Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.

In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.

Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.

WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.

In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.

Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.

WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.

In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.

Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.

WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.

In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.

Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.

WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.

In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.

Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.

WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.

In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.

Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.

WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Nori is onderzoeker en weet alles van de zee. Van de schepsels die in haar duistere dieptes zweven. Van zeevonk die in de lente oplicht in blauwgroene gloed. Van de ‘oersoep’ waaruit al het leven ontstond, maar die zuurder wordt en verandert in een plastic soep. Haar liefde en zorg voor de zee deelt ze met Dulse, strandjutster, amateurkok en Nori’s trouwe kompane.

In WIER houden ze een pleidooi om de zee te beschermen, om zacht voor haar te zijn. Ze vertellen over de wonderlijke wereld van de wieren, en Dulse leert hoe je ermee kan koken. Snijdend, hakkend, stomend en bakkend maken ze samen met het publiek een hapje.

Proef het lekkers dat de zee te bieden heeft, laat je verrassen door ongekende smaken en draag bij aan een wereld waar het goed is om te leven.

WIER richt zich tot de jongste generatie en past in onze fascinatie over het voedsel van de toekomst. Over de zoektocht naar een duurzame manier van koken, die bijdraagt tot een betere wereld. Want het zijn kinderen die de wereld van morgen bewonen, en over die wereld hebben zij zeggenschap.

Stel je voor: verkiezingen. Drie harige trollen verzinnen kwaadaardige nieuwtjes. Over de kandidaten. Over de wereld. Over jou? Ze posten hun fake news. Vanuit fake profielen.

Stel je voor: de baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk oord voor alles en iedereen dat de baas niet aanstaat.

Stel je voor: boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu verplicht hetzelfde.

Wat denk je? Is alles wat anders is een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting? Zijn verschillen van levensbelang? Of zijn ze juist gevaarlijk? Of vormen de vensters in ons hoofd, de kaders die onze blik sturen, de allergrootste bedreiging?

POP-UP wordt een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we er mee om (kunnen) gaan. Waar ideeën en gevoelens, meningen en oordelen kunnen opduiken en verdwijnen. Met humoristische ‘POP-UP’-personages als trollen, geesten, een presidente, sprekende dino’s, absurde spionnen die ons verrassen, aan het denken zetten, ons doen lachen en slikken.

POP-UP is een poëtische viering van onze verschillen. Een spannend pleidooi tegen polarisatie. Een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid. Een omarming van het andere.

Stel je voor: verkiezingen. Drie harige trollen verzinnen kwaadaardige nieuwtjes. Over de kandidaten. Over de wereld. Over jou? Ze posten hun fake news. Vanuit fake profielen.

Stel je voor: de baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk oord voor alles en iedereen dat de baas niet aanstaat.

Stel je voor: boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu verplicht hetzelfde.

Wat denk je? Is alles wat anders is een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting? Zijn verschillen van levensbelang? Of zijn ze juist gevaarlijk? Of vormen de vensters in ons hoofd, de kaders die onze blik sturen, de allergrootste bedreiging?

POP-UP wordt een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we er mee om (kunnen) gaan. Waar ideeën en gevoelens, meningen en oordelen kunnen opduiken en verdwijnen. Met humoristische ‘POP-UP’-personages als trollen, geesten, een presidente, sprekende dino’s, absurde spionnen die ons verrassen, aan het denken zetten, ons doen lachen en slikken.

POP-UP is een poëtische viering van onze verschillen. Een spannend pleidooi tegen polarisatie. Een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid. Een omarming van het andere.

Stel je voor: verkiezingen. Drie harige trollen verzinnen kwaadaardige nieuwtjes. Over de kandidaten. Over de wereld. Over jou? Ze posten hun fake news. Vanuit fake profielen.

Stel je voor: de baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk oord voor alles en iedereen dat de baas niet aanstaat.

Stel je voor: boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu verplicht hetzelfde.

Wat denk je? Is alles wat anders is een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting? Zijn verschillen van levensbelang? Of zijn ze juist gevaarlijk? Of vormen de vensters in ons hoofd, de kaders die onze blik sturen, de allergrootste bedreiging?

POP-UP wordt een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we er mee om (kunnen) gaan. Waar ideeën en gevoelens, meningen en oordelen kunnen opduiken en verdwijnen. Met humoristische ‘POP-UP’-personages als trollen, geesten, een presidente, sprekende dino’s, absurde spionnen die ons verrassen, aan het denken zetten, ons doen lachen en slikken.

POP-UP is een poëtische viering van onze verschillen. Een spannend pleidooi tegen polarisatie. Een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid. Een omarming van het andere.

