Halina Reijns tweede langspeelfilm achter de camera is tevens haar eerste Amerikaanse regieproject. Vanuit haar fascinatie voor subculturen, en dan vooral voor jongerencultuur, zet Reijn met BODIES BODIES BODIES een bloederig komische whodunit neer, geïnspireerd door de erfenis van slashers zoals de originele SCREAM.
In BODIES BODIES BODIES komt een groep rijke twintigers samen in een afgelegen villa met als doel er de orkaan die buiten woedt, uit te zitten. Hun ‘hurricane party’ wordt al snel overspoeld door drank, drugs en onderdrukte frustraties. We ontmoeten kersvers koppel Sophie en Bee onderweg naar de villa van Sophies beste vriend, David. Present zijn ook Davids aanstellerige vriendin Emma, de competitieve Jordan, de praatgrage podcaster Alice (gespeeld door PLEASE RELEASE ME-favoriet Rachel Sennott van SHIVA BABY), en Alices 40-jarige vriend Greg. Om de spanning en rivaliteit binnen de groep te ontmijnen, besluiten ze het moordmysteriespel ‘Bodies Bodies Bodies’ te spelen. Allemaal fun and games, totdat er ook echt lijken uit de kast vallen…
De personages – én hun onsympathieke kantjes als Gen Z’ers uit het digitale TikTok/sociale media tijdperk – worden perfect belichaamd door een sterke ensemblecast van talenten zoals Amandla Stenberg, Maria Bakalova, Rachel Sennott en Pete Davidson. Met de hulp van cinematograaf Jasper Wolf (bekend van o.a. MONOS, INSTINCT) creëert Reijn binnen de muren van de villa een energetische Cluedo slasher met een spannende uitwisseling tussen wat de camera toont én verbergt. Onze PLEASE RELEASE ME van maart.
“In a mad world only the mad are sane.” – Kyoami in RAN
In Middeleeuws Japan treedt een bejaarde krijgsheer af en draagt zijn rijk over aan zijn drie zoons. De man heeft echter sterk onderschat hoe hun nieuw verworven macht zijn zoons al snel corrumpeert en hen tegen elkaar doet keren… en tegen hem.
Akira Kurosawa’s epos RAN is geïnspireerd op William Shakespeares KING LEAR. De Japanse grootmeester brengt het verhaal van een man die zijn hele leven lang oorlog heeft gevoerd en hoopt op het einde van zijn leven vrede te kunnen introduceren in zijn rijk. Maar door zijn rijk te verdelen over zijn drie zoons, ontketent hij nog meer onrust.
Kurosawa is meesterlijk in het capteren van veldslagen, gesterkt door zijn ervaring met de samoerai-epen uit zijn carrière. De vechtscènes in RAN worden gefilmd met statische camera’s, wat de kijker het geheel doet observeren al zwevend buiten de actie. Costumière Emi Wada won voor haar werk in RAN de Oscar voor Beste Kostuumontwerp in 1986. Welverdiend, aangezien de honderden kostuums met de hand werden gemaakt, een huzarenwerk dat twee jaar in beslag nam. Kurosawa kreeg voor de film zijn enige Oscarnominatie voor Beste Regie.
We vertonen de film op 35MM, i.s.m. Toneelhuis i.h.k.v. hun festival House of Flying Generations. Op zondag 19 maart gaat dramaturg Erwin Jans om 13u in gesprek over repertoire vandaag, in de foyer van Bourlaschouwburg.
Privédetective Philip Marlowe wordt ingehuurd om Carmen, de jongste dochter van generaal Sternwood, in de gaten te houden. Ze gaat om met slecht gezelschap en Marlowe moet voorkomen dat zij en haar familie worden afgeperst voor gokschulden. Marlowe wordt al snel verliefd op de oudste zuster, Vivian, die echter niets met Marlowe te maken wil hebben. Wanneer er enkele moorden plaatsvinden, raken de familie en de detective verstrikt in een web vol intriges ...
Vivian: You go too far, Marlowe. Marlowe: Those are harsh words to throw at a man, especially when he's walking out of your bedroom.
"The witty, charged dialogue between the leads shows that no screen couple, before or since, had as much chemistry as Bogart and Bacall." - Peter Bradshaw, The Guardian
"The Big Sleep is as fresh and perverse as ever, and remains one of Hollywood's most entrancingly strange bedtime stories." - Jonathan Romney, The Independent
"Even on the chaste screen Hawks manages to get down a good deal of the glamorous tawdriness of big-city low life, discreetly laced with hints of dope addiction, voyeurism and fornication." - Time
Halina Reijns tweede langspeelfilm achter de camera is tevens haar eerste Amerikaanse regieproject. Vanuit haar fascinatie voor subculturen, en dan vooral voor jongerencultuur, zet Reijn met BODIES BODIES BODIES een bloederig komische whodunit neer, geïnspireerd door de erfenis van slashers zoals de originele SCREAM.
