De wereldvermaarde dirigent Lydia Tár (Cate Blanchett) staat aan het hoofd van het Berlin Philharmonieker. In Berlijn woont ze samen met de eerste violiste van het orkest en haar adoptiedochtertje. Met haar absolute gehoor en drang naar perfectie maakt Tár het de musici niet gemakkelijk en ook in haar privéleven is ze veeleisend. Haar hele wereld stort langzaamaan in wanneer beschuldigingen van seksueel grensoverschrijdend gedrag opduiken. Een studie over de verraderlijke aard van macht. Met een Oscargenomineerde hoofdrol voor Cate Blanchett.
De opdracht is eenvoudig. Rondom u bevinden zich acht ramen. Achter deze ramen bevinden zich acht kamers. In elke kamer zit een persoon. Zeven van hen zal u eigenhandig doden aan het einde van deze uitdaging.
In deze jongerenproductie mixt acteur, (audio)maker en schrijver Rashif El Kaoui filosofie met pulp en sciencefiction. Hoe ga je om met de blik van de ander? En wat doe je als die blik dodelijk is? The Hunger Games meets Das Experiment.
Rashif El Kaoui speelde als jongere in de fABULEUS-producties Wolfsroedel (2006) en Jeanne (2007). De afgelopen jaren speelde hij o.a. in Malcolm X, Drarrie in de nacht, Who’s afraid of Virginia Woolf? van KVS en in de theaterbewerking van Een Jihad van Liefde bij Rataplan. Voor Het Zuidelijk Toneel maakte hij recent nog De Bastaard. Voor De Kwetsbaren werkt hij samen met Sofie Joan Wouters, die o.a. ook in Wolfsroedel van fABULEUS speelde. Ze heeft intussen haar eigen gezelschap hirngespinst. Als actrice en maker werkte ze mee aan projecten met o.m. hetpaleis, BRONKS en Laika. Daarnaast is ze ook te zien in films en televisiereeksen, waaronder het nieuwe seizoen van Dertigers.
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
De opdracht is eenvoudig. Rondom u bevinden zich acht ramen. Achter deze ramen bevinden zich acht kamers. In elke kamer zit een persoon. Zeven van hen zal u eigenhandig doden aan het einde van deze uitdaging.
In deze jongerenproductie mixt acteur, (audio)maker en schrijver Rashif El Kaoui filosofie met pulp en sciencefiction. Hoe ga je om met de blik van de ander? En wat doe je als die blik dodelijk is? The Hunger Games meets Das Experiment.
Rashif El Kaoui speelde als jongere in de fABULEUS-producties Wolfsroedel (2006) en Jeanne (2007). De afgelopen jaren speelde hij o.a. in Malcolm X, Drarrie in de nacht, Who’s afraid of Virginia Woolf? van KVS en in de theaterbewerking van Een Jihad van Liefde bij Rataplan. Voor Het Zuidelijk Toneel maakte hij recent nog De Bastaard. Voor De Kwetsbaren werkt hij samen met Sofie Joan Wouters, die o.a. ook in Wolfsroedel van fABULEUS speelde. Ze heeft intussen haar eigen gezelschap hirngespinst. Als actrice en maker werkte ze mee aan projecten met o.m. hetpaleis, BRONKS en Laika. Daarnaast is ze ook te zien in films en televisiereeksen, waaronder het nieuwe seizoen van Dertigers.
Manuel, een arme, goedgelovige veehoeder, vermoordt zijn baas en vlucht met zijn vrouw Rosa naar de sertão, het vruchteloze achterland van Noord-Brazilië. Ze zoeken er hun heil achtereenvolgens bij een beato — een zelfverklaarde heilige die geweld predikt en gezien wordt als een verlosser — en een bende cangaceiros, revolutionaire struikrovers, de hele tijd op de hielen gezeten door de premiejager Antônio das Mortes. Glauber Rocha weeft documentaire elementen, grootse beelden en een bezwerende soundtrack samen tot een razend portret van revolutionaire dromen in het woeste Braziliaanse platteland.
Rocha debuteerde op slechts 24-jarige leeftijd met deze eigenzinnige synthese van antropologie en folklore. Hij was een prominente stem van de cinema novo, de nieuwe Braziliaanse cinema in de vroege jaren zestig van de vorige eeuw. Als jong filmmaker en criticus zette hij mee de bakens uit voor een politiek geëngageerde avant-garde cinema, die inhoudelijk en stilistisch een alternatieve filmtaal zocht voor Hollywood en de mainstream Braziliaanse cinema.
