THE ETERNAL DAUGHTER is een mysterieus drama met een imponerende dubbelrol van Tilda Swinton, die zowel een filmmaker als haar moeder speelt. Wanneer ze samen in een bijna verlaten hotel verblijven, komen geheimen uit het verleden langzaam bovendrijven. Julie (Tilda Swinton) en haar moeder Rosalind (Tilda Swinton) reizen af naar een oud familiehuis in Wales, dat tegenwoordig gebruikt wordt als hotel. In dit afgelegen landhuis, waar Rosalind haar jeugd heeft doorgebracht, sluimeren oude familiegeheimen die Julie ’s nachts wakkerhouden. Ze hoopt haar moeder beter te leren kennen, maar wordt geconfronteerd met schimmen uit het verleden. Hoe dicht kan je als dochter bij je moeder komen? THE ETERNAL DAUGHTER is geschreven en geregisseerd door Joanna Hogg die grote indruk maakte met THE SOUVENIR en THE SOUVENIR PART II, beide ook met Tilda Swinton in de hoofdrol. THE ETERNAL DAUGHTER beleefde zijn wereldpremière op het Filmfestival van Venetië.
"Verbluffende film over rouw en herinnering" - Het Nieuwsblad
"Tilda Swintons vertolking is een masterclass in acteren" - De Standaard
"Moves with the slow-build chill of a finger trickling down your spine" Robbie Collin, The Telegraph
"Nuanced, atmospheric and gentle ghostly tale" Dulcie Pearce, The Sun
Het is niet alom bekend dat het afwerken van doorbraakfilm STRANGER THAN PARADISE afhing van de vraag of producent Sara Driver de film kon smokkelen (in zware blikken, niet zomaar op een harde schijf) om deel uit te maken van het IFFR in 1983. De kortfilm STRANGER THAN ROTTERDAM WITH SARA DRIVER is een hilarische reconstructie van hoe dat is gegaan.
STRANGER THAN PARADISE: Willie leeft in New York. Zijn nicht Eva uit Hongarije bezoekt hem een paar dagen. Zij vertrekt daarna naar Cleveland om bij haar tante Lotte te gaan wonen. Een jaar later gaan Willie en zijn vriend Eddie op trektocht naar Cleveland om Eva en tante Lotte te bezoeken.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
Twee jonge mannen van de Oglala Lakotastam leven in het Pine Ridge reservaat. De 23-jarige Bill probeert de eindjes aan elkaar te knopen; hij is vastbesloten om de “Amerikaanse droom” te verwezenlijken, of het nu gaat om het bezorgen van leveringen of het fokken van poedels. De 12-jarige Matho staat te popelen om een man te worden. Wanhopig op zoek naar de goedkeuring van zijn jonge vader, neemt Matho een reeks impulsieve beslissingen die zijn leven op zijn kop zetten en hem niet in staat stellen de harde realiteit van de wereld onder ogen te zien.
Verbonden door hun zoektocht om erbij te horen in een maatschappij die hen vijandig gezind is, proberen Bill en Matho hun eigen weg naar volwassenheid uit te stippelen.
Debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough schreven WAR PONY samen met Lakota co-scenaristen Franklin Sioux Bob en Bill Reddy uit Pine Ridge, wat zorgt voor een authentiek en tegelijk poëtisch portret over het harde leven van twee jonge inheemse Amerikanen.
Regisseur Marc kan de eindeloze kritiek vanuit de producenten op zijn film niet verdragen en vlucht met zijn editor naar de Franse Cevennen om het project in alle rust af te kunnen maken. Ook daar blijkt het einde nog lang niet in zicht, aangezien zijn creativiteit zich uit in eindeloze ideeën die het proces blijven onderbreken. Ideeën die zowel komisch als ronduit verontrustend zijn…
De opnieuw fantasierijke comeback film van Michel Gondry (Eternal sunshine of the spotless mind).
Alles kan, kan alles?
Al kan alles: een automatisch doorspoelend toilet, friet aan huis om 4u ‘s nachts,
een bakfiets voor 12 peuters en virtueel afspreken op een Apple Vision pro vr bril.
Elf jonge acteurs vragen zich af of het allemaal nodig is.
Welkom op een spekgladde weg van gedachtes,
keuzes en jezelf worden, bestrooi hem met uw eigen korreltje zout. Overwegen is een ensemble voorstelling met eigen teksten, beweging en veel kostuum.
MOB PODIUMWERKPLAATS van Rebels Kunstplatform Man OverBoord - is voor durvers die 3 jaar stevig hun tanden zetten in artistieke processen. Waar jongeren en kunstenaars elkaar inspireren, verwarren en verwonderen.
In het laatste jaar ontstaat er, vertrekkensklaar naar een mogelijke artistieke carrière - een eigen volwaardige MOB PRODUCTIE waar jongeren samen met een kunstenaar een maakproces van dichtbij meemaken: van zelf creëren, spelen, monteren, regisseren tot de scenografie toe. Dit jaar werken ze samen met theatermaker Simon De Vos.
Ontdek het eigenzinnige werk van dit aanstormend talent!
King Crimson is een band waar mensen letterlijk dolgraag bij willen horen. IN THE COURT OF THE CRIMSON KING is een zwartkomische film voor iedereen die zich afvraagt of het de moeite waard is om alles op te offeren voor een enkel moment van transcendentie. Al meer dan 50 jaar leidt Robert Fripp, ook beroemd om zijn werk met David Bowie en Brian Eno, een unieke creatieve omgeving waarin vrijheid en verantwoordelijkheid samenspannen om het uiterste te eisen van de bandleden die alleen worden verlicht door het applaus van een publiek, doch wiens aanbidding echter dreigt hun leven nog moeilijker te maken. Het is een bevredigende en gevaarlijke omgeving waarin het buitengewone mogelijk is, niets zeker is en niet iedereen ongeschonden overleeft.
