BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
In Hoe te leven gaan Johan Petit en Herwig Ilegems op zoek naar een handleiding voor het leven. Elk selecteren ze vier wijsheden die ze op geheel eigen wijze aan het publiek presenteren. Het publiek kiest in rondes welke stelling ze de beste vinden. De avond eindigt met een grandioze finale waarin de beste wijsheid ter wereld gevierd wordt. Vol levenslust gaat iedereen daarna zijns weegs.
In Marseille hopen vluchtelingen uit heel Europa een plaatsje te kunnen krijgen op een schip dat naar Amerika vaart, om zo aan de fascistische bezetter te ontsnappen. Een van hen is de Duitser Georg. Hij neemt de identiteit van een overleden schrijver aan om zo diens visum te kunnen gebruiken. Hij wordt verliefd op Marie, die wanhopig op zoek is naar de man van wie ze houdt en zonder wie ze niet zal vertrekken…
Christian Petzold maakte een filmbewerking van Anna Seghers’ roman Transit en creëerde een tijdloze versie van dit verhaal over ballingschap dat in het Marseille van vandaag werd gefilmd.
Manuel, een arme, goedgelovige veehoeder, vermoordt zijn baas en vlucht met zijn vrouw Rosa naar de sertão, het vruchteloze achterland van Noord-Brazilië. Ze zoeken er hun heil achtereenvolgens bij een beato — een zelfverklaarde heilige die geweld predikt en gezien wordt als een verlosser — en een bende cangaceiros, revolutionaire struikrovers, de hele tijd op de hielen gezeten door de premiejager Antônio das Mortes. Glauber Rocha weeft documentaire elementen, grootse beelden en een bezwerende soundtrack samen tot een razend portret van revolutionaire dromen in het woeste Braziliaanse platteland.
Rocha debuteerde op slechts 24-jarige leeftijd met deze eigenzinnige synthese van antropologie en folklore. Hij was een prominente stem van de cinema novo, de nieuwe Braziliaanse cinema in de vroege jaren zestig van de vorige eeuw. Als jong filmmaker en criticus zette hij mee de bakens uit voor een politiek geëngageerde avant-garde cinema, die inhoudelijk en stilistisch een alternatieve filmtaal zocht voor Hollywood en de mainstream Braziliaanse cinema.
Deus e o diabo na terra do sol (Black God, White Devil) werd in 2022 gerestaureerd door Metropoles Produções AudioVisuais en Paloma Cinematográfica op basis van het originele 35mm-negatief bewaard door de Cinemateca Brasileira. De 4K-restauratie werd uitgevoerd bij Estudios Colors en Estudios JLS in samenwerking met Luis Abramo en Rogerio Moraes, onder toezicht van Rodrigo Mercês.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Vanaf haar oprichting in 1966 zorgde Fugitive Cinema voor een alternatief geluid in de Belgische filmwereld. Het Antwerpse filmcollectief, met Robbe De Hert als spilfiguur, deed dit niet alleen door zelf films te maken, maar ook door films te distribueren die andere verdelers links lieten liggen. Heel wat van die films passen binnen de contestatie van de jaren zestig en zeventig. Op 18 en 19 april vertonen we films over arbeidersprotesten in België en de VS. Diverse films uit Fugitive Cinema’s distributiecatalogus koppelen het sociaal engagement ook aan vormelijke vernieuwing en experiment. Op 26 en 28 april zoomen we in op het werk van onder andere Chris Marker en Ludo Mich.
Dit filmprogramma kwam tot stand in het kader van het Onderzoeksseminarie Film binnen de master Theater- en Filmwetenschap van de Universiteit Antwerpen.
Deus ex machina (Ludo Mich, België, 1969) 9’
Ludo Mich geloofde niet in een rigide onderscheid tussen kunstdisciplines. Zo combineerde hij onder meer beeldende kunst en performance door als levend schilderij langs een reeks Antwerpse cafés te flaneren. Ook in zijn films zocht hij duidelijk de verbinding op met andere kunstvormen. In ‘Deus ex Machina’, een korte film over twee naakte lichamen, gebruikt Mich ook animatiestrategieën. Via deze experimentele vorm vertelt hij een abstract liefdesverhaal.
