Om uit de harde realiteit te ontsnappen, verliest de 16-jarige Sajid (SK) zich in de gewelddadige virtuele game Gambling Game, waarin hij de opdracht heeft de Europese buitengrenzen te testen. Hij put uit zijn ervaring als jongere op de vlucht om grenspatrouilles, raids en obstakels te ontwijken en bovenal om voldoende credits te behouden om te overleven.
Terzelfdertijd wordt de kersverse directeur van Frontex, het Europees grens- en kustwacht agentschap, op het matje geroepen door de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor het geweld dat illegaal gedoogd wordt aan de Europese buitengrenzen?
Gambling Game toont de beide kanten van het ‘spel’ waar jonge migranten zich aan wagen: de kant van zij die komen en de kant van zij die aan de poort van Fort Europa staan. Wie is David en wie is Goliath in dit verhaal? En wie zit uiteindelijk aan de knoppen? De mens aan de grens, de mens die hoge functies bekleedt, of de mens die liever zijn handen en gedachten niet vuil maakt?
Het is een voorstelling vol contrasten: tussen documentaire en fictie, tussen live en digitaal, tussen SK en Frontex, maar evengoed tussen de Europese ambtenaren, grensbewakers en inwoners die, of ze het nu willen of niet, een positie innemen in dit verhaal.
SKaGeN maakte eerder al SneakPeek Shadow Game: een documentaire smartphone voorstelling in een door SKaGeN ontwikkelde app, waarin de toeschouwer al kon kennismaken met het verhaal van SK. Ook deze voorstelling vertrekt vanuit de ervaringen van deze jongen. SKaGeN baseert zich eveneens op ander documentair materiaal: de verslagen van de subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement. Samen versmelten ze tot een fictief geheel.
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
Om uit de harde realiteit te ontsnappen, verliest de 16-jarige Sajid (SK) zich in de gewelddadige virtuele game Gambling Game, waarin hij de opdracht heeft de Europese buitengrenzen te testen. Hij put uit zijn ervaring als jongere op de vlucht om grenspatrouilles, raids en obstakels te ontwijken en bovenal om voldoende credits te behouden om te overleven.
Terzelfdertijd wordt de kersverse directeur van Frontex, het Europees grens- en kustwacht agentschap, op het matje geroepen door de subcommissie mensenrechten in het Europees Parlement. Waar ligt de verantwoordelijkheid voor het geweld dat illegaal gedoogd wordt aan de Europese buitengrenzen?
Gambling Game toont de beide kanten van het ‘spel’ waar jonge migranten zich aan wagen: de kant van zij die komen en de kant van zij die aan de poort van Fort Europa staan. Wie is David en wie is Goliath in dit verhaal? En wie zit uiteindelijk aan de knoppen? De mens aan de grens, de mens die hoge functies bekleedt, of de mens die liever zijn handen en gedachten niet vuil maakt?
Het is een voorstelling vol contrasten: tussen documentaire en fictie, tussen live en digitaal, tussen SK en Frontex, maar evengoed tussen de Europese ambtenaren, grensbewakers en inwoners die, of ze het nu willen of niet, een positie innemen in dit verhaal.
SKaGeN maakte eerder al SneakPeek Shadow Game: een documentaire smartphone voorstelling in een door SKaGeN ontwikkelde app, waarin de toeschouwer al kon kennismaken met het verhaal van SK. Ook deze voorstelling vertrekt vanuit de ervaringen van deze jongen. SKaGeN baseert zich eveneens op ander documentair materiaal: de verslagen van de subcommissie mensenrechten van het Europees Parlement. Samen versmelten ze tot een fictief geheel.
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
Tijdens WOII verhuurt Harry Morgan (Humphrey Bogart) op het Caribische eiland Martinique zijn boot aan sportvissers. Zijn partner Eddie (Walter Brennan) kijkt regelmatig te diep in het glas. Franse verzetsstrijders willen Harry’s boot gebruiken voor hun verzetsactiviteiten, maar de Amerikaan houdt zich ver van de politieke perikelen. Hij ontmoet de zwoele nachtclubzangeres Marie (Lauren Bacall) in een plaatselijke bar en de passie tussen de twee laait hoog op. Wanneer een klant zijn schulden niet kan inlossen, zijn Harry en Eddie genoodzaakt om een opdracht aan te nemen van de verzetsstrijders: het binnensmokkelen van een verzetsleider en zijn vrouw…
Slim (Lauren Bacall): I'm hard to get, Steve. All you have to do is ask me.
