De familie Pollitt komt samen op het landgoed van pater familias Big Daddy en zijn vrouw, Big Momma. De alcoholverslaafde zoon en ex-footballster Brick (Paul Newman) en zijn wellustige vrouw Maggie (Elizabeth Taylor) zijn van de partij. Brick weigert in te gaan op de avances van zijn vrouw, ook wel “the cat” genoemd. Bricks broer en advocaat Cooper en listige schoonzus Mae zijn ook aanwezig. De familie viert de verjaardag van Big Daddy, maar verzwijgt dat de pater familias ongeneselijk ziek is. Zo wordt de samenkomst geen viering, maar een afscheid vol herinneringen en revelaties tussen vader en zoon. Gebaseerd op het Pulitzer Prize winnende toneelstuk van Tennessee Williams.
Harvey 'Big Daddy' Pollitt: I've got the guts to die. What I want to know is, have you got the guts to live?
Dalva woont alleen met haar vader. Tot de politie hun huis op een avond binnenvalt, en haar onder jeugdbescherming plaatst. Dalva is niet zoals andere twaalfjarige meisjes. Ze gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw, en snapt totaal niet waarom ze zo ruw van haar vader werd weggerukt. Met hulp van haar kamergenoot Samia en haar begeleiders in de opvang zal Dalva moeten leren om weer kind te worden. Gaandeweg begint ze dankzij hen te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk.
DALVA is het verpletterende regiedebuut van Emmanuelle Nicot, die na de wereldpremière in Cannes alom geprezen werd voor de subtiele en oprechte manier waarop ze een zeer shockerend onderwerp heeft verfilmd. Deze aangrijpende parel werd treffend omschreven als een “omgekeerde coming-of-age” in De Standaard.
De vader van filmmaker Faustine Cros legde de mooiste momenten in zijn leven vast in familiefilms. De enige blinde vlek in deze home movies was de strijd van de moeder tegen haar eigen demonen. Cros herbekijkt de films nu om een ander verhaal te vertellen: het verhaal van een vrouw die haar rol als moeder gradueel ook haar vrijheid ziet afnemen.
Dalva woont alleen met haar vader. Tot de politie hun huis op een avond binnenvalt, en haar onder jeugdbescherming plaatst. Dalva is niet zoals andere twaalfjarige meisjes. Ze gedraagt en kleedt zich als een volwassen vrouw, en snapt totaal niet waarom ze zo ruw van haar vader werd weggerukt. Met hulp van haar kamergenoot Samia en haar begeleiders in de opvang zal Dalva moeten leren om weer kind te worden. Gaandeweg begint ze dankzij hen te begrijpen dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht, en dat ze een heel ander trauma te verwerken heeft dan de plotselinge breuk.
DALVA is het verpletterende regiedebuut van Emmanuelle Nicot, die na de wereldpremière in Cannes alom geprezen werd voor de subtiele en oprechte manier waarop ze een zeer shockerend onderwerp heeft verfilmd. Deze aangrijpende parel werd treffend omschreven als een “omgekeerde coming-of-age” in De Standaard.
Politieagent Steve Burns (Al Pacino) krijgt de opdracht om undercover te gaan in de S&M gayscène van New York met als doel een seriemoordenaar te vinden die het op homoseksuele mannen gemunt heeft. Burns raakt steeds dieper verwikkeld in het onderzoek en blijkt ook zelf in gevaar te zijn.
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
Acteur-regisseur Ben Affleck maakte met AIR een biografisch sportdrama over de baanbrekende samenwerking tussen de beginnende basketbalster Michael Jordan en de pas opgerichte basketbaldivisie van sportmerk Nike, dat met het schoenenmerk Air Jordan een revolutie teweegbracht in de sportwereld en de hedendaagse (sport)cultuur. De aangrijpende film toont de riskante maar carrièrebepalende gok van een onconventioneel team, de compromisloze visie van een moeder die ziet dat haar zoon een immens talent heeft, en de basketballegende die de grootste aller tijden zou worden.
De bescheiden Ma en de schuchtere Cao zijn verstoten door hun families en worden gedwongen tot een gearrangeerd huwelijk. Ze besluiten hun krachten te bundelen om samen te overleven. In de veilige haven die ze hebben weten te creëren, ontstaat er langzaam maar zeker een bijzondere band tussen Ma en Cao.