Deus e o diabo na terra do sol (Black God, White Devil) werd in 2022 gerestaureerd door Metropoles Produções AudioVisuais en Paloma Cinematográfica op basis van het originele 35mm-negatief bewaard door de Cinemateca Brasileira. De 4K-restauratie werd uitgevoerd bij Estudios Colors en Estudios JLS in samenwerking met Luis Abramo en Rogerio Moraes, onder toezicht van Rodrigo Mercês.
In Hoe te leven gaan Johan Petit en Herwig Ilegems op zoek naar een handleiding voor het leven. Elk selecteren ze vier wijsheden die ze op geheel eigen wijze aan het publiek presenteren. Het publiek kiest in rondes welke stelling ze de beste vinden. De avond eindigt met een grandioze finale waarin de beste wijsheid ter wereld gevierd wordt. Vol levenslust gaat iedereen daarna zijns weegs.
Binnen het actiegenre is er sinds het succes van trailblazer Pam Grier in Blaxploitation films zoals COFFY (1973), FOXY BROWN (1974) en SHEBA, BABY (1975), meer plaats voor diverse representatie, veelzijdige vrouwelijke (hoofd)personages en ook vrouwelijke regisseurs. Filmmaker Gina Prince-Bythewood brengt in het historische epos THE WOMAN KING de epische vechtscènes van de Agojie tot leven. Met invloeden als THE LAST OF THE MOHICANS, BRAVEHEART en GLADIATOR toont Prince-Bythewood ons een heldin, die evenwaardig is aan de mannelijke iconen uit die epische filmgeschiedenis: Oscarwinnaar Viola Davis’ Generaal Nanisca. Journalist Wendy Ide vat het perfect samen in The Guardian:
“Muscular in its action sequences, sweeping in scope; a big, flexing, show-off spectacle of a movie. THE WOMAN KING is the kind of historical epic that just doesn’t get made any more. And with a superb cast predominantly composed of Black women, it’s also a film that has never been made before. Gina Prince-Bythewood may not exactly rewrite the cinematic language of the action movie – there’s plenty in her approach that will seem familiar – but she does reclaim and revitalise it.”
THE WOMAN KING vertelt het ongelooflijke waargebeurde verhaal van de Agojie, een vrouwelijke militaire eenheid die van de 17de tot de 19de eeuw het West-Afrikaanse Koninkrijk Dahomey beschermde tegen het naburige tirannieke Oyo Keizerrijk, Europese kolonisten en de gruwelen van de slavenhandel. Het jaar is 1823 en de jonge Nawi meldt zich aan bij de Agojie om een gedwongen huwelijk te ontvluchten. Tijdens de harde training blijkt Nawi uit te blinken als meedogenloze krijger. Wanneer Dahomey meer dan ooit tevoren bedreigd wordt, is het aan de Agojie – onder leiding van de onbevreesde Generaal Nanisca – om hun vrijheid te verdedigen.
Het verhaal van THE WOMAN KING is episch van vorm, maar intiem van emotie. De meeslepende heldhaftigheid wordt gedragen door de onderliggende kracht van vriendschap en zusterschap tussen de Agojie. Diezelfde kracht wordt verder ondersteund door de sterke vrouwelijke crew achter de film: regisseur Prince-Bythewood, bedenker Maria Bello, scenarist Dana Stevens, cinematograaf Polly Morgan en monteur Terilyn A. Shropshire.
Deze film is onderdeel van ons programma (S)HEROES, waarmee we vrouwelijke actiehelden doorheen de filmgeschiedenis in de schijnwerper zetten.