In BODIES BODIES BODIES komt een groep rijke twintigers samen in een afgelegen villa met als doel er de orkaan die buiten woedt, uit te zitten. Hun ‘hurricane party’ wordt al snel overspoeld door drank, drugs en onderdrukte frustraties. We ontmoeten kersvers koppel Sophie en Bee onderweg naar de villa van Sophies beste vriend, David. Present zijn ook Davids aanstellerige vriendin Emma, de competitieve Jordan, de praatgrage podcaster Alice (gespeeld door PLEASE RELEASE ME-favoriet Rachel Sennott van SHIVA BABY), en Alices 40-jarige vriend Greg. Om de spanning en rivaliteit binnen de groep te ontmijnen, besluiten ze het moordmysteriespel ‘Bodies Bodies Bodies’ te spelen. Allemaal fun and games, totdat er ook echt lijken uit de kast vallen…
De personages – én hun onsympathieke kantjes als Gen Z’ers uit het digitale TikTok/sociale media tijdperk – worden perfect belichaamd door een sterke ensemblecast van talenten zoals Amandla Stenberg, Maria Bakalova, Rachel Sennott en Pete Davidson. Met de hulp van cinematograaf Jasper Wolf (bekend van o.a. MONOS, INSTINCT) creëert Reijn binnen de muren van de villa een energetische Cluedo slasher met een spannende uitwisseling tussen wat de camera toont én verbergt. Onze PLEASE RELEASE ME van maart.
Iedereen lijkt vandaag politicus, academicus, consument, producent, activist, nihilist, kapitalist, terrorist, racist, journalist, idealist. En dat allemaal tezelfdertijd.
In The happy few doen vijf acteurs een poging om de maakbaarheid van hun identiteit te toetsen aan de realiteit.
Wie zijn ze echt en wie willen ze zijn? Zitten ze in een luxepositie als acteurs of hebben ze een verantwoordelijkheid naar de wereld toe? Reiken hun nobele intenties verder dan de theaterzaal of blijft het bij een verwoede poging? Voor de wereld? Voor de generaties die volgen?
Zijn het stand-upcomedians? Martelaren? Snobistische wannabe’s? Zijn het bovenmenselijke dansvirtuozen of raaskallende pamflettisten die je een geweten willen schoppen tot je bang in een hoekje wegkruipt?
Het levensverhaal van Marjane die op 9-jarige leeftijd in Iran wordt geconfronteerd met de Islamitische Revolutie. De fundamentalisten dwingen de vrouwen tot het dragen van sluiers en zetten velen gevangen. Ondanks deze sociale terreur weet Marjane toch punk, Iron Maiden en Abba te ontdekken en later wordt ze door haar ouders naar Oostenrijk gestuurd om daar veilig naar school te gaan. Hoewel ze er na verloop van tijd geaccepteerd wordt, besluit ze toch terug te gaan naar het tyrannieke bewind van Iran, omdat het simpelweg als haar thuis voelt, en besluit daar haar mening te blijven ventileren over wat ze ziet.
In ERNEST & CÉLESTINE: OP AVONTUUR IN BRABBELLAND wordt de onwaarschijnlijke vriendschap van de onzekere beer Ernest en de dappere muis Célestine op de proef geteld. Deze prachtige animatie weet in zijn eenvoud elke emotie over te brengen, net als het belang en plezier van muziek.
Ernest en Célestine gaan naar Brabbelland, het land waar Ernest vandaan komt, om zijn kapotte viool te laten repareren. Ernest wil helemaal niet terug, maar Célestine weet hem te overhalen. Daar komen ze erachter dat muziek in het hele land verboden is, wat voor onze twee helden ondenkbaar is. Gelukkig krijgen ze hulp uit onverwachte hoek. Samen met een mysterieuze, geheime vriend brengen ze muziek en plezier terug voor iedereen in Brabbelland!
Ernest en Célestine werden bedacht door tekenaar Gabrielle Vincent. De eerste film in 2012 werd genomineerd voor een Oscar. Sindsdien zijn de muis en de beer uitgegroeid tot een hartverwarmend gezelschap voor de hele familie. De film laat zien dat echte vriendschap geen grenzen kent.
Op een nacht wordt Sophie uit haar weeshuis geplukt door de Grote Vriendelijke Reus en meegenomen naar Reuzenland. Ze ontdekt dat het de taak van de GVR is om plezierige dromen te verzamelen en deze af te leveren bij kinderen. Maar ook ontdekt ze dat Reuzenland bewoond wordt door negen afschuwelijke reuzen, die elke avond op pad gaan om kinderen op te eten. Sophie wil de reuzen proberen te stoppen en ze besluit samen met de GVR om de hulp van de koningin in te schakelen.