“Cao en Ma zijn al een dagje ouder, maar op de liefde vinden staat gelukkig geen leeftijd. In een arme Chinese provincie ontspint zich hun ingetogen romance. Goed voor twee van de meest vertederende personages, in een eenvoudige film die het tempo van de seizoenen volgt.” – Ruben Aerts in De Standaard (****)
We hebben een nieuwe voorstelling gemaakt die gaat over liegen. Alhoewel dat niet helemaal waar is.
Het is te zeggen: We liegen niet de hele tijd. Toch niet in de voorstelling.
We doen ook nog andere dingen. Die ook leuk zijn. Maar niet zo leuk als liegen.
Niet dat liegen leuk is. Toch niet voor iedereen. Zeker niet voor diegene tegen wie er gelogen wordt.
Die vindt liegen meestal niet leuk. Tenzij die het niet doorheeft natuurlijk.
Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch?
En liegen is ook niet hetzelfde als foppen.
Maar dat moet je wel op tijd zeggen. Dat het niet waar was. Dat je aan het liegen was.
Enfin liegen, aan het verzinnen. Voor de mop.
Mopje!
Liegen is ook niet altijd liegen. Liegen is een groot woord. Liegen is veel gezegd. Soms was het gewoon maar een ideetje. Zo van: ‘zo had het ook kunnen zijn’. Omdat dat zo is, toch? Het had toch ook zo of zo kunnen zijn? Dat had gekund, toch? Ook al was dat dan niet écht zo. Maar wat is echt echt. Wie weet dat? Aha!
Goed kunnen liegen, is belangrijk. Maar eerlijk zijn ook. Ook al duurt eerlijk zijn al veel te lang.
Dus we zeggen u nu: ‘DIT IS NIET DE TITEL’ gaat over liegen.
Maar we kunnen u niet beloven dat dat de waarheid is.
"Nooit eerder maakte Compagnie Barbarie zo'n geraffineerde voorstelling, die ten slotte als een slang in haar staart bijt en nauwgezet de balans houdt tussen komisch spel, situatiehumor en filosofische vraagstelling." - ★★★★ De Morgen
Elizabeth Taylor vertolkt in CLEOPATRA het titelpersonage, de beruchte Egyptische koningin. Wanneer er onrust heerst in Egypte door de machtsstrijd tussen Ptolemaeus en zijn zus Cleopatra om de troon, trekt de Romeinse heerser Julius Caesar (Rex Harrison) naar Alexandrië. Caesar raakt al snel in de ban van Cleopatra. Wanneer Caesar wordt vermoord, wordt de strijd om de macht in Rome hard gespeeld door Marcus Antonius (Richard Burton), Caesars rechterhand en Octavius (Roddy McDowall), Caesars geadopteerde zoon.
"It delivers Hollywood spectacle of the sort we’ll never see again. There’s not a dot of CGI in it, instead there are thousands of real-life extras, and the ancient world is recreated before our eyes. Elizabeth Taylor’s central turn also exemplifies star wattage from another era. Beyond mere acting, it’s a sort of hyper-presence sustaining moments like the entrance into Rome atop a giant golden sphinx larger than an IMAX theatre. Truly, you don’t know the meaning of the word ‘diva’ until you’ve seen this" - Trevor Johnston, Time Out
"Mankiewicz’s analytical intellectualism—with his incisive emphasis on the chesslike diplomatic maneuvers of empire-building, the strategic complexity of ancient warfare, and the psychological pressure of romance on the levers of power—is heated by the erotic passion of Antony and Cleopatra as embodied in the intense bond between Taylor and Burton, which bursts through the screen from their first moments together." - Richard Brody, The New Yorker
De bescheiden Ma en de schuchtere Cao zijn verstoten door hun families en worden gedwongen tot een gearrangeerd huwelijk. Ze besluiten hun krachten te bundelen om samen te overleven. In de veilige haven die ze hebben weten te creëren, ontstaat er langzaam maar zeker een bijzondere band tussen Ma en Cao.
“Cao en Ma zijn al een dagje ouder, maar op de liefde vinden staat gelukkig geen leeftijd. In een arme Chinese provincie ontspint zich hun ingetogen romance. Goed voor twee van de meest vertederende personages, in een eenvoudige film die het tempo van de seizoenen volgt.” – Ruben Aerts in De Standaard (****)
Wanneer een corrupte rechter aangeklaagd wordt wegens verkrachting wordt advocaat Arthur Kirkland gedwongen om hem te verdedigen. In het verleden liet de rechter Kirkland opsluiten voor minachting van het hof en veroordeelde een cliënt van hem onterecht tot een gevangenisstraf. De rechtschapen Kirkland staat zo voor een moreel en juridisch dilemma. Met de legendarische ‘You’re out of order!’-rechtbank scène.