Doc about a Prog-Rock Perfectionist Is Nearly Perfect Itself. About as good as Rock documentaries get.” VARIETY
“The film is angular and abrasive, exacting and playful, extremely funny and achingly melancholy.” THE OBSERVER
“Illuminating. A fascinating look at both a venerable institution, the dynamics of working as a multi-limbed unit that’s ruled by a single iron fist, and what it takes to play this type of music.” ROLLING STONE
“A compelling insight into the tetchy men of prog rock. Their dedication to music is a joy, the persistence of Toby Amies ranks alongside Nick Broomfield. Even if you go in knowing next to nothing about King Crimson, you will leave feeling like lifelong enthusiasts. BBC RADIO SCOTLAND / RADIO TIMES, Siobhan Synnot
“This unflinching portrait of the prog rock band is like an episode of The Office but with huge drum kits, grizzled roadies and rapturous fans” THE GUARDIAN
“Very entertaining and very funny” MARK KERMODE
“By turns comical and melancholy, it may be the most revealing film about working life in a band since Spinal Tap.” THE TELEGRAPH
ARTISTS AGAINST STIGMA is een driedaags festival naar aanleiding van Wereldaidsdag. Een initiatief van Antwerp Queer Arts Festival en kunstenaarscollectief HIVISIBLE, i.s.m. met Sensoa, Toneelhuis, De Studio en De Cinema.
Tegen de achtergrond van een rijk Hollywood documenteert COMMITMENT TO LIFE het ware verhaal van de strijd tegen hiv en aids in Los Angeles - en hoe een onbevreesde groep van hiv/aidspatiënten, artsen, filmsterren, studiomagnaten en activisten de koers van de epidemie veranderde.
In deze woordloze kleutervoorstelling zie je hoe nietsvermoedende mensen plotseling in de spotlights komen te staan. Wanneer ze zich eventjes onbespied wanen, blijken ze toch in beeld te zijn. Vluchten kan niet, dus ja... dan moet je iets... show, entertainment... maar hoe? In de paniek in hun ogen zie je hun hartstochtelijk wens: zo snel mogelijk terug naar het donker, weg uit het helse licht!
De grote ik heb hier geen zin in show is een vrolijke, absurdistische voorstelling over kijken en bekeken worden. In een tijd waar de extraverten het hoogste woord hebben, wordt hier de verlegen mens op het podium gehesen. Schuchter kruipen ze uit hun schulp en ploeteren samen met het publiek voorwaarts richting een glorieuze finale.
De grote ik heb hier geen zin in show is de derde vierplusvoorstelling in regie van Jetse Batelaan. René van ’t Hof speelt voor de derde keer mee (De man die alles weet en De onzichtbare man) en ook muzikant Keimpe de Jong is er weer bij, dit keer begeleid hij live Het Showorkest van Theater Artemis.
“De kracht van De grote ik heb hier geen zin in show zit hem in haar drie acteurs: René van ’t Hof, Sayo Cadmus en Guido Pollemans hoeven niet meer dan een blik te werpen of een zucht te slaken om hun ongemak kenbaar te maken." – De Theaterkrant
Deze groteske en zwarte komedie werpt een bijtende blik op iemand die er alles aan zou doen om zich geliefd en gezien te voelen. Een oncomfortabele maar hilarische satire. De toxische relatie tussen Signe en haar zelfingenomen vriend Thomas verziekt helemaal wanneer hij doorbreekt als kunstenaar. Om de aandacht weer op zich te vestigen, begint Signe zichzelf te vergiftigen. Achter het narcisme, de tragikomedie en de lichte body horror schuilt het verhaal van een eenzame jonge vrouw met een bovenmatige behoefte aan aandacht en een obsessie voor de waardering van anderen.
Lena verliest haar vader als zijn vissersboot vergaat op zee. Er wordt gefluisterd dat het ongeluk haar vaders schuld is maar Lena is ervan overtuigd dat er een mysterieus beest rondwaart in de Noordzee. Een monster dat het schip deed vergaan… Lena gaat tot het uiterste om het bestaan van het monster te bewijzen.
ZEEVONK (8+) opende de Generation Kplus selectie in de Berlinale '23 - waar hij ook een speciale vermelding kreeg - en ontving eerder dit jaar het European Children's Film Association Award in Malmö. Een aangrijpende én avontuurlijke jeugdfilm geïnspireerd op een persoonlijke ervaring van regisseur Domien en zijn zus en scenarist Wendy.
"Een spielbergiaanse mix van actie en emotie, maar dan in het West-Vlaams. Een zee-avontuur dat niet bang is om in diepe, troebele wateren te vissen, op zoek naar het weerbarstige beest dat rouw is. Dit is een film die zijn onderwerp en zijn (jonge) publiek ernstig neemt, maar die ook niet vergeet te entertainen." - De Morgen
"Regisseur Huyghe ambieerde naar eigen zeggen een film die de gevoelens van jongeren niet minimaliseert. Missie geslaagd." - De Standaard
"Huyghe zet een tienerwereld neer die herkenbaar is voor jong publiek en tegelijk de volwassen blik serieus neemt." - Filmkrant
‘Als je het te druk hebt, laat deze brief dan gerust nog even liggen. Maar als je er eenmaal aan begint, geef me dan alsjeblieft je onverdeelde tijd.’ Zo staat te lezen in het eerste hoofdstuk van Tosca, de debuutroman van Maud Vanhauwaert.
Hoe vaak gebeurt het dat je een boek koopt, maar geen tijd vindt om het te lezen?
Daarom geven we jou, bij aankoop van Tosca, er graag de leestijd bij.