Arthur is Fantastic (Ludo Mich, België, 1971) 15’
Michs film ‘Arthur is Fantastic’ is een registratie van een performance met dezelfde naam in de Antwerpse kunstruimte Vacuum. De film én performance zijn geheel in de stijl van de Fluxusbeweging, dat de dagelijkse beslommeringen van kunstenaars tot het kunstwerk zelf maakte. Michs soms voyeuristische camera volgt Arthur Indebaum terwijl hij zich naakt tentoonstelt aan de bezoekers van de performance. De montage is van Robbe De Hert en de opzwepende muziek van Arthurs band ’Live’.
Lysistrata (Ludo Mich, België, 1976) 65’
Met ‘Lysistrata’ verfilmt Mich het gelijknamige blijspel van de Griekse toneelschrijver Aristophanes. Het stuk over de seksenoorlog wordt gezien als een feministische klassieker. Mich gaf er een provocerende draai aan door alle acteurs naakt te laten spelen. Zo ontvouwt er zich een burlesk, chaotisch tafereel op een decor gevuld met geschilderde filmstroken. ‘Lysistrata’ is op die manier theatraal en filmisch tegelijkertijd.
De films worden ingeleid door Liesje Baltussen (filmwetenschapper UAntwerpen).
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Curator en schrijver Uschi Cop van Hyster-x - het collectief voor vrouwelijke en non-binaire schrijvers - presenteert CLIT!
CLIT! onderzoekt de clitoris als symbool voor rebellie of vervreemding. Kunnen we vrouwelijke lichamen demystificeren? Is een lichaamsdeel per se een deel van jou? Is plezier voor iedereen?
Een avond boordevol verhalen, poëzie, beeldende kunst, live muziek en gesprekken die voorbij gender reiken.
Eind februari werden in de Bourlaschouwburg de prijzen uitgereikt tijdens het kortfilmfestival van studentenvereniging Lingua (UAntwerpen). De laureaten, geselecteerd door een professionele jury (met o.a. Tom Van Dyck en Els Olaerts) en het publiek, worden nu vertoond in aanwezigheid van de makers.
Op het programma:
Apple Tree (Milana Starklova, 7’. Juryprijs in de categorie 'Filmliefhebbers')
Wachten (Ali Debie, 14’. Publieksprijs)
MATIN, MATIN, MATIN! (Florian Saerens, 8’. Juryprijs in de categorie 'Filmscholen')
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Randall Casaerpresenteert nog tot 18 juni zijn solotentoonstelling Every Man a Manimal in Expo Nieuw Zuid. TijdensMuseum Spelen is ook een kunstwerk van hem te bewonderen.
Op 28 april opende tekenaar, illustrator en woordkunstenaar Randall Casaer – bekend als huistekenaar van De Slimste Mens Ter Wereld en regisseur van de populaire zaalshows van Wim Helsen – een gloednieuwe expo op Nieuw Zuid: ‘Every Man a Manimal’ toont een mix van ouder werk met heel wat nieuwe zaken.
“In de expo op Nieuw Zuid toon ik vooral works on paper, zoals dat in de kunsten heet. Verwacht je aan veel fragiele pentekeningen, maar hier en daar zal er ook een object te zien zijn en een paar schilderijtjes”, legt Randall Casaer uit. “Speciaal voor de vernissage heb ik een cahier gemaakt, dat in beperkte oplage wordt uitgedeeld. Voor de liefhebbers zullen er ook plaktattoos van de Manimals zijn.”
“Speciale expo”
“Ik heb al vaker tentoongesteld”, gaat Casaer verder, “maar deze expo is toch een beetje speciaal. Normaal maak ik een selectie uit bestaand werk of heeft de curator van de expo iets gezien dat in zijn of haar verhaal past. Nu heb ik een deel van het materiaal speciaal voor de expo gemaakt.”
