worstelende’ mens die niet eens weet dat hij/zij/hen op worstelen zit. Laat staan dat hij/zij/hen een paar goede grepen of worpen in huis heeft. En wat moet je met al die spieren, botten en dat strakke worstelpakje als je geen idee hebt aan welke sport je doet?

Ook slakken hebben wel eens haast gaat over levens in verschillende snelheden. Over eindeloos proberen of in één keer lukken. Over alles kwijtraken of per ongeluk steeds het juiste vinden. Een voorstelling in slow motion over een leven dat veel te snel gaat.

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

Loulou (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

Loulou (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

Loulou (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

Loulou (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.

Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeilt is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.

Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.

Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeilt is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.

Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.

Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeilt is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.

Welkom in de wonderlijke wereld van Loesje en Eva, twee hartsvriendinnen die de speelkamer hebben omgetoverd tot een mysterieus sprookjesbos.

Ze vertellen het verhaal van een vreemd ruimtewezen dat verzeilt is geraakt in het muzikale landschap van een zingende bloem en een swingende slak. Vanonder het mostapijt weerklinken zoete zang en betoverende harpmelodieën, hypnotiserende fluiten en paddenstoelengezwam die je meenemen op een natuurlijk avontuur.

Een volkszanger komt op. Klaar voor het concert van zijn leven. Zijn oeuvre: liederen over zijn leven. Zijn hits: Mijn lieve maar ondeugende hond, Een moeilijke kerstavond met de familie, Oh lieve lente waar blijf je toch...?

Vrolijk begint hij volwassen liederen over zijn zwaarmoedig leven te zingen. Alleen, wil iedereen deze ellende wel aanhoren? En lijken de nummers niet heel erg op elkaar? Wanneer de kinderen in de zaal langzaam maar zeker opstandig worden, realiseert het theater zich dat ze de verkeerde act heeft geboekt voor de jonge doelgroep. Subtiel proberen de theaterprogrammeurs van de volkszanger af te komen. Maar hoe stop je iemand die niet wil stoppen? Of die zelfs helemaal niets doorheeft?

Het beste van mij is een voorstelling over de magie van het theater, hoe je met kleine dingen grote veranderingen kunt creëren en dat je samen vaak meer teweeg brengt, dan wanneer je alles alleen wilt doen. Wacht... is dat nu de volkszanger die achter de techniek zit, of rent de techniek achter de volkszanger aan? En hoe kan het ineens sneeuwen op het podium?

Een volledig donkere kamer licht op wanneer een klein lampje plots aangaat. In de schemering komt een klein wezen tot leven. Of is het maar een schaduw van iets anders?

In ZOO(I) is niets wat het lijkt. In een betoverend spel van licht en schaduw worden gewone dingen buitengewoon. Op een grote mobiel vol projecties, lenzen en lampjes ontstaat een nieuwe wereld vol schimmen en beestjes.

Twee artiesten nemen je mee op ontdekking door een weelderige jungle. Samen spelen we met wat verschijnt en weer verdwijnt. Na de voorstelling begint een nieuw avontuur waarin je zelf alledaagse voorwerpen kan transformeren tot intrigerende wezens.

Wat breng jij tot leven? En wat tover jij uit al die zooi?

Een volledig donkere kamer licht op wanneer een klein lampje plots aangaat. In de schemering komt een klein wezen tot leven. Of is het maar een schaduw van iets anders?

In ZOO(I) is niets wat het lijkt. In een betoverend spel van licht en schaduw worden gewone dingen buitengewoon. Op een grote mobiel vol projecties, lenzen en lampjes ontstaat een nieuwe wereld vol schimmen en beestjes.

Twee artiesten nemen je mee op ontdekking door een weelderige jungle. Samen spelen we met wat verschijnt en weer verdwijnt. Na de voorstelling begint een nieuw avontuur waarin je zelf alledaagse voorwerpen kan transformeren tot intrigerende wezens.

Wat breng jij tot leven? En wat tover jij uit al die zooi?

Een volkszanger komt op. Klaar voor het concert van zijn leven. Zijn oeuvre: liederen over zijn leven. Zijn hits: Mijn lieve maar ondeugende hond, Een moeilijke kerstavond met de familie, Oh lieve lente waar blijf je toch...?