ENG The film is in English, Portuguese and Fon with Dutch subtitles
Ever since the success of trailblazer Pam Grier in Blaxploitation films such as COFFY (1973), FOXY BROWN (1974) and SHEBA, BABY (1975), there’s more space for diverse representation, multifaceted female characters and woman directors within the action genre. In the historic epic THE WOMAN KING, filmmaker Gina Prince-Bythewood brings the epic battle scenes of the Agojie to life. With influences such as THE LAST OF THE MOHICANS, BRAVEHEART and GLADIATOR Prince-Bythewood shows us a heroine, who is equal to the male icons of the epic film history: Oscar winner Viola Davis’ General Nanisca. Journalist Wendy Ide captures it perfectly in The Guardian:
“Muscular in its action sequences, sweeping in scope; a big, flexing, show-off spectacle of a movie. THE WOMAN KING is the kind of historical epic that just doesn’t get made any more. And with a superb cast predominantly composed of Black women, it’s also a film that has never been made before. Gina Prince-Bythewood may not exactly rewrite the cinematic language of the action movie – there’s plenty in her approach that will seem familiar – but she does reclaim and revitalise it.”
THE WOMAN KING tells the unbelievable true story of the Agojie, an all-female military unit that protected the West African Kingdom of Dahomey during the 17th and 19th century from the neighbouring tyrannical Oyo Empire, European colonisers and the atrocities of slave trade. The year is 1823 and the young Nawi joins the Agojie to escape a forced marriage. During the hard training, Nawi stands out as a ruthless warrior. When Dahomey is threatened more than ever before, the Agojie – led by fearless leader General Nanisca – are the ones to protect their freedom.
The story of THE WOMAN KING is epic in its form, but intimate in its emotion. The compelling heroism is carried by the underlying power of friendship and sisterhood between the Agojie. That same power is supported by the strong female crew behind the film: director Prince-Bythewood, creator Maria Bello, screenwriter Dana Stevens, cinematographer Polly Morgan and editor Terilyn A. Shropshire.
This is part of our programme (S)HEROES, which puts the spotlight on female action heroes throughout film history.
DE ACHT BERGEN vertelt het verhaal van de bijzondere vriendschap tussen Pietro en Bruno, een stadsmens en een jongen uit de bergen. De twaalfjarige Pietro woont in Milaan, maar de zomers brengt hij met zijn ouders door in de bergen, waar hij bevriend raakt met Bruno, de enige jongen in het dorp. Hun relatie wordt echter verstoord als Pietro’s vader Bruno wil meenemen naar de stad om hem naar school te laten gaan. Niet alleen Pietro verafschuwt het idee dat Bruno een stadsjongen wordt, ook Bruno’s vader is tegen. In hun levenslange zoektocht naar geluk zwerft Pietro de wereld over terwijl Bruno trouw blijft aan zijn berg. Ondanks hun totaal verschillende levens blijft de vriendschap uit hun kinderjaren ogenschijnlijk onverwoestbaar.
De film is geregisseerd door Felix van Groeningen (De Helaasheid der Dingen, Beautiful Boy) en zijn partner Charlotte Vandermeersch, die eerder al meeschreef aan het scenario voor The Broken Circle Breakdown.
Naar de bestseller Le otto montagne van Paolo Cognetti.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Dr. Tony Flaggs vriend Stephen heeft problemen in zijn relatie met zijn verloofde Amanda, en overtuigt de psychiater om haar te ‘behandelen’ in een poging om de twijfelende Amanda sneller voor het altaar te krijgen. Na enkele misverstanden begint Amanda echter gevoelens te krijgen voor Dr. Flagg. Wanneer de psychiater haar onder hypnose brengt om haar gevoelens voor Stephen te versterken, worden de dingen pas echt ingewikkeld… De nummers in CAREFREE werden gecomponeerd door Irving Berlin en Fred Astaire creëerde, zoals gewoonlijk in zijn producties, de choreografie samen met zijn belangrijkste partner Hermes Pan. Het nummer Change Partners werd genomineerd voor een Oscar.
Amanda Cooper (Ginger Rogers): [under hypnosis] Dr. Flagg is a horrible monster! Men like him should be shot down like dogs! Shot down like dogs! Shot down like dogs!
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Robbe De Herts ELIXIR D’ANVERS werd onlangs gerestaureerd. Deze anthologiefilm uit 1996 werd gemaakt door zes Nederlandse en Belgische regisseurs. Elke episode behandelt een deel van de Antwerpse geschiedenis. Als kader voor de film fungeert een groep Nederlanders die door het rijke verleden van de Scheldestad wordt gegidst. Het gezelschap beleeft Antwerpen door de eeuwen heen in een caleidoscoop van verhalen, sommige volslagen verzonnen en andere op waargebeurde feiten gebaseerd.