"In many ways the ultimate Hawks film: clear, direct, and thoroughly brilliant." - Dave Kehr, Chicago Reader
"The dialogue is sharp, the direction first-rate, and the acting superb, but TO HAVE AND HAVE NOT is undoubtedly best remembered for the on- and offscreen romance between Bogart and Bacall." - TV Guide Magazine
"Superb dialogue, beautifully played and hummingly atmospheric, this is sexy, poignant and tense with some surpising humour" - David Parkinson, Empire
Waar slaat dit op? Hoezo heet ik ‘Ruzie’? En waarom die 6+? En wie zegt er eigenlijk dat ik een voorstelling ben? Hallo?! Wie heeft dit hierboven geschreven? Hallo?!…
En stop ‘ns met dat irritante lezen. Ik ken jou helemaal niet en wil jou ook helemaal niet kennen. Stoppen met lezen! Laat me met rust! Ook niet meer lezen dat hier nu staat dat ik wil dat je stopt met lezen! Dus gewoon niet meer lezen! Wat snap je nou niet? Ben je achterlijk of zo? Ik heb hier helemaal geen zin in. Straks wil je me ook nog zien. Nou echt niet. Maak zelf maar een voorstelling als je daar zo’n zin in hebt. Nou wegwezen! Hup!
Ruzie is één langgerekte ruzie op een draaitoneel. Deze voorstelling voor iedereen vanaf 6 jaar is een coproductie met Theater Basel. Er werd tegelijkertijd gerepeteerd met een Belgisch/Nederlandse- en een Zwitserse cast. Na voortdurende onderlinge onenigheid is besloten om de beide casts uit elkaar te halen en ze ieder in hun eigen land te laten verder spelen. We hopen dat het nu wel goed gaat.
THE HOUSE IS BLACK speelt zich af in een leprakolonie in het noorden van Iran. Invloedrijke dichter en filmmaker Forugh Farrokhzad verbeeldt het dagelijkse leven van inwoners van de Bababaghi Hospice leprakolonie. Farrokhzad schuwt de verschillende stadia van lepra niet en vat op die manier de rauwe essentie van een leven met de ziekte door middel van krachtige beelden, snelle montage en een onvergetelijke poëtische vertelling.
In THE SCHOOL THAT WAS BLOWN AWAY wordt een rurale Iraanse school opgezet in een tent. Een man bezoekt de klas en vraagt de studenten allerlei dingen over hun ervaringen op school.
Makhmalbaf maakte de korte documentaire IMAGES FROM THE QAJAR DYNASTY tijdens de voorbereidingen van zijn bekroonde langspeler Once Upon A Time, Cinema. De Qajar dynastie heerste Iran van 1785 tot 1925. De film toont zeldzame foto’s en filmpjes genomen tijdens de late negentiende en vroege twintigste eeuws aan het hof van de Sjah.
Na de revolutie van 1979 verbood Iran het tonen van mannen en vrouwen die elkaar aanraken op het witte doek. Sindsdien hebben regisseurs elke filmtruc gebruikt om de extatische ontlading van spanning die aanraking geeft na te bootsen, maar vaak zijn blikken genoeg om een scène in vuur en vlam te zetten. NAZARBAZI maakt van deze intense momenten een poëtische collage over de Iraanse film waarin ook onze eigen tijd van sociale afstand weerklinkt.
Het programma bestaat uit:
THE HOUSE IS BLACK, Forugh Farrokhzad, 1963, 22’
THE SCHOOL THAT WAS BLOWN AWAY, Mohsen Makhmalbaf, 1998, 8’
IMAGES FROM THE QAJAR DYNASTY, Mohsen Makhmalbaf, 1993, 18’
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
En wat als we nu eens een voorstelling maken om je seksleven te verrijken? Laten we ruimte maken voor speelse fantasieën en onbekende verlangens, mogelijkheden zonder vaste uitkomst.
De huidige seksuele opvoeding beperkt zich tot droge informatie over zwangerschap, soa’s, erecties en (de horror van) aids. ‘If you have sex, you will get pregnant and die.’ Geen condooms meer over bananen en opsommingen van ziekterisico’s! Hoe kunnen we gaan spelen met seks? Pick up the dildo and write your way out of history. Are you ready?
Countersex Education is een voorstelling die de grenzen opzoekt van musical en alternatieve sekseducatie om samen met het publiek tot een orgastische climax te komen: een edgy voorstelling voor een breed publiek, of je nu cis, queer, jong of oud bent.
Maxime Dreesen studeerde in juni 2019 af als regisseur aan de Toneelacademie Maastricht. Hun werk gaat over gender, seksualiteit en queer erotiek. Maxime vertrekt in hun werk vanuit autobiografische belevenissen, om die vervolgens te vertalen naar universele, emanciperende en politieke verhalen. Maxime was ook de motor achter het jongerenproject Youth for Sex.
MARCHER SUR L'EAU is het verhaal van het dorpje Tatiste in het noorden van Niger. Tatiste lijdt onder de klimaatveranderingen die de wijde omgeving in woestijn verandert. De 14-jarige Houlaye moet samen met andere meisjes uit het dorp kilometers ver lopen om water te halen. Deze dagelijkse taak verhindert hen om op een normale manier school te lopen. Vele mannen en vrouwen zijn door de constante droogte verplicht om het dorp te verlaten en elders eten en werk te zoeken zodat in het dorp enkel nog kinderen, ouderen, een paar vrouwen en de schoolmeester overblijven. Nochtans weet men dat er zich onder hun voeten een enorm groot ondergronds waterbassin bevindt. Het moet enkel aangeboord worden. De dorpelingen, geholpen door de schoolmeester en de ngo Amman Imman, wat 'water is leven' betekent, kloppen aan bij de overheid om hen een boorinstallatie te bezorgen. De voordelen van een plaatselijke waterput zijn legio: de plaatselijke economie zou weer opleven, zodat de volwassenen bij hun kinderen kunnen blijven, die terug op een gewone manier naar school kunnen gaan.