“Ik kijk trouwens erg uit naar de opening van de expo. Ik vind het prettig om mijn beelden op zich te kunnen presenteren en ze hun eigen ding te laten doen. Ik ben benieuwd om te zien welke impact mijn werk heeft op andere mensen. Als ik iets maak, dan heb ik er een persoonlijke en intieme band mee, maar het gebeurt niet vaak dat ik kan zien hoe anderen het zich eigen maken, hoe zij er een band mee opbouwen.”
Every Man a Manimal
De expo is getiteld ‘Every Man a Manimal’ en zal voor een groot deel gaan over de Manimals, die momenteel alomtegenwoordig zijn op Nieuw Zuid. De Manimals werden bedacht door Casaer. Ze zijn het best te begrijpen als een soort van huisbewaarders, wezens die aangetrokken worden door de ziel van een gebouw. “Het oorspronkelijke Manimal-werk is al twintig jaar oud of zo. Het was een fijne trip om dat oude werk te laten communiceren met verse dingen.”
“Weet je, het werk dat eerst op de lijst stond, is een collectie kribbels en droedels die ik lang lang geleden maakte op uitgescheurde beelden van architectuurmagazines. De rest van de selectie moest in die geest passen. Wat voor nieuw werk uiteindelijk betekende dat er ook een recyclage-aspect aan moest zitten: werken op gevonden materialen, of bovenop andere tekeningen. Rudy Bogaerts is een grote hulp geweest in het afbakenen van het gebied en het verfijnen van het verhaal. In mijn denken gaat het over het wezen(lijke) dat in elke mens woont en de gekozen beelden pogen daar contact mee te maken.”
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Na hun crazy ★★★★★-passage op Contrair Open Air afgelopen zomer, palmt Jungle By Night op donderdag 27 april De Studio in met een nieuwe bezetting, een nieuwe show én een nieuwe plaat.
Een zevenkoppige ongeëvenaarde live ervaring die zweeft tussen analoge dansmuziek, funk, 70’s funk, 80’s elektro en een vleugje Krautrock. Een show vol verrassingen, al staat eén ding wel vast: stilstaan is uitgesloten.
Chinees regisseur Lou Ye vertelt het meeslepende verhaal van de jonge motorkoerier Mardar die wanhopig op zoek is naar Moudan, zijn geliefde, spoorloos verdwenen na een tragische teleurstelling. Jaren later ontmoet hij Mei Mei, wiens gelijkenis met Moudan verdacht is, maar ze is niet alleen... Vier personages verbonden door de kolkende Suzhou rivier in een inventieve en opwindende film. De suspense van Alfred Hitchcocks VERTIGO meets de wilde romantiek van een vintage Wong Kar-Wai. Suzhou River ontving in 2000 de begeerde Tiger Award @ IFFR.)
"This is a strong but gentle film about identity, neediness, and desire, as well as our ability to re-invent the world to suit ourselves." - Michael Thomson, BBC
“It’s hard not to be swept up by the strong current of Suzhou River: a seductive and atmospheric conundrum that works pleasingly as an exercise in storytelling.” - Lizzie Francke, Sight and Sound
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Onder het motto ‘de vraag kiest jou’, komen twee Manteau-schrijvers in een wel heel bijzondere situatie terecht. Het boek met alle vragen, samengesteld door moderator Anke Verschueren in samenwerking met Manteau, vormt de basis voor een gesprek over lezen, schrijven en het leven.
Met hun ogen toe en met volle focus op de vingertoppen bladeren de gasten door het boek, ze houden halt wanneer ze voelen dat het zover is, dat de vraag hen heeft gekozen. Ieder gesprek is anders en wordt door toeval bepaald. En door Anke, die lekker doorvraagt op wat Het Boek heeft aangeboden.
