
Joachim en Cæcilie, een jong stel uit Kopenhagen, hebben net besloten om te trouwen wanneer Joachim een auto-ongeluk krijgt. Joachim eindigt volledig verlamd en Cæcilie zoekt troost bij de man van de vrouw die het ongeluk veroorzaakte (gespeeld door een jonge Mads Mikkelsen) en raakt verstrikt in een verboden liefde. Schuld, rouw, woede, verlangen: alles botst in deze wrange driehoeksverhouding die even grillig als het echte leven blijkt.
Susanne Bier maakte een emotioneel rauwe film en toont hiermee wat Dogma 95 wilde bewijzen: dat grote cinema kan ontstaan uit pure emotie en radicaal realisme. Geen muziek, geen kunstmatig licht, geen opsmuk: de handcamera beweegt nerveus mee, alsof hij samen met de personages zoekt naar houvast. Het resultaat is een film die onder de huid kruipt, vol kleine gebaren en pijnlijke stiltes, en die niet oordeelt maar observeert.
Ter ere van het dertigjarig bestaan van het Dogma 95-manifest zetten Bozar en De Cinema zes sleutelwerken van deze radicale filmbeweging in de kijker met 30 Jaar DOGMA 95: CINEMA ZONDER FRANJES. Wat in 1995 begon als een provocatief pleidooi tegen illusie en effectbejag, groeide uit tot een wereldwijde stroming die cinema terugbracht tot haar essentie: rauwe emoties, pure vertelling, natuurlijke lichtbronnen en handheld camera’s, zonder franjes of opsmuk.