Acteur-regisseur Ben Affleck maakte met AIR een biografisch sportdrama over de baanbrekende samenwerking tussen de beginnende basketbalster Michael Jordan en de pas opgerichte basketbaldivisie van sportmerk Nike, dat met het schoenenmerk Air Jordan een revolutie teweegbracht in de sportwereld en de hedendaagse (sport)cultuur. De aangrijpende film toont de riskante maar carrièrebepalende gok van een onconventioneel team, de compromisloze visie van een moeder die ziet dat haar zoon een immens talent heeft, en de basketballegende die de grootste aller tijden zou worden.
A brand new in & outdoor boutique festival in and around Antwerp. For our very first edition we do a get—together at Stormkop, an industrial complex at the dry docks in the old harbour.
Onder regie van Sidney Lumet speelt Al Pacino de rol van Frank Serpico, een agent in New York, die zijn job zo eerlijk mogelijk uitvoert. Frank weigert om smeergeld aan te nemen, maar hij leert al snel dat dit soort omkooppraktijken de regel zijn. Wanneer hij de corruptie binnen het korps juridisch aan de kaak wil stellen, botst hij op de vijandige en gewelddadige tegenkanting van zijn collega’s. Gebaseerd op de waargebeurde ervaringen van politieagent Frank Serpico, die als klokkenluider een van de grootste onderzoeken naar politiecorruptie binnen het New York City Police Department bewerkstelligde met de oprichting van de Knapp Commission.
"Ik heb het gevoel dat ik tot mijn 24ste in een soort bubbel heb geleefd, dat ik niet honderd procent mijn volle potentieel zag. Ik was wel een gelukkig wezen, maar zat nog niet op de juiste plek. Ik verlaat dat gevoel op ‘to the stars’ en hoop nu nieuwe ruimtes te gaan verkennen."
Tsar B is het muzikale alter ego van muzikant, producer en componist Justine Bourgeus. In haar vroege loopbaan stal Bourgeus de schijnwerpers als violist in verschillende indiebands, waaronder School Is Cool. In haar soloproject Tsar B verzoent ze elektronische popproducties met haar liefde voor klassieke muziek en folk.
De afgelopen vijf jaar heeft Bourgeus de vruchten geplukt van haar internationale doorbraak, met lovende woorden van toonaangevende media als Billboard, NME en The Fader. Haar muziek overbrugt moeiteloos meerdere disciplines, waaronder film, dans en mode. In de nasleep van haar debuut ‘The Games I Played’ (2018) en ep ‘Unpaintable’ (2020), volgden samenwerkingen met o.m. Alexander Chung, Oscar and the Wolf en Nova Twins. Vorig jaar wekte ze één van de legendarische kookboeken van Salvador Dalí tot leven in de verbluffende concertfilm ‘Les Diners de Gala’. Intussen is Bourgeus veelgevraagd als filmcomponist en producer voor opkomende artiesten.
Het nieuwe Tsar B-album ‘to the stars’, dat uitkomt op 17 maart, betekent voor Justine Bourgeus een loskoppeling van het verleden, een volledige overgave aan het nieuwe avontuur.
De bescheiden Ma en de schuchtere Cao zijn verstoten door hun families en worden gedwongen tot een gearrangeerd huwelijk. Ze besluiten hun krachten te bundelen om samen te overleven. In de veilige haven die ze hebben weten te creëren, ontstaat er langzaam maar zeker een bijzondere band tussen Ma en Cao.
“Cao en Ma zijn al een dagje ouder, maar op de liefde vinden staat gelukkig geen leeftijd. In een arme Chinese provincie ontspint zich hun ingetogen romance. Goed voor twee van de meest vertederende personages, in een eenvoudige film die het tempo van de seizoenen volgt.” – Ruben Aerts in De Standaard (****)
Hoog bezoek in De Cinema! Regisseur Luc Dardenne komt op 1 juni na de vertoning van TORI ET LOKITA spreken over zijn oeuvre in een Q&A met filmdocent Wouter Hessels en het publiek.
Met TORI ET LOKITA houden tweevoudig Gouden Palmwinnaars Jean-Pierre en Luc Dardenne de kijker een spiegel voor. Hun hartverscheurende observaties over de samenleving waarin we leven, confronteren ons met dat wat we niet willen zien.