De film werd gedraaid tussen 2018 en 2020 en toont zonder in grote slogans te vervallen wat de opwarming van de aarde aanricht in een dorp in Niger. Regisseur Aïssa Maïga, een bekende Franse actrice wiens ouders zelf afkomstig zijn uit het Sahel-gebied, laat het verhaal vertellen door de ogen van de jonge Houlaye. Aïssa Maïga heeft op een bijna tedere manier aandacht voor het dagelijkse leven in het dorp. We zien ook de kracht van de overgebleven vrouwen die alles moeten beredderen en organiseren. De woestijnbeelden zijn van een adembenemende pracht, soms te mooi om aan de op gang zijnde tragedie te verbinden.
Na de vertoning gaat Esohe Weyden in gesprek met onder andere Aboudlaye Souna Souley (S-eau-S Sahel), Joni Vanderhaeghe en Jonas Peeters (Water4Ghana).
I.s.m. 11.11.11, AUHA, Global Minds, Ispirelli, Student en Engagement, Karel de Grote Hogeschool, AP Hogeschool, IDeE, Thomas More hogeschool, Universiteit Antwerpen, USOS en VLIR-UOS. Met steun van Stad Antwerpen en de EU.
Heb jij ooit een verleidelijk aanbod gekregen om snel geld te verdienen? Of misschien heb je al eens geld geïnvesteerd in een of andere cryptomunt? Dan is deze workshop iets voor jou!
Op maandag 20 maart organiseert Studio Digitaal de workshop 'Scam of pyramide?' Tijdens deze workshop gaan we dieper in op het fenomeen van pyramide business schema's. We geven voorbeelden en leren je hoe je deze praktijken kunt herkennen. Daarnaast peilen we naar de ervaringen van de groep met dit onderwerp. Het doel van deze workshop? Jou informeren over bedrijven die via sociale media kanalen jongeren rekruteren om te investeren in malafide crypto/forex platforms en hoe je jezelf hiertegen kunt beschermen. Om de workshop iets leuker te maken, gaan we na afloop naar het Theaterplein om symbolisch samen een pyramide te bouwen tegen de malafide praktijken van deze bedrijven.
Halina Reijns tweede langspeelfilm achter de camera is tevens haar eerste Amerikaanse regieproject. Vanuit haar fascinatie voor subculturen, en dan vooral voor jongerencultuur, zet Reijn met BODIES BODIES BODIES een bloederig komische whodunit neer, geïnspireerd door de erfenis van slashers zoals de originele SCREAM.
In BODIES BODIES BODIES komt een groep rijke twintigers samen in een afgelegen villa met als doel er de orkaan die buiten woedt, uit te zitten. Hun ‘hurricane party’ wordt al snel overspoeld door drank, drugs en onderdrukte frustraties. We ontmoeten kersvers koppel Sophie en Bee onderweg naar de villa van Sophies beste vriend, David. Present zijn ook Davids aanstellerige vriendin Emma, de competitieve Jordan, de praatgrage podcaster Alice (gespeeld door PLEASE RELEASE ME-favoriet Rachel Sennott van SHIVA BABY), en Alices 40-jarige vriend Greg. Om de spanning en rivaliteit binnen de groep te ontmijnen, besluiten ze het moordmysteriespel ‘Bodies Bodies Bodies’ te spelen. Allemaal fun and games, totdat er ook echt lijken uit de kast vallen…
De personages – én hun onsympathieke kantjes als Gen Z’ers uit het digitale TikTok/sociale media tijdperk – worden perfect belichaamd door een sterke ensemblecast van talenten zoals Amandla Stenberg, Maria Bakalova, Rachel Sennott en Pete Davidson. Met de hulp van cinematograaf Jasper Wolf (bekend van o.a. MONOS, INSTINCT) creëert Reijn binnen de muren van de villa een energetische Cluedo slasher met een spannende uitwisseling tussen wat de camera toont én verbergt. Onze PLEASE RELEASE ME van maart.
“In a mad world only the mad are sane.” – Kyoami in RAN
In Middeleeuws Japan treedt een bejaarde krijgsheer af en draagt zijn rijk over aan zijn drie zoons. De man heeft echter sterk onderschat hoe hun nieuw verworven macht zijn zoons al snel corrumpeert en hen tegen elkaar doet keren… en tegen hem.
Akira Kurosawa’s epos RAN is geïnspireerd op William Shakespeares KING LEAR. De Japanse grootmeester brengt het verhaal van een man die zijn hele leven lang oorlog heeft gevoerd en hoopt op het einde van zijn leven vrede te kunnen introduceren in zijn rijk. Maar door zijn rijk te verdelen over zijn drie zoons, ontketent hij nog meer onrust.