Op zondag 3 december ben je van 14u tot 18u welkom in De Studio. Je koopt het boek als toegangsticket en krijgt vier uur lang de tijd om rustig te lezen in een gezellige setting. De ‘onverdeelde tijd’ wordt een paar keer kort onderbroken door een voordracht van de auteur en op het einde is er ook de mogelijkheid om vragen te stellen. We voorzien taart, thee en koffie en sluiten graag af met een aperitief in de foyer.
Natuurlijk leest iedereen op eigen tempo, dus je gebruikt de tijd die jij nodig vindt. Het is wel fijn om op het beginuur te kunnen starten, zodat we ons samen in stilte kunnen overgeven aan het boek.
King Crimson is een band waar mensen letterlijk dolgraag bij willen horen. IN THE COURT OF THE CRIMSON KING is een zwartkomische film voor iedereen die zich afvraagt of het de moeite waard is om alles op te offeren voor een enkel moment van transcendentie. Al meer dan 50 jaar leidt Robert Fripp, ook beroemd om zijn werk met David Bowie en Brian Eno, een unieke creatieve omgeving waarin vrijheid en verantwoordelijkheid samenspannen om het uiterste te eisen van de bandleden die alleen worden verlicht door het applaus van een publiek, doch wiens aanbidding echter dreigt hun leven nog moeilijker te maken. Het is een bevredigende en gevaarlijke omgeving waarin het buitengewone mogelijk is, niets zeker is en niet iedereen ongeschonden overleeft.
Doc about a Prog-Rock Perfectionist Is Nearly Perfect Itself. About as good as Rock documentaries get.” VARIETY
“The film is angular and abrasive, exacting and playful, extremely funny and achingly melancholy.” THE OBSERVER
“Illuminating. A fascinating look at both a venerable institution, the dynamics of working as a multi-limbed unit that’s ruled by a single iron fist, and what it takes to play this type of music.” ROLLING STONE
“A compelling insight into the tetchy men of prog rock. Their dedication to music is a joy, the persistence of Toby Amies ranks alongside Nick Broomfield. Even if you go in knowing next to nothing about King Crimson, you will leave feeling like lifelong enthusiasts. BBC RADIO SCOTLAND / RADIO TIMES, Siobhan Synnot
“This unflinching portrait of the prog rock band is like an episode of The Office but with huge drum kits, grizzled roadies and rapturous fans” THE GUARDIAN
“Very entertaining and very funny” MARK KERMODE
“By turns comical and melancholy, it may be the most revealing film about working life in a band since Spinal Tap.” THE TELEGRAPH
Twee donderdagen per maand geeft professor Wouter Hessels (RITCS, KASKA-DKO, INSAS) zijn les filmgeschiedenis bij DE CINEMA. Deze lessen zijn ook open voor het publiek en kaderen steeds rond de toonaangevende klassieker die we die avond spelen op het grote scherm.
Maria Callas is Medea, de hogepriesteres die het koninkrijk van haar vader verraadt om Jason (op wie ze verliefd is) te helpen bij het stelen van het Gulden Vlies. Wanneer Jason haar later verlaat voor een andere vrouw, pleegt ze op een verschrikkelijke manier wraak...
Pasolini bewerkte de tragedie van Euripides tot een ideologisch verhaal over de botsing tussen twee tegengestelde culturen: Medea staat voor het archaïsche, het sacrale en het agrarische; Jason voor het moderne, het profane en het bourgeoise. Pasolini’s hypnotiserende, visueel ravissante film is een mengeling van sociale antropologie en ritueel theater. Maria Callas is monumentaal in haar enige filmrol.
Alles kan, kan alles?
Al kan alles: een automatisch doorspoelend toilet, friet aan huis om 4u ‘s nachts,
een bakfiets voor 12 peuters en virtueel afspreken op een Apple Vision pro vr bril.
Elf jonge acteurs vragen zich af of het allemaal nodig is.
Welkom op een spekgladde weg van gedachtes,
keuzes en jezelf worden, bestrooi hem met uw eigen korreltje zout. Overwegen is een ensemble voorstelling met eigen teksten, beweging en veel kostuum.
MOB PODIUMWERKPLAATS van Rebels Kunstplatform Man OverBoord - is voor durvers die 3 jaar stevig hun tanden zetten in artistieke processen. Waar jongeren en kunstenaars elkaar inspireren, verwarren en verwonderen.
In het laatste jaar ontstaat er, vertrekkensklaar naar een mogelijke artistieke carrière - een eigen volwaardige MOB PRODUCTIE waar jongeren samen met een kunstenaar een maakproces van dichtbij meemaken: van zelf creëren, spelen, monteren, regisseren tot de scenografie toe. Dit jaar werken ze samen met theatermaker Simon De Vos.
Ontdek het eigenzinnige werk van dit aanstormend talent!
Artists Against Stigma is een driedaags festival naar aanleiding van Wereldaidsdag op 1 december. Het is een feest in solidariteit met personen die leven met HIV. Een gelegenheid voor kunstenaars om rond dit thema van seksuele gezondheid hun werk te tonen. Antwerp Queer Arts Festival werkt hiervoor samen met het kunstenaarscollectief HIVisible en met de steun van Sensoa en Tropisch Instituut. Toneelhuis, De Studio en De Cinema zetten hun deuren open voor muziekoptredens, performances, film en gesprek.
20u - 20u45: Workshow Sex Positivity by White Rabbits
White Rabbits - in Italië opgericht als 'Conigli Bianchi' - bestaat uit een groep activisten, performers, comic designers, illustratoren, muzikanten... die het publieke debat rond HIV/AIDS wil aangaan. White Rabbits is sero-bewust en sero-geëngageerd. Je hoeft niet seropositief te zijn om sero-bewust te zijn: verwerp angst en veroordeling, ken je HIV-status, wees bewust en begrijp hoe SOA's worden overgedragen, geloof in een cultuur van preventie.