Vrolijk begint hij volwassen liederen over zijn zwaarmoedig leven te zingen. Alleen, wil iedereen deze ellende wel aanhoren? En lijken de nummers niet heel erg op elkaar? Wanneer de kinderen in de zaal langzaam maar zeker opstandig worden, realiseert het theater zich dat ze de verkeerde act heeft geboekt voor de jonge doelgroep. Subtiel proberen de theaterprogrammeurs van de volkszanger af te komen. Maar hoe stop je iemand die niet wil stoppen? Of die zelfs helemaal niets doorheeft?

Het beste van mij is een voorstelling over de magie van het theater, hoe je met kleine dingen grote veranderingen kunt creëren en dat je samen vaak meer teweeg brengt, dan wanneer je alles alleen wilt doen. Wacht... is dat nu de volkszanger die achter de techniek zit, of rent de techniek achter de volkszanger aan? En hoe kan het ineens sneeuwen op het podium?

Een volkszanger komt op. Klaar voor het concert van zijn leven. Zijn oeuvre: liederen over zijn leven. Zijn hits: Mijn lieve maar ondeugende hond, Een moeilijke kerstavond met de familie, Oh lieve lente waar blijf je toch...?

Vrolijk begint hij volwassen liederen over zijn zwaarmoedig leven te zingen. Alleen, wil iedereen deze ellende wel aanhoren? En lijken de nummers niet heel erg op elkaar? Wanneer de kinderen in de zaal langzaam maar zeker opstandig worden, realiseert het theater zich dat ze de verkeerde act heeft geboekt voor de jonge doelgroep. Subtiel proberen de theaterprogrammeurs van de volkszanger af te komen. Maar hoe stop je iemand die niet wil stoppen? Of die zelfs helemaal niets doorheeft?

Het beste van mij is een voorstelling over de magie van het theater, hoe je met kleine dingen grote veranderingen kunt creëren en dat je samen vaak meer teweeg brengt, dan wanneer je alles alleen wilt doen. Wacht... is dat nu de volkszanger die achter de techniek zit, of rent de techniek achter de volkszanger aan? En hoe kan het ineens sneeuwen op het podium?

Een volledig donkere kamer licht op wanneer een klein lampje plots aangaat. In de schemering komt een klein wezen tot leven. Of is het maar een schaduw van iets anders?

In ZOO(I) is niets wat het lijkt. In een betoverend spel van licht en schaduw worden gewone dingen buitengewoon. Op een grote mobiel vol projecties, lenzen en lampjes ontstaat een nieuwe wereld vol schimmen en beestjes.

Twee artiesten nemen je mee op ontdekking door een weelderige jungle. Samen spelen we met wat verschijnt en weer verdwijnt. Na de voorstelling begint een nieuw avontuur waarin je zelf alledaagse voorwerpen kan transformeren tot intrigerende wezens.

Wat breng jij tot leven? En wat tover jij uit al die zooi?

Een volledig donkere kamer licht op wanneer een klein lampje plots aangaat. In de schemering komt een klein wezen tot leven. Of is het maar een schaduw van iets anders?

In ZOO(I) is niets wat het lijkt. In een betoverend spel van licht en schaduw worden gewone dingen buitengewoon. Op een grote mobiel vol projecties, lenzen en lampjes ontstaat een nieuwe wereld vol schimmen en beestjes.

Twee artiesten nemen je mee op ontdekking door een weelderige jungle. Samen spelen we met wat verschijnt en weer verdwijnt. Na de voorstelling begint een nieuw avontuur waarin je zelf alledaagse voorwerpen kan transformeren tot intrigerende wezens.

Wat breng jij tot leven? En wat tover jij uit al die zooi?

Theatermaker Sien Vanmaele is bezorgd over onze planeet en wil niet bij de pakken blijven zitten. Al jaren zoekt ze een antwoord op de vraag: kan ik de wereld redden met koken? In ZEEMAAL ging ze op zoek naar het voedsel van de toekomst en vond ze in zeewier en zilte planten een duurzaam, voedzaam én lekker alternatief voor onze verspillende en vervuilende voedselproductie.