Twee tieners zijn Afrika ontvlucht en in België terechtgekomen. De harde realiteit van het vluchtelingenleven brengt Tori (Pablo Schils) en Lokita (Joely Mbundu) tot elkaar. Samen proberen ze een leven op te bouwen als broer en zus. Een verblijfsvergunning blijkt moeilijk te krijgen, waardoor ze van verschillende kanten in het nauw worden gedreven. Tori en Lokita lijken onzichtbaar voor de wereld om hen heen, maar gelukkig hebben ze elkaar.
Zoals vaker werkten de Dardennes met onervaren acteurs. De chemie tussen Pablo Schils en Joely Mbundu is fenomenaal en laat niemand onberoerd. Voor TORI ET LOKITA werden de Dardennes op het Filmfestival van Cannes bekroond met de speciale prijs ter gelegenheid van de 75e editie van het festival.
★★★★ Emotioneel treffend - De Standaard
★★★★ Hun mooiste film in jaren - De Morgen
★★★★ Voor de helft is de film een hartverwarmende ode aan een krachtige vriendschap en jeugdige geestdrift. De andere helft is bikkelhard. Het contrast tussen die twee kanten is confronterend. - Knack Focus
★★★★ Een vaderlandse film om trots op te zijn over een vaderlandse situatie om zich voor te schamen. - Bruzz
De film grijpt je al na enkele minuten aan en laat je niet meer los.
- Vertigo
Elizabeth Taylor vertolkt in CLEOPATRA het titelpersonage, de beruchte Egyptische koningin. Wanneer er onrust heerst in Egypte door de machtsstrijd tussen Ptolemaeus en zijn zus Cleopatra om de troon, trekt de Romeinse heerser Julius Caesar (Rex Harrison) naar Alexandrië. Caesar raakt al snel in de ban van Cleopatra. Wanneer Caesar wordt vermoord, wordt de strijd om de macht in Rome hard gespeeld door Marcus Antonius (Richard Burton), Caesars rechterhand en Octavius (Roddy McDowall), Caesars geadopteerde zoon.
"It delivers Hollywood spectacle of the sort we’ll never see again. There’s not a dot of CGI in it, instead there are thousands of real-life extras, and the ancient world is recreated before our eyes. Elizabeth Taylor’s central turn also exemplifies star wattage from another era. Beyond mere acting, it’s a sort of hyper-presence sustaining moments like the entrance into Rome atop a giant golden sphinx larger than an IMAX theatre. Truly, you don’t know the meaning of the word ‘diva’ until you’ve seen this" - Trevor Johnston, Time Out
"Mankiewicz’s analytical intellectualism—with his incisive emphasis on the chesslike diplomatic maneuvers of empire-building, the strategic complexity of ancient warfare, and the psychological pressure of romance on the levers of power—is heated by the erotic passion of Antony and Cleopatra as embodied in the intense bond between Taylor and Burton, which bursts through the screen from their first moments together." - Richard Brody, The New Yorker
Benny Van den Meulengracht-Vrancx presenteert nog tot 8 juli zijn solotentoonstelling Ai in Otty Park. TijdensMuseum Spelen is ook een kunstwerk van hem te bewonderen.
Ai is Japanese for love. It is a word we use in dutch when we hurt ourselves and it is A.I.
This is the introduction that artist Benny Van den Meulengracht-Vrancx wrote to announce his second solo show at Otty Park Gallery. The exhibition Ai is a culmination of a two year journey of creating new works, collecting relics and poetic writing, further building upon his previous show - Through My Eyes. Ai is responding to that moment in our lives after the experience of the pandemic, exploring thoughts and feelings in this fast changing world.
Through the word Ai, like the introduction sentence mentions already, Benny explores the multi-layered meaning of the word, which is revealed in different fragments of the exhibition. It is a form of absorbing the world around us, a way of gazing at these fleeting moments which compile the years after the pandemic. Found fragile ephemera reflect this gaze, they are evidence of the volatility and transience, and at the same time lay here, sensible and present. They are remnants of an alertness for found objects and images, which withhold a poetic connection to our environment, exposing the creation in nature which questions our own creation processes, or even subconscious movements, like the wind rearranging the grass or a feather that falls down from the sky and juxtaposes itself on the ground.
This volatility is the sketch. It is written and also visualised in the way images are presented by Benny Van den Meulengracht-Vrancx. It is a mirror of a memory - something you can not hold for a long time. Benny invites the audience to sit down on a bench, to reflect together and talk through the exhibition, about his found and modified relics, representing this period in life and about ai, love. What can be and what is not. In his artist book Ai, three years worth of fleeting thoughts, taken straight from the mind, are brought together in new poetic writings. Ai is never ending, and it is accelerating through time and space.