De straten van Teheran bruisen van de begankenis met de voorbereidingen voor Nieuwjaar. Iedereen is bezig met het ophangen van decoraties om het nieuwe jaar in stijl te verwelkomen. De 7-jarige Razieh is gefascineerd door een ronde goudvis met grote vinnen. Ze wilt de vis kopen, en overtuigt haar moeder uiteindelijk om hun laatste geld te spenderen aan de goudvis. Onderweg verliest ze het geld, maar ondanks de vele tegenslagen geeft Razieh niet op. Het scenario van Jafar Panahi’s debuutfilm werd geschreven door regisseur Abbas Kiarostami, en speelt zich af in realtime(anderhalf uur voor de start van het nieuwe jaar).
“Tethering the movie to the child's point of view (both literal and metaphorical), Panahi absorbs us so entirely into his heroine's delicate, enquiring world, that the loss of her money and her separation from her brother create an atmosphere of suspense as gripping as that of any Hitchcock thriller. Moreover, suggestive intimations of the troubled adult world - the mother's anxiety in the bazaar, the lonely 'outsiders' - combine to produce a feeling of almost metaphysical tension.” – Time Out
g a b b r o is een groep muzikanten, locaties en klanken aangevoerd door saxofoniste Hanne De Backer. Het is een wisselend collectief dat bij iedere productie vertrekt vanuit vrije improvisatie op niet voor de hand liggende locaties. Zo speelde g a b b r o al in oude rioleringen, parkeergarages, een gevangenis en in wasserettes. In maart 2021 stapte Hanne samen met drummer Raf Vertessen, pianist Andreas Bral, een cameraploeg en een kameel de hele Belgische kustlijn af. Onderweg hielden ze dagelijks halt op verschillende plekken om hun muzikale impressies te registreren. Het resultaat van deze tocht is As We Walk een muzikaal beeldverhaal dat een pleidooi houdt voor het onmogelijke en de verbeelding, een ode brengt aan de ontmoeting en de absurditeit. De vele uren muziek die uiteindelijk niet in de documentaire werden opgenomen, vormden de leidraad voor nieuwe composities waarmee het trio een nieuw album maakte. Ook dit album wordt deze avond gepresenteerd met een energiek en intens concert.
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Een eenzame huisvrouw voert haar dagelijkse taken uit. Ze onderhoudt het appartement waar ze woont met haar tienerzoon en ontvangt er klanten als prostituee wanneer haar zoon op school is. Net zoals haar huishoudelijke taken, is haar prostitutiewerk ook deel van de dagelijkse routine. Maar dan gebeurt er iets dat Jeannes routine onderuit haalt…
Een veeleisende karakterschets of één van de meest hypnotiserende en complete weergaves van tijd en ruimte in film? Chantal Akerman maakte met JEANNE DIELMAN een verbazingwekkend en overtuigend filmexperiment dat al decennialang wordt geanalyseerd en besproken. De film werd in december 2022 uitgeroepen tot Beste Film Aller Tijden door Sight and Sound. Voor het eerst in het 70-jarige bestaan van de Sight and Sound-poll wordt de lijst aangevoerd door een vrouwelijke regisseur.
"Akerman’s chillingly sardonic feminist fable—which also bears the weight of unspoken wartime trauma—is built on a sublime paradox, the elusive identity of someone who, as the title suggests, is so easily identified." - Richard Brody, The New Yorker
Privédetective Philip Marlowe wordt ingehuurd om Carmen, de jongste dochter van generaal Sternwood, in de gaten te houden. Ze gaat om met slecht gezelschap en Marlowe moet voorkomen dat zij en haar familie worden afgeperst voor gokschulden. Marlowe wordt al snel verliefd op de oudste zuster, Vivian, die echter niets met Marlowe te maken wil hebben. Wanneer er enkele moorden plaatsvinden, raken de familie en de detective verstrikt in een web vol intriges ...
Vivian: You go too far, Marlowe. Marlowe: Those are harsh words to throw at a man, especially when he's walking out of your bedroom.
"The witty, charged dialogue between the leads shows that no screen couple, before or since, had as much chemistry as Bogart and Bacall." - Peter Bradshaw, The Guardian
"The Big Sleep is as fresh and perverse as ever, and remains one of Hollywood's most entrancingly strange bedtime stories." - Jonathan Romney, The Independent
"Even on the chaste screen Hawks manages to get down a good deal of the glamorous tawdriness of big-city low life, discreetly laced with hints of dope addiction, voyeurism and fornication." - Time
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Spectacle Perdu is de nieuwe voorstelling van Bjarne Devolder (de jongste telg van SKaGeN), Lukas Smolders en Luca Persan. Twee figuren maken een trip down memory lane doorheen hun leven en spelen op dolkomische wijze scènes na uit hun kindertijd. De voorstelling neemt de vorm aan van een explosieve revue boordevol muziek en sketches van Jacques Brel, Gaston en Leo, France Gall en Wim Sonneveld.