De films: Tanchelijn (Boris Paval Conen), Opstand aan de Rie'dijk (Wolke Kluppell), Balthasar De Groote (Nathalie Declerq), Mannequin d'Anvers (Wim Symoens), Hendrik Conscience (Tom van Overberghe) en Gilbert Van Schoonbeke (Filip van Neyghem) onder leiding van Robbe De Hert en Willem Thijssen.
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
In Hoe te leven gaan Johan Petit en Herwig Ilegems op zoek naar een handleiding voor het leven. Elk selecteren ze vier wijsheden die ze op geheel eigen wijze aan het publiek presenteren. Het publiek kiest in rondes welke stelling ze de beste vinden. De avond eindigt met een grandioze finale waarin de beste wijsheid ter wereld gevierd wordt. Vol levenslust gaat iedereen daarna zijns weegs.
In Marseille hopen vluchtelingen uit heel Europa een plaatsje te kunnen krijgen op een schip dat naar Amerika vaart, om zo aan de fascistische bezetter te ontsnappen. Een van hen is de Duitser Georg. Hij neemt de identiteit van een overleden schrijver aan om zo diens visum te kunnen gebruiken. Hij wordt verliefd op Marie, die wanhopig op zoek is naar de man van wie ze houdt en zonder wie ze niet zal vertrekken…
Christian Petzold maakte een filmbewerking van Anna Seghers’ roman Transit en creëerde een tijdloze versie van dit verhaal over ballingschap dat in het Marseille van vandaag werd gefilmd.
Manuel, een arme, goedgelovige veehoeder, vermoordt zijn baas en vlucht met zijn vrouw Rosa naar de sertão, het vruchteloze achterland van Noord-Brazilië. Ze zoeken er hun heil achtereenvolgens bij een beato — een zelfverklaarde heilige die geweld predikt en gezien wordt als een verlosser — en een bende cangaceiros, revolutionaire struikrovers, de hele tijd op de hielen gezeten door de premiejager Antônio das Mortes. Glauber Rocha weeft documentaire elementen, grootse beelden en een bezwerende soundtrack samen tot een razend portret van revolutionaire dromen in het woeste Braziliaanse platteland.
Rocha debuteerde op slechts 24-jarige leeftijd met deze eigenzinnige synthese van antropologie en folklore. Hij was een prominente stem van de cinema novo, de nieuwe Braziliaanse cinema in de vroege jaren zestig van de vorige eeuw. Als jong filmmaker en criticus zette hij mee de bakens uit voor een politiek geëngageerde avant-garde cinema, die inhoudelijk en stilistisch een alternatieve filmtaal zocht voor Hollywood en de mainstream Braziliaanse cinema.
Deus e o diabo na terra do sol (Black God, White Devil) werd in 2022 gerestaureerd door Metropoles Produções AudioVisuais en Paloma Cinematográfica op basis van het originele 35mm-negatief bewaard door de Cinemateca Brasileira. De 4K-restauratie werd uitgevoerd bij Estudios Colors en Estudios JLS in samenwerking met Luis Abramo en Rogerio Moraes, onder toezicht van Rodrigo Mercês.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Vanaf haar oprichting in 1966 zorgde Fugitive Cinema voor een alternatief geluid in de Belgische filmwereld. Het Antwerpse filmcollectief, met Robbe De Hert als spilfiguur, deed dit niet alleen door zelf films te maken, maar ook door films te distribueren die andere verdelers links lieten liggen. Heel wat van die films passen binnen de contestatie van de jaren zestig en zeventig. Op 18 en 19 april vertonen we films over arbeidersprotesten in België en de VS. Diverse films uit Fugitive Cinema’s distributiecatalogus koppelen het sociaal engagement ook aan vormelijke vernieuwing en experiment. Op 26 en 28 april zoomen we in op het werk van onder andere Chris Marker en Ludo Mich.
Dit filmprogramma kwam tot stand in het kader van het Onderzoeksseminarie Film binnen de master Theater- en Filmwetenschap van de Universiteit Antwerpen.