Met WIER richt ze zich tot de jongste generatie. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Actrices Sofie Joan Wouters en Laura François brengen Siens tekst tot leven. Ze nemen het jonge publiek mee naar de zee. Ze vertellen over de mysterieuze schepsels die in haar duistere dieptes leven, over zeevonk en andere wonderlijke fenomenen. Over de oersoep waaruit al het leven ontstond, maar die steeds meer verzuurt en verandert in een plastic soep.

Maar de zee is gul. Ze voedt ons, en niet alleen met vis. Sofie Joan en Laura laten kinderen proeven van wat de zee echt te bieden heeft. Geen fishfingers of een gebakken vis, maar blauweschelpenbrood, zeesla-pesto en zeebeertjessnoep – allemaal bereid met zeewier.

Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met de kinderen verrassende hapjes, om dan samen te proeven van ongekende smaken die kunnen bijdragen aan een wereld waar het goed is om te leven.

Theatermaker Sien Vanmaele is bezorgd over onze planeet en wil niet bij de pakken blijven zitten. Al jaren zoekt ze een antwoord op de vraag: kan ik de wereld redden met koken? In ZEEMAAL ging ze op zoek naar het voedsel van de toekomst en vond ze in zeewier en zilte planten een duurzaam, voedzaam én lekker alternatief voor onze verspillende en vervuilende voedselproductie.

Met WIER richt ze zich tot de jongste generatie. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Actrices Sofie Joan Wouters en Laura François brengen Siens tekst tot leven. Ze nemen het jonge publiek mee naar de zee. Ze vertellen over de mysterieuze schepsels die in haar duistere dieptes leven, over zeevonk en andere wonderlijke fenomenen. Over de oersoep waaruit al het leven ontstond, maar die steeds meer verzuurt en verandert in een plastic soep.

Maar de zee is gul. Ze voedt ons, en niet alleen met vis. Sofie Joan en Laura laten kinderen proeven van wat de zee echt te bieden heeft. Geen fishfingers of een gebakken vis, maar blauweschelpenbrood, zeesla-pesto en zeebeertjessnoep – allemaal bereid met zeewier.

Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met de kinderen verrassende hapjes, om dan samen te proeven van ongekende smaken die kunnen bijdragen aan een wereld waar het goed is om te leven.

Theatermaker Sien Vanmaele is bezorgd over onze planeet en wil niet bij de pakken blijven zitten. Al jaren zoekt ze een antwoord op de vraag: kan ik de wereld redden met koken? In ZEEMAAL ging ze op zoek naar het voedsel van de toekomst en vond ze in zeewier en zilte planten een duurzaam, voedzaam én lekker alternatief voor onze verspillende en vervuilende voedselproductie.

Met WIER richt ze zich tot de jongste generatie. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Actrices Sofie Joan Wouters en Laura François brengen Siens tekst tot leven. Ze nemen het jonge publiek mee naar de zee. Ze vertellen over de mysterieuze schepsels die in haar duistere dieptes leven, over zeevonk en andere wonderlijke fenomenen. Over de oersoep waaruit al het leven ontstond, maar die steeds meer verzuurt en verandert in een plastic soep.

Maar de zee is gul. Ze voedt ons, en niet alleen met vis. Sofie Joan en Laura laten kinderen proeven van wat de zee echt te bieden heeft. Geen fishfingers of een gebakken vis, maar blauweschelpenbrood, zeesla-pesto en zeebeertjessnoep – allemaal bereid met zeewier.

Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met de kinderen verrassende hapjes, om dan samen te proeven van ongekende smaken die kunnen bijdragen aan een wereld waar het goed is om te leven.

Theatermaker Sien Vanmaele is bezorgd over onze planeet en wil niet bij de pakken blijven zitten. Al jaren zoekt ze een antwoord op de vraag: kan ik de wereld redden met koken? In ZEEMAAL ging ze op zoek naar het voedsel van de toekomst en vond ze in zeewier en zilte planten een duurzaam, voedzaam én lekker alternatief voor onze verspillende en vervuilende voedselproductie.

Met WIER richt ze zich tot de jongste generatie. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Actrices Sofie Joan Wouters en Laura François brengen Siens tekst tot leven. Ze nemen het jonge publiek mee naar de zee. Ze vertellen over de mysterieuze schepsels die in haar duistere dieptes leven, over zeevonk en andere wonderlijke fenomenen. Over de oersoep waaruit al het leven ontstond, maar die steeds meer verzuurt en verandert in een plastic soep.