In Spectacle Perdu leven de twee figuren zich volledig uit in hun humoristische verbeelding van het verleden, want lachen doet toch vergeten en relativeren? Met mondjesmaat toont het komische zich als filter van wat liever verborgen blijft. Was die kindertijd wel zo onschuldig en onbezorgd? Spectacle Perdu wordt een bitterzoete arena voor de strijd met de eigen herinnering en zoekt de mogelijkheden van de scène op als plaats om te helen.
Devolder speelt met de vorm van het ludiek amusementstheater als contrast met de haast onmogelijke confrontatie met het eigen trauma. Spectacle Perdu wordt gevoed vanuit het autobiografische verhaal van de maker, maar stelt zich ook de vraag of de aanwezigheid van de toeschouwer en dus de ander geen absolute voorwaarde is om zelf verder te kunnen.
Halina Reijns tweede langspeelfilm achter de camera is tevens haar eerste Amerikaanse regieproject. Vanuit haar fascinatie voor subculturen, en dan vooral voor jongerencultuur, zet Reijn met BODIES BODIES BODIES een bloederig komische whodunit neer, geïnspireerd door de erfenis van slashers zoals de originele SCREAM.
In BODIES BODIES BODIES komt een groep rijke twintigers samen in een afgelegen villa met als doel er de orkaan die buiten woedt, uit te zitten. Hun ‘hurricane party’ wordt al snel overspoeld door drank, drugs en onderdrukte frustraties. We ontmoeten kersvers koppel Sophie en Bee onderweg naar de villa van Sophies beste vriend, David. Present zijn ook Davids aanstellerige vriendin Emma, de competitieve Jordan, de praatgrage podcaster Alice (gespeeld door PLEASE RELEASE ME-favoriet Rachel Sennott van SHIVA BABY), en Alices 40-jarige vriend Greg. Om de spanning en rivaliteit binnen de groep te ontmijnen, besluiten ze het moordmysteriespel ‘Bodies Bodies Bodies’ te spelen. Allemaal fun and games, totdat er ook echt lijken uit de kast vallen…
De personages – én hun onsympathieke kantjes als Gen Z’ers uit het digitale TikTok/sociale media tijdperk – worden perfect belichaamd door een sterke ensemblecast van talenten zoals Amandla Stenberg, Maria Bakalova, Rachel Sennott en Pete Davidson. Met de hulp van cinematograaf Jasper Wolf (bekend van o.a. MONOS, INSTINCT) creëert Reijn binnen de muren van de villa een energetische Cluedo slasher met een spannende uitwisseling tussen wat de camera toont én verbergt. Onze PLEASE RELEASE ME van maart.
Where I lay my head to rest is een opsomming, een mijmering, een bekentenis. Een persoonlijk relaas over hoe het voelt om als vrouw in deze wereld te staan. Een exploratie van the interior, zowel psychologisch als materieel. Het kleine leven in de stad, met al zijn obstakels, in al haar schoonheid.
De film werd geïnspireerd door La Chambre van Chantal Akerman, vrijwel alles van Marguerite Duras, Real Estate van Deborah Levy & A life of one's own van Marion Milner.
+
NEWS FROM HOME
CHANTAL AKERMAN
BE/FR 1977 – 85’
EN GESPROKEN
Brieven van Chantal Akermans moeder worden voorgelezen en gaan gepaard met beelden van het New York uit 1976, waar de filmmaker (en protagonist) woont. Akermans onvergetelijke tijdscapsule van de stad is ook een prachtige meditatie op de stedelijke vervreemding en persoonlijke en familiale ontkoppeling.
Filmmaker Alex Schuurbiers toont haar kortfilm WHERE I LAY MY HEAD TO REST in combinatie met NEWS FROM HOME van Chantal Akerman. De vertoning wordt voorafgegaan door een intro door filmhistorica Anke Brouwers en gevolgd met een Q&A met Alex Schuurbiers.
Carey Mulligan (Promising Young Woman, An Education) en Zoe Kazan (miniserie The Plot Against America, The Big Sick) spelen Megan Twohey en Jodi Kantor, de twee journalisten van de New York Times die samen een van de belangrijkste doofpotoperaties van de filmindustrie blootlegden. Een verhaal dat een generatie zou beïnvloeden en decennialange stilte doorbrak over seksueel misbruik in Hollywood en de Amerikaanse cultuur voorgoed veranderd heeft. SHE SAID is een getuigenis van de impact van onderzoeksjournalistiek. De film volgt journalisten en redacteurs die koste wat kost de waarheid boven tafel willen krijgen, maar belicht ook de moed van slachtoffers en getuigen die hun verhaal doen om een dader van structureel misbruik tegen te houden. De toewijding en vastberadenheid van deze mensen heeft het gesprek in het hele land doen oplaaien, was mede verantwoordelijk voor de opkomst van de #MeToo-beweging en heeft ervoor gezorgd dat het systeem dat dit misbruik in stand hield aansprakelijk werd gesteld.