White Rabbits nodigt je uit om tijdens een interactieve workshow samen onze verlangens, angsten en denkbeelden rond seksualiteit te bevragen. Alles artistiek verantwoord en sekspositief!
21u - 22u: Performance UNA door Teresa Fabião Teresa Fabião is danser, onderzoeker, lesgever en kunstenaar. Ze is geboren in Portugal en woonde lange tijd in Brazilië. Teresa is mede-oprichter van VIRAL, een Portugees collectief dat podiumkunsten benadert als een ruimte om nieuwe betekenissen te geven aan beelden gerelateerd aan HIV. De performance UNA is een onderzoek op het kruispunt van virussen en kunst. Een onderzoek tevens naar haar eigen traject van de voorbije tien jaar te leven als vrouw met HIV. UNA is voor het eerst te zien in België.
Twee jonge mannen van de Oglala Lakotastam leven in het Pine Ridge reservaat. De 23-jarige Bill probeert de eindjes aan elkaar te knopen; hij is vastbesloten om de “Amerikaanse droom” te verwezenlijken, of het nu gaat om het bezorgen van leveringen of het fokken van poedels. De 12-jarige Matho staat te popelen om een man te worden. Wanhopig op zoek naar de goedkeuring van zijn jonge vader, neemt Matho een reeks impulsieve beslissingen die zijn leven op zijn kop zetten en hem niet in staat stellen de harde realiteit van de wereld onder ogen te zien.
Verbonden door hun zoektocht om erbij te horen in een maatschappij die hen vijandig gezind is, proberen Bill en Matho hun eigen weg naar volwassenheid uit te stippelen.
Debuterende regisseurs Gina Gammell en Riley Keough schreven WAR PONY samen met Lakota co-scenaristen Franklin Sioux Bob en Bill Reddy uit Pine Ridge, wat zorgt voor een authentiek en tegelijk poëtisch portret over het harde leven van twee jonge inheemse Amerikanen.
Regisseur Marc kan de eindeloze kritiek vanuit de producenten op zijn film niet verdragen en vlucht met zijn editor naar de Franse Cevennen om het project in alle rust af te kunnen maken. Ook daar blijkt het einde nog lang niet in zicht, aangezien zijn creativiteit zich uit in eindeloze ideeën die het proces blijven onderbreken. Ideeën die zowel komisch als ronduit verontrustend zijn…
De opnieuw fantasierijke comeback film van Michel Gondry (Eternal sunshine of the spotless mind).
Alles kan, kan alles?
Al kan alles: een automatisch doorspoelend toilet, friet aan huis om 4u ‘s nachts,
een bakfiets voor 12 peuters en virtueel afspreken op een Apple Vision pro vr bril.
Elf jonge acteurs vragen zich af of het allemaal nodig is.
Welkom op een spekgladde weg van gedachtes,
keuzes en jezelf worden, bestrooi hem met uw eigen korreltje zout. Overwegen is een ensemble voorstelling met eigen teksten, beweging en veel kostuum.
MOB PODIUMWERKPLAATS van Rebels Kunstplatform Man OverBoord - is voor durvers die 3 jaar stevig hun tanden zetten in artistieke processen. Waar jongeren en kunstenaars elkaar inspireren, verwarren en verwonderen.
In het laatste jaar ontstaat er, vertrekkensklaar naar een mogelijke artistieke carrière - een eigen volwaardige MOB PRODUCTIE waar jongeren samen met een kunstenaar een maakproces van dichtbij meemaken: van zelf creëren, spelen, monteren, regisseren tot de scenografie toe. Dit jaar werken ze samen met theatermaker Simon De Vos.
Ontdek het eigenzinnige werk van dit aanstormend talent!
Lena verliest haar vader als zijn vissersboot vergaat op zee. Er wordt gefluisterd dat het ongeluk haar vaders schuld is maar Lena is ervan overtuigd dat er een mysterieus beest rondwaart in de Noordzee. Een monster dat het schip deed vergaan… Lena gaat tot het uiterste om het bestaan van het monster te bewijzen.
ZEEVONK (8+) opende de Generation Kplus selectie in de Berlinale '23 - waar hij ook een speciale vermelding kreeg - en ontving eerder dit jaar het European Children's Film Association Award in Malmö. Een aangrijpende én avontuurlijke jeugdfilm geïnspireerd op een persoonlijke ervaring van regisseur Domien en zijn zus en scenarist Wendy.
"Een spielbergiaanse mix van actie en emotie, maar dan in het West-Vlaams. Een zee-avontuur dat niet bang is om in diepe, troebele wateren te vissen, op zoek naar het weerbarstige beest dat rouw is. Dit is een film die zijn onderwerp en zijn (jonge) publiek ernstig neemt, maar die ook niet vergeet te entertainen." - De Morgen
"Regisseur Huyghe ambieerde naar eigen zeggen een film die de gevoelens van jongeren niet minimaliseert. Missie geslaagd." - De Standaard
"Huyghe zet een tienerwereld neer die herkenbaar is voor jong publiek en tegelijk de volwassen blik serieus neemt." - Filmkrant
In een opwelling reist Freddie, 25 jaar, voor het eerst terug naar haar geboorteland Zuid-Korea. Als kind werd ze geadopteerd en opgevoed in Frankrijk. De eigenzinnige jonge vrouw gaat op zoek naar haar biologische ouders in een land waar ze weinig over weet, waardoor haar leven in nieuwe en onverwachte richtingen gaat.