Kurosawa is meesterlijk in het capteren van veldslagen, gesterkt door zijn ervaring met de samoerai-epen uit zijn carrière. De vechtscènes in RAN worden gefilmd met statische camera’s, wat de kijker het geheel doet observeren al zwevend buiten de actie. Costumière Emi Wada won voor haar werk in RAN de Oscar voor Beste Kostuumontwerp in 1986. Welverdiend, aangezien de honderden kostuums met de hand werden gemaakt, een huzarenwerk dat twee jaar in beslag nam. Kurosawa kreeg voor de film zijn enige Oscarnominatie voor Beste Regie.
We vertonen de film op 35MM, i.s.m. Toneelhuis i.h.k.v. hun festival House of Flying Generations. Op zondag 19 maart gaat dramaturg Erwin Jans om 13u in gesprek over repertoire vandaag, in de foyer van Bourlaschouwburg.
Privédetective Philip Marlowe wordt ingehuurd om Carmen, de jongste dochter van generaal Sternwood, in de gaten te houden. Ze gaat om met slecht gezelschap en Marlowe moet voorkomen dat zij en haar familie worden afgeperst voor gokschulden. Marlowe wordt al snel verliefd op de oudste zuster, Vivian, die echter niets met Marlowe te maken wil hebben. Wanneer er enkele moorden plaatsvinden, raken de familie en de detective verstrikt in een web vol intriges ...
Vivian: You go too far, Marlowe. Marlowe: Those are harsh words to throw at a man, especially when he's walking out of your bedroom.
"The witty, charged dialogue between the leads shows that no screen couple, before or since, had as much chemistry as Bogart and Bacall." - Peter Bradshaw, The Guardian
"The Big Sleep is as fresh and perverse as ever, and remains one of Hollywood's most entrancingly strange bedtime stories." - Jonathan Romney, The Independent
"Even on the chaste screen Hawks manages to get down a good deal of the glamorous tawdriness of big-city low life, discreetly laced with hints of dope addiction, voyeurism and fornication." - Time
Halina Reijns tweede langspeelfilm achter de camera is tevens haar eerste Amerikaanse regieproject. Vanuit haar fascinatie voor subculturen, en dan vooral voor jongerencultuur, zet Reijn met BODIES BODIES BODIES een bloederig komische whodunit neer, geïnspireerd door de erfenis van slashers zoals de originele SCREAM.
In BODIES BODIES BODIES komt een groep rijke twintigers samen in een afgelegen villa met als doel er de orkaan die buiten woedt, uit te zitten. Hun ‘hurricane party’ wordt al snel overspoeld door drank, drugs en onderdrukte frustraties. We ontmoeten kersvers koppel Sophie en Bee onderweg naar de villa van Sophies beste vriend, David. Present zijn ook Davids aanstellerige vriendin Emma, de competitieve Jordan, de praatgrage podcaster Alice (gespeeld door PLEASE RELEASE ME-favoriet Rachel Sennott van SHIVA BABY), en Alices 40-jarige vriend Greg. Om de spanning en rivaliteit binnen de groep te ontmijnen, besluiten ze het moordmysteriespel ‘Bodies Bodies Bodies’ te spelen. Allemaal fun and games, totdat er ook echt lijken uit de kast vallen…
De personages – én hun onsympathieke kantjes als Gen Z’ers uit het digitale TikTok/sociale media tijdperk – worden perfect belichaamd door een sterke ensemblecast van talenten zoals Amandla Stenberg, Maria Bakalova, Rachel Sennott en Pete Davidson. Met de hulp van cinematograaf Jasper Wolf (bekend van o.a. MONOS, INSTINCT) creëert Reijn binnen de muren van de villa een energetische Cluedo slasher met een spannende uitwisseling tussen wat de camera toont én verbergt. Onze PLEASE RELEASE ME van maart.
Iedereen lijkt vandaag politicus, academicus, consument, producent, activist, nihilist, kapitalist, terrorist, racist, journalist, idealist. En dat allemaal tezelfdertijd.
In The happy few doen vijf acteurs een poging om de maakbaarheid van hun identiteit te toetsen aan de realiteit.
Wie zijn ze echt en wie willen ze zijn? Zitten ze in een luxepositie als acteurs of hebben ze een verantwoordelijkheid naar de wereld toe? Reiken hun nobele intenties verder dan de theaterzaal of blijft het bij een verwoede poging? Voor de wereld? Voor de generaties die volgen?
Zijn het stand-upcomedians? Martelaren? Snobistische wannabe’s? Zijn het bovenmenselijke dansvirtuozen of raaskallende pamflettisten die je een geweten willen schoppen tot je bang in een hoekje wegkruipt?