During the exhibition, the artist is present and wearing his uniform. Although Benny Van den Meulengracht-Vrancx calls this handmade costume a uniform, it is personalised and unique. And in that sense ambigu, because every part of the uniform is created in relation to active parts of his creating processes in his studio. Uniforms are mostly used to visualise an “in and out” movement, going from one place or context into another one. It offers identity to the idea of “belonging to”.
The uniform of the artist Benny Van den Meulengracht-Vrancx refers to a past, basic practice in Brazilian Jiu Jitsu, the top is patterned after his old Gi, as he draws and paints on floor matts. He uses slippers to take on and off, as to not dirty the matts, and wears a wool bolero underneath to keep warm in a cold artist studio - the actions he takes as an artist are directly reflected in the costume.
The photo by Jef Claes, portraying the artist in his uniform at his studio, is a staged self portrait and is a reciprocal, important theme in Benny’s work. Always, somewhere, winking at historical self portraits by other artists, he uses this art historical theme to explore his own position as an artist.
In the context of Ai as A.I., the self portrait becomes striking and almost frightening - how mankind longs to make copies of ourselves, like Doctor Frankenstein in the book of Mary Shelly, written in 1818, the wretch being the first ever recorded form of A.I. in a work of fiction. The work Birth of an A.I. shows the creation of one, how it shapes itself into a human form, how it looks at the world in which it is created, and finally, how it dissipates into nothingness.
The flower bouquets, that had been dried over the past years and presented here in bone like, spinal cord ceramic vases, refer to the gift of giving. A universal act, to celebrate each other, during the good times and the bad. Much like other pieces in the exhibition which are the result of years of collecting and treasuring, the flowers radiate a sense of pure beauty, one which can only be attained through the passing of time.
Said Chaleh is de manager van Cinema Pameer, een bioscoop gelegen in het hart van Kaboel, de hoofdstad van het door oorlog verscheurde Afghanistan. Said zorgt met zijn filmvertoningen voor een oase van rust bij inwoners en verloren zielen die de oorlog diep in het lichaam dragen. Een filmvoorstelling in Cinema Pameer gaat er net iets anders aan toe dan in onze cinema: een cinemamanager die publiek ronselt in de straten, iemand die met snoep langskomt tijdens de film. Het zijn maar enkele verschillen. Wat ons wel verbindt: bezoekers die met verwonderde ogen naar het scherm staren.
CINEMA PAMEER is geen politieke film, maar een visueel krachtige documentaire die toont dat cinema doet dromen, zelfs in een stad die tot in de kern verwoest werd.
Een gestoorde Duitse arts die gespecialiseerd is in het scheiden van Siamese tweelingen experimenteert in het geheim met het aan elkaar verbinden van personen. Hij heeft een toekomstbeeld waarin de mens aan elkaar zit als een soort duizendpoot met een gedeeld spijsverteringsstelsel. Als op een dag twee verdwaalde vrouwen aanbellen bij hem thuis komt zijn project in een stroomversnelling en begint het verwijderen van tanden en het vergroten van bilspleten om zo zijn droom waar te maken. Met intro door CULT-ceremoniemeester Cyrus Vercammen.
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
De vijftigjarige María García is de eigenares van Dos Estaciones, een tequilafabriek die vroeger veel aanzien had maar nu worstelt om te blijven draaien in de Mexicaanse hooglanden van Jalisco. Ze moet steeds harder opboksen tegen de opkomst van buitenlandse multinationals. Wanneer haar fabriek ook nog eens te kampen krijgt met een plaag op de plantages en een overstroming, moet María het onderste uit de kan halen om het bedrijf te redden.
I.s.m. Centrum voor Mexicaanse Studiën, met aansluitend Q&A met regisseur Juan Pablo González.
Charulata (Madhabi Mukherjee) woont in een prachtig huis met een liberale, workaholic krantenredacteur. Wanneer de dichter en neef van haar man bij hen komt logeren, wordt Charulata niet alleen creatief door hem geïnspireerd maar voelt ze zich ook gevaarlijk tot hem aangetrokken. CHARULATA, gebaseerd op een novelle van de grote schrijver Rabindranath Tagore, was de persoonlijke favoriet van regisseur Ray. Ray's voortreffelijke film over het artistieke en romantische verlangen van een vrouw in het late 19e-eeuwse India. Een subtiel verhaal over een huwelijk dat in gevaar is en een vrouw die de eerste stappen zet om haar eigen stem te vinden. Digitale restauratie.