“Expressive, unpredictable, feminist and fun, Freddie is a vibrant beam of searching, semi-wounded humanity. A young French woman seeks a deeper understanding of herself in the country of her birth. A visceral search for identity.” - THE HOLLYWOOD REPORTER
De ontdekking van een mysterieus artificieel object onder het maanoppervlak leidt tot een queeste naar Jupiter. Met de hulp van supercomputer HAL 9000 trekt een ruimteschip met een beperkte crew erop uit om de oorsprong van het object te achterhalen.
2001: A SPACE ODYSSEY wordt vaak genoemd als de beste scififilm ooit gemaakt. Het kan niet ontkend worden dat de film sinds zijn release een enorme inspiratiebron vormde voor vele na hem. Roger Ebert schreef het mooi: “The genius is not in how much Stanley Kubrick does in the film, but in how little.” Kubrick blies het scifigenre omver met een nieuwe logica: de film hoeft niet sensationeel te zijn, maar moet in zijn geheel ontzag en inspiratie opwekken. In 2001: A SPACE ODYSSEY is het ook de muziekkeuze die dat verwezenlijkt. De klassieke muziek, zoals Richard Strauss' Also Sprach Zarathustra, tilt de film naar een hoger, haast mystiek niveau. De meesterlijke cinematografie, artistieke en filosofische diepgang betekende het begin van een nieuwe lichting intrigerende scificinema.
2001: A SPACE ODYSSEY is deel van OPEN CINEMA, OUR CINEMA, een epische, niet te missen marathon van jullie drie meest gekozen favoriete films.
ENG The film is in English/Russian with English subtitles
The discovery of a mysterious artificial object under the lunar surface leads to a quest to Jupiter. With the aid of supercomputer HAL 9000, a spacecraft is sent out with a limited crew to discover the origins of the object.
2001: A SPACE ODYSSEY is often cited as the best sci-fi film ever made. It can’t be denied that the film has offered a lot of inspiration to many after its release. As stated by Roger Ebert: “The genius is not in how much Stanley Kubrick does in the film, but in how little.” Kubrick blew the sci-fi genre wide open with a new logic: the movie doesn’t have to be sensational, but it has to be awe-inspiring. In 2001: A SPACE ODYSSEY, it’s also the choice of music that accomplishes this. The classical music, like Richard Strauss’ Also Sprach Zarathustra, lifts the film to a higher, almost mystical level. The masterful cinematography, artistic and philosophical depth heralded the beginning of a new generation of intriguing sci-fi cinema.
2001: A SPACE ODYSSEY is part of OPEN CINEMA, OUR CINEMA, an epic, must-see marathon of your three most frequently chosen movies.
‘Nuff Said werd groot in Antwerpen en vertakte de afgelopen 15 jaar naar podia in Genk, Turnhout, Leuven, Rotterdam en Amsterdam.
Dit seizoen kan je terug elke maand op ‘Nuff Said in De Studio terecht voor een nieuwe show met verse namen. Van comedy en hiphop tot jazz en spoken word.
Huisband Lucid Lucia Collective brengt elke editie een feest van jazz, funk en groove.
Soe Nsuki is jullie host van de avond.
Aight! Who’s in!?
Op vrijdag 1 december is er een ‘Nuff Said merch stock sale en serveren we in samenwerking met FMV vzw verse muntthee en Palestijnse koekjes. Antwerp For Palestine en Youth Unity Empowerment zullen ook aanwezig zijn om Palestijnse dadels, sjaals en gadgets te verkopen.
Schaambot is een reflectie op de schandaalroman Black Venus van Jef Geeraerts. In 1968 kwam het boek uit als eerste van de vier delen van Gangreen, de autobiografie van Geeraerts waarmee hij het genre opnieuw op de kaart zette.
In 1969 werd Black Venus bekroond met de Driejaarlijkse Staatsprijs voor Proza. In 2015, bij het overlijden van Geeraerts, werd het opgenomen in de Canon van de Vlaams-Nederlandse literatuur. Vijf jaar later in 2020 werd de roman alweer van de lijst geschrapt. De commissie oordeelt dat Geeraerts’ visie op het kolonialisme en op de vrouw misselijkmakend is. Het boek staat boordevol machtsmisbruik, verwrongen beelden van de vrouw en ‘de wilde’, plat racisme en ellenlange pornografische passages met minderjarigen.
Hoe moeten we omgaan met ons geprezen literair erfgoed dat vandaag als kwetsend en ranzig wordt ervaren, maar dat voor velen eigenlijk altijd al was? Houden oude bewierookte kunstwerken stand nu hun pijnlijke denkbeelden ons schaamrood bezorgen?
In de voorstelling Schaambot wordt het makerschap gedeeld door een jonge zwarte actrice (Musia Mwankumi) en een witte acteur van middelbare leeftijd (Valentijn Dhaenens). Ze gaan samen met het boek van Geeraerts aan de slag en plaatsen grote vraagtekens en emoties bij de lezing van de roman vandaag. Schaambot is een gesprek tussen twee mensen van nu, over waar ze zich voor schamen, wat hun verontwaardiging oproept, wat ze kunst noemen en of dat tijdloos is of niet.