Deus ex machina (Ludo Mich, België, 1969) 9’
Ludo Mich geloofde niet in een rigide onderscheid tussen kunstdisciplines. Zo combineerde hij onder meer beeldende kunst en performance door als levend schilderij langs een reeks Antwerpse cafés te flaneren. Ook in zijn films zocht hij duidelijk de verbinding op met andere kunstvormen. In ‘Deus ex Machina’, een korte film over twee naakte lichamen, gebruikt Mich ook animatiestrategieën. Via deze experimentele vorm vertelt hij een abstract liefdesverhaal.
Arthur is Fantastic (Ludo Mich, België, 1971) 15’
Michs film ‘Arthur is Fantastic’ is een registratie van een performance met dezelfde naam in de Antwerpse kunstruimte Vacuum. De film én performance zijn geheel in de stijl van de Fluxusbeweging, dat de dagelijkse beslommeringen van kunstenaars tot het kunstwerk zelf maakte. Michs soms voyeuristische camera volgt Arthur Indebaum terwijl hij zich naakt tentoonstelt aan de bezoekers van de performance. De montage is van Robbe De Hert en de opzwepende muziek van Arthurs band ’Live’.
Lysistrata (Ludo Mich, België, 1976) 65’
Met ‘Lysistrata’ verfilmt Mich het gelijknamige blijspel van de Griekse toneelschrijver Aristophanes. Het stuk over de seksenoorlog wordt gezien als een feministische klassieker. Mich gaf er een provocerende draai aan door alle acteurs naakt te laten spelen. Zo ontvouwt er zich een burlesk, chaotisch tafereel op een decor gevuld met geschilderde filmstroken. ‘Lysistrata’ is op die manier theatraal en filmisch tegelijkertijd.
De films worden ingeleid door Liesje Baltussen (filmwetenschapper UAntwerpen).
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Curator en schrijver Uschi Cop van Hyster-x - het collectief voor vrouwelijke en non-binaire schrijvers - presenteert CLIT!
CLIT! onderzoekt de clitoris als symbool voor rebellie of vervreemding. Kunnen we vrouwelijke lichamen demystificeren? Is een lichaamsdeel per se een deel van jou? Is plezier voor iedereen?
Een avond boordevol verhalen, poëzie, beeldende kunst, live muziek en gesprekken die voorbij gender reiken.
Eind februari werden in de Bourlaschouwburg de prijzen uitgereikt tijdens het kortfilmfestival van studentenvereniging Lingua (UAntwerpen). De laureaten, geselecteerd door een professionele jury (met o.a. Tom Van Dyck en Els Olaerts) en het publiek, worden nu vertoond in aanwezigheid van de makers.
Op het programma:
Apple Tree (Milana Starklova, 7’. Juryprijs in de categorie 'Filmliefhebbers')
Wachten (Ali Debie, 14’. Publieksprijs)
MATIN, MATIN, MATIN! (Florian Saerens, 8’. Juryprijs in de categorie 'Filmscholen')
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Randall Casaerpresenteert nog tot 18 juni zijn solotentoonstelling Every Man a Manimal in Expo Nieuw Zuid. TijdensMuseum Spelen is ook een kunstwerk van hem te bewonderen.
Op 28 april opende tekenaar, illustrator en woordkunstenaar Randall Casaer – bekend als huistekenaar van De Slimste Mens Ter Wereld en regisseur van de populaire zaalshows van Wim Helsen – een gloednieuwe expo op Nieuw Zuid: ‘Every Man a Manimal’ toont een mix van ouder werk met heel wat nieuwe zaken.
“In de expo op Nieuw Zuid toon ik vooral works on paper, zoals dat in de kunsten heet. Verwacht je aan veel fragiele pentekeningen, maar hier en daar zal er ook een object te zien zijn en een paar schilderijtjes”, legt Randall Casaer uit. “Speciaal voor de vernissage heb ik een cahier gemaakt, dat in beperkte oplage wordt uitgedeeld. Voor de liefhebbers zullen er ook plaktattoos van de Manimals zijn.”
“Speciale expo”
“Ik heb al vaker tentoongesteld”, gaat Casaer verder, “maar deze expo is toch een beetje speciaal. Normaal maak ik een selectie uit bestaand werk of heeft de curator van de expo iets gezien dat in zijn of haar verhaal past. Nu heb ik een deel van het materiaal speciaal voor de expo gemaakt.”