De film volgt het wedervaren van de Franse bureaucraat De Roller op een Frans-Polynesisch eiland. De man lult zich charmant door elk gesprek. Of hij nu locals paait of een schrijver ophemelt, De Roller profileert zich als een politicus pur sang die elk babbeltje als een krachtmeting of performance opvat. Overdag flirt hij in het plaatselijke hotel met receptionist Shannah, 's nachts frequenteert hij een danscafé met zijn handlangers. De eilandbewoners respecteren hem en zijn leven oogt zorgeloos. Maar de mysterieuze aanwezigheid van een troep mariniers en de halsstarrige houding van een inheemse activist brengen daar verandering in. En houdt er zich voor de kust een onderzeeër verborgen?
Door de redactie van Cahiers du Cinéma verkozen tot beste film van het jaar.
Tenebre, Italiaans voor duisternis, is een gedwongen terugkeer van Argento naar het genre waarmee hij bekend werd. Omwille van de commerciële flop van zijn vorige, bovennatuurlijke film INFERNO, eiste Argento’s producer, die ook zijn vader was, dat hij zou terugkeren naar het giallo-genre. Dit verklaart wellicht de zelfbewuste toon van Tenebre waarin Argento besloten lijkt te hebben een giallo-film te maken door exact het tegenovergestelde te doen van waar dit genre om bekend stond. Dit alles lijkt reeds gesymboliseerd te worden in de eerste scène waar een boek met de titel Tenebre in een open haardvuur verband wordt, alsof Argento een nieuw soort film uit deze assen wil doen oprijzen.
In Tenebre volgen we Amerikaans misdaadauteur Peter Neal (Anthony Franciosa) op zijn boektour naar Rome waar hij in een politieonderzoek verwikkelt geraakt wanneer een seriemoordenaar zich voor zijn misdaden laat inspireren op Neals meest recente boek. Om zijn naam te zuiveren zal Neal zelf op zoek moeten gaan naar de identiteit van de moordenaar die hem brieven stuurt waarin hij zijn plannen voor een morele zuivering van de maatschappij uit de doeken doet. In dit kat-en-muisspel brengt Argento zijn kenmerkende beeldtaal tot een sardonisch hoogtepunt in zijn illustere carrière. Tenebre bevat enkele van Argento’s meest gedurfde camera-technische hoogstandjes en verbluft, ondanks de in de titel beloofde duisternis, met een onverwacht lucide kleurenpalet.
Met intro door journalist en filmkenner Tim Maerschand.
Gerestaureerd in 4K door Arrow Films op basis van materiaal aangeleverd door Titanus.
"Tenebrae is essential viewing for fans of the Italian stallion thanks to some of his most arterial gore to date." - Mark Dinning, Empire
"It’s a thrilling, vexing film, a kind of ode to aberrance, teeming with preoccupations and fetishes that exist only for their own delectation." - Roger Ebert
Het Technicolor-expressionisme van Douglas Sirk bereikte een hoogtepunt met deze tragedie, waarin de regisseur zijn bloemrijke beelden en zijn kritiek op de Amerikaanse cultuur tot het uiterste drijft. Alcoholisme, nymfomanie, impotentie en dodelijke jaloezie; dit zijn slechts enkele van de gifstoffen die door een enorm rijke, gedegenereerde Texaanse oliefamilie circuleren. Wanneer een kwieke secretaresse (Lauren Bacall) trouwt met de neurotische telg van de clan (Robert Stack), drijft dat een wig tussen hem en zijn beste vriend (Rock Hudson) en ontketent dit een maalstroom van psychoseksuele angst en woede.
Met een onvergetelijk losbandige en Oscar-winnende bijrol van Dorothy Malone en Sirks oogverblindende mise-en-scène, is Written on the Wind een pervers familieportret zoals we dat maar weinig zagen. Sirk noemde het zelf “een studie van het falen” en er worden inderdaad weinig concessies gedaan aan the American Dream, waarvan de houdbaarheidsdatum al lang verstreken blijkt.
Sirk had de best mogelijke cast en wist hoe hij ze moest gebruiken. Hij contrasteerde de ingetogen vertolkingen van het romantische koppel Bacall-Hudson met de tot het uiterste gedreven decadentie van de corrupte erfgenamen Robert Stack en Dorothy Malone. Een van Sirks grootste bewonderaars, genaamd Rainer Werner Fassbinder, vatte Written on the Wind ooit treffend samen als “een film over liefde, dood en Amerika.”
Op zo. 12.03 wordt WRITTEN ON THE WIND om 14u15 ingeleid door journalist en filmkenner Tim Maerschand.
Gerestaureerd in 2022 door The Criterion Collection in het NBC Universal StudioPost-laboratorium, op basis van het originele 35mm cameranegatief en een vintage 35mm-print van Academy Film Archive voor kleurreferentie.