Toneelhuis, De Studio, De Groene Waterman, Commons Lab en uitgeverij Valiz presenteren
de boekpresentatie van Vertrouwen - het nieuwe boek van Pascal Gielen
radiomaker Nicky Aerts (Klara) gaat in gesprek met de lezers van het eerste uur: schrijver en politicus Dyab Abou Jahjah politica Meyrem Almaci monseigneur Johan Bonny en theatermaker Johan Petit na een welkom van Koen Wynants (Commons Lab) wordt de avond ingeleid door huurwoordenaar en kinderfilosoof Ilse Daems en Eli Witteman (uitgeverij Valiz) Nicolas Mortelmans speelt sitar
1 december 19u30 De Groene Waterman – Wolstraat 7, 2000 Antwerpen "Vertrouwen stelt veel goede vragen. Zoals hoe we een culturele dynamiek kunnen creëren in de driehoek markt, overheid en ‘gemeenschap’. Hoe we kunnen vermijden dat we ons enkel blindstaren op economisch succes of starre subsidiepolitiek. Het leest als een trein. Het opent perspectieven. Ik ben fan." Marc Verstappen - De Studio
Vertrouwen – Bouwen op het cultureel ‘gemeen’ Hoe doorbreken we een cultuur van wantrouwen? Onze argwaan tegenover medemensen, bedrijven en overheden groeit. Privatisering van overheidsdiensten, verantwoordelijkheden doorschuiven en gevoelens van machteloosheid worden als oorzaken genoemd. Remedies zoeken we in regels, contracten en procedures, verzekeringen, audits en consultancy. In goed bestuur en transparantie ook. Maar bieden ze wel echt vertrouwen? Is vertrouwen niet altijd een beetje blind?
‘Vertrouwen’ wijst op de rol die de culturele commons, of mooier in het Nederlands, het cultureel gemeen hierin speelt. Vertrouwen is een kwestie van cultuur, van gevoel en zelfs van esthetiek. Breed maatschappelijk vertrouwen begint bij het delen van kwetsbaarheden en het gemeen biedt daar de ruimte voor. Ademruimte en experimenteerruimte. Hoe zouden een samenleving en een beleid hier verder op kunnen bouwen?
OP DE SOFA: PVDA-FRACTIEVOORZITTER IN HET VLAAMS PARLEMENT
Op vrijdag 1 december gaan SpeakxOut en Wel Jong in gesprek met Jos D'Haese. Dit is een unieke gelegenheid om inzicht te krijgen in de visie van PvdA op belangrijke kwesties waar jongeren van wakker liggen, en ook kritische vragen te stellen.
Onder de noemer CLASSICS RESTORED brengt CINEA elke maand een straffe klassieker in de kijker. Deze maand: het Syrische THE DUPES, van de Egyptische regisseur Tewfik Saleh, volgt drie Palestijnse vluchtelingen in Irak, onderweg naar Koeweit, in de jaren 50 op de achterkant van een vrachtwagen in de meedogenloze hitte van de woestijn. Elk van hen belichaamt een andere dimensie van de Palestijnse ervaring en gelooft dat hij een nieuw leven voor zichzelf kan opbouwen in het 'Beloofde Land'.
Saleh maakte met deze verfilming van de novelle Men in the Sun uit 1962 (van de vermoorde Palestijnse schrijver, kunstenaar en verzetsleider Ghassan Kanafani) een van de eerste Arabische films over de Palestijnse kwestie. The Dupes is een ondraaglijk spannend en bij uitstek modern politiek filmwerk, een grimmige, prachtig gefotografeerde zwart-witfilm en een verbazingwekkende mijlpaal in de Arabische cinema.
“Three characters from three different generations, representing three phases of the same collective problem, decide to flee their situation in search of what each considers or hopes to be their individual salvation. But the end is very different from their expectations; there is no individual salvation from a collective tragedy. And this is the lesson that history teaches us every day” - Tewfik Saleh
"The Dupes laat zien hoe de gewone Palestijnen gisteren en vandaag nog steeds in de steek zijn en worden gelaten door hun eigen en andere dictatoriale Arabische leiders, door het wegkijkende Westen en door een fanatieker en gewelddadiger geworden Israëlische regering die internationaal recht en oorlogsrecht aan zijn laars lapt." - Wouter Hessels in Apache.
Ook De Studio geeft gehoor aan de dringende oproep van ASHTAR Theatre aan de culturele sector over de hele wereld om DeGaza Monologen publiekelijk voor te lezen op 29 november 2023, de Internationale Dag van Solidariteit met het Palestijnse Volk.
De theatertekst uit 2010 bestaat uit 31 monologen van kinderen en jongeren die vertellen wat hen overkwam tijdens de oorlog in Gaza in 2008 en 2009. Tragisch genoeg zijn deze monologen vandaag de dag nog steeds actueel. Ze belichten de verschrikkingen, hoop en veerkracht van het Palestijnse volk en verheffen de stemmen van kinderen in Gaza.
Jonas De Bruyn (auteur, theaterschrijver), Casper Vanderschoot (theatermaker) en Dane Schippers (net afgestudeerd aan de opleiding Woordkunst) lezen op woensdag 29 novemberom 19u45 in Het Café van De Studio voor aanvang van de voorstelling ULTRA en om 20u in De Cinema voor aanvang van de film Mato Mato Seco em Chamas (Dry Ground Burning).
Op donderdag 30 november lezen Anke Verschueren (auteur en theatermaker) en David Huyghe (schrijver) om 20u voor aanvang van de film The Dupes (Al-makhdu'un).
DRY GROUND BURNING is een explosieve mix van actie en politiek verzet in de straten van de Braziliaanse favela Sol Nascente. Onder leiding van de onverzettelijke Chitara stelen vrouwen olie van de overheid en verkopen deze op de zwarte markt, om hun gemeenschap te versterken. Een criminele of juist een rebelse daad
Deze feministische gangsterfilm verweeft documentaire en fictie om een grimmig, maar krachtig beeld van modern Brazilië te schetsen. Joana Pimenta en Adirley Queirós' film is niet alleen een ode aan de veerkracht van gemarginaliseerde vrouwen, maar ook een politiek geladen manifest. De regisseurs doorbreken de traditionele filmregels en creëren een visueel vuurwerk van lange takes en rauwe, hypnotiserende monologen. Deze cinematografische tour de force werd internationaal geprezen en gezien als een revolutionair portret van verzet en overleving in het hedendaagse Brazilië.