Maar de zee is gul. Ze voedt ons, en niet alleen met vis. Sofie Joan en Laura laten kinderen proeven van wat de zee echt te bieden heeft. Geen fishfingers of een gebakken vis, maar blauweschelpenbrood, zeesla-pesto en zeebeertjessnoep – allemaal bereid met zeewier.

Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met de kinderen verrassende hapjes, om dan samen te proeven van ongekende smaken die kunnen bijdragen aan een wereld waar het goed is om te leven.

Theatermaker Sien Vanmaele is bezorgd over onze planeet en wil niet bij de pakken blijven zitten. Al jaren zoekt ze een antwoord op de vraag: kan ik de wereld redden met koken? In ZEEMAAL ging ze op zoek naar het voedsel van de toekomst en vond ze in zeewier en zilte planten een duurzaam, voedzaam én lekker alternatief voor onze verspillende en vervuilende voedselproductie.

Met WIER richt ze zich tot de jongste generatie. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Actrices Sofie Joan Wouters en Laura François brengen Siens tekst tot leven. Ze nemen het jonge publiek mee naar de zee. Ze vertellen over de mysterieuze schepsels die in haar duistere dieptes leven, over zeevonk en andere wonderlijke fenomenen. Over de oersoep waaruit al het leven ontstond, maar die steeds meer verzuurt en verandert in een plastic soep.

Maar de zee is gul. Ze voedt ons, en niet alleen met vis. Sofie Joan en Laura laten kinderen proeven van wat de zee echt te bieden heeft. Geen fishfingers of een gebakken vis, maar blauweschelpenbrood, zeesla-pesto en zeebeertjessnoep – allemaal bereid met zeewier.

Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met de kinderen verrassende hapjes, om dan samen te proeven van ongekende smaken die kunnen bijdragen aan een wereld waar het goed is om te leven.

Stel je voor: De baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk vakantieoord voor alles en iedereen dat haar niet aanstaat. Stel je voor: Boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu hetzelfde. Rood, groen en wit. Voor altijd en altijd. Wat denk je? Lekker veilig, rustig en vertrouwd en alleman vriend? Of saai en slaapverwekkend en stilstand stinkt? Is alles wat anders is, een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting?

POP-UP is een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we ermee om (kunnen) gaan. Theater als een reuzeboek, waarin elke pagina een nieuw venster opent – een ander kader om verschillen te verkennen en ons gedrag te onderzoeken. Ideeën en gevoelens, meningen en oordelen duiken op en verdwijnen weer. Humoristische personages en situaties verrassen ons, zetten aan tot nadenken, laten ons lachen en slikken.

Deze poëtische viering van onze verschillen is een pleidooi tegen polarisatie, een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid, en een omarming van het andere.

Stel je voor: De baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk vakantieoord voor alles en iedereen dat haar niet aanstaat. Stel je voor: Boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu hetzelfde. Rood, groen en wit. Voor altijd en altijd. Wat denk je? Lekker veilig, rustig en vertrouwd en alleman vriend? Of saai en slaapverwekkend en stilstand stinkt? Is alles wat anders is, een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting?

POP-UP is een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we ermee om (kunnen) gaan. Theater als een reuzeboek, waarin elke pagina een nieuw venster opent – een ander kader om verschillen te verkennen en ons gedrag te onderzoeken. Ideeën en gevoelens, meningen en oordelen duiken op en verdwijnen weer. Humoristische personages en situaties verrassen ons, zetten aan tot nadenken, laten ons lachen en slikken.

Deze poëtische viering van onze verschillen is een pleidooi tegen polarisatie, een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid, en een omarming van het andere.

Stel je voor: De baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk vakantieoord voor alles en iedereen dat haar niet aanstaat. Stel je voor: Boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu hetzelfde. Rood, groen en wit. Voor altijd en altijd. Wat denk je? Lekker veilig, rustig en vertrouwd en alleman vriend? Of saai en slaapverwekkend en stilstand stinkt? Is alles wat anders is, een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting?