Naast heel veel vragen telt het Boek ook een aantal lege pagina’s. Komt de bladergrage interviewgast op zo’n bladzijde terecht, dan volgt er een vraag uit het publiek, die wordt in schoonschrift vereeuwigd in het Boek en kan vanaf dan in eender welk gesprek opduiken.
Altijd op het juiste moment.
Beleef deze gesprekken met onze topauteurs live in De Studio.
Robbe De Herts ELIXIR D’ANVERS werd onlangs gerestaureerd. Deze anthologiefilm uit 1996 werd gemaakt door zes Nederlandse en Belgische regisseurs. Elke episode behandelt een deel van de Antwerpse geschiedenis. Als kader voor de film fungeert een groep Nederlanders die door het rijke verleden van de Scheldestad wordt gegidst. Het gezelschap beleeft Antwerpen door de eeuwen heen in een caleidoscoop van verhalen, sommige volslagen verzonnen en andere op waargebeurde feiten gebaseerd.
De films: Tanchelijn (Boris Paval Conen), Opstand aan de Rie'dijk (Wolke Kluppell), Balthasar De Groote (Nathalie Declerq), Mannequin d'Anvers (Wim Symoens), Hendrik Conscience (Tom van Overberghe) en Gilbert Van Schoonbeke (Filip van Neyghem) onder leiding van Robbe De Hert en Willem Thijssen.
Dr. Tony Flaggs vriend Stephen heeft problemen in zijn relatie met zijn verloofde Amanda, en overtuigt de psychiater om haar te ‘behandelen’ in een poging om de twijfelende Amanda sneller voor het altaar te krijgen. Na enkele misverstanden begint Amanda echter gevoelens te krijgen voor Dr. Flagg. Wanneer de psychiater haar onder hypnose brengt om haar gevoelens voor Stephen te versterken, worden de dingen pas echt ingewikkeld… De nummers in CAREFREE werden gecomponeerd door Irving Berlin en Fred Astaire creëerde, zoals gewoonlijk in zijn producties, de choreografie samen met zijn belangrijkste partner Hermes Pan. Het nummer Change Partners werd genomineerd voor een Oscar.
Amanda Cooper (Ginger Rogers): [under hypnosis] Dr. Flagg is a horrible monster! Men like him should be shot down like dogs! Shot down like dogs! Shot down like dogs!
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Robbe De Herts ELIXIR D’ANVERS werd onlangs gerestaureerd. Deze anthologiefilm uit 1996 werd gemaakt door zes Nederlandse en Belgische regisseurs. Elke episode behandelt een deel van de Antwerpse geschiedenis. Als kader voor de film fungeert een groep Nederlanders die door het rijke verleden van de Scheldestad wordt gegidst. Het gezelschap beleeft Antwerpen door de eeuwen heen in een caleidoscoop van verhalen, sommige volslagen verzonnen en andere op waargebeurde feiten gebaseerd.
De films: Tanchelijn (Boris Paval Conen), Opstand aan de Rie'dijk (Wolke Kluppell), Balthasar De Groote (Nathalie Declerq), Mannequin d'Anvers (Wim Symoens), Hendrik Conscience (Tom van Overberghe) en Gilbert Van Schoonbeke (Filip van Neyghem) onder leiding van Robbe De Hert en Willem Thijssen.
Vanaf haar oprichting in 1966 zorgde Fugitive Cinema voor een alternatief geluid in de Belgische filmwereld. Het Antwerpse filmcollectief, met Robbe De Hert als spilfiguur, deed dit niet alleen door zelf films te maken, maar ook door films te distribueren die andere verdelers links lieten liggen. Heel wat van die films passen binnen de contestatie van de jaren zestig en zeventig. Op 18 en 19 april vertonen we films over arbeidersprotesten in België en de VS. Diverse films uit Fugitive Cinema’s distributiecatalogus koppelen het sociaal engagement ook aan vormelijke vernieuwing en experiment. Op 26 en 28 april zoomen we in op het werk van onder andere Chris Marker en Ludo Mich.