“Ik kijk trouwens erg uit naar de opening van de expo. Ik vind het prettig om mijn beelden op zich te kunnen presenteren en ze hun eigen ding te laten doen. Ik ben benieuwd om te zien welke impact mijn werk heeft op andere mensen. Als ik iets maak, dan heb ik er een persoonlijke en intieme band mee, maar het gebeurt niet vaak dat ik kan zien hoe anderen het zich eigen maken, hoe zij er een band mee opbouwen.”
Every Man a Manimal
De expo is getiteld ‘Every Man a Manimal’ en zal voor een groot deel gaan over de Manimals, die momenteel alomtegenwoordig zijn op Nieuw Zuid. De Manimals werden bedacht door Casaer. Ze zijn het best te begrijpen als een soort van huisbewaarders, wezens die aangetrokken worden door de ziel van een gebouw. “Het oorspronkelijke Manimal-werk is al twintig jaar oud of zo. Het was een fijne trip om dat oude werk te laten communiceren met verse dingen.”
“Weet je, het werk dat eerst op de lijst stond, is een collectie kribbels en droedels die ik lang lang geleden maakte op uitgescheurde beelden van architectuurmagazines. De rest van de selectie moest in die geest passen. Wat voor nieuw werk uiteindelijk betekende dat er ook een recyclage-aspect aan moest zitten: werken op gevonden materialen, of bovenop andere tekeningen. Rudy Bogaerts is een grote hulp geweest in het afbakenen van het gebied en het verfijnen van het verhaal. In mijn denken gaat het over het wezen(lijke) dat in elke mens woont en de gekozen beelden pogen daar contact mee te maken.”
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Na hun crazy ★★★★★-passage op Contrair Open Air afgelopen zomer, palmt Jungle By Night op donderdag 27 april De Studio in met een nieuwe bezetting, een nieuwe show én een nieuwe plaat.
Een zevenkoppige ongeëvenaarde live ervaring die zweeft tussen analoge dansmuziek, funk, 70’s funk, 80’s elektro en een vleugje Krautrock. Een show vol verrassingen, al staat eén ding wel vast: stilstaan is uitgesloten.
Chinees regisseur Lou Ye vertelt het meeslepende verhaal van de jonge motorkoerier Mardar die wanhopig op zoek is naar Moudan, zijn geliefde, spoorloos verdwenen na een tragische teleurstelling. Jaren later ontmoet hij Mei Mei, wiens gelijkenis met Moudan verdacht is, maar ze is niet alleen... Vier personages verbonden door de kolkende Suzhou rivier in een inventieve en opwindende film. De suspense van Alfred Hitchcocks VERTIGO meets de wilde romantiek van een vintage Wong Kar-Wai. Suzhou River ontving in 2000 de begeerde Tiger Award @ IFFR.)
"This is a strong but gentle film about identity, neediness, and desire, as well as our ability to re-invent the world to suit ourselves." - Michael Thomson, BBC
“It’s hard not to be swept up by the strong current of Suzhou River: a seductive and atmospheric conundrum that works pleasingly as an exercise in storytelling.” - Lizzie Francke, Sight and Sound
BURG Een hand op een kont is dat een misdaad?
JUST Dat is een misdrijf
BURG Maar is dat een misdaad?
SPIN Nu zijn we over woorden bezig
ECO Wie zijn hand op wie haar kont?
BURG Dat is allemaal meegerekend in de cijfers
Een vrouw wordt vermoord. Een man wordt beschuldigd. Het regent klachten. Rond een tafel zitten zes mannen. Zij moeten maatregelen nemen voor het goed van de samenleving.
Regisseur Carl von Winckelmann en schrijver Freek Mariën slaan de handen in elkaar met de straffe actrices van Compagnie De Kolifokkers. Zij vertolken zes mannen met beslissingsrecht en de beste bedoelingen.
De Gemoederen is een komisch stuk in het brandpunt van onze tijd: machtsmisbruik, bureaucratie, sociaal onrecht en scheefgetrokken, giftige man-vrouwverhoudingen komen samen in een dystopisch verhaal, geïnspireerd op waargebeurde feiten. Institutionele discriminatie voor dummies, gekruid met humor en een flinke dosis girl power.