"As usual, Mr. Ray has composed the picture in the most literal sense of the word—and exquisitely." - Howard Thompson" - The New York Times
"This is a work of extraordinary grace, poise and intelligence whose closest parallel is probably ‘Brief Encounter’ – another film whose surface may be still, but under which an emotional undercurrent rages. ...This might be a perfect film." - Tom Huddleston, Time Out, Tuesday 19 August 2014
"This film is a tonic – a vitamin boost for the mind and heart." - Peter Bradshaw, The Guardian, Thu 21 Aug 2014
New Yorker Willie McKay (Buster Keaton) reist af naar het zuiden om een erfenis te claimen. Daar komt hij als gast bij de familie Canfield terecht en wordt verliefd op de dochter des huizes (Natalie Talmadge), zich niet bewust van de slepende vete tussen de Canfields en zijn eigen familie, de McKays. Gelukkig weerhoudt de spreekwoordelijke gastvrijheid van de zuiderlingen de Canfields ervan Willie een kopje kleiner te maken. Zolang hij maar te gast blijft...
We keren terug naar de Gouden Eeuw van de stille filmgeschiedenis met Buster Keatons baanbrekende film OUR HOSPITALITY met live pianobegeleiding. De muziek ontvouwt een verhaal dat zowel dramatisch, komisch als charmant nostalgisch is.Een creatief project van pianiste Jia Ye Gu, i.s.m. het Koninklijk Conservatorium Antwerpen.
"Buster Keaton’s ingenuity, acrobatics, and romanticism flourish equally in this antic twist on melodrama." - Richard Brody, New Yorker
"The picture is splendidly cast, flawlessly directed and intelligently photographed." - Variety, Dec 31, 1922
Getrouwd koppel Polly en Ray Cutler zijn eindelijk op een uitgestelde huwelijksreis naar Niagara Falls. Ze huren een huisje bij de watervallen, maar stoten op andere gasten in hun kamer. Rose Loomis (Marilyn Monroe) en haar man George (Joseph Cotten), een veteraan uit de Koreaanse oorlog die geplaagd wordt door PTSD. Hoewel Rose op het eerste gezicht het beste lijkt voor te hebben met haar man komt Polly er al snel achter dat ze een buitenechtelijke relatie heeft. Wanneer de affaire ook ontdekt wordt door George, nemen jaloezie en een moordplot de bovenhand. Met Marilyn Monroe als overtuigende femme fatale met een fluwelen stem, die Joseph Cotten gek maakt.
""Niagara" may not be the place to visit under these circumstances but the falls and Miss Monroe are something to see." - The New York Times,
Emre, een jonge openbare aanklager, krijgt een post toegewezen in woestijndorp Yaniklar waar de enige bron van water grondwatertoevoer is. Dit resulteert in zinkgaten én in een burgemeester die de macht stevig in handen houdt via een monopolie op de waterbron. Na een aanvankelijk warm welkom neemt de spanning langzaam maar zeker toe. Emre wordt meegesleurd in een dronken nacht waarin een misdaad wordt gepleegd, en die nadien in mysterie wordt gehuld. Als Emre dan ook nog een band opbouwt met Murat, de eigenaar van de lokale krant, gonst het dorp van de verhitte geruchten.
BURNING DAYS is een parabel over kleinstedelijke corruptie in ruraal Turkije, met als middelpunt een buitenstaander die de strijd aangaat met de ongeschreven wetten van het dorp. De atmosferische breedbeeldcinematografie van Christos Karamanis laat de kijker mee zweten met de personages en zet de toon voor een intense thriller met neonoir en western invloeden. De gemaskerde queer ondertoon gebruikt regisseur Emin Alper als brandstof voor een scherpe kritiek op het machismo en de misogynie van een dominant patriarchale maatschappij. De regisseur verhult de aantrekking tussen Emre en Murat in kleine momenten, waardoor BURNING DAYS door de mazen van het censuurnet is geglipt in zijn thuisland. Noodzakelijk, als hij zijn film voor een Turks publiek wil brengen. Al eiste het Turkse Ministerie van Cultuur in december 2022 de fondsen terug die ze 2 jaar geleden toekenden om de film te maken.
BURNING DAYS onderzoekt bijtende thema’s zoals sociale amnesie en ontkenning, maar ook de dreiging van de klimaatcrisis en problemen veroorzaakt door een bestuur zonder duurzame oplossingen in een thriller waar de grenzen binnen de gemeenschap sterk zijn aangezet: in Yaniklar ben je corrupt, medeplichtig of slachtoffer van de eerste twee.
De film werd genomineerd voor Un Certain Regard tijdens Cannes 2022. Onze PLEASE RELEASE ME van mei.