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
Hoewel reeds in 1971 opgenomen werd Kira Moeratova’s tweede langspeelfilm bijna twintig jaar lang door de Sovjet-censuur achtergehouden om pas ten tijde van de perestrojka in 1987 uiteindelijk in omloop gebracht te worden. Gedurende de zestien jaar waarin hij niet kon worden uitgebracht, werd The Long Farewell echter regelmatig vertoond aan studenten van VGIK, Moskou, waardoor de film een hele nieuwe generatie Sovjet-filmmakers wist te beïnvloeden.
The Long Farewell handelt over de relatie tussen een moeder en haar zoon die steeds meer onder druk komt te staan door de pogingen van de jongeman om zich vanonder moeders vleugels te bevrijden en zijn eigen autonomie op te eisen. Door de experimentele vormtaal die door de Sovjet-apparatsjiks te experimenteel werd bevonden, krijgt deze emancipatiestrijd het elan van een Grieks drama waarin zowel de gescheiden Evgenia (Zinaida Sharko) als Sacha (Oleg Vladimirsky) enkel verder kunnen gaan met hun leven door elkaar in zekere zin op te geven. Na een bezoek aan zijn vader in het afgelegen Novosibirsk bereiken de onderlinge spanningen en Moeratova’s poëtische beeldtaal een hoogtepunt in de gesmoorde finale waarin een afscheid desalniettemin de kiemen van een nieuw begin in zich draagt.
Met intro door filmhistorica Anke Brouwers.
Gerestaureerd in 4K door STUDIOCANAL in samenwerking met The Criterion Collection and L’Immagine Ritrovata/Éclair Classics.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
In de loop van een enkele nacht wordt de jarenlange vriendschap tussen Nicky (Peter Falk) en Mikey (John Cassavetes) op de proef gesteld wanneer deze laatste denkt dat een huurmoordenaar van de maffia hem op de hielen zit. Na twee eerdere samenwerkingen in Cassavetes’ eigen films, zorgde Elaine May met Mikey and Nicky misschien wel voor het meest diepgaande portret van de vriendschap tussen deze twee heren, met alle spanningen en onmogelijke toenaderingspogingen van dien. May weet achter het vernis van machogedrag iets te ontwaren van de radeloosheid van een specifiek type man: het type dat zijn hand te lang overspeeld heeft en daar nu de gevolgen van zal moeten dragen.
De opnames van May’s derde film — de eerste die ze ook volledig zelf schreef — liepen dusdanig uit en gingen dermate boven het budget, dat Paramount de film uit haar handen nam en hem zonder vorm van marketing in de zalen dropte enkel om aan de contractuele verplichtingen te voldoen. Deze moeizame totstandkoming lijkt ook in de film zelf haar weerslag gevonden te hebben: de kijker krijgt het gevoel dat hij deelgenoot wordt gemaakt van het afgematte einde van een verhaal dat al veel langer bezig is. Voornamelijk gehuld in nachtelijke schaduwen en duisternis is Mikey and Nicky tenslotte ook de weergave van het nachtleven met haar eigen wetten en gedragsregels. Een wereld waarin beide vrienden zich al jarenlang weten te handhaven, maar of ook hun vriendschap deze nacht zal overleven, lijkt allerminst in steen gebeiteld.
Digitaal gerestaureerd onder toezicht van Elaine May. De vertoning wordt op do. 7 maart voorafgegaan door een gastles van Bart Versteirt (CINEA) over New Hollywood en Elaine May.
"Elaine May’s genius goes beyond her Tony-winning performance in “The Waverly Gallery.” The four movies she wrote and directed between 1971 and 1987 are among the strongest Hollywood films of the period." - J. Hoberman, The New York Times
"Elaine May's genius for finding the squirmy humanity within toxic characters finds its purest and most heartbreaking expression in Mikey and Nicky" - Nathan Rabin, Criterion
De film volgt het wedervaren van de Franse bureaucraat De Roller op een Frans-Polynesisch eiland. De man lult zich charmant door elk gesprek. Of hij nu locals paait of een schrijver ophemelt, De Roller profileert zich als een politicus pur sang die elk babbeltje als een krachtmeting of performance opvat. Overdag flirt hij in het plaatselijke hotel met receptionist Shannah, 's nachts frequenteert hij een danscafé met zijn handlangers. De eilandbewoners respecteren hem en zijn leven oogt zorgeloos. Maar de mysterieuze aanwezigheid van een troep mariniers en de halsstarrige houding van een inheemse activist brengen daar verandering in. En houdt er zich voor de kust een onderzeeër verborgen?
Door de redactie van Cahiers du Cinéma verkozen tot beste film van het jaar.
Meet Different Class, the re-birth of Subbacultcha Belgium! To celebrate our new name, we are organizing a party with collectives Toverberg & ZAIKA at De Studio on the 10th of March.
Free for all DC members! Join Different Class now for €9.95 to get your ticket to our party! You'll get access to all of our events for a month on top!