“Hoe stevig de inhoud op papier ook klinkt, Mariën en von Winckelmann brengen een strak en humoristisch stuk dat feilloos de patriarchale goochelretoriek van onze politici en andere media-figuren fileert.” – De Standaard
Onder het motto ‘de vraag kiest jou’, komen twee Manteau-schrijvers in een wel heel bijzondere situatie terecht. Het boek met alle vragen, samengesteld door moderator Anke Verschueren in samenwerking met Manteau, vormt de basis voor een gesprek over lezen, schrijven en het leven.
Met hun ogen toe en met volle focus op de vingertoppen bladeren de gasten door het boek, ze houden halt wanneer ze voelen dat het zover is, dat de vraag hen heeft gekozen. Ieder gesprek is anders en wordt door toeval bepaald. En door Anke, die lekker doorvraagt op wat Het Boek heeft aangeboden.
Naast heel veel vragen telt het Boek ook een aantal lege pagina’s. Komt de bladergrage interviewgast op zo’n bladzijde terecht, dan volgt er een vraag uit het publiek, die wordt in schoonschrift vereeuwigd in het Boek en kan vanaf dan in eender welk gesprek opduiken.
Altijd op het juiste moment.
Beleef deze gesprekken met onze topauteurs live in De Studio.
Robbe De Herts ELIXIR D’ANVERS werd onlangs gerestaureerd. Deze anthologiefilm uit 1996 werd gemaakt door zes Nederlandse en Belgische regisseurs. Elke episode behandelt een deel van de Antwerpse geschiedenis. Als kader voor de film fungeert een groep Nederlanders die door het rijke verleden van de Scheldestad wordt gegidst. Het gezelschap beleeft Antwerpen door de eeuwen heen in een caleidoscoop van verhalen, sommige volslagen verzonnen en andere op waargebeurde feiten gebaseerd.
De films: Tanchelijn (Boris Paval Conen), Opstand aan de Rie'dijk (Wolke Kluppell), Balthasar De Groote (Nathalie Declerq), Mannequin d'Anvers (Wim Symoens), Hendrik Conscience (Tom van Overberghe) en Gilbert Van Schoonbeke (Filip van Neyghem) onder leiding van Robbe De Hert en Willem Thijssen.
Dr. Tony Flaggs vriend Stephen heeft problemen in zijn relatie met zijn verloofde Amanda, en overtuigt de psychiater om haar te ‘behandelen’ in een poging om de twijfelende Amanda sneller voor het altaar te krijgen. Na enkele misverstanden begint Amanda echter gevoelens te krijgen voor Dr. Flagg. Wanneer de psychiater haar onder hypnose brengt om haar gevoelens voor Stephen te versterken, worden de dingen pas echt ingewikkeld… De nummers in CAREFREE werden gecomponeerd door Irving Berlin en Fred Astaire creëerde, zoals gewoonlijk in zijn producties, de choreografie samen met zijn belangrijkste partner Hermes Pan. Het nummer Change Partners werd genomineerd voor een Oscar.
Amanda Cooper (Ginger Rogers): [under hypnosis] Dr. Flagg is a horrible monster! Men like him should be shot down like dogs! Shot down like dogs! Shot down like dogs!
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Een (neus)opera voor snotterige snuitende, sniffende jonge kinderen
Twee zangers/muzikanten en een videast/gitarist brengen een zintuiglijke voorstelling in vijf aktes, geïnspireerd op de delen van het aangezicht: oog, oor, neus, huid en mond.
Neus wil vrij zijn. Oog kijkt op Neus en zegt dat Neus een wilde haar heeft. Neus heeft er geen oren naar. Oor snoert Oog de mond en Mond staat vol tanden. Neus wil gaan kijken, verder dan hij lang is.
Gezongen aria’s krijgen het gezelschap van beelden, geprojecteerd op videoschermen en smartphones. De schermen zijn het verlengstuk van de zangers. Beelden zijn immers waardige tegenspelers in tijden van selfies, mondmaskers en duckfaces. Ons gezicht staat centraal in onze online identiteit en ja, ook jonge kinderen leren al vroeg met welke gezichtsgymnastiek ze zichzelf het beste presenteren op de socials.