Dit filmprogramma kwam tot stand in het kader van het Onderzoeksseminarie Film binnen de master Theater- en Filmwetenschap van de Universiteit Antwerpen.
La Fée Sanguinaire (Roland Lethem, België, 1968) 24’
Temidden van de mei ’68-opstanden maakt Belgisch cineast Roland Lethem de kortfilm ‘La Fée sanguinaire’: een antipolitieke tirade die werkelijkheid en sprookje mengt en omvormt tot een surrealistische nachtmerrie. Een sadistische, bloeddorstige fee belandt op aarde en begint een wraakactie gericht op allerhande politieke, gerechtelijke en religieuze leiders. Ook Charles De Gaulle en Francisco Franco zullen niet ontsnappen aan haar klopjacht.
Little Red Riding Hood and the Time Bomb (Guido Henderickx, België, 1968) 10’
Een kortfilm geregisseerd door Fugitive Cinema-lid Guido Henderickx, maar ook het resultaat van een samenwerking met heel wat andere leden van Fugitive Cinema. ‘Little Red Riding Hood and the Time Bomb’ is een product van de jaren ’60 met beelden en thematiek die best expliciet oogden voor katholiek Vlaanderen, beïnvloed door Chris Markers ‘La Jetée’, en geproduceerd volgens een logica van solidariteit en collectiviteit.
La Jetée (Chris Marker, Frankrijk, 1962) 28’
Chris Marker was in vele opzichten een voorbeeldfiguur voor de makers van Fugitive Cinema. 'La Jetée' is niet alleen zijn bekendste film, maar ook één van de meest invloedrijke kortfilms tout court. Naast Guido Henderickx lieten onder andere David Bowie en Terry Gilliam zich door dit sciencefictionverhaal inspireren, dat de grens bewandelt tussen film en fotomontage. De bijzondere vorm van de film, stilstaande beelden begeleid door een voice-over, correspondeert met de thema's die aan bod komen: tijdsbeleving en de werking van het geheugen.
Classe de Lutte (Chris Marker & Groupe Medvedkine, Frankrijk, 1969) 37’
Waar 'La Jetée' een individuele onderneming is, is 'Classe de Lutte' een collectieve inspanning van de Groupe Medvedkine, een groep filmmakende arbeiders uit de horlogefabriek van Besançon, onder leiding van Chris Marker. Deze documentaire werd een half jaar na mei ’68 gemaakt en vertelt het verhaal van de fabrieksarbeiders die zich proberen te verenigen in een vakbond, met als protagonist de charismatische Suzanne. ‘Classe de Lutte’ vormt een mooie illustratie van het sociale engagement dat Fugitive Cinema niet enkel opzoekt in de films die ze produceerden, maar ook in de films die ze verdeelden.
De films worden ingeleid door Steven Jacobs (film- en kunsthistoricus UAntwerpen/UGent).
De nieuwe piste voor studenten examencommissie, maar ook voor iedereen die extra wil inzetten op wiskunde. Autonoom leren leren, je study-friends netwerk opbouwen, begeleid door een nieuwe generatie wiskundigen.
Vol enthousiasme staat ons team klaar om naar De Studio te trekken voor de eerste wiskunde-cafés en bootcamp. Samen studeren verwend met taart en drankjes, en vooral onder begeleiding van toffe wiskunde bachelors en masters. Studeren met een valnet zowaar, want als je even vastloopt, staan ze klaar om je weer op weg te helpen.
Wiskunde café is een laagdrempelige manier om begeleiding te geven aan studenten die zelfstandig de eindtermen wiskunde (ASO) onder de knie moeten krijgen. Het concept is simpel, op een fijne locatie kan je je studieplek reserveren, er zijn steeds twee begeleiders aanwezig die op jouw simpele vraag je kunnen helpen als je ‘even’ vastloopt. Er wordt ook aangemoedigd om elkaar te helpen zij het onder supervisie. Er is koffie, thee en taart voor een fijn thuisgevoel.