Deze vertoningenreeks gebeurt in samenwerking met MOOOV.
Charulata (Madhabi Mukherjee) woont in een prachtig huis met een liberale, workaholic krantenredacteur. Wanneer de dichter en neef van haar man bij hen komt logeren, wordt Charulata niet alleen creatief door hem geïnspireerd maar voelt ze zich ook gevaarlijk tot hem aangetrokken. CHARULATA, gebaseerd op een novelle van de grote schrijver Rabindranath Tagore, was de persoonlijke favoriet van regisseur Ray. Ray's voortreffelijke film over het artistieke en romantische verlangen van een vrouw in het late 19e-eeuwse India. Een subtiel verhaal over een huwelijk dat in gevaar is en een vrouw die de eerste stappen zet om haar eigen stem te vinden. Digitale restauratie.
"As usual, Mr. Ray has composed the picture in the most literal sense of the word—and exquisitely." - Howard Thompson" - The New York Times
"This is a work of extraordinary grace, poise and intelligence whose closest parallel is probably ‘Brief Encounter’ – another film whose surface may be still, but under which an emotional undercurrent rages. ...This might be a perfect film." - Tom Huddleston, Time Out, Tuesday 19 August 2014
"This film is a tonic – a vitamin boost for the mind and heart." - Peter Bradshaw, The Guardian, Thu 21 Aug 2014
De negenjarige Babs krijgt van haar opa een biggetje cadeau, tegen de zin van haar norse papa en overtuigd vegetarische mama. Terwijl Babs Knor traint om zijn puppydiploma te halen, weet ze niet dat er iemand stiekem doortrapte plannen heeft met Knor…
Deze film biedt een toegankelijke manier om thema’s als voeding, vegetarisme, dierenwelzijn en familie aan te kaarten met je klas.
Emre, een jonge openbare aanklager, krijgt een post toegewezen in woestijndorp Yaniklar waar de enige bron van water grondwatertoevoer is. Dit resulteert in zinkgaten én in een burgemeester die de macht stevig in handen houdt via een monopolie op de waterbron. Na een aanvankelijk warm welkom neemt de spanning langzaam maar zeker toe. Emre wordt meegesleurd in een dronken nacht waarin een misdaad wordt gepleegd, en die nadien in mysterie wordt gehuld. Als Emre dan ook nog een band opbouwt met Murat, de eigenaar van de lokale krant, gonst het dorp van de verhitte geruchten.
BURNING DAYS is een parabel over kleinstedelijke corruptie in ruraal Turkije, met als middelpunt een buitenstaander die de strijd aangaat met de ongeschreven wetten van het dorp. De atmosferische breedbeeldcinematografie van Christos Karamanis laat de kijker mee zweten met de personages en zet de toon voor een intense thriller met neonoir en western invloeden. De gemaskerde queer ondertoon gebruikt regisseur Emin Alper als brandstof voor een scherpe kritiek op het machismo en de misogynie van een dominant patriarchale maatschappij. De regisseur verhult de aantrekking tussen Emre en Murat in kleine momenten, waardoor BURNING DAYS door de mazen van het censuurnet is geglipt in zijn thuisland. Noodzakelijk, als hij zijn film voor een Turks publiek wil brengen. Al eiste het Turkse Ministerie van Cultuur in december 2022 de fondsen terug die ze 2 jaar geleden toekenden om de film te maken.
BURNING DAYS onderzoekt bijtende thema’s zoals sociale amnesie en ontkenning, maar ook de dreiging van de klimaatcrisis en problemen veroorzaakt door een bestuur zonder duurzame oplossingen in een thriller waar de grenzen binnen de gemeenschap sterk zijn aangezet: in Yaniklar ben je corrupt, medeplichtig of slachtoffer van de eerste twee.
De film werd genomineerd voor Un Certain Regard tijdens Cannes 2022. Onze PLEASE RELEASE ME van mei.
Deze vertoningenreeks gebeurt in samenwerking met MOOOV.
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Onder iedere vierkante meter vinden we honderden kriebelbeestjes.
Lief, vies, minuscuul, fascinerend. Insecten.
Ook de allereerste filmmakers waren geboeid door de overdonderende grootsheid van zoveel kleins.
Cinema De Spiegel jongleert met de roots van de cinema.
In de filmarchieven van De Cinema, ontdekten we oude filmfragmenten waarin insecten de hoofdrol spelen.
Dit beeldmateriaal wordt op verschillende schermen geprojecteerd, plastische plastic kunstinsecten verrijken de voorstelling.