POP-UP is een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we ermee om (kunnen) gaan. Theater als een reuzeboek, waarin elke pagina een nieuw venster opent – een ander kader om verschillen te verkennen en ons gedrag te onderzoeken. Ideeën en gevoelens, meningen en oordelen duiken op en verdwijnen weer. Humoristische personages en situaties verrassen ons, zetten aan tot nadenken, laten ons lachen en slikken.

Deze poëtische viering van onze verschillen is een pleidooi tegen polarisatie, een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid, en een omarming van het andere.

Stel je voor: De baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk vakantieoord voor alles en iedereen dat haar niet aanstaat. Stel je voor: Boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu hetzelfde. Rood, groen en wit. Voor altijd en altijd. Wat denk je? Lekker veilig, rustig en vertrouwd en alleman vriend? Of saai en slaapverwekkend en stilstand stinkt? Is alles wat anders is, een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting?

POP-UP is een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we ermee om (kunnen) gaan. Theater als een reuzeboek, waarin elke pagina een nieuw venster opent – een ander kader om verschillen te verkennen en ons gedrag te onderzoeken. Ideeën en gevoelens, meningen en oordelen duiken op en verdwijnen weer. Humoristische personages en situaties verrassen ons, zetten aan tot nadenken, laten ons lachen en slikken.

Deze poëtische viering van onze verschillen is een pleidooi tegen polarisatie, een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid, en een omarming van het andere.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

Stel je voor, een geluidsarchitect met een verzameling uitvindingen. Knotsgekke instrumenten die bestuurd worden vanop afstand. Ze maken enkel muziek als jij op de knop duwt. Stel je voor, een acrobaat die op de muziek beweegt. Hij danst enkel wanneer jij op de knop duwt.

ImpulZ is een interactieve dansvoorstelling met het publiek aan de knoppen en een danser en een geluidsdokter op scène.

Wie geeft het startsignaal en wie reageert op wat of wie? Wie geeft de eerste impuls? En wat gebeurt er als niemand duwt?

Stel je voor, een geluidsarchitect met een verzameling uitvindingen. Knotsgekke instrumenten die bestuurd worden vanop afstand. Ze maken enkel muziek als jij op de knop duwt. Stel je voor, een acrobaat die op de muziek beweegt. Hij danst enkel wanneer jij op de knop duwt.

ImpulZ is een interactieve dansvoorstelling met het publiek aan de knoppen en een danser en een geluidsdokter op scène.

Wie geeft het startsignaal en wie reageert op wat of wie? Wie geeft de eerste impuls? En wat gebeurt er als niemand duwt?

Stel je voor, een geluidsarchitect met een verzameling uitvindingen. Knotsgekke instrumenten die bestuurd worden vanop afstand. Ze maken enkel muziek als jij op de knop duwt. Stel je voor, een acrobaat die op de muziek beweegt. Hij danst enkel wanneer jij op de knop duwt.

ImpulZ is een interactieve dansvoorstelling met het publiek aan de knoppen en een danser en een geluidsdokter op scène.

Wie geeft het startsignaal en wie reageert op wat of wie? Wie geeft de eerste impuls? En wat gebeurt er als niemand duwt?

Stel je voor, een geluidsarchitect met een verzameling uitvindingen. Knotsgekke instrumenten die bestuurd worden vanop afstand. Ze maken enkel muziek als jij op de knop duwt. Stel je voor, een acrobaat die op de muziek beweegt. Hij danst enkel wanneer jij op de knop duwt.

ImpulZ is een interactieve dansvoorstelling met het publiek aan de knoppen en een danser en een geluidsdokter op scène.

Wie geeft het startsignaal en wie reageert op wat of wie? Wie geeft de eerste impuls? En wat gebeurt er als niemand duwt?

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

Twee meisjes lijken in niets op elkaar. Voor de een is de wereld een chaotische plek waar het gevaar om elke hoek loert. De ander treedt het leven met open vizier tegemoet, stoer en onbevreesd. Het toeval brengt hen samen. Aangewezen op elkaar, sluiten ze een verbond.

Aminata Demba is gefascineerd door de relatie tussen volwassenen en kinderen in extreme situaties. Voor BAZAR is dit de wereld vandaag, die op drift lijkt te zijn. Onheilsberichten uit het dagelijkse nieuws, oorlogsbeelden, het besef dat mensen die je dierbaar zijn dood kunnen gaan: kinderen nemen dit alles als een spons in zich op. Maar wat doe je als je fantasie op hol slaat en je helemaal opslokt? Als je de chaos in je hoofd niet meer de baas kunt door een overvloed aan prikkels?