Stel je voor: verkiezingen. Drie harige trollen verzinnen kwaadaardige nieuwtjes. Over de kandidaten. Over de wereld. Over jou? Ze posten hun fake news. Vanuit fake profielen.

Stel je voor: de baas van jouw land koopt een arm, maar lekker warm land. Een heerlijk oord voor alles en iedereen dat de baas niet aanstaat.

Stel je voor: boeken en bibliotheken worden gesloten. Je land loopt leeg. Iedereen die blijft is vanaf nu verplicht hetzelfde.

Wat denk je? Is alles wat anders is een bedreiging? Of eerder een uitnodiging, een mogelijke ontmoeting? Zijn verschillen van levensbelang? Of zijn ze juist gevaarlijk? Of vormen de vensters in ons hoofd, de kaders die onze blik sturen, de allergrootste bedreiging?

POP-UP wordt een hilarische, filosofische voorstelling over verschillen en hoe we er mee om (kunnen) gaan. Waar ideeën en gevoelens, meningen en oordelen kunnen opduiken en verdwijnen. Met humoristische ‘POP-UP’-personages als trollen, geesten, een presidente, sprekende dino’s, absurde spionnen die ons verrassen, aan het denken zetten, ons doen lachen en slikken.

POP-UP is een poëtische viering van onze verschillen. Een spannend pleidooi tegen polarisatie. Een ode aan vriendschap en nieuwsgierigheid. Een omarming van het andere.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

Beest tegen jager, na doodgeschoten te zijn geweest:

“Allee jagerken
Mijn mateken
We hebben best veel gemeen
Der is toch nen klik
Leg me neder,
leg me neder
In mijnen bos
Tussen mijn beesten, ik ben beest.”

Aan de rand van het bos valt ieder ten prooi aan het alleen zijn. Er wordt gewroet en getast in het donker, op zoek naar contact. Het is er schoon, maar ook vet.

Brenda Corijn en Zita Windey delen een liefde voor groteske personages en (obscure) humor. Waar Zita daarbij vooral de tristesse en ruwheid opzoekt, gaat Brenda eerder de poëtische en zachte kant op. Het resultaat is een symbiose waarin (volwassen) thema’s als eenzaamheid, onbegrip en de hunkering naar liefde en erkenning zichtbaar, hoorbaar en voelbaar zijn.

SCHOONBEEST wordt een zintuiglijke ervaring doordrenkt met de geur van vlees, het geluid van bloed en de ironie van berouw.

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

In een wereld die steeds sneller draait, vergeten we vaak dat afscheid nemen tijd vergt. Maar wat als we de tijd kunnen rekken? Wat als we nog even samen kunnen zijn met wie we moeten loslaten?

Tussen degene die blijft en degene die weggaat ontstaat een bijzondere dialoog, over de dood heen. Een dialoog als een dans: speels en teder, vol gelach en weemoed. Een slepende tango, een vederlichte wals, een traag ballet, een woedende pogo, een nostalgische disco…

de berg is een eerbetoon aan het afscheidsritueel. Afscheid als verzoening, als troost. Als een koestering van het mysterie van het leven én van de dood.

Deze voorstelling is geïnspireerd op de Japanse legende van de berg Nara, waar mensen door hun geliefden heen worden gebracht om er hun laatste uren door te brengen.

Theatermaker Michai Geyzen buigt zich over onze relatie met de dood. Niet om hem te ontkennen of te verdringen, maar om ons uit te nodigen hem te omarmen. Met een open hart, zonder angst. In aanvaarding en sereniteit.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Kiezen is verliezen, maar als je kiest, ontstaat er een verhaal met één beginpunt maar wel ‘X tot de zoveelste’ mogelijkheden.

Elke opvoering van X tot de zoveelste is uniek doordat het verloop ervan bepaald wordt door u, het publiek (Jawel, u!). Uw keuzes sturen het verhaal een richting uit die op steeds wisselende manieren bepalend zijn voor het leven van de figuren in het verhaal.

Frieda nodigt jullie uit om deel te nemen aan dit verhaal dat ter plekke zal ontstaan. Aan de hand van objecten tonen de spelers twee eenzame personages op een bepaald moment in hun leven. Samen kies jij welke weg ze inslaan en komt één van de X tot de zoveelste mogelijkheden tot leven.

X tot de zoveelste stelt zich vragen bij het zelfbeschikkingsrecht van ieders lot, toont de disproportionele gevolgen van banale keuzes en doet nadenken over hoe arbitrair een mensenleven eigenlijk is.