Een harpiste en violiste zorgen live voor een zoemende muzikale begeleiding.
Cinema de Spiegel verrast met een verwonderlijk multimediaal ciné-concert.
Onder iedere vierkante meter vinden we honderden kriebelbeestjes.
Lief, vies, minuscuul, fascinerend. Insecten.
Ook de allereerste filmmakers waren geboeid door de overdonderende grootsheid van zoveel kleins.
Cinema De Spiegel jongleert met de roots van de cinema.
In de filmarchieven van De Cinema, ontdekten we oude filmfragmenten waarin insecten de hoofdrol spelen.
Dit beeldmateriaal wordt op verschillende schermen geprojecteerd, plastische plastic kunstinsecten verrijken de voorstelling.
Een harpiste en violiste zorgen live voor een zoemende muzikale begeleiding.
Cinema de Spiegel verrast met een verwonderlijk multimediaal ciné-concert.
Op misschien wel de drukste avond van het jaar probeert de charismatische en veeleisende chef-kok Andy Jones (Stephen Graham) in zijn populaire Londense restaurant de balans te vinden tussen zijn professionele en persoonlijke problemen. Een verrassingsbezoek van de Voedsel- en Warenautoriteit zet het personeel op scherp terwijl het overboekte restaurant zich al begint te vullen met gasten. Andy probeert streng maar rechtvaardig zijn personeel door de chaotische avond met soms lastige klanten te loodsen, terwijl alles waar hij zo hard voor heeft gewerkt op het spel staat.
Regisseur Barantini filmde Andy’s helletocht in één lange, niet onderbroken take.
Wanneer vrijbuiter en kleine crimineel Randle P. McMurphy (Jack Nicholson) zich na een arrestatie ontoerekeningsvatbaar laat verklaren, wordt hij opgenomen in een psychiatrische instelling. Daar verstoort hij met zijn talent voor chaos de rigide routine die er heerst. Zo ontketent McMurphy een oorlog met de ijzig kalme en wrede zuster Ratched (Louise Fletcher). Deze indrukwekkende film gebaseerd op Ken Kesey's bestseller sleepte in 1975 alle belangrijke Oscars in de wacht: Beste Film (geproduceerd door Saul Zaentz en Michael Douglas), Beste Acteur (Nicholson), Beste Actrice (Fletcher), Beste Regisseur (Milos Forman) en Beste Scenario (Lawrence Hauben en Bo Goldman).
"It is Jack Nicholson, an actor continually producing profound and stunning performances, who fires a life in McMurphy different from, but not lesser than, Kesey's character. This is a milestone performance." - Michael Marzella, Tampa Bay Times, 20 Feb 1976
"“One Flew Over the Cuckoo’s Nest” is brilliant cinema theatre." - A.D. Murphy, Variety, Nov 18, 1975
"Every vice and virtue is explored with humour and compassion in this masterly film. Altogether, an unforgettable experience." - Madeleine Harmsworth, Sunday Mirror, 29 Feb 1976
Het Vallei Orgasme is een Nederlandse online en offline cursus die oude Oosterse seksuele technieken in een modern jasje steekt. Taoîsten weten al duizenden jaren dat seksuele energie als levenskracht in overvloed aanwezig is in ons lichaam.
Ze weten ook hoe je die seksuele kracht kan inzetten als motor onder je bestaan.
De cursus van het Vallei orgasme leert je via zelfbeminning (deze cursus doe je alleen met jezelf) en die oude Oosterse technieken alles over deze transformatieseksualiteit.
Seksuele energie is zo krachtig dat je er nieuw leven - een kind mee kan maken.
Als je weet waar deze energie zich in je lichaam bevindt en hoe je hem kan vergroten en sturen - dan ontdek je waar jouw onuitputtelijke energiebron zit.
Je krijgt dan een beter contact met je lichaam - je leert te leven vanuit jouw vrouwelijke (of mannelijke) organen. Je maakt jezelf seksueel vol en veilig.
Je ervaart een groei in bewustzijn op een progressieve manier. Krijgt meer energie en levenslust - een evenwichtiger gevoelsleven en een intensere seksualiteitsbeleving.
Je voelt je sensueler - vitaler en vrolijker.
Reinhoud Eleveld - Taotrainer en grondlegger van Het Vallei Orgasme en Hannelore Matthys - Vallei coach vertellen je deze avond meer over de inhoud van de cursus en hun ervaring ermee. Via een korte meditatieve oefening laten ze je proeven van de wereld van de zelfbeminning.