BAZAR is een verhaal over de kracht van verbeelding en de moed om het leven aan te gaan. Een mix van meeslepende muziek, een zweem van suspense, huiver en humor.

Twee meisjes lijken in niets op elkaar. Voor de een is de wereld een chaotische plek waar het gevaar om elke hoek loert. De ander treedt het leven met open vizier tegemoet, stoer en onbevreesd. Het toeval brengt hen samen. Aangewezen op elkaar, sluiten ze een verbond.

Aminata Demba is gefascineerd door de relatie tussen volwassenen en kinderen in extreme situaties. Voor BAZAR is dit de wereld vandaag, die op drift lijkt te zijn. Onheilsberichten uit het dagelijkse nieuws, oorlogsbeelden, het besef dat mensen die je dierbaar zijn dood kunnen gaan: kinderen nemen dit alles als een spons in zich op. Maar wat doe je als je fantasie op hol slaat en je helemaal opslokt? Als je de chaos in je hoofd niet meer de baas kunt door een overvloed aan prikkels?

BAZAR is een verhaal over de kracht van verbeelding en de moed om het leven aan te gaan. Een mix van meeslepende muziek, een zweem van suspense, huiver en humor.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Een bezeten marionettist wil, ondanks reuma in zijn handen, nog een laatste keer schitteren op Le Grand Concours Des Marionettes et des Poupettes, in aanwezigheid van de keizer zelf. Hiervoor koopt zijn moeder hem een dwergmeisje, Zenna, die beetje bij beetje leert hoe ze Arthurs perfecte marionette kan zijn. Het is hard werken om de bewegingen van een pop perfect na te doen en de touwtjes strak gespannen te houden. Tijdens deze charade van bedrog en manipulatie groeien de autistische Arthur en de kleine Zenna beetje bij beetje naar elkaar toe.

Een mooi en intrigerend verhaal met schitterende sprookjesachtige personages en een verrassend plot. Het baadt in een macabere sfeer vol humor in de beste Tim Burton traditie.

Joost Van den Branden van Theater Tieret liet zijn talent als schrijver reeds meermaals zien bij zijn eigen gezelschap maar ook bij FroeFroe in Labyrint. Nu bewerkt hij het verhaal van Arthur, de beste poppenspeler ter wereld (volgens hemzelf en zijn moeder). Heerlijk onversneden figurentheater met een absolute topcast.

Een bezeten marionettist wil, ondanks reuma in zijn handen, nog een laatste keer schitteren op Le Grand Concours Des Marionettes et des Poupettes, in aanwezigheid van de keizer zelf. Hiervoor koopt zijn moeder hem een dwergmeisje, Zenna, die beetje bij beetje leert hoe ze Arthurs perfecte marionette kan zijn. Het is hard werken om de bewegingen van een pop perfect na te doen en de touwtjes strak gespannen te houden. Tijdens deze charade van bedrog en manipulatie groeien de autistische Arthur en de kleine Zenna beetje bij beetje naar elkaar toe.

Een mooi en intrigerend verhaal met schitterende sprookjesachtige personages en een verrassend plot. Het baadt in een macabere sfeer vol humor in de beste Tim Burton traditie.

Joost Van den Branden van Theater Tieret liet zijn talent als schrijver reeds meermaals zien bij zijn eigen gezelschap maar ook bij FroeFroe in Labyrint. Nu bewerkt hij het verhaal van Arthur, de beste poppenspeler ter wereld (volgens hemzelf en zijn moeder). Heerlijk onversneden figurentheater met een absolute topcast.

Het speelvlak is donker en leeg, de kleuren slapen nog. Tot plots een lijn of stip tevoorschijn komt, en nog één, en nog één. Stippen, cirkels, bollen en kegels. Een kleurrijke bolletjeswind zet al je zintuigen open. Voel de wind door je haren en verdwaal mee in deze heerlijke chaos. Uiteindelijk ontstaat er een kunstwerk waar Kandinsky jaloers op zou zijn.