Een bezeten marionettist wil, ondanks reuma in zijn handen, nog een laatste keer schitteren op Le Grand Concours Des Marionettes et des Poupettes, in aanwezigheid van de keizer zelf. Hiervoor koopt zijn moeder hem een dwergmeisje, Zenna, die beetje bij beetje leert hoe ze Arthurs perfecte marionette kan zijn. Het is hard werken om de bewegingen van een pop perfect na te doen en de touwtjes strak gespannen te houden. Tijdens deze charade van bedrog en manipulatie groeien de autistische Arthur en de kleine Zenna beetje bij beetje naar elkaar toe.

Een mooi en intrigerend verhaal met schitterende sprookjesachtige personages en een verrassend plot. Het baadt in een macabere sfeer vol humor in de beste Tim Burton traditie.

Joost Van den Branden van Theater Tieret liet zijn talent als schrijver reeds meermaals zien bij zijn eigen gezelschap maar ook bij FroeFroe in Labyrint. Nu bewerkt hij het verhaal van Arthur, de beste poppenspeler ter wereld (volgens hemzelf en zijn moeder). Heerlijk onversneden figurentheater met een absolute topcast.

Een bezeten marionettist wil, ondanks reuma in zijn handen, nog een laatste keer schitteren op Le Grand Concours Des Marionettes et des Poupettes, in aanwezigheid van de keizer zelf. Hiervoor koopt zijn moeder hem een dwergmeisje, Zenna, die beetje bij beetje leert hoe ze Arthurs perfecte marionette kan zijn. Het is hard werken om de bewegingen van een pop perfect na te doen en de touwtjes strak gespannen te houden. Tijdens deze charade van bedrog en manipulatie groeien de autistische Arthur en de kleine Zenna beetje bij beetje naar elkaar toe.

Een mooi en intrigerend verhaal met schitterende sprookjesachtige personages en een verrassend plot. Het baadt in een macabere sfeer vol humor in de beste Tim Burton traditie.

Joost Van den Branden van Theater Tieret liet zijn talent als schrijver reeds meermaals zien bij zijn eigen gezelschap maar ook bij FroeFroe in Labyrint. Nu bewerkt hij het verhaal van Arthur, de beste poppenspeler ter wereld (volgens hemzelf en zijn moeder). Heerlijk onversneden figurentheater met een absolute topcast.

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

LOULOU (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

Yamina Takkatz is van Algerijnse afkomst. Als jonge vrouw verhuisde ze van Frankrijk naar België, leerde Nederlands, viel voor het theater en bleef. Ze werd moeder van Lounja, een wolk van een meisje, dat inmiddels groot is en net als haar moeder actrice werd. Samen staan ze op scène, als moeder en dochter.

Elk blikken ze terug op hun kindertijd. Ieder getuigen ze van wat familie was en is en kan zijn. Beiden staan ze stil bij wat hen anders maakt en hen verbindt. Samen vieren ze het leven.

Met poëtische beelden en filmpjes uit de oude doos, met muziek, dans én humor brengen Yamina en Lounja de relatie tussen moeder en dochter tot leven. Een relatie die even complex als helend is, even conflictueus als liefdevol, even hard als zacht.

LOULOU (alles of niks) brengt na het succesvolle Zohra’s Feestje een positieve boodschap voor de nieuwe generatie en biedt een frisse blik op thema’s die amper aan bod komen in het jeugdtheater: migratie, identiteit en de erfenis van familie.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.

Als iets stuk is,
dan kan je er niet meer mee spelen.
Tenzij dan met de stukjes.
Maar die zijn soms te scherp
en kunnen pijn doen.
Dus dat mag dan weer niet.

Veel dingen gaan kapot.
Lampen. Kranen. Broeken.
Winterjassen. Mensen ook.
Mensen gaan ook kapot.
Mensen gaan zelfs zo kapot
dat ze doodgaan.
En dan moeten ze weg.

Niet in de gewone vuilbak natuurlijk,
zoals de lampen en de kranen
en de winterjassen.

Maar weg gaan ze wel.
Om nooit meer terug te komen.
En dat, dat is echt heel, heel triestig.
Dat ze nooit meer terugkomen?
Dat is niet te begrijpen.
En oneerlijk. En rot.
En kut en fuck en shit.
Sorry voor de vuile woorden.
Dat mag je natuurlijk niet luidop zeggen.
Maar zo voelt het wel.

Met Finale brengt compagnie barbarie een voorstelling over eindigheid en tijdelijkheid. En, om het grote woord te noemen: over de dood. Een voorstelling die laat beseffen dat doodgaan betekent dat je nooit meer terugkomt. En dat je daarbij alles mag voelen wat je voelt.