Het levensverhaal van Marjane die op 9-jarige leeftijd in Iran wordt geconfronteerd met de Islamitische Revolutie. De fundamentalisten dwingen de vrouwen tot het dragen van sluiers en zetten velen gevangen. Ondanks deze sociale terreur weet Marjane toch punk, Iron Maiden en Abba te ontdekken en later wordt ze door haar ouders naar Oostenrijk gestuurd om daar veilig naar school te gaan. Hoewel ze er na verloop van tijd geaccepteerd wordt, besluit ze toch terug te gaan naar het tyrannieke bewind van Iran, omdat het simpelweg als haar thuis voelt, en besluit daar haar mening te blijven ventileren over wat ze ziet.
In ERNEST & CÉLESTINE: OP AVONTUUR IN BRABBELLAND wordt de onwaarschijnlijke vriendschap van de onzekere beer Ernest en de dappere muis Célestine op de proef geteld. Deze prachtige animatie weet in zijn eenvoud elke emotie over te brengen, net als het belang en plezier van muziek.
Ernest en Célestine gaan naar Brabbelland, het land waar Ernest vandaan komt, om zijn kapotte viool te laten repareren. Ernest wil helemaal niet terug, maar Célestine weet hem te overhalen. Daar komen ze erachter dat muziek in het hele land verboden is, wat voor onze twee helden ondenkbaar is. Gelukkig krijgen ze hulp uit onverwachte hoek. Samen met een mysterieuze, geheime vriend brengen ze muziek en plezier terug voor iedereen in Brabbelland!
Ernest en Célestine werden bedacht door tekenaar Gabrielle Vincent. De eerste film in 2012 werd genomineerd voor een Oscar. Sindsdien zijn de muis en de beer uitgegroeid tot een hartverwarmend gezelschap voor de hele familie. De film laat zien dat echte vriendschap geen grenzen kent.
Op een nacht wordt Sophie uit haar weeshuis geplukt door de Grote Vriendelijke Reus en meegenomen naar Reuzenland. Ze ontdekt dat het de taak van de GVR is om plezierige dromen te verzamelen en deze af te leveren bij kinderen. Maar ook ontdekt ze dat Reuzenland bewoond wordt door negen afschuwelijke reuzen, die elke avond op pad gaan om kinderen op te eten. Sophie wil de reuzen proberen te stoppen en ze besluit samen met de GVR om de hulp van de koningin in te schakelen.
De straten van Teheran bruisen van de begankenis met de voorbereidingen voor Nieuwjaar. Iedereen is bezig met het ophangen van decoraties om het nieuwe jaar in stijl te verwelkomen. De 7-jarige Razieh is gefascineerd door een ronde goudvis met grote vinnen. Ze wilt de vis kopen, en overtuigt haar moeder uiteindelijk om hun laatste geld te spenderen aan de goudvis. Onderweg verliest ze het geld, maar ondanks de vele tegenslagen geeft Razieh niet op. Het scenario van Jafar Panahi’s debuutfilm werd geschreven door regisseur Abbas Kiarostami, en speelt zich af in realtime(anderhalf uur voor de start van het nieuwe jaar).
“Tethering the movie to the child's point of view (both literal and metaphorical), Panahi absorbs us so entirely into his heroine's delicate, enquiring world, that the loss of her money and her separation from her brother create an atmosphere of suspense as gripping as that of any Hitchcock thriller. Moreover, suggestive intimations of the troubled adult world - the mother's anxiety in the bazaar, the lonely 'outsiders' - combine to produce a feeling of almost metaphysical tension.” – Time Out
g a b b r o is een groep muzikanten, locaties en klanken aangevoerd door saxofoniste Hanne De Backer. Het is een wisselend collectief dat bij iedere productie vertrekt vanuit vrije improvisatie op niet voor de hand liggende locaties. Zo speelde g a b b r o al in oude rioleringen, parkeergarages, een gevangenis en in wasserettes. In maart 2021 stapte Hanne samen met drummer Raf Vertessen, pianist Andreas Bral, een cameraploeg en een kameel de hele Belgische kustlijn af. Onderweg hielden ze dagelijks halt op verschillende plekken om hun muzikale impressies te registreren. Het resultaat van deze tocht is As We Walk een muzikaal beeldverhaal dat een pleidooi houdt voor het onmogelijke en de verbeelding, een ode brengt aan de ontmoeting en de absurditeit. De vele uren muziek die uiteindelijk niet in de documentaire werden opgenomen, vormden de leidraad voor nieuwe composities waarmee het trio een nieuw album maakte. Ook dit album wordt deze avond gepresenteerd met een energiek en intens concert.
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Een eenzame huisvrouw voert haar dagelijkse taken uit. Ze onderhoudt het appartement waar ze woont met haar tienerzoon en ontvangt er klanten als prostituee wanneer haar zoon op school is. Net zoals haar huishoudelijke taken, is haar prostitutiewerk ook deel van de dagelijkse routine. Maar dan gebeurt er iets dat Jeannes routine onderuit haalt…
Een veeleisende karakterschets of één van de meest hypnotiserende en complete weergaves van tijd en ruimte in film? Chantal Akerman maakte met JEANNE DIELMAN een verbazingwekkend en overtuigend filmexperiment dat al decennialang wordt geanalyseerd en besproken. De film werd in december 2022 uitgeroepen tot Beste Film Aller Tijden door Sight and Sound. Voor het eerst in het 70-jarige bestaan van de Sight and Sound-poll wordt de lijst aangevoerd door een vrouwelijke regisseur.