Nekandinskie is een interactieve voorstelling waarvan je niet alleen stil kan genieten, maar waaraan je zelf kan meewerken. Samen met jou en de performers bouwen we aan een nieuwe wereld waar alles op z’n kop staat!

Het speelvlak is donker en leeg, de kleuren slapen nog. Tot plots een lijn of stip tevoorschijn komt, en nog één, en nog één. Stippen, cirkels, bollen en kegels. Een kleurrijke bolletjeswind zet al je zintuigen open. Voel de wind door je haren en verdwaal mee in deze heerlijke chaos. Uiteindelijk ontstaat er een kunstwerk waar Kandinsky jaloers op zou zijn.

Nekandinskie is een interactieve voorstelling waarvan je niet alleen stil kan genieten, maar waaraan je zelf kan meewerken. Samen met jou en de performers bouwen we aan een nieuwe wereld waar alles op z’n kop staat!

Het speelvlak is donker en leeg, de kleuren slapen nog. Tot plots een lijn of stip tevoorschijn komt, en nog één, en nog één. Stippen, cirkels, bollen en kegels. Een kleurrijke bolletjeswind zet al je zintuigen open. Voel de wind door je haren en verdwaal mee in deze heerlijke chaos. Uiteindelijk ontstaat er een kunstwerk waar Kandinsky jaloers op zou zijn.

Nekandinskie is een interactieve voorstelling waarvan je niet alleen stil kan genieten, maar waaraan je zelf kan meewerken. Samen met jou en de performers bouwen we aan een nieuwe wereld waar alles op z’n kop staat!

Het speelvlak is donker en leeg, de kleuren slapen nog. Tot plots een lijn of stip tevoorschijn komt, en nog één, en nog één. Stippen, cirkels, bollen en kegels. Een kleurrijke bolletjeswind zet al je zintuigen open. Voel de wind door je haren en verdwaal mee in deze heerlijke chaos. Uiteindelijk ontstaat er een kunstwerk waar Kandinsky jaloers op zou zijn.

Nekandinskie is een interactieve voorstelling waarvan je niet alleen stil kan genieten, maar waaraan je zelf kan meewerken. Samen met jou en de performers bouwen we aan een nieuwe wereld waar alles op z’n kop staat!

Het speelvlak is donker en leeg, de kleuren slapen nog. Tot plots een lijn of stip tevoorschijn komt, en nog één, en nog één. Stippen, cirkels, bollen en kegels. Een kleurrijke bolletjeswind zet al je zintuigen open. Voel de wind door je haren en verdwaal mee in deze heerlijke chaos. Uiteindelijk ontstaat er een kunstwerk waar Kandinsky jaloers op zou zijn.

Nekandinskie is een interactieve voorstelling waarvan je niet alleen stil kan genieten, maar waaraan je zelf kan meewerken. Samen met jou en de performers bouwen we aan een nieuwe wereld waar alles op z’n kop staat!

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

Loulou (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

Loulou (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

In Ik wil niet leren twee mensen van elkaar, maar willen ze dat wel?

De eerste en intuïtief weigerachtige houding van Hij en Zij wordt doorheen de voorstelling getransformeerd naar iets verbindend. Deze transformatie motiveert het jonge publiek om nieuwe uitdagingen aan te gaan. En natuurlijk niet te vergeten: wie iets leert aan de ander, leert zelf ook bij!

Ik wil niet, is de eerste voorstelling van het nieuwe gezelschap Compagnie Goné, bestaande uit Bert Haelvoet en Marianne Loots. Hun eigen jonge kinderen doen hen stilstaan bij de magie van de fantasie van een kinderbrein en hun absurde denkkronkels.

In Ik wil niet leren twee mensen van elkaar, maar willen ze dat wel?

De eerste en intuïtief weigerachtige houding van Hij en Zij wordt doorheen de voorstelling getransformeerd naar iets verbindend. Deze transformatie motiveert het jonge publiek om nieuwe uitdagingen aan te gaan. En natuurlijk niet te vergeten: wie iets leert aan de ander, leert zelf ook bij!

Ik wil niet, is de eerste voorstelling van het nieuwe gezelschap Compagnie Goné, bestaande uit Bert Haelvoet en Marianne Loots. Hun eigen jonge kinderen doen hen stilstaan bij de magie van de fantasie van een kinderbrein en hun absurde denkkronkels.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.