Seijun Suzuki en scenarist Hachiro Guryu moesten op korte termijn, ter vervanging van een in het water gevallen project, een film bij elkaar pennen en filmen. Het resultaat heet Branded to Kill en mede door deze gehaaste ontstaansgeschiedenis zou deze deconstructie van het Yakuza-genre uitgroeien tot een absurdistische cultklassieker. Wegens het gebrek aan tijd moest Suzuki zich behelpen met de loutere noties van een plot, wat hem des te meer vrijheid gaf om exact te doen wat hij wou en de meer ridicule aspecten van de Japanse actiefilm genadeloos in hun blootje te zetten. De opwindende opeenvolging van scènes die Branded to Kill is, wordt vooral bijeengehouden door een morbide gevoel voor humor en zo overdreven mogelijke actiesequenties waarbij het gebrek aan een duidelijk uitgelijnde ruimtelijkheid de verwarring én het plezier alleen maar groter maken.
Held van dienst is Goro Hanada (Joe Shishido), de derde beste huurmoordenaar uit de Japanse onderwereld, die zichzelf heel wat problemen op de hals haalt met zijn queeste hogerop in de rangorde te geraken. Zijn weg naar de top wordt bevolkt en versperd door schematisch uitgewerkte figuren wiens verdere psychologische uitdieping voor Suzuki onnodige emotionele last leek. In plaats daarvan opteerde hij voor ingevingen van het moment die van Branded to Kill een toonvoorbeeld maken van het adagium “je gelooft het pas als je ziet”.
Met intro door filmkenner Tim Deschaumes.
Gerestaureerd in 4K door Imagica Entertainment Media Services, Inc., op basis van het originele cameranegatief.
"Cult classic? Try one of the greatest films ever made." - Tara Brady, The Irish Times
"Genuinely fascinating and bizarre." - Peter Bradshaw, The Guardian
"Several decades after its conception, Branded to Kill remains an arresting cocktail of sex, violence and surrealism, shot in monochrome hues which accentuate the perversity of the entire twisted venture." - Mark Kermode, The Guardian
Carey Mulligan (Promising Young Woman, An Education) en Zoe Kazan (miniserie The Plot Against America, The Big Sick) spelen Megan Twohey en Jodi Kantor, de twee journalisten van de New York Times die samen een van de belangrijkste doofpotoperaties van de filmindustrie blootlegden. Een verhaal dat een generatie zou beïnvloeden en decennialange stilte doorbrak over seksueel misbruik in Hollywood en de Amerikaanse cultuur voorgoed veranderd heeft. SHE SAID is een getuigenis van de impact van onderzoeksjournalistiek. De film volgt journalisten en redacteurs die koste wat kost de waarheid boven tafel willen krijgen, maar belicht ook de moed van slachtoffers en getuigen die hun verhaal doen om een dader van structureel misbruik tegen te houden. De toewijding en vastberadenheid van deze mensen heeft het gesprek in het hele land doen oplaaien, was mede verantwoordelijk voor de opkomst van de #MeToo-beweging en heeft ervoor gezorgd dat het systeem dat dit misbruik in stand hield aansprakelijk werd gesteld.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
In TOUKI BOUKI, een baanbrekende film van Djibril Diop Mambéty, volgen we een arm, avontuurlijk koppel uit Senegal dat op een motor met een stierschedel naar Parijs rijdt. Mory (Magaye Niang) en Anta (Myriam Niang) willen hun armoedige leven in Dakar achterlaten voor een glansrijk bestaan in de Franse hoofdstad. Terwijl Josephine Baker’s Paris, Paris, Paris hun reis op de achtergrond begeleidt, worden hun dromen en conflicten met een unieke visuele stijl vastgelegd.
Mambéty, geïnspireerd door Nouvelle Vague-films zoals À BOUT DE SOUFFLE, creëerde een film die zowel rauw als speels is. Met experimentele camerastandpunten en een inventieve geluidsmix biedt TOUKI BOUKI een frisse kijk op het postkoloniale Afrika. Ondanks de grimmige realiteit die de film verkent, blijft het een kleurrijk en gedurfd werk dat opvalt binnen de Afrikaanse cinema. Hoewel de iconische film lang onder de radar bleef, groeide zijn populariteit enorm sinds Martin Scorsese ‘deze rauwe en energieke film die wil exploderen film’ in 2008 liet restaureren.
Ronkende motoren, leren jassen en een ongetemde vrijheid. TOUKI BOUKI is onderdeel van ons REBELS ON THE ROADprogramma.
In december vertonen we ook de films MILLE SOLEILS en DAHOMEY van Mambétys nichtje Mati Diop.
ENG The film is in Wolof with English subtitles
In TOUKI BOUKI, Djibril Diop Mambéty’s trailblazing film, a Senegalese couple, Mory (Magaye Niang) and Anta (Myriam Niang), journey from Dakar to Paris on a motorbike with a bull’s skull. Their dream of a better life is vividly captured with experimental visuals and sound – inspired by the French Nouvelle Vague.