"Akerman’s chillingly sardonic feminist fable—which also bears the weight of unspoken wartime trauma—is built on a sublime paradox, the elusive identity of someone who, as the title suggests, is so easily identified." - Richard Brody, The New Yorker
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Privédetective Philip Marlowe wordt ingehuurd om Carmen, de jongste dochter van generaal Sternwood, in de gaten te houden. Ze gaat om met slecht gezelschap en Marlowe moet voorkomen dat zij en haar familie worden afgeperst voor gokschulden. Marlowe wordt al snel verliefd op de oudste zuster, Vivian, die echter niets met Marlowe te maken wil hebben. Wanneer er enkele moorden plaatsvinden, raken de familie en de detective verstrikt in een web vol intriges ...
Vivian: You go too far, Marlowe. Marlowe: Those are harsh words to throw at a man, especially when he's walking out of your bedroom.
"The witty, charged dialogue between the leads shows that no screen couple, before or since, had as much chemistry as Bogart and Bacall." - Peter Bradshaw, The Guardian
"The Big Sleep is as fresh and perverse as ever, and remains one of Hollywood's most entrancingly strange bedtime stories." - Jonathan Romney, The Independent
"Even on the chaste screen Hawks manages to get down a good deal of the glamorous tawdriness of big-city low life, discreetly laced with hints of dope addiction, voyeurism and fornication." - Time
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Halina Reijns tweede langspeelfilm achter de camera is tevens haar eerste Amerikaanse regieproject. Vanuit haar fascinatie voor subculturen, en dan vooral voor jongerencultuur, zet Reijn met BODIES BODIES BODIES een bloederig komische whodunit neer, geïnspireerd door de erfenis van slashers zoals de originele SCREAM.
In BODIES BODIES BODIES komt een groep rijke twintigers samen in een afgelegen villa met als doel er de orkaan die buiten woedt, uit te zitten. Hun ‘hurricane party’ wordt al snel overspoeld door drank, drugs en onderdrukte frustraties. We ontmoeten kersvers koppel Sophie en Bee onderweg naar de villa van Sophies beste vriend, David. Present zijn ook Davids aanstellerige vriendin Emma, de competitieve Jordan, de praatgrage podcaster Alice (gespeeld door PLEASE RELEASE ME-favoriet Rachel Sennott van SHIVA BABY), en Alices 40-jarige vriend Greg. Om de spanning en rivaliteit binnen de groep te ontmijnen, besluiten ze het moordmysteriespel ‘Bodies Bodies Bodies’ te spelen. Allemaal fun and games, totdat er ook echt lijken uit de kast vallen…
De personages – én hun onsympathieke kantjes als Gen Z’ers uit het digitale TikTok/sociale media tijdperk – worden perfect belichaamd door een sterke ensemblecast van talenten zoals Amandla Stenberg, Maria Bakalova, Rachel Sennott en Pete Davidson. Met de hulp van cinematograaf Jasper Wolf (bekend van o.a. MONOS, INSTINCT) creëert Reijn binnen de muren van de villa een energetische Cluedo slasher met een spannende uitwisseling tussen wat de camera toont én verbergt. Onze PLEASE RELEASE ME van maart.
Where I lay my head to rest is een opsomming, een mijmering, een bekentenis. Een persoonlijk relaas over hoe het voelt om als vrouw in deze wereld te staan. Een exploratie van the interior, zowel psychologisch als materieel. Het kleine leven in de stad, met al zijn obstakels, in al haar schoonheid.
De film werd geïnspireerd door La Chambre van Chantal Akerman, vrijwel alles van Marguerite Duras, Real Estate van Deborah Levy & A life of one's own van Marion Milner.
+
NEWS FROM HOME
CHANTAL AKERMAN
BE/FR 1977 – 85’
EN GESPROKEN
Brieven van Chantal Akermans moeder worden voorgelezen en gaan gepaard met beelden van het New York uit 1976, waar de filmmaker (en protagonist) woont. Akermans onvergetelijke tijdscapsule van de stad is ook een prachtige meditatie op de stedelijke vervreemding en persoonlijke en familiale ontkoppeling.
Filmmaker Alex Schuurbiers toont haar kortfilm WHERE I LAY MY HEAD TO REST in combinatie met NEWS FROM HOME van Chantal Akerman. De vertoning wordt voorafgegaan door een intro door filmhistorica Anke Brouwers en gevolgd met een Q&A met Alex Schuurbiers.