De core van Bye bye Pavlov zijn de wiskunde bootcamps. De inhoud is gebaseerd op drie peilers: live sessies over cruciale onderdelen door masters, zelfstudie sessies onder begeleiding en een programma dat op een ontspannen manier focust op leertechnieken. Focus, zelfstudie en ontspanning wisselen elkaar af.
Samen met onze masters wiskunde krijg je grip op de materie. Waarover gaat dit vak? Waarvoor heb je het straks nodig? Hoe pak je het aan? Wat zijn de verschillende facetten en welke valkuilen kan je vermijden?
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
In het Britse dorp Midwich vallen plotseling alle inwoners midden op de dag in slaap, om pas een tijd later weer bij te komen. Vervolgens blijkt dat alle vruchtbare vrouwen in het dorp tijdens die periode zwanger zijn geraakt. De kinderen die ze ter wereld brengen, hebben een verrassend identiek uiterlijk en zijn al op jonge leeftijd zeer intelligent met oplichtende ogen en telepathische krachten. Ook blijken ze een speciale gave te hebben om mensen hun wil op te leggen. Met intro door CULT-ceremoniemeester Cyrus Vercammen.
Een man, een vrouw, een toevallige ontmoeting. Meer heb je niet nodig voor een ‘belle histoire d’amour’ zoals de Fransen zeggen. Jean-Louis Trintignant en Anouk Aimée ontdekken elkaar voorzichtig, beminnen hartstochtelijk en laten los – met als resultaat de Gouden Palm en twee Oscars. Hij is autocoureur, zij werkt als scriptgirl. Als ze elkaar ontmoeten op de kostschool van hun kinderen is dat het startpunt van een romance. Voorzichtig, want beiden hebben hun eerdere partners verloren. Met UN HOMME ET UNE FEMME schilderde Claude Lelouche (1937) een hartverwarmend en soms humoristisch portret van echte liefde tussen twee door het leven getekende mensen. De camera danst om het paar heen, de muziek van Francis Lai tilt spelers en kijkers op. De film betekende de grote doorbraak van Lelouch. In 1986 volgde de sequel Un homme et une femme: vingt ans déjà en in 2019 kwam het verrassende derde vervolg uit, met de nu vijftig jaar oudere Aimée en Trintignant opnieuw in de hoofdrollen: Les plus belles années d’une vie – opnieuw met een score van Francis Lai.
“...nog altijd mooi en verrassend fris...Alsof de camera zelf verliefd was... (**** De Volkskrant)
“...aangrijpend en mooi gemaakt drama... (**** VPRO/Cinema.nl)
“...Het tedere en ontroerende Un homme et une femme...volwassen drama...Artistiek evenaarde Lelouch dit succes nooit meer... (De Filmkrant)
Het geheven vingertje heft zijn vinger, zonder dat het weet waarnaar. Want wat is goed en wat niet en wie bepaalt dat? Regisseur Jetse Batelaan zoekt de grenzen op van het toelaatbare.
“Verfrissend absurd, ontregelend, uitdagend en zeer intelligent” — VSCD jeugdtheaterjury
“Het is verontrustender, saaier, opwindender dan een game, want je kunt het niet zomaar uitzetten en ondertussen gebeurt het wel echt, voor je ogen, met echte mensen. De acteurs overtuigen in alle registers die ze opentrekken en met zoveel humor: Briljant. Het geheven vingertje is voor kinderen een geweldige ervaring en voor volwassenen hilarisch om te zien.” — Nederlands Theaterfestival 2008 “ Zeldzaam goed, want een stuk als Het geheven vingertje zie je niet vaak…. Een hilarische kijk op gezag en verbod.” — NRC Handelsblad
Bij theatergroep Max maakte Jetse Batelaan in 2008 Het geheven vingertje. Nu, vijftien jaar later, is de voorstelling terug onder de vlag van Theater Artemis. Veel is er veranderd, maar misdragingen en opgeheven vingers zijn er nog genoeg. Maar welke moraalridder durft ook oog te hebben voor zijn eigen fouten?