Robbe De Herts ELIXIR D’ANVERS werd onlangs gerestaureerd. Deze anthologiefilm uit 1996 werd gemaakt door zes Nederlandse en Belgische regisseurs. Elke episode behandelt een deel van de Antwerpse geschiedenis. Als kader voor de film fungeert een groep Nederlanders die door het rijke verleden van de Scheldestad wordt gegidst. Het gezelschap beleeft Antwerpen door de eeuwen heen in een caleidoscoop van verhalen, sommige volslagen verzonnen en andere op waargebeurde feiten gebaseerd.
De films: Tanchelijn (Boris Paval Conen), Opstand aan de Rie'dijk (Wolke Kluppell), Balthasar De Groote (Nathalie Declerq), Mannequin d'Anvers (Wim Symoens), Hendrik Conscience (Tom van Overberghe) en Gilbert Van Schoonbeke (Filip van Neyghem) onder leiding van Robbe De Hert en Willem Thijssen.
Vanaf haar oprichting in 1966 zorgde Fugitive Cinema voor een alternatief geluid in de Belgische filmwereld. Het Antwerpse filmcollectief, met Robbe De Hert als spilfiguur, deed dit niet alleen door zelf films te maken, maar ook door films te distribueren die andere verdelers links lieten liggen. Heel wat van die films passen binnen de contestatie van de jaren zestig en zeventig. Op 18 en 19 april vertonen we films over arbeidersprotesten in België en de VS. Diverse films uit Fugitive Cinema’s distributiecatalogus koppelen het sociaal engagement ook aan vormelijke vernieuwing en experiment. Op 26 en 28 april zoomen we in op het werk van onder andere Chris Marker en Ludo Mich.
Dit filmprogramma kwam tot stand in het kader van het Onderzoeksseminarie Film binnen de master Theater- en Filmwetenschap van de Universiteit Antwerpen.
La Fée Sanguinaire (Roland Lethem, België, 1968) 24’
Temidden van de mei ’68-opstanden maakt Belgisch cineast Roland Lethem de kortfilm ‘La Fée sanguinaire’: een antipolitieke tirade die werkelijkheid en sprookje mengt en omvormt tot een surrealistische nachtmerrie. Een sadistische, bloeddorstige fee belandt op aarde en begint een wraakactie gericht op allerhande politieke, gerechtelijke en religieuze leiders. Ook Charles De Gaulle en Francisco Franco zullen niet ontsnappen aan haar klopjacht.
Little Red Riding Hood and the Time Bomb (Guido Henderickx, België, 1968) 10’
Een kortfilm geregisseerd door Fugitive Cinema-lid Guido Henderickx, maar ook het resultaat van een samenwerking met heel wat andere leden van Fugitive Cinema. ‘Little Red Riding Hood and the Time Bomb’ is een product van de jaren ’60 met beelden en thematiek die best expliciet oogden voor katholiek Vlaanderen, beïnvloed door Chris Markers ‘La Jetée’, en geproduceerd volgens een logica van solidariteit en collectiviteit.
La Jetée (Chris Marker, Frankrijk, 1962) 28’
Chris Marker was in vele opzichten een voorbeeldfiguur voor de makers van Fugitive Cinema. 'La Jetée' is niet alleen zijn bekendste film, maar ook één van de meest invloedrijke kortfilms tout court. Naast Guido Henderickx lieten onder andere David Bowie en Terry Gilliam zich door dit sciencefictionverhaal inspireren, dat de grens bewandelt tussen film en fotomontage. De bijzondere vorm van de film, stilstaande beelden begeleid door een voice-over, correspondeert met de thema's die aan bod komen: tijdsbeleving en de werking van het geheugen.
Classe de Lutte (Chris Marker & Groupe Medvedkine, Frankrijk, 1969) 37’
Waar 'La Jetée' een individuele onderneming is, is 'Classe de Lutte' een collectieve inspanning van de Groupe Medvedkine, een groep filmmakende arbeiders uit de horlogefabriek van Besançon, onder leiding van Chris Marker. Deze documentaire werd een half jaar na mei ’68 gemaakt en vertelt het verhaal van de fabrieksarbeiders die zich proberen te verenigen in een vakbond, met als protagonist de charismatische Suzanne. ‘Classe de Lutte’ vormt een mooie illustratie van het sociale engagement dat Fugitive Cinema niet enkel opzoekt in de films die ze produceerden, maar ook in de films die ze verdeelden.
De films worden ingeleid door Steven Jacobs (film- en kunsthistoricus UAntwerpen/UGent).