Carey Mulligan (Promising Young Woman, An Education) en Zoe Kazan (miniserie The Plot Against America, The Big Sick) spelen Megan Twohey en Jodi Kantor, de twee journalisten van de New York Times die samen een van de belangrijkste doofpotoperaties van de filmindustrie blootlegden. Een verhaal dat een generatie zou beïnvloeden en decennialange stilte doorbrak over seksueel misbruik in Hollywood en de Amerikaanse cultuur voorgoed veranderd heeft. SHE SAID is een getuigenis van de impact van onderzoeksjournalistiek. De film volgt journalisten en redacteurs die koste wat kost de waarheid boven tafel willen krijgen, maar belicht ook de moed van slachtoffers en getuigen die hun verhaal doen om een dader van structureel misbruik tegen te houden. De toewijding en vastberadenheid van deze mensen heeft het gesprek in het hele land doen oplaaien, was mede verantwoordelijk voor de opkomst van de #MeToo-beweging en heeft ervoor gezorgd dat het systeem dat dit misbruik in stand hield aansprakelijk werd gesteld.
De film volgt het wedervaren van de Franse bureaucraat De Roller op een Frans-Polynesisch eiland. De man lult zich charmant door elk gesprek. Of hij nu locals paait of een schrijver ophemelt, De Roller profileert zich als een politicus pur sang die elk babbeltje als een krachtmeting of performance opvat. Overdag flirt hij in het plaatselijke hotel met receptionist Shannah, 's nachts frequenteert hij een danscafé met zijn handlangers. De eilandbewoners respecteren hem en zijn leven oogt zorgeloos. Maar de mysterieuze aanwezigheid van een troep mariniers en de halsstarrige houding van een inheemse activist brengen daar verandering in. En houdt er zich voor de kust een onderzeeër verborgen?
Door de redactie van Cahiers du Cinéma verkozen tot beste film van het jaar.
Tenebre, Italiaans voor duisternis, is een gedwongen terugkeer van Argento naar het genre waarmee hij bekend werd. Omwille van de commerciële flop van zijn vorige, bovennatuurlijke film INFERNO, eiste Argento’s producer, die ook zijn vader was, dat hij zou terugkeren naar het giallo-genre. Dit verklaart wellicht de zelfbewuste toon van Tenebre waarin Argento besloten lijkt te hebben een giallo-film te maken door exact het tegenovergestelde te doen van waar dit genre om bekend stond. Dit alles lijkt reeds gesymboliseerd te worden in de eerste scène waar een boek met de titel Tenebre in een open haardvuur verband wordt, alsof Argento een nieuw soort film uit deze assen wil doen oprijzen.
In Tenebre volgen we Amerikaans misdaadauteur Peter Neal (Anthony Franciosa) op zijn boektour naar Rome waar hij in een politieonderzoek verwikkelt geraakt wanneer een seriemoordenaar zich voor zijn misdaden laat inspireren op Neals meest recente boek. Om zijn naam te zuiveren zal Neal zelf op zoek moeten gaan naar de identiteit van de moordenaar die hem brieven stuurt waarin hij zijn plannen voor een morele zuivering van de maatschappij uit de doeken doet. In dit kat-en-muisspel brengt Argento zijn kenmerkende beeldtaal tot een sardonisch hoogtepunt in zijn illustere carrière. Tenebre bevat enkele van Argento’s meest gedurfde camera-technische hoogstandjes en verbluft, ondanks de in de titel beloofde duisternis, met een onverwacht lucide kleurenpalet.
Met intro door journalist en filmkenner Tim Maerschand.
Gerestaureerd in 4K door Arrow Films op basis van materiaal aangeleverd door Titanus.
"Tenebrae is essential viewing for fans of the Italian stallion thanks to some of his most arterial gore to date." - Mark Dinning, Empire
"It’s a thrilling, vexing film, a kind of ode to aberrance, teeming with preoccupations and fetishes that exist only for their own delectation." - Roger Ebert
Het Technicolor-expressionisme van Douglas Sirk bereikte een hoogtepunt met deze tragedie, waarin de regisseur zijn bloemrijke beelden en zijn kritiek op de Amerikaanse cultuur tot het uiterste drijft. Alcoholisme, nymfomanie, impotentie en dodelijke jaloezie; dit zijn slechts enkele van de gifstoffen die door een enorm rijke, gedegenereerde Texaanse oliefamilie circuleren. Wanneer een kwieke secretaresse (Lauren Bacall) trouwt met de neurotische telg van de clan (Robert Stack), drijft dat een wig tussen hem en zijn beste vriend (Rock Hudson) en ontketent dit een maalstroom van psychoseksuele angst en woede.
Met een onvergetelijk losbandige en Oscar-winnende bijrol van Dorothy Malone en Sirks oogverblindende mise-en-scène, is Written on the Wind een pervers familieportret zoals we dat maar weinig zagen. Sirk noemde het zelf “een studie van het falen” en er worden inderdaad weinig concessies gedaan aan the American Dream, waarvan de houdbaarheidsdatum al lang verstreken blijkt.
Sirk had de best mogelijke cast en wist hoe hij ze moest gebruiken. Hij contrasteerde de ingetogen vertolkingen van het romantische koppel Bacall-Hudson met de tot het uiterste gedreven decadentie van de corrupte erfgenamen Robert Stack en Dorothy Malone. Een van Sirks grootste bewonderaars, genaamd Rainer Werner Fassbinder, vatte Written on the Wind ooit treffend samen als “een film over liefde, dood en Amerika.”