Ronkende motoren, leren jassen en een ongetemde vrijheid. DRY GROUND BURNING is onderdeel van ons REBELS ON THE ROADprogramma. Ook maakt de film deel uit van ons programma (R)EVOLUTIE dat de focus legt op universele thema’s zoals verzet en vrijheid, en het belang van cinema belicht in het geven van een stem aan onderdrukten.
ENG The film is in Portuguese with English subtitles
DRY GROUND BURNING is a thrilling mix of action and political defiance set in Sol Nascente, a favela near Brasília. Led by the bold Chitara, a group of women steals oil from the government, turning their criminal acts into powerful rebellion.
This feminist gangster film blends documentary and fiction, offering a gritty portrayal of contemporary Brazil. With their film, directors Joana Pimenta and Adirley Queirós celebrate the resilience of marginalized women while delivering a politically charged statement. With stunning visuals and gripping monologues, this acclaimed work has been hailed as a groundbreaking exploration of defiance and survival in modern Brazil.
Roaring engines, leather jackets and untamed freedom. DRY GROUND BURNING is part of our REBELS ON THE ROADprogramme, as well as our programme (R)EVOLUTION which focuses on universal themes like resistance and freedom, and which shines a light on the importance of cinema as a tool for giving a voice to the oppressed.
"Het zal spijtig zijn als het gedaan is, dat weet ik zeker. Een project dat begin 2022 begon met een knagende spijt die mij 's nachts in bed kwam lastig vallen, drie podcastreeksen, twee en een half jaar touren en een boek... het komt allemaal aan zijn eind." Johan Terryn
"Ge moet u dat voorstellen : ge loopt over een strand, ge zijt helemaal alleen, gesteld op uw eigen gezelschap,
het is tegen de middag, de zon schijnt hard ook al is het februari, ge zijt de klif afgedaald om te gaan lezen, ge loopt langs de kliffen naar het plekje waar ge altijd komt liggen en lap: daar ligt ineens op uw pad een dolfijn. Wat zoudt gij doen? Want ineens zijt ge niet meer alleen op dat strand. Ineens is daar een ander leven… in dode vorm weliswaar… een ander verhaal dat uw pad kruist."
Op zoek naar wat het gevoel spijt in zijn leven komt doen, kruisen vele verhalen het pad van Johan Terryn. Elkeen vertelt hem over zijn of haar grote spijt. Elkeen is op zoek naar een manier om de spijt te verteren. Behalve die dode dolfijn dan, die ligt daar maar wat te rotten.
Tot Onze Grote Spijt van Johan Terryn is een wonderlijke reis doorheen het spijtverteringsstelsel. Een geestige conférence over dat éne gevoel dat we allemaal kennen en liefst niet willen hebben op ons sterfbed: spijt.
Join us for a mind-bending fusion of music, technology, and electrifying vibes at the most anticipated live coding event in Belgium of the year - the Algorave at De Studio, with special guest Sam Aaron, who created Sonic Pi!
🎶 On this event, we will unleash the Power of Code in Music! 🎶
🌟 What is an Algorave? 🌟
An Algorave is not just a party; it's a journey into the future of sound. Imagine a world where programming languages and art converge, where algorithms are the composers, and data is the muse. It's a one-of-a-kind musical experience driven by real-time code, creating unique and dynamic beats that will leave you're mind in awe, and your feet on fire!
🎛️ Highlights 🎛️
🔥 Cutting-Edge Music: Witness a lineup of boundary-pushing artists and musicians who craft their beats on the fly, immersing you in an ever-evolving soundscape.
🌈 Stunning Visuals: Be dazzled by mind-bending projections of in real-time coded visual art, synched perfectly with the music, creating an otherworldly atmosphere.
👾 Interactive Workshops: Dive deep into the world of creative coding with interactive workshops, giving you a chance to learn the secrets behind the magic. This will be hosted at the Royal Conservatoire of Antwerp, at “De Zwarte Zaal”, 1.30 PM sharp!
👨👩👧👦 Inclusive Community: Join a diverse and welcoming community of music lovers, tech enthusiasts, artists, and explorers, all united by their passion for cutting-edge creativity.
🚀 Why You Can't Miss This Event 🚀
🎨 Unpredictable Artistry: Every performance is unique, and you'll never hear the same beat twice. It's a true celebration of the unexpected.
Een theaterconcert* voor jongeren en voor iedereen die ooit puber was of zal worden. * Geïnspireerd en gecoacht door tieners: Adam Boufker (14) - Nisrine Mardaoui (14) - Ahlam Issalhi (15) - Amani Akrich (14) - Arsene Witpas (14) - Edzhe Osman (16) - Finn Van Dael-Eulaers (16) - Finn Van Meel (14) - Laime De Paep (16) - Lounja Stubbe (17) - Margot Ryckmans (15) - Tibe Glas (16)
Durf je hulp vragen?
Heb je veel stress?
Vind je school stom?
Wil je een groot gezin?
Wil je een keer naakt zwemmen?
Heb je angsten?
Vind je het oké om niet altijd oké te zijn?
Voel jij je soms eenzaam?
Voel je je vaak buitengesloten?
Lach je graag?
Sta je klaar om andere mensen te helpen?
Ben je bang voor de toekomst?
Vind je jezelf mooi?
Wil je rijk worden?
Een oprechte poging van twee volwassenen om zich te laten leiden door jongeren in plaats van omgekeerd
Tijdens de winter van 2022 trok theatermaker Sanderijn Helsen als 'puberfluisteraar' naar plekken waar adolescenten a.k.a. pubers te vinden zijn: scholen, een psychiatrisch centrum, een buitenschoolse jeugdwerking, een theaterwerkplaats,...
