BOB LE FLAMBEUR

english below

Filmgeschiedenis vertelt het verhaal van films die constant verder bouwen op elkaar. Als één hedendaagse regisseur dat weet, is het wel Paul Thomas Anderson, PTA voor professionele doeleinden. In PTA & HIS MASTERS kijken we naar de officieuze filmische voorouders van Paul Thomas Anderson. We plaatsen de regisseur – een van de grootste Amerikaanse regisseurs van zijn generatie – naast de invloeden die hij ongegeneerd citeert in zijn werk. In PTA & HIS MASTERS linken we HARD EIGHT aan Jean-Pierre Melvilles BOB LE FLAMBEUR.

De kerkklokken luiden en Parijs ontwaakt. Regisseur Jean-Pierre Melville spreekt het publiek toe in de voice-over. We ontmoeten carrièregokker Bob Montagné, bekeerd bankovervaller, die nu in Montmartre woont. Bob beloopt al twintig jaar het rechte pad en heeft zelfs protegé Paolo onder z’n vleugels genomen. Wanneer hij de jonge Anne ontmoet die net haar job heeft verloren, biedt hij haar onderdak aan en duwt haar zachtjes in de armen van Paolo. Na een periode van ongeluk in de casino’s blijft Bob echter berooid achter. In een wanhopige zoektocht naar geld plant Bob met een team van handlangers een laatste overval. Maar hebzucht, afpersing en verraad steken al snel de kop op.

In PTA & HIS MASTERS leggen we BOB LE FLAMBEUR naast HARD EIGHT. De narratieve overlappingen zijn onbetwistbaar: HARD EIGHT volgt veteraangokker Sydney, die de jonge John de klappen van de zweep leert en ook met zijn verleden wordt geconfronteerd. Melville creëerde met Bob een “zoon van Parijs”, onlosmakelijk verbonden met de plek die hij frequenteert, een legende wiens reputatie hem voorafgaat. PTA maakt van Sydney een zoon van Reno en net zoals Bob een old school gentleman gangster. Ook op stilistisch vlak pleit PTA schatplichtig aan Melville. Zo zie je scènes uit BOB LE FLAMBEUR bijna verderlopen in HARD EIGHT. Bijvoorbeeld wanneer Paolo in een bar wordt aangesproken op het feit dat hij zich gedraagt zoals Bob. In HARD EIGHT is het Sydney die attent gemaakt wordt op zijn invloed op John. “We share the same tastes, I guess”, antwoord die nuchter. In de casino lounge in HARD EIGHT tovert PTA een vibrafoonspeler, die uit de casinoscène van BOB LE FLAMBEUR lijkt weg gestapt. Ook het design van de filmposter van HARD EIGHT is gebaseerd op die van BOB LE FLAMBEUR. En waar de Franse gangsterfilm begint met diëgetische kerkklokken eindigt HARD EIGHT met Jon Brions Clementine’s Loop, opgebouwd uit klokkengeluid.

Melville werkte voor BOB LE FLAMBEUR met zo’n gelimiteerd budget, dat de acteurs en crew achttien maanden stand-by moesten zijn voor wanneer Melville extra budget bij elkaar kon schrapen. Met zijn beperkte budget, kleine crew en relatief goedkope productie behield Melville maximale creatieve controle. Iets wat PTA in zijn werk ook nastreeft. Melville koos door zijn beperkte budget voor een neorealistische stijl met jump cuts en een jazz soundtrack, die niet enkel PTA, maar onder anderen ook Jim Jarmusch, Quentin Tarantino en nouvelle vague aanvoerders zoals Jean-Luc Godard zou beïnvloeden. “I gave up on doing crime films”, zei Stanley Kubrick zelfs, “since Jean-Pierre Melville made the perfect crime film with BOB LE FLAMBEUR.”

ENG
The film is in French with English subtitles

Film history is the story of films constantly building on one another. If one contemporary director knows this, it’s Paul Thomas Anderson, PTA for professional purposes. In PTA & HIS MASTERS we take a look at the unofficial filmic predecessors of Paul Thomas Anderson. We place the director – arguably one of the most important directors of his generation – next to the influences he unabashedly cites in his work. In PTA & HIS MASTERS we link HARD EIGHT to Jean-Pierre Melville’s BOB LE FLAMBEUR.

The church bells ring and Paris awakens. Director Jean-Pierre Melville addresses the audience in voice-over. We meet career gambler Bob Montagné, converted bank robber, who is living in Montmartre. Bob has walked the straight and narrow for twenty years now and has even taken protégé Paolo under his wings. When Bob meets the young Anne who has just lost her job, he offers her shelter and softly guides her into Paolo’s arms. After a string of bad luck at the casino, Bob is left broke. In a desperate attempt to find money, Bob plans a last heist with a team of accomplices. But greed, blackmail and betrayal quickly catches up with them.

In PTA & HIS MASTERS we place BOB LE FLAMBEUR next to HARD EIGHT. The narrative overlaps are undeniable: HARD EIGHT follows veteran gambler Sydney, who teaches the young John the ropes and is also confronted with his past. With Bob, Melville creates “a son of Paris”, intrinsically linked to the place he frequents, a legend whose reputation precedes him. PTA makes Sydney a son of Reno and just like Bob an old school gentleman gangster. On stylistic level, PTA is indebted to Melville as well. You can almost see scenes from BOB LE FLAMBEUR continue in HARD EIGHT. For example Paolo is addressed in a bar about how much he acts like Bob. In HARD EIGHT Sydney is the one who’s told how much John mimics him. “We share the same tastes, I guess”, he responds. In the casino lounge in HARD EIGHT, PTA conjures up a vibraphone player who seems to have run straight out of BOB LE FLAMBEUR. Even the design of HARD EIGHT’s film poster is based on the style of BOB LE FLAMBEUR. And the French gangster film starts with the diegetic sound of church bells whereas HARD EIGHT ends with Jon Brion’s Clementine’s Loop, featuring bell sounds.

Melville worked for BOB LE FLAMBEUR with such a limited budget, that the actors and crew had to be stand-by for eighteen months for when Melville was able to secure additional funds. With his limited budget, small crew and relatively cheap production Melville had maximum artistic control. Something that PTA also pursues in his career. Because of his limited budget, Melvile chose a neorealistic style with jump cuts and a jazz soundtrack, that not only inspired PTA, but amongst others also Jim Jarmusch, Quentin Tarantino and nouvelle vague leaders like Jean-Luc Godard. “I gave up on doing crime films”, said even Stanley Kubrick, “since Jean-Pierre Melville made the perfect crime film with BOB LE FLAMBEUR.”