Mambéty’s film offers a bold, colorful take on postcolonial Africa. TOUKI BOUKI remains a vibrant and daring gem of African cinema that has been rediscovered and restored by Martin Scorsese.
Roaring engines, leather jackets and untamed freedom. TOUKI BOUKI is part of our REBELS ON THE ROADprogramme.
In December, we also screen the films MILLE SOLEILS and DAHOMEY by Mambéty's niece Mati Diop.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
De film volgt het wedervaren van de Franse bureaucraat De Roller op een Frans-Polynesisch eiland. De man lult zich charmant door elk gesprek. Of hij nu locals paait of een schrijver ophemelt, De Roller profileert zich als een politicus pur sang die elk babbeltje als een krachtmeting of performance opvat. Overdag flirt hij in het plaatselijke hotel met receptionist Shannah, 's nachts frequenteert hij een danscafé met zijn handlangers. De eilandbewoners respecteren hem en zijn leven oogt zorgeloos. Maar de mysterieuze aanwezigheid van een troep mariniers en de halsstarrige houding van een inheemse activist brengen daar verandering in. En houdt er zich voor de kust een onderzeeër verborgen?
Door de redactie van Cahiers du Cinéma verkozen tot beste film van het jaar.
Het Technicolor-expressionisme van Douglas Sirk bereikte een hoogtepunt met deze tragedie, waarin de regisseur zijn bloemrijke beelden en zijn kritiek op de Amerikaanse cultuur tot het uiterste drijft. Alcoholisme, nymfomanie, impotentie en dodelijke jaloezie; dit zijn slechts enkele van de gifstoffen die door een enorm rijke, gedegenereerde Texaanse oliefamilie circuleren. Wanneer een kwieke secretaresse (Lauren Bacall) trouwt met de neurotische telg van de clan (Robert Stack), drijft dat een wig tussen hem en zijn beste vriend (Rock Hudson) en ontketent dit een maalstroom van psychoseksuele angst en woede.
Met een onvergetelijk losbandige en Oscar-winnende bijrol van Dorothy Malone en Sirks oogverblindende mise-en-scène, is Written on the Wind een pervers familieportret zoals we dat maar weinig zagen. Sirk noemde het zelf “een studie van het falen” en er worden inderdaad weinig concessies gedaan aan the American Dream, waarvan de houdbaarheidsdatum al lang verstreken blijkt.
Sirk had de best mogelijke cast en wist hoe hij ze moest gebruiken. Hij contrasteerde de ingetogen vertolkingen van het romantische koppel Bacall-Hudson met de tot het uiterste gedreven decadentie van de corrupte erfgenamen Robert Stack en Dorothy Malone. Een van Sirks grootste bewonderaars, genaamd Rainer Werner Fassbinder, vatte Written on the Wind ooit treffend samen als “een film over liefde, dood en Amerika.”
Op zo. 12.03 wordt WRITTEN ON THE WIND om 14u15 ingeleid door journalist en filmkenner Tim Maerschand.
Gerestaureerd in 2022 door The Criterion Collection in het NBC Universal StudioPost-laboratorium, op basis van het originele 35mm cameranegatief en een vintage 35mm-print van Academy Film Archive voor kleurreferentie.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Het wonderlijke levensverhaal van Karl Eriksson, een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
Karl Eriksson groeit op in de jaren ’60 in Antwerpen, als zoon van Bert Eriksson, uitbater van het extreemrechtse café Odal en voormalig leider van de legendarische Vlaams Militanten Orde. Maar al op heel jonge leeftijd kiest Karl een heel andere weg. Hij raakt ondergedompeld in het bruisende Antwerpse nachtleven van de vroege jaren '70 en ontpopt zich tot een begenadigd banjospeler. De botsingen tussen Karl en vader Bert blijven niet uit en op amper 15-jarige leeftijd ontvlucht hij het ouderlijk huis. Het begin van wonderlijk levensverhaal van een gepassioneerd muzikant, fervent wereldreiziger en free spirit, altijd onderweg en onvermoeibaar op zoek.
De film ‘Eriksson’ vertelt het levensverhaal van Karl, door hemzelf verteld aan de kijker en rijkelijk geïllustreerd met historisch beeldmateriaal uit openbare en privéarchieven. Maar ‘Eriksson’ is meer dan een persoonlijke verhaal. De film vertelt het verhaal van een generatie die radicaal breekt met de vorige, een generatie die een ware aardverschuiving meemaakt. Tegelijk is ‘Eriksson’ een boeiend stuk Antwerpse geschiedenis waarin heel wat verhaallijnen samenkomen: verhalen over het Antwerpse extreemrechtse milieu, de Antwerpse flowerpowerbeweging in de sixties, de Antwerpse punkbeweging van de late jaren ’70, stedelijke theatergezelschappen in de jaren ’80 en een hele reeks Antwerpse bands van de jaren ’90 passeren de revue.
Feestelijke première op zo. 05.03 om 16u @ De Cinema!
