HÄXAN

Grafroof, marteling, bezeten nonnen en een satanische sabbat: de legendarische Häxan van Benjamin Christensen gebruikt een reeks dramatische vertellingen om de wetenschappelijke hypothese te onderzoeken dat de heksen uit de middeleeuwen aan dezelfde hysterie leden als de psychiatrische patiënten rond het begin van de twintigste eeuw. Maar de film zelf is verre van serieus; in plaats daarvan is het een heksenbrouwsel van het enge, smerige en duistere humoristische.

Ingeleid door Bjorn Gabriels (Research Centre for Visual Poetics - UAntwerpen).