Op zo. 12.03 wordt WRITTEN ON THE WIND om 14u15 ingeleid door journalist en filmkenner Tim Maerschand.
Gerestaureerd in 2022 door The Criterion Collection in het NBC Universal StudioPost-laboratorium, op basis van het originele 35mm cameranegatief en een vintage 35mm-print van Academy Film Archive voor kleurreferentie.
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
Hoewel reeds in 1971 opgenomen werd Kira Moeratova’s tweede langspeelfilm bijna twintig jaar lang door de Sovjet-censuur achtergehouden om pas ten tijde van de perestrojka in 1987 uiteindelijk in omloop gebracht te worden. Gedurende de zestien jaar waarin hij niet kon worden uitgebracht, werd The Long Farewell echter regelmatig vertoond aan studenten van VGIK, Moskou, waardoor de film een hele nieuwe generatie Sovjet-filmmakers wist te beïnvloeden.
The Long Farewell handelt over de relatie tussen een moeder en haar zoon die steeds meer onder druk komt te staan door de pogingen van de jongeman om zich vanonder moeders vleugels te bevrijden en zijn eigen autonomie op te eisen. Door de experimentele vormtaal die door de Sovjet-apparatsjiks te experimenteel werd bevonden, krijgt deze emancipatiestrijd het elan van een Grieks drama waarin zowel de gescheiden Evgenia (Zinaida Sharko) als Sacha (Oleg Vladimirsky) enkel verder kunnen gaan met hun leven door elkaar in zekere zin op te geven. Na een bezoek aan zijn vader in het afgelegen Novosibirsk bereiken de onderlinge spanningen en Moeratova’s poëtische beeldtaal een hoogtepunt in de gesmoorde finale waarin een afscheid desalniettemin de kiemen van een nieuw begin in zich draagt.
Met intro door filmhistorica Anke Brouwers.
Gerestaureerd in 4K door STUDIOCANAL in samenwerking met The Criterion Collection and L’Immagine Ritrovata/Éclair Classics.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
In de loop van een enkele nacht wordt de jarenlange vriendschap tussen Nicky (Peter Falk) en Mikey (John Cassavetes) op de proef gesteld wanneer deze laatste denkt dat een huurmoordenaar van de maffia hem op de hielen zit. Na twee eerdere samenwerkingen in Cassavetes’ eigen films, zorgde Elaine May met Mikey and Nicky misschien wel voor het meest diepgaande portret van de vriendschap tussen deze twee heren, met alle spanningen en onmogelijke toenaderingspogingen van dien. May weet achter het vernis van machogedrag iets te ontwaren van de radeloosheid van een specifiek type man: het type dat zijn hand te lang overspeeld heeft en daar nu de gevolgen van zal moeten dragen.
De opnames van May’s derde film — de eerste die ze ook volledig zelf schreef — liepen dusdanig uit en gingen dermate boven het budget, dat Paramount de film uit haar handen nam en hem zonder vorm van marketing in de zalen dropte enkel om aan de contractuele verplichtingen te voldoen. Deze moeizame totstandkoming lijkt ook in de film zelf haar weerslag gevonden te hebben: de kijker krijgt het gevoel dat hij deelgenoot wordt gemaakt van het afgematte einde van een verhaal dat al veel langer bezig is. Voornamelijk gehuld in nachtelijke schaduwen en duisternis is Mikey and Nicky tenslotte ook de weergave van het nachtleven met haar eigen wetten en gedragsregels. Een wereld waarin beide vrienden zich al jarenlang weten te handhaven, maar of ook hun vriendschap deze nacht zal overleven, lijkt allerminst in steen gebeiteld.
Digitaal gerestaureerd onder toezicht van Elaine May. De vertoning wordt op do. 7 maart voorafgegaan door een gastles van Bart Versteirt (CINEA) over New Hollywood en Elaine May.
"Elaine May’s genius goes beyond her Tony-winning performance in “The Waverly Gallery.” The four movies she wrote and directed between 1971 and 1987 are among the strongest Hollywood films of the period." - J. Hoberman, The New York Times
"Elaine May's genius for finding the squirmy humanity within toxic characters finds its purest and most heartbreaking expression in Mikey and Nicky" - Nathan Rabin, Criterion
De film volgt het wedervaren van de Franse bureaucraat De Roller op een Frans-Polynesisch eiland. De man lult zich charmant door elk gesprek. Of hij nu locals paait of een schrijver ophemelt, De Roller profileert zich als een politicus pur sang die elk babbeltje als een krachtmeting of performance opvat. Overdag flirt hij in het plaatselijke hotel met receptionist Shannah, 's nachts frequenteert hij een danscafé met zijn handlangers. De eilandbewoners respecteren hem en zijn leven oogt zorgeloos. Maar de mysterieuze aanwezigheid van een troep mariniers en de halsstarrige houding van een inheemse activist brengen daar verandering in. En houdt er zich voor de kust een onderzeeër verborgen?
Door de redactie van Cahiers du Cinéma verkozen tot beste film van het jaar.