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Het geheven vingertje heft zijn vinger, zonder dat het weet waarnaar. Want wat is goed en wat niet en wie bepaalt dat? Regisseur Jetse Batelaan zoekt de grenzen op van het toelaatbare.
“Verfrissend absurd, ontregelend, uitdagend en zeer intelligent” — VSCD jeugdtheaterjury
“Het is verontrustender, saaier, opwindender dan een game, want je kunt het niet zomaar uitzetten en ondertussen gebeurt het wel echt, voor je ogen, met echte mensen. De acteurs overtuigen in alle registers die ze opentrekken en met zoveel humor: Briljant. Het geheven vingertje is voor kinderen een geweldige ervaring en voor volwassenen hilarisch om te zien.” — Nederlands Theaterfestival 2008 “ Zeldzaam goed, want een stuk als Het geheven vingertje zie je niet vaak…. Een hilarische kijk op gezag en verbod.” — NRC Handelsblad
Bij theatergroep Max maakte Jetse Batelaan in 2008 Het geheven vingertje. Nu, vijftien jaar later, is de voorstelling terug onder de vlag van Theater Artemis. Veel is er veranderd, maar misdragingen en opgeheven vingers zijn er nog genoeg. Maar welke moraalridder durft ook oog te hebben voor zijn eigen fouten?
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Het geheven vingertje heft zijn vinger, zonder dat het weet waarnaar. Want wat is goed en wat niet en wie bepaalt dat? Regisseur Jetse Batelaan zoekt de grenzen op van het toelaatbare.
“Verfrissend absurd, ontregelend, uitdagend en zeer intelligent” — VSCD jeugdtheaterjury
“Het is verontrustender, saaier, opwindender dan een game, want je kunt het niet zomaar uitzetten en ondertussen gebeurt het wel echt, voor je ogen, met echte mensen. De acteurs overtuigen in alle registers die ze opentrekken en met zoveel humor: Briljant. Het geheven vingertje is voor kinderen een geweldige ervaring en voor volwassenen hilarisch om te zien.” — Nederlands Theaterfestival 2008 “ Zeldzaam goed, want een stuk als Het geheven vingertje zie je niet vaak…. Een hilarische kijk op gezag en verbod.” — NRC Handelsblad
Bij theatergroep Max maakte Jetse Batelaan in 2008 Het geheven vingertje. Nu, vijftien jaar later, is de voorstelling terug onder de vlag van Theater Artemis. Veel is er veranderd, maar misdragingen en opgeheven vingers zijn er nog genoeg. Maar welke moraalridder durft ook oog te hebben voor zijn eigen fouten?
Het geheven vingertje heft zijn vinger, zonder dat het weet waarnaar. Want wat is goed en wat niet en wie bepaalt dat? Regisseur Jetse Batelaan zoekt de grenzen op van het toelaatbare.
“Verfrissend absurd, ontregelend, uitdagend en zeer intelligent” — VSCD jeugdtheaterjury
“Het is verontrustender, saaier, opwindender dan een game, want je kunt het niet zomaar uitzetten en ondertussen gebeurt het wel echt, voor je ogen, met echte mensen. De acteurs overtuigen in alle registers die ze opentrekken en met zoveel humor: Briljant. Het geheven vingertje is voor kinderen een geweldige ervaring en voor volwassenen hilarisch om te zien.” — Nederlands Theaterfestival 2008 “ Zeldzaam goed, want een stuk als Het geheven vingertje zie je niet vaak…. Een hilarische kijk op gezag en verbod.” — NRC Handelsblad
Bij theatergroep Max maakte Jetse Batelaan in 2008 Het geheven vingertje. Nu, vijftien jaar later, is de voorstelling terug onder de vlag van Theater Artemis. Veel is er veranderd, maar misdragingen en opgeheven vingers zijn er nog genoeg. Maar welke moraalridder durft ook oog te hebben voor zijn eigen fouten?
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