Ze bevroeg meer dan 200 pubersover hun toekomstdromen, angsten, wensen en worstelingen. Uit hun veelzijdige output distilleerde Sanderijn een theatertekst over het puberbrein. Tijdens het schrijfproces werd ze bijgestaan door negen jonge coaches.
In de voorstelling De Puberfluisteraar loodsen Helsen en muzikante Leen Diependaele (Samowar) het publiek doorheen verschillende tienerportretten en een klankband vol jonge stemmen.
Leen en Sanderijn versterken, pitchen, loopen en syncen jeugdige Utopia’s, innerlijke demonen, prangende vragen en visionaire manifesten van pubers in dit meesleepend theaterconcert.
Hoe mijn brein er uit ziet, getekend door N, 12 jaar
Robbert Vervloet neemt je mee in de ongebreidelde fantasiewereld van een personage dat grip probeert te krijgen op wie hij is - of althans dénkt dat hij moet zijn.
Want succesvol zijn, betekent dat: deejayen voor een juichende crowd?
Op survivaltocht gaan à la Bear Grills?
Of simpelweg in staat zijn om een achterwaartse salto te doen?
In al zijn kinderlijke fantasie probeert hij al die dingen (en méér) uit. Soms mislukt dat op grandioze wijze, nu en dan wordt het onmogelijke mogelijk. Een zoektocht die pendelt tussen realiteit en fantasie, gebracht in de typische Vervloet-stijl vol zelfgemaakte decors, gebricoleerde rekwisieten en véél kartonnen dozen (die soms, maar lang niet altijd, ook gewoon als kartonnen doos dienst doen).
DRY GROUND BURNING is een explosieve mix van actie en politiek verzet in de straten van de Braziliaanse favela Sol Nascente. Onder leiding van de onverzettelijke Chitara stelen vrouwen olie van de overheid en verkopen deze op de zwarte markt, om hun gemeenschap te versterken. Een criminele of juist een rebelse daad
Deze feministische gangsterfilm verweeft documentaire en fictie om een grimmig, maar krachtig beeld van modern Brazilië te schetsen. Joana Pimenta en Adirley Queirós' film is niet alleen een ode aan de veerkracht van gemarginaliseerde vrouwen, maar ook een politiek geladen manifest. De regisseurs doorbreken de traditionele filmregels en creëren een visueel vuurwerk van lange takes en rauwe, hypnotiserende monologen. Deze cinematografische tour de force werd internationaal geprezen en gezien als een revolutionair portret van verzet en overleving in het hedendaagse Brazilië.
Ronkende motoren, leren jassen en een ongetemde vrijheid. DRY GROUND BURNING is onderdeel van ons REBELS ON THE ROADprogramma. Ook maakt de film deel uit van ons programma (R)EVOLUTIE dat de focus legt op universele thema’s zoals verzet en vrijheid, en het belang van cinema belicht in het geven van een stem aan onderdrukten.
ENG The film is in Portuguese with English subtitles
DRY GROUND BURNING is a thrilling mix of action and political defiance set in Sol Nascente, a favela near Brasília. Led by the bold Chitara, a group of women steals oil from the government, turning their criminal acts into powerful rebellion.
This feminist gangster film blends documentary and fiction, offering a gritty portrayal of contemporary Brazil. With their film, directors Joana Pimenta and Adirley Queirós celebrate the resilience of marginalized women while delivering a politically charged statement. With stunning visuals and gripping monologues, this acclaimed work has been hailed as a groundbreaking exploration of defiance and survival in modern Brazil.
Roaring engines, leather jackets and untamed freedom. DRY GROUND BURNING is part of our REBELS ON THE ROADprogramme, as well as our programme (R)EVOLUTION which focuses on universal themes like resistance and freedom, and which shines a light on the importance of cinema as a tool for giving a voice to the oppressed.
In deze dansvoorstelling laten tien jongeren tussen 15 en 21 jaar hun ‘mannelijke’ energie de vrije loop: explosief en kwetsbaar. Op de dunne lijn tussen feestvreugde en rebellie. ULTRA stelt vragen bij wat de rol van de man is in onze veranderende tijden, maar het is vooral een portret van een groep tieners in een wereld vol verwachtingen en labels.
Inspiratie voor deze productie vond choreografe Reut Shemesh onder meer bij de Ultra’s, de harde supporterskern van voetbalploegen.
Ook De Studio geeft gehoor aan de dringende oproep van ASHTAR Theatre aan de culturele sector over de hele wereld om DeGaza Monologen publiekelijk voor te lezen op 29 november 2023, de Internationale Dag van Solidariteit met het Palestijnse Volk.
De theatertekst uit 2010 bestaat uit 31 monologen van kinderen en jongeren die vertellen wat hen overkwam tijdens de oorlog in Gaza in 2008 en 2009. Tragisch genoeg zijn deze monologen vandaag de dag nog steeds actueel. Ze belichten de verschrikkingen, hoop en veerkracht van het Palestijnse volk en verheffen de stemmen van kinderen in Gaza.
Jonas De Bruyn (auteur, theaterschrijver), Casper Vanderschoot (theatermaker) en Dane Schippers (net afgestudeerd aan de opleiding Woordkunst) lezen op woensdag 29 novemberom 19u45 in Het Café van De Studio voor aanvang van de voorstelling ULTRA en om 20u in De Cinema voor aanvang van de film Mato Mato Seco em Chamas (Dry Ground Burning).
Op donderdag 30 november lezen Anke Verschueren (auteur en theatermaker) en David Huyghe (schrijver) om 20u voor aanvang van de film The Dupes (Al-makhdu'un).
